WRO ON TOUR
BIENNALE SZTUKI MEDIÓW WRO 2017 DRAFT SYSTEMS Wszystkie wystawy i prezentacje Biennale WRO DRAFT SYSTEMS, dotykały zagadnień rozpadu dotychczasowych systemów – od polityki po estetykę – ukazując napięcie między uległością, uczestniczeniem, formami oporu stawianego lub odczuwanego w systemie. Biennale WRO stanowi główne forum sztuki nowych mediów w Polsce i należy do wiodących wydarzeń artystycznych w Europie, prezentujących najnowsze prace artystów z całego świata. W 2017 roku wystawy, pokazy, spotkania, performansy i koncerty odbywały się pod hasłem DRAFT SYSTEMS. Tytuł, odnoszący się do zmienności systemów porządkujących świat, zwraca uwagę na ich złożoność i niestabilność, podkreśla niestałą naturę i wymykającą się próbom kontroli nieustanną reorganizację rzeczywistości. Otwarcie wystawy OS (Obiekty Systemowe) w Muzeum Narodowym we Wrocławiu
WRO 2017
Program 17. Biennale Sztuki Mediów WRO 2017 DRAFT SYSTEMS w 17 wrocławskich lokaliza-
ON TOUR
cjach prezentował dzieła ponad 100 artystów
Wybór 18 prac wideo z programu Biennale, przygotowany przez
z całego świata – instalacje, obiekty, aplikacje
dyrektora artystycznego, Piotra Krajewskiego, przeznaczony do
i prace sieciowe, performansy i prace wideo.
pokazywania w różnych konfiguracjach w zależności od miejsca
Wystawom i działaniom towarzyszyły spotkania
i charakteru prezentacji. Nie jest to wybór zamknięty – zależnie od
autorskie, dyskusje eksperckie i otwarte formy
kontekstu może być uzupełniany o inne prace lub dokumentacje
wymiany opinii.
działań Biennale WRO DRAFT SYSTEMS.
Program aktywnej mediacji sztuki prowadzonej w trakcie Biennale obejmował serię oprowadzań kuratorskich oraz działania Małego WRO, dedykowane młodszym widzom i rodzinom.
Informacje o dostępnych terminach i warunkach pokazów: Paulina Ostrowska / paulina@wrocenter.pl +48 71 343 32 40 wro2017.wrocenter.pl/ontour | fb/wrobiennale | #wrobiennale2017
Widok wystawy Mega-Lo-Polis w Centrum Sztuki WRO z prawej – Soft Power, Elena Artemenko (RU) w centrum – Heroic Makers vs Heroic Land, Isabelle Arvers (FR)
SOFT POWER Elena Artemenko (RU) wideo, 2016, 10:04
Praca Eleny Artemenko jest przewrotną metaforą władzy; wizualizuje dwa rodzaje ruchów: „miękkie” gesty rządzących i przymilne, acz precyzyjne gesty podwładnych. Użyte rekwizyty – broń, flaga i ręka – zostały wykonane z silikonu, materiału dobrze imitującego ludzkie ciało. Mechaniczne dźwięki altówki, przemyślana choreografia oraz precyzyjne, powtarzalne działania przypominają upiorną paradę, demonstrację władzy,
HEROIC MAKERS VS HEROIC LAND
która stopniowo zamienia się w chaos.
Isabelle Arvers (FR) machinima 2016, 10:56
Film dokumentalny w technice machinimy, zrealizowany w „dżungli” we francuskim Calais, porusza najistotniejsze kwestie związane z życiem w ośrodkach dla uchodźców. Tytułowi „herosi”, tj. organizacje pozarządowe i przedstawiciele uchodźców, wzięli sprawy we własne ręce, wspólnie wypracowując sprawnie funkcjonujący model społeczno-polityczny. „Dżungla” to właściwie „miasto w mieście”: ośrodek wyposażony we własne sklepy, restauracje, szkoły, miejsca kultu i instytucje kultury. Jak na ironię, władze Calais podjęły decyzję o budowie w mieście parku rozrywki o nazwie Heroic Land. Inwestycja warta 275 milionów euro to ostateczny wyraz pogardy wobec prawdziwych herosów, którzy podjęli realne działania w sprawie kryzysu migracyjnego.
REDUNDANCY Om Bori (HU) wideo, 2015, 2:56
Przy użyciu dwóch operacji algorytmicznych – stereoskopowego obrazowania ulic i automatycznego przetwarzania ruchu na dźwięk – autorka obrazuje swoją codzienną trasę pomiędzy domem w Budapeszcie, szkołą i mieszkaniem babci. Droga ta przekłada się na 2100 obrazów, które po złożeniu tworzą animowaną i zrytmizowaną symulację. Prezentowana rzeczywistość przejawia
WHEN A CIRCLE MEETS THE SKY
się poprzez kapryśne formy, oscylujące między wysokiej rozdzielczości obrazem a ułamkowo zarysowanymi kształtami.
Carla Chan (HK) wideo, 2016, 4:20
Praca została zrealizowana na Pustyni Mojave w USA (2012) oraz w ośrodku narciarskim Melchsee-Frutt w Szwajcarii (2016) przy pomocy autorskiego połączenia wiatrowskazu i kamery rejestrującej odbity w lustrze krajobraz, zmieniający się w zależności od kierunku i prędkości wiatru. Kino konwencjonalne jest medium jednokierunkowym, pozwalającym uchwycić obrazy pojawiające się przed kamerą. W pracy Chan kamera patrzy zarówno przed, jak i za siebie. Zamiast operatora ustalającego kadr i perspektywę, autorka pozwoliła wiatrowi zmieniać nasz punkt widzenia. Naturalna siła, filmując bez udziału człowieka, intensyfikuje tym samym poczucie izolacji na odległym pustkowiu. Jednocześnie zmienia nasze przyzwyczajenia co do relacji instniejących pomiędzy człowiekiem, naturą i technologią w procesie artystycznej kreacji.
MY UMMAH, DAWN HAS APPEARED [FEAT. HATSUNE MIKU] Exchange of the Rat (JP) wideo, 2015, 4:29 „Vocaloid jest halal. Jesteśmy chórem Hatsune Miku, wirtualnymi idolami Vocaloidu, programu syntezy głosu. Vocaloid to nie instrument, to głos. Jednak nasze głosy nie są prawdziwe, to tylko bardzo zaawansowana imitacja komputerowa. Jesteśmy kobietami, ale nie jesteśmy prawdziwe – jesteśmy anime. Nie śpiewają tu prawdziwe kobiety. Więc jest w porządku. Vocaloid jest halal. Umiemy recytować naszidy a capella (maksymalnie 16 głosów polifonicznych), całkiem jak Ajnād Foundation for Media Production produkująca te wszystkie cudowne naszidy dla ISIS. Bardzo, ale to bardzo podoba nam się nieoficjalny hymn państwa islamskiego. Oczywiście, (jeszcze) nie umiemy śpiewać po arabsku – zaapelujcie proszę do Yamahy, by wzięła pod uwagę rynek bliskowschodni, a także by wyprodukowała sekwencer działający od prawej do lewej! Śpiewamy więc po angielsku. Przepraszamy za nie najlepszą wymowę! Bardzo też lubimy motywacyjno-promocyjne filmiki od Ajnād. Inspiruje nas wysoka klasa technologiczna ich montażu, naśladujemy i uczymy się od nich. Ajnād, sugerujemy, byście dali nam szansę zaśpiewać swój kolejny naszid!”
PLASMA VISTA Harriet Fleuriot (GB) + Sarah Cockings (GB) wideo, 2016, 7:31
Artystki zgłębiają tematy ekonomii, produkcji, kreatywności i współpracy. Praca powstała jako reklama internetowego serwisu sprzedającego ubrania, meble i elementy wystroju wnętrz. Narzędzia i obiekty użytkowe zyskały cielesny wymiar w hiperestetycznym pokazie magicznych sztuczek i chemicznych reakcji. Akcesoria stały się przedłużeniem ciała, wyrażając i kontrolując emocje konsumentów. Jednakże sklep nigdy nie powstał. Pozostał film, zawieszony w niejasnej przestrzeni na styku użytkowości i sztuki.
FETISH FINGER Susanna Flock (AT) wideo, 2016, 6:16
Praca jest zbiorem krótkich eksperymentalnych sekwencji podejmujących temat dotykowej percepcji w kontekście cyfrowych mediów ekranowych. Ruchome obrazy odnoszą się do kontaktu z interfejsem i wynikających z niego sprzężeń pomiędzy światem materialnym i zapośredniczonym oraz aktywnością i pasywnością. Oprócz obrazów, w pracy występują animacje 2D i 3D oraz filmiki z popularnego kanału Food Diaries na YouTubie. Formalnie Fetish Finger przypomina oglądanie przewijanych stron internetowych.
MEDITERRANEAN SEA Beate Hecher (AT) + Markus Keim (IT) wideo, 2016, 9:00
Eksperymentalny dokument w siedmiu rozdziałach o drodze i przeciwnościach, jakim muszą stawić czoła uchodźcy przeprawiający się przez Morze Śródziemne. Wzburzone fale niszczą szanse na lepsze życie. Dryfujące rzeczy przypominają o tych, którzy utonęli, a tych, którzy dotarli do drugiego brzegu czeka niepewność własnej przyszłości.
BROUILLARD #19 Alexandre Larose (CA) wideo, 2015, 10:00
Trajektoria rozciągająca się od rodzinnego podwórka artysty do jeziora. Wielokrotne użycie i naświetlanie w kamerze tej samej taśmy filmowej 35mm na standardowej rolce o długości 1000 stóp, tworzy niezwykły film.
ZABRISKIE POINT REVERSED Emily McFarland (IE) wideo, 2015, 5:44
Projekt na nowo odkrywa fragment finałowej sceny filmu Zabriskie Point Michelangelo Antonioniego z 1970 roku – ukazany w zwolnionym tempie wybuch zamieniający artefakty konsumenckiego kapitalizmu w psychodeliczne barwy i formy. Poprzez transgresywne odwrócenie praca kieruje uwagę na powiązania między rewolucją w sztuce, filmie i społeczeństwie.
FALL UP, FLOAT DOWN Ka-lun Leung (HK/PL) wideo, 2015, 7:36
Przyjmuje się, że ludzka percepcja zależy od określonych punktów odniesienia. Najbardziej oczywistym przykładem jest postrzeganie upływającego czasu, który możemy odnieść do sekwencji następujących po sobie czynności. Jeśli więc proces spadania rozciągniemy ponad normę, będziemy trwać w zawieszeniu między unoszeniem się a upadkiem. Zaburzając poczucie czasu, zacieramy też granicę między podmiotami a przedmiotami. W swojej pracy Ka-lun bada relacje pomiędzy rzeczywistością a jej hiperrealistycznymi reprezentacjami oraz między przestrzenią i jej postrzeganiem w ekstremalnej teraźniejszości.
THE DAY JOB Christian Nicolay (CA) wideo, w toku, 6:56
Projekt rozpoczął się w 2003 roku, kiedy z setek godzin nagrywanego przez lata materiału, powstał pierwszy wyedytowany fragment. Coś, co miało być jednodniową przygodą, stało się codzienną praktyką artystyczną. Ukrywanie dzieł sztuki w trudno dostępnych miejscach ma zwrócić uwagę widzów na tę część rzeczywistości, którą zwykle ignorujemy. Dostrzec niezauważalne, zajrzeć tam, gdzie nie sięga wzrok – niczym w pełnej absurdu i prawdy, quasi-archeologicznej wyprawie najeżonej zaskakującymi i zabawnymi donkiszotowskimi przygodami.
RECURSION Sascha Pohflepp (DE) rekurencyjna sieć neuronowa, wideo, 2016, 2:00
Wypowiedź wygenerowana przez niestandardowy system sztucznej inteligencji, któremu polecono nauczyć się tekstów na tematy związane z człowieczeństwem. Wśród nich znalazły się opracowania encyklopedyczne, poruszające aspekty biologiczne i socjologiczne, artykuły psychologiczne, rozprawy filozoficzne i treści popkulturowe. Następnie system dostał polecenie, by stworzył własny tekst, rozpoczynający się od słowa „człowiek”. W powstałej pracy osoba (Erika Ostrander) odczytuje tekst wygenerowany przez syntetyczny umysł, tworząc pętlę sprzężenia zwrotnego pomiędzy uniwersalną maszyną a człowiekiem. Posługując się słowami teoretyka Benjamina H. Brattona – „prawdziwej doliny niesamowitości doświadczymy patrząc na siebie oczami [sztucznego] innego.”
KOCHAM CIĘ! Jana Shostak (BY/PL) wideo, 2015, 2:26
Wraz z rozwojem konsumpcjonizmu i kultury mediów masowych następują istotne zmiany moralności społecznej i znaczenia słów. Wychodząc od tej konstatacji, artystka stawia pytanie o wyznanie miłości. Czy miłość staje się socjologicznym konstruktem, a uczucie jest niczym więcej, jak społecznym scenariuszem? Może uczucia – będąc symbolicznym kodem komunikacyjnym – są ściśle powiązane ze społeczną kontrolą?
THE STREAM VI Hiroya Sakurai (JP) wideo, 2015, 6:52
Balet wody i alg. Praca, zrealizowana przez artystę podwodną kamerą, symuluje doświadczenie spaceru kanałem nawadniającym pola ryżowe. W stworzonym przez człowieka systemie kanałów żywioł wody trzyma się sztucznie wyznaczonych reguł natury. W ten sposób natura staje się abstrakcją, zostaje podporządkowana potrzebom gospodarczym, dając początek zupełnie nowym formom piękna, kompletnie odmiennym od tych znajdowanych w przyrodzie.
PENGUIN POOL Katharina Swoboda (AT) wideo, 2015, 3:20 dźwięk: Sara Pinheiro
Basen dla pingwinów w londyńskim ZOO, zaprojektowany przez rosyjskiego emigranta Bertholda Lubetkina w 1934 roku, stanowi jeden z najważniejszych przykładów modernistycznej architektury w Wielkiej Brytanii. W 2004 roku zdecydowano o przeniesieniu pingwinów w nowe miejsce. Od tej pory ikoniczny dla modernizmu obiekt pozostaje „pusty”, ożywia go jedynie woda tryskająca z fontann. Wrażenie pustki spotęgowane jest w pracy dzięki wymaskowaniu otoczenia. Pozbawiony kontekstu ogrodu zoologicznego, „basen dla pingwinów” ponownie staje się modelem utopijnym. Angielskie słowo „basen” („pool”) czytane wspak, staje się „pętlą” („loop”), a idea pętli jest kluczowa dla koncepcji montażu – w każdym cyklu obrazy są pokazywane najpierw pojedynczo, a następnie jako kompozycja dwóch kadrów.
Tidal Wave, Shota Yamauchi (JP)
TIDAL WAVE Shota Yamauchi (JP) wideo, 2016, 8:15
Praca powstała dla Triennale w Setouchi, odbywającego się na wyspie Megijima w prefekturze Kagawa, będącej popularnym celem wakacyjnych podróży. Megijima jest uważana za mityczną wyspę ogrów (Onigashima), którzy zostali pokonani przez Momotarō, bohatera jednej z najbardziej znanych japońskich opowieści ludowych. W wyniku rozwoju turystyki Megijimę zalewa ogromna ilość plastikowych przedmiotów i billboardów z wizerunkiem ogrów. Chociaż w opowieści o Momotarō ogry występują jako czarne charaktery, te na wyspie są przyjazne i uśmiechnięte. Ogry są metaforą demonów i złych duchów, bardzo często bywają jednak także utożsamiane z pojęciem obcego. Artysta, będąc Japończykiem biorącym udział w japońskiej wystawie, dla mieszkańców wyspy pozostaje outsiderem. Dlatego postanowił pojawić się na wyspie jako obcy, podobnie jak miliony odwiedzających ją turystów. Używając trójwymiarowych skanów samego siebie, widoków z wyspy Megijima i jej śmiejących się ogrów, artysta stwarza na tle koślawo zdigitalizowanych scenerii mityczny świat z dawnych japońskich opowieści. Awatar artysty wyposażony w supermoc bilokacji, zmagając się z dwoma demonami, jest jednocześnie narratorem, obserwatorem i ściganym.
GO BACK TO EUROPE Jacek Zachodny (PL) wideo, 2015, 7:20
Praca podejmuje temat globalnego kryzysu migracyjnego, z którym mierzy się dziś Europa. Straszenie obcym nabrało w wielu krajach cech narodowej paniki i seansów nienawiści. Artysta posłużył się mistyfikacją w subtelnym odwróceniu ról, prezentując wyobrażony świat, w którym to Europejczycy są zmuszeni uciekać przed kryzysem humanitarnym na Daleki Wschód. Wideo, początkowo prezentowane jako część instalacji, rozprzestrzeniło się w sieci, prowokując do podjęcia publicznej dyskusji, stawiając niewygodne pytanie: jak czulibyśmy się na miejscu uchodźców? Narastająca presja migracyjna, zamachy, niepokoje i wojny wywołały u wielu osób kryzys wiary we wspólnotę ludzką, zanik empatii, niechęć zrozumienia, zamknięcie i strach. Jednocześnie objawiła się moc mistyfikacji – medialnej, emocjonalnej oraz religijnej. Zdjęcia wykorzystane w filmie powstawały w slumsach Bombaju, w Benares i New Delhi. Świadomie pozostawiono oryginalny dźwięk. Napisy nie są tłumaczeniem słów wypowiadanych przez rozmówców Zachodnego. Artysta, poprzez zdemaskowanie zwodniczego potencjału mediów, podkreśla ich przemożny wpływ na opinię publiczną.
WYSTAWY / MEDIACJA SZTUKI / WARSZTATY / REZYDENCJE / NIEDZIELNE PORANKI / CZYTELNIA MEDIÓW / PUBLIKACJE / ATELIER WRO / BIENNALE WRO / AKTYWNE ARCHIWUM SZTUKI
Centrum Sztuki WRO / WRO Art Center to jedna z wiodących europejskich instytucji artystycznych, działająca na przecięciu sztuki współczesnej, mediów i komunikacji. Realizujemy autorski program wystawienniczy, edukacyjny, badawczy, wydawniczy, eksperymentując z narzędziami i sposobami pracy twórczej i organizatorskiej. Ważnymi efektami naszej aktywności są polskie i międzynarodowe projekty, wykorzystujące kreatywny potencjał nowych technologii w sferze innowacyjnych relacji obrazu, dźwięku i komunikacji oraz percepcji i partycypacji – w kontekście sztuki współczesnej, jak i szerszej refleksji kulturowej. Centrum Sztuki WRO, w zasadniczej części finansowane ze środków Gminy Wrocław oraz źródeł publicznych, jest instytucją niezależną, o statusie Organizacji Pożytku Publicznego, której całoroczny program jest kierowany szeroko do zróżnicowanej publiczności ciekawej nowego języka sztuki.
Centrum Sztuki WRO dyrektor: Viola Krajewska Widok 7, 50-052 Wrocław +48 71 343 32 40 wrocenter.pl facebook/instagram: wroartcenter
wro2017.wrocenter.pl © Fundacja WRO Centrum Sztuki Mediów ISBN 978-83-944401-1-4