!
BIENVENIDOS EN PERU!
TEKST & FOTO’S An Kokken
Het witte dak van de Andes Welkom in Peru, de navel van de wereld en het land van de Inca’s, het Titicacameer en de mythische ruïnes van Machu Pichu. Maar evenzeer van de Cordillera Blanca, de witte Andesrug waar meer dan 33 toppen boven de 6 000 meter de horizon kleuren.
Tijdens onze laatste reis door Zuid-Amerika regende het drie weken aan een stuk. “Abnormaal weer”, zei de lokale bevolking. “De slechtste weken van het hele jaar.” Het is dan ook met gemengde gevoelens dat ik voet op Peruviaanse bodem zet. Ik zucht wanneer ik de hemel boven hoofdstad Lima zie, helemaal grijsgekleurd van de smog. Tot de nachtbus me na een rit van zeven uur afzet in een andere wereld. Dit moet Huaraz zijn, het hart van de Peruviaanse Andes. Op straat lopen mannen met felgekleurde poncho’s en vrouwen met vlechten en kinderen op hun rug.
Frutas y pastel Huaraz ligt op 3 090 meter hoogte, tussen de witte bergketen Cordillera Blanca en de iets lagere
Cordillera Negra. Het stadje staat bekend als het toeristisch centrum van de regio, van waaruit alpinisten en wandelaars hun bergtochten aanvatten. Toerisme is hier een belangrijke inkomstenbron. Vandaar dat veel jonge mannen zich omscholen tot berggids en buitenlanders meenemen voor tochten van een paar dagen tot enkele weken. Wij zullen het gebied verkennen in gezelschap van Marcelo Morales, een Peruviaanse gids die enkele jaren geleden in het huwelijksbootje stapte met een vrolijke Belgische dame. Hij leerde haar kennen tijdens een van zijn tochten en ondertussen heeft het koppel al twee kinderen. Marcelo werkt en woont het grootste deel van het jaar in Peru en begeleidt er nog steeds toeristen. Hij wil ons graag laten kennismaken met deze minder bekende regio en begint daarvoor met de lokale lekkernijen. In een bar waar de vers geperste
78 79
fruitsappen vlot over de toonbank gaan, krijgen we voor ongeveer een euro twee gigantische glazen fruitsap en een enorm stuk cake voorgeschoteld. Hier kan ik wel aarden!
De witte Toyota Corolla Regel één voor de Andeswandelaar: zorg dat je lichaam goed is geacclimatiseerd. Ónze rode bloedlichaampjes kunnen wel wat extra gezelschap gebruiken en volgens Marcelo zijn de flanken van de Cordillera Negra daar de perfecte locatie voor. Een witte Toyota Corolla Break brengt ons de volgende dag naar boven voor een korte hoogtestage. De witte Corolla is voor de bergen van Peru wat de Yellow Cab betekent voor New York. Je ziet ze dan ook overal.
COLOMBIË
Quito ECUADOR
Praktisch
BRAZILIË
8 m)
Huascaran (676 Huaraz
Chavin de Hua
ntar
Stille Oceaan Lima Lunahuana
Ica
BOLIVIË
Naar Huaraz: Er zijn dag- en nachtbussen vanuit hoofdstad Lima. Neem best een nachtbus met ‘serviceklasse’. Deze bussen bieden meer veiligheid tegen eventuele overvallen en de zetels kunnen plat om te slapen. De rit duurt ongeveer zeven uur. Nabij Huaraz ligt een vliegveld waar af en toe lokale vluchten landen en opstijgen. Munteenheid: De munteenheid is de Peru Nuevo Sol. 1 euro komt ongeveer overeen met 4 sol. Websites: www.huaraz.com, www.cordillerablancahiking.com en www.peru.info Gidsen: Kies je voor een technische trekking door het hooggebergte, neem dan zeker een gediplomeerd berggids onder de arm. Marcelo Morales is een Peruviaanse gids die getrouwd is met een Belgische. Hij organiseert reizen door het hele land. Meer info op www.xtremeperu.com, www.soporteiguana.com/xtreme-peru en www.myspace.com/peruxtreme
La Paz
0
300 km
CHILI
Marcelo heeft ook zijn vaste kok en drager Marcelino opgetrommeld voor de tocht. Glimlachend staat de kranige zestiger ons op te wachten. Hij draagt een vooroorlogse rugzak gevuld met voedsel en met potten en pannen eraan, en heeft een loodzware gasfles in de hand. Wanneer blijkt dat er een plaats te weinig is in de wagen kruipt Marcelino zonder morren de koffer in, waar hij zich tussen onze rugzakken wurmt. Mijn voorstel om van plaats te wisselen, wordt meteen weggewuifd. Vijftig jaar ervaring in de bergen… Deze man is wel wat meer gewoon! Al gauw gaat de nette asfaltweg over in een behoorlijk steile zandweg vol putten en bulten. De wagen geeft geen krimp en na een hobbelige rit dropt de chauffeur ons in een piepklein dorpje langs de weg. Hier, op zo’n 3 500 meter hoogte, ligt het buitenverblijf van Marcelo’s vader. We zetten onze tenten op in het midden van zijn erf, naast het lemen huisje, en gaan daarna op wandel. Al na enkele meters stijgen, voel ik het effect van de hoogte. Dit gaat toch iets moeizamer dan op de Kunstberg in Brussel. We vorderen traag, maar het uitzicht op de witte bergtoppen aan de andere kant van de vallei loont eens te meer de moeite.
De Chavincultuur De Incacultuur mag dan de bekendste cultuur van het historische Peru zijn, hij duurde slechts een eeuw. Veel ouder is de Chavincultuur, die het land in zijn greep hield tussen 1 000 en 300 voor Christus. Twee uur rijden van Huaraz liggen de ruïnes van Chavin de Huantar, een 3 000 jaar oud tempelcomplex met terrassen en ondergrondse gangen, dat geklasseerd is als UNESCO Werelderfgoed. Men vermoedt dat de ruïne in zijn gloriedagen dienst deed als pelgrimsoord. In een van de onderaardse gangen staat de Lanzón, een vijf meter hoge stenen obelisk, met uitgekapte versieringen van slangen en jaguarkoppen.
80 81
Toch hoogteziek Wanneer we een paar uur later terug aan het huis komen, staat een oud, gerimpeld vrouwtje te zwaaien met een bos verse kamille. Marcelino smijt de kleine bloemetjes meteen in kokend water en draait er gelijk wat cocabladeren door. Door deze thee te drinken, zouden we minder snel last krijgen van de hoogte. Tenminste: dat is de theorie. Want ondanks de cocathee word ik de volgende ochtend wakker met barstende hoofdpijn. “38 graden koorts”, zegt de thermometer. Gelukkig daalt de druk in mijn hoofd naarmate de zon stijgt, zodat ik de terugtocht zonder al te veel problemen kan aanvatten. Langs smalle paadjes en kleine dorpjes dalen we opnieuw af naar Huaraz. De kippen lopen in het rond, de koeien eten met smaak van het groene, fris ruikende gras en in de verte hoedt een vrouw een kudde schapen. Of je hier nu tien jaar bent of zeventig, heuvels beklimmen met spullen op je rug maakt gegarandeerd deel uit van je dagelijks leven. Marcelino heeft problemen met zijn rugzak. Zijn deken valt er steeds uit en de potten en pannen bengelen lawaaierig aan de zijkant. Af en toe houdt hij halt om alles opnieuw vast te maken en elke keer stapt hij ons met stevige tred weer voorbij. Met nog steeds die gasfles in zijn hand. Wat een kerel. Even voor Huaraz passeren we een schooltje in de heuvels. De leraar profiteert van het mooie weer om zijn leerlingen te laten spelen in een beekje. Had Marcelino niet zo’n grote voorsprong, dan zou ik er zeker bij ingedoken zijn.
ONDANKS DE COCATHEE WORD IK WAKKER MET KOORTS. een hevige aardbeving in 1970, die Huaraz volledig verwoestte. Op enkele huizen na bleef geen enkel gebouw overeind. Meer dan de helft van de bevolking liet het leven. En dan had Huaraz nog geluk, want het stadje Yungay, 58 kilometer verderop, werd helemaal van de kaart geveegd. Dolend door de stad botsen we op een lokale markt, waar kleren, groenten en fruit worden verkocht. Ook de handel in gekopieerde dvd’s tiert er welig. Tussen blockbusters als Star Wars en Sex
and the City, the movie zien we tot onze grote verbazing een Spaans gedubde versie van Ben X liggen: Ben X, el rey del mundo virtual. Una película de Van Nic Balthazar. De veel gelauwerde film van onze landgenoot blijkt ook hier, in dit kleine bergstadje in de Andes, een echte hit! De Ben X-dvd kunnen we niet laten liggen, net zoals we het kraampje met traditionele mutsen en handschoenen uit lamawol niet voorbij kunnen stappen zonder een voorraad in te slaan voor vrienden en familie. Je ben niet in Peru geweest als je zonder alpaca-muts met oorflappen thuiskomt!
De poort naar de Andes Het meest indrukwekkende aan Huaraz is dat je er overal uitkijkt op de bergen. Na een week acclimatiseren is het hoog tijd om die bergen eens van
Ben X, el rey del mundo virtual De volgende dag is een rustdag. Een goed moment om Huaraz en omstreken beter te leren kennen. Hoewel het bergstadje een wildgroei kent van betonnen gebouwen, is het er toch gezellig toeven. De vele nieuwbouw is een gevolg van
www.farout.be
lente - zomer 2009
dichterbij te bekijken. Een andere witte Toyota Corolla rijdt met ons de heuvels in richting de mythische kloof Callejón de Huaylas, de toegangspoort tot het hooggebergte. Gespannen kijken we voor ons uit, tot de motor van de taxi het plots begeeft. Er zit niets anders op dan rechtsomkeer te maken en ons naar beneden te laten bollen tot het eerstvolgende stadje. Daar valt op hoe georganiseerd en creatief de lokale taxichauffeurs zijn. Het materiaal wordt van de ene witte Corolla in de andere overgeladen en even later rijden we via de poort het Parque Nacional Huascaràn in. De taxi dropt ons halverwege de Callejón de Huaylas aan de bekende Llanganuco-meren. Het turkoois water wordt omringd door dramatische rotspartijen en naaldbomen die je eerder aan de Middellandse Zee zou verwachten dan rond een bergmeer. Gepakt en gezakt zetten we de tocht verder langs een ezelspaadje, tot aan onze kampplaats op 3 600 meter. Marcelo heeft voor een soort circustent gezorgd, waarin we de komende dagen zullen eten. Behalve een kudde koeien en een paar ezels zijn we de enige levende wezens op deze spot. De dieren houden onze tenten voortdurend in de gaten en grijpen elke kans aan om te komen snuffelen. Wanneer we ‘s middags een soepje eten in de circustent, steekt een ezel zijn kop door de voorflap en wanneer Marcelo terugkomt van een wandeling blijkt een koe een sandaal uit zijn voortent te hebben gestolen. Lekker, zo’n rubberen lap!
De Mont Blanc voorbij Volgens boeken als 101 dingen die je ooit gedaan moet hebben, is slapen onder een sterrenhemel in de Andes een absolute must. Weer iets dat we van ons to do-lijstje mogen schrappen, want vannacht wordt de vallei verlicht door het geheimzinnige schijnsel van de maan en een eindeloze massa fonkelende sterren. Als de lucht morgen even helder is, belooft het een prachtige dag te worden. De weergoden beslissen er helaas
Populaire trekkings in de Cordillera Blanca Llanganuco naar Santa Cruz Vallei (4 tot 5 dagen) Deze 45 km lange tocht is de populairste trek in de Cordillera Blanca. De hoogte varieert tussen 2 900 en 4 750 meter, en de route is niet extreem moeilijk. Je kunt de trek in beide richtingen lopen, startend in Cashapampa of in Vaqueria. Trekking met lama’s tussen Olleros en Chavin (3 dagen) Lama’s kwamen in dit berggebied oorspronkelijk niet voor, maar je kunt ze wel inzetten voor een driedaagse trekking tussen Olleros en Chavín. De Lamatrek start in Olleros en volgt de beroemde Inca Trail naar Chavin De Huantar. De tocht leidt je langs prachtige besneeuwde bergen. De eerste dag slaap je in een tent op 4 000 meter hoogte, de tweede dag steek je een bergpas van 4 700 meter over en de derde dag daal je af naar Chavin de Huantar, waar je de bekende ruïnes bezoekt.
anders over. Tegen het ochtendgloren begint het lichtjes te miezeren. Niet de beste omstandigheden voor onze dagtocht. We moeten vandaag namelijk naar de 5 000 meter en weer terug. Maar het weer is niet dramatisch en wie weet, breekt de zon over een paar uur wel door. We gaan! De hoogte heeft al snel invloed op mijn wandelprestaties en ik krijg moeilijkheden met ademen. Onze eerste ruststop aan een knalblauw gletsjermeer is het vele puffen gelukkig meer dan waard, maar veel tijd om te genieten, is er niet. We moeten nog over een bergpas zo hoog als de Mont Blanc en het is ondertussen lichtjes beginnen sneeuwen. Normaal gezien zouden we de hele tocht de Pisco (5 760 meter) en de Huascaran (6 768 meter) kunnen zien, maar in plaats van pieken en gletsjers zie ik alleen maar mist. Hoe hoger we komen, hoe harder het begint te sneeuwen. We zitten nu bijna op 5 000 meter en
afdalen bij dit weer is niet meer veilig. Er zit dus niets anders op dan de nacht door te brengen in de Refugio Peru, een berghut een beetje terug op 4 700 meter. Wanneer we daar aankomen, lijkt het alsof de hut gesloten is, maar binnen knettert een heerlijk warm houtvuur.
DE HOOGTE HEEFT AL SNEL INVLOED OP MIJN WANDELPRESTATIES.
82 83
Gesmolten sokken We zijn niet de enigen die de warmte opzoeken. Enkele toeristen hebben hun tent al naast de hut opgeslagen, maar door het slechte weer besluiten ze om ook binnen te slapen. En een groepje Franse alpinisten wil vannacht naar de top van de Pisco klimmen. Mijn schoenen en sokken zijn helemaal doorweekt en ik probeer ze te drogen voor de kachel. Dat lukt niet echt. Wanneer ik zie dat er een paar T-shirts hangen op de hete kachelbuis leg ik mijn zompige sokken er netjes naast. Slecht idee! Niet veel later vult de zitruimte zich met een chemische stank. Mijn sokken zijn tegen de buis gesmolten en hebben er zwarte plekken op nagelaten. Een les voor de toekomst: hang nooit synthetische kleren op een gloeiende, ijzeren buis. De boze
blikken priemen zich in mijn rug en beschaamd haal ik mijn sokken eraf. Een van de jongens kan er gelukkig mee lachen en komt een praatje met me maken. Het is Victor, een 27-jarige Peruviaanse berggids die de groep Fransen begeleidt. Hij is blij dat hij zijn nagenoeg perfecte Frans met ons kan oefenen, want de alpinisten uit zijn groep zijn niet bepaald sociaal. Dus vertelt Victor ons honderduit over zijn leven als berggids en de vele diploma’s die hij daarvoor moest behalen. Maar ook over de goede vriend die hij in een lawine verloor tijdens het snowboarden op een van de nabije gletsjers. Later op de avond stelt Victor ons voor aan de Italiaan Paulo. Hij studeert voor priester en verblijft bij wijze van stage enkele maanden in deze berghut. Ik laat me alvast zegenen voor een behouden afdaling morgen.
Alles voor de Heer Hoewel we ons duizend meter hoger bevinden dan de afgelopen dagen heb ik geen last meer van de hoogte en slaap ik als een roos onder mijn vijf dikke, wollen dekens. Wanneer we de volgende ochtend rond negen uur uit onze beddenbak kruipen, is er niemand meer in de hut. Hoog tijd om weer af te dalen. Op het modderige pad naar beneden ontmoeten we het personeel van de berghut. De jongens zijn deze ochtend al duizend meter afgedaald en stappen nu weer naar boven met een zak vol houtblokken op de rug. Onder hen ook de toekomstige priester. Voor de Heer heeft deze man duidelijk heel wat over. Respect. Beetje bij beetje maakt de sneeuw plaats voor groene struiken en komen de bloemetjes weer tevoorschijn. In de verte zien we onze tenten staan. Nu maar hopen dat de koeien alles heel hebben gelaten. ■
IIn en rond d Lima L Lima is door de dikke laag smog niet meteen de meest romantische plek ter wereld. Je hoeft er niet langer dan nodig te blijven. Zit je er toch een paar dagen vast, dan zijn er nog enkele leuke en sportieve mogelijkheden op twee à drie uur bussen van de stad. Raften in de vallei van Lunahuaná Bij hoog water kun je stevig raften op de Cañete rivier. Palmbomen en bananenplanten langs het water maken er een uniek kader van. ’s Avonds spoel je de inspanning van de dag weg bij een van de vele wijn- of piscomakers uit de vallei. Het is in Lunahuaná altijd zonnig, dus insmeren is de boodschap. Sandboarden in Huacachina Huacachina is een piepklein oasedorpje nabij de stad Ica. Het is een trekpleister voor jonge reizigers, omdat je er met een sandboard van hoge zandduinen kunt glijden. Geen zin om de heuvels te voet op te ploeteren? Buggy’s nemen je graag mee voor een helse rit door het zand. Fun en adrenaline verzekerd.
www.farout.be
lente - zomer 2009