VALENTIN

Hans Heg

Op 6 maart 2022 was het zover, ook voor hem luidde de noodklok. Tien dagen na de brute en onverwachte inval door Poetin moest ook Valentin Silvestrov halsoverkop Oekraïne en zijn geliefde Kiev verlaten. Samen met zijn dochter en kleindochter; en met slechts één koffer vol manuscripten. Drie dagen later kwamen ze aan in Berlijn. Het zal je maar gebeuren op je 84ste. Je kunt je afvragen wat erger is. Omkomen, gewond raken, huis en haard opgeven of (gedwongen) ergens anders als weduwnaar je leven moeten voortzetten.

Onzinnige vraag, natuurlijk. Hoevelen is het al niet overkomen in de voorbije eeuwen? Houvast zien te vinden in een andere cultuur met een andere taal. En, onvermijdelijk: met een kop vol nostalgische herinneringen aan je verloren vaderland. Dromen en nachtmerries die ik weet niet hoeveel mensen dag en nacht met zich mee hebben gesleept.

Stravinsky is het overkomen, maar die heeft er op een slimme manier gebruik van weten te maken. Rachmaninov, ook altijd Rus gebleven, dreigde er mentaal bijna onder te bezwijken. Soms zichtbaar, altijd hoorbaar.

Bij Valentin Silvestrov lijkt dat nauwelijks een vraag. In veel van zijn composities is wel iets te bespeuren van zijn Russische ziel. Al kun je dat op dit moment, zeker nadat Oekraïne een onafhankelijke staat werd, natuurlijk niet meer zo formuleren. Hij is een geboren en getogen Oekraïner en heeft als prominente avant-gardist vaak overhoopgelegen met de Sovjetautoriteiten. Verboden, genegeerd. Hij heeft het allemaal van nabij meegemaakt. En heeft er ook onder geleden.

Aan prijzen heeft het nooit ontbroken. Hoewel het hem zal hebben gestoken dat zijn composities een tijdlang zelden in Kiev maar wel regelmatig in het bui- tenland werden uitgevoerd. Vooral na 1960. Voor zijn Derde symfonie kreeg hij in Amerika in 1967 de prestigieuze Koussevitzky-prijs. Drie jaar later trok hij ook in ons land voor het eerst de aandacht. Tenminste in kringen van de nieuwe muziek. In 1970 won zijn Hymne, voor verschillende orkestrale groepen, weliswaar niet de grote prijs van Gaudeamus, het stuk was wel goed voor een eervolle vermelding.

Ja, en nu. Na de inval van Rusland in Oekraïne. Zou de gevluchte Valentin Silvestrov net zo’n herwaardering (of beter: opwaardering) mogen beleven als Mieczyslaw Weinberg een paar jaar geleden? Met dit verschil dat zijn Pools-Russische collega, en grote vriend van Sjostakovitsj, al in 1996 is overleden. En daarvan dus niets meer heeft meegekregen. Treurig lot voor zo’n bijzondere en nog steeds tot onze harten sprekende componist.

Voor die omslag zijn we vooral violist Gidon Kremer, dirigent Mirga Grazinyte-Tyla (binnenkort introduceert ze Weinberg bij het Concertgebouworkest – beter laat dan nooit!) en niet te vergeten het Danel Kwartet veel dank verschuldigd. Al is de situatie nu anders. Weinberg moest uit Warschau vluchten vanwege de naziterreur en daarna in Rusland nog eens voor het antisemitisme in de alles en iedereen verstikkende Sovjet-Unie ten tijde van Stalin. Silvestrov heeft momenteel maar één grote vijand, zullen we maar zeggen, en dat is Poetin. De nieuwe Stalin?