Gazette 13

4de jaargang nummero 13 1 januari 2015 Redactie-adres Buizemontstraat 19

Giesbaergske

9500 Geraardsbergen

Giesbaergen

koleuren

hebdo

l a i c

giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

Onafhankelijk multicultureel gazetje ter verdubbeling van de integratie die niet enkelvoudig kan werken. Giesbaergske Koleuren Gazette is een realisatie en uitgave van Studio Schrever en Uitg. Eigenbegeer

y e r o p t s S er v o c

Herzele doet mee

© Studio Schrever

Terwijl de Lichtstad zich opmaakte voor een manifestatie van 1,5 miljoen mensen, bleef ‘t Uilekot niet bij de pakken zitten: met lichtgevende ballonnen toverden sympathisanten van de Herzeelse socio-culturele vereniging de Groenlaan om tot een feeëriek vredespad.

4de jaargang, nummer 13, 1 januari 2015

pagina 1

www.giesbaergskekoleurengazette.be

‘Kijk uit! Pas op! Gevaar!

De co-co-co-co-cococommunisten zijn daar.

Of je bent de sigaar’, klinkt het in het lied van Jan De WIlde. De communisten hebben altijd onder vuur gelegen.

Vandaag ligt de hele samenleving onder vuur.

‘Dat kan ons niet verwonderen’, zegt gangmaker van ‘t Uilekot, Filip De Bodt. ‘Met zo’n regeringen -wereldwijd- die ongelijkheid in de hand blijven werken, zat dat eraan te komen.’ De Bodt en zijn makkers van ‘t Uilekot wilden een hoopvol teken

geven. ‘Elk signaal telt.

En dat hoeft daarom niet enkel in de grote manifestaties. Iedereen kan vanuit zijn eigen leefwereld een teken geven. Dat willen we hier vanavond doen door met witte lichtballonnen de Groenlaan op te lichten. Vandaag is ook onze nieuwjaarsreceptie gepland, zoals we dat elk jaar doen, dus hebben we dat meteen ingepast.’

Of de gruwelijke feiten in Parijs naklinken in een Oostvlaamse gemeente als Herzele? ‘We hadden een jonge tekenaar gevonden die voor ons ledenlblad van ‘t Uilekot wel

Sympathisanten van ‘t Uilekot bereiden het ballonnenpad voor

- Foto © Studio Schrever

wat prenten wilde maken, om bepaalde gemeentelijke situaties aan te klagen.

Wel, enkele uren na de moorden in Parijs belde hij me op om te zeggen dat hij daar niet mee wilde doorgaan. Zijn moeder had hem gezegd dat het te gevaarlijk is.’

De schrik zit er met andere woorden goed in om een mening te uiten. Zelfs in deze landelijke gemeente.

Engagement ‘De wereld kreunt onder de oorlogen en conflicten. Honger en sociale onrechtvaardigheid tieren welig. De klimaatopwarming wordt maar niet gecounterd. De aanslagen in Parijs zijn een zwarte

etappe in deze spiraal’.

Het kan De Bodt niet verwonderen. Naast zijn engagement voor vzw ‘t Uilekot, is hij mede-oprichter van vzw Climaxi, een beweging voor klimaat en sociale rechtvaardigheid. Hij weet dus waarover hij spreekt.

‘We wilden een teken van vrede en gelijkheid geven en riepen daarom iedereen op om mee het licht te komen aansteken. We roepen daarmee op voor Vrede, Verdraagzaamheid en Vrije Meningsuiting. Iedereen die dit soort confrontatie tussen gemeenschappen wil verder zetten of uitbuiten kan op onze tegenstand rekenen’. (WiSch) De manifestatie in Parijs

r.r.

4de jaargang nummero 13 1 januari 2015 Redactie-adres Buizemontstraat 19

Giesbaergske

9500 Geraardsbergen

Giesbaergen

koleuren gazette giesbaergske gazette vordat de koleuren goe zoan vermingen

Onafhankelijk multicultureel gazetje ter verdubbeling van de integratie die niet enkelvoudig kan werken. Giesbaergske Koleuren Gazette is een realisatie en uitgave van Studio Schrever en Uitg. Eigenbegeer

Licht op de stad

1 Licht op de stad Intussen in de wereld 2 Voorwoord Korte inhoud 3 WimS Fietscursief 4 Jessy Wyffels’ sleutel 5 ROKPA; Wenskaart 6 De Fitsivist 7 Bonif ‘le bourgemestre’ 8 Stefaan Van Brabandt: Het Voordeel vd twijfel 12 Fietscampagne ‘We Cycle this City’ 14 Inleefreis Peru 15 Resto Jobim 16 Boeddhistische Blik 18 Frans Goetghebeur: la Source?

20 Evy Duville: Afrika 22 Kruidenhoekje: Salie 25 Bertjan Oosterbeek: opa 26 Veraf & Dichtbij: Ellezelles 28 Emily De Padt: EVA 30 Sociologie: homosexualiteit 32 Act local, think global: Concertkalenders 37 Jolien’s reisverhalen 38 Walter Aelvoet: Fietspraat 39 Armand Matthijs: Trage Wegen 40 Geert De Vleeschouwer: De Streekboer 41 Fietscampagne ‘We Cycle this City’ 42 Fotocollage Colofon Citaat Dalai Lama

Het is een “bewogen” jaar geweest. Zo titelen kranten en tijdschriften dezer dagen -dat doen ze natuurlijk opdat hun publicaties be-

4de jaargang, nummer 13, 1 januari 2015

© Studio Schrever

Inhoudst a f e l Editi e Win t e r ‘ 15

ter zouden verkopen. Er is echter weinig verschil met voorgaande jaren: plezier, vertier, drama en tragedie vulden ook in 2014 de dagen. Dezelfde successen werden geboekt, dezelfde fouten gemaakt. Wat dat in de wereld De Franse betreft wisten ook filosostad Grenoble wordt zo fen Plato en Hegel al dat veel mogelijk reclamevrij. wij mensen niets leren van De gemeente zal billboards vervangen door bomen en zonlicht omzet in elektricikleinere borden, waarop teit. De opgewekte stroom slechts idealistische bood- wordt gebruikt voor wegschappen mogen worden verlichting en huishoudens. geplaatst, voor een buurt- Ga daar maar aan staan!  feest, een goed doel of Ook in Nederland waagde het carnaval op school.  de Nederlands-MarokkaanTachtig procent van alle se schrijver Abdelkader inwoners van Kopenha- Benali zich samen met zijn gen gaat fietsend de win- vrouw Saida Nadi aan een kookboek, ter door. Op de blog met Marokkaans toepasselijke naam 'Viking Casa Benali: “Je eigen cuBiking' worden dagelijks linaire roots herontdekken nieuwe foto’s ge-upload, is de meest sympathieke tot maart 2015.  Nog en leukste vorm van patriotmeer fietsend nieuws: be- tisme.” Ze hadden het idee gin november werd in het opgedaan bij de voorstelNederlandse Krommenie bij ling van zijn laatste roman, Amsterdam het eerste fiets- waarvoor Saida de hapjes pad ter wereld geopend dat had klaargemaakt. (Bron: DS Online)

Intussen

pagina 3

de geschiedenis, zoals u verderop in deze Gazette kan lezen in een interview dat we hadden met Stefaan Van Brabandt, naar aanleiding van zijn nieuw televisieprogramma ‘Het Voordeel van de Twijfel’.

Misschien moeten we dat allemaal maar ‘s wat vaker gaan doen, afstappen van die schijnbare zekerheden en vaker gaan twijfelen over wat we doen. En dan zit u in uw wagen en denkt u ‘Doe ik er wel goed aan te doen wat ik nu doe?’, ‘Is er geen andere manier om te doen wat ik wil doen?’, ‘Kan ik dat niet anders doen?’ en ‘Waarom heb niet eerder ingezien dat het ook anders kan?’. U zal merken dat het dan misschien allemaal wat trager -en daarom niet slechter- gaat. U en de wereld kunnen er alleen maar wel bij varen. En dan kunnen kranten volgend jaar maar beter met andere koppen uitpakken. (WiSch) www.giesbaergskekoleurengazette.be

V o o r w o o r d ‘‘t Is gebeurd!’ zoals Erik Van Looy elke finale van televisieshow De Slimste Mens afrondde. We hebben het weer gehaald: een nieuw jaar kan starten in een opeenvolging van 365 dagen. ‘‘t is gebeurd’, dat zei ik ook op het moment dat deze editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette klaar voor publicatie was.

Deze dertiende editie luidt het vierde werkjaar in van de Giesbaergske Koleuren Gazette. Er zit m.a.w. al heel wat werk in het maken van al die Gazetten. En hele mooie ontmoetingen.

Want daar doen we het voor: opdat mensen elkaar zouden ontmoeten.

En we hoeven het daarom niet altijd ver te gaan zoeken, zoals we dat ook laten klinken in onze nieuwe rubriek ‘Act local, think global’, waarin we lokale ondernemers en verenigingen belichten. Er hoort ook een concertkalender bij die net dat tikje anders is. Om de ontmoeting dichtbij huis meteen een zetje te geven.

Veel lees-, kijk- & bladerplezier in de dertiende editie van de Giesbaergske Koleuren Gazette!

Wim Schrever, hoofdredacteur.

Jessy Wyffels over de zoektocht naar haar huissleutel, p. 5 De Fitsivist, over de strijd vóór de fiets in Antwerpen en daarbuiten, p 6.

Gesprek met Boniface ‘le bourgemestre’ over zijn project in Togo, p. 7 Interview met Stefaan Van Brabandt over ‘Het voordeel van de Twijfel’, p. 8 We gingen langs bij Geert, Tereza en Eduardo van Resto Jobim, p. 15 Evy Duville brengt een relaas van 1 jaar reizen in Afrika, p. 20 De nieuwe rubriek ‘Johanna’s Kruidenhoekje’ over het tuinkruid salie, p. 22 Nahid Mohammadi ging op ontdekking in Ellezelles, p. 26 Van onze anonieme medewerker, over homosexualiteit, p. 30 Nieuwe rubriek: Jazz langs de Dender, p. 34 Walter Aelvoet brengt opnieuw een fietsminnend stukje ‘Fietspraat’, p.38 Geert De Vleeschouwer heeft het over complementaire munten, p. 40

4

English(wo)man in New York Jessy Wyffels

Dat doet de deur dicht

Jessy Wyffels - Foto © Studio Schrever

Jessy is een migrante, hoewel je dat niet ziet op het eerste zicht.

Toch migreerde ze van haar geboortestad Poperinge over Gent naar Geraardsbergen. Ze kwam niet per boot en is verder net als u en ik op zoek naar de gewone dingen des levens, met een open blik op de wereld, waarin soms verrassende dingen gebeuren.

Ik verlies véél zaken. Alledaagse dingen door ze gewoon even te misleggen. Mijn gsm bijvoorbeeld: ik ben al meermaals opgebeld door facebookvrienden na mijn wanhoopskreet.

Mijn handtas ergens neerzetten levert vaak een eeuwige zoektocht op. In de strijd tegen de klok vloeken en zoeken…. Mijn blauwe blazer plots verdwenen en tot op de dag van vandaag nog steeds niet teruggevonden. Noem maar op, ooit ben ik het eens verloren, meestal in mijn eigen huis. Alsof het huis spul-

len opslorpt of alsof er een vloek over me rust.

Zo was het vandaag weer van dat.

Met een volle wasmand vertrok ik naar de wasserij op de hoek van mijn straat. Eenmaal de was ingeladen en de machine gestart ging ik onmiddellijk naar huis. De rest van mijn boodschappenlijstje afwerken.

Tot mijn verbazing stond ik voor een gesloten deur. Ik herinnerde me niet meer dat ik deur gesloten had, laat staan waar ik mijn sleutels had gelegd. Nergens in mijn zakken terug te vinden.

Ik panikeerde even, wandelde terug naar het wassalon om het voetpad te inspecteren op een sleutelbos.

Toen ik dit maar niet vond, bedacht ik dat de sleutels misschien gewoon samen met de was gewassen waren geweest. Maar dat moest ik dan toch gehoord hebben, als de sleutels in de wastrommel klinkend heen en weer draaien!

Dan liep ik in de winkelstraat maarnaar de slotenmaker, maar die was uitzonderlijk gesloten!

Ondertussen was mijn was klaar, ik sorteerde de kleding stuk per stuk, één voor één op zoek naar mijn sleutels. Zonder resultaat.

Ik liep met mijn wasmand vol schone kleren tot aan mijn voordeur, onderweg inspecteerde ik nogmaals het voetpad en de goot. Maar ik vond niets…. Daar stond ik dan, buitengesloten met een wasmand vol versgewassen katoen, vettig haar en zonder mobieltje. En de volgende dag begon ik aan mijn eerste werkdag op mijn nieuwe job! Ik moest nog heel wat doen. Ik wou echt in mijn eigen bed slapen en niet de nacht buiten door brengen.

Ondertussen begon ik te panikeren: zonder sleutels raakte ik niet binnen.

De buurvrouw had me als een Sherlock Holmes zonder vergrootglas 5

zien zoeken naar iets dat er niet was. Ik vroeg haar of zij iets gezien had, of ze me kon helpen. Ze haalde de andere buur erbij, die zichzelf nog maar enkele dagen geleden had buitengesloten. Met een koevoet en een schroevendraaier in de hand kwam hij ter hulp. Vol spanning stonden we toe te kijken. ‘t Was jammer om te zeggen, maar mijn voordeur bleek veiliger dan de zijne.

Het was tevergeefs, ook hij raakte niet binnen. Ondertussen werden ook andere buren op de hoogte gebracht, en in een mum van tijd wist de helft van de Weverijstraat dat ik buitengesloten was. Ik vond het vooral vernederend dat ik me helemaal niet meer herinnerde dat ik de deur gesloten had, noch waar ik de sleutels gelegd had.

Er zat maar één ding op en dat was naar de politie gaan. Misschien had iemand mijn sleutels intussen gevonden en binnengebracht. Ik kreeg meteen weer hoop dat ik in een bed zou slapen die nacht. Maar helaas, er lagen geen sleutels op me te wachten. Dus zat er niets anders op dan de politie de opdracht te geven om een slotenmaker te bellen. Ik had geluk, hij was vlakbij en was er binnen de tien minuutjes.

Hij sleep het slot open, wat niet zo makkelijk ging als hij dacht… Bleek dat de sleutels gewoon langs de binnenkant van mijn deur zaten! Toen ik mijn deur dichttrok viel mijn sleutel door t gewicht van mijn sleutelbos op slot. Dus werd ik op die manier buitengesloten.

Ik was blij dat ik opnieuw veilig binnen was, kreeg een nieuw slot waarvan de sleutel werkt als er langs de binnenkant een sleutel op zit. Maar als ik nu buitenkom vragen buren me nog geregeld: “Je bent je sleutel toch niet vergeten.”

(JeWy)

De Fitsivist Frank Willemse

Giesbaergen verkeersveiliger trappen Een fiets, een GoPro-actie-cameraatje, een scherpe pen en alle sociale media op internet.

Daarmee vraagt en krijgt De Fitsivist, een project van Antwerpenaar en journalist Frank Willemse (44), aandacht, ruimte, begrip en respect voor fietsers in zijn stad.

Een ideetje voor de Vlaamse Ardennen? “Of is het daar in Giesbaergen, behalve voor wielertoeristen reeds een fietsersparadijs voor gewone trappers?” vraagt hij zich af.

Film je fietsrit Ik fiets al mijn hele leven in stad en dorp en al wat daartussen ligt en ik foeter al evenveel jaren op hoe er met fietsers wordt omgegaan en hoe auto’s de baas mogen blijven spelen. Met dat foeteren ben ik gestopt, niet alleen omdat er in al die jaren veel – maar niet alles - is veranderd ten voordele van fietsers maar ook omdat foeteren niet veel helpt. Ik kan als fietser wel klagen over kaduke kasseiwegen, kromme verkeerssituaties, in het niets oplossende fietspaden, treiterende chauffeurs, busbestuurders op drift, … en het als journalist mooi opschrijven, maar als er geen ongelukken van zijn gekomen, luistert niemand echt goed.

Tot ik een paar maanden geleden een GoPro-actie-cameraatje - HD en quasi-professioneel voor amper 300 euro - op mijn fiets vijs en mijn ritten begin te filmen. Ik monteer die tot spectaculaire trailers en filmpjes op maat van de sociale media en mik ze als De Fitsivist op Facebook en co. Technisch kan een hond met een hoed op zo’n filmpje en publicatie in elkaar steken en het ziet er even goed of zelfs beter uit dan

wat je doorgaans op professionele sites ziet. Ze lokken dan ook een publiek en klassieke media zoals kranten, radio en televisie die filmpjes en artikels oppikken.

Ook politici en wegbeheerders bekijken en lezen ze, reageren daarop en gaan in sommige gevallen ook tot actie over ten voordele van de fietsers.

Ik kom zelf uit de platte Kempen. Wij doen dus niet in hellingen. Groot respect daarom voor iedereen die daar in de Vlaamse Ardennen – wielertoeristen uitgezonderd, die doen het er voor – de auto laat staan en op en neer fietst. Als ik het mobiliteitsplan van de stad Geraardsbergen erbij neem, zie ik ook dat de fietser er geen addendum is voor het beleid en er een visie is. Nu weet ik ook dat plannen en visie niet hetzelfde is als realiteit. Het zou me dan ook niet verbazen dat je in Geraardsbergen als fietser ook over kaduke kasseiwegen moet als er geen wielerwedstrijden worden gereden.

Dat fietspaden in het niets oplossen en er ook treiterende chauffeurs en busbestuurders op drift rondrijden.

Frank Willemse, alias De Fitsivist

heeft. Film daarmee je gewone fietsritten, monteer ze en zet ze op de sociale media en het internet. Hoe meer beelden en verhalen over fietsen, hoe meer mensen ze zien en hoe moeilijker het wordt voor politici en bestuur om ze te negeren. Dan wordt het daar in Giesbaergen helemaal een fietsersparadijs. Niet alleen voor wielertoeristen.

(Frank Willemse)

INFO:

Waarom zou wat in Antwerpen werkt, niet in Geraardsbergen wer- https://medium.com/de-fitsivist ken? Iedereen kent wel een of andere mountainbiker of skater die zo’n GoPro-cameraatje te leen 6

Solidariteitsboom Boniface Agbeko

Boniface “le bourgemestre” Boniface is een geboren Togolees. Togo is een land in WestAfrika dat gekneld ligt tussen Ghana, Burkina Faso, Benin en de Atlantische Oceaan.

Dankzij Boniface leren we het land kennen als een gastvrij en vriendelijk land.

Boniface le bourgemestre’ Agbeko- Foto © Studio Schrever

Togo-Geraardsbergen In april 2005 kwam Boniface in België wonen. Hij vond eerst een woonplaats in Tubeke maar verhuisde kort daarop naar Geraardsbergen.

Even later leerde hij zijn echtgenote Veronique, die eveneens in Togo is geboren, kennen. Het klikte meteen.

Sindsdien wonen ze samen met hun dochtertje Océane in de Sint-Annastraat van Geraardsbergen.

‘Bonif’ is intussen een gekende figuur in de Oudenbergstad: zowat iedereen in de straat kent hem als een openhartige, vriendelijke man

die altijd tijd maakt voor een babbeltje. Zijn passende bijnaam is dan ook ‘le bourgemestre’, net omdat hij zo vlot aan de praat gaat met jan en alleman.

‘We wonen hier heel graag. Er is hier een ontspannen sfeer en veel groen in de buurt. De grootstad is te druk voor ons.’

Ondanks het lange woon-werk traject (Boniface werkt in een Gentse bouwfirma, red.) dat hij dagelijks moet afleggen, geniet hij er telkens van om zijn thuisstad weer in te rijden. ‘Met de auto onderweg zijn is niet altijd leuk, maar wij Afrikanen lossen dat op met blije muziek’.

Schrijver van dienst kan bevestigen dat wie ooit in Bonif’s Afro-car stapt, meteen ondergedompeld wordt in een onvervalste en uitbundige Afrikaanse sfeer. Yeah, man.

Intussen blijft hij zoeken naar een job dichter bij huis.

Werelds Ondanks zijn open visie op de wereld en de mensen, ervaart ‘le bourgemestre’ ook wel ‘s zure en zelfs racistische reacties. ‘Zoals die ene keer dat ik in het station een mevrouw die gevallen was, ter hulp snelde. Ze was zo bang dat ik haar handtas zou stelen dat ze zich in een bolletje oprolde en begon te schreeuwen. Pure angst voor een Afrikaan!’ Boniface kijkt bezorgd.

Het is duidelijk dat hem dat diep geraakt heeft. ‘Of die andere keer dat een jonge kerel een vrouw had beroofd in de winkelstraat, ik hem onderschepte en de tas teruggaf aan de eigenares. Ze keek me misprijzend aan en snauwde me onterecht toe dat ik haar probeerde te bestelen!’.

Maar onlangs werd Boniface geno7

mineerd voor de eerste Cultuurprijs die de Cultuurraad uitreikt aan verdienstelijke Geraardsbergenaars.

Dat stemde hem heel gelukkig. ‘Ik werd uitgenodigd op de uitreiking en ontving zelfs een mooi aandenken.’

Hij blikt tevreden terug.

Mannen maken plannen Sinds twee jaar heeft Boniface een plan: hij wil hier geld en materialen inzamelen om in zijn Togolees geboortedorp een school te gaan bouwen. In de zomer van 2013 ging hij een eerste keer het dorp bezoeken.

Hij had in Geraardsbergen kledij ingezameld om er uit te delen en zijn project uiteen te zetten.

‘Het was een heel eind rijden, vanuit de hoofdstad Lomé de jungle in. Ik was blij om het nog ‘s te bezoeken.’

En de dorpelingen waren enthousiast over zijn plannen. Ze hebben Boniface en Sam, die vanuit Geraardsbergen was meegereisd, hartelijk ontvangen. Het ging er warm aan toe -dat spreekt voor zich.

‘Om het project, onder de naam ‘Solidariteitsboom’, verder vorm te kunnen geven organiseren we activiteiten zoals een Afrikaans etentje of een infomiddag i.s.m. met de stadsdiensten.’

Met uw steun Van de meegebrachte reisfoto’s werden twee kalenders voor het nieuwe jaar gemaakt: de ene om op de tafel te zetten en een andere om aan de muur te hangen. Ze worden verkocht om een volgende stap te kunnen zetten in het Togolees avontuur van de ‘Solidariteitsboom’. Wie de kalenders wenst aan te kopen neemt contact met Boniface ‘le Bourgemestre’ via email: boniface. agboka@gmail.com (WiSch)

8

Het Voordeel van de Twijfel Stefaan Van Brabandt

Venster op de wereld In december startte op de Vlaamse televisiezender Canvas een programmareeks over filosofie.

We gingen op gesprek bij bedenker en gezicht van de serie, Stefaan Van Brabandt.

Een huis in Antwerpen stad. Niet ver van de ’tempel’ van de Nationale Bank. Ik bel aan. ’Sorry dat ik..’, slikt hij de woorden tussen een boterham door terwijl hij de deur openzwaait. Hij gebaart me naar binnen.

Zijn woonst ademt eenvoud, net als hijzelf. ’Ai, dat ik nu net nog een hap brood aan het eten ben’, herhaalt hij de excuses. Het zou de teneur van ons gesprek worden: hij heeft geenszins de branie van een zelfzekere BV met een dorstige en tomeloze lust naar aandacht.

Na zijn opleiding aan Studio Herman Teirlinck, koos Stefaan Van Brabandt ervoor om er een studie Filosofie aan toe te voegen, omdat hem dat altijd al had weten te boeien, de creativiteit van het nadenken. Als hij over die vier mooie jaren aan de unief vertelt, schitteren zijn ogen als fonkelende sterren. ’Alles in vraag stellen is zowat het mooiste wat er is. Enkel twijfel kan ons tot diepere inzichten brengen.’

Het voordeel van de twijfel is dan ook de evidente titel van zijn achtdelige reeks over filosofie die sinds 9 december dinsdags op canvas loopt. ’Het was een idee dat ik allang had.

Samen met documentairemaker Bram Van Splunteren werkte ik het uit. Het resultaat mag er zijn: we maakten er een reeks van. In elke aflevering wordt rond een thema gewerkt. Zo hebben we het bv. over tegenslag, werk en selfies.

Stefaan Van Brabandt- Foto © Studio Schrever

We gingen telkens ook een BV interviewen, over het respectievelijke thema. Dat maakt het onderwerp wat lichter.’

Wat kunnen filosofen ons bijbrengen?

‘Dat we best alles in vraag blijven stellen. Maar dat is niets nieuws: filosofen hebben dat altijd gedaan.

Dat is hun taak. Wat dat betreft is er nog niks veranderd.’

Filosofie, dat klinkt zo oubollig en voorbijgestreefd. Heeft een maatschappij dat dan nodig?

‘Zeer zeker. Een onderbouwde filosofie is nodig om er de grote lijnen van de samenleving op uit te werken. Een begrip zoals democratie, dat vandaag zo voor de hand ligt, is daarop gebaseerd.

Het filosofisch debat zou best wat meer aan bod mogen komen. In de plaats daarvan is het economische vraagstuk zowat altijd en overal aan de orde. ‘Wat gaat het opbrengen?’ is de enige vraag die nog gesteld wordt.’

Hedendaags Het is geen populair thema voor een televisieprogramma. Hoe heb je dat aangepakt?

‘Dat is het inderdaad niet, maar de programmareeks is uiteindelijk wel luchtiger geworden dan het thema doet vermoeden. Het is geen opvolger van ‘Container’ (een filosofisch praatprogramma dat in 1989 op toenmalige TV2 werd uitgezonden, red.) geworden! (hij lacht).

Het idee voor het programma is ontstaan uit mijn idealisme om bepaalde waarden uit te dragen. Voor het televisie-format heb ik wel mijn idealistische visie wat moeten bijschaven; dat vraagt het medium nu eenmaal. Maar het resultaat mag er beslist zijn.’

9

Als theaterregisseur en -acteur heb je daar waarschijnlijk meer vrijheid in, om die waarden naar voor te brengen?

‘Absoluut. Het is me duidelijk geworden dat ik thuishoor in het theater. Én ook in het onderwijs. Er is niets dat me meer voldoening geeft dan lesgeven. Daar kan ik als een anonieme van onderuit proberen om de wereld mee beter te maken.

Natuurlijk kan je via televisie een heel grote groep mensen bereiken, maar daarvoor moet je van het juist hout gesneden zijn. En het is mij duidelijk geworden dat ik dat niet echt ben -waarmee ik geenszins afbreuk wil doen aan de prima samenwerking met het productiehuis. Maar geef mij maar een onopvallende rol zoals lesgeven of het loutere studiewerk. Dat ligt mij als gegoten.’

Jullie zijn heel wat hedendaagse filosofen gaan opzoeken. Welke ontmoeting is je meest bijgebleven?

‘Ik was zeer onder de indruk van Roman Krznaric, een Britse filosoof met Oosteuropese roots. Hij is mede-oprichter van Alain De Botton’s The School of Life. De bevlogenheid en eloquentie waarmee Krznaric zijn ideeën weet uit te brengen kan me ontroeren. Zijn boek ‘The Wonderbox’ is een heel toegankelijk filosofisch boek waarin hij zijn visie heel helder en intelligent uiteenzet. In zijn recentere boek ‘Empathy’ heeft hij het over het belang en de betekenis van empathie. Daarover hadden we een gesprek.

Ook Antoon Vandevelde (KU Leuven) maakte indruk: zijn visie is dat het leven prachtig is en dat we het moeten doorgeven. Hij is christelijk geïnspireerd en stelt dat men er in een religie als het Christendom op vertrouwt gedragen te worden. En ook al is dat een illusie, het is dan

Stefaan Van Brabandt- Foto © Studio Schrever

toch een waardevolle illusie die je kracht kan geven, volgens hem.’

Het is niet niets Vanwaar die keuze voor filosofie?

Je had je plaats in het theater intussen toch gevonden?

‘Na mijn opleiding bij Studio Herman Teirlinck, kon ik inderdaad meteen in het theater aan de slag (Compagnie De Koe, red.). Maar de studie Filosofie bleef me altijd boeien. En toen ik op mijn negenentwintigste kans zag om die te beginnen, heb ik niet getwijfeld. Het werden de mooiste jaren van mijn leven!

Ik zou beslist een eeuwige student kunnen zijn, dat moet fantastisch zijn.’ (hij lacht) Dan ben je per definitie een filosoof?

‘Ja, nee (kristisch als hij voor zichzelf is, zoekt hij naar woorden) .. Wel, toch eigenlijk wel, maar dat klinkt zo aanstellerig als je dat over jezelf zegt. Noem me dan liever een filosofoloog, die weet wat anderen

gezegd hebben en dat kan reproduceren.

Maar dat wil niet zeggen dat ik grote eigen gedachten heb. Dat schrijf ik ook in mijn pas verschenen boek (‘Het Voordeel van de Twijfel’ verschijnt samen met de televisiereeks; red.). Het is een samenraapsel van citaten en parafrasen die ik in de loop der jaren gelezen heb. Ik heb er wel een nieuw stuk van gemaakt, maar er zitten geen oorspronkelijke gedachten in.

Natuurlijk, wat is o o r s p ro n k e l i j k heid? Het is altijd een samenraapsel van wat al gezegd of geschreven is.

Da’ s een gedachte uit het boeddhisme dat de nadruk legt op de onderlinge verbondenheid, als een zelf dat enkel bestaat door de eigen levensgeschiedenis, maar verder ook geen zelf is, als een grens tussen het ego en het ego-loze. Maar nu wijk ik uit.’

Als een filosoof sla je aan het denken...

‘Ja, juist, dat klopt.. (hij lacht).

Ik denk dat dat gewoon in mij zit. In de liedjes die ik schreef voor mijn CD ‘Het is Niets’ (CD uit 2007, red.) zat ook al dat filosofische, beetje melancholische.’

Erasmus Kan filosofie onze maatschappij redden? Hebben we er nood aan om meer na te denken? Is twijfel goed voor ons?

‘Het is om te beginnen niet nodig om wijze boeken te lezen om filosofisch in het leven te staan. Je kan heel eenvoudig leven en de filosofie toepassen in je dagelijks bestaan.

Maar de filosofie heeft natuurlijk 10

altijd al onze menselijke mogelijkheden verruimd. En niet alleen op individueel vlak maar ook op maatschappelijk vlak. Door te gaan nadenken over een ideale samenleving, zijn begrippen zoals democratie ontstaan. De oude Grieken deden dat al, net als Montesqieu en Diderot (Franse Verlichtingsfilosofen uit de 18de eeuw, red.) dat veel later ook gedaan hebben.

Filosofie heeft nog steeds een ongelooflijke impact op veel domeinen. Vaak zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Ideeën liggen aan de basis van de samenleving. Het brengt structuur in ons leven.

Filosofie, dat zijn vensters op de wereld en die kunnen ons leven inspireren, verrijken. En misschien kan het ook een goed mens van ons maken. Dat leefde al bij de Grieken: ‘Als je het goede weet, zul je het goede doen’. Dat is natuurlijk een naïef pedagogisch optimisme. Maar reflectie laat ons in ieder geval toe afstand te nemen en te kijken naar ons gedachtenpatroon. En dat is wat ook gebeurt in meditatie.

Volgens Eckhart Tolle en Krishnamurti kunnen we beter niet teveel nadenken en in het nu leven -het conceptualiseren van de wereld zit vaak ook het rechtstreeks contact met de wereld in de weg-, maar kijken naar je ideeën kan zeker ook bevrijdend zijn en ervoor zorgen dat je net een andere blik op eender wat ontwikkelt. Dat maakt ons meer mens, als we meer zien dan onze eigen blik. Dat is het nut van filosofie. En daarom is het belangrijk dat filosofie ook aan bod komt in het onderwijs en de media. Zodat we kritisch nadenkende en zelfstandige mensen kunnen worden.’

Vandaag lezen we in de krant (De Morgen, 9 dec 2014; red.) dat de Erasmus Universiteit Rotterdam de opleiding Filosofie stopzet. Is dat een goed idee?

‘Ik vind van niet. Het economisch plaatje overheerst ook hier. Wat dat met de brede cultuur doet is zorgwekkend.

Hegel zei al dat het enige wat de geschiedenis ons leert is dat we niets leren van de geschiedenis en ook Plato schreef dat de jeugd niets

meer wist, maar we moeten toch met de moed der wanhoop optimistisch blijven.’

Van Oost naar West Sinds meerdere jaren al zien we in onze maatschappij een zoektocht in de Oosterse tradities. Er zijn cursussen over de leer van de Boeddha te over en boeddhabeelden zijn heel populair.

Vanwaar komt die toenemende interesse in boeddhisme en meer moderne versies daarvan zoals mindfulness?

‘Dat duidt op een verlangen naar zingeving, terwijl de cultuur van vandaag dat niet meer stimuleert.

Dus dat is zeker positief, dat we terug op zoek gaan naar rust, verstilling en reflectie.

Schopenhauer (Duits filosoof uit de 19de eeuw, red.) deelde de boeddhistische gedachten al. Hij was christelijk geïnspireerd maar voelde zich ook erg verwant met het boeddhisme. Volgens hem is de werkelijkheid zoals wij die zien, niet de werkelijkheid op zich. Achter die veelheid in de wereld, zit de eenheid. En daartoe kan je volgens hem komen door meditatie, door het aanschouwen van kunst, door studie. Hij noemde het het overwinnen van de wil. En die gedachte is sterk verweven met het boeddhisme, dat de wil als bron van alle lijden ziet.’

Zijn er ook gevaren verbonden aan onze zoektocht naar zingeving?

‘Wat de geluksindustrie vaak doet is de mentale fitheid opkrikken om heel het systeem in stand te houden. Vaak is dat niet meer dan de suiker in de koffie. Bedrijven gaan niet de werkcultuur veranderen, maar eerder de werknemers een beetje kneden met mindfulness, wellness en gelukstips. Dat is goed en kan zelfs de transformatie van iemands leven betekenen. Maar het gevaar is dat het iets egocentrisch krijgt zodat het op maatschappelijk vlak slechts een status quo betekent.

Een betere vorm vind ik die waarin er ook een engagement, een participatie is. Zodat meditatie zich niet

beperkt tot het zitten op een kus- de kans je terug te gaan verwondesen. ren en je daarin verbonden te weIk kan me voorstellen dat je zoals ten. Wat vanzelfsprekend is wordt Rüdiger Safranski (Duits filosoof en in vraag gesteld, het vertrouwde auteur, red.) enkel een plaats voor wordt vreemd. Dat is de essentie jezelf wil maken in het oerwoud, van filosofie: het in vraag stellen omdat het toch geen zin heeft om van sociale, politieke en religieuze de wereld te willen veranderen. dogma’s.

Maar dat is niet mijn weg.’

In de film Troy (film uit 2004 over Is dat niet het gevaar met de po- de Trojaanse oorlog; red.) zijn het pulaire filosofen van vandaag zo- de goden die net ons mensen beals Alain De Botton (hedendaags nijden, om onze sterfelijkheid en Brits schrijver/filosoof en stichter omdat we het niet weten wat het van The School of Life; red.) dat volgende moment ons zal brengen. hun filosofische visies enkel de Dat maakt ons leven kwetsbaar en suiker in de koffie zijn? dus o zo waardevol. Stel dat we het ‘De publieksfilosofie heeft zeker allemaal zouden weten en dat we haar plaats en betekenis. Ze kan niet meer hoeven te twijfelen. Hoe mensen helpen om andere ideeën saai zou dat niet zijn?! op te doen en daaruit een nieuwe Aan de andere kant kan twijfel ook visie te ontwikkelen. Dus dat is ze- verlammend zijn. Dat is natuurlijk ker gunstig. niet zo goed en zo is de titel van de Maar het kan zijn dat dat vrij indi- programmareeks ook alleszins niet vidueel blijft natuurlijk. De visie van bedoeld.

De Botton komt vaak neer op het Maar twijfel heeft ook iets geëngaindividu. Ik mis er een sociale, poli- geerd, activerend en creatief. Het tieke insteek. kan iets voortbrengen. Het kan een Filosofie moet ook altijd geënga- alternatief doen ontstaan.’ geerd zijn: het moet niet alleen ana- Daar twijfelen we niet aan. Suclyseren hoe de wereld is, maar het ces met de televisiereeks. We moet ook alternatieven bieden. Het kijken er in ieder geval naar uit. moet zowel individueel als maat- (WiSch) schappelijk de mogelijkheden verbreden.’

En wat met de handel in filoso- Stefaan Van Brabandt- Foto © Studio Schrever fie? Mag filosofie commercieel zijn?

‘Absoluut. De Botton werd meteen in een kwalijk daglicht gesteld door de vraagstelling van een journaliste of hij wel geld mag verdienen met zijn filosofisch werk.

Maar hij counterde terecht dat hij zijn ideeën verkoopt zoals iemand anders een stoel maakt en aan de man brengt. Het is helaas ook eigen aan de pers dat ze graag mensen verdacht maakt.’

Vooruit met de geit!

Waarom moeten we twijfelen?

‘Door twijfel kan je weer meer mens worden, een ander perspectief en meer mogelijkheden zien. Het biedt 11

12

13

Thuis in de wereld College @ Peru

Inleefreis naar Peru Op 21 december vertrokken vier leerlingen van het Sint-Catharinacollege samen met hun lerares Mw. De Clippeleer op Inleefreis naar Peru. Het is een project van Broederlijk Delen dat jaarlijks zo’n groepsreis voor jong en oud organiseert in Afrika of Latijns Amerika.

Voor hun vertrek hadden we een gesprek met de jonge wereldreizigers.

Ervaring De bedoeling van zo’ n inleefreis is om de projecten van Broederlijk Delen in het Zuiden beter te leren kennen. Om er gedurende die drie weken durende reis als het ware aan deel te nemen en te ervaren hoe mensen in het Zuiden hun plannen weten waar te maken.

‘Door ook bij gastgezinnen te logeren nemen we meteen volop deel

Charles-David, Evelyne, Margo, Hilde en Elise - Foto © Studio Schrever

Het is een enthousiast viertal dat met de lerares Godsdienst voor me zit in een klaslokaal van het College. Met de vertrekdatum die nadert, stijgen ook de zenuwen. Dat ze Kerst en Nieuwjaar in een land veraf vieren, geeft de reis een extraatje. Zonder medeweten van de leerlingen, heeft de lerares gezorgd voor een nieuwjaarsbrief/verrassingsbrief van hun ouders en familie op het thuisfront, die ze pas op oudejaar overhandigd krijgen. Emoties verzekerd, op nieuwjaarsnacht in de Spaanssprekende Republiek boven de oksel van Zuid-Amerika.

aan het dagelijks leven’, vertelt Elise. ‘Dat belooft een hele ervaring te worden’.

Ieder jaar mogen er leerlingen van vier scholen uit Vlaanderen meereizen. Het is de eerste keer dat leerlingen van het Sint-Catharinacollege mogen deelnemen. ‘En dat werd ‘s hoog tijd’, bevestigt de lerares prompt.

Thuis in de wereld Het begon al in februari. Na een eerste selectie dienden de uitgekozen leerlingen een motivatiebrief in te 14

sturen, om hun intenties kracht bij te zetten. Daarna volgde een wereldkamp, in Lichtaart, om er de twaalf andere deelnemers te leren kennen.

‘Het was belangrijk om meteen ook een goede groepssfeer op te bouwen’, zegt .... ‘En dat lukte aardig met de nodige spelletjes.’ ‘We logeerden op een camping en het was heel slecht weer. Dus werden we meteen goed voorbereid op onze ontdekkingsreis!’, voegt Charles toe. ‘Een sterke band tussen de deelnemers is absoluut nodig om er een geslaagde reis van te maken.’

De reisroute werd er besproken, de leefsfeer werd er toegelicht en er kwamen ook getuigen aan het woord.

Terug thuis, konden alle deelnemers het project op school verder uitwerken.

Wat nog volgde was een weekend in Antwerpen om het plan verder uit te stippelen. In groepswerk werden de bezoeken aan jeugdcentra van wezen en thuislozen verder voorbereid.

‘We gaan ook mijnen bezoeken in Cuzco, de hoofdstad van de gelijknamige regio in het Andes-gebergte. De mensen wonen er vaak nog in lemen huizen, zonder veel comfort, op een hoogte van zo’ n 4.000m’.

De mijnbouw, waarvoor veel dorpen worden gesloopt, vormt er een grote bedreiging. Bovendien is er veel kinderarbeid in slechte omstandigheden.

‘Met Kerst zijn we in de hoofdstad Lima, aan de Stille Oceaan. We kijken ernaar uit!’.

Op de Facebook-pagina’s ‘Vamos a Peru’ en ‘College at Peru’ zullen ze meer details van hun avonturen posten -als er internet beschikbaar is. (WiSch)

Brazilië in Bever Geert, Tereza & Eduardo

“Portugees maar dan trager” Op het dorpsplein van Bever zoeken we Geert en Tereza op, in hun brasserie Jobim. Sinds zes jaar baten ze die uit.

Tereza heeft Braziliaanse roots.

Geert leerde haar kennen in haar geboortestad Niteroi, een slaapstad van Rio, op tien minuten varen met de ferry.

Meertalig in de wereld ‘Mensen vragen me vaak of ik de Braziliaanse zon niet mis, maar door mijn werk in de keuken merk ik weinig van het Belgische weer’, begint Tereza. ‘Als het heel mooi weer is, vind ik het soms wel lastig dat ik binnen zit, dat wel. In Brazilië kunnen we gewoon veel meer buiten leven’. Thuis in Brazilië was ze altijd al de kok van de grote familie. ‘Het is er ook de gewoonte om familie en vrienden op te zoeken, zodra je vrij hebt. En dan hoort het er gewoon bij dat er eten wordt klaargemaakt.’

Het lag dan ook voor de hand dat ze een eethuis zouden beginnen, toen ze beslisten om hun leven samen in België op te bouwen. Er staan wel ‘s Braziliaanse specialiteiten op het menu, zoals Feijoado (stoofpot van bonen en verschillende soorten vlees), Bobó de Camarão (een traditioneel gerecht uit het noorden van Brazilië met scampi’s en maniok) of Churrasco (Porugees-Spaanse term voor gegrild vlees). Met een goede Caiperinha -de alombekende Braziliaanse cocktail- wel te verstaan.

Gezien ze wonen op de taalgrens in Bever, zochten ze naar een naam die in beide landstalen goed klinkt, met een link naar Brazilië. En die vonden ze bij de Braziliaanse zanger en jazzmuzikant Tom Jobim, die eind jaren ‘50 mee de Bosso Nova vorm gaf, als een kruising tussen samba en

in dit kleine dorp te komen wonen’.

Ter vergelijking, Rio, -bekend om de stranden Copacabana, Ipanema, de Suikerbroodberg aan de ingang van de baai, het carnaval en het grote beeld van Christus de Verlosser- telt zo’n zes miljoen inwoners terwijl Bever er tweeduizend telt. Van een contrast gesproken. ‘Het is hier rustig wonen. En met de school vlakbij is het leuk om Eduardo te voet naar school te kunnen brengen’.

Ongeacht de afstand tussen beide landen, zijn haar familie en vrienden niet ver af. Tereza’ s broer Franciso is illustrator en zorgde voor de kleurige tekeningen in het restaurant. En Geert’ s broer Peter trouwde met Tereza’ s beste vriendin. Of hoe veraf toch ook dichtbij kan zijn. (WiSch) Tereza en Geert in hun restaurant Jobim - Foto

© Studio Schrever

jazz. ‘In het Braziliaans spreek je dat uit als ‘Ton Jobin’’, vertelt Geert. ‘In Geert, Eduardo en Tereza Brazilië spreken we Portugees, met Foto © Studio Schrever dat verschil dat Brazilianen de taal trager spreken. Portugezen spreken sneller en slikken hun woorden in.’ Thuis spreken Geert en Tereza ook Portugees. Hun zesjarig zoontje Eduardo is derhalve vlot in beide talen. ‘Het is heerlijk om ons kind al zo werelds te zien.’

Platteland ‘Eenmaal per jaar gaan we op bezoek bij mijn familie in Brazilië. Ik kijk er altijd naar uit om hen terug te zien’. Tereza mist haar familie, dat spreekt voor zich. ‘Weet je, ik heb er nooit van gedroomd om naar Europa te komen wonen. We hebben eerst nog geprobeerd om in Rio een eigen zaak op te bouwen, maar kozen er uiteindelijk voor om 15

Boeddhistische Blik Petra Hubbeling

Zen Peacemakers Lage Landen Petra Hubbeling kwam in 2000 in aanraking met het boeddhisme.

Sinds 2008 is ze ook leerlinge van zen-leraar Nico Tydeman. In 2011 werd ze ingewijd als zen-monnik.

En in 2013 richtte ze mee de Zen Peacemakers Lage Landen op.

met zen-leraar Frank Sensei De Waele (spiritholder van Zen Peacemakers) in het vliegtuig en we hebben het over een mogelijke Jukai-ceremonie voor ons drietjes. Het eerste zaadje voor de Zen Peacemakers Lage Landen is geplant.

Jessy Wyffels

Bernie Glassman De Zen Peacemakers zijn in 1997 opgericht door Bernie Glassman, Sandra Holmes (+), Genro Gauntt, Joan Halifax, Eve Marko, Wendy Nakao, en Pat O’Hara. Deze oprichters zijn op diverse plaatsen in de VS actief als Zen Peacemaker.

Vijf jaar later, in 2002, worden de Zen Peacemakers opgericht in Europa. Frank De Waele is één van de oprichters van de Europese Zen Peacemakers. De Europese Zen Peacemakers zijn momenteel actief in België, Nederland, Duitsland, Polen, Zwitserland, Italië, Frankrijk, Spanje en Portugal.

Het is november 2012 als ik met een aantal vriendinnen de 18de Auschwitz Retraite van Bernie Glassman en zijn Zen Peacemakers bezoek.

Tijdens deze indrukwekkende retraite die jaarlijks doorgaat in de concentratiekampen van Krakau staan de drie intenties van de Zen Peacemakers, niet-weten, erkennen wat is en actie voortkomend uit nietweten, centraal.

De retraite werd afgesloten met een ceremonie (Jukai), waarin iemand toevlucht neemt tot de beloften van de Zen Peacemakers. Ik ben onder de indruk van de Jukai ceremonie en ondanks dat ik al een keer Jukai ontvangen heb, voel ik dat dit een volgende stap op mijn pad is. Mijn roommates Dorine en Anja hebben hetzelfde gevoel.

Op de terugweg van Krakau zit ik

België/Nederland Juni 2013 bespreken we met Frank de mogelijkheden om een Zen Peacemakers Sangha in de Lage Landen (België en Nederland) op te richten. Aan het eind van onze ontmoeting verklaren we de Zen Peacemakers Lage Landen als opgericht.

We beginnen er gewoon aan en kijken wel hoe het vorm gaat krijgen en wie zich bij ons wil aansluiten.

Frank stelt twee voorwaarden aan het toevlucht nemen als Zen Peacemaker: 1. je zet je in als vrijwilliger voor mensen in een sociaal isolement, het milieu 16

of een ander sociaal geëngageerde thema 2. je volgt een straatretraite (één van de belangrijke retraites van de Zen Peacemakers).

In september 2013 volgt na een vijf daagse straatretraite in Brussel onze Jukai-ceremonie. De eerste vijf Zen Peacemakers Lage Landen zijn een feit.

In november 2013 organiseren weonder grote belangstelling onze eerste bijeenkomst in Rotterdam.

In juni van dit jaar hebben weer drie Zen Peacemakers Jukai ontvangen, dit keer in een bijzondere retraite met één van de oprichters van de Zen Peacemakers, Roshi Joan Halifax.

Ondertussen zijn we anderhalf jaar verder en beginnen de organisatie een beetje vorm te krijgen. We zijn nog steeds (onder)zoekende maar vinden langzaam ons pad.

Wat doen we allemaal?

Centraal in al onze activiteiten en vrijwilligerswerkzaamheden staat sociaal engagement.

We werken met stervenden, daklozen, verslaafden, gevangenen, ongedocumenteerden, gehandicapten en mensen in een sociaal isolement, maar we zetten ons ook in voor het milieu.

Straatretraite in Rotterdam Foto © Harry Aaldering

Om elkaar te ondersteunen bij ons Zen Peacemakerswerk komen we met enige regelmaat bij elkaar. We werken aan een “opleidingstraject” om de intenties van de Zen Peacemakers in ons werk en leven te kunnen integreren. Trainingen en individuele contacten vormen daarvoor debasis. En iedereen is vrij om deze te initiëren en/of bij te wonen.

Daarnaast organiseren we verschillende Bearing Witness retraites en bijeenkomsten, variërend van de straatretraite, tot bezoeken aan kampen en kazernes die een belangrijke rol hebben gespeeld in de Tweede Wereldoorlog, maar ook een retraite naar Lampedusa in Italië maakt onderdeel uit van de Bearing Witness.

We zijn ook bezig met een reeks van bijeenkomsten over “Hoe spiritueel omgaan met: - (chronische) ziekte en pijn - ouderdom - ecologie - enz “ En daarnaast verzorgen wij op uitnodiging kennismakingsbijeenkomsten met de Zen Peacemakers en haar werkwijze in verschillende delen van Nederland en België.

Bernie Glassman Zenmeester Bernie Glassman Roshi is een wereldwijd bekende pionier in de Amerikaanse Zen beweging. Hij is spiritueel leider, schrijver van vele boeken en een succesvol social entrepreneur. Bernie is stichter en bezieler van de Zen Peacemakers. Hij geeft al jarenlang zenonderricht en is actief in het Sociaal Geëngageerd Boeddhisme. Bernie houdt zich nu bezig met het geven van workshops en het begeleiden van sociaal geëngageerde projecten over de hele wereld.

De 4 verbindingen die wij nastreven Meer info over Zen Peacemakers: www.zenpeacemakers.org zijn: l geweldloosheid en eerbied voor Bernie Glassman vorige zomer op bezoek op het leven, oorlogskerkhoven in Nederland- Foto © Harry l solidariteit en een rechtvaardige Aaldering economische orde, l verdraagzaamheid en een leven gebaseerd op waarachtigheid; gelijke rechten en partnerschap tussen mannen en vrouwen, l zorg en verantwoordelijkheid voor de aarde lijden van de wereld l Actie voortkomend uit niet-weten en erkennen wat is (action) voor jezelf en voor anderen l Het minimaliseren van ons eigen lijden en het lijden van anderen l Het zien dat alle dingen inclusief zijn l Vernieuwing, creativiteit en experimenten l Het onderzoeken van vaardige middelen l Peer Governance

In bijna alle Zen Peacemakers bijeenkomsten werken wij met council cirkels (een manier van communiceren waarbij alle deelnemers gelijk zijn, in een cirkel zitten en luisteren en spreken vanuit het hart met beDe centrale waarden van de Zen hulp van een talking piece).

(Petra hubbeling) Peacemakers zijn: l Onze drie intenties: l Niet-weten (not-knowing): loslaten van vaste ideeën over jezelf en het universum l Erkennen wat is (bearing witness) Foto’s van activiteiten van Zen Peacemakers ten aanzien van de vreugde en het Lage Landen - Foto’s © Harry Aaldering

17

La Source?

Frans Goetghebeur

Verbinding in het leven Wat is de Bron van alles? Dat is het uitgangspunt waarrond Frans Goetghebeur doorheen wintermaand december een reeks van vijf voordrachten uitbouwde. Plaats van afspraak was het adres van de ‘Optimistenbond van het Koninkrijk België’ in Brussel. Deze tweetalige internationale ‘Ligue des Optimistes du Royaume de Belgique’ is opgericht in 2008, opdat optimisten aller landen hun enthousiaste steentje zouden kunnen bijdragen aan een betere samenleving.

‘Met hun positieve houding kunnen optimisten zeker bijdragen tot alternatieve inzichten en initiatieven in de maatschappij van vandaag’, verwelkomde de voorzitter van de Optimistenbond de aanwezigen in hun maatschappelijke zetel ten zuiden van de Europese hoofdstad, die we van oudsher een surrealistisch kantje weten hebben.

De Bron Een van de grote vragen is hoe we dan over zo’n Bron-ervaring kunnen communiceren, evenals wat de samenhang daarvan is in het heelal.

Initiatiefnemer Frans Goetghebeur wil het ook hebben over de verbinding die we daarbij kunnen ervaren, met familie, vrienden, met de natuur om ons heen.

Gastspreker van de eerste avond is Docteur Azmayesh. Hij is een Soefileraar en opent er meteen mee dat alle verbinding komt vanuit en door de liefde. ‘Want de ervaring van liefde is continu, zelfs zonder dat we er ons bewust van zijn.’ Dr. Azmayesh heeft een zachte blik die aanzet om wat dieper in jezelf en het leven te kijken. Hij citeert af en toe in zijn Arabische moedertaal, als om ons

Frans Goetghebeur (r.) verwelkomt Dr. Azmayesh (l.) - Foto © Studio Schrever

denken te ontgrenzen.

Soefi’s zijn ervan overtuigd dat het bewustzijn onafhankelijk is van onze hersenactiviteit. Dr. Azmayesh haalt het verhaal aan van een Soefi-leraar die in een coma raakte en er als bij wonder krasloos uitkwam. Na zijn comateuze buitenlichamelijke erva18

ring kon hij getuigen van een oneindig bewustzijn in zijn bestseller ‘Life after Life’.

Volgens de leer van het Soefisme zijn er dan ook twee soorten van dood: enerzijds de biologische dood en anderzijds de dood bij buitenlichamelijke ervaringen. Deze laatste

derzijds door de mystieke danstraditie die we kennen van de Dansende Derwishen.

Een van de grote Soefi-meesters was Rumi die door het reciteren van poëzie zijn bewustzijn wist te vergroten. Deze methode stelde hem in staat om buiten het aardse lichaam te treden. Hij wist zich los van elke religie, in het ‘center of nothingness’, het eindeloze niets.

Soefisten staan los van elke religieuze ervaring om te komen tot een ervaring in een parallelle wereld, in een

Dr. Azmayesh - Foto © Studio Schrever

noemen Soefi-leraren een intentionele dood, waarvoor je -anders dan bij de biologische- in feite zelf kan kiezen.

Soefisten gaan intens oefenen om zulke buitenlichamelijke ervaringen te beleven zonder het verlies van hun bewustzijn.

Door die training weten ze zich in staat om het aardse lichaam te verlaten en compleet los te staan van het materiële leven.

Er zijn twee technieken om dat te bereiken: enerzijds door meditatie op het hart en an-

andere dimensie die veel dieper gaat dan die van ons aardse wezen.

‘Net als Jezus Christus die door zijn vroege dood het overlijden wist te vermijden. Hij is de dood in feite vóór geweest’, vertelt Dr. Azmayesh ons in zijn Engelse Frans.

Volgens de Soefi-leer kunnen mensen enkel verschillen in het ervaren van die andere dimensie: want enkel daar, in die oneindige liefdeservaring, liggen diepere antwoorden op de vraag die het leven is.

Liefde is bovendien niet een gevolg van emoties maar komt voort vanuit een creatieve energie die de bron van alles is.

Om zijn discours te beëindigen vertelde Dr. Azmayesh dat Soefimeesters niet over hun eigen ervaringen praten, maar dat ze het -net als Rumi- enkel hebben over de ervaringen die ze bij anderen zien.

Met een allesomvattende glimlach sloot hij de voordracht af. Wat nog volgde was een mystiek bad van Soefi-muziek, gebracht door de band ‘The Caravan of Love’, die vanuit zijn thuisstad Parijs met Dr. Azmayesh was meegereisd. (NeW)

Dr. Azmayesh introduceert de Soefi-muzikanten - Foto © Studio Schrever

19

Het leven zoals het is in...

Afrika

Evy Duville - Foto © Studio Schrever

Evy Duville reisde 11 maand in Afrika. Tijd voor een overzicht.

Na 8 maanden voor een safaribedrijf gewerkt te hebben in Botswana, als Franse vertaalster, besloot ik terug naar Belgie te komen, deels omdat het nu regenseizoen is en er dus geen kampeersafaris georganiseerd worden, maar grotendeels omdat ik mijn familie de laatste maanden echt gemist heb, meer dan ooit tevoren in die 11 maanden buitenland. Bovendien, nadat ik vorig jaar kerst thuis gevierd had, heb ik mezelf beloofd om het nooit meer ergens anders te vieren dan bij mijn familie...maar stiekem vraag ik me wel af waar ik volgend jaar deze tijd zal zijn :) Ik ben dus terug in de ‘beschaafde’ wereld, een wereld zonder het ‘whoo-hoo-oop’ geroep van de hyena, het gebrul van de leeuw of het getrompetter van een olifant in het midden van de nacht. Een wereld waar kippen, koeien, geiten en schapen niet zomaar los over straat lopen (alhoewel? :) ). Een wereld waar je niet uren moet wachten op een koffie of een sandwich, of naar ver-

schillende supermarkten moet lopen voor een gewone yoghurt, en waar je overal internet en telefoonbereik hebt.... maar ook een wereld waar de mensen je niet zomaar aanspreken “dumelama, wari?, Setswana voor “goeiemorgen juffrouw, hoe gaat het?”, waar mensen niet zomaar naar je glimlachen in de straat ookal kennen ze je niet, waar mensen naar je kijken alsof je een buitenaards wezen bent als je op dat ene goeie liedje als een gek staat te dansen. Een wereld die zich voordoet als een goeie wereld, met regels en rechtvaardigheid. Maar het enigste wat ik in die 3 weken in de krant lees...” 14-jarig meisje vermoord door een man die nog maar net 4-5 maanden uit de cel is, Farid le Fou die als sinds 1985 in de gevangenis zit, wordt vrijgelaten omdat hij in hongerstaking gaat, een moeder doodt haar baby en toont geen spijt in de rechtbank, een psychopaat valt een peuter aan in de supermarkt met een schroevendraaier, 2 jongeren gooien een steen van een brug en doden een onschuldige bestuurder, een drugsbende wordt vrij gesproken omwille van procedure fouten.” En daarop antwoorden dan sommige mensen, ja maar wat dan in Afrika?

Ja, inderdaad, in Afrika gaat het er ook corrupt aan toe en dingen zoals bovengeschreven gebeu20

ren over de ganse wereld...maar ze doen tenminste niet alsof!

De 8 maanden in Botswana zijn voorbij gevlogen en ik ben er 200% van overtuigd dat het 1 van de beste ervaringen ooit was. Buiten heel wat talenten die ik op mijn CV kan toevoegen, heb ik meer geleerd dan wat een school of een andere job me ooit had kunnen bijbrengen.

Als ik over Botswana spreek of schrijf, klinkt het als een ongekend stukje paradijs, ik denk dat sommige mensen zelf niet alles geloven wat ik vertel. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, het lijkt inderdaad op een verhaaltje uit een boek of een film..een plaats met wilde dieren, puur natuur en glimlachende gezichten waar je ook kijkt...het is zeker en vast het aanraden waard. Ik moet eigenlijk niemand hierover overtuigen, ik heb het zelf beleefd en dat is voor mij voldoende!

Buiten de dingen die ik dus op mijn CV kan bijschrijven, zoals mijn uitgebreide talenkennis, het helpen koken gedurende al die trips, alles wat ik geleerd heb over fauna en flaura, het helpen runnen van een lodge, heb ik vooral heel veel mensenkennis opgedaan, over andere mensen maar Zonsondergang in Botswana

o o k over m e zelf.

Hoe mens e n zijn, h o e z e zich

De dieren die ik het meest gevreesd heb, zijn de leeuwen, wanneer die weer eens te dicht bij het kampeerterrein of de auto kwamen. De dieren die ik het grappigste vond, zijn de hyenas die echt hilarisch zijn en me doen denken aan de leeuwenkoning De dieren waarvoor ik het meeste respect heb, zijn de olifanten of de bavianen die zorg dragen voor hun kleintje zoals wij dat doen. Maar wat ik het meeste gevoeld heb gedurende mijn tijd in Botswana is zeker en vast...1 met de natuur!

gedragen en wat ze denken. Bij zo’n kampeersafaris kom je jezelf wel een paar keer tegen, en ik heb zeker over mezelf heel veel bijgeleerd. Wat me opviel was dan hoe tolerant ik mezelf opstel, zeker als ik plots 24u op 24u, 14 dagen op een rij met mensen moest samenreizen die ik niet kende. Maar ook hoe sterk ik ben, lichamelijk en mentaal, maar soms ook veel te zwak naar mijn zin, want soms kan ik ook echt droevig worden over dingen waar ik geen controle over heb.

Een van de dingen waar ik het meest gewoon aan werd was het feit dat ik nooit volledig proper of gewassen kon zijn. Afrika is heel stoffig, en bovendien mocht ik als vertaalster pas douchen als iedereen klaar was, als er dan nog tijd over was (wat niet zo een evidentie was)... bovendien leer je echt elk druppeltje water appreciëren, want zelf dat is in Afrika niet zo een evidentie!

Ik deelde een appartementje met andere vertalers in Maun, DE safaristad van Botswana. Maar aangezien ik bijna constant op safari was, heb ik daar dus nooit echt een thuis gehad. Mijn tent daarentegen die helemaal voor mij alleen was, voelde wel een beetje aan als mijn plaatsje...en zelfs nu nog word ik soms wakker en vraag ik me af waarom ik in zo’n groot bed in zo’n grote kamer lig.

Wat ik al van mezelf wist, maar nog meer bevestigd kreeg gedurende die maanden, was dat ik mezelf echt niet wil omringen met mensen die klagen en stressen, mensen die andere mensen steeds maar verooroordelen en bekritiseren, die altijd negatief zijn en nooit eens enthousiast, die spreken over hun dromen maar er niets aan doen. Ik wil bij mensen zijn die lachen en me aan het lachten brengen, die van het leven genieten en er niet alleen maar over praten. Het leven is toch zo kort, neem het niet allemaal zo serieus, ik moet constant horen, “wauw, wat een leven, ik ben zo jaloers!”

Wel, sorry, maar wat houdt er je tegen? Denk je dat het voor mij anders is dan voor iemand anders? Ik moest ook zelf deze job vinden en mezelf bewijzen maar dat heb ik gedaan en daar blijft het bij.

21

Dat is het zo een beetje. Mijn ervaringen, mijn ideeen, mijn bedenkingen bij mijn afgelopen avontuur. Als mensen me vragen waarom ik zo graag naar Afrika ga, is mijn antwoord heel simpel. Voor de mensen...nee ik heb geen Afrikaans liefje rondlopen maar ik ben verliefd op alle Afrikanen. Hun manier van leven, de geen stress mentaliteit, hun gevoel voor humor en vooral het feit dat ze eigenlijk niets hebben buiten miserie en dan nog alles zullen proberen weglachen met een stom mopje... en daarom hou ik van Afrika...welke reden heb je nog meer nodig???.

(EDu)

Evy Duville met een collega op safari

Eco-logisch Johanna

Johanna’s

Kruidenh

In ‘Johanna’s kruidenhoekje’ schrijft Johanna over een tuinkruid van het seizoen.

Beginnen met deze nieuwe rubriek doet ze met salie.

Zonsopgang in de kruidentuin Foto © Studio Schrever

Ja, nu zit ik hier te staren naar het virtuele witte blad. En nu? Had ik niet een bloedhekel aan schrijfopdrachten lang geleden op de middelbare school? Wat doe ik nu dan, hier achter mijn pc, kauwend op losse woorden, beelden, losse idee-

ën. Beetje stress? Mja beetje maar, eigenlijk heb ik er echt wel zin in.

Een “Kruidenhoekje”. Wat klinkt dat gezellig. In gedachten zie ik letterlijk een hoekje met kruiden die hangen te drogen, een kat spinnend op de vensterbank een grote pot kruidenthee op tafel. Daartussen overal dikke kruidenboeken. Een pc zeg je? Nee hoor in een dergelijk hoekje hoort zulks niet thuis.

Maar toegegeven, het is wel makkelijk.

Geen gedoe met potloden en gommen, strepen, onderstrepen, doorstrepen. Zin niet goed, gewoon “delete” en ik kan op dat maagdelijke witte blad herbeginnen. Met die verstande natuurlijk dat de stroom niet hoeft afgekoppeld te worden. Maar aan allen die dit lezen : Welkom in mijn gezellig warme kruidenhoekje.

Warm, ja hoor, ondanks dat het buiten nu wel wintert. De donkerste dagen zijn weer achter de rug. Elke dag is weer een ietsiepietsie langer dan de vorige. Oef, dat geeft hoop, doet dromen van een lange warme zomer. Maar samen met het licht heeft ook de koude zijn intrede gedaan. Mutsen, sjaals, dikke jassen, ze zijn nu weer onontbeerlijk. En toch hebben we allemaal wel eens last van een typisch winterkwaaltje.

Een verkoudheid, keelontsteking, sinusitis en sommigen zelfs een 22

griepje. Gelukkig dat moeder natuur voor elk kwaaltje wel een kruid heeft. Eén van de meest dankbare kruiden die we bij al deze kwaaltjes kunnen gebruiken is Salie.

Salie was reeds gekend in het oude Egypte. Ook de Oude Grieken en de Romeinen kenden de brede werking van dit heilzame kruid.

Getuige daarvan de latijnse n a a m “Salvia Officinalis” .

Salvia is immers afgeleid van salvare wat zo veel betkent a l s redden of genezen.

Of-

ficininalis duidt er dan weer op dat het uit de officina, de apotheek k w a m en aldus erkend was als geneeskrachtig kruid.

hoekje In de middeleeuwen werd in de befaamde Italiaanse medische school van Salerno beweerd dat wie Salie in de tuin had staan geen reden meer had om te sterven.

Voor hen had Hildegarde Von Bingen al de loftrompet gestoken over Salie. Salie was dan ook een kruid dat in de kloostertuin zijn vaste stek had.

De lijst van klachten waarbij Salie als

geneesmiddel wordt aanbevolen is lang. Bij velen is het vooral gekend als

ontsmettend middel voor allerhande kwalen van de mond- en keelholte. Gaande van keelontsteking, over tandvleesproblemen en aften.

Maar Salie heeft ook een grote affiniteit met de luchtwegen . Een verkoudheid kan je zo te lijf gaan met hete saliethee. Let wel als je verse blaadjes gebruikt, kijk dan of de plant in bloei staat. Immers als de plant bloeit gaan de werkzame stoffen in de knoppen en de bloei zitten en heb je dus een lagere concentratie in de bladeren. Vandaar dat men vroeger zei : “Wie in de meimaand salie eet, krijgt levensjaren bij de vleet.”

Salie is ook een schitterend kruid voor de spijsvertering. Het helpt vooral bij de vetvertering maar is ook windafdrijvend en krampwerend.

Vrouwen kennen ook zeker de menstruatie bevorderende eigenschappen van Salie.

Vandaar dat het dan weer ten stelligste af te raden is tijdens de zwangerschap. Maar zeker ook een dankbaar kruid voor vrouwen met overgangsklachten vooral omdat het zweetremmend werkt.

En last but not least, het is ook een afrodisiacum. Hmm, misschien toch maar eens beginnen met een dagelijks kopje saliethee.

Waar ik salie zeer graag voor ge23

bruik is om met de rook ervan mijn woonruimtes te zuiveren. Vooral sjamanen kennen deze toepassing. Ergens is het wel logisch dat men dergelijke kracht aan dit kruid toeschrijft aangezien de rook niet alleen ongenode energieën zou verdrijven maar ondertussen ook insecten verdrijft en de lucht ontsmet.

(Johanna)

De echte salie (Salvia officinalis) is een plant die behoort tot de lipbloemenfamilie (Labiatae of Lamiaceae).

De plant wordt vooral gebruikt als kruid en is met name bekend uit de Italiaanse keuken.

De plant wordt 40-80 cm hoog. De bladeren zijn dik, grijs en sterk aromatisch; de nerven zijn diep ingezonken. De bladrand is fijn gekarteld-getand of bijna gaafrandig. De stengel kan onderaan houtig zijn.

De soort bloeit in juni en juli met 2-3 cm lange, blauwpaarse, soms witte of roze bloemen. De kroonbuis heeft van binnen een krans van haren. De bloeiwijze bestaat uit twee schijnkransen en vier tot acht bloemen.

De vrucht is een vierdelige splitvrucht.

Zen Sangha Geraardsbergen is een zitgroep die wekelijks samenkomt om te mediteren volgens de zenboeddhistische traditie zoals die in de Zen Sangha beoefend wordt.

© Studio Schrever

We mediteren in stilte, zittend op een kussen, bankje of stoel.

Voorkennis van zen of meditatie is niet vereist.

Nieuwkomers krijgen een korte instructie over de zenmeditatie.

Kom een kwartier voor het begin. We starten stipt om 19.30u.

Draag comfortabele, ruimzittende kledij, liefst in ingetogen kleuren.

Zitkussens en matjes zijn ter plaatse beschikbaar, maar je kan ook je eigen kussen of zitbankje meebrengen.

Elke laatste donderdag van de maand is er bij Zen Sangha Geraardsbergen een info-avond, waarbij we even tijd nemen om samen the te drinken en wat bij te praten.

Het is een ideaal moment voor nieuwkomers om ‘s een kijkje te komen nemen in onze Zendo en onze werking te leren kennen.

Iedereen is welkom.

Giesbaergske Koleuren Gazette maakt deel uit van Zen Peacemakers, waarvan zen-leraar Bernie Glassman de geestelijke vader is.

Bernie Glassman Roshi geeft al jarenlang zenonderricht en is actief in het Sociaal Geëngageerd Boeddhisme. Bernie is stichter en bezieler van de Zen Peacemakers.

De Zen Peacemakers gemeenschap gaat uit van het samengaan van spirituele beoefening met sociale actie. Zen Peacemakers eren hun eigen leven door een instrument te zijn voor het bevorderen van vrede.

24

Waar & Wanneer?

Kerk Sint-Bavo, Hoge Buizemont 165, Geraardsbergen, wekelijks op donderdag van 19.30u. tot 21.30u.

In het voorjaar van 2015 is de zitgroep open op donderdagen 8, 15, 22 en 29 januari; 5, 12 en 26 februari; 5, 12, 19 en 26 maart; 2, 23 en 30 april; 7, 21 en 28 mei; 4, 11, 18 en 25 juni.

Gesloten tijdens schoolvakanties.

Alle info op de websites www.zensangha.be en www.zengaardsbergen.be Zen Sangha vzw en Zen Sangha Geraardsbergen zijn ook op Facebook.

Cursief Bertjan Oosterbeek

Opa onder het afdakje Toen ik gisteren om half negen ’s ochtends de voordeur uitliep, hing er een scherpe geur van sigarettenrook bij ons in de portiek. Nou heb ik – op een paar dronken Gauloises in Kafé België na – zelf nooit gerookt, maar toch roept die geur bij mij altijd een vertrouwd gevoel op.

Het heeft toch iets, die geur. Zeker nu het roken bijna overal verboden is, en je nog maar zelden ergens komt waar het naar sigaretten ruikt.

Op zulke momenten zie ik meteen ook weer mijn opa zitten. In zijn leren fauteuil in de hoek bij het raam, met de asbak binnen handbereik. Want mijn opa rookte de hele dag door.

Sigaren en sigaretten, en dan tussen door – voor de afwisseling – af en toe een smalle cigarillo. Hij moet er al heel jong mee begonnen zijn, Bertjan Oosterbeek en hij heeft het nooit kunnen laten.

Zelfs nog toen ze in 1944 door de Bertjan Oosterbeek schrijft reflec- evacuaties in Drenthe beland waren ties en ervaringen neer in -vaak en mijn opa daar met hoge koorts grappige- verhalen uit het leven in bed was beland, toen pikte mijn van een zenmonnik. oma stiekem tabaksbladeren voor Over een opa met een jonge blik. hem. Uit de schuur van de baron van het landgoed waar ze verbleven. Als dat geen ware liefde is.

Voor ons kleinkinderen betekende het vooral heel veel sigarenbandjes… en voor de rest van de familie dat ze nooit lang na hoefden te denken over een verjaardagscadeautje.

Op zijn verjaardag stond er op de eettafel in de achterkamer een voorraad rookwaar, waar een tabakswinkel zich niet voor zou hoeven schamen. En toen de huisarts hem – na de 25

zoveelste longontsteking – had verboden om ooit nog te roken, leverde dat dan ook een accuut probleem op. Wat te kopen voor opa? Gelukkig bracht toen ‘drank’ uitkomst.

Want vanaf toen stond die tafel op de tiende augustus vol met flessen.

Vooral oude graanjenever, in zo’n aarden kruikje. Maar toch: dat was niet hetzelfde.

Het viel hem dan ook erg zwaar, dat hij niet meer mocht roken. Toen z’n longen hem al voor goed in de steek gelaten hadden en hij nauwelijks nog uit z’n stoel overeind kon komen, ging hij toch iedere dag nog een blokje om. In z’n eentje – zo gezegd om een frisse neus te halen.

“Maar ik heb wel eens stiekem in z’n jaszak gekeken,” vertelde Ome Henk met een grote grijns op z’n gezicht. “En wat dacht je?… Een pakje sigaretten!”

Ik zie ‘m daar zo staan. M’n opa die om de hoek, nét uit het zicht, ergens onder een afdakje als een kleine jongen stiekem staat te roken. Wat zal dat ene dagelijkse sigaretje ‘m goed gesmaakt hebben. (BeJaO) Sigarenrook - Foto © Studio Schrever

Cultuur van dichtbij Nahid Mohammadi

Het bonte verleden van Ellezelles In de rubriek ‘Cultuur van dichtbij’ belichten we cultuurgebruiken van veraf en dichtbij.

Medewerkster cultuur, Nahid M ohammadi, vertelt ons in deze bijdrage Nahid Mohammadi Foto © Studio Schrever over de bijzondere ‘heksen’cultuur van Ellezelles, in het glooiende landschap van Pays des Collines.

Wist je dat er net tussen Oudenaarde, Lessen en Ronse er een juweeltje van een dorp verscholen ligt? Ellezelles, au Pays des Collines, is betoverend fijnzinnig en fantasierijk.

Het is een dorp dat heel veel van haar uitstraling te danken heeft aan een zekere Jacques Vandewatteyne.

Hoewel reeds enkele jaren overleden, kan je hem gerust de culturele burgemeester van de Pays des Collines noemen. Naast schilder, tekenaar en beeldhouwer, was hij ook een kenner van folklore. Hij was gekend als iemand die steeds een brede glimlach droeg, met veel plannen en ideeën en die een groot gevoel voor humor had.

Hij lanceerde zijn artistieke aspiraties in het “Manifeste du Folk-Art” in 1974. Folk-Art was volgens hem “pas une technique mais une attitude artistique fortement teintée de régionalisme. Il oeuvre à la mise en valeur et à la transmission des traditions populaires dans tous les domaines artistiques (..) L’homme doit garder ses racines, savoir d’où il est, faire connaître sa région, en rendre ses concitoyens fiers mais aussi dis-

ponibles pour en prendre la défense et construire l’avenir en s’inspirant de son passé (…)” In die zin interesseerde Jacques Vandewatteyne zich voor de locale geschiedenis, de bescherming van monumenten en sites en het promoten van locale evenementen. De rijk gevulde culturele en sociale agenda van Ellezelles is dan ook voor een groot deel zijn geesteskind.

Weet je op een dag niet wat te doen, twijfel geen minuut langer: begeef je naar het kerkplein van Ellezelles en stap er het toeristisch centrum “la Maison du Pays des Collines” binnen. Je zal er heel snel vertrouwd raken met de talrijke verassingen die deze streek voor je in petto heeft. Van zodra je in Ellezelles aankomt, zal de aanwezigheid van talrijke afbeeldingen van heksen je niet onopgemerkt voorbij gaan. Ellezelles is dan ook de bakermat van het Quintine-bier dat als embleem een heks draagt. Wat dit dorp met heksen verbindt is echter veel meer vergaand dan de lokale specialiteit.

Ellezelles is van oudsher gekend omwille van de aanwezigheid van tal van medicinale planten. Tijdens de duistere middelleeuwen werden dan ook verschillende vrouwen vanuit de streek vervolgd als heks. Een zestal vrouwen werden verbrand op de brandstapel. Ellezelles herdenkt dan ook deze minder fraaie aspecten van het verleden met le Sabbat des Sorcières. Dit volksfeest gaat elk jaar door op de laatste zaterdag van juni.

De hele namiddag is gevuld met allerlei activiteiten die verband houden met het folkloristische verleden van Ellezelles. Wanneer de avond valt, vindt er, na een wandeling doorheen de geheimzinnige velden en bossen, een spektakel plaats waarin de duivel 26

en Lucifer de hoofdrol spelen. Sinds 1992 worden de tijdens de middelleeuwen vervolgde heksen ook in ere hersteld: de Sabbat eindigt niet meer met een symbolische heksenverbranding. In plaats hiervan wordt “de menselijke dwaasheid” in het vuur gegooid en wordt er gefeest tot in de late uurtjes.

Ellezelles ontdekken brengt ons terug naar de tijd van weleer, toen er De lieve heks Quintine, zoals ze ook afgebeeld wordt op de flesjes van het bier Quintine

nog geen plaats was voor het jachtige bestaan en toen er ook nog geen griezelfilms waren. Het dorp brengt je terug naar de tijd toen men zich verwonderde over de raadsels van de natuur en het mysterie dat er omheen dwarrelde, met geloof in elfen, bosgeesten, trollen, weerwolven, magie en heksen.

Het is een denkbeeld dat mijlenver is verwijderd van de hedendaagse moderne samenleving, waarin alles rationeel en rechtlijnig dient te zijn.

Het gaat om een fantasiewereld die we zo goed als vergeten zijn, maar die een omvangrijk deel uitmaakte van het leven van onze voorouders.

Verhalen die voor een groot deel vergeten zijn, omdat ze slechts mondeling verteld werden, terwijl de maatschappij beetje bij beetje steeds moderner werd.

De modernisering heeft ongetwijfeld heel veel verwezenlijkt, maar heeft anderzijds misschien ook wel het leven minder fantasierijk, minder intuïtief en minder magisch gemaakt.

Net vooraleer het te laat zou zijn en deze volksverhalen definitief zouden vergeten worden, heeft Jacques Vandewatteyne, met behulp van anderen uiteraard, deze oude verhalen verzameld en neergeschreven. Het resultaat hiervan is onlangs uitgegeven.

Je kan het vinden in la Maison du Pays des Collines. Het boek “Fées et Follets au Pays des Collines”, uitgebracht door Richard Ely en Christian Pieman, verzamelt een aantal van de vreemde en fantasierijke verhalen uit de streek rond Ellezelles. De verhalen zijn in het Frans, maar zijn vlot leesbaar en spreken in al hun eenvoud tot de verbeelding.

doen op een warme zomerdag. Deze heks is zeker niet te verwarren met het lieve heksje Quintine. Ze siert de ingang van het Maison du Pays des Collines. Als je met je hand over haar hoofd strijkt en zegt –mét het juiste accent- “houp, houp, riki, rikète, padzuer le haires et les bouchons, vole au diâle èt co pu lon”, en dan een wens uitspreekt, dan zal deze kleine heks je wens vervullen…

Onderweg zal je er ook de weerwolf passeren. Vroeger, toen eenzame voorbijgangers na een avondje uit terug huiswaarts keerden, sprong hij op hun rug, zette zijn klauwen in hun nek en liet zich over soms heel lange afstanden meevoeren. Omwille van zijn wolvenvel was hij onherkenbaar.

Soms kwam hij zelfs mee binnen in huis, ging hij aan de haard zitten en eiste wafels en het eerste glaasje jenever op.

Wat je op je eerste bezoek aan Ellezelles zeker moet doen, is de wandeling doorheen het Pad van de Geheimzinnigheid. Dit zeven kilometer lange wandelpad zal je heel wat leren over de oude volksverhalen vanuit de streek. Je raakt onderweg vertrouwd met het verleden en de folklore van de Pays des Collines. Je leert er ook enkele woorden Wallon.

Zo is er bijvoorbeeld in één van de nauwe straatjes Eul Pichoûre, een heks. In ruil voor een halve euro zal ze je vertellen wat “pichoûre” betekent in het dialect van Picardië. Als je er geen snotvalling aan wil overhouden, raad ik je toch aan om dit te

Er is ook de rode kat, die vroeger in de stallingen rondhing. Een geërgerde boer verkocht haar ooit een flinke mep. Tot zijn grote verbazing zag hij de volgende ochtend zijn buurvrouw rondlopen met haar arm in een draagdoek. Hij had haar altijd ervan verdacht een heks te zijn, maar Uiteraard is dit slechts een beperkte nu was hij het zeker.. greep uit het aanbod. Er zijn nog tal van andere volksfiguurtjes, spoken, In een lieflijke bocht op de cava- bosgeesten, heksen en verschillende lerieberg zal je het standbeeld van speciale dieren die wachten om door Baptisse du Bon Minique vinden. jou ontdekt te worden… (NaMo) Baptisse is een jeugdherinnering van Jacques Vandewatteyne. Hij was een oude, blinde kluizenaar met verwarde Pays des Collines haren, een witte baard en versleten

kleren, die kleine kinderen snoepjes toestopte. Vermits er monumenten zijn van generaals die duizenden onschuldige mensen de dood instuurden, maakte Vandewatteyne een beeld ter nagedachtenis van deze brave man, die een heel eenvoudig leven leidde.

Bij het bonte verleden van Ellezelles lach ook ik even groen, wanneer ik Mahoumeu passeer, een mooi Picardisch woord voor een lelijke vogelverschrikker. Vermoedelijk is dat een overblijfsel is uit de Kruistochten.

Mahoumeu is er echter niet voor niets geplaatst, hij waarschuwt je tegen de weinig betrouwbare personages die in het bosje ronddolen… en is al bij al dus toch nog wel nen braaven...

Een vreemde eend in het gezelschap is het standbeeldje van Hercule Poirot op zijn geboortehuis te Ellezelles.

Je kan je wenkbrauwen hierbij fronsen -en daarin heb je wel gelijk. Dit is gewoonweg het overblijfsel van een aprilgrap, naar aanleiding van een misverstand dat ooit is ontstaan in het dorp.

r.r.

27

Ethisch Vegetarisch Alternatief Emily De Padt

Kiezen voor meer evenwicht We eten met z’n allen minder vlees.

EVA vzw wil daarin duiden en ondersteunen met tips en recepten.

Geraardsbergse en dochter van onze burgemeester, Emily De Padt, is er educatief medewerkster.

Onze reporter Mieke Herregodts ging op gesprek in het kantoor in de binnenstad van Gent.

Mieke Herregodts Foto © Studio Schrever

Wat als... iedereen vegetarisch ging eten? O nee! Nee, nee, nee! Die malse steak, dat kruidige varkensribbetje en een sappige hamburger opgeven?!

Geen denken aan!

Herkenbaar? Absoluut! In onze naaste omgeving is dit de reactie van de meeste mensen als je vegetarisme aankaart.

Emily De Padt, educatief medewerker bij EVA, stelt gerust. Het is helemaal niet de bedoeling bij EVA om iedereen met de harde hand vegetarisch te maken, ze willen aantonen dat er een Ethisch Vegetarisch Alternatief is. Emily bezoekt scholen en verenigingen om workshops te geven en mensen te informeren over vegetarische voeding, om mensen er bewust van te maken wat ze juist in hun mond stoppen en vooral welke gevolgen dit heeft, zowel voor onze gezondheid, voor ons milieu, voor onze medemensen en ook en vooral de dieren. ‘Bij EVA willen we er mensen toe aanzetten te gaan nadenken over hun eetgewoontes, en hun

de middelen en de knowhow aanreiken om daar iets aan te veranderen’, vertelt Emily.

De na-oorlogse generatie, met alle respect, heeft ons geleerd rijk te eten, vooral geen honger te lijden. Dit resulteert in een traditioneel menu van té veel zout, té veel suikers, té veel vetten en té veel vlees. Bij onze bevolking leid dit tot een stijgend aantal mensen die lijden aan een chronisch degeneratieve ziekte waarvan suikerziekte, hart- en vaatziekten en zwaarlijvigheid slechts enkele voorbeelden zijn.

‘We weten allemaal’, vertelt Emily, ‘al durven we het soms niet onder ogen te zien, dat onze vleesconsumptie een veel te zware ecologische voetafdruk achter laat. Darmgassen en mest van runderen bevatten veel broeikasgassen en er worden wouden weggekapt voor graasland en veevoeder. Wereldwijd gebruikt de veeteelt veertig procent van al het graan ter wereld maar het levert minder voedsel op dan wat er in gaat. Zo is er voor de menDe medewerkers van EVA vzw

r.r.

28

Emily De Padt - Foto © Studio Schrever

van een koe komt maar uit de fabriek.

Dat voor échte drumsticks een kip is geslacht, gepluimd en versneden.

Bij de industriële veeteelt gaat het zelf nog een stapje verder. Daar gebeuren dingen die gerust martelpraktijken mogen genoemd worden. Mochten we ze doen bij onze huisdieren, we zouden zwaar gestraft worden.

sen minder graan beschikbaar, aan een hogere prijs. En als je beseft dat voor één kilogram rundvlees 15000 liter water nodig is dan hoeft het geen verdere uitleg hoe dit een verschil zou kunnen betekenen bij mensen waar water schaars is.’

Komt daar nog bij dat jongeren en ook volwassenen lang niet meer bewust omgaan met hun voeding. Ze zijn de link tussen maaltijd en dier compleet kwijt. Kipfilets, fishsticks en dergelijke zijn slechts een ritueel van slachten, snijden, behandelen, koken en kruiden. Het is confronterend te moeten constateren dat onze kinderen niet meer weten dat melk niet uit de uier

toverd in een kleurrijk schilderspalet vol nieuwe intrigerende smaken’.

Vegetarisme lijkt soms een abstract gegeven en wordt ook nog dikwijls gestigmatiseerd als een voedingscultuur waar smaakloze papjes en gekookte groenten gegeten worden zonder veel meer. Dit is waar EVA dan weer een belangrijke rol wil in spelen. De nonprofitorganisatie wil aantonen dat vegetarische voeding wél evenwichtig kan zijn en allesbehalve saai is.

Als ik vraag aan Emily wat ze met kerst op tafel zet om de traditionele kalkoen te vervangen dan neemt ze het EVAmagazine en toont me een recept van auberginerolletjes met walnoten en granaatappel. Ze denkt eraan dit met verschillende andere gerechtjes op de feestdis te toveren waardoor het een geheel van uitnodigende proeverijen wordt.

Pasta Pesto, Tagliatelli Arrabiata, Pizza quatro staggioni,... het zijn gerechtjes die vandaag regelmatig op ons menu staan én geen vlees bevatten. Geen haan die er naar kraait dat dit eigenlijk vegetarische maaltijden zijn. Zo moeilijk moet het dus niet zijn om minstens één maal per week een veggiedagje in te lassen, en misschien worden dat er dan uiteindelijk wel twee, drie of meer... (MiHe)

Bewustwording. Het houdt in dat je met je neus op de harde feiten moet worden gedrukt.

Maar, als je echt bent wakker geschud, hoef je niet bij de pakken te blijven zitten.

Emily legt uit dat het echt niet zo drastisch hoeft. ‘Je kan gerust je vleesinname terugschroeven tot de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid en een dagje per week een veggiemaaltijd op tafel toveren is ook al een goede stap.

Donderdag Veggiedag is een leuk initiatief dat EVA op een laagdrempellige manier toont dat een dagje geen vlees eten meer voor- dan nadelen heeft.’

Door evenwichtig vegetarisch te eten zorg je voor je lijf en je lijn, je helpt de planeet, spaart dieren en helpt andere mensen. ‘Een hele mooie bonus is dat het een verwennerij voor de smaakpapillen is. Door slechts één dag in de week vegetarisch te eten ben je al snel geneigd op zoek te gaan naar lekkere Meer info over EVA vzw op www.evarecepten uit alle uithoeken van de we- vzw.be en www.donderdagveggiereld. Je bord wordt als vanzelf omge- dag.be Een recept op de website www.donderdagveggiedag.be

29

Sociologie Homosexualiteit

Anders

in het lev

Van onze anonieme medewerker ‘Arthur’ publiceren we een eerste bijdrage, over homosexualiteit en de problemen die dat nog steeds met zich meebrengt in onze samenleving.

ons liefhebben ons nemen voor wie we werkelijk zijn dan om te leven in de schaduw van wie we ons voordoen te zijn. Ik schrijf dit dan ook voor Cipto, Aduko, Max le Tatoué, Chad, Dieudonné, Mesut, Ali… Voor al zij die in de schaduw leven omdat ze bang zijn voor het licht, bang voor de reacties van vrienden, collega’s, buren, familie.

ben en bang zijn om dit toe te geven of proberen het te verbergen. Wat ik denk dat dwaas is, absurd, want het is een deel van het dagelijks leven, de realiteit van onze menselijke conditie.”

Albert Ninga, een Afrikaans psychotherapeut in het noordwesten van Londen. We raakten het niet eens, maar op het eind van het gesprek zei hij: “Helaas praten we hier niet altijd openlijk over, simpelweg omwille van een aantal vooroordelen, als gevolg van bepaalde gevoeligheden, omwille van taboes, zo niet uit schroom. Terwijl de meest gewelddadige mensen, de meest virulente homofoben degenen zijn die zelf homoseksuele neigingen heb-

Het is waar, in Afrika ga ik met de grootste omzichtigheid tewerk als het op homoseksualiteit aankomt.

Bij mijn weten is homoseksualiteit er enkel toegelaten in Zuid-Afrika en in Ivoorkust. Het is ook een thema dat nauwelijks aan bod komt in de cinematografie. Ik ken slechts een handvol Afrikaanse films over homoseksualiteit: Dakan uit Burkina Faso, Karmen uit Senegal en Woubi Cheri uit Zuid-Afrika. Geen van allen werd trouwens een groot succes.

Homoseksualiteit: het taboe voorbij De Portugese dichter Fernando Pessoa schreef: “Zelfs als ik ooit een Jaren geleden had ik een lang gegrote liefde zou hebben zou ik haar sprek over homoseksualiteit met Dr.

Anonieme medewerker

nooit kunnen beschrijven”. Hoe kan men ook vertellen over de onlosmakelijke banden van liefde? En toch…

Ik wil ingaan op een onderwerp dat over het algemeen omgeven wordt door taboes, waarbij we de neiging hebben te geloven dat we de grenzen overschrijden en daarom vervelende, haatdragende opmerkingen zullen krijgen. Maar ik geef er eerder de voorkeur aan dat de mensen die

30

Homoseksualiteit onder Afrikanen is een onderwerp dat gemeden wordt.

Ik had het daar onlangs met een vriend over die zei: “C’est difficile, voire impossible d’en parler. Tu sais, mon ami, dans mon pays d’origine, on y attache une connotation négative assez forte. Les lois chez nous parlent plutôt d’acte impudique et contre nature, de délit puni par le code pénal, alors que nous ne faisons de tort à personne.” Zijn uitspraak deed me denken aan een televisie-interview met de president van Gambia waarin deze vrolijk beweerde dat hij iedereen met stelligheid kon verzekeren dat: “There are no gays or lesbians among the animals of my private zoo. My animals behave according the normal laws of nature.”

ven staan Veel Afrikanen geloven dat homoseksualiteit exclusief is voor de blanken. Ik heb vaak horen vertellen: ”Voorheen bestond dit niet bij ons.

Het zijn de Europeanen die dit bij ons hebben gebracht. Onze ouders, onze grootouders, onze voorvaderen kenden geen homoseksualiteit.”

Dat is natuurlijk moeilijk te geloven.

Al helemaal niet omdat in Afrika “tout est fait, rien n’est dit”. In dergelijke context is alles wat met seksualiteit te maken heeft omgeven door stilzwijgen, ook uit schrik voor de reputatie van de betrokken families.

In dat opzicht is het dan ook verhelderend om er het werk van Charles Gueboguo, professor Sociologie aan de Universiteit van Yaounde, op na te lezen: “L’homosexualité en Afrique: mythe ou réalité?”. Via linguïstisch onderzoek legt hij een lange geschiedenis van homoseksualiteit in Afrika bloot. Zo kennen de Wawihé uit Angola de woorden “okulikoweka” (seks tussen mannen) en “otjizenja” (seks tussen vrouwen). Bij de Haoussa in Nigeria spreekt men over “masu harka” (homoseksuelen, letterlijk “zij die het doen”) en “kashili” (homoseksualiteit). In het Kiswahili gebruikt men de termen “mke-si mume” (“de vrouw is niet de vrouw”), “mzebe”, “shoga” , “kanith” of “hanisi”, “msenga”. Bij de Hereros zegt men “epanga” (homoseksueel), “oupanga” (homoseksualiteit) en “okutundaka vanena” (letterlijk “de jongens bestijgen”).

En de voorbeelden zijn legio over het ganse continent.

Ik heb me vaak afgevraagd waar

deze ontkenning vandaan komt. Als ze niet cultureel-historisch is, is ze aangeleerd. Opvoeding en religie spelen hierbij een grote rol.

De intrinsieke waarde van een mens wordt niet bepaald door wie hij liefheeft. Hoe zou de wereld er uit zien zonder Socrates, Plato, Alexander de Grote, Hadrianus, Wu, Richard Leeuwenhart en Edward II, Montezuma II, Ieyasu Tokugawa, Michelango, Leonardo Da Vinci, Isaac Newton, Sir Francis Bacon, Peter de Grote, Crazy Horse, Tchaikovsky, Alan Turing, John Maynard Keynes,…? Zij waren allemaal homoseksueel.

Doorheen de geschiedenis waren het vaak biseksuele of homoseksuele mannen en vrouwen die pioniers waren in de strijd voor emancipatie en vrijheid. In die zin wil ik ook verwijzen naar de betekenis van de regenboogvlag dat het symbool is geworden van de homoseksuele gemeenschap. Niet toevallig werd deze voor het eerst gebruikt in 1978 in San Francisco, in hetzelfde jaar dat Harvey Milk werd vermoord – op dat moment burgemeester van San Francisco en eerste politicus die openlijk uitkwam voor zijn homoseksualiteit. De vlag bestond toen uit 8 kleuren en was een verwijzing naar de 5-kleurige vlag van de mensenrechtenactivisten die opkwamen voor de rechten van de zwarte bevolking in Amerika. In 1979 kreeg de vlag zijn definitief palet van 6 kleuren: rood voor het leven, oranje voor de verzoening of de genezing, geel 31

voor de zon, groen voor de natuur, indigo voor de harmonie en violet voor de gemeenschapsgeest. Het is ook een referentie naar de Bijbel, Genesis, vers 12-13: “Dan zegt God: dit is het teken van het verbond tussen mij en u allen, tussen u en alle levende zielen die met u zijn, over de generaties heen, een eeuwigheid lang. Mijn boog heb ik gespannen in de wolken: hij zal worden tot een teken van het verbond tussen mij en de aarde.”

Doorheen de jaren werden veel theorieën ontwikkeld dat homoseksualiteit een keuze zou zijn, dat het een voorbijgaande fase is in de seksuele ontwikkeling van elk individu, dat het een gevolg is van een slechte vaderzoon relatie, dat iedereen biseksueel is maar dat de maatschappij ons duwt in deze of gene richting,…

Sommige van deze theorieën blijven hardnekkig overeind, alle sociologisch onderzoek ten spijt. Ik geloof niet in keuzevrijheid als het op homoseksualiteit aankomt. Daarvoor heb ik teveel mensen zien worstelen met hun eigen geaardheid. Net zoals iemand zijn huidskleur niet zelf kiest, kiest men ook zijn seksuele geaardheid niet. (WilArth)

In liefdevolle herinnering van Sharyl, die op de leeftijd van 28 het niet meer de moeite waard vond om verder te leven. Wie wenst te reageren, kan dit op volgende emailadres: willieandarthur@yahoo.com

Think globa In deze nieuwe rubriek ‘Think global! Act local!’ van de Giesbaergske Koleurern Gazette willen we verenigingen en lokale ondernemers de kans geven hun specialiteit te promoten.

Op deze pagina’s nemen we ook een concert- en activiteitenkalender op, van opvallende things to do die net dat ietsje anders heten.

Zelfstandig fietskoerier in de Vlaamse Ardennen: Oudenaarde - Ronse - Maarkedal Brakel - Horebeke - Kluisbergen Wortegem - Petegem - Zwalm

Fietskoerier FIETS-LICHT Kolpaartstraat 7c, 9688 Schorisse GSM: 0470 344 776 fietslicht@telenet.be www.fietskoerier-fietslicht.be

Keramiekatelier Den Boelover

Keramist Marnic De Lange is gespecialiseerd in urnen (enkel te koop via speciaalzaken) en vaatwerk. Hij werkt als enige in België met een Japanse anagama noborigama hybride oven (Japanse keramiek houtoven).

DEN BOELOVER - KERAMIEKATELIER Boelarebos 8, 9500 Geraardsbergen 0499 13 50 09 32

al! Act local!

Concertkalender Rosario

Concertagenda 2015 23/01 21u Twee generaties Kuijken 24/01 20u30 Purcell: Songs and Mad-songs from Shakespears´s time

Jan Cizmar luit - Laila Cathleen Neuman - soprano 07/02 20u30 Mad About Mountains 01/03 11u Bruno De Schaepdrijver en Sarah Copriau 14/03 Een kier in het rumoer

Handleiding voor het betrappen van stilte 15/03 17u Ensemble Hallajvashan

Le silence de Rumi 22/03 11u De Profundis - Vocem Flentium 15/05 Samenwerking met Gregoriaans Festival van Watou

Püha Miikaeli poistekoor (knapenkoor) (Estland)

Pueri Cantores of Daegu (Korea) 31/05 20u30 Debanjan Bhattacharjee - Sarod & Subrata Manna - Tabla 20/06 20u30 CD voorstelling Ensemble Delahaye In hartje Bever, een dorpje op de grens van het Pajottenland en de Vlaamse Ardennen, word je uitgenodigd tot rust en verdieping in B&B Rosario.

Dit voormalige kloostertje werd met diep respect voor mens en omgeving omgetoverd tot een oase waar je als individuele gast, groep of bedrijf kan verblijven.

Om te vertragen, stilte te proeven, gewoon te ‘zijn’ ...

Rosario

Om mee aan te schuiven aan de lange kloostertafel en samen de maaltijden te nuttigen die hoofdzakelijk bereid zijn met biologische en fair-trade ingrediënten ...

Je kan er ook een cursus, concert of lezing bijwonen ... of zelf organiseren. Dan is de volledige infrastructuur er voor jouw groep, gaande van de cursusruimten en de bibliotheek over de stilteruimte tot de prachtige kapel.

Poreel 10A, 1547 Bever, 054/58 68 20 Alle info op www.rosario.be 33

Jazz lang Er zijn zo van die plekken waar het goed toeven is. Muziekcafé In ‘t Bruggenhuis, aan de oever van de Dender in Geraardsbergen (deeldorp Overboelare om exact te zijn) is er zo een. In het tweede nummer van de kleurige krant die u nu onder uw ogen heeft, hadden we al ‘s eerder een lang gesprek met bewoner en bezieler van ‘t staminee, Rob Meijer van Putten, over de fuzzy muziekstroom Jazz die in al haar verscheidenheid de kroeg graag vult, by all means & weather.

In deze nieuwe Jazz-rubriek dompelt Rob ons graag onder in een Jazzy sfeer en de muzikale affiche die de uitstekende kroeg voor de volgende maanden programmeert.

In het jaar des Heren 2015 pakt stad Geraardsbergen bovendien uit als Jazzstad: ook daarover wil deze rubriek in het goede gezelschap van de Jazz-kenner die Rob is u op de hoogte houden.

All that Jazz!

34

Ook voor Taverne-Jazzcafé Het Bruggenhuis aan de Dender bij Overboelare gaat er weer een nieuw seizoen van start. Het muzikale programma tot en met mei 2015 ligt al vast en vormt een mooi evenwicht tussen jong Jazztalent en gevestigde waarden.

Elke week is er live Jazz te beleven in deze gezellige Jazztempel. Die regelmaat maakt Het Bruggenhuis uniek in de wijde omgeving. Twee maal per maand is de woensdagavond voor behouden aan drummer Lionel Beuvens, die bevriende muzikanten uitnodigt voor een sessie. De inkombijdrage is vrijblijvend en door een intimistische formule van drie muzikanten blijven deze avonden altijd een bijzondere beleving.

Op 9 januari start de concertreeks met een Italiaans onderonsje: Playground 4 brengt onder andere Nicola Andrioli, pianist bij Philip Catherine naar het Bruggenhuis.

Ook de muziek van Django Reinhardt wordt niet vergeten: Les Somnabules brengen met hun Gipsyswing op 22 januari een eerbetoon aan Django.

Nathan Daems nieuwste project: het Karsilama Quintet wordt op 30 januari voorgesteld. Deze Turkse zigeunermuziek klinkt door zijn Arabische wortels zeer oriëntaals. Door de ongewone samenstelling van het kwintet: ûd, viool (Tcha Limberger!), accordeon, sax en percussie belooft het alvast een zeer avontuurlijke avond te worden!

Jong pianotalent met Hendrik La-

Jazz-rubriek Rob Meijer Van Putten

gs de Dender sure en Schntzl op 6 februari en 27 februari wordt nog eens een top accordeon treffen met Tuur Florizoone en Didier Laloy.

Het Raphael Malfliet Trio zoekt zich op 6 maart een onvoorspelbare weg tussen compositie en improvisatie.

Met gitarist Ruben Machtelinckx in dit trio zal dit zoeken zeker veel schoonheid opleveren. Ook het trio Hoera met Stijn en Bert Cools voert de luisteraar op 30 maart mee in een benadering van Jazz met veel landschappelijke klanken.

Want Jazz is allang niet meer alleen het herkauwen van bekende standards, hoewel deze altijd tot het gezamenlijk idioom zullen blijven behoren. Jazz is vooral avontuur, een zoeken naar schoonheid en contrasten. De muziekstijl verandert voortdurend door de wisselwerking tussen de muzikanten onderling. Jazz staat open voor alle kleuren in de muzikale wereld.

Het vraagt van de luisteraar maar één ding: luisteren.

Wie culinair wil genieten in combinatie met live Jazz, kan in het Bruggenhuis de concertavonden bijwonen aan een verminderd tarief, reservatie is wel aanbevolen. Om op de hoogte te blijven van alle activiteiten kunt u

zich ook inschrijven op de nieuwsbrief van Het Bruggenhuis via hetbruggenhuis@telenet.be of de facebookpagina taverne-muziekcafé Het Bruggenhuis volgen.

den, daar in Het Bruggenhuis te Overboelare! (RoMPu)

Concertkalender van Het Bruggenhuis op p. 37 en via de Facebook pagina van de Giesbaergske KoleuHet Bruggenhuis geeft ook een ei- ren Gazette. gen gratis infokrant uit: de JaZZHet Bruggenhuis - Foto’s © Studio Schrever gaZette, een kleurrijk krantje met achtergrondinformatie en interviews rond alle activiteiten die in Het Bruggenhuis plaats vinden. Deze is te vinden in bibliotheken en culturele centra, maar natuurlijk ook in het Bruggenhuis zelf.

2015, uitgeroepen tot “Geraardsbergen Jazzstad”, belooft alvast ook een bruisend Jazz jaar te wor-

35

Nu te koop bij Soul Coffee: de Bialetti koffiekan, in verschillende formaten.

Openingsuren: Grotestraat 27 9500 Geraardsbergen espresso.soulcoffee@gmail.com Tel.: (+32) (0)54/24 79 78 Gesloten op zon- & feestdagen

ma di woe do vr za

8.00u. - 14.00u. gesloten 8.00u. - 18.00u.

8.00u. - 18.00u.

8.00u. - 18.00u.

9.00u. - 18.00u.

Jobim brasserie maandag donderdag vrijdag zaterdag zondag

11.30u.

11.30u.

11.30u.

11.30u.

De menukaart is voornamelijk BelgischeFrans, maar er zijn toch een aantal Braziliaanse accenten toegevoegd. Zo is er bijvoorbeeld de overheerlijk “Braziliaanse Steak”, bestaande uit een steak aangevuld met enkele Braziliaanse specialiteiten zoals farofa. Om van te smullen....

- 14u en 18u. - 22u.

- 14u en 18u. - 22u.

- 14u en 18u. - 22u.

18u. - 22u.

- 14u en 18u. - 22u.

Gesloten op dinsdag en woensdag Olha que coisa mais linda Mais cheia de graça É ela menina Que vem e que passa Num doce balanço, a caminho do mar Moça do corpo dourado Do sol de Ipanema O seu balançado é mais que um poema É a coisa mais linda que eu já vi passar

Jobim Brasserie Plaats 62 1547 Bever 054/50 11 50 www.jobim.be 36

Concertkalender Taverne-Jazzcafé Het Bruggenhuis Voorjaar 2015 Vrijdag 9/01

Playground 4

Woensdag 14/01

Lionel Beuvens inviteert

Donderdag 22/01

Les Somnanbules

Vrijdag 30/01

Nathan Daems Karsilama Quintet

Vrijdag 6/02

Schntzl

Woensdag 11/02

Lionel Beuvens inviteert

Woensdag 18/02

Lionel Beuvens inviteert

Vrijdag 27/02 Woensdag 4/03

Tuur Florizoone & Didier Laloy Lionel Beuvens inviteert

Vrijdag 6/03

Rafael Malfliet trio

Woensdag 11/03

Lionel Beuvens inviteert

Vrijdag 20/03

Hoera, Bert & Stijn Cools

Woensdag 25/03

Lionel Beuvens inviteert Het Bruggenhuis

Trefpunt voor natuur-, cultuur- en muziekliefhebbers! Oplaadpunt voor electrische fietsen.

Majoor Van Lierdelaan 20, 9500 Geraardsbergen

37

STUDIO SCHREVER Fotostudio

& Reclameburo

Publiciteitsfotografie  Uitgeverij fotoboeken  Ontwerp & drukwerk publiciteit  Webdesign Portretfotografie  Pasfoto’s  Huwelijksreportages Communiefoto’s & -drukwerk

stu d i o 1 ko llegestraat 5 9 5 0 0 geraard sb ergen t e l . 0 5 4 /4 1 3 2 79

studio 2 buizemontstraat 19 9500 geraardsbergen tel. 054/41 96 76

www. s t u d i o s c h re v e r . b e 38

Reisverschijnselen Jolien Meijer Van Putten

Het spook van de liefde

Jolien Meijer Van Putten

Jolien heeft even alle studies en werkzaamheden stopgezet om low budget richting Oostblok te reizen.

Onderweg verblijft zij vaak op alternatieve adressen.

Berlijn is ontembaar, dus ik besloot een paar dagen naar Leipzig te trekken. Daar logeerde ik in het hippe, licht snobistische, dus onaangename huishouden van ene Ernst. De gastheer was vooral op zoek naar nieuwe clubs en de daarbij behorende hippe muziek. Ik voelde me misplaatst en vreemd in zijn nabijheid.

Dit leidde tot een zelfverbanning naar de natuur. Ik bracht drie dagen door aan de ‘Corpudener See’. Daar loste ik op in het zonlicht, terwijl het schuimende water aan mijn voeten klotste. Na zaligheid volgt geen spijt en uit eenzaamheid volgt gehoor. Ik wandelde gewoon door.

Tijdens een nacht op een harde houten vloer werd ik bestormd door het spook uit mijn verleden. Verstoord dacht ik na over de liefde. Ik kroop vervaarlijk door mijn gedachtes over vervlogen tijden en weefde een benauwend web in mijn slaapzak. Mijn wilde maar blinde geweten begon alles te idealiseren en te vergeten dat ik ooit iemand anders was geweest.

Verstomd bleef ik staren naar het antwoord op mijn omgekeerde vraag.

Die ochtend las ik het vriendelijke bericht van “The Trainsleeper”, op mijn tablet. Hij nodigde me uit om hem te bezoeken in Dresden. Ik aarzelde niet en vertrok richting station.

Onwennig wachtte ik, na aankomst in Dresden, op mijn nieuwe gastheer.

Een vrolijke wervelwind, genaamd

Benjamin, kwam op me af. Hij blies me door de stad en de aangrijpende geschiedenis van Dresden. Bij het water van de Elbe kwam hij even tot rust. Ik hield meteen van dit kleine stadje, zijn machtige waterbaan en de broeierige fysica student.

Ik verbleef er in een georganiseerde studentenflat. Daar kwam ik terecht in het huishouden van twee Tsjechen, een Poolse, vier Duitsers en een Slowaakse. Het was daar een vrolijk Oost-Europees samenvloeien van wodka, glühwein, kerst en onschuldige Hilter grapjes.

De geplande twee dagen werden een week. Ben vulde mijn tijd met magische formules en tekeningen.

We maakten lange wandelingen, waarbij hij mij vertelde over licht golven en ik verbaasde me erover hoe onze gesprekken na een paar dagen al een hoog filosofisch niveau en absolute eerlijkheid hadden bereikt. Ik genoot van zijn eindeloze fysica lessen. Ik zal het nooit snappen. Haha, maar zijn uitleg over kwantumfysica kan de betekenis van het leven in een ander daglicht zetten. Golven die bewegen en hier en daar deeltjes achterlaten. Als je probeert te berekenen waar ze gaan vallen, dan faalt de formule. Ach ja, zo is het leven, onberekenbaar en grotendeels onzichtbaar.

Na verloop van tijd bood Ben me een veiligheid aan waardoor hij de zorg voor mijn verborgen verdriet instinctief op zich nam. Ik werd overspoeld met briefjes en kleine verrassingen. Naar gewoonte was ik wantrouwend. Zoekend tussen deze obstakels, verbeelde ik me duizenden lichtgolven die elkaar vernietigden. Als licht plus licht duisternis wordt en wij het beiden goed voorhebben met elkaar, dan moet ik mijn kwetsbaarheid niet vrezen. Ik durfde 39

met hem te praten en een bevreemdende zachtheid maakte zich van mij meester. Door deze omwenteling smolt mijn afwering om tot vriendschap. De daarop volgende dagen genoot ik van onze heimelijk grapjes, inspirerende theorieën en volstrekte eerlijkheid. In zijn laatste liefhebbende maar bezorgde geschenk zat een gelukskoekje. De spreuk sprak me toe: “Je bent overtuigd en zet je plannen door.” Ik glimlachte om de ironie hiervan. Want de voorbijgaande nacht sprak hij zijn zorgen nog uit over mijn anarchistische zoeken naar een andere manier van leven.

Daarna ging het richting het Elsandsteingebirge. Een laaggebergte dat uit zandsteenrotsen bestaat en zich uitstrekt tot in Tsjechië. Na het nemen van de eerste trein bracht een pontje met een norse veerman me tot aan de overkant van de machtige Elbe. In de nog donkere ochtend taste ik de oude rotsen af. Boven gekomen, begroette een magische zonsopgang me aan een mistige hemel. Er was geen andere ziel die zich aan deze ijzige voettocht waagde. Ik wandelde uren tussen de bevroren bladeren en over glibberige paden die me avontuurlijk deden klimmen en dalen. Omringt door de herfst geuren, mijmerde ik verder over de gesprekken met Ben en zijn fysica lessen. Het onzichtbare leven van het gebergte werd bijna tastbaar en ik voelde hoe de krachtgolven zich overal rond mij bevonden. Ik vereenzelvigde me met het bos en de haar dwalende ombestemde deeltjes.

Mijn tocht zal zich over enkele dagen verder zetten richting Kroatië. Ik ben uitgenodigd door een artistiek gezin, ergens aan de grens van Slovenië. (JoMePu)

Fietspraat Walter Aelvoet

Fietsend door de nacht In ‘Fietspraat’ brengt Walter Aelvoet, voorzitter van de Fietsersbond Geraardsbergen-Lierde, een stukje met zijn ervaringen als fervent fietser in het dagdagelijkse leven.

Deze keer vertelt hij kleurig over zijn avonturen tijdens het fietsen langs de Dender in het putje van de nacht.

Fietsen door de nacht heen Het jaar loopt ten einde met de kortste dagen en de langste nachten.

Jaaroverzichten van het oude en vooruitzichten op het nieuwe krijg je voldoende, wij fietsen gewoon verder en zien wel wat elke dag ons brengt.

Jammer genoeg niet veel goeds voor het klimaat. Jaar na jaar breken de warmterecords en niemand ontkent nog de impact hierop.

Dus is de vraag niet meer of we er invloed op hebben, neen we gaan nu de discussie aan over het aantal graden dat de temperatuur mag stijgen vooraleer de rijke wereld er last van heeft. Die armoezaaiers uit het zuiden moeten maar leren zwemmen en roeien met de riemen die ze hebben?!

Hoe duidelijk het ook is dat de milieuproblemen ons over het hoofd zullen groeien, in ons dagelijks leven doen we er te weinig tot niets aan om het roer om te gooien. We verstoppen ons maar al te graag achter de verantwoordelijkheid van anderen en verliezen uit het oog dat beleidsmakers toch vooral oog hebben voor hetgeen wij met zijn allen verlangen.

Mobiliteit betekent dan dat ik van aan mijn

deur tot voor de deur van mijn bestemming kan rijden. Om nog even terug te blikken op de verkeerschaos in Antwerpen tijdens de koopjesdagen voor Kerstmis. De waanzin bereikt hier toch ongelooflijke toppen!

Het kan ook anders: Een avondje uit voor een folkdansavond in Brussel.

Een schitterende locatie, Het Volkshuis in Sint-Gillis, op een tiental minuten van Brussel Zuid. Geen late treinen meer naar Geraardsbergen, dan maar tot Denderleeuw en fietsend naar Idegem, ook bij nacht verkies ik deze weg.

Een goede verlichting is uiteraard absoluut noodzakelijk al was het maar om eventuele tegenliggers die

het toch zonder wagen te melden dat je er aan komt.

De heenreis met wind in de rug verliep sneller dan verwacht, logisch dat er bij de terugkeer wat harder op de trappers moest geduwd worden. Een eigenaardig gevoel in de linkervoet, of is het inbeelding? Oei, neen, de linker pedaal komt volledig los en stuitert nog wat verder over het asfalt. Naar de bout is het wat langer zoeken, gelukkig is die niet in het water terecht gekomen. Twintig over middernacht ergens tussen Denderleeuw en Okegem, geen levende ziel te bespeuren en een krijsende reiger brengt ook geen soelaas.

Altijd wat herstelgerief in de fietstas, de sleutel om de bout met de trapper terug vast te zetten ontbreekt echter.

Wat nu gezongen? Met één pedaal is moeilijk maar dan moet de voet goed vast erop verbonden zitten. Geen klikpedaal of ouderwetse riempjes, dan is er nog een snelbinder om de voet vast te zetten. Langzaam gaat de tocht dan verder, en een ketting die afloopt omdat de trapas verschuift gooit nog enkele keren roet in het eten. Redelijk uitgeput kom ik dan iets over twee thuis om te genieten van een welverdiende nachtrust.

Toegegeven, die panne onderweg was niet voorzien en heeft mijn terugweg langs de Dender doen uitlopen. Maar na zo’n nieuw avontuur op de fiets is het dubbel heerlijk slapen! (WalAe)

Walter Aelvoet - Foto © Studio Schrever 40

Buurtwegen in Geraardsbergen Armand Matthijs

Werk mee aan mooie Trage-Wegenkaart Armand Matthijs voert actie voor Trage Wegen in Geraardsbergen.

Een verslag van zijn werk door de jaren heen.

Buurtwegen of voetwegen zijn de kortste verbindingswegen tussen dorpen en wijken en naar belangrijke plaatsen (school, gemeentehuis, sportterrein, kerkhof…). In 1841 werden al deze wegen opgetekend in een ‘buurtatlas’, onze eerste wegenkaart. Sommige buurtwegen bleven klein en smal en andere groeiden uit tot onze vele (auto)straten naar alle woningen op het grondgebied van Geraardsbergen.

Vandaag kennen we wel wegenkaarten, maar dan bedoelt men de straten voor autoverkeer. Wegenkaarten met aanduiding van fietspaden en buurtwegen bestaan niet. Er zijn wel enkele wandel- en fietskaarten, maar dikwijls lopen deze wegen gewoon over (auto)wegen.

Strijd van een buurtcomité Als je dan de buurtatlas raadpleegt (op het stadhuis of op internet: www.oost-vlaanderen.be) stel je vast dat hier heel wat buurtwegen of mogelijke fietspaden nog amper zichtbaar zijn. Soms werden ze gewoon ingepalmd bij een tuin, een weide, een akker. Wettelijk kan dat natuurlijk niet, want buurtwegen zijn ‘openbare wegen’ die voor iedereen moeten toegankelijk zijn. De wet stelt: ‘Niemand heeft het recht buurtwegen in te nemen…het college van Burgemeester en schepenen zullen elke belemmering van het publiek gebruik onmiddellijk doen verwijderen’ (artikel 13 reglement buurwegen provincie Oost-Vlaanderen 28.10.1976).

En dan denk je, dat moet toch eenvoudig zijn om deze wegen weer open te maken zodat ze toeganke-

lijk zijn voor stappers, kinderen op weg naar school, fietsers….

Tot ik in de zomer van 2004 in contact kwam met een buurtcomité aan de Vierwindenstraat. Deze groep mensen wilden daar voetweg 43, onderdeel van de vroegere marktweg Geraardsbergen-Moerbeke weer open krijgen. Een plaatselijke handelaar liet begin de jaren ‘80 zijn honden wat loslopen en bijten(!) op de weg en sloot hem nadien gewoon af…

Buurtwegen op de lange baan Het buurtcomité trok naar het stadsbestuur om de weg open te krijgen.

Geen resultaat. Dan maar met een petitie de provinciegouverneur aanspreken en deze gaf op 11.8.2000 en 17.2.2002 opdracht aan de stad om de weg te openen. Geen gevolg vanuit de stad! Het buurtcomité riep de tegenpartij (afsluiter van de weg) op in verzoening voor de vrederechter. Geen resultaat.

Eindelijk in 2006 vorderde de stad bij de vrederechter de heropening van de voetweg. De zaak sleepte aan, na een overbodige opmeting, en de stad liet verder begaan. Tot ik in 2013 zelf een vordering begon bij de vrederechter om zeven voetwegen te heropenen. Onder andere, deze voetweg 43 en andere verbindende buurtwegen in Atembeke, Onkerzele, Overboelare, Ophasselt, Waarbeke, Zarlardinge.

Toen ervaarde ik zelf dat de raadslieden (van en betaald door de stad) er alles aan deden om de zaak te rekken en op de lange baan te schuiven. Eerst moest ik bewijzen waar de voetwegen lagen, dan moest ik bewijzen dat ze ooit bestonden, en dan bewijzen dat ze nog werden gebruikt de laatste dertig jaren. Daarvoor moest ik zelfs getuigen zoeken….Heel moeilijk, maar we geven 41

niet op! Daarenboven werden me al zowat vijftien andere waardevolle, helaas belemmerde buurtwegen aangewezen. De laatste jaren werken de meeste steden en gemeenten wel volop door aan een netwerk van trage wegen.

Samen veilig stappen en fietsen Als je mensen ziet wandelen, lopen of fietsen op een (auto)straat, kan je zich altijd afvragen of ze zich niet beter en vooral veiliger kunnen verplaatsen op rustige, veilige buurtwegen.

Deze verplaatsingen zorgen ook voor ontwikkeling van de natuur en de afremming van ons opwarmend en vervuild klimaat. Buurtwegen brengen op omdat ze zorgen voor veiligheid en gezondheid. Buurtwegen brengen zeker op omdat ze stappers en trappers aantrekken en zo zorgen voor de (toeristische) ontwikkeling van de stad.

Kan je zelf iets doen? Natuurlijk en graag. Spoor de (ingepalmde) buurtwegen op in je buurt, maak er foto’s van, vraag naar getuigenissen van gebruikers, vraag schriftelijk (of per mail) de opening en onderhoud bij het stadsbestuur.

Zo gaan we vanuit de groep van achterblijvers, naar een autovrij aaneengesloten netwerk van autovrije wegen voor stappers en trappers.

Zorg in 2015 goed voor je gezondheid en zet mee door voor een echte trage, veilige en wettelijke trage wegenkaart. (Armand Matthijs)

Complementaire munten Geert De Vleeschouwer

“Geld is geen natuurlijk gegeven” Volgens Geert De Vleeschouwer is een herverdeling van de rijkdom niet genoeg om tot meer gelijkheid te komen in onze maatschappij. Er is tevens een ander bewustzijn nodig, opdat niet al onze handelingen rechtstreeks zouden afhangen van het monetair systeem. Want het geld zal ons eerder vroeg dan laat de das om doen. Zoals dat al het geval was in Griekenland en Spanje.

‘We moeten anders gaan omgaan met geld’, zegt Geert, ‘door ook met complementaire munten te werken’. Zijn visie heeft hij nu uitgewerkt met De Streekboer, als een platform van talenten.

Kunnen we onze schuld vereffenen ?

Kunnen huishoudens, bedrijven, gemeenten, steden, landen hun schuld afbetalen ? Kan Griekenland, Portugal, maar ook België, Amerika en Europa van zijn schuld afraken ? We denken vaak als de goede huisvader, die door hard werken, spaarzaam leven en stipte betalingen netjes zijn lening tracht af te betalen. Helaas, hoe hard we ook werken, hoe lang we ook werken, hoe spaarzaam we ook zijn... Als alle schuld zou worden ingelost, zou er ook geen geld meer zijn !

Geld komt in de wereld als schuld.

Schuld die moet worden terugbetaald. Met rente ! Daar zit een grote boosdoener. Rente is niet alleen om de kosten verbonden aan de lening te dekken, door rente wordt er meer geld teruggeëist dan er geschapen werd. Daardoor ontstaat schaarste en beconcurreren mensen, bedrijven en naties elkaar. Dan gaan mensen creatief op zoek om inkomsten (en winst) te verwerven om het onderpand, de waarborg dat tegenover het krediet staat, niet

oplossing. Benjamin Franklin kende de kracht van samengestelde intrest al en wist dat rente op lange termijn gigantische cijfers genereert.

Geert De Vleeschouwer Foto © Studio Schrever

te verliezen. Vaak ten koste van de medemens die minder sluw en listig is. Het maakt dat we heden ten dage te maken hebben met een wereld waarin 0,1% van de bevolking ruim 80% van de planeet bezit !

Het feit dat geld als schuld uitgeleend wordt, maakt dat we in (zij het een moderne) slavernij leven. De mens wordt zo gedwongen om te werken. Niet om zijn talenten te ontplooien en de wereld een stuk mooier te maken, wel om toegevoegde waarde te creëren. Vandaag zitten we misschien wel van 9 tot 5 op kantoor, met een lekkere kop koffie, u weet heus wel in welke omstandigheden er amper 100 jaar geleden moest gewerkt worden...

Doordat schulden nooit volledig afgelost kunnen worden, achtervolgen ze de mensheid door de eeuwen heen. Duurzame investeringen verliezen het door de samengestelde rente van de goedkope (wegwerp) 42

Maar geld is geen natuurlijk gegeven. Het groeit niet in de natuur. Het is ontworpen met specifieke spelregels. Net zoals in het Monopolyspel verwerft de ene alles en gaat de ander failliet. We kunnen echter, door de spelregels te veranderen, voortdurend verder blijven spelen, zonder dat er verliezers hoeven te zijn. Deze nieuwe manieren om met geld om te gaan, vinden we terug in complementaire munten. Muntsystemen die zelfs specifieke kenmerken krijgen, bijvoorbeeld om de lokale economie terug te laten floreren.

Het huidige geldsysteem kent zijn wortels in de Soemerische beschaving, ruim 5000 jaar geleden. In tegenstelling tot wat Adam Smith beweerde in “The wealth of nations” bestaat schuld al ver voordat geld en munten uitgevonden waren. Het begrijpen van het hoe en waarom stelt mensen in staat oplossingen te bedenken om los te komen uit deze vorm van slavernij.

De Streekboer maakt het tot zijn missie om bewustzijn te creëren. Rond geld (wat je een collectieve conditionering kan noemen), maar ook rond gezondheid, duurzaamheid, ecologie en persoonlijke ontwikkeling. De website maakt het mogelijk om talent in eigen streek te ontdekken en bekend te maken. Het floreren van een lokale economie in een monetair ecosysteem zal naar mijn bescheiden mening onontbeerlijk worden. Het is dan ook van belang zich hierover te informeren en voor te bereiden. (Geert De Vleeschouwer)

Stap

uw auto

en help uw kinderen

op de fiets.

veili ger

maakt het voor fietsers.

‘We Cycle this City’ is een fietscampagne van Giesbaergske Koleuren Gazette 43 Omdat fietsen meer uitspaart dan brandstof

© studio schrever

Want met elke auto

Giesbaergen multiculturèl

Colofon

Hoofdredactie: Wim Schrever Eindredactie: Wim Schrever Redactie: Wim Schrever Nele De Winde Nahid Mohammadi Jessy Wyffels

Tekst: Wim Schrever Nele De Winde Nahid Mohammadi Mieke Herregodts Jessy Wyffels Armand Matthijs Rob Meijer Van Putten Jolien Meijer Van Putten Petra Hubbeling Walter Aelvoet Ilse Demuyt Evy Duville Bertjan Oosterbeek Productie: Studio Schrever Uitgeverij: Uitg. Eigenbegeer Redactie-adres: Buizemontstraat 19 9500 Geraardsbergen

© Studio Schrever

U kan de werking van de vrijwillige, onafhankelijke en interculturele Giesbaergske Koleuren Gazette ondersteunen via een vrijwillige bijdrage: alle bijdragen zijn welkom op rekeningnummer BE25 7370 1096 4982 van Uitg.

Eigenbegeer, Buizemontstraat 19, 9500 Geraardsbergen, met vermelding ‘bijdrage Gazette’.

“Once you develop confidence in your own ability, you’ll be able to make a real contribution to creating a better world. Self-confidence is very important. Not in the sense of blind pride, but as a realistic awareness of what you can do. As human beings we can transform ourselves by our good qualities and reducing our faults. Our intelligence enables us to judge what is good from what is harmful.”

H. H. Dalai Lama

44

Verantw. uitgever: Wim Schrever, Buizemontstraat 19, 9500 Geraardsbergen

© Studio Schrever

Fotografie & Vormgeving: © Studio Schrever All rights reserved