ნატოს გენერალური მდივნები / NATO Secretaries General by YATA Georgia

იატა საქართველო წარმოადგენს ახალგაზრდა ლიდერების მიერ გაძღოლილ, არაკომერციულ და დამოუკიდებელ საგანმანათლებლო არასამთავრობო ორგანიზაციას, რომელიც მნიშვნელოვან როლს თამაშობს ახალგაზრდა თაობის გარდაქმნაში ლიბერალური ღირებულებების, ადამიანის უფლებების დაცვის და კანონის უზენაესობის პატივისცემის ღირებულებების

მიმართულებით. აღიარებისკენ,

იატა

საქართველო

ამასთანავე

ხელს

მოუწოდებს

უწყობს

ინდივიდუალური

ნატოსადმი

ორიენტირებულ

თავისუფლების კვლევებსა

და

საგანმანათლებლო აქტივობებს. იატა საქართველო ახალისებს დამოუკიდებელ აზროვნებას, ვამყარებთ დებატების კულტურას ახალგაზრდებს შორის და მხარს ვუჭერთ საქართველოს ნატოში ინტეგრაციას საზოგადოების სხვადასხვა ფენის ჩართვით.

YATA Georgia represents a non-profit and independent educational non-governmental organization (NGO) that plays an important role in transformation of Georgian young generation towards the liberal values, respect of human rights and the rule of law. YATA Georgia advocates the values of individual freedom, promotes the NATO-oriented research and educational activities. In broader terms, we encourage independent thinking, help establish the culture of debates among youth and advocate Georgia’s NATO integration on various layers of society

თბილისი 2017 წელი

სარჩევი/Contents 1.

ჰასტინგს ისმაი / Hastings Ismay ................................................................................................. 4

პოლ ჰენრი ჩარლზ სპააკი / Paul Henri Charles Spaak .............................................................. 7

დირკ სტიკერი / Dirk Stikker........................................................................................................ 9

მანლიო ბროზიო/ Manlio Brosio ................................................................................................ 10

ჯოზეფ ლანსი / Joseph Luns ....................................................................................................... 12

პიტერ კარინგტონი Peter Carington.......................................................................................... 13

მანფრედ ვორნერი / Manfred Wörner ....................................................................................... 15

ვილი კლაესი / Willy Claes ......................................................................................................... 17

ხავიერ სოლანა / Javier Solana .................................................................................................... 19

10.

ჯორჯ რობერტსონი / George Robertson................................................................................... 21

11.

იაკობ გისბერტ დე ჰოოპ სხეფერი / Jaap de Hoop Scheffer .................................................... 23

12.

ანდერს ფოგ რასმუსენი / Anders Fogh Rassmussen................................................................. 25

13.

იენს სტოლტენბერგი / Jens Stoltenberg .................................................................................... 27

1. ჰასტინგს ისმაი / Hastings Ismay გენერალი ჰასტინგს ლიონელ ისმაი ნატოს პირველი გენერალური მდივანი 1952-1957 წლებში იყო. ისმაი ინდოეთში 1887 წელს დაიბადა. მან განათლება მიიღო დიდ ბრიტანეთში Charterhouse სკოლასა და სამეფო სამხედრო კოლეჯში. 1907 წელს იგი ინდოეთში დაბრუნდა, კერძოდ ჩრდილო-დასავლეთ ნაწილში მისი გამორჩეული კარიერა დაიწყო. ისმაი პირველ მსოფლიო ომში აქტიურად მონაწილეობდა. ამის შემდეგ იგი ისევ ინდოეთში დაბრუნდადა მუშაობა მთავარსარდლის სამსახურში დაიწყო. მეორე მსოფლიო ომის დასაწყისში 1939 წელს ლორდი ისმაი ბრიტანეთს ომის კაბინეტის დელეგატი გახდა, შემდეგ კი უინსტონ ჩერჩილის სამსახურის უფროსი, ბოლოს კი კლემეტ ეტლის, როდესაც ეს უკანასკნელი პრემიერ-მინისტრი და თავდაცვის მინისტრი 1945 წელს გახდა. მან მრავალ საერთაშორისო კონფერენციაში მონაწილეობა მიიღო, მათ შორის იმყოფებოდა მოსკოვში, თეირანსა და იალტაში, რომელთა მიზანი მეორე ფრონტის გახსნის ვალდებულება იყო გერმანიის წინააღმდეგ. 1946 წელს იგი ლორდი მაუნთბატენის სამსახურის უფროსი გახდა ინდოეთის დამოუკიდებლობის მოლაპარაკებების საკითხთან დაკავშირებით. ლისაბონის კონფერენციაზე ნატოს წევრები შეთანხმდნენ, რომ გენერალური მდივანი დაენიშნათ, რომელიც ორგანიზაციის თანამშრომლებს წარმართავს და იმსახურებს, როგორც ატლანტიკური საბჭოს ვიცე-თავმჯდომარე. თავდაპირველად ეს პოზიცია სერ ოლივერ ფრანკს შესთავაზეს, თუმცა მან უარი განაცხადა. 2 კვირის შემდეგ უინსტონ ჩერჩილისა და ანტონი ედენის რეკომენდაციით, ქვეყნებმა მოილაპარაკეს, რომ ეს თანამდებობა ისმაისთვის შეეეთავაზებინათ. ედენის თხოვნის შედეგად, ისმაიმ განაცხადა, რომ მისი პასუხი „იყო დაუყოვნებლივ და მკვეთრად ნეგატიური“, რადგან მან ნატო აღიქვა, როგორც მეტად ბიუროკრატიული და არაეფექტური ორგანიზაცია და დაიჩივლა, რომ გენერალური მდივნის პოზიცია იყო „გაყოფილი და ნეგატიურად განსაზღვრული“.

ჩერჩილმა პირადად სთხოვა ისმაის, მიეღო თანამდებობა, უთხრა, რომ „ნატო (თუ არა ერთადერთი), იქნება მშვიდობის საუკეთესო იმედი ჩვენს დროში“. დიდი მსსჯელობის შედეგად, ისმაი უხალისოდ დასთანხმდა. 1952 წლის 12 მარტს ატლანტიკურმა საბჭომ რეზოლუცია მიიღო, რითაც გენერალურ მდივნად ისმაი დაინიშნა. მან სამსახური 24 მარტს დაიწყო. ნატოს ყველა წევრისგან გენერალური მდივნის პოზიციაზე ისმაის დანიშვნას პოზიტიური რეაქცია მოჰყვა. წევრი ქვეყნები ერთსულოვან მხარდაჭერას შეჰპირდნენ. პრესა და საზოგადოებაც გამოეხმაურა ისმაის დანიშვნას. The Times -მა გამოაქვეყნა: „ყველა იმ კანდიდატიდან, ვისი სახელიც განხილული იყო, ლორდი ისმაი არის პიროვნება, რომელსაც პოსტისთვის ყველაზე ძლიერი კვალიფიკაცია გააჩნია. The New York Times-მა აღნიშნა მისი „დიდი გამოცდილება სამხედრო დაგეგმვაში, სტრატეგიასა და ადმინისტრირებაში“. The Washington Post-ი წერდა, რომ ისმაი ნატოს მოუტანდა „დიდ ძალაუფლებას, გამოცდილებას, ენერგიას და მომხიბვლელობას, რაც სირთულეებს გადალახავს“. ისმაი ნატოს გაფართოვების მომხრე იყო, ამბობდა, რომ ნატო „უნდა გაიზარდოს, რომ მთელი მსოფლიო ერთი ქოლგის ქვეშ მოექცეს“. სანამ ვარშავის პაქტი დაიდებოდა, იგი საბჭოთა კავშირს ნატოში გაწევრიანების მოთხოვნას 1954 წელს ეწინააღმდეგებოდა, მისი განცხადებით: „საბჭოთა კავშირის მოთხოვნა ნატოში გაწევრიანების თაობაზე ჰგავს მოუნანიებელ ქურდს, რომელიც ითხოვს პოლიციასთან გაერთიანებას“. ამ განცხადებით მან მკაფიოდ გამოავლინა ნეგატიური დამოკიდებულება საბჭოთა კავშირის გაწევრიანებაზე. 1956 წლის დეკემბერში, ისმაიმ გადაწყვიტა პოსტი დაეტოვებინა. პრესას გაუმხილა, რომ თანამდებობას პირადი მიზეზების გამო კი არ ტოვებდა, არამედ იმიტომ, რომ გრძნობდა ახალი ხელისა და გონების საჭიროებას. ისმაილის პოსტი პოლ-ჰენრი სპააკმა დაიკავა, თუმცა ისმაი ოფისში 1957 წლის მაისამდე ნატოს თითოეული წევრის სიყვარულითადა და პატივისცემით იყო. გენერალური მდივანი ისმაის მიეკუთვნება სიტყვები, რომლებიც აღნიშნავენ გაერთიანების მიზანს: „რუსები - გარეთ, ამერიკელები - შიგნით და გერმანელები - ქვემოთ“. General Hastings Lionel "Pug" Ismay was the first Secretary General of NATO from 1952 to 1957. Ismay was born in India in 1887. He was educated in the United Kingdom at Charterhouse School and the Royal Military College of Sandhurst, and in 1907 returned to India where he began a distinguished military career serving initially on the North West Frontier. During the First World

War, he saw active service in Somaliland. He returned to India again after the war and served on the staff of the Commander -in-Chief of the British Forces. At the outbreak of the Second World War in 1939, Lord Ismay was made Deputy Secretary to the British War Cabinet, becoming the Chief of Staff to Winston Churchill and later to Clement Attlee when the latter became Prime Minister and Minister of Defence in 1945. He participated in many important international conferences, including Moscow, Tehran, and Yalta, and in 1946 was made Chief of Staff to Lord Mountbatten in the negotiations for India's independence. At the Lisbon Conference, the members of NATO agreed to appoint a Secretary General who would direct the organization's staff and serve as Vice Chairman of the Atlantic Council. The position was initially offered to Sir Oliver Franks, but he declined. As such, the allies scrambled to find someone else to take the position. Two weeks later, the countries agreed to ask Ismay to become Secretary General at the suggestion of Churchill and Anthony Eden. Eden asked Ismay to accept the position, but his response "was an immediate and emphatic negative," as he saw NATO as an overly bureaucratic and inefficient organization and complained that the position of Secretary General was "divided and ill-defined." Churchill then personally asked Ismay to accept the position, telling him that "NATO provided the best, if not the only, hope of peace in our time." After further urging, Ismay reluctantly agreed to take the job. On 12 March 1952, the Atlantic Council officially passed a resolution appointing Ismay Secretary General, and he started work on 24 March. Ismay's appointment to the position was well-received, enjoying the unanimous support of all the NATO members. The press and public also responded favorably. The Times wrote: "of all the candidates whose names have been mentioned, Lord Ismay would seem to have the strongest qualifications for the post."The New York Times applauded his "vast experience in military planning, strategy, and administration," and The Washington Post wrote that Ismay would bring NATO "great authority, experience and energy and a personal charm that can dissolve difficulties.â&#x20AC;? Ismay was a proponent of NATO expansion, saying that NATO "must grow until the whole free world gets under one umbrella." Anyway before Warsaw Pact was even put in place, he opposed the request to join NATO made by USSR in 1954 saying that "the Soviet request to join NATO is like an unrepentant burglar requesting to join the police force" thus making very clear NATO alliance ("the police force") was directed against USSR. In December 1956, Ismay decided to retire from NATO. He told the press that "he was not giving up his position for personal reasons, but because he felt it needed a fresh hand and a fresh brain." PaulHenri Spaak was immediately chosen as his successor, but Ismay remained in office until May 1957,

when he left with "the affection and respect" of all the NATO members. While Secretary General, Ismay is also credited as having been the first person to say that the purpose of the alliance was "to keep the Russians out, the Americans in, and the Germans down.”

2. პოლ ჰენრი ჩარლზ სპააკი / Paul Henri Charles Spaak პოლ ჰენრი ჩარლზ სპააკი (25 იანვარი 1899 – 31 ივლისი 1972 ) იყო ბელგიელი სოციალისტი და წარმატებული პოლიტიკოსი. 1938-1939, 1946 და 1947-1949 წლებში იყო ბელგიის პრემიერმინისტრი, ამავე წლებში იყო გაერთიანებული ერების გენერალური ასამბლეის პრეზიდენტი. 1952-1954 წლებში ის ქვანახშირისა და ფოლადის ევროპულ გაერთიანებას ედგა სათავეში, რომელიც მოგვიანებით ევროპის კავშირად გარდაიქმნა. 1957 წელს კი ნატოს მეორე გენერალურ მდივნად იქნა არჩეული. პოლ-ჰენრი სპააკი 1899 წლის 25 იანვარს წარჩინებულთა ოჯახში დაიბადა. მისი პოლიტიკური აქტიურობა იმითაც შეიძლება აიხსნას რომ, მისი ბაბუა ლიბერალური პარტიის გამორჩეული წევრი იყო, ხოლო დედა-მარია ჯანსონი, სოციალისტი ბელგიის სენატში პირველი წარმომადგენელი ქალი იყო. I მსოფლიო ომის დროს სპააკი გერმანელებმა შეიპყრეს და მან 2 წელი ტყვეთა ბანაკში გაატარა. გათავისუფლების შემდეგ კი კოლეჯში ჩაირიცხა, სადაც სამართალს სწავლობდა. ამავდროულად ის სპორტითაც იყო დაკავებული და 1922 წლის დევისის თასზე ის ბელგიის ჩოგბურთის გუნდს წარადგენდა. აქტიური პოლიტიკური ცხოვრება მან 1920 წლიდან დაიწყო, როდესაც პარტიას შეუერთდა. 1936 წელს ის საგარეო საქმეთა სამინისტროს ჩაუდგა სათავეში, სწორედ სპააკმა შეძლო და ასეთ რთულ პერიოდში ქვეყანას დამოუკიდებლობა შეუნარჩუნა. მეორე მსოფლიო ომის დროს ლონდონში დევნილობაში მყოფი მაინც მართავდა სამინისტროს.

საერთაშორისო ცნობადობა მან 1945 მოიპოვა, როდესაც გაერთიანებული ერების პირველ სხდომაზე თავჯდომარედ იქნა არჩეული. 1956 წელს კი ნატოს გენერალურ მდივნად აირჩიეს. სპააკი 1957-1961 წლებში ხელმძღვანელობდა ალიანსს, მოგვიანებით კი იგი დირკ სტიკკერმა ჩაანაცვლა. 1961 წლის 21 თებერვალს ამერიკის შეერთებული შტატების პრეზიდენტმა ჯონ კენედიმ ის თავისუფლების საპრეზიდენტო მედლით დააჯილდოვა. სპააკი აქტიურ პოლიტიკურ ცხოვრებას 1966 წლიდან ჩამოშორდა და მან მოღვაწეობა ბელგიის სამეფო აკადემიაში გააგრძელა. ის 1972 წლის 31 ივლისს, 73 წლის ასაკში გარდაიცვალა. Paul Henri Charles Spaak (25 January 1899 – 31 July 1972) was a Belgian socialist politician and statesman, who served as Prime Minister of Belgium (1938–1939, 1946 and 1947–1949), as the first President of the United Nations General Assembly (1946–1947), as the first President of the Common Assembly of the European Coal and Steel Community (1952–1954), as the first President of the Parliamentary Assembly of the Council of Europe, then called the Consultative Assembly (1949–50), and as the second Secretary General of NATO (1957–1961). Paul-Henri Spaak was born on 25 January 1899 in Schaerbeek, Belgium, to a distinguished Belgian family. His political decisions were influenced by his family, His grandfather; Paul Janson was an important member of the Liberal Party. His mother, Marie Janson was a socialist, and the first woman to enter the Belgian Senate. During World War I, Spaak attempted to join the Belgian Army but was captured by the Germans and spent the next two years in a German prison camp. At the end of the war, Spaak was released from captivity and entered the Université Libre de Bruxelles, where he studied law. During the same period, Spaak was also a tennis star and played for the Belgian team in the 1922 Davis Cup. He became a member of the Socialist Belgian Labour Party in 1920. In February 1936 he became Minister of Foreign Affairs when he was minister Spaak adhered to the political independence of his country. During World War II, he was a minister of Foreign Affairs of the Belgian Government in exile in London. Spaak gained international prominence in 1945 when he was elected chairman of the first session of the General Assembly of the United Nations. In 1956, he was chosen by the Council of NATO to succeed Lord Ismay as Secretary General. He held this office from 1957 until 1961, when he was succeeded by Dirk Stikker. On 21 February 1961, Spaak was presented with the Medal of Freedom by US President John Kennedy. Paul-Henri Spaak retired from politics in 1966. He was a member of the Royal Belgian

Academy of French Language and Literature. Spaak died aged 73, on 31 July 1972 in his home in Braine-l'Alleud near Brussels.

3. დირკ სტიკერი / Dirk Stikker

დირკ სტიკკერი დაიბადა ჰოლანდიის ქალაქ ვინსჰოთენში. უმაღლესი განათლება გრონინგენის უნივერსიტეტში მიიღო, რის შემდეგაც საბანკო სექტორში დაიწყო მუშაობა. 1935 წელს ცნობილი ლუდის კომპანია „ჰეინეკენის“ ხელმძღვანელი გახდა და ამ თანამდებობას 1948 წლამდე იკავებდა.

მისი პოლიტიკური კარიერა გენერალური შტატების სენატის წევრობიდან დაიწყო. 1946 წლის 23 მარტს კი მან თავის თანამოაზრეებთან ერთად თავისუფლების პარტია დააარსა, რომელიც 1948 წელს თავისუფლებისა და დემოკრატიის სახალხო პარტიას შეუერთდა. სწორედ ეს პოლიტიკური გაერთიანება გახდა ქვეყნის ყველაზე ლიბერალური პარტია, რომლის პირველი თავმჯდომარეც იყო დირკ სტიკერი. 1948 წელს სტიკერი საგარეო საქმეთა მინისტრი გახდა და ამ თანამდებობას იკავებდა 1951 წლამდე. პოლიტიკოსი თანამდებობიდან 1951 წლის 23 იანვარს ნიდერლანდების მიერ ახალი გვინეის მიმართ კოლონიალური პოლიტიკის განხორციელების დროს გადადგა, მაგრამ ორ თვეზე ნაკლებ ხანში დაუბრუნდა პოზიციას. ნიდერლანდებმა, საიდანაც დირკ სტიკერია წარმოშობით, მნიშვნელოვანი როლი შეასრულა ჩრდილო-ატლანტიკური ალიანსის შექმნასა და ქვანახშირისა და ფოლადის ევროპული გაერთიანების დაარსებაში სწორედ დირკ სტიკერის ნატოს გენერალური მდივნისა და ნიდერლანდების საგარეო საქმეთა მინისტრის პოზიციაზე ყოფნისას.

Born in Winschoten, he studied law at the University of Groningen. After his studies, he began a career in the banking sector. In 1935, he became director of Heineken International, the famous beer company. He held this post until 1948. Stikker entered politics in 1945 when he was elected to the Senate of the States General. On 23 March 1946, he co-founded the Partij van de Vrijheid (PvdV, Freedom Party), On 24 January 1948, the PvdV was absorbed by the Volkspartij voor Vrijheiden Democratie (VVD, Peoples Party for Freedom and Democracy), country's most important Liberal party. Stikker was the VVD's first chairman. In 1948, Stikker became minister of foreign affairs in the first government led by Willem Drees, holding that position until 1951. After his party adopted a no-confidence motion over the government's colonial policy in New Guinea, Stikker resigned on 23 January 1951. He returned to that position less than two months later. The Netherlands played an important role in the creation of NATO and the European Coal and Steel Community during Stikker's time in office as minister of foreign affairs.

4. მანლიო ბროზიო/ Manlio Brosio მანლიო ბროზიო (1897-1980) იტალიელი იურისტი, დიპლომატი და პოლიტიკოსი იყო; 1964-1971 წლებში კი ნატოს მეოთხე გენერალური მდივანი. ტურინში დაბადებული ბროზიო სამართლის სტუდენტი იყო, როცა პირველი მსოფლიო ომის გამო იტალიის არმიაში მოუხდა წასვლა. ომის შემდეგ სწავლა დაასრულა და პოლიტიკაში ჩაერთო, როგორც მოძრაობა „ლიბერალური რევოლუციის“ ერთ-ერთი ლიდერი. ანტიფაშისტური შეხედულებების გამო იძულებული გახდა თავის საქმიანობას ჩამოშორებოდა, იტალიის ოკუპაციის დროს კი იატაკქვეშა მოძრაობას შეუერთდა. 1943 წლიდან ბროზიო აქტიურ პოლიტიკას დაუბრუნდა. 1945 წელს იგი იტალიის თავდაცვის მინისტრი გახდა.

სხვადასხვა დროს ბროზიო იტალიის ელჩი საბჭოთა კავშირში, დიდ ბრიტანეთში, აშშ-სა და საფრანგეთში იყო. საფრანგეთის მიმართ თავის დიდ სიყვარულს ყოველთვის ღიად გამოხატავდა. ერთ-ერთ ინტერვიუში ამბობს, რომ ფაშისტური რეჟიმის დროს ხშირად ჩადიოდა პარიზში „თავისუფლების ჰაერის ჩასასუნთქად“, ხოლო დე გოლის პრეზიდენტობის პერიოდში ელჩობა მისთვის უდიდესი პატივი იყო, ხედავდა რა ძლიერი ლიდერის გარშემო გაერთიანებულ ფრანგ ერს. 1965 წელს ნატოს ახალ გენერალურ მდივანზე ბრიტანული გაზეთი „The Spectator” წერდა, რომ ბროზიო არღვევს იმ ამერიკულ სტერეოტიპს, თითქოს არაკომუნისტი ევროპელი აუცილებლად კათოლიკე კონსერვანტი უნდა იყოს. მისი დანიშვნის პერიოდში აქტუალური იყო დისკუსია ე.წ. „ატლანტიციზმსა“ და „ევროპეანიზმზე“, თუმცა თავად ბროზიოს ნატოს საჭიროებაში ეჭვი არ ეპარებოდა. ის ამბობდა, რომ ნატო არის უსაფრთხოების გარანტია ჩრდილოეთ ამერიკასა და ევროპაში; შესაძლოა, ამ უსაფრთხოების შენარჩუნებაში აშშ-ს მეტი დამსახურება აქვს, მაგრამ ევროპასაც შეაქვს თავისი წვლილი შტატების თავდაცვაში და ამის ნათელი მაგალითი კუბის კრიზისის დროს საფრანგეთისა და ალიანსის სხვა წევრი ქვეყნების მიერ გამოხატული მხარდაჭერაა. ბროზიო 1980 წელს, თანამდებობის დატოვებიდან ცხრა წელში გარდაიცვალა. Manlio Brosio (1897-1980) was an Italian lawyer, diplomat, politician and the fourth Secretary General of NATO between 1964 and 1971. Born in Turin, Brosio studied law at the local university and served in the Italian army during the World War I. After the war he graduated and entered politics, becoming one of the leaders of the "liberal revolution" movement. Later his political activity was barred because of his opposition to fascism and Brosio became a member of an underground organization. In 1943 he returned to the political scene, subsequently becoming Minister of Defence in 1945. At different times Brosio was an Italian ambassador in several countries including the Soviet Union, the UK, the USA, and France. He always openly expressed his love and admiration towards French culture. In one of his interviews Brosio remembers, that under the Fascist regime he often came to Paris to breathe “the air of liberty”, and then adds, that it was a huge honor for him to serve as the ambassador during De Gaulle’s presidency, witnessing the extraordinary consolidation of France thanks to the strong leader. In 1965 “The Spectator” wrote that Brosio broke the American stereotypes about Europeans: “Europe is full of able non-Communist, non-clericals who are not conservatives, and Manlio Brosio is one of them.” Despite the discussions about “Europeanism” and “Atlanticism”, Brosio himself had never had doubts about the continuing need for NATO. He saw NATO as the guarantee of protection in Europe

and North America. He claimed that also the importance of the USA aid had been huge for the organization, the Europe had also made his contributions to the security of the States, and the best demonstration of this point was the solidarity of France and other member countries during the Cuban crisis. Manlio Brosio died in 1980, after nine years of his resignation.

5. ჯოზეფ ლანსი / Joseph Luns ნატოს რიგით მეხუთე გენერალური მდივანი, ჰოლანდიელი პოლიტიკოსი ჯოზეფ ლანსი იყო. ის ყველაზე დიდი ხნის განმავლობაში ხელმძღვანელობდა ნატოს, 13 წელი 1971 წლის 1 ოქტომბრიდან 1984 წლის 25 ივნისამდე. ლანსი ახალგაზრდობიდანვე იყო დაინტერესებული პოლიტიკით, ეს მეტ-ნაკლებად მამის საქმიანობით იყო გამოწვეული, რომელიც იმ დროისთვის ჰოლანდიაში საკმაოდ ცნობილი ფიგურა იყო. ჟოზეფი 1936 წლიდან პოლიტიკურ საქმიანობაში ჩაერთო, თუმცა ის საერთაშორისო ასპარეზზე 1952 წლიდან ჩნდება, როდესაც ის ჰოლანდიის საგარეო საქმეთა მინისტრად დაინიშნა. მისი მოღვაწეობის პერიოდში ის ცდილობდა საერთაშორისო ორგანიზაციებთან მყარი კავშირი დაემყარებინა, რასაც საბოლოო ჯამში მიაღწია კიდევაც, და პატარა ქვეყნის საგარეო მინისტრმა მალე მთელი ევროპის მასშტაბით გაითქვა სახელი. დიპლომატიურ ნიჭს ემატებოდა მისი ლმობიერი და ტოლერანტული ხასიათი, რამაც საბოლოოდ ის ნატოს გენერალურ მდივნობამდე მიიყვანა. მის მიმართ თავიდან გარკვეული ეჭვები იყო, რომ ის ცივი ომის პერიოდში ვერ შეძლებდა ნატოსთვის ეხელმძღვანელა, თუმცა ლანსმა საპირისპირო დაამტკიცა და მისმა შესაშურმა უნარმა მოლაპარაკებისა და პრობლემების დიპლომატიური გზით მოგვარებისა, ყველა გაოცებული დატოვა. მის წარმატებულ კარიერაზე მიუთითებს თუნდაც ის ფაქტი, რომ ის ყველაზე დიდი ხანი, 13 წელი, ედგა ნატოს სათავეში.

ჯოზეფ ლანსი 1984 წელს გადადგა თანამდებობიდან, რადგან 60-70-იან წლებში ჰოლანდიის მთავრობა სხვა იდეოლოგიის მიმდევარმა პარტიამ დაიკავა. ლანსი სამშობლოში აღარ დაბრუნებულა და უკანასკნელი წლები ბრიუსელში გაატარა. ის 90 წლის გარდაიცვალა. The 5th General secretary was Joseph Marie Antoine Hubert Luns, who became the longest-serving Secretary General of NATO he governed for 13 years, from October 1, 1971, until June 25, 1984. His choice for a diplomatic career was inspired by his father. He joined the Dutch Diplomatic Service in 1938 and, after a two-year assignment at the Private Office of the Foreign Minister, was appointed as attaching in Bern in 1940. Because of the tenacity of the Dutch Catholic People's Party to occupy the Foreign Ministry after the 1952 elections, Luns entered Dutch politics as the favorite of its political leader Carl Romme. Throughout his years as Dutch foreign minister, he had gained an international status uncommon for a foreign minister of a small country. A high level of information, political leniency and diplomatic skills combined with wit made him very successful and famous political figure not only in Netherlands but all over the Europe. And In 1971, Luns was appointed as NATO Secretary-General. Though there were initial doubts about his skills for the job he soon proved that he was capable of managing the alliance in crisis. Luns retired as Secretary-General in 1984, staying in office for a full 13 years. Because of the changes the 1960s and 1970s had brought to Dutch society and culture, the strongly conservative he decided not to return to his home country but instead settled in Brussels to spend his remaining years in retirement. Luns died at 90.

6. პიტერ კარინგტონი Peter Carington 1984–1988 წლებში პიტერ კარინგტონი ნატოს მეექვსე გენერალური მდივანი იყო. ბრიტანელი პოლიტიკოსი და კონსერვატიული პარტიის წარმომადგენელი 1919 წლის 6 ივნისს დაიბადა და დღეს ის ვინსტონ ჩერჩილის, მაკმილანისა და დუგლასის კაბინეტის წევრებიდან ერთადერთი წარმომადგენელიღაა. პიტერი, რიგით მეხუთე, ბარონ რუპერტ კარინგტონის ერთადერთი ვაჟია. მამამისი პირველი მსოფლიო ომის დროს ერთ-ერთ დივიზიონს ხელმძღვანელობდა.

1938 წელს, მამის გარდაცვალების შემდეგ, ის მეექვსე ბარონი, ამავე დროს, კონსერვატიული პარტიის ერთგული და ცნობილი წარმომადგენელი გახდა. 1940 წელს, პიტერ კარინგტონის 21 წლის იუბილეზე კი აირჩეს ლორდთა პალატის წევრად. გარდა პოლიტიკური მოღვაწეობისა, კარინგტონი, ასევე მეორე მსოფლიო ომში მონაწილეობდა და 1941 წლის 1 იანვარს მას ლეიტენანტის წოდებაც მიენიჭა. ომის დასრულების შემდეგ, 1949 წლამდე, ის კვლავ მსახურობდა ინგლისის პოლკში. ამის შემდეგ, აქტიურად ჩაერთო პოლიტიკურ საქმიანობაში, იყო ჩერჩილისა და ანტონ ედენის კაბინეტების წევრი. 1964 წლიდან, მას შემდეგ რაც ოქტომბერში პარტიამ არჩევნები წააგო, კარინგტონი ლორდთა პალატაში უმცირესობას წარმოადგენდა, თუმცა 1970 წლის არჩევნების შემდეგ მათ კვლავ დაიბრუნეს ძალაუფლება და თავდაცვის უწყებას ჩაუდგა სათავეში. კარინგტონს ეს პოსტი 4 წელი ეკავა, რადგანაც 1974 წლისთვის მისი პარტია კვლავ უმცირესობაში აღმოჩნდა. 1979 წლიდან განაგებდა საგარეო საქმეებს, როგორც ტეტჩერის კაბინეტის ერთ-ერთი გამორჩეული დიპლომატი, ამაზე თავად პრემიერ-მინისტრის სიტყვებიც მოწმობს, რომელიც მასზე საუბრისას პიტერის დახვეწილ მანერებსა და პოლიტიკოსის შესანიშნავ თვისებებზე ყურადღებას ამახვილებს. ბრიტანეთში წარმატებული კარიერის შემდეგ კარინგტონი ნატოს გენერალურ მდივნად იქნა წარდგენილი და იგი ალიანსს 4 წელი ედგა სათავეში. პიტერი ხელმძღვანელობდა მოლაპარაკებებს ყოფილ იუგოსლავიაში, რათა მისი დაშლის პროცესი რაც შეიძლება მშვიდობიანი და უმტკივნეულო ყოფილიყო. მას შემდეგ რაც ის პოლიტიკურ ცხოვრებას ჩამოშორდა, პეტერ კარინგტონი კითხულობდა ლექციებს სხვადასხვა უნივერსიტეტში, ხელმძღვანელობდა არა ერთ კომპანიას, როგორებიცაა Barclays Bank, Schweppes და Daily Telegraph. Peter Alexander Rupert Carington was the sixth Secretary General of NATO from 1984 to 1988. British Conservative politician was born on 6 June 1919, he is the last surviving member of the government of Winston Churchill, and of the cabinets of both Harold Macmillan and sir Alec Douglas-home. Peter is the only son of Rupert Carington, 5th Baron Carrington, who fought in the First World War as a captain. In 1938, he succeeded his father as 6th baron Carrington and took his seat in the House of Lords on his 21st birthday in 1940. At the same time he served with the regiment during the Second World War, he was promoted lieutenant on 1 January 1941. After the war, Carrington remained in the army until 1949. Besides the

military career, he was a very successful politician. Peter served in the Conservative governments of Churchill and Anthony Eden as Parliamentary Secretary to the Ministry of Agriculture and Food. October 1964, when the Conservatives fell from power. From 1964 to 1970 he was Leader of the Opposition in the House of Lords. When the Conservatives returned to power in 1970 under Edward Heath, Carrington became Defense Secretary, where he remained until 1974 when the Conservatives were voted out in favor of Harold Wilson's Labor. In 1979 he was made Foreign Secretary and Minister for Overseas Development as part of the first Cabinet of Margaret Thatcher. Thatcher spoke very highly of Carrington, stating "Peter had great panache and the ability to identify immediately the main points in any argument, and he could express himself in pungent terms. We had disagreements, but there were never any hard feelings." After his fruitful career in Britain, he was appointed as Secretary General of NATO and served for four years. He was a very successful diplomat, for instance, in 1991, he presided over diplomatic talks about the break-up of the former Yugoslavia and attempted to pass a plan that would end the wars and result in each republic becoming an independent nation. Apart from his political posts, he was the Chancellor of the University of Reading and has served as chairman of several companies, including Christie's, and as a director of many others, including Barclays Bank, Schweppes, and the Daily Telegraph.

7. მანფრედ ვორნერი / Manfred Wörner მანფრედ ვორნერი დაიბადა 1934 წლის 24 სექტემბერს ქალაქ შტუტგარდში, გერმანია. მან განათლება ჰაიდელბერგისა და პარიზის უნივერსიტეტებში მიიღო. დოქტორანტის წოდება საერთაშორისო ურთიერთობების განხრით 1958 წელს მიიღო, მისი დისერტაცია კი მოკავშირე ქვეყნების ურთიერთობების თავდაცვას ეხებოდა. 1962 წლამდე, სანამ ბატონი ვორნერი პარლამენტის მრჩეველი გახდებოდა, იგი მუშაობდა ბადენ ვიურტემბერგის მხარეში ადმინისტრატორად. 1965 წელს

იგი გერმანიის ბუნდესტაგში აირჩიეს, სადაც ვორნერი მუშაობდა ნატოს გენერალურ მდივნად არჩევამდე. მისი ინტერესები საპარლამენტო რეფორმები და თავდაცვის პოლიტიკა გახლდათ. 1976 წლამდე ვორნერი იყო ქრისტიან - დემოკრატიული / ქრისტიან - სოციალური გაერთიანებების თავდაცვის სამუშაო ჯგუფის თავმჯდომარე; 1980 წლამდე იგი გერმანიის ბუნდესტაგის თავდაცვის კომიტეტის თავმჯდომარე იყო, ხოლო 1982 წლამდე პარლამენტის პარტიის (ქრისტიან - დემოკრატიული/ ქრისტიანულ - სოციალური გაერთიანება) თავმჯდომარის მოადგილე, რომლის მთავარი საქმიანობა უკავშირდებოდა საერთაშორისო, თავდაცვის, განვითარებისა და გერმანიის შინაგან საქმეთა პოლიტიკის საკითხებს. ამ პერიოდში იგი ასევე გახლდათ ქრისტიან - დემოკრატიული გაერთიანების ფედერალური აღმასრულებელი და კონრად ადანაუერის ფონდის თავმჯდომარის მოადგილე. 1982-1988 წლები ვორნერი გერმანიის იყო. 1988 წლის 1 ივლისს კი ნატოს გერმანელი, რომელიც ამ პოზიციაზე აგვისტოს ოფისში გარდაიცვალა. მისი ვილი კლაესმა დაიკავა.

ფედერალური რესპუბლიკის თავდაცვის მინისტრი გენერალურ მდივნად აირჩიეს. იგი იყო პირველი იქნა დანიშნული. ბატონი ვორნერი 1994 წლის 13 თანამდებობა ბელგიის საგარეო საქმეთა მინისტრმა,

Born in Stuttgart, September 24, 1934, Manfred Wörner attended the Universities of Heidelberg and Paris.He received a doctorate in International Law in 1958, his dissertation having dealt with the defense relations between allied countries. Mr. Wörner worked as an administrator in the State of Baden-Würtemberg, before becoming a parliamentary adviser at the State Diet of Baden-Württemberg in 1962. Elected to the German Bundestag in 1965, he remained a member of parliament until becoming Secretary General of NATO. His special interests as an elected representative have been parliamentary reform and security policy. Chairman of the Working Group on Defence of the Christian Democratic Union/Christian Social Union (CDU/CSU) parliamentary party until 1976, Mr. Wörner was Chairman of the Defence Committee of the German Bundestag until 1980; and Deputy Chairman of the CDU/CSU parliamentary party with special responsibility for foreign policy, defence policy, development policy and internal German relations until 1982. During this period he was also a member of the Federal Executive of the CDU and Deputy Chairman of the Konrad Adenauer Foundation. From October 1982 until May 1988, Mr. Wörner was Minister of Defence of the Federal Republic of Germany. He took up his appointment as Secretary General of NATO on July 1, 1988. He was the

first German to be appointed to that position. Mr. Wörner died in office, on August 13, 1994. He was succeeded by Willy Claes, Belgian Minister of Foreign Affairs.

8. ვილი კლაესი / Willy Claes ვილი კლაესი დაიბადა ჰაზელტში, ბელგიაში 1938 წლის 24 ნოემბერს. მან დაამთავრა პოლიტიკური და დიპლომატიური მეცნიერებები ბრიუსელის ვრიჯეს უნივერსიტეტში.

ვილი კლაესი 1964 წელს ჰაზელტის ქალაქის საბჭოში აირჩიეს. 1971-დან ბელგიის სოციალისტური პარტიის წარმომადგენელი გახლდათ. მისი პირველი სამსახურეობრივი შეხვედრა განათლების დეპარტამენტში შედგა, რომელსაც 1972 წელს ბატონი გასტონ აიკენსი ხელმძღვანელობდა. 1973 წელს კლაესი ეკონომიკის დეპარტამენტის Leburton-De ClercqTindemans ლიდერი გახდა. თინდემანას მმართველობის დროს (1977), კლაესი კიდევ ერთხელ აირჩიეს ეკონომიკის მინისტრად. 19781982 წლებში კი ეკონომიკის მინისტრი იყო 4-ჯერ ვილფრედ მარტენის მმართველობისას, ხოლო ერთხელ - მარკ აისკენის. 1983 წლის დეკემბერში, მეფე ბაუდოუინმა კლაესი სახელმწიფო მინისტრად დანიშნა. 1988დან 1992-მდე მარტენის მმართველობის დროს იგი პრემიერ-მინისტრის და ეკონომიკის მინისტრის მოადგილე იყო. 1992 წლის მარტს, როდესაც ჯინ-ლუკ-დეჰაენი გახდა პრემიერ-მინისტრი, კლაესი პრიმიერმინისტრისა და საგარეო საქმეთა მინისტრის მოადგილე გახდა. იგი აირჩიეს, როგორც ევროპის სოციალისტური პარტიის თავმჯდომარე, 1992 წლის ივლისს.

კლაესი იყო ცნობილი ორკესტრის დირიჟორი და შემდგარი მუსიკოსი. იგი დაოჯახებულია სუზან მეინენზე, რომელიც აქტიურად ეხმარება რამდენიმე ასოციაცის ფსიქო-სოციალური და მედიცინის საშუალებებით. 1994 წლის სექტემბერს, კლაესი ნატოს საგარეო საქმეთა მინისტრის მიერ დასახელდა ნატოს გენერაულ მდივნად მანფრედ ვორნერის პოზიციის დასაკავებლად. ამ თანამდებობაზე კი იგი 1994 წლის 17 ოქტომბერს დაინიშნა. 1995 წლის დეკემბერს კი ხავიერ სოლანამ ჩაანაცვლა. Claes was born in Hasselt, Belgium November 24, 1938). He graduated in political and diplomatic sciences at the Vrije Universiteit Brussel (VUB). Willy Claes was elected to the Hasselt City Council in 1964, going on four years later to enter parliament when he was elected to the House of Representatives and appointed to report on the Budget. From 1971 onwards, he was one of the spokesmen of the Belgian Socialist Party each time a government was formed. His first ministerial appointment was to the Department of Education in the government headed by Mr. Gaston Eyskens in 1972. In 1973, he was put in charge of the Department of Economic Affairs in the Leburton-De Clercq-Tindemans government. In the second government headed by Mr. Tindemans (1977), Mr. Claes was once more appointed Minister of Economic Affairs. Between 1978-1982, Willy Claes was Minister of Economic Affairs in four governments led by Wilfried Martens, and in one headed by Mark Eyskens. He was also appointed Deputy Prime Minister. In December 1983, King Baudouin appointed him Minister of State. From 1988 to 1992, he was Deputy Prime Minister and Minister of Economic Affairs in the government led by Mr. Martens. In March 1992, when Mr. Jean-Luc Dehaene became Prime Minister, Mr. Claes was appointed Deputy Prime Minister and Minister of Foreign Affairs. He was elected Chairman of the Party of European Socialists in July 1992 Mr. Claes is a well-known orchestral conductor and accomplished musician. He is married to Suzanne Meynen, now active in several associations providing psycho-social and medical assistance. In September 1994, Mr. Claes was nominated by NATO Foreign Ministers to succeed Manfred Wörner as Secretary General of NATO. He took up his appointment as Secretary General on 17 October 1994. He was succeeded by Mr. Javier Solana in December 1995.

9. ხავიერ სოლანა / Javier Solana ფრანცისკო ხავიერ სოლანა მადარიაგა (დაბადებული 1942 წლის 14 ივლისს) ესპანელი პოლიტიკოსია, რომელიც 1995-19999 წლებში ნატოს მეცხრე გენერალური მდივანი იყო. ამის შემდეგ იგი ევროსაბჭოს მაღალი დონის წარმომადგენელი გახდა. ფიზიკაში დოქტორის ხარისხის მინიჭების შემდეგ, სოლონა ამერიკის შეერთებულ შტატებში სასწავლებლად გაემგზავრა. 1968-71 წწ. იგი მუშაობდა ასისტენტ-პროფესორად ვირჯინიის უნივერსიტეტში. ესპანეთში დაბრუნებულმა კი მუშაობა მადრიდის კომპლუტენსის უნივერსიტეტში დაიწყო. 1977 წელს სოლანა ესპანეთის პარლამენტის წევრად აირჩიეს, ქვეყანაში, სადაც პირველად ჩატარდა დემოკრატიული არჩევნები. ის სხვა სოციალისტ ლიდერებთან ერთად ესპანეთში ამერიკული ჯარის არსებობას შეეწინააღმდეგა. 1985 წელს სოლანა მთავრობის ოფიციალური დელეგატი იყო. 1986 წელს ესპანეთის ნატოში გაწევრიანების მხარდასაჭერადვრეფერენდუმის ცენტრალურ ორგანიზატორად დაინიშნა, იმ პირობით, რომ ქვეყნის შეიარაღება არ იქნებოდა გამოყენებული ნატოს ოპერაციებში. 1988 წელს სოლანა განათლებისა და მეცნიერების მინისტრად დაინიშნა, ხოლო 1992 წელს საგარეო საქმეთა მინისტრად. სოლანა ნატოს გენერალურ მდივნად 1995 წელს აირჩიეს. ამავე წელს ხელი მოეწერა მშვიდობის ხელშეკრულებას ბოსნიის კონფლიქტთან დაკავშირებით, რის შედეგადაც ნატოს ათასობით ჯარისკაცი ბოსნია და ჰერცოგოვინაში მშვიდობის დამყარების მისიით გაემგზავრა. 1999 წელს კოსოვოს კონფლიქტთან მიმართების გამო, სოლანას ხოტბა შეასხეს, ვინაიდან მან ჩრდილო ატლანტიკური საბჭოს 19 წევრს შორის კონსენსუსი დაამყარა. ავია თავდასხმა, რომელიც 1999 წლის გაზაფხულს სერბეთზე განხორციელდა, იყო ყველაზე ფართო იერიში, რაც ნატოს 50 წლის განმავლობაში განუხორციელებია. იმის მიუხედავად, რომ კამპანია კოსოვოშივსაკმაოდ წარმატებულად დამთავრდა, სოლანა გააკრიტიკეს მშვიდობიანი მოსახლეობის დაშავებისთვის, რაც დაბომბვებმა გამოიწვია.

1999 წლის ოქტომბერში სოლანა ევროსაბჭოს გენერალური მდივანი და მაღალი რანგის ევროპის საერთო საგარეო თავდაცვითი პოლიტიკის წარმომადგენელი გახდა. იგი მეორე 5 წლიანი ვადით 2004 წელს აირჩიეს. 1999 წლიდან 2004 წლამდე სოლანა არჩეული იყო დასავლეთ ევროსაბჭოს გენერალურ მდივნად. Javier Solana, in full Francisco Javier Solana Madariaga (born July 14, 1942, Madrid), is a Spanish politician who served as the ninth secretary-general (1995–99) of the North Atlantic Treaty Organization (NATO). He subsequently became a high-level official of the European Union (EU). After receiving a doctorate in physics in 1971, Solana studied in the United States. He served as an assistant professor (1968–71) at the University of Virginia before returning to Spain, where he eventually took a teaching position at the Complutense University of Madrid. Solana was elected as a member of Spanish parliament in 1977 in the country’s first elections in democratic Spain. Along with other Socialist leaders, he opposed the existence of U.S. military bases in Spain. From 1985 he served as the official delegate of government, and in 1986 he was pivotal in organizing a referendum to endorse Spain’s membership in NATO, provided the country’s armed forces did not become involved in NATO operations. He was appointed as a minister for education and science in 1988 and minister for foreign affairs in 1992. As his term began, a peace agreement concluding the Bosnian conflict was signed in 1995, and NATO sent thousands of troops from dozens of countries into Bosnia and Herzegovina on a peacekeeping mission. In regard to his handling of the Kosovo conflict in 1999, observers lauded Solana for maintaining a consensus among the 19 members of the alliance’s North Atlantic Council. The air attack, directed at Serbian targets in the spring of 1999, was the largest ever launched by NATO in its 50 years of existence. Although the campaign successfully ended the conflict in Kosovo, Solana was criticized for the civilian casualties caused by the bombings. In October 1999 Solana became secretary-general of the Council of the European Union and the high representative for the EU’s Common Foreign and Security Policy. He was approved for a second fiveyear term in 2004. Solana also served one term as the secretary-general of the Western European Union, a European defense organization, from 1999 to 2004.

10. ჯორჯ რობერტსონი / George Robertson ჯორჯ რობერტსონი 1999-2003 წლებში ნატოს რიგით მეათე გენერალური მდივანი იყო. ის შოტლანდიაში, პოლიციელის ოჯახში დაიბადა. ჯორჯმა განათლება დუნონის გრამატიკის სკოლაში მიიღო, ხოლო შემდეგ სწავლა დუნდის კოლეჯში ეკონომიკის ფაკულტეტზე განაგრძო. 15 წლის ასაკში იგი საპროტესტო აქციებში მონაწილეობდა, რომლებიც შეერთებული შტატების ატომური წყალქვეშა გემების ბრიტანეთში განლაგების საწინააღმდეგოდ იმართებოდა. უნივერსიტეტში სწავლის დროს ის სტუდენტურ ცხოვრებაში აქტიურად იყო ჩართული: წერდა სტატიებს სტუდენტურ გაზეთში და მონაწილეობდა სტუდენტურ საპროტესტო აქციებში. 1979 წელს რობერტსონი სოციალური სერვისების სახელმწიფო მდივნის საპარლამენტო პირად მდივნად დაინიშნა, 1979 წლის საყოველთაო არჩევნების შემდეგ ის შოტლანდიის საკითხებში ოპოზიციის წარმომადგენელი გახდა, შემდეგ თავდაცვის, ხოლო 1982-1993 წლიდან საგარეო საქმეებში. 1997 წლის არჩევნების შემდეგ, პრემიერ მინისტრმა ბლერმა იგი გაერთიანებული სამეფოს თავდაცვის მინისტრად დანიშნა. 1999 წლის აგვისტოში ნატოს მეათე გენერალურ მდივნად აირჩიეს და ხავიერ სოლანა ჩაანაცვლა. 24 აგვისტოს მან მიიღო ტიტული და პორტ ელენის ლორდი რობერტსონი გახდა. ამის გარდა, რობერტსონი შოტლანდიის ლეიბორისტული პარტიის ყოფილი თავჯდომარეა, ვესტმისტერის დემოკრატიული ფონდის ვიცე-თავჯდომარე, მსახურობდა ბრიტანეთის საბჭოში, შვიდი წლის განმავლობაში იყო საერთაშორისო საქმეების სამეფო ინსტიტუტის საბჭოში (Chatham House), სადაც დღესაც მუშაობს, როგორც თანაპრეზიდენტი. ასევე Ditchley Foundation-ის გუბერნატორია და 21st Century Trust-ის რწმუნებული.

რობერტსონსმრავალი ჯილდო აქვს მიღებული. ამჟამად იგი რამდენიმე ცნობილი კომპანიის დირექტორი და კოენ ჯგუფის უფროსი მრჩეველია. George Robertson was the tenth Secretary General of the North Atlantic Treaty Organization, between October 1999 and early January 2003. He was born in Scotland and he was the son of a policeman. George was educated at Dunoon Grammar School and studied economics at the Queen's College, Dundee. When he was 15 years of age, he was involved with protests against US nuclear submarines docking in Britain. During his time at University, he played a full part in student life. Notably, he wrote a column for the student newspaper and took an active role in student protests. He was appointed Parliamentary Private Secretary to the Secretary of State for Social Services in 1979. After the 1979 General Election, he was appointed an opposition Spokesman, first on Scottish Affairs, then on Defence, and on Foreign Affairs from 1982 to 1993. After the 1997 General Election, Prime Minister Blair appointed him Defence Secretary of the United Kingdom, a position he held until his departure in October 1999. In August 1999 he was selected to be the tenth Secretary General of NATO in succession to Dr. Javier Solana. On 24 August, he received a life peerage and took the title Lord Robertson of Port Ellen. He is a former Chairman of the Scottish Labour Party, was Vice-chairman of the Westminster Foundation for Democracy, served as Vice-Chairman of the British Council for nine years. He was, for seven years, on the Council of the Royal Institute of International Affairs (Chatham House) where he now serves as Joint President. He is a Governor of the Ditchley Foundation and a Trustee of the 21st Century Trust. Robertson has received numerous honors, currently, he holds directorships of several notable companies in the UK in addition, Lord Robertson is a Senior Counsellor at The Cohen Group.

11. იაკობ გისბერტ დე ჰოოპ სხეფერი / Jaap de Hoop Scheffer იაკობ გისბერტ დე ჰოოპ სხეფერი 1948 წლის 3 აპრილს დაიბადა. სკოლის დამთავრების შემდეგ სწავლა ლეიდენის უნივერსიტეტში იურიდიულ ფაკულტეტზე განაგრძო, რომელიც 1974 წელს დაამთავრა. 1974 წლიდან 1976 წლამდე ნიდერლანდების სამეფო საჰაერო ძალებში მსახურობდა. 1976 წლიდან 1986 წლამდე მუშაობდა საგარეო საქმეთა სამინისტროში, 1976 წლიდან 1978 წლამდე კი - განაში, ჰოლანდიის საელჩოში. შემდგომ ბრიუსელში ნატოს მუდმივმოქმედი დელეგაციის წევრი იყო, სადაც თავდაცვის დაგეგმვის საკითხებზე გახლდათ პასუხისმგებელი. 1986 წელს დე ჰოოპ სხეფერი წარმომადგენელთა პალატაში ქრისტიანულ-დემოკრატიული კავშირის სახელით აირჩიეს. ის იყო პარტიის წარმომადგენელი საგარეო პოლიტიკის საკითხებში (თავშესაფრის მაძიებელთა და ლტოლვილთა პოლიტიკა და ევროპული სამართალი) და იუსტიციის, ევროპული საქმეებისა და თავდაცვის კომიტეტში მსახურობდა. 1986 წლიდან 1994 წლამდე ევროპის საბჭოს საპარლამენტო ასამბლეის წევრი იყო. 1990 წელს, "სპარსეთის ყურის კრიზისის" დროს, გახლდათ დასავლეთ ევროპის კავშირის მომხსენებელი ქუვეითში შეჭრის შედეგებსა და მიმდინარე ოპერაციებზე რეგიონში. 1994 წლიდან 1997 წლამდე იყო ჩრდილო-ატლანტიკური ასამბლეის წევრი. 2002 წლის ივლისში ბალკადედნეს მთავრობაში საგარეო საქმეთა მინისტრად დაინიშნა. პოსტი 2003 წლის 3 დეკემბრამდე ეკავა. ამის გარდა, სხეფერი იყო ატლანტიკური კომისიის თავმჯდომარის მოადგილე, მუშაობდა ინტერეთნიკური ურთიერთობების ფონდში, გახლდათ ეუთოს უმაღლესი კომისრის ანალიტიკური მხარდამჭერი ეროვნული უმცირესობების საკითხებში, თავმჯდომარეობდა ნიდერლანდების ვაჭრობის ხელშეწყობის საბჭოს და იყო ამსტერდამის ნიენროდის სამართლის სკოლის მრჩეველთა საბჭოს წევრი. დაქორწინებულია ჯენი დე ჰუუპ სქეფერ-ვან ორშოთზე, რომელიც ფრანგულს ასწავლის და სხვადასხვა მოხალისეობრივი ჯგუფის წევრია. ჰყავთ 2 ქალიშვილი. თავისუფალ დროს

უთმობს სირბილს, ტენისის თამაშს, გატაცებულია ლიტერატურითა და ფრანგული ფილმებით. Jakob Gijsbert (Jaap) de Hoop Scheffer was born in Amsterdam on 3 April 1948. After completing his secondary education, he studied law at Leiden University, graduating in 1974. From 1974 to 1976 he performed his military service in the Royal Netherlands Air Force and was discharged as a reserve officer. From 1976 to 1986, he was employed in the Foreign Service of the Ministry of Foreign Affairs. From 1976 to 1978, he served at the Embassy in Accra (Ghana). He then worked at the Permanent Delegation to NATO in Brussels until 1980, where he was responsible for issues relating to defense planning. Mr. De Hoop Scheffer was elected to the House of Representatives of the States General for the Christian Democratic Alliance (CDA) in June 1986. He became the party’s spokesperson on foreign policy (as well as asylum and refugee policy and European justice matters) in the House and served on the Permanent Committees on Justice, European Affairs, and Defence. From 1986 to 1994 he was also a member of the Parliamentary Assemblies of the Council of Europe and the Western European Union (WEU). In 1990, during the Gulf crisis, he served as WEU rapporteur on the consequences of the invasion of Kuwait and continuing operations in the Gulf region. From 1994 to1997, he was a member of the North Atlantic Assembly. On 22 July 2002, he was appointed Minister of Foreign Affairs in the first Balkenende government. He was appointed to the same post in the second Balkenende government on 27 May 2003 (until 3 December 2003). He was a member and deputy chairman of the Atlantic Commission and served on the board of the Foundation on Interethnic Relations, a think-tank supporting the work of the former OSCE High Commissioner on National Minorities, Max van der Stoel. He was a member of the Netherlands Federation of Christian Employers (NCW) committee for the Netherlands Management Cooperation Programme in Eastern Europe, chaired the Netherlands Council for Trade Promotion (NCH), and served on the advisory board of Amsterdam Nyenrode Law School. He is married to Jeannine de Hoop Scheffer-van Oorschot, who teaches French and holds positions in various volunteer groups. They have two daughters. In his free time, he is a dedicated runner and plays tennis . He enjoys singing and is fond of Dutch, French and English literature, as well as French films.

12. ანდერს ფოგ რასმუსენი / Anders Fogh Rassmussen ანდერს ფოგ რასმუსენი 1953 წლის 26 იანვარს იუტლანდიაში დაიბადა. იგი აარჰუსის უნივერსიტეტში ეკონომიკის სპეციალობაზე სწავლობდა, უნიერსიტეტი მან 1978 წელს დაამთავრა. ამავე წელს რასმუსენი დანიის პარლამენტის წევრი გახდა, სადაც ლიბერალთა პარტიას წარმოაგენდა. რასმუსენს ბევრი პოზიცია ეკავა, როგორც მთავრობაში, ასევე ოპოზიციაში. იგი იყო კონსერვატიულ-ლიბერალური კოალიციის მთავრობის ეკონომიკის მინისტრი. როგორც ეკონომიკის მინისტრი და ევროკავშირის ეკონომიკისა და ფინანსთა საბჭოს წევრი, იყო მაასტრიხტის ხელშეკრულების დანიის შუამავალი, რამაც გამოიწვია ერთიანი სავალუტო ერთეულის, ევროს დანერგვა. ანდერს ფოგ რასმუსენი ნატოს მეთორმეტე გენერალური მდივანი 2009 წლის 1 აგვისტოს გახდა. თანამდებობა იაპ დე ჰოოპ სხეფერს ჩაანაცვლა, რომელსაც პოსტი 2004 წლიდან 2009 წლამდე ეკავა. საბოლოო არჩევნების პერიოდში რასმუსენის კანდიდატურას მხოლოდ ერთი ქვეყანა თურქეთი არ ემხრობოდა, ნაწილობრივ იმიტომ, რომ მუჰამედის კარიკატურებმა დანიურ გაზეთებში პროტესტები გამოიწვია. რასმუსენის არჩევის შემდეგ (2009 წლის 1 აგვისტო), მისი მისია ავღანეთში ვიზიტი გახდა, სადაც იგი პრეზიდენტ ქარზაის და ავღანეთის მინისტრებს შეხვდა, მათ შორის, შინაგან საქმეთა მინისტრ ატმარს და განიხილეს მოსალოდნელი საპრეზიდენტო და პროვინციული საბჭოს არჩევნები. 2011 წლის აპრილს, 2011 წლის ლიბიის სამოქალაქო ომთან დაკავშირებით, რასმუსენმა თქვა: „ჩვენ არ ვართ ლიბიაში ხალხის შესაიარაღებლად. ჩვენ ვართ ლიბიაში მოსახლეობის დასაცავად“. გენერალური მდივანი, როგორც წესი, 4 წლიანი ვადითა აირჩევა, ერთ წლის გაგრძელების შესაძლებლობით. 2012 წლის 3 ოქტომბერს, ფოგ რასმუსენის ვადა 1 წლის გახანგრძლივდა, ამიტომ მისი ვადა 2014 წლის 31 ივლისს ამოიწურა.

2013 წლის თებერვალში ნატოს გენერალური მდივნის პირველი ვიზიტის დროს ირლანდიაში ევროკავშირის თავდაცვის მინისტრებთან, მან თქვა, რომ ნატოს გააჩნია „ღია კარის პოლიტიკა“. „ჩვენი კარი ღიაა ევროპის ქვეყნებისთვის, ევროპული დემოკრატიისთვის, რომლებიც აკმაყოფილებენ ყველა საჭირო კრიტერიუმს და შეუძლიათ თავიანთი წვლილი შეიტანონ საერთო ევროატლანტიკურ უსაფრთხოებაში, თუმცა იმის გადაწყვეტა, თუ რა პრინციპით სურთ ქვეყნებს განავითარონ ურთიერთობა და პარტნიორობა ნატოსთან ინდივუდუალურია. 2014 წლის 1 ოქტომბერს რასმუსენი შეცვალა იენს სტოლტენბერგმა, ნორვეგიის ყოფილმა პრემიერ მინისტრმა. რასმუსენს სურვილი აქვს, დაწეროს წიგნი საკუთარ თვალთახედვაზე საერთაშორისო პოლიტიკის თაობაზე. Anders Fogh Rassmussen was born on a farm in Jutland in 1953. He became the 12th NATO Secretary General on 1 August 2009, succeeding Jaap de Hoop Scheffer, who held the post from 2004 until 2009. During the final selection process only one country, Turkey, remained opposed to Rasmussen's candidacy, partly because of his handling of the cartoon episode in 2005, when the publication in some Danish newspapers of cartoons of Muhammad caused violent protests. Another major element of Turkey's opposition was Denmark's tolerance of Roj TV, which is claimed by the Turkish government to be a mouthpiece for the Kurdistan Workers Party (PKK). Eventually, Turkey withdrew its opposition to Rasmussen's appointment when it received assurances from US president Barack Obama that Turkish officials would be appointed to three high NATO posts. After his accession on 1 August 2009, Rasmussen's first mission was a visit to Afghanistan, where he met with President Karzai and senior Afghan ministers, including Minister for Foreign Affairs Spanta, Minister for Defense General Wardak, and Minister of Interior Atmar to discuss the impending presidential and provincial council elections. In April 2011, in relation to the 2011 Libyan civil war Rasmussen said that on the day NATO started taking command of the mission under the U.N. mandate, the alliance ruled out arming the rebels. Rasmussen said the coalition under his control was clear about its mission. "We are not in Libya to arm people. We are in Libya to protect civilians against attacks" from loyalists of the country's Muammar Gaddafi government, he said at that time. The Secretary General normally serves for a term of four years with a one-year extension option. On 3 October 2012, Fogh Rasmussen’s term was extended one year, so it ended on 31 July 2014.

In February 2013 in the first visit of a NATO secretary-general to Ireland for a meeting with EU defense ministers, he said NATO had an "open-door policy" towards membership of the organization. "Our door remains open for European countries, European democracies that fulfill the necessary criteria and can contribute to Euro-Atlantic security, but of course it’s for individual partners to decide how they want to develop their relationship and partnership with NATO. Rasmussen wrote an op-ed piece in London's Daily Telegraph on 6 April 2014 to warn allies to invest in their armed forces, and to maintain that "Russia’s illegal aggression against Ukraine and its continued breach of international law" were clear. Russian Foreign Ministry blamed Rasmussen for his "active employment of double standards." On 1 October 2014 as Rasmussen was succeeded by Jens Stoltenberg, the former Prime Minister of Norway, he declared the launch of Rasmussen Global which will provide support on issues regarding security policy, Transatlantic relations, the European Union and Economic development. Furthermore, he would like to write a book about his view on international politics.

13. იენს სტოლტენბერგი / Jens Stoltenberg ამჟამად ნატოს სათავეში ნორვეგიელი დიპლომატი, ექს-პრემიერი იენს სტოლტენბერგია. მეცამეტე გენერალური მდივანი 2014 წლის 1 ოქტომბრიდან შეუდგა მოვალეობის შესრულებას. ნატოს მეცამეტე გენერალური მდივანი, 2000-2001 და 2005-2013 წლებში ნორვეგიის პრემიერმინისტრი, პოლიტიკური მოღვაწის ოჯახში დაიბადა, მისი მამა ტურვალდ სტოლტენბერგი ნორვეგიის საგარეო საქმეთა მინისტრი იყო და ახალგაზრდა იენსის მომავალი კარიერაც სწორედ ოჯახურმა გარემომ განსაზღვრა. თუმცა, თავისი კარიერა იენს სტოლტენბერგმა ჟურნალისტად ერთ-ერთ ნორვეგიულ გაზეთში დაიწყო, მოგვიანებით, 1985 წელს, ის მუშათა პარტიის ახალგაზრდული ფრთის აქტიური წარმომადგენელი გახდა და სწორედ აქედან იწყება მისი პოლიტიკური საქმიანობა. კერძოდ, 1993-1996 იგი ვაჭრობისა და ენერგეტიკის სამინისტროს ხელმძღვანელობდა, ხოლო 1996-1997 წწ. თურბიერნ იაგლანდის მთავრობაში ფინანსთა მინისტრის თანამდებობა ეკავა.

2000 წელს ის პრემიერ-მინისტრად დანიშნეს და მას შემდეგ რაც 2002 წლიდან მუშათა პარტიამ ამომრჩეველთა უმრავლესობა დაკარგა ის პარტიას ხელმძღვანელობს. 2005 წელს მან მემარცხენე პარტიასთან ალიანსი შექმნა და საპარლამენტო არჩევნებში გამარჯვების შედეგად მან ისევ პრემიერ-მინისტრის თანამდებობა დაიკავა. 2014 წლის პირველი ოქტომბრიდან კი ის ნატოს გენერალური მდივანია. The current Secretary General is Jens Stoltenberg, the former Prime Minister of Norway, who started his job as a Prime Minister on 1 October 2014. NATO’s 13 General Secretary served as Prime Minister of Norway from 2000 to 2001 and again from 2005 to 2013. His father was an important political figure at that time in Norway, the whole family was interested in Politics, especially his sister who influenced him the most. First Stoltenberg was working as a journalist for Arbeiderbladet; and later, between 1985 and 1989 he was the leader of the Workers' Youth League and that’s when he started his political career. He was Minister for trade and energy in Gro Harlem Brundtland's cabinet between 1993–1996. In 1996 became the Norwegian Prime Minister. In Jag land’s government, Stoltenberg became Minister of Finance. Stoltenberg's first cabinet governed Norway from 17 March 2000 to 19 October 2001. Stoltenberg's second cabinet governed Norway from 17 October 2005 to 16 October 2013. The 2005 parliamentary election saw a vast improvement for Labor, and the party gained a majority in parliament. Stoltenberg assumed his position in NATO on 1 October 2014.