Al anderhalf jaar staat Erika Vlieghe in de vuurlinie van de coronapandemie, als professor Infectiologie (UZ Antwerpen) en voorzitter van de GEMS (Groep van Experts voor de Managementstrategie van Covid-19). “De zorg heeft zich heel wendbaar getoond. Daar mogen we gerust fier op zijn.” Wat zijn de belangrijkste lessen die u uit anderhalf jaar Covid-19 hebt geleerd?
Erika Vlieghe: “Het zit totaal niet in mijn aard om constant de strenge schoonmoeder van Vlaanderen uit te hangen. Maar we mogen het licht van de zon niet ontkennen”
“Ik zal beginnen met het intrappen van een open deur: niemand was klaar voor deze crisis. België niet, Europa niet, de wereld niet. We hebben dus véél geleerd, met vallen en opstaan. We wisten bijvoorbeeld dat multidisciplinair werken cruciaal is in de zorg, maar nu werden we ook gedwongen om dat in de praktijk te brengen. Dag na dag, week na week. Gedachten uitwisselen, data bij elkaar brengen en alles zo snel mogelijk omzetten in interventies: dat loont. Voor de buitenwereld lijkt het vaak alsof wij met horten en stoten werken, maar het afgelopen jaar hebben we ontzettend veel bijgeleerd over hoe je een epidemie onder controle houdt. Je moet heel veel inzichten verwerven en je kennis constant bijstellen. Er is géén plaats voor mentale taboes. In de wetenschappelijke wereld zijn we dat gewend - we werken wel vaker met “wat-als”-scenario’s - maar nu moest dat ook heel snel vertaald worden naar een beleid. En dat moest uitlegbaar, uitvoerbaar én haalbaar zijn. Een andere les die ik geleerd heb, is dat we heel goed moeten kijken naar andere landen en internationale organisaties zoals de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), maar dat we niet als konijnen naar een lichtbak mogen staren. We hebben zo vaak gehoord ‘dat Nederland het allemaal
zorgwijzer | 4
