 Benefício en klassering van wijngaarden in de Douro

De Dourovallei is rijk aan inheemse druivenrassen. Vooral in oude wijngaarden staan tinta amarela (trincadeira) en tinta francisca aangeplant. De laatste jaren is de aanplant van sousão (vinhão) toegenomen, die populair is vanwege zijn hoge zuurgraad. Voor de productie van port (DOP Porto) en tafelwijnen (DOP Douro) zijn vele tientallen druivenrassen toegestaan, waarvan er 29 zijn aanbevolen, 15 blauwe en 14 witte. Port mag niet van slechts één druivenras gemaakt worden, maar droge Dourowijnen wel. In de praktijk zijn zowel ports als tafelwijnen uit meerdere druivenrassen samengesteld.

De belangrijkste blauwe druivenrassen voor rode port en rode tafelwijnen uit de Douro zijn: • bastardo; • mourisco tinto; • tinta amarela; • tinta barroca; • tinta francisca; • tinta roriz; • tinto cão; • touriga francesa; • touriga nacional.

Voor witte wijnen uit het productiegebied zijn dit de belangrijkste rassen: • esgana cão; • folgasão; • gouveio (verdelho); • malvasiafina; • rabigato; • viosinho. Witte Dourowijnen worden vooral in de hogere delen van Baixo Corgo geproduceerd. Bekende productiegebieden bevinden zich rond Lamego, Peso da Régua en Murça. Ook staat in dit gebied een kleine hoeveelheid moscatel galego branco (muscat à petits grains) aangeplant. De meeste moscateldruiven staan echter aangeplant rond Favaios in Cima Corgo, ten noorden van de rivier. Wijnen die voor 85 procent zijn geproduceerd van dit druivenras, hebben recht op de herkomstbenaming Moscatel do Douro. Deze liquoreuze wijn (vinho licoroso) heeft een verplichte lagering van 18 maanden (zie ook blz. 132). Moscatel do Douro met leeftijdsaanduiding (10 jaar oud tot meer dan 40 jaar oud, net als bij port) komt ook voor.

 Benefício en klassering van wijngaarden in de Douro Voor het verkrijgen van een optimale kwaliteit druiven voor de bereiding van port, zijn in het productiegebied van DOP Douro/Porto de wijngaarden die druiven leveren voor de productie van port ingedeeld in zes categorieën, van A (hoog) tot en met F (laag). De bepaling van de uiteindelijke categorie is nogal ingewikkeld. Ze vindt plaats op basis van een puntensysteem waarbij onder andere ligging, opbrengst, bodemkenmerken, plantdichtheid en snoeiwijze een rol spelen (zie tabel 21.4). Naast