DE STIJL VAN

DANY DANY

DANY WATCH ZIJN STIJL

Dany, de (voorlopig) laatste winnaar van The Voice voordat de Me Too schandalen de talentenjacht in ons land tot stilstand bracht, over de kracht van muziek, het belang van een stabiele thuisbasis en waarom Amerika voor hem juist niét de Heilige Graal voor een (muziek)carrière is: “Amerika is een derdewereldland met een Gucci-riem eromheen.”

TEKST Karine Bloem

WIE IS DANY? Mijn naam is Dani van Velthoven, maar mijn artiestennaam is Dany. Mensen kennen mij wellicht als de winnaar van The Voice of Holland 2019. Door alle gebeurtenissen rondom het programma nu ook de (voorlopig) laatste winnaar. Ik ben artiest: zanger, danser en acteur. Mijn interesse lag bij alle drie maar zang was het meest dominant tijdens mijn studie aan de Lucia Marthas Dansacademie. Zang noem ik ook wel kleuren met je stem. Je kunt een gevoel in z’n geheel beter overbrengen, met klanken en melodieën een compleet verhaal vertellen. Ik groeide op in een liefdevol en stabiel gezin in Purmerend met mijn vader, moeder en broer. Taboes bestonden niet, er werd overal openlijk over gepraat, van seks tot geweld. Je leert daardoor van kleins af aan dat niets goed of slecht is, maar juist dat het leven bestaat uit nuances. Deze openheid zorgde ervoor dat ik mij niet ‘anders’ voelde omdat ik homo ben. Ik heb me altijd gezien, gehoord en geliefd gevoeld en ik denk dat dat voor ieder kind cruciaal is. Al had ik wel graag gezien dat mensen buiten ons gezin om toleranter zouden zijn. Racisme en ongelijkheid -of het nu gaat om kleur of seksuele voorkeur- zijn thema’s waar ik me hard voor maak. Met muziek kun je mensen raken en aan het denken zetten. Met mijn nieuwste single ‘Het Komt Wel Goed’, wat ook mijn Nederlandstalige debuut is, wil ik LGBTQ+ mensen een hart onder de riem steken. Ik heb zelf nooit uit de spreekwoordelijke kast hoeven komen, want die was er gewoonweg niet. Een privilege waar ik mij bewust van ben. En met dit nummer wil ik het belang van ondersteunende ouders benadrukken. Het is daarom ook zeker naar de opvoeders gericht. Ook voor mij is het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn, want tegenslagen zullen er altijd zijn. Dat hoort bij het leven (Kort na Dany’s overwinning bij The Voice stierf zijn vriend -red.). Het gaat erom hoe je jezelf vervolgens van de grond raapt en de draad weer oppakt. De moeilijke dingen die je meemaakt zetten je leven in perspectief. Van de vele perikelen rondom TVOH heb ik zelf weinig last. Maar wat wil je, ik ben een man, 1.94 en homo. Als ik iets had zien gebeuren had ik er zeker wat van gezegd en natuurlijk vind ik er het mijne van, met name de discussie over machtspositie. Maar dat is iets van de betrokkenen. Niemand heeft er wat aan als ik hier een mening over deel, die zijn er al genoeg. Meedoen aan een talentenjacht en die winnen drukt zeker een bepaalde stempel op je, maar ik ervaar dat niet als vervelend want ik ben gekozen op basis van mijn zangkwaliteiten en de keuze van het publiek. Zonder publiek, geen artiest, toch? Dat Covid erachteraan kwam heeft mij juist de tijd en rust gegeven om te focussen op de muziek en hoe ik mijn carrière wil gaan vormgeven. Ik ben nog lang niet waar ik wil zijn, maar ik ben mentaal stabieler en zelfverzekerder dan een jaar geleden.

INSPIRATIE Idolen heb ik niet en nooit gehad. Er zijn wel bepaalde popsterren waar ik tegen opkijk, waarbij ik jaloers ben dat ik een bepaald nummer niet heb geschreven en waar ik graag mee samen zou werken. Stromae staat bij mij helemaal bovenaan, hij is een genie! Wat hij doet is eigenlijk precies wat ik ook met mijn muziek wil. Instrumentaal zijn z’n nummers vaak uptempo en optimistisch, maar zijn teksten juist melancholisch. Ben Platt (Amerikaanse acteur en singer/songwriter red.) vind ik ook een inspiratie. Zijn nummer ‘Grow as we Go’, een duet met Sara Bareilles, is mijn favoriet. De techniek die ik gebruik met mijn stem onderscheidt mij wel van andere Nederlandse artiesten. Bijna niemand gebruikt halve en kwart tonen. Ik gebruik toonladders zoals in de Arabische

muziek, waarbij meer afstand tussen de tonen zit, een soort golfbeweging in de klankkleur. En representatie is een belangrijk onderdeel van de songs die ik schrijf; ik wil dat iedereen zich gezien voelt, man, vrouw, homo, hetero. Midden-Oosterse invloeden in mijn muziek komen niet uit het niets; mijn moeder was buikdanseres, dus ik ben opgegroeid met Arabische muziek. En op mijn achttiende werkte ik bij de COC met vluchtelingen. De meesten kwamen uit Iran, Syrië en Libanon. Samen luisterden we naar muziek en keken we naar films.

Mijn muziek -en de meeste muziek waar ik van houd- is vaak melancholisch, muziek die je opnieuw pijnlijke herinneringen doet ervaren, zonder de pijn. De melancholie werkt dan juist verzachtend en helend. Zo is bijvoorbeeld Portugese Fado ook bedoeld. De kracht van muziek is zo enorm dat het levens kan redden of kapot kan maken. Iedereen die zich rot voelt neigt ernaar om naar ‘donkere’ muziek te luisteren en te zwelgen in de melancholie. Wat ik met mijn muziek wil is wél de donkere kleuren verwerken, maar die omhullen met warme, hoopvolle noten. Dat je met een verdrietig gevoel het nummer in stapt en er juist met een beter gevoel weer uit komt.

SMAAKMAKERS Kiezen tussen Nederlands of andere talen om in te zingen is voor mij niet aan de orde. Ik houd zo van andere talen, culturen en invloeden dat ik me niet wil limiteren tot één taal, maar alles met elkaar wil vervlechten. Mijn grote droom is meedoen aan het Eurovisie Songfestival en daar internationale voor je carrière zou zijn. Men kijkt altijd zo op tegen Amerika, maar ik vind het een derdewereldland met een Gucciriem eromheen.

STIJL Negen van de tien keer kom ik overdressed naar een afspraak. Ook al is het voor een casual koffietje, dan wil ik toch altijd een indruk achterlaten. Van ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ krijg ik echt uitslag. Het is een uitspraak die het oordelende teveel toelaat. Als ik geen artiest was geworden, dan was ik denk ik modeontwerper. De outfit die ik droeg in de

Stranger Things

bekendheid door te krijgen, zodat ik met artiesten uit verschillende landen kan gaan samenwerken, ook in hun eigen taal. Zo zou ik graag met Måneskin een duet willen zingen, zij in het Italiaans en ik in het Nederlands en Engels. En met Netta (Israelische inzending Eurovisie uit 2018 -red.), zij is een van mijn favorieten. Of Rosalía (Spaanse singer/ songwriter -red.). We hebben zóveel talent in Europa, daar wil ik graag ambassadeur voor zijn. Waarom zouden we altijd maar naar die lege Amerikaanse muziek luisteren? Het is erg moeilijk om daar nu bezielende muziek vandaan te halen. Alles wat momenteel uit Amerika komt is een bijproduct van kapitalisme. Het staat me gewoon tegen om daarheen te gaan omdat het zogenaamd beter finale van The Voice heb ik samen met een vriend van mij ontworpen. Er zijn verschillende stijlen die me aanspreken, van de cargobroek met Vans en een beanie à la Justin Bieber, tot een slank gesneden smoking met hakken (zoals de zanger van Måneskin), omdat ik daar helemaal eindeloos lang en slank in lijk. Ik hou van de afwisseling tussen heel mannelijk en vrouwelijk. Alle showoutfits van rapper Lil’ Nas X vind ik fantastisch en natuurlijk Harry Styles. Het enige waar ik me aan stoor is omdat hij als heteroman jurken, hakken en nagellak draagt, dit als ‘fashion’ wordt gezien en er de cover van Vogue mee haalt. Dan is het opeens een ding. De glamrock-stijl in de 70’s en 80’s werd destijds door iedereen omarmd; David Bowie en Duran Duran waren ook heel androgyn en niet per se gay. De jaren tachtig-sfeer

in de serie Stranger Things vind ik trouwens ook waanzinnig, van de outfits tot de muziek. Tijdens The Voice werden we gekleed door stylisten. Eerst door de styliste die iedereen in de show kleedt, maar dat vond Anouk niet zo passen, dus daarna werd ik door haar stylist gekleed. Vooral items van Daily Paper en Filling Pieces. Van het laatste merk had ik een leren pak aan wat ik het liefst mee naar huis had genomen. Nu kleed ik mezelf. Ik heb genoeg designerkleding om tijdens optredens te dragen en ik draag ook bijna alles van mijn favoriete designer Orttu. Qua accessoires heb ik ongeveer de hele embossed (met het gestanste logo -red.) collectie van Gucci. Als ik hakken draag dan zijn ze van Syro. De ultieme droom van elke artiest is om voor een tour gekleed te worden door een bekende designer of modehuis. Bij mij staan Thierry Mugler en Alexander McQueen op nummer 1.

In zowel de homogemeenschap als de entertainmentindustrie speelt uiterlijk een belangrijke rol en ik schroom er echt niet voor om het ‘een en ander te corrigeren’. Er mag alleen wel wat opener over worden gedaan, je hoeft je er toch niet voor te schamen? In Amerika doen ze daar nog altijd zó stiekem over. Er is een vrouw, Lorry Hill heet ze, die een YouTube-kanaal heeft waar ze elke celebrity die wat heeft laten doen onder de loep neemt. Zelfs Brad Pitt en Johnny Depp blijven het ontkennen terwijl het echt niet gek is als zij hun tekenen van veroudering een beetje willen temmen. Schoonheid blijft daardoor onrealistisch en dat is schadelijk voor het zelfbeeld van veel mensen. Jong én oud. BN’ers doen ook schichtig over plastische chirurgie, terwijl de hele generatie reality-sterren die voortkomen uit foute programma’s als Love Island (kijk ik zelf overigens niet naar) een 10-rittenkaart bij dezelfde plastisch chirurg lijkt te hebben - of ze nu uit Nederland, de UK of US komen. Dus own it! Anouk komt er ook gewoon voor uit dat ze een botoxje laat zetten. Daarom houd ik echt van haar. Ze is heel puur. Ook een beetje gek, maar dat is elke artiest wel, anders is het ook maar saai.

TIJD Een planner ben ik totaal niet, terwijl ik wel merk goed te functioneren op discipline en regelmaat. Heel tegenstrijdig want als ik ergens een hekel aan heb is dat het wel. Het liefst zou

Hakken van Syro.

Apple Watch Amerika

ik niet elke dag hetzelfde doen, maar blijkbaar heb ik wel bepaalde kaders nodig. Om te creëren kan het drie uur duren voordat ik in de juiste flow zit en vervolgens binnen een half uur een nummer schrijven. Creativiteit slaat je op de raarste momenten om de oren. Toen ik veel sportte droeg ik een Apple Watch, dat vind ik overzichtelijker dan een analoge klok. In mijn vrije tijd schilder en kook ik graag. Of eigenlijk ‘bak’ ik graag. Want dan ben je gefocust op één ding en niet in vier pannen tegelijk aan het roeren. Vroeger gingen we met het gezin met de auto op vakantie waardoor ik inmiddels half West-Europa al heb gezien. Verder ben ik in Libanon, Turkije, Thailand, Marokko, Mexico en de VS geweest. Op vakantie ga ik zéker niet kamperen, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd. Ik hou echt van steden. Daar voel ik me anoniem. In een gehucht, wat iedereen tegenwoordig als rustiek en authentiek bestempelt, word ik ongemakkelijk; daar wil ik zo snel mogelijk wegwezen. Ook in Amerika, waar ze opeens de tijd een eeuw hebben teruggedraaid en de halve bevolking een wapen op zak heeft, vind ik dat heel eng.