Ds verlornige Glück

Ds verlornige Glück Am zwänzgischte Juli 1902 hi Hans u Rosette ghürate. Grad dryzäh Tag nach Rosettes zwänzgischtem Geburtstag. Hans isch bereits nünezwänzgi gsy, won er ändlech sys Rosetti het chönne zum Trouautar füere: Rosette i der Bärner Feschttagstracht u Hans im glänzige Haublyn. Er hig sech müesse geduude, het mer my Grossätti, äbe der Hans, mängs Jahrzänt speter verzeut. Är hig um d Rosette ddienet, wi der Jakob um d Rahel im Aute Teschtamänt. D Eutere vo der Rosette hi ihres inzige Ching ungärn la zie. Ersch vier Monet nach em Hochzyt isch di jungi Frou ändgüutig zu ihrem Maa i d Müli uf Bigle züglet. U d Schrifte het si ersch ds Jahr druuf, am vierzächete Februar, uf der Gmiinsschryberei vo ihrem nöie Wohnort ygliit. Warum het si so zögeret mit em Umzug? Isch si sech ächt no nid so sicher gsy mit ihrem Schritt, wo si däm Hans het ds Ja-Wort ggä? I wiis es nid, uf der Hochzytsfoto luege beidi ömu glücklech, aber gfasst u ärnscht dry. Aafangs vom zwänzgischte Jahrhundert isch ds Hürate äbe no en ärnschti Sach u isch würklech für ds Läbe gsy, me het nid so ring wider drus chönne wi hüt. Mi het i ds läng Jahr ddinget. Flitterwuche u Hochzytsriis sy vo churzer Duur. Ds Wätter isch prächtig, ds Ämd u ds Gwächs zum Ärne ryf. Es Riisli uf Bärn i d Bundesstadt lö sech di beide aber nid la näh. Isch doch ds nöie Bundeshuus nach sächsjäriger Bouzyt grad fertig worde u zur Besichtigung für ds ganze Schwiizervouk offe. Mit em Schesli u em Draguner fahre si i auer Früechi vo dehiime furt i ne schöne Summermorgen yche, gäge Bärn zue. Z Muri ir Chrone steue si Ross u Wagen y, gönne sech es Gaffi

mit eme Schmeuzbrötli u wandere nachhär Richtig Burgereziiu, der Muristauden ab, em Bäregrabe zue. Im nöie Parlamäntsgeböide stöh si mit grosse Uuge u offete Müüler i der mächtige Ygangshaue u bestuune das markante Dänkmau vo de drei Eidgenosse Werner Stauffacher, Walter Fürst u Arnold von Melchtal. Di drei, wo dennzumau der Eid gschwore hi: «Wir wollen sein ein einig Volk von Brüdern …» Nid wyt vo dene gwichtige Eidgenosse gseh si d Statue vom Winkuried aus Symbou vo der Opferbereitschaft u die vom Niklaus vo Flüe aus Symbou vo der Versöhnlechkiit. Im Nationauratssaau bewundere si das mächtige Wandbiud mit em Rütli über em Vierwaudstättersee. «Hans, gsehsch du der Fridensängu mit em Paumezweig über em See im Dunscht schwäbe?», siit d Rosette u ziigt mit em Finger uf ds grosse Gmäud über em Presidäntesässu. Hans mues zwümau luege. «Es gseht fasch wi nes Vexierbiud uus», miint er. Im Ständeratssaau isch d Rosette vom riisige Chronlüüchter fasziniert. Er hig zwühundertvierzäh Lampe, erklärt ne der Wiibu. Hans luegt derwyle mit ärnschter Miine di Figure u Gsichter uf em Landsgmiinbiud aa. D Bestuelige u Wandtäfer sy us viune verschidene massive Höuzer gschaffet. D Böde glänze i unzählige Farbe. Das syg aus gschliffne Schwiizer Granit us den Aupe u d Höuzer us de Schwiizer Wäuder. So wärde di zwüü belehrt. Dass d Schwiiz e settegi Viufaut vo Stiisorte hig u dass me die so wunderschön chönn schlyffe, dass si usgseh wi choschtbare Marmor, hi Hans u Rosette nid gwüsst. So isch ne dä Bsuech vom Bundeshuus vorcho wi läbige Heimatkunde-Ungerricht. Gly gseht me di beide Hang i Hang über e Bundesplatz stüüre. Fuerwärch, Velo, Kuriere i de

Landeli vo zwürederige Handchäre, viu Fuessgänger sy ungerwägs u hie u da chunnt es Tram vo der Linie Bäregrabe – Bremgartefriedhof cho z fahre, wo denn scho isch im Betriib gsy. Es git viiu z luege u z bestuune. «Wi wärs mit eme Gaffi u me Öpfuchüechli im Bärehöfli?», fragt d Rosette zaghaft. «Wi du witt, i wett zwar lieber es Weggli u nes Zweierli Wysse», miint Hans. U so hi si du im Hotäu Bäre zueche, un es het no öppis meh zum Zmittag ggä weder es Öpfuchüechli u nes Weggli. Es isch scho ordeli späte Namittag, wo me das Pärli dür d Muriallee gseht marschiere. Der Draguner het sy Haber o übercho, es wird glade u aagschiret. Im e gäbige Galöppli giit es gäge Gümlige zue. Es isch stiu uf em Schesli-Bock. Jedes hanget syne Gedanke na. Plötzlech chlefelets u tschäderets u der Draguner gheit us em Tritt. «Hoo, Fuchs.» Ds Ross blybt stah u lat Chopf u Schwanz la hange. Hans stygt ab. «Was Chätzersch isch de da passiert?» Er luuft um das Ross ume u kontrolliert d Hufe. Au sy ir Ornig bis a letscht. «Fuchs het es Yse verlore hinger rächts», mäudet er der Rosette, wo dobe uf em Bock wartet u ds Liitsiili het. Hans luegt ume u giit es paar Schritt zrügg. «Lueg, da am Wägrand ligt es.» Er liit das Yse unger e Bock uf e Wägelibode, stygt uuf, ergryft d Zügu u siit: «Hü, i Gotts Name. Mir müesse de z Gümlige ir Schmitte zueche, so chü mir nid bis hii fahre. Süsch blessiert er der Huf z starch.» Jetz giits hübscheli im Schritt wyter. D Rosette höcklet stiu näbe Hans u luegt ihrer Häng aa, wo gfautet uf der glanderierte Schüübe lige. Was gseht si ächt a dene Häng, der guudig Ring, wo glänzt? Oder luegt si ächt ender innetsi, studiert öppis? Hans streift sy jungi Frou mit eme churze Blick: «Was isch mit der, Rosetti,

warum luegsch so ärnscht dry? Mir hi doch hüt e schöne Tag gha z Bärn.» – «Ja, hesch Rächt, Hans, es isch schön gsy, i sött dankbar sy derfür.» – «Aber was isch de los?», boret Hans wyter. «Eh, iigetlech nüt Abartigs.» – «Aber es plaget di öppis, i gspüüres, red.» D Rosette wott nid rächt use mit der Sprach, si wärwiiset no es Uugeblickli, öb si überhoupt öppis söu säge. «Eh wäg em Yse, wo der Fuchs verlore het.» «Das isch doch ke Sach. Mir göh ja z Gümlige bim Schmiid zueche, de überchunnt er es nöis u de isch aus wider ir Ornig. Das cha gäng öppe vorcho. U we me wyter furt giit, mues me mit settigem rächne. Mir chöme höchschtens e Stung speter hii u da gheit no lang ke Wäut zäme, u ne Latärne hi mer ja bin is.» So probiert se Hans z tröschte. «Aber wiisch, me siit doch es Rossyse bringi Glück, u mir his jetz verlore. Hoffentlech isch das kes schlächts Ziiche für üsi gmeinsami Zuekunft.» – «Eh aber, Rosetti, bisch du aberglöibisch?», fragt Hans ganz erstuunet. «Nid iigetlech, aber so am Tag nach em Hochzyt u uf der erschte Usfahrt giit ime haut scho so öppis dür e Chopf.» – «Los, my liebi Frou, i wiu der jetz o öppis säge: Wen es Ross es Yse verliert, het me Päch. Dä, wos fingt, dä het Glück.» Hans reckt näb em Sitz ache u übergit der Rosette das Rossyse. «I schäiche dir das Yse, es söu dir u üs beide Glück bringe i üser gmeinsame Zuekunft.» Rosettes dunkli Uuge fö plötzlech aafa strahle. Si het das Yse i beidne Häng uf ihrem Schoos u betrachtets. «Muesch luege, dass d Öffnig vom Yse gäng ueche ziigt, ds Glück vom Himu faut vo obe dry», siit Hans mit eme Lächle i de Mulegge. »Mir tües de ob em Bett ufmache, gäu.»