ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးဝတၳဳတုိမ်ား မိမိစိတ္ႀကိဳက္ဝတၳဳတုိစုစည္းမႈ ေနဝင္းျမင့္
http://www.mmcybermedia.com
jrefrmqkdufbmrD'D,m pmtkyfpif refbmrsm;\ mrsm;\ Budk;pm;tm;xkwfrI
1
စာမူခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၅၀၀၇၇၀၆၀၉ မ်က္ႏွာဖံုးခြင့္ျပဳခ်က္Aမွတ္ ၅၀၁၀၁၁၀၈၀၉
ပံုႏွိပ္ျခင္း ဒုတိ ယAႀကိမ္ (၅၀၀) Aုပ္ ၊ ၾသဂု တ္၊ ၂၀၀၉
မ်က္ႏွာဖံုးႏွင့္ Aတြင္းပန္းခ်ီ ကို ကိုႏို င္
Aတြင္းဖလင္ A Seven Group
A ဖံုးဖလင္ Star
ကြန္ပ်ဴတာစာစီ Dream City
တန္ဖိုး ၂၁၀၀ က်ပ္
ဓူဝံစာA ုပ္တိုက္ ေဒၚခ်ိ ဳခ်ိဳ ေA း (ဓူဝံ ပံုႏွိ ပ္ တို က္ ) A မွ တ္ (၈၈)၊ ၅၁ လမ္း၊ ရန္ ကုန္ ၿမိ ဳ႕က A တြင္းစာသားမ်ားႏွင့္ မ်က္ႏွ ာဖံုး ကို ပံုႏွိ ပ္ပ ါသည္။
http://www.mmcybermedia.com
၂၁၂၊ ၃၁ လမ္း ၊ ရန္ ကု န္ၿ မိဳ႕ကထုတ္ ေဝ၍
2
မာတိကာ ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕သီခ်င္း သီေပါခင္ႀကိဳင္ Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ နင္ Aင္မတန္ ပလီတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ တိုက္ -၁၃၊ Aခန္း-၄ ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါေစ လမ္းက်U္းကေလး ေျမေခြး ဟြန္းတေယာ ေၾကာ္ျငာလွည္း ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕…
http://www.mmcybermedia.com
ကြဲAက္နာရီ
3
ျမစ္ဆိပ္ရဲ႕သီခ်င္း -၁မ်က္ႏွာကိုတိုးေဝွ႔ေနေသာ
ေလေတြထမ ဲ ွာ
ဆားေငြ႔ေတြ
ပါသည္။
ၿပီးေတာ့
ရႊံ႕ႏွစ္နံ႔လိုလို
ညႇီစို႔စို႔Aနံ႔ေတြ ပါသည္။ ျမစ္ေရသည္ Aက်ျဖစ္၍ ေဗာတံတားသည္ Uီးေစာက္ဖင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေရက် ျဖစ္သျဖင့္ ရႊံ႕ႏွစ္နိမ့္ေလွ်ာသည္
ညစ္ပတ္ေနေလသည္။ ေဗာတံတားေပၚမွာေတာ့
လူေတြက သစ္လင ြ ္ေတာက္ပ
ေနျပန္သည္။ သေဘၤာထြက္ေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗာတံတားAစပ္မွာ ထိုင္ရင္း ေရာင္စံုခရီးသည္မ်ား၊ ငါးမွ်ားသူမ်ား၊ ကုန္ထမ္းဝန္ထမ္းမ်ား Aားလံုးကို ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။ ေဗာတံတားေAာက္က
ေဘာ္ယာေပၚမွာေတာ့
လူေတြ
သိပ္မ်ားမ်ားစားစား
မရွိလွ။
ေလွသမားတခ်ိဳ႕ ရွိသည္၊ ဖြဲေလွေတြ ရွိသည္၊ ေရခဲေလွေတြ ရွိသည္။ “Aေမတို႔ကေတာ့
ခက္တာပဲAေမရာ…
သံုးရာဆိုတ့ဲ
ပိုက္ဆံက
နည္းတာမွတ္လို႔။
ဒီတစ္ခါလာေမးရင္ သမီးကေတာ့ ေရာင္းမွာပဲ” “ေတာ္စမ္းပါေA…
ဒီတစ္ခါထပ္ေျပာရင္
ညည္းပါးထပ္က်ိဳးမယ္
မွတ္ထား။
မိန္းမယုတ္မ…
Aေလနေတာမ…” “ဘာျဖစ္လို႔မေျပာရမွာလဲ။
Aေမတို႔က
ကၽြန္မရွာတာစားေနရေတာ့
ထမင္းဘယ္လိုရွာရသလဲ
Aေမမွ မသိတာ” “ဘာေA… ညည္း ဘာစကားေျပာတာလဲ။ ငါက ထမင္းဘယ္လိုရွာရတာ မသိဘူး ဟုတ္လား… ကန္းမ… ဒါ ေက်းဇူးဆပ္တာေပါ့ေလ” Aသံေတြက Aားလံုးကိုထြင္းေဖာက္ ေပၚေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဗာတံတားေAာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ျမင္ႏိုင္သေလာက္က မိန္းမရြယ္တစ္ေယာက္၊ Aသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္။ ခ်ိဳင့္Aေဟာင္းကေလး တစ္လံုးရွိသည္။ “ကိုင္း… ထြက္Uီးဟဲ့… ထမင္းမစားရေသးဘူး” “Aေမ ဆာၿပီလား” “သေဘၤာႀကီးေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္ေA့… ေလးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္။ Aခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး” “မနက္က ဆီ ႏွစ္ပုလင္းကို မေAးတို႔ကိုပဲ ေပးလိုက္မယ္။ ေဈးေတာ့ႏွိမ္တယ္ Aေမရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ မတင္းရဲပါဘူး။ ရသေလာက္ေပါ့” “ေပးလိုက္ပါေA… ညည္း ပိုက္ဆံတက္ယူလိုက္။ နည္းနည္းလိုတ့ဲ ဆီ တက္စုၾကည့္ပါUီးလား”
http://www.mmcybermedia.com
ေနာက္ ေစာင္ပုခက္တစ္လံုး။ ေဘာ္ယာAလယ္မွာ ဒန္Aိုးပိန္ေလး ႏွစ္လံုး ရွိသည္။ ေမွာက္ထားေသာ
4
“Aင္းပါ” “ဒီမယ္… ေနာက္ ထမင္းဝယ္ရင္ ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဟင္းပဲ ဝယ္ပါဟယ္။ ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ဆမ္းခိုင္း ၾကားလား… မေန႔က ညည္းဝယ္တာ ေျခာက္ေျခာက္ႀကီး” “Aင္းပါ” မိန္းမရြယ္က
တံတားေAာက္က
သူမ၏ေျခေထာက္ေတြက
ရႊံ႕ႏွစ္ေတြကို
Aျပင္ကိုထက ြ ္လာသည္။
တစြက္စက ြ ္
နင္းျဖတ္လာျခင္း
ဖိနပ္မပါေသာ
ျဖစ္သည္။
လက္ထမ ဲ ွာ
ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံတစ္လံုး ပါလာသည္။ ေရျမႇဳပ္တစ္စ ပါသည္။ သူတို႔သားAမိကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို သူမ သတိျပဳမိသာြ းသည္။ ၿပံဳးျပသည္။ ထိုAၿပံဳးေတြကို ကၽန ြ ္ေတာ္ နားလည္သည္။ သူမက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆီတိုင္ကီေတြဆီကို သြားေနသည္။ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕၏ Aမည္ေတြ ေရးထိုးထားသည့္ ဆီတိုင္ကီေတြ ျဖစ္သည္။ ဆီပံုးေတြကို ေစာင့္ေသာလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူမ စကားေျပာသည္။ ေထာင္တခ်ိဳ႕ လဲတခ်ိဳ႕ ဒီဇယ္ပံုးေတြက ဒီဇယ္ဆီေတြ ဖိတ္Aန္က်ေနတာ ရွိသည္။ သူမက ေရျမႇဳပ္ႏွင့္ စုပ္သည္။ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံထဲ ညႇစ္ထည့္သည္။ သေဘၤာႀကီး
ထြက္ေတာ့မည္။
Aခ်က္ေပး
ေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္
လူေတြ
ပိုမိုလႈပ္ရွား
ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမစ္သည္ ဆည္းဆာေနေရာင္ျခည္ေAာက္မွာ ရယ္ေမာေနေလသည္။ ***
-၂ေရျပင္ညီေနလံုးသည္
ျမစ္ေကြ႔ႏွင့္တည့္တည့္
Aနားစြန္းမ်U္းေၾကာင္းထဲမွာ
နစ္ဝင္ေတာ့မည္။
ေလေတြ ပိုတိုက္လာသည္။ မည္းေမွာင္ကာ ပိုမို လႈပ္ခါ ပြက္ထေနသည္။ ဆိပ္ကမ္း
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊
ထမင္းဆိုင္ေတြဆီက
ကက္ဆက္
သီခ်င္းသံသည္ပင္
တိတ္ဆိတ္သာြ းျပန္ေပါ့။ သည္ေနရာေလးမွာ လူရွင္းသြားၿပီး။ ဂိုဏ္းသိမ္းAလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ရွိေနသည္။
လက္တန ြ ္းေဈးသည္ေတြလည္း သိမ္းစျပဳၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ျဖစ္ေသး။ သည္ေနရာကေလးမွာ ေနလို႔ရသေလာက္
(ထိုင္လို႔ရသေလာက္)
ထိုင္ေနUီးမည္ဟု
စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။
မိမိသည္ပင္
လာတုန္းက ငါးမွ်ားဖို႔သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ငါးမမွ်ားျဖစ္၊ လူေတြကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ
ျပန္ေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားက
တမင္ကပ္ကာ
သီခ်င္းညည္းရင္း
တံတားေAာက္ကို ဝင္သာြ းသည္။ ၿပီးေတာ့ လွည့္ၾကည့္ကာ ၿပံဳးျပျပန္သည္။ လက္ထက ဲ ႏို႔မႈန္႔ဘူးခြံထမ ဲ ွာ ဒီဇယ္တစ္ဝက္ေလာက္ ပါလာဟန္တူသည္။ တံတားေAာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္ေနေလသည္။
http://www.mmcybermedia.com
တခ်ိဳ႕က ပိုက္ဆံခဲြေနသည္။
5
ကေလးငိုသံႏွင့္
ကေလးေခ်ာ့သံေတြ
ေမွာင္ထက ဲ
လြင့္ပ်ံလာျပန္သည္။
သီခ်င္းက
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ခဏခဏၾကားရေသာ စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူမ ျပန္ထက ြ ္လာျပန္သည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ ညိဳရင့္ေနေAာင္ ဆိုးထားသည္။ Aဆီေတြျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚက ႏႈတ္ခမ္းနီသည္ Aဆက္Aစပ္မ့ဲ လွပေနသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ တည့္တည့္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ လက္ထမ ဲ ွာ ကၽြတ္ကၽြတ္Aိတ္တစ္လံုး။ “လာလည္မလို႔လား” “ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလိမ့္မည္မထင္သျဖင့္ ဘာေျဖရမွန္း မသိ။ “ေၾသာ္… လာလည္မလို႔လား လို႔ပါ” “ဘယ္ကိုလဲ” “ေဟာေတာ့” သူမက ႐ုပ္ရွင္ထက ဲ မိန္းမပ်က္သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိုတူေနေလသည္။ ညိဳ႕ရီေသာ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္Aတူ Aတန္ငယ္ ဖြံ႔ထာြ းေသာ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုး လႈပ္ေနေAာင္ တမင္ ရယ္ေမာေနသည္ကလည္း ၾကည့္မေကာင္းလွေခ်။ “လာလည္မလား ဆိုတာ ရွင္မသိဘူးလား။ ဒါျဖင့္ ေလွစီးမလား ဆိုတာေကာ သိရ႕ဲ လား။ ဟင္း ဟင္း… ဒီတံတားေAာက္ကို လာလည္မလား လို႔ ေမးတာပါ” “ေၾသာ္… Aင္း…” “ေနUီး… ကၽန ြ ္မ ထမင္းသြားဝယ္Uီးမယ္၊ ခဏေစာင့္ေနာ္” ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္မီမွာပင္ သူမသည္ သစ္ရက ြ ္တစ္ရက ြ ္လို ေျပးထြက္သာြ းသည္။ သိပ္မၾကာလွ၊ ခဏေလးAတြင္းမွာပဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ကၽတ ြ ္ကၽြတ္Aိတ္ထမ ဲ ွာ ထမင္းေတြဟင္းေတြ
“လာေလ… လိုက္ခ့ဲ…” ကၽြန္ေတာ္က
တံတားေAာက္ကို
လိုက္ဖို႔မလိုက္ဖို႔
စU္းစားေနမိေသးသည္။
ေနာက္ေတာ့
တံတားေAာက္ကို လိုက္ျဖစ္သာြ းသည္။ တံတားေAာက္က Aတန္Aသင့္က်ယ္ေသာ ေဘာယာေပၚမွာ သူတို႔ ေနျခင္းျဖစ္သည္။
http://www.mmcybermedia.com
ေရာေထြးထည့္လာသည္။
6
တံတားေAာက္မွာ Aေတာ္ေမွာင္မည္းေနေလသည္။ မ်က္ႏွာကို ပထမUီးဆံုး လာေရာက္တိုးထိ ႏႈတ္ဆက္သူေတြမွာ ျခင္ေတြျဖစ္သည္။ ကုန္းေပၚက လွမ္းမျမင္ရေသာ ပစၥည္းAခ်ိဳ႕ တံတားေAာက္မွာ ေတြ႔သည္။ သံေသတၱာေဟာင္း တစ္လံုး၊ ထဘီေဟာင္းေတြက ျပန္႔က်ဲေနသည္။ Aသက္ႀကီးႀကီးAဘြားAိုက ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေပြ႔ခ်ီထားသည္။ တံတားသံေပါင္မွာ သံႀကိဳးတစ္ဖက္၊ Aဝတ္ႀကိဳးတစ္ဖက္ ခ်ည္ထားေသာ Aဝတ္ပုခက္၊ ေနာက္ သံပန္းကန္ျပား ႏွစ္ခ်ပ္ သံုးခ်ပ္၊ ပလတ္စတစ္ခက ြ ္ကေလး တစ္လံုး။ သူမက ထမင္းAိတ္ကို AဘြားAိုလက္ထဲ ေပးလိုက္သည္။ “Aေမ… ဒီAစ္ကိုက သမီးတို႔ဆီ လာလည္မလို႔ တဲ့” သူ႔Aေမက
သူမကိုတစ္လွည့္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္
ၾကည့္သည္။
ကေလးကို
ပုခက္ထျဲ ပန္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ AသာAယာ လႊဲေပးေနျပန္သည္။ “Aစ္ကို… Aခ်ိန္ရတယ္မဟုတ္လား” “ေၾသာ္… Aင္း… ရပါတယ္” “မဟုတ္ဘူး… ျမန္ျမန္ျပန္ခ်င္တာလား၊ ေAးေAးေဆးေဆးလား ေမးတာ” ကၽြန္ေတာ့္ကို
သားAမိႏွစ္ေယာက္စလံုးက
ေရျခားေျမျခား
သတၱဝါတစ္ေကာင္လို
ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူမက သူ႔Aေမကိုၾကည့္ေတာ့ AဘြားAိုက တံတားေAာက္က ထြက္သာြ းသည္။ Aျပင္မွာ လံုးဝေမွာင္သာြ းၿပီ။ Aတြင္းမွာ ပိုမို ေမွာင္မည္းလာသည္။ ျမစ္ေရသည္ လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိေနသည္။ လူမ့ေ ဲ လွေတြက ဆက္ကာဆက္ကာ ထိစပ္ရင္း ရွည္ေမ်ာေနသည္။
ေလွေတြကိုေက်ာ္၍
ျမင္ရေသာ
ျမစ္ေရျပင္သည္
ေၾကာက္မက္ဖယ ြ ္
ေကာင္းေနေသာ္လည္း ေရျပင္ေပၚကို ဖိတ္Aန္က်ေနေသာ Aလင္းေရာင္ေတြက ေရျပင္ကို တလက္လက္ Aေရာင္ထက ြ ္ေနေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး ၿပံဳးျဖစ္သာြ းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သဲသက ဲ က ဲြ ဲြ မျမင္ရေသာ္လည္း တံတားေမွာင္ရိပ္ထမ ဲ ွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရနံ႔သည္ မႊန္စူးေနသည္။ “မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာပါ” “ရွင္…” “ေၾသာ္… ကၽန ြ ္ေတာ္ ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာပါ လို႔…” “ဒီတံတားေAာက္ကို ႐ိုး႐ိုးလာလည္တယ္ ဟုတ္လား…”
http://www.mmcybermedia.com
“Aစ္ကို… လာေလ…”
7
“တံတားေAာက္ ဆိုတာလည္း ခင္ဗ်ားတို႔Aိမ္ပဲ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ေနစရာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ခင္လို႔ လာလည္တာပါ” “ေဟာေတာ့္… Aေမေရ…” သူမက Aသံကိုျမႇင့္ေAာ္လိုက္သျဖင့္ AဘြားAို ျပန္ဝင္လာသည္။ ကၽန ြ ္ေတာ့္ေဘးမွာ ထိုင္သည္။ သစ္သား မီးျခစ္ဆံတစ္ေခ်ာင္းကို ျမစ္ေလေၾကာင့္
မီးၿငိမ္းသြားသည္။
ထုတ္ကာ ေဆးလိပ္ကို မီးညႇိသည္။ မရ။ ျပန္ျခစ္သည္၊
ကၽန ြ ္ေတာ္က
Aိတ္ထက ဲ
ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ကို
ထုတ္ကာ
လက္ႏွင့္ေလကြယ္ရင္း ျခစ္ေပးလိုက္သည္။ တံတားေAာက္မွာ ခဏကေလး လင္းက်င္းသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ေမွာင္သာြ းျပန္သည္။ “သမီးတို႔ဆီကို ႐ိုး႐ိုးလာလည္တာတဲ့ Aေမရဲ႕ …” သူမက ရိတာလား၊ Aတည္လား မသိရသည့္ Aသံမ်ိဳးႏွင့္ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေၾသာ္… လူေလးက လာလည္တာလား” “ဟုတ္ပါတယ္၊ Aေမ့သမီးက လာလည္မလား ဆိုတာနဲ႔ လာလည္တာပါ” သူမထံက ခစ္ခနဲ ရယ္သံ ၾကားရသည္။ “Aေမတို႔ Aရင္က ဘယ္မွာေနတာလဲ” “ၾကည့္ျမင္တိုင္ကမ္းနားက ေက်ာက္ကြင္းစပ္မွာ။ Aဲဒီကေန ဒီေရာက္လာတာ” “ဒီေနရာ ေရေရာက္တယ္ မဟုတ္လား” “ေရတက္ခ်ိန္တို႔၊
မိုးတြင္းတို႔
ဆိုရင္ေတာ့
ဒီေနရာကလည္း
ျမင့္လာတာေပါ့။
ေရက်ေတာ့
ေဗာႀကီးက လိုက္က်သြားျပန္ေရာ။ ေရျမင့္ေတာ့ ၾကာျမင့္ ဆိုသလိုေပါ့” ပုခက္ထက ဲ ကေလးငိုသံ ထြက္လာျပန္သည္။ မိခင္ျဖစ္ဟန္တူသူ မိန္းမရြယ္က ထမၾကည့္။
“ေသာက္ကေလးက လုပ္ၿပီ…” “ညည္း တစ္ေန႔လံုး ႏို႔မတိုက္ရေသးပါဘူးေA။ က်ဳပ္ေျမးေလး ႏို႔ဆာေရာေပါ့။ ထပါေA…” ေရျပင္က ျပန္ဟပ္ေသာ Aလင္းေရာင္ပဲ ရွိသည္။ ျခင္ေတြက သဲသမ ဲ မ ဲ ဲ။ ေလွေတြကို ေရတိုးသံက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ျမည္ဟည္းေနသည္။ “ဒီေနရာမွာေနလို႔ ရလား” “ဘယ္ရမလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ ေနရတာပဲ”
http://www.mmcybermedia.com
“ဟဲ့ေကာင္မ… ႏို႔တိုက္Uီး”
8
“စားေတာ့ေကာ” “တစ္ခါတေလလည္း ခ်က္တာပဲ။ ဝယ္စားတာက မ်ားပါတယ္” “မဟုတ္ဘူး… ဝင္ေငြကိုေျပာတာ” “ဝင္ေငြလား… ေန႔ခင္းဘက္ ဆီ လိုက္စုတယ္။ ဟိုဘက္တံတားေတြမွာ ဘိလပ္ေျမ လိုက္စုတယ္။ ပဲေစ့ေတြ ေကာက္စုတယ္” ညေနတုန္းက ဆူညံပက ြ ္ထေနေသာ သည္ေနရာက Aခုေတာ့ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သေဘၤာUၾသသံAခ်ိဳ႕ကို ၾကားေနရသည္။ ရႊံ႕ႏွစ္နံ႔၊ ေျမာင္းပုပ္နံ႔၊ သစ္သီးပုပ္နံ႔၊ ညႇီၿပဲ့ၿပဲ့ရနံ႔… ရနံ႔ဆိုးေတြ ေဝ့ဝဲေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္… ခေလးဖို႔ မုန္႔ဖိုးေပးခ်င္လို႔” ကၽြန္ေတာ္က ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္တစ္ရက ြ ္ ေပးေတာ့ AဘြားAိုက လွမ္းယူသည္။ ထမင္းထုပ္ ဝယ္ထားေသာ္လည္း သူတို႔ ထမင္းမစားရေသးတာကို သတိရသည္။ “ထမင္းစားၾကUီးေလ” “ရပါတယ္… ေနာက္မွပဲ စားေတာ့မယ္” ကၽြန္ေတာ္
တံတားေAာက္က
ထြက္လိုက္သည္။
Aသက္ကို
တဝႀကီး
႐ွဴပစ္လိုက္သည္။
ေဗာတံတားေပၚကို ျပန္တက္လိုက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ထိန္ညီးေနေလသည္။ တံတားေပၚႏွင့္ တံတားေAာက္၊ Aလင္းႏွင့္ Aေမွာင္က ရက္စက္စာြ စည္းျခားေနေလသည္။ ***
-၃မာက်ဴရီမီးေရာင္ေAာက္က ကြမ္းယာဆိုင္ကေလးမွာ စီးကရက္တစ္ဘူး ဝယ္လိုက္သည္။
“Aစ္ကို… ျပန္ေတာ့မယ္ ဟုတ္လား” သူမ… AဘြားAိုက ကေလးတစ္ဖက္ကိုခ်ီကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ထက ြ ္လာၿပီး သူတို႔ ထြက္လိုက္လာမွန္း ကၽန ြ ္ေတာ္ မသိ။
http://www.mmcybermedia.com
တစ္လိပ္ထုတ္ကာ ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ႏွင့္ ညႇိလိုက္သည္။
9
“Aင္း… ဟုတ္တယ္… သြားေတာ့မယ္… Aဲ… ေနပါUီး၊ ညေနက သံုးရာနဲ႔ေရာင္းမယ္ ဆိုတာေလ… ကၽြန္ေတာ္ၾကားတယ္။ Aဲဒါ မေမးမိေသးဘူး” စင္စစ္
သည္ေမးခြန္းက
႐ိုင္းသြားမွန္း
ကၽြန္ေတာ္
သိေသာ္လည္း
ရင္ထမ ဲ ွာရွိေနသျဖင့္
ေမးလိုက္မိသည္။ တံတားေAာက္က သူတို႔Aိမ္ကေလးထဲမွာ သံုးရာတန္ဆိုလို႔ ဘာမွမေတြ႔ခ့ရ ဲ ။ သူတို႔Aတြက္ ေငြသံုးရာသည္ မ်ားလွေသာေငြေၾကး ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြသံုးရာေလာက္ သူတို႔ဆီမွာရွိသည္ဆိုလွ်င္ပင္ Aထိုက္Aေလ်ာက္ Aဆင္ေျပႏိုင္သည္။ “AလကားပါAစ္ကိုရာ… AဲဒီAေၾကာင္းေျပာရင္ ေဒါသျဖစ္ရတယ္။ Aေမေပါ့… ကပ်က္ယပ်က္ သိပ္လုပ္တာ” AဘြားAိုက ကေလးကိုေပြ႔ခ်ီရင္း ျမစ္ျပင္ကို ေငးေနဆဲ။ တစ္ခန ြ ္းတေလမွ ဝင္မေျပာ။ “Aင္းပါ… ပစၥည္းကိုေမးတာပါ။ ဘာပစၥည္းလဲ လို႔…” “ေၾသာ္… ကေလးပါ… ေဟာဒီ ကေလးပါ” သူမက ဘြားေAခ်ီထားေသာကေလးကို ေမးေငါ့ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ခံစားခ်က္မ့ဲ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။ “Aစ္ကို ဝယ္မလား။ ဝယ္ပါ Aစ္ကိုရဲ႕… သံုးရာပဲ ေပး။ မိန္းကေလးေတာ့ မိန္းကေလးေနာ္။ တစ္ေလာက ေရထဲက်ေသသြားတဲ့ ကေလးက ေယာက္်ားေလ။ ေခ်ာက ေခ်ာသနဲ႔။ Aစ္ကိုေတြ႔ရင္ သေဘာက်မွာ… ယူပါAစ္ကိုရဲ႕…” AဘြားAိုကမူ
ေျမးငယ္ကို
ပိုမိုတင္းရစ္စာြ
ပိုက္ေပြ႔ထားသည္ဟု
ထင္သည္။
ၿပီးေတာ့
တံတားေAာက္ထဲသို႔ ျပန္ဆင္းသြားသည္။
တံတားေAာက္မွာေတာ့
သံေသတၱာေဟာင္း
တစ္လံုးရွိမည္၊
သံပန္းကန္
ႏွစ္ခ်ပ္ရွိမည္၊
Aဝတ္ေဟာင္း ပုခက္တစ္လံုးရွိမည္၊ ကေလးေခ်ာ့ စတီရီယိုသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ရွိမည္၊ ျခင္ေတြ ရွိမည္၊ ၿပီးေတာ့… မ်က္ရည္တခ်ိဳ႕ ရွိေနမည္။ မာက်ဴရီညထဲမွာ ရန္ကုန္ျမစ္ေရသည္ ထံုးစံAတိုင္း တသိမ့္သိမ့္ ရယ္ေမာေနေလသည္။
(၁၉၉၁-Eၿပီ၊ ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း )
http://www.mmcybermedia.com
လမ္းေပၚက မာက်ဴရီမီးေAာက္မွာ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြရဲေနေAာင္ ဆိုးထားေသာသူမ ရွိသည္။
1 0
သီေပါခင္ႀကိဳင္ -၁တကယ့္ သူ႔နာမည္Aရင္းက ခင္ႀကိဳင္တင္ ရယ္။ လူက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြး သဲ့သဲ့န႔ဲ ခပ္ႏ႔ႏ ဲြ ႔ဲြ ေနတတ္တယ္။ သူက သူ႔ကိုယ္သူ ဘဝစံုတယ္လို႔ လူထူရင္ ေျပာေနတတ္တ့လ ဲ ူ။ တကယ္လည္း ဘာေလး
စံုပါတယ္။
လုပ္ဖူးတယ္၊
လိုတယ္ဆိုရင္လည္း
စာရင္းငွားလုပ္ဖူးတယ္၊
ရြာစU္ကိုးေပါက္
သူပဲ။
ေကာက္ရိတ္ဖူးတယ္၊
ဖဲလည္႐ိုက္ဖူးတယ္၊
ဖိုးစိန္ႀကီးသီခ်င္းမ်ား
လက္သမားေလး
ဒိုးပတ္မင္းသား၊
ဟဲရUီးမလား၊
Aဆိုေကာင္း။
ဗံုရွည္မင္းသား AဲဒီAခံကေလးနဲ႔
ေတာဇာတ္ကေလးတစ္ဇာတ္မွာ ဆီးသီးေကာက္ ေခၚမလား ဝင္လုပ္တယ္။ Aမ်ားAားျဖင့္ကေတာ့ သီေပါ ပါေတာ္မူ က,ရင္ သူက သီေပါ လုပ္ရတယ္။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကၽတ ဲြ ီ၊ ကျပည့္၊ ဇီးေတာ၊ လက္ပံႏယ ြ ္၊ ေက်ာင္းစု၊ Uယ်ာU္က်စ္၊ ေညာင္က်ိဳး၊ မဲေဒါင့္၊ သမင္ၿခံ၊ မင္းဇံ စတဲ့ရာြ ေတြမွာ သူတို႔ဇာတ္က နာမည္ရတယ္။ ေတာဘုရားပြဲေတြဆိုရင္
သူတို႔ဇာတ္ပဲ ငွားတယ္။
ငွားတိုင္းလည္း
ပါေတာ္မူ
ပါေAာင္
က,တယ္။
က,တိုင္းလည္း သူက သီေပါပဲ။ Aဲဒီကတည္းက သူ႔နာမည္ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ျဖစ္ေရာ။ သီေပါခင္ႀကိဳင္ လို႔ နာမည္တြင္တာလည္း
မေျပာနဲ႔၊
ဘုရင္စာေတြလည္း
သူက
ပိုင္တယ္၊
က်က္လည္းက်က္တယ္။
ေလးတန္းစာေလာက္ တတ္ေပမယ့္ က်ပင္းဆရာဖီး တို႔၊ ဆရာခို တို႔၊ မင္းသားႀကီးေက်ာ္Aုန္းလႈိင္ တို႔၊ ဆရာရွံ
တို႔၊
ဝစနာဆရာလင္း
တို႔
စာေတြကို
ရွာလည္းရွာ၊
က်က္လည္းက်က္တ့ဲ
လူမ်ိဳး။
တျခားဇာတ္႐ုပ္ေတြက ကိုယ့္စာကိုယ္ ပိုင္ခ်င္ပိုင္ က်က္ခ်င္ က်က္၊ သူကေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ က်က္တယ္။ ‘က်ဳပ္က Aႏုပညာသမား စစ္စစ္ဗ်’ လို႔ လူထူရင္ ေျပာရတာလည္း ခဏခဏ။ သိတ့A ဲ တိုင္းပဲ ဇာတ္ဆိုေပမယ့္ ေတာဇာတ္ဆိုေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားေတြပဲ ၾကည့္တာ မဟုတ္လား။ ေတာသူေတာင္သား ဆိုတာက ဘယ္သူမွ ၿမိဳ႕မွာလို ပြၾဲ ကည့္ရင္း လတ္လ်ားလတ္လ်ား ထြက္တာ တို႔၊ Aေၾကာ္ထက ြ ္စားတာ တို႔၊ Aေပါ့Aပါးကို Aၾကာႀကီးသြားေနတာ တို႔ မရွိဘူး။ ဗလာဇာတ္ ဆိုေပမယ့္
AစAဆံုး
Aလြတ္မခံဘူး။
ထုိင္ၾကည့္တာ။
စာတစ္လံုး၊
တစ္ကက ြ ္တေလမွ
စကားတစ္လံုးမွ
Aပ်က္မခံဘူး။
Aေက်ာ္မခံဘူး။
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ
တစ္ခါတေလလာတဲ့ဇာတ္
ၿမိဳ႕နဲ႔ေတာ့
ကြာတာေပါ့။
ၿမိဳ႕က
ဝန္လည္း
ျမန္ျမန္ထက ြ ္၊
ဘုရင္လည္း
ျမန္ျမန္လုပ္၊
ၿမိဳ႕တည္နန္းတည္ေတြ ဘာေတြလည္း သိပ္ Aာလူးမေပးနဲ႔၊ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ႏွစ္ပါးသြားသာ ျမန္ျမန္ထက ြ ္။ ေတာနဲ႔ေတာ့
ကြာတယ္။
ေတာသူေတာင္သားက
သီခ်င္းလည္း
မွတ္တယ္၊
စာလည္း
မွတ္တယ္။
ခင္ႀကိဳင္က ေတာဇာတ္ကဘုရင္ ဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ဇာတ္ဘုရင္လို မခိုဘူး။ ျဖစ္သလို စခန္းမသြားဘူး။ ၾကာေတာ့ သူကလည္း သူ႔ကို ‘ခင္ႀကိဳင္’ ေခၚရင္ေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္’ ေခၚမွ ႀကိဳက္ေတာ့တယ္။ တြင္လည္း တြင္သာြ းတာပါပဲ၊ ဒီနားကရြာေတြမွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ပဲ။ ညီလာခံတို႔ဘာတို႔ ဆိုရင္လည္း ခပ္ညံ့ည့ံပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ ဆြထ ဲ ားတဲ့ နန္းကားေရွ႕က ဇာတ္ေသတၱာေပၚ ထိုင္တ့ၿဲ ပီး…
http://www.mmcybermedia.com
ဝေAာင္ထိုင္ၾကည့္တာပဲ။ ေဝဖန္စရာရွိရင္လည္း Aားမနာဘူး။ ေျပာစရာရွိရင္လည္း ျပတ္ျပတ္ပဲ။
1 1
“ေျခာက္ေယာက္ကညာ၊ ျဗဟၼဏာတို႔ ခါေတာ္ဆက္သည့္ ပႏၷက္က်ိန္စာ၊ တIႏၵာ၏။ သိဂါၤ နဖူး၊ မကိုဋ္Uီးဝယ္၊ ျဖဴးျဖဴးတည္တည္၊ ႐ႈတလီသို႔၊ စသည္ ပဋိညာU္၊ တိေသယU္သည္၊ ရာဇင္ပဝရ၊ နရပတိ၊ တြင္ရွိUကၠဌ္၊
ငါမင္းျမတ္သည္၊
သိမ္းျမန္းေတာ္မူသည့္ေန႔မွစ၍
ရွစ္ရပ္ရာဇဂုဏ္၊ ထြန္းပေၾကညာ၊
ျပည္လႊမ္းၿခံဳ၍၊
ႏိုင္ငံဝဠာေရႊမိုး၊
ေရႊဘံုေရႊနန္း၊
ေရႊၾကငွန္းကို၊
သံုးႀကိမ္ၿဖိဳးလ်က္၊
မညႇိဳးသာယာ၊
ဝေျပာစြာျဖင့္၊ သတၱဝါဗိုလ္လူ ေပါပါေစ… … … သူခိုးမထ၊ ဒႏၲမုဒိမ္း၊ စစ္မက္ၿငိမ္း၍၊ ခပ္သိမ္းရန္သူ ေဝးေပါေစ… … … စတုမုခ၊ ၿမိဳ႕မမ်က္ႏွာ၊ ေလးဒီပါ၌၊ လူကာသဘင္၊ ေကာင္းခ်ီးယင္၍၊ မြမ္းျဖင္မျပတ္၊ သဒၶါမေႏွး၊ Aစာေရးကို၊ ေကၽြးေမြးေပးကမ္း လွဴပါေစ… … …” တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာကို Aထစ္Aေငါ့မရွိ ရြတ္ႏိုင္တာ။ ရြတ္ေတာ့လည္း တစ္လံုးခ်င္း ဌာန္န႔ရ ဲ တ ြ ္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူကသာ တခမ္းတနားရြတ္တာ၊ ဇာတ္က တခမ္းတနား မရွိႏိုင္ဘူးေလ။ ျဖစ္သလိုလုပ္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ျဖစ္သလို
ေျပာရတာေတြ
ရွိတယ္။
ျဖစ္သလို
ဝတ္ရစားရတာေတြ
ရွိတယ္။
ဇာတ္႐ုပ္ေတြကို
စာေတြခ်ထားေပမယ့္ Aရပ္သံုးစကားေတြန႔ဲ Aုပ္ထည့္လိုက္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ခင္ႀကိဳင္ကေတာ့
ရွင္းတယ္။
ဇာတ္ခံုေပၚ
ေရာက္ၿပီးမွ
စာရင္းငွား
ျပန္မလုပ္ခ်င္ဘူး။
လက္သမားေနာက္လိုက္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ ညံ့လို႔ ဇာတ္ကထြက္ရတယ္ ဆိုတာ Aျဖစ္မခံႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႀကိဳးစားတယ္။ ဇာတ္ေသတၱာေပၚေရာက္ရင္ သူက ဘုရင္စိတ္ကို ဝင္သာြ းေတာ့တာ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း သီေပါမင္း
လို႔
ထင္ေတာ့တာ။
သူန႔ဲ
တြက ဲ ရတဲ့
မ်က္ခမ္းစပ္စပ္
ကေလး
ေလးေယာက္Aေမ
ျမသန္းၾကည္ကိုလည္း စုဖုရားလတ္ ေAာက္ေမ့ေတာ့တာ။ နားရြက္သနပ္ခါးတို႔ၿပီး စြပ္က်ယ္န႔ဝ ဲ န္Aက်ႌန႔ဲ လူျပက္ေတြကိုလည္း ‘ကင္းဝန္’ ေလာက္၊ ‘တိုင္တာ’ ေလာက္ ထင္ေတာ့တာ။ ဒါေၾကာင့္ေပါ့၊ သူတို႔ဇာတ္ လာရင္ ‘သီေပါ ပါေတာ္မူ’ ပဲ။ ပါေတာ္မူမွာ သူပိုင္တ့A ဲ ကြက္တစ္ကက ြ ္ ရွိတယ္။
ဗီ႐ိုလွည္းေတြန႔ဲ
ေလွ်ာက္ရင္းက
ဘာေတြန႔။ဲ
သူ႔ေနာက္က
တကယ္ဖမ္းတုန္းက
Aဂၤလိပ္စစ္သားေတြက
ျမသန္းၾကည္ကို
ႀကိဳးေတြဘာေတြန႔ဲ
ဖ်တ္ခနဲ
မတုပ္ေပမယ့္
ဖမ္းမယ္
လုပ္ေတာ့
တစ္လွမ္းခ်င္း
Aခန္း။
သီေပါမင္းကို
ဒီAခန္းက
Aပူတိုက္ကိုး၊
လွည့္ၾကည့္တ့ဲ
ဇာတ္ဆိုေတာ့
ႀကိဳးနဲ႔တုပ္တယ္၊ ေဆာင့္ဆတ ဲြ ယ္။ ေAာက္က တီးဝိုင္းကလည္း ေရႊဆိုင္ၫန ြ ္႔ရဲ႕ ပါေတာ္မူ သီခ်င္းထဲက ‘ျမန္မာျပည္ ဇာတ္လမ္း႐ႈပ္သမွ်မွာ ေရႊကညစ္န႔ဲ ေရးကာ စာကိုစီ … ရာဇဌာနီ ျမနန္းAယုတ္ဇာတ္မွာ Eကရာဇ္န႔ဲ
ေဝးတာ
ၾကာေလၿပီ…
တို႔၊
စၾကာသိုက္
ထဲက
‘ေAာင္ပင္လယ္မေတာ့…
ေရညိဳေျခာက္ခ့ေ ဲ လၿပီ… ေဆာင္ပလႅင္ ကြယ္ၿပီးေတာ့… ေရႊဗဟိုရ္ ေပ်ာက္ခ့ေ ဲ လသည္…’ တို႔ ဘာတို႔မ်ား
ဒါက ဇာတ္သမာၻကိုး။ ဇာတ္ခြင္ကိုး။ သဘာဝ က်တာ မက်တာ ေဘးဖယ္ထား၊ ကိုယ့္Aရပ္န႔ဲ ကိုယ့္ဇာတ္ ဟန္ကိုက်လို႔။ မနက္လင္းေတာ့ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္ ေကာင္းခ်က္က ရက္စက္သယ္’ ျဖစ္ေရာ။ ***
-၂Aခုေတာ့
သီေပါခင္ႀကိဳင္
ဇာတ္မကရတာ
ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္
ရွိေရာ့မယ္။
ဇာတ္လည္း
ေခါင္းကြဲသာြ းတာ ၾကာၿပီ။ ဇာတ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း နားကုန္ၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕ကဇာတ္ႀကီးေတြေတာင္
http://www.mmcybermedia.com
ေၾကးသံကေလးနဲ႔ ပို႔ေပးရင္ တခ်ိဳ႕ဆို မ်က္ရည္ကို က်ေတာ့တာ။
1 2
မကႏိုင္တ့ဲ ဇာတ္က မကႏိုင္ေတာ့တ့A ဲ ခါ ေတာဇာတ္ကေလးေတြက ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ စU္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။ ဒီေတာ့
တခ်ိဳ႕လည္း
ဘဝေဟာင္း
ျပန္ေရာက္ကုန္ေရာ။
တခ်ိဳ႕လည္း
ပ်ိဳးႏုတ္၊
ပဲႏုတ္၊
စားရင္းငွားလုပ္၊ ဆိတ္ေက်ာင္း၊ သိုးေက်ာင္း၊ တခ်ိဳ႕လည္း ထန္းတက္၊ ေလွလိုက္ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ သူကေတာ့
ေတာက္ေလွ်ာက္
ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္
လုပ္လာတဲ့လူ ဘယ္လိုလုပ္
Aဲဒါေတြ ျပန္လုပ္ပါေတာ့မလဲ။ သူ႔ရာြ မွာလည္း သူ မေနဘူး။ တျခားရြာတစ္ရာြ မွာ ေက်ာင္းႀကီးရခိုင္န႔ဲ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ဘေထြးဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမွာ ဝင္ခိုတယ္။ ဘေထြးဘုန္းႀကီးကလည္း တံျမက္စည္းကေလး
ေကာင္းပါတယ္။
ဘာေလး
လွည္း
ေပါ့။
ေက်ာင္းေဝယ်ာဝစၥကေလး ဒါေပမဲ့
ေနသာေနရတာ
လုပ္ သူ
ေပါ့၊
မေပ်ာ္ဘူး။
AေျခAေနမေပးလို႔သာကိုး၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဇာတ္ပဲ က ခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ သူက… Aႏုပညာသမား မဟုတ္လား၊ သီေပါခင္ႀကိဳင္ မဟုတ္လား။ နစၥ၊ ဂီတ၊ ဝါဒိတ ဆိုတ့ေ ဲ နရာနဲ႔ သူန႔ဲ မAပ္စပ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း တံျမက္စည္း
လွည္းရမယ့္လူ၊
ေဝယ်ာဝစၥ
လုပ္ေနရမယ့္လူ၊
ဆြမ္းဟင္းေႏႊး
ကပ္ရမယ့္လူ၊
မနက္ေစာေစာထၿပီး A႐ုဏ္ဆမ ြ ္း ကပ္ရမယ့္လူAျဖစ္ မေနခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ သူ မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ သူ ဇာတ္ကထြက္လာေတာ့ သူန႔A ဲ တူ ထင္း႐ွဴးေသတၱာေသးေသးတစ္လံုး ပါလာတယ္။ AဲဒီAထဲမွာ ဘာပါသလဲ ဆိုေတာ့ ၾသဘာ မယ္ဒလင္ကေလးတစ္လံုး ပါတယ္။ ထြင္းAိုးကေလး။ Aသံထက ြ ္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ တိုက္ႏွစ္လံုးႀကိဳးသစ္ကေလးမ်ား လဲလိုက္လို႔ကေတာ့ ေစာင္းသံကို
ေနာက္ ခါးရွည္ မင္းသားဝတ္Aက်ႌ ႏွစ္ထည္(ရိေတာ့ ရိေနၿပီ)၊ မင္းသားပုဆိုးက တစ္ထည္၊ ေနာက္
ေဘာ္ၾကယ္မမ ဲြ ဲြ
ေလးငါးလံုးပဲ
တစ္စေထာင္ေဖာ့လံုးကိုလည္း စိတ္ကူးရရင္ သန္လ်က္တစ္ေခ်ာင္း။
ထားပါ၊
က်န္ေတာ့တ့ဲ
ရွင္ဘုရင္ေဆာင္းတဲ့
ယုန္နားရြက္
စြပ္စပ ြ ္ၾကည့္ရတာ Aေမာ။ ေနာက္တစ္ခုက သစ္သား
ေျပာခ်င္တာက
မယ္ဒလင္ကေလး။
ဇာတ္ထတ ဲ ုန္းကေတာ့
ေမာင္းဆရာကိုခင္ေမာင္ ဆီက ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ‘ေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ဂ်င္ဂ်င္’ သင္ထားလိုက္မိတ့ဲ သီခ်င္း သံုးေလးပုဒ္ ရထားတာ ရွိတယ္။ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ရယ္၊ ‘ကကၠရ ေရႊစည္’ ရယ္၊ ‘ေဇယ်တု သဗၺမဂၤလံ’ ရယ္၊ ေနာက္ ကာလေပၚက တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ ဆိုပါေတာ့။
http://www.mmcybermedia.com
ထြက္ေနတတ္တာ။
1 3
တျခားသီခ်င္းေတြကိုလည္း ဟိုစမ္းစမ္း ဒီစမ္းစမ္း တီးႏိုင္ေပမယ့္ ဒီသီခ်င္းေတြေလာက္ မပိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာက
တီးလို႔မျဖစ္ေတာ့
ခပ္ေဝးေဝးက
ဘုရားပ်က္နား၊
ဇရပ္ပ်က္နား
သြား
သြားတီးရတယ္။ Aဝါေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ လက္လွည့္ကီးျပားေလးေတြကို ဘယ္ဘက္လက္က လွည့္ရင္း ‘ဒံု နန္နန္… ဒံု နန္နန္…’ Aသံညႇိၿပီးရင္ ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ ကို စကိုင္တာပဲ။ ၿပီးရင္ ‘ေဇယ်တု’ ကို တီးတယ္။ ‘ကကၠရ
ေရႊစည္’
ကေတာ့
သိပ္တီးခ်င္မွ
တီးတယ္။
သူက
နည္းနည္း
Aတီးကပ္ခ်င္တယ္။
Aဆိုကေလးနဲ႔မွလည္း ေကာင္းတယ္လို႔ သူ ထင္တာလည္း ပါတယ္။ ဒီ မယ္ဒလင္ကေလး ရွိေနလို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္ လို႔လည္း တစ္ခါတစ္ခါ သူ ေတြးတယ္။ သူ႔မွာ မိန္းမလည္း မရွိဘူး၊ Aေပါင္းAသင္းလည္း မရွိဘူး။ ဘယ္ကာလသား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သက္သက္ လာလည္တယ္ ရွိမလဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ ကိစၥရွိမွ လာၾကတာ မဟုတ္လား။ လူႀကီးေတြ လာတယ္ ဆိုUီးေတာ့၊ သူန႔က ဲ ဓာတ္မက်ဘူး၊ ဘာသာစကားခ်င္း မတူဘူး ဆိုပါေတာ့။ သူ႔Aလုပ္က ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ဖို႔ရယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖာ့လံုး ေခါင္းစြပ္ၾကည့္ဖို႔ရယ္၊ မယ္ဒလင္ကို တိုင္ကျဖဳတ္ၿပီး ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ တီးဖို႔ရယ္ ဒါကလြဲရင္ မရွိဘူး။ ၾကာေတာ့ ၿငီးစီစီျဖစ္လာတယ္။ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္လာတယ္။ လူလည္း ပိန္က်လာတယ္။ ဒီသီခ်င္းေတြလည္း
တီးရဖန္မ်ားေတာ့
Aီလာတယ္။
ဒါေပမဲ့
မတီးတာေတာ့
မဟုတ္ဘူး၊
သူ႔မွာ
Aႏုပညာသမားရယ္လို႔ ဇာတ္ခံုေပၚတက္ၿပီး သီေပါ လုပ္ရတာမ်ိဳးကလည္း မရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ သည္ မယ္ဒလင္ေလးနဲ႔ စိတ္ေျဖရေတာ့တယ္။ သည္ေတာ့ တီးျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေနာက္တစ္ခုက သူ Aရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ျဖစ္လာတာပဲ။ ***
ႏွစ္ကေလးနည္းနည္းရလာေတာ့
ေတာAရက္ေတြ
Aလြန္Aကၽြံေသာက္လို႔န႔ဲ
တူပါရဲ႕
AသားAေရေတြက နီေယာင္းေယာင္း ပြစိစိ ျဖစ္လာတယ္။ ခ်U္စုတ္စုတ္ ခၽြတ ဲ တ ဲ ဲ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ္ေရ တစ္ဝက္ေလာက္ ခ်ံဳးက်သြားတယ္။ ဆံပင္ေတြ ျဖဴလာတယ္။ ဘေထြးဘုန္းႀကီးက မတိုးေတာ့ဘူး။
ဆူတယ္၊
သူလုပ္ေနက်
မရဘူး။
က်ိန္းတယ္
ခါးေတာင္Aက်ႌေတြ၊
မျဖစ္ဘူး။
သန္လ်က္ေတြ၊
Aလုပ္လည္း မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ မိုးခ်ဳပ္ရင္ ဘံုဆိုင္ကို ေျပးေတာ့တာပဲ။
ေခ်ာ့တယ္၊
တရားျပတယ္
ေဖာ့လံုးေတြ
ထုတ္ၾကည့္တ့ဲ
http://www.mmcybermedia.com
-၃-
1 4
ပိုက္ဆံကေတာ့ တျခားAေၾကာင္းျပၿပီး
ေက်ာင္းကိုလာတဲ့ ေတာင္းလိုက္ေပါ့။
လူေတြဆီက
တစ္ခု
ေတာင္းလိုက္၊
တိုးတက္လာတာကေတာ့
ဆရာေတာ္ဆီက ရွိတယ္။
Aဲဒီရာြ က
ကာလသားေတြက သူ႔ကို တစ္ခ်ိန္ကနာမည္ႀကီးခဲ့တ့ဲ ‘သီေပါခင္ႀကိဳင္’ ဆိုတာ သိလာၾကတာပဲ။ သူကလည္း ၾကာေတာ့လည္း
ဇာတ္ခံုေပၚက
သူ႔ရဲ႕
ၾသဘာ
သီေပါခင္ႀကိဳင္ရဲ႕
ဘဝေဟာင္းကို
ထြင္းAိုးမယ္ဒလင္ကေလးနဲ႔
မထပ္ေAာင္
‘ပဗၺတ
ေျပာတယ္။
ေဟမဝန္ေတာင္’
ကို
စြဲလမ္းလာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ Aရက္ဝယ္လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ေဝးေဝးမွာ တီးၾကတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ ဆြမ္းစားေဆာင္
ေဘးက
သူ႔Aခန္းကေလးမွာ
စုၾကတယ္။
စကားေတြ
ေျပာၾကတယ္။
ေျပာၾကတယ္ဆိုတာက နားေထာင္ၾကတာပါ။ သူ႔ေသတၱာထဲက ေဖာ့လံုးကို ထုတ္ျပတယ္။ သန္လ်က္ေတြ၊ ပုဆိုးေတြကို ျပတယ္။ ကာလသားေတြကလည္း ေငးလို႔။ တစ္ညေတာ့
ကာလသားတစ္ေယာက္
သူ႔Aခန္းက်U္းကေလးထဲကို
ေရာက္လာတယ္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း ေတာ္ေတာ္မူးေနၾကၿပီ။ ကာလသားက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မယ္ဒလင္ကေလးကို ေတြ႔သာြ းတယ္။ “ကိုခင္… Aဲ… သီေပါခင္ႀကိဳင္ကေတာ့ တကယ့္ Aႏုပညာသမားစစ္စစ္ပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ရာြ မွာ မယ္ဒလင္မရွိဘူး။ တီးတတ္တ့လ ဲ ူလည္း မရွိဘူး။ ခင္ဗ်ား ဇာတ္ကတုန္းက က်ဳပ္တို႔က ငယ္ငယ္ရယ္။ Aေဖတို႔ေျပာတာကေတာ့ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ေကာင္း ဆိုပဲ” “ဒီလိုေပါ့ကာြ … Aႏုပညာသမားဆိုတာ က်ရာေပါ့။ လုပ္ရတာေပါ့။ ေသတၱမ်ား ဆြဲေမွာက္လိုက္လို႔ က်တဲ့A႐ုပ္ ေကာက္ကိုင္ႏိုင္ရတယ္ ဆိုသလိုေပါ့” “ဒါနဲ႔မ်ားဗ်ာ… ဒီပညာေတြတတ္ရဲ႕နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ေရညႇိတက္ခံေနရသလား” Aဲဒီကာလသား ျပန္သာြ းေတာ့ သူ ငိုင္ၿပီး က်န္ရစ္တယ္။ Aၾကာႀကီးလည္း စU္းစားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ၊ တစ္ခ်ိန္က သည္နယ္မွာ သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဆိုရင္ ကေရာင္း႐ိုက္တာနဲ႔ လူေတြ ညိဳ႕ေနရတာ။ ရြာဝင္တာနဲ႔ ‘ပါေတာ္မူ’ တင္ရေတာ့တာ။ ေရညႇိတက္ခံေတာ့မလား တဲ့။ ဒီပညာေတြ တတ္ရဲ႕နဲ႔ တဲ့။ ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဘးက
မီးခိုးလံုး႐ိုက္ေနတဲ့
Aခန္းကေလးထဲ
ေသတၱာေဟာင္းတစ္လံုးနဲ႔
ဘဝ
ၾကည့္စမ္း… ဒီစကားမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မေျပာဖူးဘူး။ မၾကားရတာပဲ Aႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ထင္းပံုၾကားမွာ ဝွက္ထားတဲ့ ေတာပုလင္းကို ထုတ္တယ္၊ ထပ္ေသာက္တယ္၊ ပုလင္းတစ္ဝက္က်ိဳးေတာ့ မယ္ဒလင္ကို ထ ျဖဳတ္တယ္၊ ႀကိဳးေတြကို စစ္တယ္၊ က်ေနတဲ့ႀကိဳးေတြကို ျပန္ညႇိတယ္၊ မယ္ဒလင္ကို ရင္ဘတ္ေပၚတင္ၿပီး ခဏမွိန္းေနတယ္။
မ်က္လံုးေတြက
ေသတၱာကေလးကို
သြားေတြ႔တယ္။
ေငါက္ခနဲ
ထ,ထိုင္တယ္။
ဆံုးလည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ဘဝကို
တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာရမယ္၊
Aတိုင္းAဆမဲ့
သူ႔Aႏုပညာေတြကို
Aေရာင္ျပန္တင္ရမယ္။ ကေန႔ညမွာပဲ လုပ္ရမယ္၊ မနက္ျဖန္ Aကူးမခံဘူး၊ ကေန႔ညပဲ။ ေျပာသာေျပာရတာ၊
http://www.mmcybermedia.com
ဆံုးရေတာ့မလား။
1 5
သူတစ္ေယာက္တည္း ပါေတာ္မူ က,ေနလို႔ မရဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္း ‘ပဗၺတ ေဟမဝန္ေတာင္’ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး။ ခံစားသူ ရွိရမယ္၊ နားလည္သူ ရွိရမယ္၊ Aကဲျဖတ္သူ ရွိရမယ္၊ ေဝဖန္ဆစ္ပိုင္းသူ ရွိရမယ္၊ ဒါဆိုရင္ ပရိသတ္ ရွိရမယ္၊ ဘယ္မလဲ ပရိသတ္… ပရိသတ္… သူ႔ေသတၱာကေလးကို တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ လက္ေတြန႔ဲ ဖြင့္တယ္။ ***
-၄သူေရာက္သာြ းေတာ့ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေလာက္ရွိၿပီ။ ေတာေက်းလက္က ညဆိုတာက လ ရွိရင္ရွိ၊ မရွိရင္လည္း ကိုယ့္လက္ကိုယ္ေတာင္ ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ ဆိုးတာက Aဲဒီညက ေလေတြတိုက္ေနတယ္။ ေလသံကလြလ ဲ ို႔ တျခားAသံ မၾကားရဘူး။ သူ မေၾကာက္ဘူး။ သူ ရည္ရယ ြ ္ခ့တ ဲ ့ေ ဲ နရာပဲ။ လမ္းေျမႇာင္ကေလးကို
ေတာ္ေတာ္ဝင္မိေတာ့
ေညာင္မုတ္ဆိတ္ပင္ေAာက္ကို
ေရာက္တယ္။
ခေနာ္နီခေနာ္န႔ဲ ဇရပ္ပ်က္ ေစာင္းေစာင္းႀကီးက သူ႔ကိုၾကည့္ေနတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေဝါခနဲ ထပ်ံတ့ဲ ငွက္တခ်ိဳ႕ကလြဲရင္ ေလတိုးသံေတြပဲ ရွိတယ္။ ဝိုးတဝါးျမင္ရတဲ့ Aားျပဳရတယ္။
ေျမမို႔မို႔ေတြကို
သူ႔နားထဲကလည္း
သူ
ေလေတြ
စမ္းၿပီး
ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တယ္။
တAားတိုးထြက္ေနတယ္။
တခ်ိဳ႕မွတ္တိုင္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ဝင္မိေတာ့မွ
Aုတ္ဂူတစ္လံုးကို သူ ေတြ႔တယ္။ ဒီသခ်ႋဳင္းကို သူ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူး။ သူ႔ရာြ က သူ႔သခ်ႋဳင္းလည္း မဟုတ္ဘူး။
Aုတ္ဂူေပၚ
တက္လိုက္တယ္။
ေဖာ့လံုးကို
စြပ္တယ္၊
သန္လ်က္ကို
ကိုင္တယ္၊
လက္တစ္ဖက္က မယ္ဒလင္ကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ကိုင္ထားတယ္၊ ၿပီးမွ ေျမကမူ ေျမပံုေတြဘက္ကို လွည့္တယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔ကို
က်ဳပ္
သနားတယ္။
ဒီကိုလာရတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စကားနည္းနည္း ေျပာမယ္။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ
Aထီးက်န္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ
က်ဳပ္
သိတယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔Aထဲက က်ဳပ္ကို သီေပါခင္ႀကိဳင္ဆိုတာ တခ်ိဳ႕ မွတ္မိလိမ့္မယ္” သူက ခဏနားၿပီး နားေထာင္ၾကည့္တယ္။ ေလသံကလြလ ဲ ို႔၊ ဇရပ္ပ်က္ဆီက သြပ္ျပား႐ိုက္သံ တဖန္းဖန္းကလြလ ဲ ို႔
ဘာသံမွ
မၾကားရဘူး၊
ၿငိမ္လို႔။
သူ
ေက်နပ္သာြ းတယ္။
သူ႔စကားကို
AေလးAနက္ထားၾကတယ္ လို႔ သူ ထင္တယ္။ “ဒီေတာ့ ဒီည က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖမယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ Aႏုပညာနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖမယ္။ က်ဳပ္ရဲ႕ ေၾကးေတြေညႇာ္ေတြန႔ဲ Aႏုပညာကို
ဒီည
ခင္ဗ်ားတို႔ တိုက္ဆိုင္တာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔Aဖို႔ သိပ္ကံေကာင္းတယ္”
ပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာမယ့္ကာလနဲ႔
http://www.mmcybermedia.com
“Aဟမ္း… ဒီည
1 6
‘ခင္ဗ်ားတို႔ သိပ္ကံေကာင္းတယ္’ ဆိုတ့A ဲ သံဟာ သခ်ႋဳင္းထဲမွာ က်ယ္ေလာင္သာြ းတယ္။ “ကိုင္း… ေဘရီတဖန္မွာ ေရႊျပည္မသန္ကတည္းက ေရႊစည္သံ ဆိုတာလည္း ေပ်ာက္ခ့ၾဲ ကၿပီ။ Aဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေနာက္က ၾကငွန္းေမွ်ာ္႐ႈၿပီး နန္းေတာ္Aတု Aခ်ဳပ္ႀကံတ့သ ဲ ူက… ဟဲ့… စမုခ္ခံတီး… …” ***
-၅မနက္လင္းေတာ့ သခ်ႋဳင္းစပ္ ယာတဲမွာေနတဲ့ ကိုေမႊးဆိုတ့လ ဲ ူ သီေပါခင္ႀကိဳင္ကို စေတြ႔တယ္။ သူႀကီးကေတာ္
Aုတ္ဂူေဟာင္းေဘးမွာ
နန္းဝတ္နန္းစားႀကီးနဲ႔
လဲလို႔။
လက္တစ္ဖက္မွာ
ၾသဘာ
ထြင္းAိုးကေလး။ သန္လ်က္ကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးေျမပံုတစ္ခုေပၚမွာ တင္လို႔ တဲ့။ ထံုးစံAတိုင္းေပါ့… လူေတြဆိုတာကေတာ့ ေျပာၾကဆိုၾကတာေပါ့။ တခ်ိဳ႕က Aန္ဖတ္ဆို႔တာ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က သရဲ ကုပ္ခ်ိဳးတာ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕က AေAးပတ္တာေနမွာပါ တဲ့။ သူ႔ဘေထြးဘုန္းႀကီး Aမိန္႔ရွိတာကေတာ့ “သီေပါခင္ႀကိဳင္ ဆိုတ့ေ ဲ ကာင္ ဘဝင္ေလဟပ္သာြ းတာ” တဲ့။
http://www.mmcybermedia.com
(AာကာUီး မဂၢဇင္း၊ Aတြဲ -၁၊ Aမွတ္ -၂။ ၁၉၉၀-ဇန္နဝါရီလ )
1 7
Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ -၁ပိန္းပိန္းပိတ္ပိတ္ ေမွာင္ေနသည္လည္း မဟုတ္။ ေလ်ာ့ပါးေသာAလင္း ယဲ့ယ့က ဲ ေလး ရွိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္ေနရာမွာမဟုတ္၊ သည္ကမာၻမွာပင္ မဟုတ္ ဟု ထင္သည္။ ကမာၻေျမႏွင့္ ေဝးလ်ားေသာ လြင့္ေမ်ာUကၠာခဲတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုAစပ္ၾကား ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ၿပီးေတာ့
တစ္ေကာင္တည္း မဟုတ္၊
ႏွစ္ေကာင္။ တစ္ေကာင္က ႏုနယ္ေသးေကြးလြန္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔Aေတာင္ႏွင့္သူ ပ်ံႏိုင္တာလည္း မဟုတ္။ တစ္ေကာင္၏ေက်ာေပၚမွာ ႏုမွ်င္ ေသးေကြးေသာ Aေတာင္ပံမ်ားႏွင့္ သိုင္းဖက္ကာ ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကာလမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ Aေတာင္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။ Aေတာင္Aလက္Aခ်ိဳ႕ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးကုန္သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပဳတ္က်က်န္ရစ္သည္။
ငံုးတိတိ
ငွက္ေမြးငွက္ေတာင္တို႔
ေျပာင္မမ ဲြ ဲြ
ျပည့္စံုစာြ
Aေရျပားနီက်င္က်င္တို႔ပင္
မရွိသျဖင့္
ေပၚေနၿပီ။
ခတ္Aားမေကာင္းလွ။
Aေတာင္ပံမွ
ၿငိမ္းခ်မ္းေAးျမေသာ
ေနရာကေလးတစ္ခုမွာ နားခ်င္လွၿပီ။ သို႔ေသာ္ နားေနရန္ေနရာ မရွိ။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေလ၊ မရွိ၊ ဘာမွ်မရွိ… Aေမွာင္သာလွ်င္ရွိ၏။ Aလင္းဖန္႔ဖန္႔ကေလးသာလွ်င္ ရွိ၏။ Aလင္းမွ်င္မ်ားေပၚတြင္ ငွက္တစ္ေကာင္ နားႏိုင္သည္လား…
Aေတာင္ခတ္Aား
က်လာၿပီ။
ေရွ႕ခရီးကို
တစိုက္စူးစူး
ၾကည့္ေနရေသာ
မ်က္လံုးေတြက ေသြးစမ်ား စီးက်လာသည္။ ေလတိုက္ႏႈန္းက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည္။ ေလ…
ေလတိုက္ေနသည္လား။
ေလတိုက္လွ်င္
ေလက
ဘယ္က
လာသလဲ။
သစ္ရက ြ ္သစ္ခက္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈက လာသလား။ ဒါဆိုလွ်င္ နားစရာတြယ္စရာ ရွိေနသည္ေပါ့။ မေတြ႔၊ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔။ သို႔ေသာ္ ေလသည္ ဝူးဝူးေဝါေဝါ တိုက္ေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။ ေလက ေAာ္သံေတြ ပါ ပါ လာသည္။ ေၾကာက္မက္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ တိုက္ခတ္လာျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလဆန္။ ပ်ံေနရျခင္းသည္ပင္
ေလဆန္။
ပိုၿပီး
Aားကုန္လာသည္။
ေက်ာေပၚက
ငွက္ကေလးကေတာ့
Aေတာင္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္းကုပ္ဖက္တယ ြ ္ထားဆဲ ျဖစ္သည္။
Aေတာင္ပံေပၚမွာ ငွက္တစ္ေကာင္
ငွက္Aေတာင္
မဟုတ္ေတာ့။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
Aက်ည္းတန္ေသာ
ျပဳတ္က်သြားျပန္သည္။
က်က္သေရမဲ့
ငွက္တစ္ေကာင္။
လွပေသာ ဒါမွမဟုတ္
လင္းတတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။ ဟိုး ေရွ႕မွာ ၿပိဳးျပက္ေသာၾကယ္ပြင့္ေတြကို ေတြ႔ေနရသည္။ နီးသည္ ဟု
ထင္ရေသာ္လည္း
Aလင္းႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
ပ်ံရUီးမည္
ထင္သည္။
ခရီးတစ္ေလွ်ာက္
႐ိုက္ခတ္လာခဲ့ေသာ Aဟုန္၊ ခြန္Aားႏွင့္ မာန္မ်ား ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့ၿပီ။ နားခိုAိပ္စက္ရန္ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ခ်င္ၿပီ။ ေAာက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွ်မရွိ… ေမွာင္။ ေလက ပိုမိုတိုက္ခတ္လာသည္။ ရင္ဝကိုေဆာင့္တန ြ ္းလိုက္သလို ခံစားရသည္။ ထိုAခါ Aရွိန္ႏွင့္ ေAာက္ကိုျပဳတ္က်သြားသည္။ Aရွိန္ႏႈန္း ျမင့္မားစြာ ျပဳတ္က်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငွက္ငယ္ကေလးက တAားသိမ္းဖက္ထားဆဲ။
http://www.mmcybermedia.com
ငွက္ကေလးရယ္… ေလွ်ာ့ပါUီး ဟု ေျပာခ်င္သည္။ ေျပာ၍ မရေခ်။ ေျပာ၍မရ။
1 8
မဆံုးႏိုင္ေသး…
က်ဆဲ…
က်ဆဲ။
ငွက္ကေလးက
ေၾကာက္လန္႔တၾကား
စူးစူးနစ္နစ္
ေAာ္ဟစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပဳတ္ထက ြ ္မသြားေသး။ ေလတိုက္သံႏွင့္ ေAာ္သံတို႔ ၿပိဳင္စူးသြားသည္။ Uီးေစာက္ကၽြမ္းျပန္
က်ေနသည္။ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ထိုးက်ေနသည္။ ငွက္ငယ္၏ သိမ္းဖက္ထားေသာ
Aေတာင္ကေလးႏွစ္ဖက္
ျပဳတ္ထက ြ ္သာြ းသည္၊
က်ေတာ့မသြားေသး။
က်ိဳးက်ဲက်ဲAေတာင္တခ်ိဳ႕ႏွင့္
ငွက္ငယ္၏ေျခသည္းမ်ား ခ်ိတ္စူးေနဆဲ ျဖစ္သည္။ Aားကို တင္းလိုက္သည္။ မ်က္ဝန္းထဲက ေသြးေတြ လွ်ံက်လာျပန္သည္။ ေလထဲမွာ မိမိကိုယ္ကို တန္႔သာြ းေAာင္
ႀကိဳးစားၾကည့္သည္၊ မရ။ Aရွိန္ကို
မတြန္းလွန္ႏိုင္။ က်ေနသည့္ Aရွိန္ကမ်ားသည္။ Aေတာင္ဖ်ားတခ်ိဳ႕မွ မီေလာင္ေညႇာ္နံ႔ နံလာသည္။ ထိုAခါ ဝမ္းနည္းစြာ ငိုခ်လိုက္သည္။ မ်က္လံုးAိမ္မွ ေသြးစက္တို႔က မည္းေမွာင္ နက္႐ႈိင္းေသာ ဟိုး ေAာက္သို႔ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနေလသည္။ ***
-၂ေသြးပုလင္းမွ ေသြးစက္တို႔ တစ္ေပါက္ခ်င္း တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနေလသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေလာင္ၿမိဳက္ကၽြမ္းခ်စ္ေနသည္။ Aပူရွိန္ေၾကာင့္ ေရငတ္ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္း႐ိုးတို႔ တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့ေငါထြက္ေနၿပီ ဟု ထင္သည္။ လည္မ်ိဳႁပြန္ဝAတြင္းသို႔
တံေတြးပင္
ဝင္၍မရခ်င္ေတာ့။
လည္မ်ိဳတစ္ခုလံုး
ထက္ျမေသာ
ဓားပါးပါးေလးျဖင့္ မႊန္းထားသလို Aက္ေၾကာင္းရာ မြမထ ြ ေနၿပီ။ တံေတြးတစ္ခ်က္
မ်ိဳၾကည့္သည္၊
ေမာဟိုက္ေနသည္မွာလည္း
ထိထိခိုက္ခိုက္
ေျပာစရာပင္မရွိေတာ့။
နာက်င္သာြ းသည္။
မ်က္လံုးေတြကို
ရင္ထမ ဲ ွာ
ႀကိဳးစားဖြင့္ၾကည့္သည္၊
မရ။
ပါးစပ္ကေတာ့ ပြင့္ဟသြားမွန္း သိသည္။ ေAးစက္ေသာေရAခ်ိဳ႕ ဝင္လာသည္။ ေရ…
ေရ…
ေရဆာေနသည္ပဲ၊
ေရဆာေနတာကို
သတိရသြားျပန္သည္။
Aငမ္းမရ
မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ဖို႔ Aားတခ်ိဳ႕ ရလာသည္။ မ်က္ခံေ ြ တြက မို႔ပိတ္ေနသည္။ မ်က္ခံေ ြ တြပြင့္ဟဖို႔Aတြက္ပင္ မ်က္ေၾကာမွ်င္ကေလးေတြ
ဆိုင္းေနၿပီလား။
Aရည္မ့ဲ
မ်က္ဝန္းေတြက
ေနေရာင္ေAာက္က
ေက်ာက္ခတ ဲ စ္လံုးလို ေသြ႔ေျခာက္မာေက်ာေနေရာ့မည္။ “သတိရၿပီလား ေမစီ…” နားထဲက ဆရာမကေလးက
ေလပူေတြ
တရွဲရွဲ
ငံု႔ၾကည့္ေနမွန္း၊
တိုးထြက္ေနသည္။
ႏႈတ္ခမ္းစပ္က
မနည္း
ေရစက္ေတြကို
ႀကိဳးစားနားေထာင္ေနရသည္။ တယုတယ
သုတ္ေပးေနမွန္း
http://www.mmcybermedia.com
မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလို နာက်င္သာြ းသည္။ ေရငတ္ ေျပသြားသည္။
1 9
သိေနသည္။
ေရမခ်ိဳးရတာ
ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ
ကိုယ္ခႏၶာက
Aနံ႔ဆိုးေတြထက ြ ္ေနမွန္း
သိသျဖင့္
ဆရာမကေလးကို ေဝဒနာၾကားက Aားနာေနသည္။ ဆရာမကို တားခ်င္ေသာ္လည္း Aသံမထြက္ႏိုင္။ “ေမစီ…
သက္သာတယ္မဟုတ္လား။
ေပ်ာက္သာြ းမွာပါ။
စိတ္ကလည္း
Aေရးႀကီးတယ္။
စိတ္လည္း တင္းထားမွေပါ့” ေထာက္ကန္ဖြင့္ဟထားေသာ မ်က္ေၾကာမွ်င္ေတြက ၾကာရွည္ခြင့္မျပဳျပန္ေတာ့။ မ်က္ခံေ ြ တြကို ပိတ္လိုက္ရျပန္သည္။ နားထဲက ေလေတြ တAူAူထက ြ ္ေနဆဲ။ ဘာဆိုဘာမွ မၾကားရ။ မွန္းေနလိုက္သည္။ လြင့္ေမ်ာေနေသာ ငွက္သားAမိကို သတိရသြားျပန္သည္။ ငွက္တစ္ေကာင္… ၿပီးေတာ့
သူ႔ေက်ာေပၚမွာ
ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္။
ဟင္းလင္း
စၾကဝဠာထဲကို
Uီးေစာက္ကၽြမ္းျပန္
က်ေနေသာ ငွက္ ႏွစ္ေကာင္။ ျပဳတ္လုတတ ဲ ဲ ငွက္ကေလးက ဘာျဖစ္သာြ းသည္လဲ။ မီးေလာင္သာြ းသလား၊ ဒါမွမဟုတ္… “ေမစီ… ေမစီ…” Aသံ… Aသံေတြက တုန္ခါေနသည္။ ဘယ္က Aသံေတြပါလိမ့္။ တိုးညင္းေသာAသံထမ ဲ ွာ က႐ုဏာAမွ်င္ကေလးေတြ
ပါေနသည္။
Aင္မတန္ရွားပါးသည့္
သည္Aမွ်င္ကေလးေတြကေကာ
ဘယ္ကက်လာသလဲ။ ထူးခ်င္ေသာ္လည္း မရေခ်။ သူနာျပဳဆရာမကေလးပဲ ထင္သည္။ “ေမစီ… ဒီမွာ နင့္သားေလး လာၿပီေလ” Aို…
သားေလး…
သားေလး…
ငွက္ကေလးထင္ပါရဲ႕။
ဟုတ္ႏိုင္သည္။
သားေလးဟာ
ငွက္ကေလးပဲေပါ့… လင္းတနဲ႔တူတ့င ဲ ွက္ဟာ၊ Aေတာင္ကၽြတ္ငွက္ဟာ၊ Uကၠာခဲေတြၾကားက နားစရာမဲ့ ခရီးသည္ငွက္ဟာ… မ်က္လံုးေတြ ပြင့္ဟသြားျပန္သည္။ ေၾကမြေနေသာ လည္ေခ်ာင္းႁပြန္ဝထဲက Aသံတစ္စ ထြက္ဖို႔
“သားေလး…” “ဗ်ာ” ခုတင္ေဘး ရပ္ေနသည့္ မ်က္လံုးေစာင္းေစာင္းႏွင့္ သားကေလး၊ ဆံပင္ေတြက နီက်င္ေနသည္။ Aသားေတြက ညိဳမႈိင္းေနသည္။ “သားေလး ဘယ္သာြ းေနတာလဲ”
http://www.mmcybermedia.com
ခဲယU္းလွသည္ေကာ။
2 0
“သား ပိုက္ဆံေတြသာြ းရွာေနတာေပါ့ ေမေမ… ေမေမ ဘာစားခ်င္သလဲ၊ သား ေပါင္မုန္႔ေလးခ်ပ္ ဝယ္လာတယ္။ သားမွာ တစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိတယ္။ သား ခိုးလာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ဘဘUီးလွထန ြ ္းတို႔ ေပးလိုက္တာဗ်” “ပိုးရယ္... ေတာင္းရမ္းလာရသလား” ေလသံေတြထမ ဲ ွာ
ေဒါသေငြ႔ေတြ
ပါသြားသည္ဟု
ထင္သည္။
ရွစ္ႏွစ္သားAရြယ္
ကေလးတစ္ေယာက္၏ တရားသျဖင့္ ေငြရွာနည္းမွာ ေတာင္းရမ္းျခင္းကလြလ ဲ ွ်င္ Aျခားမျဖစ္ႏိုင္။ “ဟုတ္တယ္… ေတာင္းလာတာပဲ။ ေမေမပဲ မခိုးရဘူး ဆို၊ ေတာင္းရမယ္ ဆို…” မ်က္လံုးေတြကို ပိတ္လိုက္သည့္Aခါ မ်က္ရည္ပူေတြ စီးက်လာသည္။ ေငြရွာသြားတာတဲ့လား ပိုးရယ္။ မ်က္ဝန္းမွ
ပါးျပင္ကိုျဖတ္ကာ
နားထင္စပ္ဆီသို႔
က်ေနေသာ
မ်က္ရည္၏လိမ့္ဆင္းမႈကို
သိေနသည္။ ရင္ထမ ဲ ွာ လႈိက္၍လႈိက္၍ တက္လာသည္။ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ငို၍မရ။ ငိုလိုက္ဖို႔ပင္ Aားမရွိ။ ရင္ထမ ဲ ွာ ထြက္ေပါက္မ့ဲ ဆို႔က်ပ္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ ပိုမိုသန ြ ္က်လာသည္။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး Aသားႀကိတ္စက္ထက ဲ ထြက္လာေသာ Aသားစေတြလို တစ္စစီ တစ္မွ်င္စီ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ထင္သည္။ “ေမေမ… ေမေမ…” ပိုး၏Aသံကေလးကို
တိုးတိုးကေလး
ၾကားေနရသည္။
ေနာက္
ေဝး၍
ေဝး၍
သြားသည္။
Aာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခိုက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ က်ေနမွန္းလည္း
သိေနသည္။
ေဝးလြင့္သာြ းမည့္
Aာ႐ံုေတြကို
လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။
ပိုးေခၚသံ
တိုးတိုးမွ်င္မွ်င္ကေလးကိုေတာ့ ၾကားေနရသည္။ “ေမေမ…” လက္ကို
ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည္။
ပိုး၏
ဆံစကေလးေတြကို
ပြတ္သပ္ေနခ်င္သည္။ လက္ကို ႐ုတ္တရက္ မ၍ မရ။ Aေတာ္ႀကိဳးစား၍ မ ယူရသည္။ သားဆံပင္ေတြက ၾကမ္းၿပီး ေျခာက္ေနလိုက္တာကြယ္။ “သားေလး… ပိုး…” “ဗ်ာ” “ေမေမ မရွိေတာ့ရင္…” “ေမေမ… ဒါကိုမေျပာပါနဲ႔” တတ္လိုက္တ့ဲ လူကေလးရယ္…
http://www.mmcybermedia.com
Aသံလာရာဘက္သို႔
2 1
ခဲတံေခ်ာင္းကေလးေတြႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။
တူေသာ
ပါးလႊာေသာ
လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြႏွင့္
ေလျပည့္ပူေဖာင္းတစ္လံုး၏
တ႐ႈိက္တငင္
ထူထမ ဲ ႈထက္
မပိုေသာ
Aေရျပားလႊာမ်ား ဖံုးAုပ္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက လိုခ်င္သလို ျဖန္႔ကားဆုပ္နယ္ခ်င္၍ မရ။ “ေမာလိုက္တာ သားေလးရယ္…” “ေပါင္မုန္႔စားလိုက္ပါလား။ သား ဝယ္ထားတယ္” “သား…” “ဗ်ာ” “Aိမ္ျပန္ေသးသလား ဟင္…” “ဟုတ္က့ဲ” “… … …” “ဗ်ာ…” ေမာဟိုက္ေနေသာရင္က မို႔ေမာက္ေနသည္။ Aိမ္ျပန္ေသးသလား ေမးရေသာ္လည္း ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ႀကီးထဲက ကုပ္ခ်ိခ်ိ ေလးတိုင္စင္ တဲကေလးတစ္လံုးကို ျမင္ေနရသည္။ Aသက္ကို
Aားစိုက္၍
႐ွဴေနရသည္။
စကားသံေတြ
မထြက္ေတာ့။
Aသာကေလး
မွိန္းေနလိုက္သည္။ သားေလးရဲ႕ Aသံေတြကိုပဲ တခံုမင္မင္ တဝႀကီး နားေထာင္ေနမိသည္။ “သားေလး ေက်ာက္ေရတြင္းက ရထားနဲ႔လာေတာ့ေလ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚမွာ လက္မွတ္စစ္တ့ဲ Uီးေလးႀကီးတစ္ေယာက္က သားကိုေမးတယ္။ ‘မင္း ဘယ္သာြ းမလို႔လဲ’ တဲ့။ ‘လူႀကီးမပါဘူးလား’ တဲ့။ ‘ေဈးသည္လား’ တဲ့။ သားက ‘ေမေမ ေဆး႐ံုတက္ေနတာ သြားၾကည့္မလို႔’ လို႔၊ ‘စားစရာလည္း မရွိပါဘူး’ လို႔၊ ‘ဆင္းရဲပါတယ္’ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္” စကားေတြက
ဗလံုးဗေထြးဝင္လာေသာ္လည္း
သိေနသည္။
Aသံက
ေဝးလံေသာAရပ္က
“Aဲဒီ Uီးက ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက တဲ့။ ‘ေဆး႐ံုကို ငါ လာၾကည့္မယ္’ တဲ့။ ေမေမနဲ႔ သား နာမည္ကို ေမးတယ္ဗ်။ ‘မင္းေျပာတာ မွန္ရင္ မင္းကို ငါ ေမြးစားမယ္’ တဲ့။ သားကို မုန္႔ဖိုးလည္း ေပးလိုက္တယ္။ ေဆး႐ံုနားက မီးပြိဳင့္မွာ မီးရထားၾကီးရပ္ေတာ့
သားက ဟိုေဆး႐ံုမွာ လို႔
ျပလိုက္တယ္။ သားက
ရထားေပၚမွာ ထိုင္ကန္ေတာ့လိုက္တယ္” ဘာေတြလဲ။ စကၠဴစေတြ… လက္ထက ဲ ို စကၠဴစေတြ Aတင္းထိုးထည့္ေပးေနသည္။ ေငြစကၠဴစ Aနည္းAက်U္း
ျဖစ္မည္။
ေဆး႐ံုခုတင္ထက္မွ
တန္ဖိုးသတ္မွတ္ခ်က္မွာ သိပ္Aရာမထင္ႏိုင္ေတာ့။
ေႂကြခါနီးသစ္သီးတစ္လံုးAဖို႔
ေငြစကၠဴမ်ား၏
http://www.mmcybermedia.com
ေျပာေနသလို တိုးလ်ေနသည္။
2 2
လက္ေခ်ာင္းေတြက
ဝါက်င့္ေနေသာ
ေဆး႐ံုခုတင္ေခါင္းရင္း
သံပိုက္လံုးတန္းကို
မွန္းဆ
ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကို ေစာင္းလိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ မရ။ ပိုက္ေတြက ေနရာAႏွံ႔Aျပားမွာ တပ္ဆင္ထားသည္။
လက္မွာ
ေသြးစက္ေတြ
တစ္ေပါက္ခ်င္း
စီးဝင္ေနသည္။
ႏွာေခါင္းAစပ္မွာ
တိပ္ႏွင့္ကပ္ထားေသာ ပိုက္တစ္ေခ်ာင္း ရွိသည္။ ဝါးပိုးဝါးတစ္လံုးထက္ မပိုေသာ ခႏၶာ၊ မ်က္လွည့္ေမွာ္ေသတၱာထက္မွ ေမ်ာက္ေခါင္းခြံတစ္ခုထက္ မပိုေသာ မ်က္ႏွာ၊ နာနာဘာဝတစ္ေကာင္လို ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည့္ မ်က္ႏွာ။ “သား မုန္႔သာြ းဝယ္Uီးမယ္ ေမေမ… ေမေမ့ဖို႔ လက္ဖက္ရည္ ဝယ္ခ့မ ဲ ယ္။ ပုလင္းထဲကေရေတြ သြန္လိုက္မယ္” ျခေသၤ့တစ္ေကာင္လို တစ္ေကာင္လို၊
သိုးကေလး
လွစ္ခနဲ
ေျပးထြက္သာြ းသံကို
တစ္ေကာင္လိုထက္
ၾကားေနရသည္။
ျခေသၤ့ကေလး
ပိုးကို
တစ္ေကာင္လို
ယုန္ကေလး ေလာကထဲမွာ
ထားခဲ့ခ်င္သည္။ ေစာေစာက ေစာင္းဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သျဖင့္ ေသြးပုလင္းက ေသြးက်မႈ ရပ္ဆိုင္းသြားသည္ဟု ထင္သည္။ ေခၽြးေတြ စို႔ထက ြ ္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက Aက္ကဲြေနသည္။ ေသြးမဆင္းေတာ့ေသာ ေသြးပုလင္းကို ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ ေခါင္းကိုေစာင္းငဲ့၍ သံဆန္ခါတပ္ျပတင္းမွ Aျပင္သို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ မပီ… ျမင္ကြင္းသည္
မပီ။ သို႔ေသာ္
သည္ျမင္ကြင္းေတြကို Aလြတ္ရေနသည္။
Aုတ္တိုက္ျဖဴျဖဴေလး တစ္လံုး၊ ေဘးမွာ လွည္းတစ္စီး၊ သို႔မဟုတ္ ေဆး႐ံုရင္ခဲြ႐ံုႏွင့္ Aေလာင္းသယ္လွည္း မည္းမည္း တစ္စီး။ ဒါကလြလ ဲ ွ်င္ Aျခားမျဖစ္ႏိုင္။ ***
-၃ေဆးသားမဲ့ကန္ကာရြက္ လည္သံကပင္
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေကာင္းေနေလသည္။ မႊန္စူးေသာ
ေဆး႐ံုနံ႔၊ သို႔မဟုတ္ ေမြးဖြားေဆာင္ဘက္မွ မီးေနနံ႔၊ သို႔မဟုတ္ ျပည္ပုပ္ေသြးပုပ္နံ႔တို႔မွ ညႇီၿပဲ႕ၿပဲ႕နံ႔။
Aနံ႔တစ္ခုခုကို ရေနသည္။ လူေသေတြရဲ႕Aနံ႔။ ေဝးလံေသာ Aရပ္မွ လာေသာ Aနံ႔သာဆိုလွ်င္ ရင္ခြဲ႐ံုဘက္ကလာသည့္Aနံ႔ကို
ရရွိေနျခင္း
ျဖစ္သည္။
Aုတ္တိုက္ျဖဴျဖဴကေလးဆီက၊
သို႔မဟုတ္
လွည္းမည္းမည္းဆီက ျဖစ္မည္။ သူ႔ကိုယ္သူ
ေဆး႐ံုရင္ခဲြ႐ံုထက ဲ
ေက်ာက္စားပြႀဲ ကီးေပၚမွာ
ေတြ႔ေနရသည္။
ရင္ခဲြ႐ံုထမ ဲ ွာ
ေက်ာက္စားပြဲ ရွိသည္မရွိသည္ကို သူ မသိ။ ေက်ာက္စားပြဲေပၚမွာ ဆန္႔ဆန္႔လ်ားလ်ား ၿငိမ္သက္ေနေသာ သူမခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ သူမ ေတြ႔ေနရသည္ Aမွန္။ ရေနေသာAနံ႔က သူ႔ကိုယ္မွAနံ႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ စားပြဲေပၚမွာ သူ မလွမပ ေလ်ာ့ရဲေနေလသည္။ ရင္ခဲြ႐ံုထက ဲ ို သူ ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္း မသိ။ သူ ဝင္လိုက္ေတာ့ ရင္ခဲြ႐ံုတံခါး ျပန္ပိတ္သာြ းသည္။
http://www.mmcybermedia.com
သို႔တည္းမဟုတ္ လူေသတို႔၏ ေAးစက္ေသာAနံ႔။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
2 3
ေက်ာက္စားပြဲေပၚကသူမကို သူမကိုယ္တိုင္ ျမင္ရေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ယွU္ကာAိပ္လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ သူမ AသာAယာ ျပန္ထလိုက္သည္။ ေက်ာက္စားပြဲေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းကာ တံခါးနားမွာ လာရပ္ေတာ့ တံခါးက AလိုAေလ်ာက္ ပြင့္သာြ းျပန္သည္။ ေဆး႐ံုေရွ႕ ေက်ာက္ခင္းလမ္းကေလးမွ
ထင္းရွဴးပင္တန္းဆီသို႔
ေရာက္လာသည့္Aခါ
ညသည္
ေAးျမစြာ
ႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ ထင္းရွဴးပင္ႀကီးေတြေAာက္က သစ္သားထိုင္ခံုေပၚမွာ ခဏထိုင္လိုက္ျပန္သည္။ ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ့ ေကာင္းေနသည္။
ေဆး႐ံုႀကီးတစ္ခုလံုးသည္
သာဝန္းစ
လသည္
ေမွာ္Aိမ္ႀကီးတစ္Aိမ္လို
ေဆး႐ံုေခါင္မိုးေပၚမွာ
ေၾကာက္မက္ဖယ ြ ္
ခ်ိတ္တယ ြ ္ေနသည္။
ထင္းရွဴးရိပ္မွာ
လေရာင္က်ိဳးက်ဲ။ ေလသည္ ထင္းရွဴးရြက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာေသာAခါ သာယာသံလိုလို၊ ညည္းသံလိုလို Aသံေတြ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ထင္း႐ွဴးပင္ၾကားက လသည္ မႈန္ရီလန ြ ္းသည္။ ေဆး႐ံုေဟာင္းဘက္မွာ ဆရာမတစ္Uီးကို စႀကႍမီးေရာင္ေAာက္မွာ ျမင္ေနရသည္။ သူ႔ကိုေတာ့ ျမင္ဟန္မရွိေခ်။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသးက်ံဳ႕သြားေAာင္ ျပင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဆရာမက သူ႔ကိုလွမ္းမျမင္ေတာ့ သူမ ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ခံုေပၚမွထကာ ေဆး႐ံုေရွ႕ ကားလမ္းေပၚသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ က်န္ရစ္ခ့သ ဲ ည္။
ေဆး႐ံုတံခါးကို
သူ႔ေျခဖ်ားေတြက
ေက်ာ္လိုက္သည္။
ေျမႀကီးႏွင့္
ေဆး႐ံုသည္
ထိစပ္ေနသည္
ဟု
ေဝးလ်ားစြာ
မထင္။
ေနာက္မွာ
မႈိ႕စကေလးတစ္စလို
လြင့္ေမ်ာေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ လြတ္ၿပီ… Aားပါးတရႀကီး ရယ္ပစ္လိုက္သည္။ သူရယ္တာကို သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ျမင္ရေတာ့
လန္႔ဖ်ပ္သာြ းျပန္သည္။
သြားေတြ
တစ္ေခ်ာင္းမွ
မရွိေတာ့။
မ်က္လံုးတစ္လံုးက
Aျပင္ဘက္ကို တြက ဲ ်ေနသည္။ ပါးတစ္ျခမ္းက ရြ႔လ ဲ ိမ္ေနသည္။ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚက မိမိလႈပ္ရွားမႈကို မိမိ ျပန္ၾကည့္ေနရေသာ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္လို ျပန္ျမင္ေနရျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုAခါ သူမ ငိုခ်လိုက္သည္။ “ေမစီ… ေမစီ…” တိုးညင္းေသာAသံႏွင့္Aတူ
သူ႔ကိုကိုင္လႈပ္ေနမွန္း
ပထမUီးစြာ
သိလိုက္ေသာAခါ
သူ
မာေတာင့္ေသာ
ေဆး႐ံုကုတင္ထက္မွာ၊
မႊန္စူးေသာ
Aနံ႔ေတြၾကားမွာ၊
တစ္ပတ္ခ်င္း
မွန္မွန္လည္ေနေသာ ပန္ကာရြက္ေAာက္မွာ သူမ ရွိေနမွန္း ျပန္သတိရလာသည္။ “ေမစီ…
ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနသလဲ။
နင္တို႔သားAမိလည္း
ဒုကၡပါပဲဟယ္။
ကေလးကပါ
ေဆး႐ံုတက္ေနရတယ္၊ ျခင္ေတြကိုက္ထားလိုက္တာ။ Aို… Aိုး… ေနပါUီးကြယ္… ငါ ေစာင္ၿခံဳေပးစမ္းမယ္” တာဝန္က်
ဆရာမကေလး၏
Aသံၾကားေတာ့
သူမ
လန္႔ႏိုးသြားသည္။
ခုတင္လတ ြ ္တစ္လံုးမွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ Aိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားေလးကို သတိရသြားသည္။
လူနာမရွိေသာ
http://www.mmcybermedia.com
ငို႐ႈိက္ေနသည္ ဟု ထင္သည္။
2 4
ခ်ည့္န႔စ ဲ ာြ လည္ပတ္ေနေသာ ပန္ကာရြက္က ျခင္ေကာင္ေတြကို ေမာင္းႏွင္မပစ္ႏိုင္။ ဆရာမက ထံုးစံAတိုင္း ေဆးထိုးေပးသြားၿပီ ထင္သည္။ ထိုးသည္ျဖစ္ေစ၊ မထိုးသည္ျဖစ္ေစ သူမမွာ ခံစားမႈ မရွိေတာ့၊ ထိ သိ မရွိေတာ့… ေရဆာလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တင္းေျခာက္ေနသည္။ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ ေဆး႐ံုခုတင္ႏွင့္ ထိစပ္ေနေသာ
ကိုယ္ခႏၶာAစိတ္Aပိုင္း
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ထံုက်U္ေနသည္။
ေလရွဴရတာလည္း
မဝခ်င္ေတာ့။ တAားရွဴသြင္းေနရသည္။ Aဆုတ္ထက ဲ ို ေလနည္းနည္းပဲ ဝင္သည္။ Aဆုတ္တစ္ခုလံုး ျပန္႔ကားသြားေAာင္
ရွဴသြင္းခ်င္ေသာ္လည္း မရ။ သားေလးကို
ႏႈိးမည္
ႀကံသည္။ မႏႈိးရက္ေတာ့။
Aသံထက ြ ္ခ်င္ေသာ္လည္း ေစးထန္းေသာ ခံတြင္းက ဖြင့္၍မရေခ်။ သူမ ေသသြားၿပီလား… ဒါမွမဟုတ္ ေသေတာ့မွာလား… မသိေခ်။ “ေရ… ေရ…” Aသံထက ြ ္သာြ းသည္ ဟု ထင္သည္။ ေရစက္Aခ်ိဳ႕ စီးက်လာမွန္း သိေသာ္လည္း ဘယ္သူက တိုက္ေနမွန္း မသိ။ ေရစက္ေတြက ႏွလံုးကို ျဖန္းခနဲ ျဖန္းခနဲ ထိစU္သာြ းသည္။ သူ႔နားထဲမွာ စကားသံေတြ ၾကားေနရသည္။ တေဝါေဝါ ဆူညံေနေAာင္ ေျပာေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စကားေတြက ေဝး၍ ေဝး၍ သြား႐ံုမက ေႏွးေကြးေလးတြ႔စ ဲ ာြ ေျပာေနသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ Aမည္ကို တယုတယေခၚေနမွန္း သိေသာ္လည္း ေမး႐ိုးကို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ထိုးကာ ၾကားေၾကာင္း တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ ဘယ္သူက ေခၚေနတာလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘယ္သူေတြလဲ… ***
-၄သည္တစ္ခါ သူမ တက္လိုက္ေသာ Aေဆာက္AAံုမွာ Aုတ္တိုက္နီနီႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာကို
တက္ေနရျခင္း
ျဖစ္သည္။
Aခ်ိဳးAေကြ႔ေတြ
မ်ားလြန္းသျဖင့္
ဘယ္ႏွထပ္မွန္းလည္း မသိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးAခ်ိဳးတစ္ခု Aေကြ႔လိုက္တြင္ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔တစ္မ်ိဳးကို
ခ်ီAီေသာရနံ႔သည္ ခန္းမထဲမွာ ႀကိဳင္ေလွာင္ေနသည္။ ဝင္းလက္ေသာ Aေရာင္တင္ဆီသုတ္ ကၽြန္းသားခံုတန္းေတြကို
တစ္တန္းၿပီး
တစ္တန္း
ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သည္။
လက္ဝါးကပ္တိုင္ပံု
႐ုိက္ႏွိပ္ထားေသာ ယပ္ေတာင္တခ်ိဳ႕။ ဓမၼသီခ်င္းစာAုပ္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ေနရသည္။ ယပ္ေတာင္ေပၚက စာေတြကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ‘ခရစ္ေတာ္၌ Aိပ္ေပ်ာ္ျခင္း၊ ေမစီ… Aသက္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္’ ဟု ေရးထားသည္။ ေရွ႕ကိုဆက္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ေရွ႕မွာ Aနက္ေရာင္ ေသတၱာရွည္တစ္လံုး ရွိေနသည္။ လႊားၿခံဳထားေသာဇာပဝါမွာ ျဖဴေဖြးေတာက္ပလြန္းသည္။ Aုတ္တိုက္နံရံကို ႐ိုက္ခတ္၍ လႈိက္ခုန္ေနေသာ စႏၵရားသံႏွင့္Aတူ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဓမၼသီခ်င္း က်ဴးEသံက လႈိင္းထေနေလသည္။
http://www.mmcybermedia.com
႐ွဴ႐ႈက္မိေလသည္။ ႏွင္းဆီရနံ႔…
2 5
‘ေကာင္းကင္မွာ မိတ္ေဆြမ်ား ေတြ႔ရလိမ့္မည္။ ဝမ္းေျမာက္ျခင္း ျမစ္ေရသည္ စီးလ်က္ေန၏။ ကယ္တင္ရွင္ၿပံဳးရယ္ျခင္း ျမင္ရျပန္လွ်င္ Aနႏၲကာလမွာ ဘုန္းေတာ္ျမတ္ပင္’ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ကာ ေသတၱာနက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေတာက္ပေသာဇာပဝါကို ျဖတ္၍ ေသတၱာထဲငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
မ်ားစြာ Aံ့ၾသသြားေလသည္။ ေခါင္းတလားထဲမွာ Aိပ္စက္ေနသူကား
သူမကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ လူေတြက သူမကိုမေတြ႔သလို ဓမၼသီခ်င္း၌ Aာ႐ံုစူးနစ္ထားၾကသည္။ ႏွင္းဆီရနံ႔သည္
ပိုမိုမႊန္စူးေနသည္။
ေၾကာက္လန္႔တၾကား
ေနာက္ဆုတ္လာခဲ့သည္။
လူေတြက
သူမကိုမျမင္တာ သူမ Aံ့ၾသေနသည္။ ‘Aကၽြႏ္ုပ္ရန္သူတို႔ေရွ႕မွာ
Aကၽြႏ္ုပ္Aဖို႔
စားပြက ဲ ို
ခင္းက်င္းေတာ္မူ၏။
Aကၽြႏ္ုပ္ေခါင္းကို
ဆီျဖင့္လိမ္းက်ံေတာ္မူ၏။ Aကၽြႏ္ုပ္ခက ြ ္ဖလားသည္ လွ်ံလ်က္ရွိပါ၏’ သင္းAုပ္ဆရာေတာ္၏ က႐ုဏာျဖင့္ ႁမြက္က်ဴးသံသည္ သူမေနာက္မွာ လြင့္ဝဲ ပါလာသည္။ ေလွကားေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႔တစ္ခုမွာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုခ်လိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ငိုရင္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႀကီးမားေသာ သံပန္းတံခါးႀကီးကို တြန္းဖြင့္ကာ လမ္းမေပၚကို ဆင္းလိုက္သည္။ လမ္းမေပၚမွာ ကသုတ္ကရက္ လူတန္းႀကီးကို
သူမ
ေတြ႔ရွိေလသည္။
ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သည္မွာပင္
Aဆက္မျပတ္
ၾကားေနရေသာ
ရွည္လ်ားေသာ
ေၾကးစည္ထိုးသံႏွင့္Aတူ
လူတန္းႀကီးသည္ တေရြ႕ေရြ႕သြားေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ လူတန္းရွည္ႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးတန္းထဲသို႔ သူမ တိုးဝင္လိုက္သည္။
သည္လူေတြကလည္း
ယပ္ေတာင္ကေလးေတြ
ကိုယ္စီကိုင္ထားသည္။
ယပ္ေတာင္ေတြမွာ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရေသာ Aနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ Aနတၱ ဆိုသည့္ စာလံုးေတြကို ေတြ႔ေတာ့မွ သူမ သေဘာေပါက္သာြ းသည္။ သူမက လူေတြကို တစ္ရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ေက်ာ္ကာ ျဖတ္တက္လာခဲ့သည္။ သူမ ေရွ႕ဆံုးတန္းကို ေရာက္လာေတာ့ လမ္းက်U္းကေလးတစ္ခုထက ဲ ို လူေတြ တိုးဝင္ေနၾကသည္။ ေျမစိုင္ခဲ စိုပပ ြ ြေပၚမွာ တင္ထားေသာ ေသတၱာရွည္တစ္လံုး။ Aထဲမွာ သူမ ရွိေနေလသည္။ ေသတၱာေပၚက ေငြေရာင္ကႏုတ္ကေလးေတြက ၿပိဳးျပက္ေနသည္။
ထိုင္လိုက္သျဖင့္ ေျမစိုင္ခတ ဲ ခ်ိဳ႕ က်င္းထဲကို က်သြားေသာ္လည္း လူေတြက သူမကိုမေတြ႔သလိုပင္။ AဘြားAိုတစ္Uီးက
လက္ထမ ဲ ွာ
ခ်ိန္ခြင္ကေလးတစ္လက္ကို
ကိုင္ထားသည္။
တစ္ဖက္မွာ
Aက်ႌကေလး ႏွစ္ထည္။ သည္ဘက္မွာေတာ့… Aို… သူမ ႏွစ္သက္ခ့ဖ ဲ ူးေသာ ရွန္Aက်ႌကေလး။ ဒါျဖင့္ ဟိုဘက္ကAက်ႌေတြကေကာ။ ပိုး၏Aက်ႌေတြပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ တည့္မတ္စာြ ႐ိုးဂုဏ္ကိုျပသေနသည္။
http://www.mmcybermedia.com
လူေတြကို တAားတိုးဖယ္ကာ ေသတၱာႏွင့္ Aနီးဆံုးေနရာမွာ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူမ
2 6
“ကိုင္းပါကြယ္…
သံေယာဇU္ေတြကို
ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့။
ကေလးက
လူ႔ဘံုမွာေနခဲ့ရမွာေလ။
ညည္းနဲ႔က ဘဝျခားေနၿပီပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီAေဖလက္ထက ဲ ိုသာ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့ပါေတာ့။ သေဘာတူရင္ ညည္းဘက္က ႏွိမ့္ျပလိုက္။ ႏွိမ့္ျပလိုက္… ႏွိပ္ျပလိုက္ပါ ေAရယ္” သူ႔Aေဖ တဲ့၊ ပိုးရဲ႕Aေဖ ေပါ့။ Aို… ပိုးရဲ႕Aေဖလက္ထက ဲ ို ထားခဲ့ရမတဲ့လား။ မေပးဘူး… ဘယ္ေတာ့မွမေပးဘူး။
ေျမစိုင္ခတ ဲ စ္လံုးကို
ပိုး၏Aက်ႌဘက္က
ခ်ိန္ခြင္ထဲ
ထည့္လိုက္သည္။
ခ်ိန္ခြင္လွ်ာသည္ ငုိက္ခနဲ ထိုးက်သြားသည္။ “မဟုတ္တာေA… ညည္းႏွယ္… ညည္း မကၽြတ္မွာစိုးလို႔ ေျပာတာ ေAရဲ႕… သူတို႔က ကေလးကို ရွင္ျပဳေပးမယ္ တဲ့။ ညည္းလည္း ဘဝကူးေကာင္းေရာေပါ့” ခ်ိန္ခြင္က ျပန္လည္တည့္မတ္သာြ းျပန္သည္။ Aံကို တင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ကာ ေျမစိုင္ခဲေတြကို လက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေAာင္ ဆုပ္ရင္း ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ
လူေတြက
သူမကို
မေတြ႔ၾကျခင္းပင္
ျဖစ္ေလသည္။
သခ်ႋဳင္းဝသို႔
ေရာက္ေသာAခါ ျမက္ခင္းစပ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္။ တစ္ေယာက္တည္း… ပထမဆံုး
သူမ
ျမင္ရသည္မွာ
Aနက္ေရာင္
ကတၱီပါသဲႀကိဳးတပ္
ဖိနပ္ကို
စီးထားေသာ
ေျခေထာက္မ်ား။ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ တင္းမာခက္ထန္ေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ Aရက္ခိုးေဝေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားက
ေတာက္လက္ေနသည္။
ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ
ရင္းႏွီးခဲ့ဖူးေသာ
သည္မ်က္ႏွာကို
သူမ
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။ ကိုၫန ြ ္႔ေဝ… သူမ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္သည္။ ပိုး… ပိုးရဲ႕ Aေဖ… ကိုၫန ြ ္႔ေဝ၊ ပထမAိမ္ေထာင္။ မိမိဘဝ၏ ပထမဆံုးေႂကြခ့ဖ ဲ ူးေသာ ေဆြးျမည့္ေသာသစ္ရက ြ ္ တစ္ရက ြ ္။ ယမုန္နာျမစ္လယ္မွာ Aေဆြခင္ပန ြ ္းဖြ႔ၾဲ ကေသာ
ေၾကးAိုးႏွင့္ေျမAိုးတို႔
Aခ်င္းခ်င္း
႐ိုက္ခတ္မိသည့္Aခါ
ေျမAိုးသာလွ်င္
ေနာက္ဆံုး တစ္စစီ တစ္ဖ့စ ဲ ီ ကြဲေၾကသြားရသည့္ ပံုျပင္ကို သူမ သတိရေနသည္။ Aိမ္ေထာင္သက္
ထိုေနရာက
သူမ
ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
Aေတာ္
ခရီးေပါက္လာသည့္Aခါ
ခဏေလး
ရပ္နားလိုက္သည္။ ေခၽြးေတြ ရႊန ဲ စ္ေနသည္။ ေမာဟိုက္ပင္ပန္းလွၿပီ။ လမ္းႏွစ္ခမ ြ ွ ေတာင္ကမူကေလးေပၚ တက္သာြ းေသာ
လမ္းကေလးကို
သူမ
ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြက ဲ ိုင္ထားသျဖင့္ ေရွ႕တိုးလို႔မရ။ “ေနUီးေလ… ငါလည္း လိုက္မွာေပါ့”
ထိုAခါ
သူမ၏ပခံုးေတြကို
http://www.mmcybermedia.com
သံုးႏွစ္Aတြင္း ပိုးကိုေမြးၿပီးစမွာပင္ သူႏွင့္ လမ္းခြဲခ့သ ဲ ည္။
2 7
လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိုး ေလးႏွစ္သားမွာ သူမ လက္ထပ္ယူခ့ေ ဲ သာ ဒုတိယAိမ္ေထာင္ကို ေတြ႔သည္။ “မလိုက္န႔ဲ… နင့္မ်က္ႏွာကို ငါ မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ ဘာထူးသလဲ… နင္လည္း Aတူတူပဲ။ နင္ ငါ့ကိုမခ်စ္ဘူး။ ငါ့သားေလးကိုလည္း နင္ မခ်စ္ဘူး။ နင္က ပေထြးပဲ၊ ငါ့သားေလးကို နင္ ႏွိပ္စက္တယ္။ ငါကလည္း
ပင္ပင္ပန္းပန္း
ရွာေကၽြးရေသးတယ္၊
ငါ့သားေလးကိုလည္း
နင္
႐ိုက္တယ္။
နင့္ကို
မၾကည့္ခ်င္ဘူး… မုန္းတယ္… မုန္းတယ္… မုန္းတယ္…” တစ္ေတာလံုး၊
တစ္ေတာင္လံုး
ဟိန္းသြားေAာင္
ေAာ္ဟစ္လိုက္သည္။
ေဒါသျဖင့္
တုန္ယင္ေနသည္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္က ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္ေလသည္။ “သြား… နင္ ငါ့ကိုမၾကည့္န႔။ဲ နင့္ေၾကာင့္၊ နင့္ေၾကာင့္… ငါ့ဘဝ…” ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ နာၾကည္းစြာ
ငိုမိျပန္သည္။
သတိရေနသည္။
ေလသည္
ေAးျမစြာတိုက္ခတ္ေနသည္။
စက္႐ံုႀကီးတစ္႐ံု
ေဘးမွာ
သူမဘဝကိုသူမ
ဝါးတဲကေလးႏွင့္
ေနရသည္။
ဒုတိယAိမ္ေထာင္က သူမႏွင့္ ကြလ ဲ ိုက္ ေပါင္းလိုက္ ျပန္လာလိုက္။ စက္႐ံုထက ဲ ဆီခပ ဲ ံုးေတြမွာ ေယာက္သာြ းခြံႏွင့္ ျခစ္ကာ ဆီခဲ စုခ့ရ ဲ သည္။ ထင္းတိုထင္းစ သံတိုသံစ ေကာက္ရသည္။
တခ်ိဳ႕က
သနားသျဖင့္
ခြင့္ျပဳသည္။
တခ်ိဳ႕က
မသနားဘဲ
ခြင့္ျပဳသည္။
ကြင္းက်ယ္ႀကီးထဲက ဝါးတဲကေလးမွာ ေနရေသာ သူမရဲ႕ဘဝကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သူေတြ မ်ားလာသည္။ ဒုတိယAိမ္ေထာင္၏ မိဘေတြကလည္း သူမဆီ
ျပန္မလႊတ္ေတာ့။ ျပန္ေပါင္းဖို႔လည္း မေျပာေတာ့။
ဤသို႔ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္သူမ်ားႏွင့္ ဘဝသည္ သာယာသလို ရွိလာသည္။ ထိုAခါ သူမ ဘဝကို ဇက္ကုန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ဝါးAိမ္ကေလးသည္
တစ္ေန႔တျခား
ေဆြးျမည့္သာြ းေလသည္။
Aျခင္ဝါးေတြ
ဆင့္ဝါးေတြ
ျပဳတ္က်ကုန္သည္။ ပိုးမႈန္တို႔ျဖင့္ ယိမ္းယိုင္စျပဳလာသည္။ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ ဝါးမ်ိဳစ ျပဳလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေႏြလ၏ရက္တစ္ရက္မွာ ေဆး႐ံုကို သူမ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ ေဆး႐ံုကို… ေဆး႐ံု…
“သားေလး… ပိုး…” ***
-၅“သားေလး… ပိုး…” “Aေမ…” “Aေမ…”
http://www.mmcybermedia.com
ေဆး႐ံုမွာပဲ… သူမ ေဆး႐ံုမွာ ရွိေသးသည္ပဲ။
2 8
မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ျမင္ကြင္းသည္ မႈန္ဝါးလြန္းသည္။ ေဝးလံေသာAရပ္သို႔ ေျပးလႊားေနေသာစိတ္ေတြကို ျပန္လည္ စုစည္းမိလာသည္။ နဖူးႏွင့္လည္ပင္းမွာ ေခၽြးေစးေတြ က်ေနသည္။ ပါးဟက္ျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရေသာ ပလိုင္းထဲကငါးတစ္ေကာင္လို မြန္းက်ပ္ေနသည္။ “မေမစီ… သတိရၿပီလား… သတိရၿပီလား” တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ
Aသံတစ္စ…
မ်က္လံုးေတြကို
ဖြင့္လိုက္သည္။
မ်က္ရည္ပူေတြ
လိမ့္ေလွ်ာက်လာသည္။ “မေမစီ…
သတိရၿပီလား…
ေသေသခ်ာခ်ာ
နားေထာင္ပါ
မေမစီ…
ေသေသခ်ာခ်ာ
နားေထာင္ပါေနာ္” ရွိသမွ်ခြန္Aားေတြကို စုက်စ္ကာ နားေထာင္လိုက္သည္။ ေဝးလ်ားေသာ ေတာင္ၾကားလြင္ျပင္ တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ လွ်ိဳတစ္ခုထက ဲ Aသံေတြလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါေနသည့္ Aသံမ်ား။ “ကၽြန္ေတာ္
ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးက မီးရထားAရာရွိတစ္Uီးပါ။ မေမစီရဲ႕ သားေလးကို
မေမစီ
ခြင့္ျပဳရင္ ကၽန ြ ္ေတာ္ ေမြးစားပါရေစ။ မေမစီ ၾကားရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ေပးခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္ႀကီးေတြေရွ႕မွာ တရားဝင္ေAာင္ ေဆာင္ရက ြ ္မွာပါ” “Aေမ… Aေမ… သားေျပာတဲ့ UီးUီးေလ… ေဆး႐ံုကို လိုက္လာတာ တဲ့။ သားကို လာေခၚတာ တဲ့” “မေမစီ… ၾကားရင္ ေခါင္းညိတ္ျပပါေနာ္။ ကၽန ြ ္ေတာ့္ကို ေပးမယ္ဆိုရင္ ပါးစပ္က ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာပါ” မ်က္လံုးကိုဖြင့္ထားေသာ္လည္း ဘာမွမျမင္ရေတာ့။ Aသံေတြက ၾကားတစ္ခါ တိုးတစ္လွည့္။ ေလထဲမွာ
ေသးမွ်င္ေသာ
ပင့္ကူမွ်င္ႀကိဳးကေလးႏွစ္ေခ်ာင္း
တလက္လက္
လြင့္ေမ်ာေနသည္။
တစ္ေခ်ာင္းက မိမိAသက္ဇီဝႀကိဳးမွ်င္၊ တစ္ေခ်ာင္းက… တစ္ေခ်ာင္းက…
သူမ ေခါင္းကေလးတစ္ခ်က္
ညိတ္လိုက္ဖို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမးကေလးတစ္ခ်က္
ဆတ္လိုက္ဖို႔၊
ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးလိုက္ဖို႔… သူမကို တင္းရစ္ထားေသာ ႀကိဳးကေလးေတြ ေထာင္းခနဲ ေထာင္းခနဲ ျပတ္ေတာက္သာြ းသည္။ ထို႔ေနာက္…
(ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၁၁၂၊ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ - မတ္လ)
http://www.mmcybermedia.com
“Aေမ…”
2 9
နင္ Aင္မတန္ ပလီတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါ မလြဲ -၁ဘူတာ႐ံုကေလးက ခပ္ေျမႇာင္ေျမႇာင္ကေလးဆင္းၿပီး ဝါးတံတား ခေနာ္နီခေနာ္န႔က ဲ ို ဒယီးဒယိုင္န႔ဲ ကူးျဖတ္လာတဲ့ ကိုမွန္ကင္းကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြက… “Uီးမွန္ကင္းႀကီး မိန္းမခိုးလာၿပီ Aေဖေရ” ေAာ္လိုက္ၾကတဲ့ကေလးေတြဆိုတာ ပြက္ပက ြ ္ကို ညံသာြ းေတာ့တယ္။ ကေလးေတြက
Aေဖေရ
လို႔သာ
ေAာ္ၾကတာ၊
ထြက္ၾကည့္ေတာ့
Aေမေတြခ်ည္း
ထြက္ၾကည့္တယ္။ Aေဖေတြက ထြက္ၾကည့္လို႔လည္း ျမင္ရတာမွမဟုတ္တာ။ သည္တစ ဲ ုကေလးေတြမွာ ေနၾကတဲ့ Aိမ္ေထာင္Uီးစီး ဆိုတ့ဲ ေယာက္်ားသား ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ဟာ မ်က္မျမင္ေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုမွန္ကင္း မိန္းမခိုးလာတယ္ ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း မျမင္ရေပမယ့္ ထြက္ၾကည့္ၾကတယ္။ မ်က္ႏွာေလးေတြကလည္း ၿပံဳးလို႔ရႊင္လို႔။ သူတို႔Aားလံုးက
ဆရာႀကီးလို႔
ေခၚၾကတဲ့
Uီးက်ီးညိဳကေတာင္
‘ဟ…
မွန္ကင္းႀကီးရ…
ႏွစ္ေယာက္သား တြလ ဲ ို႔၊ ဟုတ္လွေခ်လား ငါ့လူရ’ တဲ့ လွမ္းေAာ္တယ္။ ဟုတ္လွေခ်လား ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း
သာ
ေAာ္တာ
မဟုတ္ဘူး။
သူလည္း
ဖိုးငိုလည္း
ျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။
ပါေသးတာ။
မနက္က
တကယ္က
ခုနစ္နာရီခဲြေကာင္န႔ဲ
လိုက္သာြ းတုန္းက ကိုမွန္ကင္းရယ္ ဖိုးငိုရယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ မယ္ဒလင္န႔ဲ သြပ္လယ ြ ္ဘူးကေလးေတာ့ ပါတာေပါ့ေလ။ Aခုညေန ျပန္လာေတာ့ သံုးေယာက္။ ကိုမွန္ကင္းကို မိန္းမ တစ္ေယာက္က တြလ ဲ ို႔။ တြတ ဲ ယ္ ဆိုေပမယ့္ မိန္းမက ေရွ႕က ကိုမွန္ကင္းက Aဲဒီမိန္းမ ပခံုးကို ကိုင္ရင္း စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔
ကိုမွန္ကင္းကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္၊
မယ္ဒလင္ကေလး
ဝါးတံတားကေလး
ေခါင္ေစာက္ေစာက္တက ဲ ေလး
ေက်ာမွာကပ္တ့ၿဲ ပီး
ေတြ႔လိမ့္မယ္
တည့္တည့္ကိုသာြ း’
လို႔
ျဖတ္၊
‘ဘူတာက
ဆင္း၊
တဲစုကေလး
ေနာက္ကလိုက္ရင္း
နည္းနည္း ေတြ႔လား၊
တတြတ္တတ ြ ္န႔ဲ
လမ္းျပတယ္န႔တ ဲ ူပါတယ္။ ေရွ႕ကမိန္းမက လူစိမ္းဆိုေပမယ့္ သြားေနလိုက္တာ ေျဖာင့္လို႔။ တဲေလးေပၚ
ေရာက္ေတာ့
ကိုမွန္ကင္းက
မယ္ဒလင္ကို
ေက်ာသိုင္းထားရာက
ျဖဳတ္ၿပီး
ထရံမွာညႇပ္ထားတဲ့ ႏွီးေခ်ာင္းမာမာကေလးမွာ ခ်ိတ္တယ္။ သူ ခိုးလာတဲ့ မိန္းမကို လွမ္းၿပီး ေရတစ္ခက ြ ္ ခပ္ေပးစမ္း တဲ့။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခိုင္းေနတဲ့ ကိုမွန္ကင္းကို လာၾကည့္ၾကတဲ့ ကေလးေတြန႔ဲ မိန္းမေတြက သေဘာေတြက်လို႔။ ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ တဲကေလးဆီကို ကသုတ္ကရက္ မိန္းမေတြထက ဲ တစ္ေယာက္က…
လိုက္လာၾကတဲ့
http://www.mmcybermedia.com
ျပန္လာတာ။ ဖိုးငိုကေတာ့ ဟိုးေဝးေဝးေနာက္က ႀကံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းစုပ္ရင္း လိုက္လာတယ္။
3 0
“ေAာင္မာ AေမာAပန္းမ်ား ေျဖပါေစUီးေတာ့။ မင္းႏွယ္…၊ ငါ့ညီမ… မလုပ္န႔။ဲ သူ႔ဟာသူ ခပ္ေသာက္လိမ့္မယ္” တဲ့။ ကိုမွန္ကင္းကေတာ့ AိAိဖိုင့္ဖိုင့္ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးကို တသိမ့္သိမ့္ ျဖစ္သာြ းေAာင္ ရယ္ရင္းက… “မယားေနစ ဆင္ေသမွ ဗ်” ဆိုေတာ့ မိန္းမေတြက ဝိုင္းရန္ေတြ႔ၾကတာ ကက္ကက္လန္ေရာ။ ခဏေနေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက ဖိုးငိုကို လွမ္းေခၚတယ္။ ဖိုးငိုက ႂကြပ္ႂကြပ္Aိတ္န႔ဲ ဝယ္လာတဲ့ ထမင္းသံုးထုပ္ကို သူ႔ေရွ႕မွာ လာခ်တယ္။ တကယ္က
ဖိုးငိုက
ကိုမွန္ကင္းရဲ႕သား
မဟုတ္ဘူး။
ဘာမွလည္း
မေတာ္ဘူး။
သူ႔လို
ဘဝတူမ်က္မျမင္ထက ဲ တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားပဲ။ Aသက္က ရွိလွမွ ဆယ္ႏွစ္သာသာပဲ။ ကိုမွန္ကင္းမွာက လူတမ ဲြ ရွိဘူး။ တစ္ေယာက္တည္းသမား။ လူပ်ိဳလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ မိန္းမနဲ႔လား ဆိုေတာ့လည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ မိန္းမကေတာ့ ရဖူးတာေပါ့။ ဖိုးငိုကိုပဲ
ေလာေလာဆယ္
လူတလ ဲြ ုပ္ေနရတယ္။
ဆရာႀကီး
ေသာ့ခတ္ၿပီး
လႊတ္လိုက္တ့ဲ
သြပ္လယ ြ ္ဘူး လည္ပင္းခ်ိတ္ၿပီး တစ္ေနကုန္ မီးရထားလိုက္စီးေနလိုက္တာ ေမွာင္မွခ်ည္း ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေတာ့ ပိုက္ဆံခဲြ။ ဆရာႀကီးက တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ႏုတ္ၿပီး က်န္တာ ဖိုးငိုတစ္ခ်ိဳး၊ သူႏွစ္ခ်ိဳး ယူေနက်။ ဖိုးငိုကလည္း ေက်နပ္တယ္၊ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ထက ြ ္ရတာ သူ ေပ်ာ္တယ္။ ပိုက္ဆံလည္း ရတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက Aဆိုေကာင္း၊ Aတီးေကာင္း။ Aသံကေတာ့ ခပ္Aစ္Aစ္ ရွတတ ကြၿဲ ပဲၿပဲႀကီး။ ဆိုတတ္လို႔သာ
နားေထာင္ေကာင္းတာပဲ
ရွိတယ္။
ဖိုးငိုက
ကိုမွန္ကင္းနဲ႔
လိုက္ခ်င္သလို
ကိုမွန္ကင္းကလည္း ဖိုးငိုမွ ဖိုးငို။ တျခားကေလး တြဲေလ့မရွိဘူး။ Aဆိုေလးရတဲ့ ကေလးမေတြ ရွိတာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚဘူး။ ဖိုးငိုကိုပဲ သံေယာဇU္ ျဖစ္ေနၿပီကိုး။ ဖိုးငိုေပးရတာကိုလည္း သူ ဝမ္းသာတယ္။ ဖိုးငိုတို႔တက ဲ သူ႔တန ဲ ႔ဲ သိပ္မေဝးေပမယ့္ ဖိုးငိုက ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ပဲ ညAိပ္တယ္။ ႏွိပ္ေပး နင္းေပးေသးတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ဆင္းတာ၊ ေရAိမ္ဆင္းတာကAစ
ဖိုးငိုလာခ်ေပးတဲ့
ႂကြပ္ႂကြပ္Aိတ္ထက ဲ
Aင္ဖက္န႔ထ ဲ ုပ္ထားတဲ့
ထမင္း
သံုးထုပ္ကို
ကိုမွန္ကင္းခိုးလာတဲ့ မိန္းမက ေျဖတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္က ပစၥည္းပစၥယေလး၊ ပန္းကန္ခက ြ ္ေယာက္ေလး တခ်ိဳ႕ကို ဖိုးငိုက လိုက္ျပေတာ့ Aဲဒီမိန္းမက လိုက္ၾကည့္တယ္။ သူက ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ Aိမ္ရွင္မ ျဖစ္သာြ းၿပီကိုး။ ကိုမွန္ကင္းကိုသာ မကဘဲ ပစၥည္းခန္း ဆိုတာလည္း သူနဲ႔ဆိုင္သာြ းၿပီကိုး။ ကိုမွန္ကင္း ခိုးလာတဲ့ မိန္းမကလည္း ကိုမွန္ကင္းရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ခဏေလးနဲ႔ ျမင္သာြ းၿပီးသား ျဖစ္ကေရာ။ Aိပ္စရာ ေခါင္းAံုး ႏွစ္လံုး၊ ဖ်ာ တစ္ခ်ပ္၊ သံပန္းကန္ သံုး ေလး ခ်ပ္၊
http://www.mmcybermedia.com
ဖိုးငိုပဲ။ ဖ်ားလို႔နာလို႔ ခ်မ္းေAး ေလး၊ လင္ေမာ္ဂ်င္ ေလး ေျပးဝယ္ပါUီးဟ ဆိုလည္း ဖိုးငိုပဲ။
3 1
ဒယ္Aိုးေလး တစ္လံုး၊ သံုးဘူးဝင္ ဒန္Aိုးလတ္လတ္ တစ္လံုး၊ ပုလင္း ေလး ငါး လံုး၊ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေသာက္ေရAိုး တစ္လံုးနဲ႔ စစ္မတ္ခက ြ ္ ေႂကြကာြ တစ္လံုး ပါပဲ။ ကိုမွန္ကင္း ပိုင္တာ ဒါပဲ။ ကိုမွန္ကင္းခိုးလာတဲ့ မိန္းမကလည္း ဒါေလာက္ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားပံုပဲ။ ကိုမွန္ကင္းလိုလူဆီက သည့္ထက္ ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘူး ဆိုတ့ဲ မ်က္ႏွာမ်ိဳးပဲ။ သံပန္းကန္ႏွစ္ခ်ပ္ ယူၿပီး ထမင္းေတြ ထည့္တယ္၊ ေသာက္ေရတစ္ခက ြ ္ ခပ္ၿပီး ကိုမွန္ကင္းေရွ႕ ခ်ေပးတယ္။ ဖိုးငိုန႔ဲ ကိုမွန္ကင္းကိုသာ ခ်ေပးတာ၊ သူကေတာ့ မစားဘူး။ “Aစ္ကို… စားေလ” ဆိုေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးနဲ႔။ “မၾကည္လည္း စားေလ” တဲ့။ မၾကည္ ဆိုတ့ဲ နာမည္ကို သိၾကေတာ့ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ မိန္းမေတြက ဖိုးငိုကို စ,တယ္။ “နင္စားၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္ေတာ့။ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ နင္န႔ဲ ကေန႔ ဘာမွ မပတ္သက္ေတာ့ဘူး။ မၾကည္ ေရာက္လာၿပီ” တဲ့။ ဖိုးငိုကလည္း
သူ႔ဆရာသမား
သံေယာဇU္ျဖစ္ေနၾကတာ
မွန္ေပမယ့္
မိန္းမရလာတယ္ ကိုမွန္ကင္း
ဆိုေတာ့
ေပ်ာ္ေနပံုပဲ။
မိန္းမရလာၿပီ
ဆိုေတာ့
ႏွစ္ေယာက္သား သူ
ဆက္ေနလို႔
မေကာင္းေတာ့ဘူး ဆိုတာ ဖိုးငိုကလည္း သိပံုေပၚတယ္။ “က်ဳပ္ ျပန္မွာပါဗ်ာ” တဲ့။ မိန္းမေတြက ရယ္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ မျပန္ပါနဲ႔ကာြ တဲ့၊ တို႔န႔ပ ဲ ဲ ေနပါ တဲ့ ေျပာရွာပါတယ္။ ဖိုးငိုက မေနခ်င္ဘူး ပဲ ေျပာၿပီး ထမင္းဆက္စားတယ္။ ကိုမွန္ကင္း ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မၾကည္က
ေနာက္ေဖးဘက္
ပန္းကန္ထက ြ ္ေဆးေတာ့
မိန္းမတစ္ေယာက္က
မၾကည္ကို
ဘယ္က
သူ႔Aဖြ႔ေ ဲ ဟာင္းက
လူေတြ
ေခၚလာတာလဲ တဲ့ တိုးတိုးေလး ေမးတယ္။
“ပုဇန ြ ္ေတာင္ဘူတာမွာ
ေတြ႔တာပါဗ်ာ။
Uီးမွန္ကင္းနဲ႔ခင္တ့ဲ
ထည့္ေပးလိုက္တာ။ Uီးမွန္ကင္းကလည္း ေခၚလာေရာ” Aဲဒါ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ မၾကည္တို႔ ေတြ႔ၾကပံုပဲ။ သံေယာဇU္ ျဖစ္ၾကပံုပဲ။ ညားၾကပံုပဲ။ ခဏေနေတာ့မွ မၾကည္ ျပန္ဝင္လာတယ္။ လာၾကည့္ၾကတဲ့ မိန္းမေတြေရာ ဖိုးငိုေရာ ျပန္ေတာ့မွ ကိုမွန္ကင္းက
ေခါင္းရင္းဘက္က
မီးတိုင္ခက ြ ္ကေလး
ထြန္းတယ္။
မႈိေတာင္တက္ေနတဲ့ ကိုမွန္ကင္းက
ဝါးပတၱလားဆီ
ပတၱလားရြက္ေပၚ
ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဟိုစမ္းဒီစမ္း တီးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ကေလး တီးၿပီးေတာ့မွ… “နင္ ဘာသီခ်င္းရသလဲ”
ထသြားတယ္။ တင္ထားတဲ့
မၾကည္က လက္ခတ္ကို
http://www.mmcybermedia.com
ကိုမွန္ကင္းက မေျဖပါဘူး၊ ဖိုးငိုကပဲ ေျဖတယ္။
3 2
“ရပါတယ္” “Aာယားမ ရလား” “Aင္း” ကိုမွန္ကင္း
သူန႔တ ဲ စ္သက္လံုး
တြဲရမယ့္မိန္းမ
သီခ်င္းဘယ္ေလာက္ရသလဲ
ဆိုတာ
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း စာေမးပြစ ဲ စ္တယ္၊ တစ္ပုဒ္ပဲ ေမးၾကည့္ရေသးတယ္၊ ရတယ္ ဆိုေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ေက်နပ္သာြ းတယ္။ Aာယားမသီခ်င္း ေျခဆင္းေလး Aသံျပလိုက္ေတာ့ မၾကည္က ဝင္ဆိုေရာ။ “သူငယ္ ေရဆိပ္ ေတာင္ထိပ္သစ္ပင္ Uယ်ာU္ပန္းမန္ ေရကန္ေရတြင္း ယမင္းပ်ိဳစစ္ ဝတ္စားသစ္ႏွင့္ ျပဴလွစ္ရိပ္ၿငိမ္ လူ႔စည္းစိမ္ဝယ္ Aခ်ိန္သာေတာင္း ညေနေစာင္း တဲ့ရွင္…” ကိုမွန္ကင္းက
သံက်ေလးေတြပဲ
လိုက္ေခါက္ေနတာ။
ေျခဆင္းသက္သက္ကိုး။
မၾကည္က
Aသံေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕၊ Aသံက မခိုင္ဘူး။ ယိုင္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ သူ သတိထားမိတယ္။ “ခရာဘယ္တင္ Aမွာစကားနဲ႔ ျပရပါေတာ့… ရတနာတင္ဟာ Aာယားမရယ္လို႔ ကာလသားက မုန္းခ်င္မုန္းပေစေတာ့…” ကိုမွန္ကင္းက ပတၱလားေၾကာင္ေလး သူ႔မွာရွိေပမယ့္ Aရင္ညေတြက တီးျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔လံုး ရထားေပၚမွာ မယ္ဒလင္တီးေနရေတာ့ Aိမ္က ပတၱလားေၾကာင္ကို မတီးျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ကိုမွန္ကင္းမိန္းမခိုးလာတဲ့ညပဲ သီခ်င္းသံေလးနဲ႔ ပတၱလားသံေလးနဲ႔ ဆိုေတာ့ ေဘးကတဲေတြက သေဘာေတြက်လို႔။
မၾကည္ကလည္း
မဆိုးဘူး
ေပါ့။
ဘယ္ကဘယ္လို
ဘာမွန္းမသိေပမယ့္
သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ တြလ ဲ ို႔ျဖစ္တာပဲ ေပါ့။ “နင္ Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… ညည္း Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္
Aဲသည္ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ဝါးပတၱလားကို ရပ္လိုက္တယ္။ “နင့္ဟာက
Aသံေတြ
ယြင္းေနတယ္ဟ။
ပတၱလားAက်နားေထာင္။
ေနUီးဟ…
ငါ့ပတၱလားကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္ေနတယ္။ ဆိုေပါက္… ဆိုေပါက္… ဒီမွာၾကည့္…” ကိုမွန္ကင္းက ေျခဆင္းAခ်ပိုဒ္ကို ဆိုျပတယ္။ မၾကည္ကလည္း လိုက္ဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကည္က သူဆိုေနက်Aဆိုက Aသားက်ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္န႔ျဲ ပင္လို႔မရဘူး။ ခဏခဏ ျပန္ဆိုျပတယ္။ မၾကည္က ခဏခဏ မွားေတာ့… “နင္ Aရင္က ဘယ္လိုဆိုခ့တ ဲ ာတံုး” ဆိုေတာ့၊ မၾကည္က…
http://www.mmcybermedia.com
ခံရမွာပါမလြဲ… Aားလံုး မွန္ၾကတာပါပဲ…”
3 3
“Aို… Aစ္ကိုကလည္း…” တဲ့။ Aရင္ ဘယ္လိုဆိုခ့တ ဲ ာတံုး ဆိုတာက မၾကည္ Aရင္ တြဲေနက် ဆိုေနက်လူက သင္မထားဘူးလား လို႔ ေမးတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။ နင္ရဖူးခဲ့တ့ဲ လင္ေတြက ဒီလိုပဲ သင္ထားသလား ဆိုတ့ဲ Aဓိပၸာယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကိုး။
ကိုမွန္ကင္းက
သူ႔စကားမွားသြားမွန္း
သိေတာ့
သီခ်င္းတိုက္တာ
ရပ္လိုက္ေရာ။
လက္ခတ္ကေလး ပတၱလားရြက္ေပၚ Aသာတင္တယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္စိသာမျမင္တယ္၊ မီးခြက္ထန ြ ္းထားမွန္း သိတယ္န႔ဲ တူပါရဲ႕… “မၾကည္… နင့္မီးခြက္ႀကီးက မပူဘူးလား။ မႈတ္လိုက္ပါလား” တဲ့။ ***
-၂ကိုမွန္ကင္းက သူ႔တစ ဲ ုေလးမွာ လူခ်စ္လူခင္ေတာ့ မ်ားတယ္။ သည္ေနရာကေလးက Aစုကို သူေရာက္လာတာ ရွိလွမွ Aလြန္ဆံုး တစ္ႏွစ္သာသာေပါ့။ Aရင္က ပုဇန ြ ္ေတာင္ဘက္မွာ ေနတယ္။ သူ႔Aုပ္စုကေလးနဲ႔ သူ ေနတာပါပဲ။ Aခုေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ Aေပါင္းAသင္းမင္ၿပီး သည္မွာ ေနျဖစ္ေတာ့တာ။ ပထမ ေရာက္စကေတာ့ Aတြဲရယ္ဘာရယ္ မရွိပါဘူး၊ တစ္ကိုယ္ေတာ္ပဲ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚ ႀကံဳသလိုလိုက္သာြ းတာပဲ။
ေျခေထာက္ကေလးနဲ႔
စမ္းစမ္းၿပီး
တစ္တၿဲြ ပီးတစ္တဲြ
ကူးေနတာပဲ။
လက္ကလည္း တီး၊ ပါးစပ္ကလည္း ဆို ပဲ။ ဘုရားလမ္းဘူတာေလာက္
ေရာက္ေတာ့
ဆင္း၊ Aင္းစိန္ရထား ေျပာင္းစီး၊ တာေမြေလာက္
ကန္ပ့ေ ဲ လာက္မွာ ျပန္ဆင္း၊ လမ္းေဘးမွာ ထမင္းဝယ္စား၊ ဘူတာတစ္ခုခုမွာ ခဏနား၊ ႏွစ္ခ်က္ခဲြေလာက္ ရထားျပန္တက္ၿပီးရင္ မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္ေရာ။ ရလည္း ရတယ္။ မရဘူးဆိုတ့ေ ဲ န႔ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရတယ္။
ဆိုတာနဲ႔ ေရခ်ိဳးတယ္၊ Aနားက ဘူတာ႐ံုကေလး ေဘးမွာ ေတာAရက္ဆိုင္ကေလး တစ္ဆိုင္ရွိေတာ့ သူ႔Aဖို႔
နီးနီးနားနား
ျပန္လာတယ္ဆိုေပမယ့္
Aဆင္ေျပတယ္။
နည္းနည္းေလး
ေထြလာေတာ့မွ
ျပန္လာတာ။
သူ႔ခ်ည္းျပန္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က လာႀကိဳမွ
ျပန္လို႔ရတာ။ သူလို ဘဝတူမိသားစုေတြထမ ဲ ွာ သားေတြသမီးေတြန႔ဲ ေဝေဝစည္စည္ ရွိေနတဲ့ မိသားစုေတြလည္း ရွိတာပဲ။
တခ်ိဳ႕လည္း
ငယ္ေပါင္း
႐ိုး႐ိုးသားသား
က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏံြ
သစၥာရွိရွိပဲ။
ဘဝတူAခ်င္းခ်င္းက
ခင္ၾကတယ္၊ စာနာၾကတယ္။ ကူညီၾကတယ္။ ကေလးAခ်င္းခ်င္းလည္း သင့္ျမတ္ၾကတာပါပဲ။
http://www.mmcybermedia.com
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကိုမွန္ကင္း Aရက္ေတာ့ႀကိဳက္တယ္။ Aေသကို ႀကိဳက္တာ။ ျပန္ေရာက္ၿပီ
3 4
သူ႔ကေလး ကိုယ့္ကေလး ေခၚခိုင္း၊ ေခၚတြဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဘယ္သူ႔ကေလးမွရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးေတြကလည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါမွရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ တြၿဲ ပီးလိုက္ပို႔တာပဲ။ ရွက္တယ္ဘာရယ္ မရွိဘူး။ Aရက္ဆိုင္မွာ
ကိုမွန္ကင္း
မူးေလာက္ၿပီဆိုရင္
ကေလး
တစ္ေယာက္မဟုတ္
တစ္ေယာက္
ေရာက္လာတာပဲ။ “Uီးမွန္ကင္းႀကီး… ထေတာ့” ဆိုရင္ “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ” ဆိုၿပီး ထေတာ့တာ။ မထလို႔လည္း မရဘူးေလ။ သူမ်ားတြမ ဲ ွ သူ Aိမ္ေရာက္မွာကိုး။ ေနာက္တစ္ခုက
ကိုမွန္ကင္းက
ဖဲ႐ိုက္ေကာင္း။
သူ႔မွာ
ဖဲထုပ္တစ္ထုပ္
ကိုယ္ပိုင္ရွိတယ္။
သူမ်ားဖဲထုပ္န႔ဆ ဲ ိုရင္ေတာ့ သူ လက္မခံဘူး။ သူ႔ဖထ ဲ ုပ္န႔သ ဲ ာ႐ိုက္မယ္ ဆိုလို႔ကေတာ့ မ်က္စိေကာင္း မကလို႔ မ်က္စိသံုးလံုး ပါလာပါေစ၊ လာခဲ့ ပါ။ သူ႔ဖထ ဲ ုပ္ကိုလည္း သူ ဘာမွလုပ္ထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႐ိုး႐ိုးဖဲထုပ္ပါပဲ။
မွတ္ထား၊
ေတးထားတာလည္း
မရွိပါဘူး။
တြဲ႐ိုက္မယ့္
မ်က္စိေကာင္းတဲ့လူက
႐ိုက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ႀကိဳက္သလို စစ္ေဆး။ မသကၤာဘူး ထင္ရင္ မ႐ိုက္န႔။ဲ သူကိုင္တယ ြ ္ေနက်မို႔ သူ႔Aထာကေလးနဲ႔သူ သိေနတာကလြလ ဲ ို႔ ဖဲထုပ္ကို ဘာမွ ျပင္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္႐ိုက္ျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက သူ႔လူယံုကို ေခၚလာေရာ။ ေငြAႏုတ္Aသိမ္း လုပ္ဖို႔၊ တစ္ဖက္ကဖဲပြင့္ ၾကည့္ေပးဖို႔ ဒါပဲ။ က်န္တာ သူပဲ ကိုင္တယ္၊ သူပဲ ႐ိုက္တယ္။ သူေခၚလာတဲ့လူက ကိုင္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေလ်ာ္စရာရွိရင္ ေလ်ာ္ေပးလိုက္၊ စားစရာရွိရင္ စားလိုက္၊ ဒါပဲ ခိုင္းထားတာ။ ဝိုင္းျဖစ္လို႔မ်ား ဆိုလို႔ကေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက ဒိုင္ပလ ဲ ုပ္တယ္။ သူမ်ားေမွာက္ထားတဲ့ ဖဲခ်ပ္ေတြကို လိုက္စမ္းၿပီး “ဖမ္းတယ္” လို႔ ေAာ္ေတာ့တာ။ မ်က္စိေကာင္းတဲ့
႐ိုက္ဖက္ေတြက
“ေAာင္မာ
မွန္ကင္းရာ…
ေသခ်ာမွလည္း
လုပ္ပါဟ”
လို႔မ်ားဆိုရင္ ေAာက္ဖတ ဲ စ္ခ်ပ္ လက္န႔ပ ဲ တ ြ ္တ့ၿဲ ပီး “ကုလားကြ” လို႔ ေAာ္လည္း ေAာ္၊ ေဖ်ာင္းခနဲလည္း ႐ိုက္ခ်၊ ၾကည့္လိုက္… ကုလား ပဲ။ “ပိုင္လွေခ်လား မွန္ကင္းရ” ဆိုေတာ့ “ကံပါဗ်ာ… မွန္ကင္းရဲ႕ ကံပါ…” တဲ့
ဖဲ႐ိုက္တင္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ားထိုးရင္လည္း ကိုမွန္ကင္းကို ေကာင္းလိုက္တ့ဲ
ေခါင္းကလည္း
မေျပာနဲ႔ေတာ့။
က်ားကြက္က
ေတာ္႐ံုလူ မႏိုင္ဘူး။ စကၠဴက်ားကြက္ျဖစ္ျဖစ္၊
သစ္သားက်ားခံုန႔ျဲ ဖစ္ျဖစ္ မကစားခင္ သူ႔လက္န႔ဲ လိုက္စမ္းတယ္၊ ဒါပဲ… ၿပီးၿပီ။ က်ားေကာင္ေတြ
ေျဖာင့္ေနေAာင္စီတယ္။
သစ္သားခံုဆိုရင္ေတာ့
သူ
ပိုႀကိဳက္တယ္။
က်ားထိုးတယ္ဆိုလို႔ ေရးေတးေတးျမင္ရလို႔ေတာ့ မထင္န႔၊ဲ ဘာမွကို မျမင္ရတာ။ ဝိုးဝိုးဝင္းဝင္းေလာက္ပဲ ျမင္ရတာ။ ေနသာေနသလား၊ ေမွာင္ေနသလားဆိုတာပဲ သိတာ။
http://www.mmcybermedia.com
Aၿမဲေျပာတတ္တယ္။
3 5
တစ္ဖက္ကလူရဲ႕က်ားက ဂ်စ္ ဂ်စ္ နဲ႔ တက္မယ္ ဆိုရင္ သူကလည္း ဂ်စ္ ဂ်စ္ နဲ႔ တက္လိုက္တာပဲ။ သူ႔က်ားေကာင္ တစ္ဖက္ကင္းေနရာေရာက္လို႔ မထည့္ေသးဘူး ဆိုရင္လည္း “ကင္း ထည္”့ လို႔ ေAာ္ေရာ။ သူက ကင္းထည့္ရမယ္ဆိုရင္လည္း ကင္းထည့္ေပးလိုက္ေရာ။ သူက ကင္းထည့္ရမယ္ဆိုရင္ တစ္ခါတေလ သံုးကြက္ေလာက္မ်ား ေက်ာ္စားသြားတာ ေဒါင္း… ေဒါင္း… ေဒါင္း… နဲ႔ လူေကာင္း မ်က္ျမင္ဆိုတ့လ ဲ ူက ပါးစပ္Aေဟာင္းသားနဲ႔ က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ ရာ။ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ကစားရင္ တစ္ေကာင္က် ရင္လည္း ေပးမွ၊ ႏွစ္ေကာင္က် ရင္လည္း ေပးမွ၊ သေရ႐ႈံး ရင္လည္း ေပးမွ ကစားၾကေတာ့တာ။ ကစားရင္လည္း မ်ားေသာAားျဖင့္ ကိုမွန္ကင္း ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ က်ားႏိုင္တ့ေ ဲ န႔
ဆိုရင္
ဘူတာ႐ံုေဘးကဆိုင္ကို
Aေစာႀကီး
ေရာက္ေနတတ္တယ္။
Aဲဒီေန႔
ရထားမတက္ေတာ့ဘူး။ ကိုမွန္ကင္း ေဘာလံုးလည္း ကန္ေသးတယ္။ ကန္တာမွ
ေၾကးေၾကးမွ
ကန္တာ။ ဂိုးက်U္း
တစ္ေယာက္ခ်င္း ကန္ခ်င္တယ္ လို႔ သူ႔ကို တဲေတြနားက ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ကိုေက်ာ္ခက Aရက္ဝိုင္းမွာ စိန္ေခၚေတာ့ ကိုမွန္ကင္းက သိပ္ရတာေပါ့ တဲ့။ ေၾကးမပယ္ေၾကး တဲ့။ မ်က္ႏွာဝ ႏွစ္ေတာင္ေလာက္ က်ယ္တ့ဲ သစ္သားတိုင္ကေလး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စိုက္တ့ၿဲ ပီး ကြင္းမက်ယ့္တက်ယ္ေလးထဲမွာ ကိုမွန္ကင္းနဲ႔ ကိုေက်ာ္ခ ပိုက္ဆံေၾကး ေဘာလံုးကန္မယ္ ဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ံုေလးေဘးက ကြင္းမွာ Aဲဒီေန႔က လူေတြကို ညိဳ႕လို႔။ ပြၾဲ ကည့္ပရိသတ္ဆိုတာ
ၿပံဳးလို႔ရႊင္လို႔။
ကန္မွာကလည္း
ဂိုးက်U္း၊
ကန္မယ့္လူကလည္း
တစ္ဖက္တစ္ေယာက္၊ ေလာင္းေၾကးကလည္း ငါးဆယ္ေၾကး တဲ့။ ပြစ ဲ မယ္ လုပ္ေတာ့ ဒိုင္လုပ္တ့ဲ ဘူတာကစာေရးႀကီးက မ်က္စိေကာင္းတဲ့ ကိုေက်ာ္ခ မ်က္စိကို Aဝတ္စနဲ႔ တင္းေနေAာင္စည္းတယ္။ ကိုမွန္ကင္းက မ်က္မျမင္ဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ခကိုလည္း မျမင္ရေAာင္ လုပ္ရတာေလ။ ေဘာလံုးကိုလည္း ဆန္ခါကြက္က်ဲက်ဲ ရက္ထားတဲ့ ေဘာလံုးစြပ္တ့A ဲ ိတ္န႔ဲ စြပ္တယ္။ ေဘာလံုးစြပ္မွာ ျခဴကေလးတစ္လံုး ၿမဲေနေAာင္ ခ်ည္တယ္။ လက္မွတ္စာေရးႀကီးက နည္းနည္းကန္ၾကည့္ေတာ့ ျခဴကေလးက တခၽြင္ခၽြင္န႔ဲ ေဘာလံုးေျပးရာမွာ
ကိုယ္ခႏၶာ ဖိုင့္ဖိုင့္၊ Aသားျဖဴျဖဴ ကိုမွန္ကင္းႀကီးက ေဘာင္းဘီAပြ တိုတိုႀကီး ဝတ္ထားေတာ့ တကယ့္ ေဘာသမား ဆိုက္ပဲ။ ဒိုင္က ေဘာလံုးကိုေျမႇာက္ၿပီးလည္း ခ်လိုက္ေရာ ေျပးၿပီးလုလိုက္ၾကတာ၊ ေဘာလံုးက ေျပးခ်င္တ့ေ ဲ နရာေျပးေတာ့ ျခဴသံကိုနားေထာင္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား လုိက္လုလိုက္ၾကတာ လဲၾက ကြၾဲ ကနဲ႔။ ေဘာလံုးနားေရာက္လို႔ ခ်ိန္ကန္ေတာ့လည္း ေဘာလံုးကိုထိတယ္
မရွိဘူး။ ေလပဲ
ကန္မိေတာ့ ကြင္းေဘးကလူေတြက တဝါးဝါးနဲ႔။ “ဟုတ္ၿပီကြ… မွန္ကင္းကြ… ေရွ႕မွာ နည္းနည္းတိုးUီး… ဟုတ္ၿပီ… ကန္… ကန္ေတာ့” ဆိုတ့ဲ Aသံေတြဆိုတာ ညံလို႔။
http://www.mmcybermedia.com
ျမည္ေနေရာ။ AားလံုးAဆင္ေျပေတာ့မွ ေဘာလံုးပြဲ စတယ္။
3 6
နာရီဝက္ေလာက္Aထိ ဘယ္သူမွ ဂိုးမရေသးဘူး။ တစ္ခါေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ေဘာလံုးရသြားတယ္။ သူသြင္းရမယ့္ ဂိုးတိုင္ဘက္ကို ဘယ္လိုမွတ္ထားသလဲ မသိဘူး။ လွည့္ၿပီးသား ျဖစ္သာြ းေရာ။ ကိုေက်ာ္ခ လာလုေတာ့ ေဘာလံုးကို Aသာေလး ေနာက္ဆလ ဲြ ိုက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္ခ Aရွိန္န႔ဲ လဲေရာ။ သည္ေတာ့မွ ကိုမွန္ကင္း သူ႔ေျခခံုျပားႀကီးနဲ႔ ေျမလွိမ့္ကန္လိုက္တာ ေဘာလံုးက ျခဴသံတခၽြင္ခၽြင္န႔ဲ ဂိုးေပါက္ထဲ တည့္တည့္ႀကီး ဝင္သာြ းေတာ့တယ္။ “ဂိုး…” လို႔လည္း ဝိုင္းေAာ္ေရာ ပြလ ဲ ည္း ၿပီးေရာ။ တစ္ဂိုးဂိန္းကိုး။ ကိုမွန္ကင္းက
Aဲသလိုလူမ်ိဳး။
ဖဲမ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ Aရက္ကေလးေတာ့
မၾကည္န႔ည ဲ ားေတာ့
ေဘာလံုးလည္း
မကန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ေသာက္ေသးတယ္။
ညေနဘက္
ကိုမွန္ကင္း
က်ားမထိုးျဖစ္ေတာ့ဘူး၊
ရသမွ်ပိုက္ဆံေလး
ျပန္ေရာက္ရင္
က်စ္က်စ္စုတယ္။
Aရက္ေလး
ေသာက္လိုက္၊
ပတၱလားေလး တီးလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ဆိုလိုက္ နဲ႔။ ***
-၃မၾကည္
သူ႔ဆီေရာက္လို႔
ဆယ္လေလာက္ေနေတာ့
ကိုမွန္ကင္း
Aိပ္ရာထဲ
လဲတယ္။
Aသည္းေရာင္ Aသားဝါ ျဖစ္တာ တဲ့။ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ကိုယ္ခႏၶာႀကီး ဆိုတာ စိန္ခလုတ္န႔တ ဲ ိုက္ခ်တဲ့ သေဘၤာသီးစိမ္းလို လံုးပါးပါးသြားလိုက္တာ A႐ိုးေပၚAေရတင္ပဲ
က်န္တယ္။
စုေဆာင္းထားတဲ့
ပိုက္ဆံေလးလည္း
ေဆးဝယ္ေသာက္ရတာနဲ႔၊
ေဆးထိုးရတာနဲ႔ တစ္တိတစ္တိန႔ဲ ပြန္းလွၿပီ။ စုထားတဲ့ေငြထုပ္ကေလးလည္း ေလ်ာ့လိုက္လိုက္လာၿပီ။ ျဖစ္ခါစ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့
မၾကည္လည္း ျပဳစုပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့
ဆရာႀကီးက
ေငြကုန္မွန္းသိေတာ့ ကိုတင္ေဖ ဆိုတ့ဲ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္န႔ဲ တြဲေပးလိုက္ေရာ။
ျပန္ေခၚခိုင္းၿပီး ခိုင္းခ်င္တာေလး ခိုင္းရတယ္။ မၾကည္Aတြက္ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ စားေနရေတာ့ ကိုမွန္ကင္းလည္း ၾကာေတာ့ Aားနာလာတယ္။ သက္သာတယ္၊ ေသခ်ာတယ္။
နာလန္ထတယ္
မၾကည္ကလည္း
ဆိုေပမယ့္
တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းလို႔
ေနာက္တစ္လေလာက္ေတာ့
နားရUီးမွာ
တဲ့
ထမင္းစား၊
ျပန္လာတာနဲ႔
ေရခ်ိဳး၊
Aလွေလးျပင္ၿပီး ဘူတာမွာ သြားသြားထိုင္ေနတတ္တယ္။ တစ္ညေတာ့
မိုးႀကီးသာခ်ဳပ္ေရာ
မၾကည္န႔ဲ
တင္ေဖက
ျပန္မလာဘူး။
ေနာက္ဆံုးရထား
သူတို႔ဘူတာ႐ံုကေလးက ထြက္သာြ းတဲ့ Aသံသာ ေပ်ာက္သာြ းတယ္၊ မၾကည္န႔ဲ တင္ေဖ ျပန္မလာဘူး။
http://www.mmcybermedia.com
မၾကည္ တစ္ေန႔လံုး ရထားနဲ႔လိုက္ေနရေတာ့ Aိမ္မွာ ကိုမွန္ကင္း တစ္ေယာက္တည္း။ ဖိုးငိုေလး
3 7
ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္ေတာ့မွ ဆရာႀကီးက လူတက ဲြ ေလးနဲ႔ ကိုမွန္ကင္းဆီ ေရာက္လာတယ္။ ဒီသတင္းၾကားတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ေရာက္လာၾကတယ္။ တင္ေဖက
မိန္းမေတာ့
သားသမီးေတြကလည္း
မရွိဘူး၊
မ်က္စိသူငယ္
ဒါေပမဲ့
ကေလးေတြ
နားသူငယ္န႔ဲ
က်န္ရစ္ခ့တ ဲ ယ္။
ထိုင္ေနၾကတယ္။
တင္ေဖ့
ကိုမွန္ကင္းရဲ႕
ဘဝတူ
သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေဒါသျဖစ္တ့လ ဲ ူက ျဖစ္၊ မူးတဲ့လူ မူး။ ကိုမွန္ကင္းကေတာ့
ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး။ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ
မက်န္ေတာ့တ့ဲ Aိတ္႐ႈံ႕ကေလး
ေဘးခ်ၿပီး ေငါင္းစင္းစင္းႀကီး ထိုင္လို႔။ ခဏေနေတာ့မွ ဖိုးငိုကို “Aရက္တစ္လံုး သြားဝယ္စမ္း” တဲ့။ သူ႔နာမည္ေျပာခဲ့ တဲ့။ Aသည္းေရာင္Aသားဝါေရာဂါနဲ႔ နာလန္ထစလူက Aရက္ျပင္းေတြ ေသာက္မယ္ဆိုေတာ့ ဖိုးငိုက ကေလးေပမယ့္ တားတယ္။ ကိုမွန္ကင္းကလည္း “သြားသာဝယ္” တဲ့။ “ေသပေစ” တဲ့။ ဖိုးငိုကေတာ့ “ဝယ္မေပးဘူး” ပဲ ျငင္းတယ္။ ဆရာႀကီးနဲ႔
တျခားလူေတြကလည္း
Aတင္း
တားတယ္။
ဆရာႀကီးက
ကိုမွန္ကင္းကိုပဲ
Aျပစ္တင္တယ္။ “မွန္ကင္းရာ… မင္းမိန္းမ တင္ေဖနဲ႔ တြဲေပးလိုက္တာ မင္းေငြကုန္မွန္း သိလို႔ပါကြာ။ ေစတနာပါ။ ဘယ္ကမိန္းမမ်ား သက္တစ္ဆံုး
မင္းေတြ႔လာတာလဲ ရွာေကၽြးတဲ့
မိန္းမေတြ
ငါ့ေကာင္ရာ…
မ်က္စိမျမင္တ့ေ ဲ ယာက္်ားကို
Aမ်ားႀကီးကြ။
ဆင္းရဲေပမယ့္
ေသတစ္ပန္
သစၥာမပ်က္ၾကဘူး။
Aခ်စ္မပ်က္ၾကဘူး။ ကေလးေတြ ေျမးေတြန႔ဲ… မင္းAေတြ႔ပဲ။ တို႔Aထဲမွာ မင္းက Aကင္းAပါးဆံုး။ ဖဲ႐ိုက္မလား၊ က်ားထိုးမလား၊ ေဘာလံုးကန္မလား… မင္းက်မွ ခံရတယ္လို႔ကာြ ။ ေAးေလ… ေဘာလံုးက ျခဴပါတာကိုးကြ၊ မိန္းမက ျခဴမွမပါတာ” ဆိုေတာ့ ကိုမွန္ကင္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ Aရက္လည္း မဝယ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ ေခါင္းရင္းထရံကိုမွီရင္း ထိုင္ေနလိုက္တာ လူေတြAားလံုး ျပန္ၾကတဲ့Aထိပဲ။ ညU့္ေတာ္ေတာ္နက္တ့ဲ Aထိပဲ။
ပတၱလားလက္ခတ္ကို ကိုင္ၿပီး ထင္းခြျဲ ခမ္းခြဲသလို တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ႐ိုက္႐ိုက္တီးတယ္။ နဂိုကAသံေၾကာင္ေနတဲ့ ပတၱလားက ေၾကာက္စရာAသံေတြ ထြက္လာေတာ့မွ သူဆိုေနက် ခပ္ရွရွ Aစ္တစ္တစ္ Aသံမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ Aသံနက္ႀကီးနဲ႔… “နင္ Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… ညည္း Aင္မတန္ပလီတယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ခံရမွာပါမလြဲ… Aားလံုး မွန္ၾကတာပါပဲ…” လို႔ က်ံဳးေAာ္ေရာ။
http://www.mmcybermedia.com
ေတာ္ေတာ္ေလး တိတ္ဆိတ္သာြ းၿပီ ဆိုေတာ့မွ ကိုမွန္ကင္း ပတၱလားဆီကို ဖင္ေရႊ႕ၿပီး သြားတယ္။
3 8
ပထမေတာ့
တဲစုကေလးက
မ်က္မျမင္ေတြေရာ၊
မိန္းမေတြေရာ၊
ကေလးေတြေရာ
လန္႔ႏိုးကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း Aေမွာင္ႀကီးထဲမွာ တဲစုကေလး ၿငိမ္သက္သာြ းျပန္ေရာ။
http://www.mmcybermedia.com
(ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၅၀၊ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္-ဒီဇင္ဘာလ)
3 9
တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ -၁ကံAားေလ်ာ္စာြ … တကယ့္ကို ကံAားေလ်ာ္စာြ ပါပဲ။ သည္တိုက္ခန္းထဲက တစ္ခန္းခန္းကို ေနထိုင္ခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ဖူးေၾကာင္းကိုသာ ပထမUီးဆံုး ကၽြန္မ ဝန္ခံရေတာ့မည္။ ေမာင္ကေတာ့
သည္တိုက္ခန္းေလးေတြထက ဲ Aခန္းလြတ္ေပၚလာတိုင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းႏွင့္
ေလွ်ာက္သည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ မ်ားေသာAားျဖင့္ လစာႏႈန္း Aတန္Aသင့္ျမင့္မားသူကိုသာ (လုပ္ငန္းမွာ ဘယ္ေလာက္Aေရးႀကီးသလဲ၊
စက္႐ံုန႔ဲ
နီးနီးနားနားေနဖို႔
လိုAပ္တ့သ ဲ ူလား
ဆိုတာကိုလည္း
ထည့္တက ြ ္ေလ့ရွိပါသည္) ေနရာခ်ထားေလ့ရွိမွန္း ကၽြန္မ သိထားႏွင့္ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးစြစ ဲ ဲြ ေနခ်င္သည့္ဆႏၵသာ ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္မ မေမွ်ာ္မွန္းဝံ့ခ့ပ ဲ ါ။ မႏၲေလးပံုစံ ဟု ေခၚေသာ တစ္လံုး ေလးUီးေန တိုက္ခန္းနီနီႀကီးေတြ Aလံုးႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကို ကန္႔လန္႔တစ္လံုး ေဒါင္လိုက္တစ္လံုး စီကာစU္ကာ တည္ေဆာက္ထားေသာ သည္တိုက္စုကေလးကို ‘တိုက္ဝင္း’ ဟုပဲ ေခၚတတ္ၾကသည္။ တိုက္ခန္းေတြရဲ႕AUီးထိပ္က သံုးထပ္သား ဆိုင္းဘုတ္ကေလးမွာေတာ့ ‘ဝန္ထမ္းရိပ္သာ Aမွတ္ (၁)၊ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္မျပဳ’ လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္ရဖူးသည္။ Aခုေတာ့ ထိုဆိုင္းဘုတ္ကေလးလည္း မရွိေတာ့ပါ။ ‘ဝန္ထမ္းရိပ္သာ Aမွတ္ (၁)’ လို႔လည္း ဘယ္သူမွ
႐ံုးဆန္ဆန္
ေခၚသံ
မၾကားရပါ။
‘တိုက္ဝင္း’
ဆိုသည့္
လူထုဘာသာစကားကသာ
တြင္က်ယ္ေနေတာ့သည္။
ကံေကာင္းတာ
ရွိပါေသးသည္။
ကၽန ြ ္မတို႔ေနခြင့္ရေသာ
တိုက္ခန္းေလးက
ဘူတာ႐ံုကေလးႏွင့္
နီးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ က်ဲပါးေသာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား Aျပာရင့္ရင့္ကေလးေတြ တိုက္ေAာက္က တေဝါေဝါျဖတ္သာြ းလွ်င္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ ေဘးကို ေျပးရပ္မိသည္သာ။ ေမာင္ကေတာ့ ျပတင္းကတဆင့္
ဘူတာ႐ံုႏွင့္
Aေနာက္ဘက္
နီးနီးေနရတာကို မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကို
သိပ္ႀကိဳက္လွပံု
မရပါ။
တစ္ဆန္႔တစ္လ်ား
တစ္စံုတစ္ရာမေျပာေသာ္လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သက္ျခင္း ျဖစ္ဟန္ရွိပါသည္။
ဒါေပမဲ့
ေမာင္က
ျမင္ေနရတာကိုေတာ့
http://www.mmcybermedia.com
ကံAားေလ်ာ္စာြ သည္တိုက္ခန္းကေလးကို ကၽြန္မတို႔ေနခြင့္ရသလို ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မAတြက္
4 0
ဘူတာ႐ံုႏွင့္ နီးျခင္း ေဝးျခင္း၊ Aေနာက္ဘက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းကို ျမင္ရျခင္း မျမင္ရျခင္းတို႔မွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္Uီး၏ တစ္Uီးခ်င္း ခံစားမႈသာျဖစ္၍ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မၾကားတြင္ သိပ္ေတာ့ ျပႆနာမရွိလွပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
သည္တိုက္ခန္းကေလးကို
စတင္ေရာက္ရွိသည့္ေန႔ကေတာ့
ကၽြန္မတို႔ႏွစ္Uီးစလံုး
စိတ္ညစ္ညဴးသြားခဲ့ရတာ Aမွန္ပင္ျဖစ္၏။ Aဲသည္ေန႔က
ေမာင္က
ဘုရားစင္မွ
ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ကို
ပင့္ေဆာင္၍
ကၽန ြ ္မက
ေသာက္ေရAိုးသစ္တစ္လံုးကို သယ္ မ လာခဲ့ပါသည္။ Aဲသည္ေန႔က ရက္ရာဇာျဖစ္၍ နဂါးေခါင္းက ေတာင္ဘက္သို႔ လွည့္သည္ဟု ေမာင္က ကၽြန္မကိုရွင္းျပေသာေန႔လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ***
-၂သည္တိုက္ခန္းကေလးေပၚကို ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းေသာ
ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ခြင့္
မရွိခင္တုန္းက
သည္တိုက္ေတြႏွင့္
ကၽြန္မတို႔
ေနထိုင္ခ့ရ ဲ ပါသည္။
ေျခာက္ခန္းတြတ ဲ န္းလ်ားခန္းေတြမွာ
ဆယ္ေပခန္း က်U္းက်U္းကေလး ေျခာက္ခန္းကို တစ္ဆက္တည္း ေဆာက္ထားလို႔ ‘တန္းလ်ား’ လို႔လည္း ေခၚၾကပါသည္။ ဘယ္လိုမွကို စ႐ိုက္ခ်င္းမတူႏိုင္ေသာ Aိမ္ေထာင္စု ေျခာက္စုထမ ဲ ွာ ကၽြန္မတို႔က တစ္စု ျဖစ္သည္။ ေဘးAစြန္ခန္းေတြကေတာ့ ပ်U္ခ်ပ္ေတြ စီကာထပ္ကာ ကာရံေပးထား႐ံုသာမက ေဘးျပတင္းေပါက္ေတြပါ ေဖာက္ေပးထားသျဖင့္ Aလယ္ခန္းေတြကိုမူ
ေဘးခန္းမွာ ပါးလ်ေသာ
ေနထိုင္ခြင့္ရသူေတြက
Aနည္းငယ္
Aဆင္ေျပေသာ္လည္း
ဝါးထရံခ်ပ္ေတြကို ေလ်ာ့ရဲရက ဲ ာေပးထားပါသည္။
ကၽန ြ ္မကေတာ့
ရႏိုင္သမွ် စကၠဴစေတြကို ေကာ္သုတ္၍ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ကပ္ေနတတ္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တစ္ခန္းကေညႇာ္နံ႔ကို လည္းေကာင္း၊ တစ္ခန္းက ဟားတိုက္ ရယ္ေမာသံကို လည္းေကာင္း၊
တစ္ခန္းက
လည္းေကာင္း၊
တစ္ခန္းက
မႊန္စူးစူး
Aရက္နံ႔ကို
လည္းေကာင္း၊
ေၾကးစည္႐ိုက္Aမွ်ေဝသံကို
လည္းေကာင္း
တစ္ခန္းက
ဖဲရက ြ ္ပတ ြ ္သံကို
တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု
ကၽန ြ ္မ
ၾကားေနရသည္သာ ျဖစ္၏။
Aုတ္ခံုေလွကားေလးေပၚမွာပဲ
ညေနေစာင္းလွ်င္
ကၽြန္မ
ထိုင္ေနမိတတ္သည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္းက
မီးရထားသံလမ္းေတြကို ျဖတ္ကာ ျပန္လာမည့္ ေမာင့္ကို ေစာင့္ရင္း Aခ်ိန္Aေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽန ြ ္မ သည္Aုတ္ခံုေလးေပၚမွာပဲ ထိုင္ရင္း ျဖဳန္းတီးပစ္ခ့သ ဲ ည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ေမာင္ကေတာ့
သည္တန္းလ်ားကေလးကို
ေနခ်င္စဖြယ္
Aိမ္ကေလးတစ္ခုAျဖစ္
သေဘာထားႏိုင္သူ ျဖစ္၏။ ‘လူေတြန႔ဲ ေရာေႏွာေနထိုင္ရေတာ့ လူေတြAေၾကာင္း ပိုသိခြင့္ရတာေပါ့’ ဟု လည္းေကာင္း၊ ‘တန္းလ်ားဆိုတာ
လူ႔ေလာက
Aငယ္စားေလးကြ။
စ႐ိုက္
သိပ္စံုတယ္’
ဟု
လည္းေကာင္း
http://www.mmcybermedia.com
တန္းလ်ားေလးက ခါးေစာင္းေလာက္သာ ျမင့္ပါသည္။ ေလွကားသံုးထစ္သဖြယ္ ျပဳလုပ္ထားေသာ
4 1
ေျပာတတ္ေသာ္လည္း
က်U္းေျမာင္းေသာ
သည္Aခန္းကေလးေတြထမ ဲ ွာ
Aသက္႐ွဴမဝဘဲ
မြန္းက်ပ္ေနရေသာ ေဝဒနာကိုသာ ကၽြန္မ Aမွတ္မိဆံုးျဖစ္၏။ Aခန္းက်U္းေလး
ႏွစ္ခန္းပါေသာ
သည္တန္းလ်ားမွာ
တစ္ခန္းက
Aိမ္ေရွ႕
ဘုရားခန္း
(Eည့္ခန္း)ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ခန္းက Aိပ္ခန္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ကိုယ့္AစီAစU္ႏွင့္ကိုယ္ ဆြဲဆန္႔ကာ Aခန္းရွည္ရွည္ကေလး တစ္ေဆာင္ ထပ္ခ်ဲ႕ထားရသည္။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္း ျဖစ္သည္။ သည္တန္းလ်ားခန္းေတြရဲ႕ သက္တမ္းက နည္းလွသည္မဟုတ္။ တစ္ႀကိမ္တည္းသာ သုတ္ခြင့္ ရထားခဲ့ေသာ ေရနံေခ်းမည္းမည္းတို႔ပင္ ျဖဴေရာ္ႂကြပ္ရြေသာ ေျမေျခာက္ေရာင္Aျဖစ္ ေျပာင္းလဲေနခဲ့ၿပီ။ ျပတင္းတံခါးေတြက တစ္ခ်ပ္ႏွင့္တစ္ခ်ပ္ Aံမက်ေသာ္လည္း တAားဆြပ ဲ ိတ္ပစ္ဖို႔ စိတ္ပင္မကူးဝံ့ပါ။ နီၾကင္ၾကင္ ဝပ္Aားနည္း မီးလံုးေရာင္ေAာက္မွာ တစ္ခန္းက မီးခိုးေတြက တျခားAခန္းေတြမွာ ေဝ့ေဝ့ဝဝ ဲ ဲ
ရွိေနတတ္တာလည္း
ရွိသည္။
ညU့္နက္သန္းေခါင္မွ
ျပန္ေရာက္လာတတ္ေသာ
Aိမ္လည္လန ြ ္တစ္UီးUီးက သူ႔Aခန္းတံခါးကိုသူ တဝုန္းဝုန္းထုလွ်င္ က်န္Aခန္းေတြက မိသားစုေတြပါ ေရာေယာင္ႏိုးေနရသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း ခပ္က်ယ္က်ယ္
ညတစ္နာရီထိုးမွ
ေဝငွေနၾကတာလည္း
လင္မယားေတြဆီက
ငုိသံေတြ
ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္
ရွိသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ
ေရာက္လာတတ္တာကေတာ့
တရားေခြကို က်ိတ္၍
ကၽန ြ ္မAတြက္
ဓမၼဓါနAျဖစ္
ရန္ျဖစ္တတ္ေသာ ႐ိုးAီေနေသာ
ဂီတ
ျဖစ္ေလသည္။ ဒါေပမဲ့
သည္တန္းလ်ားခန္းကေလးက
လူေတြမွာ
ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊
ခင္မင္ႏွစ္လိုဖယ ြ ္
ေကာင္းေသာ၊ စြလ ဲ မ္းတပ္မက္ဖယ ြ ္ ေကာင္းေသာ စ႐ိုက္ေတြလည္း ရွိေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ဝန္ခံရပါမည္။ ဝိုင္းဝန္းကူညီတတ္ျခင္း
ျဖစ္သည္။
လူမႈေရးေတြမွာ
သိနားလည္လန ြ ္းျခင္း
ျဖစ္သည္။
ဘဝတူခ်င္း
စာနာတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မိုးတြင္းေတြမွာ မိုးယိုတာက လြဲရင္၊ ေရAိမ္မွာ Aညစ္Aေၾကးေတြ ေပက်ံညစ္ပြေနတတ္တာက လြဲလွ်င္၊ Aမ်ားသံုးAုတ္ေရကန္ကေရကို ေဝးလံစာြ သယ္ယူရတာက လြလ ဲ ွ်င္၊ မိန္းမခ်င္း မၾကာခဏ တန္းလ်ားခန္းကေလးကို ကၽြန္မ သံေယာဇU္ရွိပါသည္။ မြန္းက်ပ္သည္ တိုက္စုကေလးထဲက
မွန္ေသာ္လည္း တစ္ခန္းကို
သည္တန္းလ်ားခန္းကေလးကို
ကၽန ြ ္မ
ရရွိသည္ဟု
ေလွကားAုတ္ခံုကေလးမွာပဲ ကၽြန္မ မရွက္မေၾကာက္ ငိုျဖစ္ပါသည္။ ***
တကယ္တမ္း
စြန္႔ခာြ ကာ
သတင္းေရာက္လာသည့္
Aခ်ိန္က
http://www.mmcybermedia.com
က်ယ္ေလာင္စာြ ရန္ျဖစ္တာက လြလ ဲ ွ်င္…
4 2
-၃တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄… ေမာင့္လက္ထက ဲ ႐ံုးမိန္႔စာရြက္ကို ကိုင္ရင္းက သည္နံပါတ္ေတြကို ကၽြန္မ Aႀကိမ္ႀကိမ္Aထပ္ထပ္ ေရရြတ္ေနမိေတာ့သည္။
ေမာင္ကေတာ့
ရက္ရာဇာေတြ၊
ျပႆဒါးေတြ
ပါေသာ
ျပကၡဒိန္ေပၚမွာပဲ
Aာ႐ံုေရာက္ေနသည္။ Aဂၤလိပ္စာကို ေရွးခုနစ္တန္းေလာက္တတ္ေသာ ေဖေဖကေတာ့ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္းက… “သမီးတို႔
ရတဲ့ Aခန္းက နံပါတ္ေတြကို ေဖေဖေတာ့
မႀကိဳက္လွဘူး။ ဆယ့္သံုးဂဏန္းက
ကံမေကာင္းတတ္ဘူး။ Aဂၤလိပ္Aယူကေတာ့ ‘ဆယ့္သံုး’ ဟာ ခိုက္တယ္ လို႔ကို ယံုၾကည္ၾကတယ္။ ‘ေလး’ ဆိုတာလည္း ျမန္မာလိုေတာ့
ေလးလံျခင္း၊ စိတ္ေလးရျခင္း စတဲ့ ဖိစီးေနတဲ့သေဘာေတြ ပါတယ္။
မေကာင္းဘူး… မေကာင္းဘူး…” ကၽြန္မကေတာ့
ေဖေဖ့ကိုပဲ
တAံ့တၾသ
ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
တိုက္
၁၃၊ Aခန္း
၄
ဟာ
မေကာင္းဘူးလား။ တကယ္ပဲ ခိုက္တတ္သလား။ ေမာင္ကေတာ့ ဒါေတြကိုၾကားပံုမရပါ။ “ေတာ္ေသးတယ္ေဟ့ နဂါးခံတြင္းထဲ မဝင္လို႔… နဂါးေခါင္းက ေတာင္ လွည့္တယ္၊ ‘နတ္၊ ျပာ၊ တြဲ ေတာင္… နတ္၊ ျပာ၊ တြဲ - ေတာင္…’ Aိမ္ေဆာက္တာမဟုတ္ေပမယ့္ Aိမ္ေျပာင္းတာလည္း ဒီလေတြ ေကာင္းသားပဲ” ေဖေဖက ပက္လက္ကုလားထိုင္မွထကာ စကၠဴျဖဴျဖဴကေလးေပၚမွာ Soft Pen ျဖင့္ ‘တိုက္ ၁၂-က၊ Aခန္း ၃-က’ လို႔ ခပ္ထူထူကေလး ေရးကာ ကၽန ြ ္မကို လွမ္းေပးပါသည္။ ကၽန ြ ္မက နားမလည္ႏိုင္စာြ ေဖေဖ့ကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
ဘာျဖစ္ေသးလဲ… သမီး စေျပာင္းတဲ့ေန႔ တံခါးဝမွာ Aဲဒါေလးကပ္ထား။ ၾကားလားသမီး…” ေဖေဖကေတာ့ ႐ံုးAမိန္႔စာထဲက တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ ကို သူ႔သေဘာႏွင့္သူ ေျပာင္းပစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မကေတာ့ တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ လို႔ပဲ စြမ ဲ ွတ္ေနမိသည္။ Aဲသလိုေျပာင္းလိုက္လို႔
ရလို႔လား။
ေမာင္ကေတာ့
ဘာမွ
မေျပာပါ၊
သူစိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ စားပင္ကေလးေတြကို ႏွေျမာတသစြာ သြားေငးေနဟန္ရွိပါသည္။
ေနာက္ေဖးဘက္က
http://www.mmcybermedia.com
“ဆယ့္သံုး မဟုတ္ဘူး၊ ဆယ့္ႏွစ္ ‘က’ ႀကီးကြာ၊ ေလး မဟုတ္ဘူး၊ သံုး ‘က’ ႀကီး ကြာ။
4 3
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ရန္ကုန္လိုေနရာမွာ တိုက္ခန္းက်ယ္က်ယ္ကေလး တစ္ခန္းရတာ သမီးတို႔ ကံေကာင္းတာပဲ။ Uပါဒါန္ကလည္း Uပဒ္ျဖစ္တတ္သတဲ့။ Aစြဲေတာ့လည္း မထားနဲ႔ေပါ့ကယ ြ ္” ကၽြန္မ ေမာင့္ေနာက္ကိုလိုက္သာြ းေတာ့ ေမာင္က ေရႊ႕ေျပာင္းလို႔ရႏိုင္ေသာ သစ္ပင္ကေလးေတြကို လိုက္ျပသည္။ ကၽြန္မ ႏွေျမာတသAျဖစ္ရဆံုးမွာ Aသီးေတြ သဲသမ ဲ မ ဲ ဲသီးတတ္ေသာ မာလကာသီးပင္ ႏွစ္ပင္ကိုပဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏မ်က္ႏွာရိပ္ကို
ဖတ္တတ္ေသာ
ေမာင္က
ကၽြန္မရဲ႕ပခံုးေတြကို
AသာAယာ
ဖ်စ္ညႇစ္ပါသည္။ “ႏွေျမာလို႔လား… တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ က်ရင္ ျပန္စိုက္တာေပါ့” ေမာင္က သည္နံပါတ္ေတြကို ကၽြန္မ မုန္းတီးမွန္းသိ၍ ေနာက္ေျပာင္လိုက္မွန္း သိေသာ္လည္း ကၽြန္မ
သိပ္မခံစားရပါ။
လြတ္လပ္ေသာ တစ္ခါတစ္ခါ
ကၽြန္မAတြက္
ေနရာတစ္ခုသာ သတိရေသာ္လည္း
လက္ရွိAေျခAေနတြင္
ျဖစ္ပါသည္။
AလိုAပ္ဆံုးမွာ
က်ပ္တည္းက်U္းေျမာင္းေသာ
သည္ေနရာကစြန္႔ခာြ ဖို႔
ကၽန ြ ္မ
ပိုမိုက်ယ္ေျပာ
သည္ေနရာကေလးကို
Aႀကိမ္ႀကိမ္
ေမွ်ာ္လင့္ခ့ရ ဲ သည္
မဟုတ္လား။ ‘ဒီမာလကာပင္ေလးကို ႏွေျမာတာေတာ့ Aမွန္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူက ကၽန ြ ္မတို႔စန ြ ္႔ခာြ မယ့္ ေနရာမွာ ေပါက္ေနေတာ့
ထားရစ္ခ့ရ ဲ မွာပဲ
မဟုတ္လား’…
ေမာင့္လက္ေတြက
ကၽြန္မပခံုးကို
ပိုမိုတင္းက်ပ္စာြ
ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္မွန္း ကၽြန္မ သိလိုက္ပါသည္။ ***
-၄တိုက္ခန္းေတြက သည္တိုက္ခန္းေတြက
ေဟာင္းျမင္းလွၿပီ။ Aနီးကၾကည့္လွ်င္
Aေဝးကၾကည့္လွ်င္ Aေတာ္ပင္
စီကာစU္ကာ
Aက်ည္းတန္ေနတာကို
လွပေနတတ္ေသာ ကၽြန္မ
ပထမဆံုး
ေAာက္ထပ္ႏွစ္ခန္းက
တစ္ဖက္သို႔လွည့္၍
Aေပၚထပ္ႏွစ္ခန္းက
ဆန္႔က်င္ဘက္သို႔
မ်က္ႏွာမူထားသည္။ Aတန္ငယ္ မတ္ေစာက္ေသာ ေလွကားထစ္ေတြကို တက္ရတိုင္း(ေနာင္တြင္) ကၽန ြ ္မ ေမာဟိုက္ေနတတ္၏။ ပထမဆံုးAခက္Aခဲမွာ သည္တိုက္ကေလးမွာေနလက္စ မိသားစုက ႐ုတ္တရက္ဖယ္မေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ Aျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရန္ Aမိန္႔တစ္စံုတစ္ရာ ရထားၿပီးျဖစ္ပါလ်က္ ရသေလာက္ တြယ္ကပ္ေနသည့္ Aရိပ္Aေယာင္
သေဘာမ်ိဳး မျပ။
ျဖစ္သည္။
Aဆိုးဆံုးမွာ
တစ္ပတ္ခန္႔ေစာင့္ေသာ္လည္း
‘ေနပါUီးလား။
ေတာ္ေတာ္
သိပ္ေနခ်င္တာပဲလား’ … ဆိုသည့္ မAီမသာစကားေတြပင္ ျဖစ္သည္။
ေျပာင္းေရႊ႕ေပးမည့္
ေျပာင္းလာခ်င္ၿပီလား၊
တိုက္န႔ဲ
http://www.mmcybermedia.com
သတိထားမိပါသည္။
4 4
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက Aဲသည့္မိသားစု ေျပာင္းေရႊ႕သြားသည့္Aခါ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
လမ္းမတန္းက
႐ုတ္တရက္
မျမင္ႏိုင္ေသာ
ျပတင္းတံခါးတခ်ိဳ႕ကို
ျဖဳတ္ယူသာြ းခဲ့သည္။
လွ်ပ္စစ္မီးေခါင္းႏွင့္ မီးခလုတ္ေတြလည္း မရွိေတာ့။ ႀကိဳးစတန္းလန္းႏွင့္ သည္Aတိုင္း ထားပစ္ခ့သ ဲ ည္။ ေမာင္က ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို ပင့္ေဆာင္ရင္း ကၽြန္မက ေရAိုးAသစ္ကေလးကို လာသည့္ေန႔က
ပထမဆံုး
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
သတိထားမိတာ
Aိမ္ေရေဆးဖို႔
ျပတင္းတံခါးတခ်ိဳ႕
လိုတယ္ဆိုကာ
မရွိတာျဖစ္သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို
ဝင္ေတာ့
ခ်ီ
မ
ေမာင္ကေတာ့
ဘံုပိုင္ေခါင္း
မရွိ။
ေရပိုက္Aဆက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖဳတ္ယူသာြ းသည္။ ေရလာခ်ိန္မဟုတ္သျဖင့္ ေရေတြက်မေနလို႔ ေတာ္ေတာ့သည္။ “ေရခ်ိဳးခန္းကို ေတာ္ေတာ္ လုပ္ယူရမယ္ထင္တယ္၊ ေရပိုက္ေကာ၊ ပိုက္ေခါင္းေကာ မရွိတာ။ Aဆိုးဆံုးက ဒီမွာ… ၾကည့္စမ္း…” Aိမ္သာေႂကြခက ြ ္ႏွင့္ ေႂကြပိုက္ေနရာမွာလည္း
ၾကမ္းခင္းေတြ
သံတူရြင္းႏွင့္
ကြဲAက္ေနျခင္း
ထိုးခြထ ဲ ားသလို
ျဖစ္သည္။
Aညစ္Aေၾကးဆင္းရာ
ျဖစ္ေနေသးသည္။
ေရAိမ္၏ခလုတ္ေတြမွာ
Aဖံုးမရွိ။ ေမာင္ကေတာ့
ဘာမွမျဖစ္သလို
ခံစားမႈမ့မ ဲ ်က္ႏွာျဖင့္
ရွိေသာ္လည္း
ကၽြန္မ
ေတာ္ေတာ္
စိတ္ပ်က္သာြ းမိပါသည္။ Aဆိုးဆံုးမွာ တိုက္ခန္းကိုသုတ္ထားေသာ ေဆးေရာင္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ျပာေတာက္ေတာက္ Aေရာင္ေတြက
သစ္လြင္တုန္းက
Aေရာင္Aေသြးျဖင့္
လွပေနမည္
ညစ္ထည္းထည္း
ျဖစ္ေနၿပီ။
မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္မကေတာ့
ယခုAခါ
မြဲေျခာက္ေျခာက္
Eည့္ခန္းေရာ၊
Aိပ္ခန္းေတြကိုပါ
Aျဖဳေရာင္ ေျပာင္းပစ္လိုက္မည္ စိတ္ကူးထားသည္။ “တိုက္ခန္းမ်က္ႏွာစာက
Aေနာက္ဘက္လွည့္ေနေတာ့
ဘုရားစင္က
ေတာင္ဘက္လွည့္မွ
ကၽြန္မကေတာ့ သြားရပ္ေနလိုက္သည္။ ေျပာရင္းက
ေမာင့္စကားေတြကိုပင္ ေမာင္က
ဘုရားစင္ကို
ေAာက္ဆင္းသြားပါသည္။
လည္းေကာင္း၊
Aုန္းပင္ျမင့္ျမင့္ႀကီးကို
ရပ္ေနမိသည္။ “ညီမတို႔က ဒီAခန္းကိုရသလား”
ၾကားႏိုင္စမ ြ ္း Aုတ္နံရံမွာျမႇဳပ္ဖို႔
ကၽြန္မကေတာ့ လည္းေကာင္း
မရွိေတာ့ပါ။ လက္သမားဆရာ
တိုက္ေရွ႕က ေငးရင္း
ျပတင္းဝမွာ ေခၚရမည္ဟု
သရက္ပင္Aုပ္Aုပ္ကေလးကို
Aဲသည့္ေနရာေလးမွာပဲ
Aၾကာႀကီး
http://www.mmcybermedia.com
ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ေနာ္…”
4 5
ကၽြန္မ
ဆတ္ခနဲ
Aသက္ႀကီးရင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ
တုန္ယင္သာြ းမွန္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
Aမ်ိဳးသမီးတစ္Uီးက
သိလိုက္ပါသည္။
ကၽန ြ ္မေဘးမွရပ္ရင္း
Aတန္ငယ္
႐ုတ္တရက္ေမးလိုက္ျခင္းကို
ကၽြန္မ လန္႔ဖ်ပ္သာြ းျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေၾသာ္… ဟုတ္က့ရ ဲ ွင့္…” “ေကာင္းတယ္… ေကာင္းတယ္… တို႔ Aိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သာြ းၿပီေပါ့။ ဒီမယ္… Aခု႐ႈပ္မွ ေနာင္ရွင္း ေျပာထားရUီးမယ္။ ေဟာဒီ သရက္ပင္ ငါးပင္မွာ ညီမတို႔န႔ဆ ဲ ိုင္တာ ႏွစ္ပင္၊ ေဟာဟိုးက သံုးပင္က Aေဒၚတို႔Aပင္ေတြ” “ေၾသာ္…” ကၽြန္မက ကၽြန္မပိုင္သည္ဆိုေသာ သရက္ပင္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Aသီးကင္းေလးေတြ တခ်ိဳ႕ ျမင္ေနရၿပီ၊ တခ်ိဳ႕ ဖူးတုန္းပြင့္တုန္း၊ ဒါ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕Aပင္ေတြတ့။ဲ Aရင့္Aရင္ ေနထိုင္ခ့သ ဲ ူေတြက Aေျမာ္Aျမင္ႀကီးမားစြာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့တ့ဲ Aပင္ေတြပဲ။ “ေဟာဒီတိုက္ေလွကားနဲ႔ တည့္တည့္
မ်U္းေၾကာင္းဆြၿဲ ပီး နယ္ကန္႔သတ္ထားတာ။ ဒီဘက္က
Aေဒၚတို႔၊ ဒီကက ြ ္လပ္က ညီမတို႔၊ ေဟာဒီေဘးဘက္က ေAာက္ထပ္န႔ဆ ဲ ိုင္တယ္” “ေၾသာ္… ေၾသာ္…” “လူေတြက ႐ိုက္ခ်သြားတယ္။
ခက္ပါတယ္ကယ ြ ္။
ညီမတို႔မလာခင္
ေနသြားတဲ့သူေတြက
သရက္ဖူးေတြကို
ညီမတို႔ကလည္း
မလာေသး၊
Aေဒၚတို႔ကလည္း
ေျပာလို႔မျဖစ္န႔။ဲ
Aုန္းသီးႏုႏုကေလးေတြကို တက္ခုတ္သာြ းတာလည္း ရွိရဲ႕။ လူေတြ ေျပာပါတယ္… မေကာင္းတာ” “ကၽြန္မတို႔က
ဒီAပင္ေတြဟာ
ကၽန ြ ္မတို႔န႔ဲ
မဆိုင္ဘူး
ထင္ေနတာ၊
ကိစၥမရွိပါဘူး၊
ဒီAပင္ေတြAတြက္ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မခံစားရပါဘူး” “Aိုကယ ြ ္… မဟုတ္တာ… ကိုယ္ေနတုန္း ကိုယ့္Uစၥာေပါ့။ ေရွ႕လူက သက္သက္ဖ်က္ဆီးသြားတာ၊ မစားရတဲ့Aမဲ… လုပ္သာြ းတာ” “ဟုတ္ပါရဲ႕… Aခုလည္း မီးေခါင္းေတြေရာ၊ မီးခလုတ္ေတြေရာ တစ္လံုးမွ Aေကာင္းမရွိဘူး ေဒၚေဒၚ… ျပတင္းေတြလည္း ျဖဳတ္ယူသာြ းတယ္” “Aမွန္ကေတာ့ Aခန္းAပ္ရင္ သက္ဆိုင္ရာ တာဝန္ရွိတ့ဲ လိုင္းမွဴးေတြကို ျပန္Aပ္ရတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို Aၿပီးေျပာင္းသြားတာဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္းျဖဳတ္ၿပီး ယူသာြ းတာ။
ေမာင္ျပန္လာေတာ့ မီးလံုးေတြ ပါလာသည္။ တန္းလ်ားခန္းက မီးေခ်ာင္းေတြ ျဖဳတ္ယူလာခဲ့သည္။ မီးခလုတ္ေတြ၊ မီးေခါင္းေတြ။ “ေမာင္ေတာ့ မီးခလုတ္ကို Aေရာင္ကဲြသာြ းေAာင္ Aျဖဴကေလးေတြခ်ည္း ဝယ္လာတယ္ေဟ့” တစ္ဖက္ခန္းက Aိမ္နီးခ်င္းႏွင့္ ေမာင့္ကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။
http://www.mmcybermedia.com
စနစ္တက် Aပ္ခ့တ ဲ ာ မဟုတ္ဘူး။ Aေဒၚတို႔လည္း တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ျမင္သားပဲ၊ မေျပာသာဘူးေလ”
4 6
“ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တျဖည္းျဖည္းျပဳျပင္ရင္းနဲ႔ ေနသြားရမွာပဲ။ ေရွ႕လူက ဖ်က္ဆီးသြားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ Aန္တီ…” “Aင္းေလ…
Aခုပဲ
Aဲဒါကို
ေျပာေနၾကတာ။
ၿပီးေတာ့
ဒီAခန္းကလည္း
မေကာင္းဘူး။
Aေဒၚတို႔က ေနလာတာၾကာၿပီ မဟုတ္လား… သိတယ္… ဒီAခန္းက ရာဇဝင္န႔ဲ…” ေမာင္က ကၽန ြ ္မကို လွမ္းၾကည့္ရင္းက ၿပံဳးသည္။ တစ္ဖက္ခန္းက
Aိမ္နီးခ်င္း
ဆိုသူကလည္း
စကားAစကေလးတစ္စ
ထားရစ္ကာ
ျပန္သာြ းေသာ္လည္း ကၽြန္မစိတ္ထမ ဲ ွာ တစ္ေန႔လံုး ေနာက္က်ဳေနသည္။
သည္Aခန္းက ရာဇဝင္န႔ဲ… သည္Aခန္းက ရာဇဝင္န႔ဲ… ဘာရာဇဝင္ေတြလဲ၊
ဘာမေကာင္းတာလဲ။
ထိုေန႔က
ျပတင္းဝမွာပဲ
ကၽြန္မ
Aၾကာႀကီး
ရပ္ေနျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တိုက္ေAာက္က ျဖတ္သန္းသြားေသာ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြကို ေငးရင္း၊ Aေဝး ဘူတာ႐ံုကေလးကို
ရီေဝစြာ
လွမ္းၾကည့္ရင္း
ကၽန ြ ္မ
ဘယ္ေလာက္ေတြးေငးေနသည္
မသိ၊
ေမာင္လာေခၚေတာ့ Aျပင္မွာ Aလင္းစေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီ။ “ဒီAခန္းကေလးက ရာဇဝင္ေတြန႔တ ဲ ့ဲ ေမာင္…” ေမာင္ကေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သည္။ ကၽန ြ ္မရဲ႕ နဖူးဆံစေတြကို သပ္တင္ရင္း… “ေကာင္းတာေပါ့…
ရာဇဝင္န႔ဆ ဲ ိုတာ
ဒီAခန္းရဲ႕
ျဖတ္သန္းမႈကို
ျပတာေပါ့၊
ဒီAခန္းရဲ႕
ရင့္က်က္မႈေပါ့” ေမာင္ကေတာ့
Aရာရာကို
ေခ်ဖ်က္ႏိုင္စမ ြ ္းသည္။
ေAးခ်မ္းတည္ၾကည္ေသာ
ေမာင့္
စိတ္သေဘာေတြကို ကၽြန္မ Aားက်ေသာ္လည္း ကၽန ြ ္မကိုယ္တိုင္ ေမြးျမဴ၍ မရခဲ့ပါ။ ကၽြန္မကေတာ့ တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ ရဲ႕ ရာဇဝင္ ဆိုတာေတြကိုပဲ သိခ်င္ေနမိေတာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔
တိုက္ခန္းကေလးကို
တစ္စတစ္စ
ျဖည့္ဆည္း
တည္ေဆာက္ယူခ့ရ ဲ သည္။
ႏွစ္ကာလ
ကၽြန္မက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဘူတာ႐ံုကေလးကို လည္းေကာင္း၊ ေမာင္က တစ္ဆန္႔တစ္လ်ား ေဝးလံေသာ လည္းေကာင္း၊
ကြင္းျပင္က်ယ္က်ယ္ကို ရထားလမ္းကို
လြင္လြင္ကေလးေတြႏွင့္
လည္းေကာင္း၊
မနီးမေဝးက
ကန္႔လန္႔ျဖတ္သာြ းေသာ
ေဂါက္ဂက္ေဂါက္ဂက္ျဖင့္
စက္႐ံုမီးခိုးေခါင္းတိုင္ကေလးကို
ေျမနီလမ္းေပၚက
ျမင္းခြာသံဂီတကို
လည္းေကာင္း၊
ျမင္းလွည္းျခဴသံ ေဆာင္းဝင္စ
ရာသီေတြမွာ Aၿပိဳင္းA႐ိုင္း ဖူးၾကေသာ သရက္ပြင့္ေတြကို လည္းေကာင္း ကၽြန္မတို႔ ခံစားတတ္ာကၿပီ။ ***
http://www.mmcybermedia.com
ၾကာလာသည္ႏွင့္Aမွ် သီးပင္စားပင္ေတြ ေဝေဝဆာဆာ ျဖစ္လာခဲ့ရျပန္ၿပီ။
4 7
-၅သည္တိုက္ခန္းကေလးမွာ
ျဖစ္ခ့ဖ ဲ ူးေသာ
ရာဇဝင္ေတြကို
ကၽြန္မ
သိခြင့္ရခဲ့သည္မွာ
သိပ္မၾကာလွေသးပါ။ ပထမဆံုးေနထိုင္ခ့သ ဲ ည့္ ဂီတသမား လင္မယားAေၾကာင္းက စရလိမ့္မည္။ ေစာင္းသံ၊ စည္းသံ၊ ဝါးသံ၊ မဟာဂီတ သီဆိုသံတို႔ျဖင့္ ေဝစည္ခ့ဖ ဲ ူးေသာ ကာလတစ္ခုတုန္းကေတာ့ ခ်မ္းေျမ႕ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ ေကာင္းေနမည္မွန္ေသာ္လည္း
ထို
ဂီတသမား
ဇနီးေမာင္ႏွံ၏
ဇာတ္သိမ္းမွာ
သူတို႔ခ်င္း
တစ္သက္တာထာဝရ လမ္းခြၾဲ ကျခင္း ျဖစ္သတဲ့။ ဒုတိယေျမာက္ ေရာက္လာသူကေတာ့ Aရက္ကို လြန္စာြ ခံုမင္စလ ဲြ မ္းေသာ
လင္ေယာက္်ားႏွင့္
Aရက္ကို
လြန္စာြ မုန္းတီးသည့္
မိန္းမတစ္ေယာက္တို႔၏
ပဋိပကၡဇာတ္လမ္းမ်ိဳးပင္ ျဖစ္၏။ တတိယAႀကိမ္ ဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္သည္ဟု ဇနီးေမာင္ႏွံကလည္း ဇနီးျဖစ္သူ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုသည္။
သိပ္ၾကာၾကာ
ပါသြားခဲ့သည္။
လာေရာက္
ခရစ္ယာန္ ေနခြင့္မရခဲ့။
ဇနီးျဖစ္သူAတြက္
ေနထိုင္သူေတြကေတာ့
ဘာသာဝင္မ်ားပီပီ ျပင္းထန္ေသာ
ကရင္Aမ်ိဳးသား
Aလြန္ေAးၿငိမ္းေသာ
ေမာ္ေတာ္ယာU္တိုက္မႈ
ဆုေတာင္းစည္းေဝးပင္
မလုပ္ဘဲ
သူတို႔ တစ္ခုမွာ
႐ုတ္တရက္
ေျပာင္းေရႊ႕သြားသူ ကရင္Aမ်ိဳးသားမွာ ယေန႔Aထိပင္ မေတြ႔ရေတာ့ ဟု ဆိုသည္။ ဤတိုက္ခန္းေပၚသို႔ လေပါင္းမ်ားစြာ လူသူလာေရာက္ ေနထိုင္ခ့ျဲ ခင္း မရွိဘဲ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေျခာက္ေသြ႔ေနခဲ့ဖူးသည္။ လူသူမရွိေသာ သည္တိုက္ခန္းထဲက လမ္းေလွ်ာက္သံ၊ စကားေျပာသံ၊ ေရခ်ိဳးသံ၊ သနပ္ခါး ေသြးသံ စသျဖင့္ Aသံမ်ိဳးစံုကို ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ၾကားေနရသည္ ဟု ဆိုသည္။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့
တၿခိမ္းၿခိမ္း
ရန္ျဖစ္တတ္ေသာ
လင္မယား၊
စာရိတၱပ်က္
ယြင္းေဖာက္ျပန္ေသာ လင္မယား၊ လူသူပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ Aလုိက္တသင့္မရွိသည့္ လင္မယား စသျဖင့္ တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ သည္ ထာဝရညစ္ထည္းေနခဲ့သည္ ဟု ေျပာရေလာက္ေAာင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ပ်က္ခ့ရ ဲ ေသာ ထိုAျဖစ္Aပ်က္မ်ားကို ၾကားစက ကၽန ြ ္မ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သာြ းခဲ့ရသည္။ ေနထိုင္ခ့ဖ ဲ ူးေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြရဲ႕ Aေသးစိတ္Aေၾကာင္းAရာေတြက လြမ္းေမာဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္၊ ရသမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသျဖင့္ ေမာင္ကပင္ ‘တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ ဆိုတ့ဲ ဝတၳဳရွည္ႀကီး တစ္ပုဒ္ ႀကိဳးစားေရးပါလား’ ဟု ေျပာယူရသည္Aထိ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ မွာ ေနထိုင္ခ့သ ဲ ူေတြရဲ႕
ဇာတ္သိမ္းကေတာ့
မေကာင္းသည္ခ်ည္း
ျဖစ္ေနတတ္တာကိုေတာ့
ကၽြန္မ
သတိထားမိပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုပ္ဝတၳဳAရေရာ၊ ျဖတ္သန္းမႈAရပါ မေကာင္းခဲ့ေသာ သည္ျဖစ္ရပ္ေတြမွာ တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ ဆိုသည့္ ကိန္းဂဏန္းေတြက ဘယ္ေလာက္ထိ ပါဝင္ထိုးႏွက္ခ့ပ ဲ ါသလဲ။ ကၽြန္မကေတာ့ ထို ကိန္းဂဏန္းေတြကိုသာ ရြံရွာမုန္းတီးေနမိေတာ့၏။
http://www.mmcybermedia.com
ေခ်ာက္ခ်ားေၾကာက္ရံ႕ြ ဖြယ္၊ ဂုဏ္ယူAားက်ဖြယ္၊ စိတ္ပ်က္တုန္လႈပ္ဖယ ြ ္၊ ရယ္ေမာရႊင္ပ်ဖြယ္ စသည့္
4 8
တိုက္
၁၃၊
Aခန္း
ရာဇဝင္ေဟာင္းေတြကို
၄
တစ္ခါတစ္ရံ
မွာ
ကၽန ြ ္မတို႔
သတိတရ
ေနသားက်သြားခဲ့ၿပီ။ ရွိတတ္ေသာ္လည္း
ဤတိုက္ခန္းကေလး၏
ေမ့ေနတာက
မ်ားသည္။
ေဖေဖကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ေရာက္လာတတ္၍ သူ႔ Soft Pen ျဖင့္ ေရးေပးေသာ နံပါတ္ေတြကို ေမးေနတတ္ေသးသည္။ ေမာင္ Aသက္ ၆၀ ျပည့္သည္Aထိ ေနခြင့္ရလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ထပ္ သည္တိုက္ခန္းကေလးမွာ Aႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေနရလိမ့္Uီးမည္။ ေမာင့္စိတ္ႀကိဳက္ ပန္းႏုေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလး
သုတ္ထားေသာ
သည္တိုက္ခန္းကေလးမွာ
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕
ရာဇဝင္ကေကာ
ဘယ္လိုရွိလိမ့္မလဲ… “တိုက္ခန္းေဆးသုတ္တာေရာ၊
သစ္ပင္ပန္းပင္ေတြေရာ၊
မီးႀကိဳး၊
မီးခလုတ္၊
ေရဘံုပိုင္ေခါင္း၊
ပိုက္လံုး၊ ေႂကြခက ြ ္… Aို… ဒါေတြAားလံုး တန္ဖိုးေတြက မနည္းဘူးေနာ္ ေမာင္… နယ္ကိုေျပာင္းရင္လည္း Aကုန္ျဖဳတ္ယူသာြ းရေAာင္” ေမာင္ကေတာ့ တို႔ေျပာင္းလာတုန္းက
သံေယာဇU္ေတြ ေတာ္ေတာ္န႔ဲ
ႏွစ္မထားလိုက္ပါနဲ႔ကယ ြ ္။
ဆင္းမေပးတာတို႔၊
ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး
တို႔ေရွ႕က
လူေတြဟာ
လုပ္ခ့တ ဲ ာတို႔၊
မေခ်မငံ
ေျပာခဲ့ဆိုခ့တ ဲ ာတို႔ကို ႏြယ္ သတိရေနတုန္းပဲလား။ ေမာင္ကေတာ့ စိတ္ကူးထားတယ္ေလ။ ပင္စင္သာြ းရင္ ေနခြင့္ရမယ့္
ခြင့္
ေလးလေတာင္
မေနေတာ့ဘူး
လို႔။
ခ်က္ခ်င္းဖယ္ေပးလိုက္မယ္
လို႔။
ၿပီးေတာ့
ပစၥည္းေတြလည္း သည္Aတိုင္း ထားခဲ့မွာပါပဲ။ Aေရးႀကီးတာ ရာဇဝင္ေတြန႔ဲ တိုက္ ၁၃၊ Aခန္း ၄ ဟာ ထာဝရ ေAးခ်မ္းၿငိမ္သက္ေနဖို႔၊ လွပေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ လူဆိုတာ ေရြးခ်ယ္ေနၾကရတယ္။ ကိုယ္က ေရြးခ်ယ္လို႔ရတာ ရွိတယ္… ကံၾကမၼာကေရြးခ်ယ္ေပးတာလည္း ရွိတယ္… တို႔ေကာ ဘာကိုေရြးခ်ယ္မလဲ…” ကၽြန္မနဖူးေပၚ က်ေရာက္လာေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးရဲ႕ ရွိန္းျမျမAထိAေတြ႔က ကၽန ြ ္မ တစ္ကိုယ္လံုးကို ပိုမိုေႏြးေထြးသြားေစခဲ့တာ Aမွန္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က က်ယ္ေျပာလြတ္လပ္ေသာ ကြင္းျပင္ကို ေငးေနလိုက္ေသးတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
(ရင္ခုန္ပြင့္ မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၆။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ - ဒီဇင္ဘာလ)
4 9
ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ပါပါစ -၁က်ဳပ္တို႔Aေမမ်ား ေျပာဖူးသာ ေျပာပါတယ္။ ဇာတ္ထပ ဲ ထ ဲြ ဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ရပ္ထဲရာြ ထဲ ဓာတ္စက္ထဲ ဗ်ိဳင္းေတာင္သီခ်င္းမ်ား ၾကားလိုက္လို႔ သီခ်င္းထဲက ‘စားေတာ္Uီး ငါးလူးငယ္ ပါပါစ’ ေသာက္ေတာ္Aိုး ေမႊးမ်ိဳးငယ္ ပါပါစ’ ‘ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုး ပိုးမ်ိဳးငယ္ ပါပါစ’ တို႔ ဘာတိ႔မ ု ်ား ၾကားလိုက္လို႔ကေတာ့ “ဖြဟ့ဲ… နိမိတ္မရွိနမာမရွိ မေကာင္းသူ ပယ္၊ ေကာင္းသူ ကယ္” ဆိုၿပီး တံေတြးတစ္ခ်က္ ပ်စ္ခနဲ ေထြးပစ္လိုက္သာ တဲ့။ မဂၤလာမရွိတ့ဲ သီခ်င္း နားနဲ႔ေတာင္မၾကားခ်င္ဘူး ဆိုတ့သ ဲ ေဘာ ေနမွာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔မ်ားေတာ့
သီခ်င္းေတာင္မဟုတ္ပါဘူး၊
Aက်ိဳးေပး
မေကာင္းပံုမ်ား
သခ်ႋဳင္းထဲမွာကို
ေနရသာ။ ေသတၱာလာဝယ္ရင္ ေခါင္းနဲ႔ရက ြ ္ၿပီး လိုက္ပို႔ရသာ။ သည္Aလုပ္မ်ိဳးကလည္း ဘုရားစူးရေစ့၊ တစ္သက္န႔တ ဲ စ္ကိုယ္
လုပ္ရလိမ့္မယ္
တြက္ခ့သ ဲ ာလည္း
မဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမဲ့
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊
ဘဝAေၾကာင္းဆိုေတာ့ လုပ္ရေတာ့သာပဲ။ ပိုက္ဆံ ေငြစေၾကးစကေလး ျမက္ျမက္စက္စက္ရသာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့ေလ။ တျခားAလုပ္ မလုပ္တတ္သာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ “ဟဲ့ ဒါဆို ညည္း ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေဈးကေလးနာကေလး ေရာင္းပါလား” လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔၊ ရလွ တစ္ေနကုန္ ေနပူစပ္ခါး ေလွ်ာက္ႏိုင္မွ Aစိတ္ေပါ့၊ သံုးဆယ္ေပါ့။ Aေႂကြးကလည္း က်Uီးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္မလဲ ေငြရင္း။ သည္Aလုပ္က Aေႂကြးက်စရာလည္း မရွိဘူး။ ေငြရင္းလည္း မလိုဘူး။ မလုပ္ခင္က ေငြရႏွင့္သာ။ ရွစ္ဆယ္လည္း ဟုတ္သယ္၊ တစ္ရာလည္း ဟုတ္သယ္။ ေဝးလို႔မ်ားေတာ့ ေဝးသေလာက္ ေတာင္း၊ ပါးစပ္ထက ဲ ေဈးဟာ Aတည္ပဲ။ လူကို လိုက္လို႔၊ ခရီးAေဝးကိုလိုက္လို႔ ၾကည့္ေတာင္းရသာပဲ။ ရလည္း ရသယ္။ ရသမွ
ေန႔တိုင္းကို
ရသာ။ လူက ေန႔တိုင္း ေသေနတာ မဟုတ္လား။
ေသတဲ့လူ နည္း မွတ္လို႔။ ***
-၂သခ်ႋဳင္းစပ္
ကုကၠိဳပင္ေစာက္ႀကီးေAာက္က
တဲႀကီးထဲ
ေနလာရတဲ့
ႏွစ္ကိုပဲ
ႀကိဳ႕ထိုးေနၿပီ။
က်ဳပ္Aထင္ Aႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေရာ့မယ္။ က်ဳပ္Aသက္လား၊ တကယ္ေျပာသာပါ။
ေလးဆယ္ေက်ာ္လို႔
ပထမဆံုးလင္က
ေျခာက္ႏွစ္ထမ ဲ ွာ။
ဆံုးသြားရွာသာ။
သူဆံုးေတာ့
လင္လည္း
သံုးဆက္ရွိၿပီ။
က်ဳပ္က
ငယ္ငယ္ရယ္။
http://www.mmcybermedia.com
ရပ္ကက ြ ္ထဲေနတဲ့လူကေတာ့ မသိသာလွဘူးေပါ့။ မယံုရင္ သခ်ႋဳင္းထဲ ေနၾကည့္ပါလား။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔
5 0
ေနာက္လင္ကေတာ့
ကြက ဲ ို
ကြဲသာ။
က်ဳပ္
တစ္သက္န႔တ ဲ စ္ကိုယ္
လုပ္ရလိမ့္မယ္လို႔
မတြက္ခ့တ ဲ ့ဲ
သည္Aလုပ္လည္း ဒင္းက ဇာတ္သြင္းခဲ့သာ။ Aခုေတာ့
တစ္ခါတစ္ခါ
ေက်းဇူးလည္းတင္ပါရဲ႕၊
စိတ္လည္း
နာသယ္။
ဘုရားစူး။
ေသခ်င္းဆိုးလည္း ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ က်ဳပ္တို႔သားAမိ သခ်ႋဳင္းစပ္က တဲႀကီးထဲ ထားပစ္ခ့ၿဲ ပီး ထြက္သာြ းလိုက္သာ ဘယ္မွာ ေႁမြေပြးကိုက္ေနသလဲေတာင္
မသိဘူး၊ တစ္ခါမွေတာင္
ေပၚမလာဘူး။ ရွိလွေပါ့၊ ေလးငါးႏွစ္ေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုစံေမာင္က က်ဳပ္တို႔ကိုႏွင္မထုတ္ရွာပါဘူး။ ‘မေသာင္း လုပ္လက္စ ဆက္လုပ္ေပါ့’ တဲ့၊ ‘ဘယ္မွလည္း မသြားနဲ႔’ တဲ့ ေျပာရွာပါသယ္။ က်ဳပ္ကလည္း မသြားပါဘူး။ တျခား ဘာသြားလုပ္တတ္မွာတံုး၊ ဟုတ္ဘူးလား။ ကိုစံေမာင္တို႔ကေတာ့ တတ္ႏိုင္သူေတြကိုး။ သူတို႔လည္း သခ်ႋဳင္းထဲေနသာပါပဲ။ ပိုက္ဆံရွိေတာ့ ေလးပင္ႏွစ္ထပ္Aိမ္ႀကီးနဲ႔ ေနသယ္။ ေသတၱာမ်ိဳးစံုကို လုပ္လည္းလုပ္၊ ေရာင္းလည္းေရာင္း ဆိုေတာ့ ေခ်ာင္လည္ပါသယ္။ AနီးAပါးက ကုကၠိဳပင္ေတြ၊ မႈိ႔ပင္ေတြ ခ်ဳပ္ဝယ္ၿပီး ပ်U္ခ်ပ္ေတြျဖစ္ေAာင္ ခြဲ၊ စပ္ဟပ္ၿပီး ေသတၱာ႐ိုက္၊ Aတြင္းနဲ႔Aျပင္ကို ဝါတာဖလူးစ ခပ္တင္းတင္းဆြက ဲ ပ္ၿပီး ေငြေရာင္ေဖာက္ပန္းေတြ ကပ္၊ ၿပီးရင္ ေသတၱာေတြကို စီထပ္ထားလိုက္သာပဲ။ ေဈးကေတာ့
Aမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။
လူမွေသၿပီ
ဆိုမွေတာ့
သည္ေသတၱာေတြက
မသံုးမျဖစ္ေတြ
မဟုတ္လား။ ဝယ္ရသာပဲ။ ႀကိဳက္ေဈးလည္း ေပးရသာပဲ။ Aသုဘႀကီး ဖ်ာလိပ္န႔ပ ဲ တ္ခ်လို႔ကလည္း ရသာ မဟုတ္၊ ေျခမႀကိဳးဆြဲခ်လို႔ကလည္း မျဖစ္၊ ဟုတ္ဘူးလား… လူကိုး… လူက ေသတာေတာင္ AလွAပ ႀကိဳက္တာကလား။ ဝယ္သူလာၿပီဆိုရင္
ကိုစံေမာင္က
မလွမ္းမကမ္းက
က်ဳပ္တဲဘက္
လွမ္းေခၚေတာ့သာပဲ။
က်ဳပ္လည္း သိတယ္၊ ေသတၱာဝယ္သူလာၿပီ၊ ကိစၥေတာ့ ေပၚေနၿပီ၊ က်ဳပ္ ရြက္ပို႔ရေတာ့မယ္ ဆိုသာ… သည္ေတာ့ မနက္ မိုးလင္းသာနဲ႔ တဲေရွ႕က တံခါးလုပ္ထားတဲ့ ဂုန္နီဖ်င္စ Aသာ မ တင္ၿပီး
ေသတၱာဝယ္သူေတြကလည္း ဟိုAလံုး ခ်လိုက္၊ သည္Aလံုး ၾကည့္လိုက္န႔ဲ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ရမယ့္ ပစၥည္းေတာင္ AနာAဆာ ေရြးၾကေသးသာ။ ေသတၱာတစ္လံုးတန္ဖိုးကလည္း သည္ေခတ္ မေသးဘူး။ တကယ့္Aေနက်ပ္ Aေသက်ပ္ႀကီး။ ေတာ္႐ံုေသတၱာေတာင္ ငါးရာေက်ာ္ ေျခာက္ရာ တန္သယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား သေဘၤာပံု ခရစ္ယာန္ေသတၱာမွ ဝယ္သာ။ သူက ႏွစ္မ်ိဳးရွိသယ္။ Aျဖဴနဲ႔ Aနက္။ Aျဖဴက Aပ်ိဳလူပ်ိဳေသရင္
သံုးသယ္၊ Aနက္က
Aိမ္ေထာင္ရွင္ ေသမွ သံုးသယ္။ ၾကားဖူးသာပါ။ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံရွိတ့လ ဲ ူမ်ားက်ေတာ့လည္း သေဘၤာပံုန႔မ ဲ ွ… လွလည္း
လွသာကိုး…
လက္ကိုင္ေတြန႔၊ဲ
ပန္းဖြားႀကီးေတြန႔၊ဲ
Aညာမွာမ်ား ႐ိုး႐ိုးပါပဲ၊ ေသသာကို ဟန္ခ်ဲ႕မေနပါဘူး။
ေမြ႔ရာနဲ႔။
သည္မွာမို႔လို႔ပါ။
က်ဳပ္တို႔
http://www.mmcybermedia.com
ေဆးလိပ္တစ္တို မီးညႇိရင္း ကိုစံေမာင့္Aိမ္ဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနလိုက္သာပဲ။
5 1
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေဆးလိပ္တစ္တိုန႔ဲ ကိုစံေမာင့္Aိမ္ဘက္ လွည့္ေမွ်ာ္ေနသာကိုက က်ဳပ္Aလုပ္ မဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္ရသာပဲ။ လာလည္း
လာသယ္၊
မနက္
ခုနစ္နာရီ
ရွစ္နာရီဆို
ေပါက္လာသာပဲ။ ကိစၥေပၚၿပီ
ဆိုရင္
ေပၚတဲ့ေန႔ကေတာ့ သက္ေပ်ာက္ဆမ ြ ္း သြတ္ရတာ တို႔၊ Aိမ္Aခင္းAက်င္း ျပင္ရေရႊ႕ရတာ တို႔ ဘာတို႔န႔ဲ မဝယ္ျဖစ္ၾကဘူး။
က်ဳပ္တို႔လူမ်ိဳး
ထံုးစံကလည္း
သံုးရက္၊
ငါးရက္၊
ခုနစ္ရက္
ထားေလ့ရွိေတာ့
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္လာၾကေတာ့သာပဲ။ ကာယကံရွင္ကေတာ့ လိုက္ခပ ဲ ါသယ္။ သည္ကိစၥကၽြမ္းက်င္သ့ဲ လူ၊ ရပ္ကက ြ ္ထဲ လုပ္ဖူးကိုင္ဖူးသဲ့ လူ
လႊတ္လိုက္သာပဲ။
Aဲသည္လူကလည္း
ဝယ္ဖူးျခမ္းဖူးေတာ့
စကားသိပ္
မေျပာရပါဘူး၊
ေဈးနာေျပာၿပီးရင္ ၿပီးသြားသာပါပဲ။ သည္ကိစၥ ေဈးမဆစ္ေကာင္းဘူး ဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ညႇိၾက႐ံုပါပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့
ကိုစံေမာင္က
ေဆးလိပ္ေလး
တည္လို႔၊
လက္ဖက္ရည္ေလး
တိုက္လို႔…
ေသာက္ၿပီးၾကရင္ က်ဳပ္ လွမ္းေခၚသာပဲ။ “မေသာင္း… ကိုင္း… ကိစၥေပၚလာလို႔ တဲ့။ ကိုးရပ္ကက ြ ္ ကားဂိတ္ဆံုးက ရထားလမ္းနားမွာ။ ရြက္ခ ေျပာလိုက္Uီး” “ရွစ္ဆယ္ ပါ။ ဒါက ထံုးစံပဲUစၥာ” တခ်ိဳ႕ကလည္း
ဒီေလာက္ေလး
ေျပာလိုက္သာနဲ႔
ဟ…
ရြက္ခက
ရွစ္ဆယ္ေတာင္လား၊
မဟုတ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး တံုးေပကပ္သတ္ လုပ္ခ်င္ၾကတာလည္း ရွိရဲ႕။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လူမွ ေသၿပီ ဆိုမွေတာ့ မဆစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ေရာ့… Aင့္… ပဲ။ က်ဳပ္က ကိုစံေမာင့္ Aားနာလို႔ပါ၊ ေျပာလိုက္ခ်င္သာ။ ေဈးမ်ားရင္ ေတာ္တို႔ရက ြ ္ၾကည့္ပါလား လို႔။ ဟုတ္သယ္ေလ… ကားငွားၾကည့္ပါလား လို႔။ က်ဳပ္သားေတြေျပာသလို ဆိုရင္ ျပာသြားမယ္… ေတာ္႐ံုကားကလည္း မလိုက္ပါဘူး။ လိုက္ရင္လည္း ရာေက်ာ္ပဲ။ သူတို႔ကလည္း ဒါႀကီးတင္ၿပီးရင္
နီးရင္ေတာ့ ေရခဲဆိုက္ကား
ဆိုက္ကားေတြက တို႔၊
လိုက္ပို႔ပါသယ္။
ပက္လက္ခံုဆိုက္ကားတို႔မွ
လူစီးဆိုက္ကားေတြကလည္း လိုက္သာပါ။
လိုက္ရင္လည္း
လိုက္ခဲသယ္။ ေလွ်ာ့ယူဖို႔
စိတ္ေတာင္မကူးဘူး။ က်ဳပ္ရက ြ ္ရသာကလည္း ရြက္ၾကည့္ေစခ်င္သယ္။
တကယ္ေတာ့
သက္သာတယ္
မထင္န႔။ဲ
ေတာ္တို႔
မရြက္ဖူးလို႔
http://www.mmcybermedia.com
ပရိတ္ေရ ပက္ရ၊ Aေမႊးနံ႔သာ ဖ်န္းရ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္န႔ဲ တစ္ကားလံုး ေဆးရနဲ႔ သိပ္သက္သာပံု မရဘူး။
5 2
ထံုးစံAတိုင္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေသတၱာကို ေမွာက္ၿပီး စ,ရြက္ကတည္းက လမ္းမွာခ်နားလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ေသတၱာAဖံုးကလည္း ေသတၱာေပၚ တင္ခ်င္တင္၊ မတင္ရင္ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္၊ လက္တစ္ဖက္က ပိုက္ၿပီး ဇက္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ သြားရသာ တခ်ိဳ႕Aိမ္မ်ား ေလးငါးမိုင္ေလာက္ ေဝးသယ္။ သြားရသာပဲ။ ေရဆာလို႔ ခ်ေသာက္လို႔လည္း မရဘူး။ ဒီဟာႀကီးနဲ႔ ဘယ္Aိမ္က ေရတိုက္မွာလဲ။ ဇက္နာလို႔လည္း ခ်နားလို႔ မရဘူး။ ေနပူလို႔ သူမ်ားေဈးဆိုင္ရိပ္ ခိုဖို႔မ်ား စိတ္ေတာင္မကူးနဲ႔၊ ပါး႐ိုက္လိမ့္မယ္။ Aယူႀကီးတဲ့ ေဒသမ်ား ေသတၱာဖံုးကို ဘယ္-ညာ ေျပာင္းလို႔ေတာင္ မရခ်င္ဘူး။ ေသတၱာႀကီးနဲ႔နားရင္ ရြာနာသယ္ လို႔ Aယူရွိသာကိုး။ သြားရင္းက ေနာက္လည္းမလွည့္ရဘူး တဲ့။ သြားရင္းမ်ား သူမ်ားကို တိုက္မိလို႔လည္း မရဘူး။ သူမ်ားကလည္း ကိုယ့္ကို မတိုက္ရပ ဲ ါဘူး။ ကားေတြဆိုသာ ေဘးက ေရွာင္ေမာင္းသယ္၊ ထိသာြ းမွာ စိုးလို႔။ က်က္သေရ မရွိလို႔ ေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ခုက လိုက္ပို႔ရမယ့္ ရပ္ကက ြ ္ေရာက္လို႔ ေသတၱာႀကီး ထမ္းၿပီး ဟိုAိမ္ေမး သည္Aိမ္ေမး လို႔လည္း
ရသာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေတာ့
ဝယ္စကတည္းက
ေသခ်ာခ်ိန္းထားရသယ္။
ကာယကံရွင္တစ္ေယာက္က ထြက္ႀကိဳႏွင့္ရသယ္။ ကာယကံရွင္က ေစာင့္ေခၚသြားရင္ေတာင္မွ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား၊ Aိမ္ႀကိဳAိမ္ၾကားက ေခၚသြားလို႔ မရဘူး။ လမ္းမက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားရသာ။ ကာယကံရွင္Aိမ္ ေရာက္ရင္လည္း ‘ေလးလိုက္တာ’ လို႔ မညည္းရဘူး ဆိုသာ ရွိေသးတယ္။ တခ်ိဳ႕က Aဲသလိုေျပာရင္ Aားႀကီး စိတ္ဆိုးသယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးေျပာမိသာပါ၊ Aေဝးႀကီးက ရြက္လာရသာ ဇက္ေတြဆိုသာ ပူထူေနသာမဟုတ္လား။ ေသတၱာထဲ
ေခါင္းထည့္ရက ြ ္သာ
ေလမတိုးဘာမတိုးနဲ႔
ေခၽြးဆိုသာ
ျပဳတ္ထားတဲ့Aတိုင္းပဲ။
ေသတၱာAဖံုးက တစ္ဖက္ ဆိုေတာ့ စU္းစားသာၾကည့္။ Aဲသာကို ေလးသယ္ မေျပာရဘူး တဲ့။ Aေကာင္းဆံုးက ဘာမွမေျပာသာပါပဲ။ ကနားဖ်င္းရိပ္ ခ်ၿပီး ထိုင္ေနလိုက္သာပဲ။ ရြက္ခပိုက္ဆံက ထုတ္ေပးသာပဲ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ‘ေပးၿပီးသားပဲဗ်’ ဘာညာ နဲ႔ မဆီမဆိုင္ ဝင္ေဟာက္ခ်င္သယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သည္လို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္န႔ဲ ေတာင္းရသာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ရရင္လည္း Aျမတ္၊
မရရင္လည္း
ျပန္႐ံုေပါ့။
မသကာ
ေဆးလိပ္ခက ြ ္ထက ဲ
ထလာလိုက္ရင္လည္း တစ္ညစာေတာ့ ၿပီးသြားသာပဲ။ ***
ေဆးလိပ္
ေလးငါးလိပ္
ႏႈိက္ၿပီး
http://www.mmcybermedia.com
ေခ်ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ လမ္းစရိတ္ေလး၊ မုန္႔ဖိုးေလး ေပးပါUီး ဆိုၿပီး ေပထိုင္ေနလိုက္ရင္ ကာယကံရွင္က
5 3
-၃က်ဳပ္ေယာက္်ား ေနာက္ဆံုးေကာင္Aေၾကာင္း က်ဳပ္ မေျပာရေသးဘူး။ နာမည္က ေမာင္ငယ္ တဲ့။ တကယ္လည္း က်ဳပ္ေမာင္ Aငယ္ေလာက္ ရွိမွာပါ။ က်ဳပ္ထက္ ေတာ္ေတာ့္ကို ငယ္သယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေသျခင္းဆိုးက ဆိုးခ်င္သာ ထင္ပါတယ္။ ယူစကေတာ့
သြားေခါေခါနဲ႔
မ်က္ႏွာ
တင္းတိပ္ေတြ
ကြက္ခ်င္းထိုးၿပီး
ခါးတစ္ဖက္
လိမ္၊
ေျခတစ္ဖက္ ဆြဲေနသဲ့ က်ဳပ္ကို သူ႔ထက္ Aသက္ႀကီးတဲ့ၾကားက ယူထားသာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးသယ္ ေAာက္ေမ့သာ။ ဘယ္ဟုတ္မွာတံုး… မသာက Aရက္ေသာက္ခ်င္သာေရာ၊ ဖဲကေလး ပြတ္ခ်င္သာေရာ၊ မိန္းမရႊင္ ႏႈိက္ခ်င္သာေရာ။ မနက္မိုးလင္းရင္
Aရက္န႔ဲ
မ်က္ေပါက္ေတြဆိုသာ
Aရင္
မ်က္ႏွာသစ္သာ။
ဘယ္ေတာ့မွမပြင့္ဘူး။
Aရက္န႔ဲ
Aထက္မ်က္ခမ္းနဲ႔
ပလုတ္က်င္းသာ။ ေAာက္မ်က္ခမ္းမ်ား
တြဲခ်ဳပ္ထားသာကမွ ခ်ဳပ္႐ိုးေပၚေနႏိုင္ေသးသယ္။ ေရကေတာ့ သူလည္း မခ်ိဳးဘူး၊ က်ဳပ္လည္း မခ်ိဳးဘူး။ သခ်ႋဳင္းနဲ႔ခပ္ေဝးေဝးက ေရဘံုပိုင္မွာ ေသာက္ေရေတာ့ ရသယ္၊ ေရခ်ိဳးခြင့္ မေပးဘူး။ ခ်ိဳးရင္ ေရကဲ့ခ်ိဳး
ပဲ။
Aံမာ…
ႏွိပ္စက္ခ်င္ေသးသာ။
သူက
ဘာမွတ္လို႔လဲ
က်ဳပ္ကို
႐ိုက္ေသးႏွက္ေသးသာ။
ဒင္းက…
ဒင္းကိုယူတုန္းက
က်ဳပ္ကေလးေတြကိုလည္း
ထမင္းေတာင္
နပ္မွန္သ့ေ ဲ ကာင္
မဟုတ္ဘူး။ ေျမက်င္းAငွားတူးသဲ့ေကာင္။ Aရက္ပုလင္း ခါးထိုးၿပီး ေနပူႀကီးထဲ က်င္းAငွားတူးသဲ့ေကာင္။ သခ်ႋဳင္းထဲ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေတာ့လည္း နီးစပ္သာြ းသယ္ေျပာပါေတာ့။ မ႐ိုေသ့စကား မယူခင္က ဒင္းက က်ဳပ္ကို Aေခ်ာင္ႏႈိက္ခ်င္သာ။ ယူဖို႔မ်ား စိတ္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ခ်U္ခ်U္တူးတူး သေဘာ ထားသာ။ က်ဳပ္ကလည္း လင္ႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့ဖူးသာပဲ၊ သိသာေပါ့။ က်ဳပ္ကေတာ့ သံေယာဇU္ေတြျဖစ္လို႔။ က်ဳပ္တဲရိပ္ကေလး က်ဳပ္Aပ္ထားလိုက္န႔ဲ မလုပ္ေတာ့သာ။
ခိုလိုက္၊
ေနရင္းက
ေျမက်င္းေတာင္
က်ဳပ္သားေလး
ညားသာ။
Aရက္
ညားခါမွ
မတူးေတာ့ဘူး။
ဝယ္ခိုင္းလိုက္၊
ပိုဆိုးလာသယ္
ထိုင္စား
ပဲ။
ရတဲ့ပိုက္ဆံေလး
ေျပာပါေတာ့။
က်ဳပ္ေသတၱာရြက္လို႔
ဘာမွကို ရသာေလး
ထိုင္စားရင္း Aိမ္မွာ ဘုရင္လုပ္ေတာ့သာ။ ၾကာရင္ ၾကာျပန္ၿပီ၊ ထမင္းဆာရင္ ဆာျပန္ၿပီ၊ ပိုက္ဆံမေပးရင္
က်ဳပ္ကေတာ့
ယူမိၿပီကိုး၊
လင္သားကိုး။
က်ဳပ္တို႔မိန္းမေတြ
တစ္သက္လံုး
သည္လို
A႐ိုက္Aႏွက္ခံလာရသာပဲ၊ ဆန္း မွတ္လို႔။ စိတ္ေတာ့ နာသယ္၊ ဘုရားစူး… ညာမေျပာဘူး။ Aခုေတာ့ က်ဳပ္က Aသက္ကေလးကလည္း ရလာၿပီ။ ေမာလည္း ေမာသယ္။ ဒင္းကေတာ့
ေန႔မူး ညမူးပဲ။
မနက္လည္း ေနျမင့္မွ ထသယ္။ သည္ၾကားထဲ မနက္ မနက္ Aမူးနာေျဖဖို႔ တဲ့၊ Aရက္တစ္ပိုင္းေလာက္က ဝယ္ထားရေသးသာကလား။ စိတ္ပဲ ကုန္သယ္၊ တကယ္… လင္ရယ္မယားရယ္ လို႔ တစ္ေAာင့္တစ္နား စကားေျပာရသယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာရသယ္ လို႔ တစ္ခါမွ မရွိသာ။
http://www.mmcybermedia.com
မေပးလို႔၊ နည္းရင္ နည္းလို႔၊ မူးမူးနဲ႔ နားAံုနားရင္း ထ႐ိုက္ခ်င္ ႐ိုက္သာ။
5 4
လင္ကံမ်ား
မေကာင္းခ်က္
ေျပာသာပါ။
တစ္ခါတစ္ခါ
ေသသြားတဲ့Aေမ့ကို
သတိရသယ္။
သည္Aလုပ္က ရွက္စရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ပဲ။ စာမတတ္ ေပမတတ္န႔ဲ သည္ေလာက္ပိုက္ဆံရသာ လုပ္ေပ်ာ္သ့ဲ Aလုပ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒါက ဒါပဲ၊ Aေမမ်ား သိရင္ ရင္က်ိဳးမွာပဲ။ Aေမတို႔က ‘စားေတာ္Uီး ငါးလူးငယ္ ပါပါစ’ ေတာင္ မၾကားခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မတံုး၊ Aညာကဆင္းလာကတည္းက ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ့္Aေၾကာင္း၊ ကိုယ့္Aထံု ကိုယ့္ေရစက္ သခ်ႋဳင္းထဲေနရသာ ဘယ့္ႏွယ္မွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ လူျပဳျပင္လို႔ ရ မွတ္လို႔။ ***
-၄Aဲသည့္မနက္က
ကိုစံေမာင္
ေသတၱာဆိုင္ေရွ႕
လူသံုးေလးUီး
ေတြ႔ကတည္းက
က်ဳပ္
ရြက္ရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိသားပဲ။ ရြက္လည္း ရြက္ရသာပါပဲ။ ခုနစ္ဆယ္န႔ဲ တည္သ ့ ယ္။ သိပ္မေဝးဘဲ ခုနစ္ဆယ္ရသာ။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သယ္ မသိဘူး၊ Aိမ္ကမသာ Aဲသည္မနက္ Aေစာႀကီး ႏိုးေနသယ္။ သူပါ လိုက္မယ္ တဲ့။ လိုက္ ေပါ့။ တစ္ခါမွေတာ့ မလိုက္ဖူးပါဘူး။ Aဲသည္ညက Aရက္လည္း ဝယ္မထားေတာ့ က်ဳပ္ေနာက္ လိုက္ရင္း Aရက္ဝယ္ေသာက္ခ်င္သာလည္း ပါမွာေပါ့။ ထင္တ့A ဲ တိုင္းပဲ၊ ေသျခင္းဆိုးက
ေသတၱာရြက္ဖို႔ေတာ့
ေျမက်င္းတူးလာတဲ့ဘဝ
ခပ္လွမ္းလွမ္းက
ခြာလိုက္ရင္း
ေသတၱာAဖံုးေတာင္
ေမ့သာ
မကိုင္ခ်င္ဘူး၊
ေျပာပါတယ္။
Aရက္ဖိုးတစ္ဆယ္
ရွက္လို႔
ေဖာသြပ္ေဖာေရာင္
ေတာင္းေတာ့
က်ဳပ္လည္း
တဲ့။
မ်က္ႏွာနဲ႔ ေမာေမာနဲ႔
ေျပာပစ္လိုက္သယ္။ “ေမာင္ငယ္ရယ္…
နင့္ဟာက
မလြန္ဘူးလား။
သက္သက္လိုက္လာၿပီး
ဒုကၡေပးတာလား။
ဟုတ္ပါ့ေတာ္၊ ရန္လုပ္ခ်င္ေသးတဲ့ပံု။
စိတ္ထဲရွိသာ
ေျပာပစ္လိုက္ရမွ။
ေနပူထလ ဲ ုပ္ရလို႔
က်ပ္ခိုးစြဲေနတဲ့
သင္းကေတာ့ Aသားနဲ႔၊
မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔
က်ဳပ္ကို
သြားေခါေခါ၊
ခါးေစာင္းေစာင္း၊
တစ္လမ္းလံုး
ေမတၱာပို႔သယ္။
Aသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမကို သူ႔မယားထင္မွာလည္း စိုးသယ္န႔ဲ တူပါရဲ႕။ က်ဳပ္ကလည္း
ေခါင္း
ထည့္
ရြက္ထားတဲ့ၾကားကပဲ
ေသတၱာဖံုးကလည္း တစ္ဖက္က ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ၿပီး ပိုက္လာရေတာ့ ေဒါသေတြလည္း ထြက္ ေပါ့ေလ။ မသာက Aၾကင္နာ တစ္စက္မွမရွိသာမ်ား ကမ္းကုန္ေရာ။
http://www.mmcybermedia.com
မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး ကတဲ… ဒီAေရကို ဝမ္းက်ခ်င္ေနလိုက္သာ လြန္သယ္”
5 5
ပို႔ရမယ့္
Aိမ္ေရာက္လို႔
ကနားဖ်င္းေAာက္
ေရာက္ေတာ့
လူေတြဆုိသာ
မနည္းဘူး။
ပိုက္ဆံကလည္း ဘာရွိသလဲ မေျပာနဲ႔၊ ေသတၱာမွာေရးထားတဲ့ နာမည္န႔ဲ Aသက္က ငယ္ငယ္ရယ္။ မီးေတြဆင္တ့လ ဲ ူက ဆင္လို႔။ Aဖိုးတန္ခံုေတြခ်တဲ့လူက ခ်လို႔။ လုပ္တ့က ဲ ိုင္တ့လ ဲ ူက လုပ္လို႔ကိုင္လို႔။ ေတာ္ေတာ့္ကိုငိုထားတဲ့ မိန္းမငယ္ကေလးကလည္း ငိုတာေတာင္ လွေနေသးတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ Aသားကေလးမ်ားဆိုတာ ဝင္းမြတ္လို႔။ ေၾသာ္… ငယ္ငယ္ရယ ြ ္ရယ ြ ္န႔ဲ လင္ကံဆိုးရွာတဲ့ မိန္းကေလးႏွယ္ လို႔ေတာင္ ေAာက္ေမ့လိုက္ေသးသယ္။ Aတူတူပါပဲ၊ က်ဳပ္န႔ဲဘာထူးလို႔လဲ။ က်ဳပ္လင္ကလည္း Aသက္ရွင္ေနသာပဲ ရွသ ိ ာပါ၊ ေသသာနဲ႔ ဘာမွမထူးပါဘူး။ “ေရေလးတစ္ေပါက္ေလာက္ တိုက္ၾကပါ” ေမာလိုက္သာလည္း ဟပ္ထိုးလိုက္ေနၿပီ။ Aဲသည္မိန္းကေလးကပဲ ေရယူေပးသယ္။ ပုလင္းထဲထည့္ထားသဲ့ ေရပါ။ ပုလင္းကေရသီးေတြ ကလည္း ေAးလို႔။ ေAးလိုက္တ့ဲ ေရ… ေAးျမၿပီး ခ်ိဳေနသယ္ေတာင္ ေAာက္ေမ့သယ္။ ေၾသာ္… ပိုက္ဆံရွိတ့သ ဲ ူမ်ား ေရေတာင္
ေAးေAာင္လုပ္
ေသာက္ၾကသာ
ေျပာပါသယ္။
လမ္းစရိတ္
ေတာင္းေတာ့
ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္ရက ြ ္ ထုတ္ေပးသယ္။ Aဲသည္ေန႔ပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္
ေသတၱာပို႔ေတာ့
ေနျပင္းလွၿပီ။ ဒင္းက ဘာစိတ္ကူးရသယ္
မသိဘူး၊ သည္တစ္ေခါက္လည္း လိုက္မယ္ တဲ့။ သည္တစ္ခါပို႔သ့ဲ Aိမ္ကေတာ့ ဆင္းရဲလိုက္တာ တာေတကို လံလို႔။ ကနားဖ်င္းလည္း မရွိဘူး၊ လူလည္း မရွိဘူး။ က်ဳပ္ရြက္လာရတဲ့ ေသတၱာၾကမ္းကို ၾကည့္ကတည္းက AေျခAေနကို က်ဳပ္က သိၿပီးသားပါ။
ကာယကံရွင္ေယာက္်ားကလည္း
မူးေနလိုက္တာ
လူမွန္းမသိဘူး။
ပါးစပ္ကလည္း
ေသသြားသဲ့ သူ႔မိန္းမ နာမည္န႔ဲ တူပါရဲ႕။ လမ္းစရိတ္ဆိုတာလည္း ေဝးေရာ၊ ဘာေဆးလိပ္၊ ဘာကြာေစ့မွလည္း မရွိပါဘူး။ က်ဳပ္Aဖို႔ကေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ျမင္ေနက်ပဲ၊ ျဖစ္ေနက်ပဲ။ ေမာင္ငယ္ကေတာ့ ဆန္းေနသလား မေျပာတတ္ဘူး။ စကားလည္း မေျပာဘူး၊ လမ္းမွာေတာ့ ပိုက္ဆံ ငါးက်ပ္ ငါးက်ပ္ ႏွစ္ခါ ေတာင္းၿပီး Aရက္ေတာ့ ဝင္ေသာက္သယ္။ ဒါပဲ။ ခ်ိဳသည္လည္း မေျပာဘူး၊ ခါးသည္လည္း မေျပာဘူး။ ***
http://www.mmcybermedia.com
Aတင္ေရ… Aတင္ေရ… လို႔ က်ံဳးက်ံဳးေAာ္ေနတာက လြဲရင္ ကူညီမယ့္လူလည္း မရွိဘူး။ Aတင္ ဆိုတာ
5 6
-၅ၾကားသားမိုးႀကိဳး… ဘာေတြေတြးၿပီး သည္စကားေျပာမွန္းလည္း က်ဳပ္ မသိပါဘူး။ က်ဳပ္နားလည္း က်ဳပ္
မယံုပါဘူး။ Aဲသည္ညက ဒင္းေျပာသာ ေျပာပါသယ္။ မူးေတာ့
မူးေနသာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့
ညားကတည္းက တစ္ခါမွ Aဲသလိုမေျပာဖူးဘူး။ ေနပါUီး… ေျပာသာ… ဘာတဲ့… “က်ဳပ္
စU္းစားမိတယ္။
ပိုက္ဆံရွိတ့လ ဲ ူလည္း
ေသတာပဲ၊
ဆင္းရဲတ့လ ဲ ူလည္း
ေသတာပဲ။
ေသမွငိုေနလည္း Aလကားပဲ။ လင္န႔မ ဲ ယား Aသက္ရွင္ရတုန္း ခ်စ္ၾကဖို႔ လိုတာပဲ… ” တဲ့။ ေမာင္ငယ္က ဒါေလာက္ပဲ ေျပာသာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ Aဲသည္ညက တစ္ညလံုး Aိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ သိပ္ေတာ့လည္း Aဲသည္ညက
မယံုပါဘူး၊
ဒင္း
တန္းစီAိပ္ေနသဲ့
ေAာက္ေမ့မိရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ေပးေနသဲ့
ရက္ေတြထမ ဲ ွာ
ေသာက္ေကာင္းေAာင္ က်ဳပ္ကေလးေတြကို
ေျပာသာပဲ
ၾကည့္ရင္းက
လို႔လည္း
Aရင္ေယာက္်ားေတြကိုလည္း
က်ဳပ္ခ်က္ေကၽြးသာ စား၊ က်ဳပ္တထ ဲ မ ဲ ွာ ေန၊ ၿပီးရင္ ေမာင္ငယ္
သည္စကားမ်ိဳး
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ မနက္မိုးလင္းလို႔
တြက္ပါသယ္။
တစ္ခါမွမေျပာဖူးဘူး။
Aရက္မွန္မွန္ ေAာင္မယ္…
ကိုစံေမာင္တို႔Aိမ္ေရွ႕ ေသတၱာဝယ္သူေတြလာေတာ့
က်ဳပ္က ႏိုးေနႏွင့္ပါၿပီ။ ေမာင္ငယ္ကလည္း ႏိုးလို႔ ေတာ္ေရ႕… ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး… သိလား။ Aဲသည္ေန႔က ေသတၱာရြက္ေတာ့ ေနပူျပင္းျပင္းထဲမွာ က်ဳပ္က ေသတၱာရြက္လို႔။ က်ဳပ္ေရွ႕က ေမာင္ငယ္။ ေသတၱာAဖံုးပ်U္ ခ်ိဳင္းၾကားညႇပ္ လိုက္လို႔။ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္န႔။ဲ ေဖာသြပ္ေဖာေရာင္န႔၊ဲ ဖိနပ္လည္း မပါဘူး။ က်ဳပ္ရင္ထမ ဲ ေတာ့ တလွပ္လွပ္န႔။ဲ ေမာလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာရယ္လည္း မသိပါဘူး။ ဒင္းကို…
Aဲေလ…
ေမာင္ငယ္ကို
Aရက္ဖိုးေပးရUီးမယ္လို႔လည္း
တြက္သယ္။
ခမ်ာ…
http://www.mmcybermedia.com
ေမာေနရွာၿပီထင္ပါရဲ႕ ေပါ့။
5 7
လမ္းက်U္းကေလး -၁Aစတုန္းကေတာ့ သည္ေနရာကေလးမွာ လမ္းက်U္းကေလး မရွိခ့ဖ ဲ ူးပါ။ ***
-၂Aရင္က သည္ေနရာေလးကို Aာရ္Aီးတီ ဂိတ္လို႔ ေခၚခဲ့ၾကဖူးသည္။ ‘ရန္ကုန္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ရထား ကုမၸဏီ လီမိတက္’ ဟု Aဓိပၸာယ္ရလိမ့္မည္ ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္သူမွ Aဲသလို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး တခမ္းတနား မေခၚခဲ့ၾက။ Aာရ္Aီးတီ လို႔ ပီပီသသ ေခၚခ်င္ေခၚမည္၊ Aားဒီးတီ လို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေခၚခ်င္ေခၚမည္။ သည္လိုႏွင့္ သည္ေနရာကို Aာရ္Aီးတီ ဂိတ္ ရယ္လို႔ တြင္လာခဲ့သည္။ တကယ္ကေတာ့ Aရင္က သည္ေနရာမွာ ဓာတ္ရထား ေရာက္ခ့သ ဲ ည္ မဟုတ္။ Aာရ္Aီးတီ ကုမၸဏီပိုင္ ဘတ္စ္ကားေတြ ေျပးဆြလ ဲ ို႔ ေခၚၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ပုစန ြ ္တံဆိပ္ တို႔၊ နဂါးတံဆိပ္ တို႔လို Aေကာင္ဗေလာင္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳ ေခၚေဝၚခဲ့သည့္ ဘတ္စ္ကားေတြ ေပၚလာသည္။ Aခုေတာ့ ဟီးႏိုးႀကီး၊ ဟီးႏိုးလတ္၊ ႏွစ္စီးတြဟ ဲ ီးႏိုး၊ ေရးႏိုး(တခ်ိဳ႕က တစ္ေရးႏိုး လို႔ ေခၚသည္) စသည့္ ေခတ္မီကားေတြ ေျပးဆြဲသည္။ ဒတ္ဆန္း၊ ဟိုင္းလတ္ စသည့္ သေဘၤာသားကားကေလးေတြလည္း ဆြဲသည္။ ဒါေပမဲ့ သည္ဂိတ္၊ သည္လမ္းဆံုက နာမည္ေတာ့ ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ Aရင္က Aာရ္Aီးတီ ဂိတ္၊ Aခု ဟီးႏိုးဂိတ္။ Aရင္က Aဂၤလိပ္၊ Aခု ဂ်ပန္။ ***
လမ္းဆံု
ဆိုမွေတာ့
Aနည္းဆံုးက
လမ္းႏွစ္ႁမႊာ
ရွိရေတာ့မည္။
သည္လမ္းဆံုမွာက
Aင္းစိန္ေဈးကိုျဖတ္၍
Aင္းစိန္ကမ္းနားကို
လမ္းေလးႁမႊာရွိသည္။ တစ္လမ္းက သြားသည့္လမ္း
Aေနာက္ဘက္သို႔
ျဖစ္သည္။
ဘူတာ႐ံုဘက္ကို ေျမာက္ဘက္စူးစူးကို
လႈိင္ျမစ္
ခြထ ဲ က ြ ္သည္။ ကမ္းပါးမွာ
ေကြ႔ခ်ိဳးဝင္ေရာက္သာြ းကာ ခြထ ဲ က ြ ္သာြ းေသာ
လမ္းဆံုးသည္။
တစ္ေနရာမွာ လမ္းကေတာ့
တစ္လမ္းက်ေတာ့
ျပည္လမ္းမႀကီးႏွင့္ ျပည္၊
Aင္းစိန္
သြားဆံုသည္။
မႏၲေလး
ျမန္မာျပည္တစ္နံတစ္လ်ားကို သြားရာလမ္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္လမ္းကေတာ့ ရန္ကုန္ဘက္ကို။
စသည့္
http://www.mmcybermedia.com
-၃-
5 8
သည္လမ္းဆံုက
နယ္ကလာသည့္
ကားမ်ားAဖို႔
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝင္ျဖစ္၍
Aၿမဲတမ္း
စည္ကားေနတတ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက Aင္းစိန္ေဈးဘက္သို႔ ေကြ႔ခ်ိဳးေသာ (ကမ္းနားမွ ဆံုးေသာ) လမ္း Aဝင္မွာ မီးရထားလမ္းကူး ရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ရထားက ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသး၊ ရထားတံခါးက ၾကာျမင့္စာြ ပိတ္ထားတတ္သည္။ ဒါကိုလည္း Aျပစ္ဆို၍ မရ။ ႀကီးမားေသာ ထိခိုက္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေAာင္ သည္လိုလုပ္ရတာ ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ ရထားတံခါးပိတ္လိုက္တာႏွင့္ စကၠန္႔မလပ္ တိုးေဝွ႔ေမာင္းႏွင္တတ္ေသာ ကားေတြက Aေတာင့္လိုက္
ပိတ္ဆို႔ေနတတ္ကာ
စိတ္မရွည္ႏိုင္သူေတြက ပိတ္ဆို႔မႈေၾကာင့္
ကားေပၚမွ
ကားေတြ ဆင္းကာ
က်န္လမ္းသံုးသြယ္ကို
လူေတြ
ေဈးကို
ေယာက္ယက္ခတ္သာြ းတတ္သည္။
လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။
Aသံုးျပဳရသည့္
ထိုရထားလမ္း
ကားေတြကပါ
Aထိုက္Aသင့္
ပိတ္ဆို႔က်ပ္ညပ္ကာ ဟြန္းသံ တညံညံ၊ စက္သံ တဒီးဒီး၊ မီးခိုးေတြ တလံုးလံုး ျဖစ္လာရေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ Aင္းစိန္ေျမာက္ပိုင္းမွာ စက္႐ံုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ ေက်ာင္းေတြ ရွိသည္။ ရြာေပါင္းမ်ားစြာ နီးသျဖင့္လည္း
ရွိသည္။
သည္လူေတြကလည္း
ရထားဆင္းသူေတြ
ရွိသည္။
သည္လမ္းဆံုကိုပဲ
ဘူတာေဈး
ျဖတ္ရသည္။
(ကုန္စိမ္းေဈး)
ႏွင့္
ဘူတာ႐ံုႏွင့္
Aင္းစိန္ေဈးႀကီးက
ေဈးျပန္ေတြ ရွိသည္။ ဆိုလိုရင္းက သည္လမ္းဆံုမွာ လူေတြ Aၿမဲတမ္း ပ်ားတူAံုတုတ္ထိုး ျဖစ္ေနတတ္တာပဲ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း
သည္ေနရာကေလးမွာ
ကက္ဆက္သီခ်င္းသံ
တညံညံျဖင့္
Eည့္ႀကိဳတတ္ေသာ
ေဈးဆိုင္ကေလးေတြ လိုAပ္စာြ ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ***
-၄လူစည္ကားလာရျခင္းကို
မွီ၍
ႏွစ္
ေပၚလာခဲ့ရသည္။ ‘ဟီးႏိုးဂိတ္ ေလဟာျပင္
ခပ္ေဝးေဝးတုန္းက
သည္ေနရာမွာ
ေဈးသစ္’ (ေဈးထိပ္ကဆိုင္းဘုတ္Aရ)
ေဈးသစ္တစ္ခု ဟု
ေခၚသည္။
သည္ေဈးကိုလည္း Aဲသည္လို တဖြ႔တ ဲ ႏြ႔ဲ မေခၚၾကျပန္။ ‘ဟီးႏိုးဂိတ္ေဈး’ လို႔ပဲ လြယ္လယ ြ ္ေခၚၾကသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္သံုးပစၥည္းမ်ား ရႏိုင္သည့္ ေဈးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ Aဓိကက စားကုန္ေတြသာ မ်ားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္
ေလးငါးဆိုင္၊
Aိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္ကေလး
စာAုပ္ေဟာင္းဆိုင္
တခ်ိဳ႕၊
ၿပီးေတာ့
ႏွစ္ဆိုင္၊
ထမင္းဆိုင္၊
စာAုပ္သစ္ဆိုင္ ေခါက္ဆဲြဆိုင္၊
တစ္ဆိုင္၊ မိတၱဴကူးဆိုင္၊
မ်က္ႏွာစာတန္းမွာေတာ့ ကြမ္းယာဆိုင္၊ ေဆးမ်ိဳးစံုဆိုင္၊ မုန္႔မ်ိဳးစံုဆိုင္ေတြ ရွိသည္။ ရန္ကုန္ဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ေမာ့ႏိုင္သည္။
ျပန္လာသူေတြေရာ၊
ေခတၱေလာက္ေတာ့
ရန္ကုန္ဘက္ကို
နားေနႏိုင္သည္။
စာAုပ္ဝါသနာပါသူတို႔ကမူ
သြားမည့္သူေတြပါ
ဝါသနာပါသူေတြက
စာAုပ္သစ္ေတြကို
သည္ေဈး႐ံုထက ဲ တစ္ခက ြ ္တစ္ဖလား
တေငးတေမာ
ၾကည့္ႏိုင္သည္။
http://www.mmcybermedia.com
ေဈး ဆိုလို႔ ေဈးAဂၤါရပ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီစာြ ကုန္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု၊ Aထည္Aလိပ္၊ ေရႊေငြရတနာ၊
5 9
စာAုပ္ေဟာင္းဆိုင္ေတြမွာ
ႏွစ္သက္ရာ
ရွာေဖြႏိုင္သည္။
စကားေျပာဝါသနာပါသူေတြကလည္း
သည္ေနရာကေလးမွာ ဆံုၾက၊ ေျပာၾက၊ ျငင္းၾကခံုၾက၊ တိုးသဲ့ၾက၊ က်ယ္ေလာင္ၾက။ သည္ေဈး႐ံု ကေလးမွာ စိတ္ညစ္စရာ သံုးခု ရွိသည္။ တစ္ခုက
က်ယ္ေလာင္လန ြ ္းေသာ
ဂီတသံ
ျဖစ္သည္။
တစ္ဆိုင္ႏွင့္တစ္ဆိုင္
Aၿပိဳင္Aဆိုင္
ဖြင့္ၾကတုန္းက ပိုဆိုးသည္။ ဗီ႐ိုေသးေသး တစ္လံုးစာေလာက္ ရွိတတ္ေသာ Sound Box ေလးငါးလံုး တစ္ၿပိဳင္နက္ ဖြင့္တတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခု… ေဈးကို ပတ္ပတ္လည္ ပိတ္ဆို႔ကာရံထားသျဖင့္ မြန္းက်ပ္ပူေလာင္ေနတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ Aတန္ငယ္ ညစ္ပတ္ေသာ ေရAိမ္ တစ္တက ဲြ လည္း မနီးမေဝးမွာ ရွိေနေသးသည္။ စိတ္ႏွလံုး Aပန္းေျဖဖို႔ ဝင္လာသူတိုင္း သည္သံုးမ်ိဳးကို ရရွိေနတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဈး႐ံုထက ဲ ကိုတင္ဝင္း၏ စာAုပ္ေဟာင္းဆိုင္ကေလးကို ေရာက္ေနက်ျဖစ္ရာ သည္Aေၾကာင္းသံုးပါးႏွင့္ သဟဇာတ ျဖစ္ေနရၿပီ။ ကိုတင္ဝင္း
ဆိုင္ကေလးႏွင့္
လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို Aစီခံမပါေသာ
ေငးေမာရင္း၊
ဒူးယားကို
ကပ္လ်က္က
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလးမွာ
တိုင္ကီတစ္ခက ြ ္ကို
တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္
ဖြာရင္း
လူသံုးေယာက္
မွ်ေဝ
ထိုင္ရင္း၊
မွ်ေသာက္ရင္း၊
သည္ေနရာကေလးမွာ
မိုးႀကီးခ်ဳပ္မွ်
ထိုင္ေနမိတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ လူဆံုမိတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း လူမရွိ။ ကၽြန္ေတာ္န႔ဲ ကိုတင္ဝင္း ႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိသည္။
တစ္ခါတစ္ခါ
ကိုတင္ဝင္းက
Aဲသည္လို
စိတ္လိုလက္ရ
ေျပာတတ္သည္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း… “လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သာြ းဖို႔ AစီAစU္ ရွိရဲ႕လား” ဟု ေမးေနတတ္သည္။ “စာAုပ္ေရာင္းရတာ Aဆင္ေျပရဲ႕လား” “မေရာင္းရဘူးဗ်။ Aင္းေလ… လူေတြက စာAုပ္ေနာက္ကို မလိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕ဗ်ာ။ စာAုပ္ထက္ Uီးစားေပးရတာေတြ ရွိေသးတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေရာင္းရႏိုးနဲ႔ ထည့္လာတဲ့ ထမင္းေတာင္ သိုးတယ္ဗ်။ ေမာင္ခိုင္မာကဗ်ာထဲကလိုေပါ့၊ ဘာတဲ့… ‘ထိလုမိလု၊ သတိျပဳရင္း၊ ပစ္ကြင္းကိုေခ်ာင္း၊
http://www.mmcybermedia.com
“ဒီေန႔ စာAုပ္ေရာင္းရတယ္ဗ်။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရေAာင္…”
6 0
ခ်က္ေကာင္းကိုေရြး၊ ေလးညႇိဳ႕ျပင္ခ်ိန္၊ ေနလံုးမွိန္ၿပီ၊ စားၿမိန္တစ္ထုပ္၊ နံေဟာင္ပုပ္ၿပီ၊ ေတာAုပ္ေဟဝန္၊ ေရတံခန ြ ္၌၊ တြံ… သင္ မုဆိုး၊ မိုးႀကီးခ်ဳပ္ခ့ၿဲ ပီေကာ’… ဆိုတာေလ” တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ Aရႊန္းAျပက္လိုလို AေလးAနက္လိုလို သူ ေျပာတတ္သည္။ စာAုပ္သည္ပီပီ စာတိုေပစ ပံုတိုပတ္စ AကိုးAေထာက္ေတြႏွင့္ သူ ေျပာတတ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္ေနရာကေလးကို စိတ္ရတိုင္း လာထိုင္ျဖစ္ခ့သ ဲ ည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ***
-၅Aခုေတာ့
သည္လမ္းဆံုကိုျဖတ္ကာ
တည္ေဆာက္ေနသည္။
မီးရထားလမ္းကူးကို
တည္ေဆာက္ေနျခင္း
ျဖစ္သည္။
မီးရထားလမ္းကူး ခြ၍
ေခတ္မီ
ထို႔ေၾကာင့္
ခံုးေက်ာ္တံတားသစ္
လွပေသာ
သည္လမ္းဆံု၏
တစ္စင္း
တံတားသစ္ႀကီးတစ္စင္း
လမ္းႁမႊာေတြ
Aားလံုးကို
တံတားတည္ေဆာက္ေရးကာလAတြင္း ျဖတ္ပိတ္ထားသည္။ ဝါးကပ္ေတြစီကာ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္ပိတ္လိုက္သျဖင့္ ထိုလမ္းဆံုကို ျဖတ္သန္းရေသာ ကားေတြက တျခားလမ္းခြဲေတြက သြားရသည္။ Aင္းစိန္-ရန္ကုန္ ေျပးဆြဲေသာ ၄၅၊ ၄၈၊ ၈၊ ၄၄၊ ႏွစ္စီးတြဲ၊ ဟီးႏိုး၊ ဒတ္ဆန္း စသည့္ ကားဂိတ္ေတြလည္း သည္ေနရာကေဝးရာကို ေျပာင္းေရႊ႕ၾကရသည္။ ကားေတြက တျခားက လွည့္သာြ းလို႔ ရေသာ္လည္း (သြားၾကေသာ္လည္း) လူေတြက တစ္ေကြ႔ တစ္ပတ္ႀကီး သြားေနလို႔ မျဖစ္၊ ရသေလာက္ေနရာကေလးက တိုးကာ ေဝွ႔ကာ ျဖတ္သန္းေတာ့သည္။ ထိုAခါ ဟီးႏိုးဂိတ္
မ်က္ႏွာစာတန္းႏွင့္
ဝါးကပ္ထရံေတြ
ၾကားမွာ
လမ္းက်U္းကေလးတစ္ေၾကာင္း
ေပၚလာရေတာ့သည္။
-၆Aရင္က လမ္းမႀကီးေပၚက သြားခ်င္သလို
သြား၊ ျဖတ္ခ်င္သလို
ျဖတ္၊ ေလွ်ာက္ခ်င္သလို
ေလွ်ာက္ခ့ၾဲ ကေသာ လူေတြAားလံုး Aခု ထိုလမ္းက်U္းကို မျဖစ္မေန ျဖတ္ရေတာ့သည္။ လမ္းက်U္းကေလးAဝမွာ
ဆိုက္ကားဂိတ္ႏွင့္
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တန္းေတြ
ရွိသည္။
မိုးေတြသဲသမ ဲ မ ဲ ဲ ရြာလွ်င္ လမ္းက်U္းကေလးAဝမွာ ေရAိုင္ေနတတ္သည္။ ထိုAခါ ေဘာင္းဘီရွည္၊ Aတက္ခ်ီေက့စ္
ကိုင္ထားသူ
ျဖစ္ေစ၊
ပုဆိုး-တိုက္ပံုႏွင့္ျဖစ္ေစ၊
ေရာင္စံု
ေျခသည္းမ်ားျဖင့္
http://www.mmcybermedia.com
***
6 1
ဝင္းစက္လွပေနတတ္ေသာ
ေျခေထာက္ပိုင္ရွင္
မိန္းမလွေလးေတြပင္ျဖစ္ေစ
ထိုေရAိုင္ထက ဲ ို
နင္းခ်လိုက္ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဆယ့္ေလးငါးလွမ္း ဆက္သာြ းလွ်င္ေတာ့ ကန္႔လန္႔ခံေနေသာ Aုတ္ခံုေဟာင္း ႏွစ္ခုကို ေတြ႔မည္။ Aစတုန္းကေတာ့
သည္Aုတ္ခံုေဟာင္းေတြကို
လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာ ေက်ာ္ခ်င္လည္း
ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္
ေက်ာ္သာြ း၊
မေက်ာ္ခ်င္လည္း
ဘယ္သူမွ ရွိလာသျဖင့္
ဂ႐ုတစိုက္ သူတို႔ကို
ဝါးကပ္ထရံႏွင့္
မရွိခ့။ဲ ဂ႐ုမစိုက္လို႔
Aုတ္ခံုၾကားက
Aခုေတာ့ မရေတာ့။
လူတစ္ကိုယ္စာ
ေနရာကေလးက ပြတ္ကာသီကာ သြားခ်င္သာြ း။ လမ္းက်U္းကေလး၏ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေကြ႔နားမွာ ႀကီးမားေသာ သစ္ငုတ္တိုေဟာင္းတစ္ခု ရွိသည္။ ေကြ႔ခ်ိဳးလိုက္သည္ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ရေသာ ေဈးဆိုင္ကေလးေတြက ဓာတ္တိုင္ႏွစ္တိုင္စာေလာက္ ရွည္ေသာ လမ္းက်U္းကေလး၏ Aျခားဘက္Aထိ စီကာစU္ကာ ရွိေနေတာ့သည္။ လမ္းက
က်U္းရသည့္Aထဲ
ေဈးဆိုင္ေတြက
တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆိုေတာ့
လူသာြ းစရာေနရာ
နည္းနည္းကေလးပဲ က်န္သည္။ လမ္းက ပိုမိုက်U္းေျမာင္းသြားသည္။ Aဲသည္Aထဲမွာမွ သြားသူေတြ ရွိသည္၊ ျပန္သူေတြ ရွိသည္၊ ရပ္ရင္း ေဈးဆစ္-ေဈးဝယ္သူေတြ ရွိသည္၊ ေငးေမာေတြေဝေနသူေတြ ရွိသည္၊ စU္းစားေနသူေတြ ရွိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကAေၾကာင္း၊ မေန႔တစ္ေန႔ကAေၾကာင္း၊ မုန္းသူ႔Aေၾကာင္း၊ ခ်စ္သူ႔Aေၾကာင္း ေျပာလက္စမဆံုးႏိုင္သူေတြ ရွိသည္။ နည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္လွ်င္ စာAုပ္သစ္ဆိုင္ကေလးေရွ႕ကို ေရာက္မည္။ ေရာင္စံုစာAုပ္ေတြကို ဖ်ိဳးခနဲဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ႏိုင္၊ ဝယ္ႏိုင္သည္။ ေရွ႕မွာေတာ့ ဝက္သားတုတ္ထိုး ဆိုင္၊ လက္ဖက္-ေျမပဲ ဆိုင္၊ စာကေလးေခြဆိုင္၊ ဝက္ဆီဖတ္ဆိုင္၊ ဓာတ္ေငြ႔မီးျခစ္ဆိုင္၊
ပလတ္စတစ္ေလာင္းဆိုင္၊
ပုစန ြ ္ခက ြ ္ေၾကာ္ဆိုင္၊
တိုဟူးဆိုင္၊
မုန္႔ေပါက္စီဆိုင္၊
ေပါင္မုန္႔ဆိုင္၊ Aေမႊးတိုင္ဆိုင္၊ တ႐ုတ္Aရက္ဆိုင္၊ သံပရာသီး-မာလကာသီး ဆိုင္ စသည္ စသည္ျဖင့္ ဆိုင္တန္းကေလးေတြ ရွိသည္။
ေရစီးစရာမရွိေတာ့။ ေရေတြ ေျခမ်က္စိျမဳပ္ေလာက္ Aၿမဲတမ္း ရွိေနတတ္သည္။ ထြက္ေပါက္မ့ဲ ေရေတြက လူေတြ နင္းပါမ်ားေတာ့ ေနာက္က်ိပ်စ္ခၽြဲေနသည္။ ၿပီးေတာ့
ပိုၿပီးဆိုးတာက
ဝါးထရံေတြကို
ေထာက္ကန္ထားေသာ
သင္ေပါင္းသားတိုင္ေတြက
လမ္းေပၚကေထာက္ထားသျဖင့္ လမ္းက်U္းကေလးကို ကန္႔လန္႔ခံထားသလို ျဖစ္ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္က်ိပ်စ္ခၽြဲေနေသာ ေရထဲမွာ လိပ္သဲေက်ာက္ ခပ္ႀကီးႀကီးေတြ ရွိသည္။ စီကာရီကာ မဟုတ္၊ ေတာင္တစ္လံုး ေျမာက္တစ္လံုး။
http://www.mmcybermedia.com
စာAုပ္ဆိုင္က ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ လမ္းက ပိုမိုက်U္းေျမာင္း ဆိုးရြားလာသည္။ ထိုေနရာကေလးမွာ
6 2
လူတစ္ေယာက္စ
ႏွစ္ေယာက္စ
သြားဖို႔Aတြက္
သိပ္Aေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း
လူေတြ
ရာေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းေနေတာ့လည္း သည္ေက်ာက္တံုးေတြကို ေစာင့္နင္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ သည္ေတာ့ ေရထဲကို နင္းရေတာ့သည္။ Aဆိုးဆံုးက ကိုယ္ေရျပားေရာဂါသည္တခ်ိဳ႕ လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာ ရွိေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ေျခေထာက္ေတြကလည္း ေျမမာမာေပၚမွာ
သည္ေရထဲမွာ
တစ္ခ်ိန္လံုး
ေဟာင္းႏြမ္းပိန္ခ်ိဳင့္ေနေသာ
နစ္ျမဳပ္ေနတတ္သည္။
ဒန္ခက ြ ္ေဟာင္းကေလးေတြ
ေရစပ္စပ္
ခ်ထားတတ္ကာ
မိုးသည္းသည္းမွာေရာ၊ ေနက်က ဲ ်ဲမွာပါ မထတမ္း ေတာင္းရမ္းေနတတ္သည္။ တစ္ခါတုန္းကေတာ့
ကၽန ြ ္ေတာ့္ေရွ႕မွာပင္
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္
လမ္းက်U္းထဲမွာ
လဲက်သြားဖူးသည္။ သူမက လူးလူးလႈပ္လႈပ္ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚကို ကၽြန္ေတာ့္Aလ်င္ UီးေAာင္လုၿပီး နင္းသည္။ လုတက္လိုက္ေသာ Aရွိန္ေၾကာင့္ ဒုတိယေက်ာက္တံုး တစ္တံုးေပၚကို ေနာက္ေျခတစ္ဖက္က ဟန္ခ်က္မ့စ ဲ ာြ
နင္းမိသာြ းသည္။
ေက်ာက္တံုးက
တစ္ဖက္ကို
လိမ့္ေစာင္းသြားေတာ့
သူမပါ
လဲက်သြားသည္။ ရႊံ႕ေရထဲကို ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္Uီးႏွင့္တစ္Uီး
လမ္းက်U္းကေလးကို
နားလည္ဖို႔ပဲ
လိုသည္။
ျဖတ္သန္းရသူခ်င္း
တစ္Uီးကိုတစ္Uီး
ညႇာဖို႔ပဲ
ခဏကေလး လိုသည္။
ျဖတ္ရတုန္းမွာ ဒါေပမဲ့
တခ်ိဳ႕က
နားမလည္ၾက။ စက္ဘီးေတြက ပိုဆိုးသည္။ လမ္းက က်U္းရသည့္Aထဲ စက္ဘီးေတြ တြန္းဝင္လာတာ ရွိေသးသည္။ တြန္းလာရင္းက လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာပဲ ရပ္ စကားေျပာေနၾကတာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ Aမူးသမားေတြ… သူတို႔ကိုလည္း ေရွာင္ရတိမ္းရတတ္သည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ ေဈးသည္တခ်ိဳ႕ ရွိသည္။ ရာဘာဖိနပ္ေတြ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ တဖန္းဖန္း႐ိုက္ကာ ဖိနပ္ေကာင္းေၾကာင္းကို လူေတြၾကားမွာ မလြတ္မလပ္ လုပ္ျပေနသူေတြ ရွိသည္။ လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာပဲ ဆိုင္ႀကီး ခံုႀကီး ခင္းကာ ေရာင္းတတ္ေသာ စားၿမိန္ဆိုင္တခ်ိဳ႕ ရွိေသးသည္။ လိုခ်င္မွန္းမသိ မလိုခ်င္မွန္းမသိ တြန္းထိုးေရာင္းတတ္ေသာ စီးကရက္သည္ေတြ ရွိသည္။ ညေနေစာင္းမွာေတာ့
လမ္းက်U္းကေလးတစ္ခုလံုး ျပည့္သာြ းတတ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ
Aစိမ္းေရာင္ ေႁမြနဂါးတစ္ေကာင္လို လမ္းက်U္းကေလးက တလြန္႔လန ြ ္႔ ရွိေနတတ္သည္။ Aလုပ္သမားေတြ
ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ကိုယ္ ဆိုေတာ့လည္း လမ္းက်ယ္ကိုေရာက္ဖို႔ AလုAယက္ရွိရသည္သာ။ ***
-၇မိုးသားေတြ တက္လာျပန္ၿပီ။ ေဈး႐ံုထမ ဲ ွာ ေမွာင္မည္းေနသည္။ မီးပ်က္ေနေတာ့ လိုတာထက္ပိုၿပီး ညိဳ႕ရီမႈိင္းAံု႔ေနသည္။
ကိုတင္ဝင္းဆိုင္ကေလးထဲက
လွမ္းျမင္ေနရေသာ
လမ္းက်U္းကေလး၏
http://www.mmcybermedia.com
လႊတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျပာမႈိင္းေရာင္ ေရစီးေခ်ာင္းကေလးႏွင့္ တူေနတတ္ျပန္သည္။
6 3
တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ကၽန ြ ္ေတာ္ ေငးေနမိေလသည္။ မီးပ်က္ေနသျဖင့္ ကက္ဆက္သီခ်င္းသံေတြ မရွိ။ ကိုတင္ဝင္းက လက္ဖက္ရည္တစ္ခက ြ ္ မွာသည္။ စီးကရက္တစ္ပဲြ မွာသည္။ “ဘာေငးေနတာလဲ” “ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး” “ဘာလဲ…
ဝတၳဳေရးခ်င္လို႔လား။
ေရးရင္
‘လူ႔ခရီး’
ဆိုၿပီး
ေခါင္းစU္တပ္
ေရးစမ္းပါဗ်ာ။
ဒီလမ္းက်U္းကေလးက ဘဝကိုထင္ဟပ္တယ္ဗ်။ ဒါမွမဟုတ္ က်U္းေျမာင္းျခင္းနဲ႔ က်ယ္ေျပာ လြတ္လပ္ျခင္း ရသကို ပီေAာင္ဖ႔ဗ ဲြ ်ာ” ကၽြန္ေတာ္က ကိုတင္ဝင္း၏စကားေတြကို မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္… Aိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္… လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာ တြန္းတြန္းထိုးထိုး သြားေနေသာ လူေတြက မိုးရိပ္ေၾကာင့္ ပိုမိုျမန္ဆန္ သြက္လက္ေနသည္။ ထိုစU္မွာပင္ မိုးေတြ ေဝါခနဲ သြန္က်လာသည္။ ပိုမိုမည္းေမွာင္သာြ းသည္။ Aိုက္စပ္ ပူေလာင္ေနရာမွ မိုးသက္ေလေၾကာင့္ ေAးျမသလို ခံစားေနရသည္။ မိုးက သည္းသထက္ သည္းလာသည္။ ၾကည့္စမ္း… ထီးေတြ… ထီးေတြ… လမ္းက်U္းကေလး တစ္ခုလံုး ထီးေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သာြ းသည္။ ပန္းခ်ီျပပြတ ဲ စ္ခုမွာ ျပသခဲ့ဖူးေသာ မိတ္ေဆြပန္းခ်ီဆရာ၏ ‘ထီးမ်ား’ ပန္းခ်ီကားကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရမိျပန္သည္။ ထီးေတြက ေရာင္စံု။ Aနက္ေတြကေတာ့ မ်ားသည္။ ခရမ္း၊ Aျပာ၊ Aဝါ၊ Aနီ၊ Aစိမ္း၊ Aညိဳ၊ Aက်ားAက်ား။ ေဘးႏွစ္ဖက္ႏွစ္ခ်က္က ေဈးဆိုင္တန္းေတြက Aမိုးေတြထုတ္လိုက္ေတာ့ ထီးေတြႏွင့္မလြတ္ခ်င္။ ၿပီးေတာ့ လူေပါင္းမ်ားစြာတို႔၏ ထီး ရာေပါင္းမ်ားစြာတို႔က လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာ ထိစပ္ေနသည္။ လြတ္လတ ြ ္လပ္လပ္သာြ းလို႔ မရေတာ့။ တိမ္းကာယိမ္းကာ ငဲ့ကာေစာင္းကာ သြားေနၾကရသည္။
Aထက္စီးက
ၾကည့္ခြင့္ရလွ်င္ေတာ့
ထီးတန္းကို
တလႈပ္လႈပ္
ေရြ႕ေမ်ာေနတာ
ေတြ႔ရမည္
ထင္သည္။ ဝါးထရံတြင္း တံတားAလုပ္သမားေတြဆီက ေဟးလား… ေဟးလား… ျငာသံေပးသံေတြ မိုးေရထဲကို တိုးျဖတ္လာသည္။ မိုးထဲ ေရထဲမွာ ေလးလံေသာ Aရာဝတၳဳတစ္ခုခု ေရႊ႕မ ေနၾကဟန္ တူသည္။ ေခတ္မီလွပေသာ တံတားသစ္တစ္စင္းကို ထုဆစ္ေနသူမ်ား… Aခုေတာ့ မိုးေရျပည့္ လမ္းက်U္းကေလးထဲမွာ ထီးေရာင္စံုေတြ တေရြ႕ေရြ႕… တိမ္းကာငဲ့ကာ တေရြ႕ေရြ႕… ဒါကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
(႐ုပ္ရွင္Aျမဳေတမဂၢဇင္း)
http://www.mmcybermedia.com
ငယ္ငယ္က ေရစီးေျမာင္းထဲကို ေဗ်ာက္ပြင့္ေတြ ေမွ်ာတာႏွင့္ တူေနသည္။
6 4
ေျမေခြး -၁ကိုေက်ာက္စီ ဆိုတ့လ ဲ ူကို တစ္နယ္လံုးကသိၾကတာေတာ့
မဟုတ္ဘူး။ သူေနတဲ့တက ဲ ေလးနဲ႔
ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတဲ့ တန္းလ်ား ေလးငါးလံုးကလူေတြ (မသကာ ရွိလွရင္ လူေျခာက္ဆယ္ေလာက္) ကပဲ သိတာပါ။ ေက်ာက္စီ
ဆိုတ့န ဲ ာမည္ကိုလည္း
ကိုေက်ာက္စီကလည္း
တခ်ိဳ႕က
ထူးလိုက္တာပါပဲ။
ေက်ာက္စိ
သူ႔ဟာသူေတာင္
တဲ့၊
ေက်ာက္စိ
တခ်ိဳ႕က လား၊
ေက်ာက္စီ ေက်ာက္စီ
တဲ့။ လား၊
ေက်ာက္စည္ လား သိတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ပံုက ေက်ာက္ပြင့္ကေလးေတြစီထားတဲ့ ေက်ာက္စီေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက Aင္ၾကင္းပင္ႀကီးေတြ
သိပ္ႀကီးသြားလို႔
ေက်ာက္ျဖစ္သာြ းတဲ့Aခါ
လုပ္ေလ့ရွိတ့ဲ
ေက်ာက္စည္းထိုးတဲ့
ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးနဲ႔ တူလို႔ ျဖစ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ ေက်ာက္စည္ ဆိုတ့န ဲ ာမည္န႔က ဲ ပိုလိုက္တယ္။ ထားပါေတာ့၊ ေက်ာက္စီပဲ။ လူက မည္းလိုက္တာ သပိတ္ကိုသာ ၾကည့္ေတာ့။ ေခါင္းတံုးကလည္း Aၿမဲရိတ္ေတာ့ ဘီလူးေခါင္းစြပ္ကို
Uီးျပည္းဟာ ေတြ႔ဖူးတယ္
ဘယ္ေတာ့မဆို မဟုတ္လား၊
ေျပာင္ေနေလ့ရွိတယ္။ Aဲဒီ႐ုပ္မ်ိဳး။
မ်က္ခံုးနဲ႔
႐ုပ္ကလည္း
ဇာတ္ထက ဲ
မ်က္လံုးေတြက
Aေပၚကို
ေထာင္တက္ေနေတာ့ Aၿမဲတမ္း ရန္လိုေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးက ထင္းခနဲ ေပၚေနတတ္တယ္။ ရင္ဘတ္မွာက
မင္ေၾကာင္ထိုး
နဂါးတစ္ေကာင္
ရွိတယ္။
မည္းေနတဲ့
Aသားေပၚက
စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ေဆးမင္ရယ္၊ နဂါးAေၾကးနဲ႔ ဟသၤျပဒါးAနီရယ္ဟာ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ မေပၚခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ နဂါးေခါင္းကေတာ့
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္
သိပ္Aႏုစိတ္တ့ေ ဲ ခါင္းမ်ိဳး
ဗမာနဂါးလည္း
မဟုတ္ဘူး။
AေကြးAတြန္႔ေတြန႔ဲ AေမြးAမွင္ေတြမ်ားတဲ့ စိန္႔တိုင္းက နဂါး႐ုပ္မ်ိဳး။ Aထပ္ထပ္န႔ဲ
နဂါးကိုယ္လံုးဟာ
သူ႔
ရင္ဘတ္ကတစ္ဆင့္
ညာဘက္
လက္ေမာင္းကေန ဆင္းသြားလိုက္တာ ညာဘက္လက္ခံုေပၚမွာ ဆံုးတယ္။ ရင္ဘတ္ကနဂါးေခါင္းက ေAာက္ဘက္ကို ပါးစပ္ၿဖဲ လွည့္ထားေတာ့ ဝမ္းဗိုက္တစ္ခုလံုးနီးပါးဟာ နဂါးေခါင္းနဲ႔ ျပည့္ေနေလရဲ႕ ။ “ေက်ာက္စီတို႔ကေတာ့ ‘နတ္၊ ျပာ၊ တြဲ - ေတာင္’ တို႔၊ ‘ေတာ္၊ ကၽတ ြ ္၊ မုန္း - ေရွ႕’ တို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်။ Aၿမဲတမ္း နဂါးေခါင္း ေAာက္ကိုလွည့္တယ္” လို႔
မူးလာရင္
Aၿမဲေျပာတတ္တယ္။
Aၿမဲေျပာႏိုင္ဖို႔ကလည္း
Aၿမဲမူးေနဖို႔
လိုတယ္
လို႔လည္း
တြက္ထားဟန္တူပါရဲ႕။ Aရက္န႔ဲ မ်က္ႏွာသစ္၊ Aရက္န႔ဲ ပလုတ္က်င္း၊ Aရက္န႔ပ ဲ ဲ ထမင္းစား၊ Aရက္န႔ပ ဲ ဲ ေျခေဆးတယ္ ဆိုတ့လ ဲ ူ။
http://www.mmcybermedia.com
Aေၾကးခြံေတြ
6 5
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူဟာ လူသူန႔ေ ဲ ဝးေဝး ေတာAုပ္ညိဳ႕ညိဳ႕ႀကီးထဲက တဲကေလးတစ္လံုးမွာ ေနတယ္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ Aင္မတန္ နက္႐ႈိင္းတဲ့ က်င္းႀကီး၊ ခ်ိဳင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ Aေတာ္Aတန္ ႀကီးတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ေတာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ တာဝန္ယူေစာင့္ရတဲ့ ေျမေကာ္တ့ယ ဲ ႏၲရားႀကီးတစ္လံုးလည္း ရွိတယ္။ ဒီယႏၲရားႀကီးဟာ Aဲသည္ပတ္ဝန္းက်င္က ေတာေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြကို ၿဖိဳတဲ့ ယႏၲရားႀကီးပဲ။ က်င္းေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြဟာ Aဲသည္ ယႏၲရားႀကီးရဲ႕ လက္ခ်က္ပဲ။ Aၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ လိုAပ္တ့A ဲ ခါ ယႏၲရားေမာင္းတဲ့လူ ေရာက္လာၿပီး ေကာ္ေတာ့တာပဲ၊ ၿဖိဳေတာ့တာပဲ၊ တူးေတာ့တာပဲ။ မလိုAပ္တ့A ဲ ခါ သံုးေလးလ မလာျပန္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာထဲမွာ
ကိုေက်ာက္စီက
ပစၥည္းေတြမေပ်ာက္ပ်က္ေAာင္
ႏွစ္ေပါက္ေAာင္ရွိေနတတ္ေတာ့
သည္ေတာထဲမွာကိုပဲ
သူေနရတာ
ရွစ္ႏွစ္
သူကလည္း ျပည့္ေတာ့မယ္။
ေစာင့္ရတယ္။
ႏွစ္ေပါက္
စက္ႀကီးက
ေနေနရေတာ့တယ္။
ေသာက္ေရAိုးAညႇိတက္
တစ္လံုး၊
သင္ျဖဴးေဟာင္း တစ္ခ်ပ္န႔ဲ မီးဖိုေခ်ာင္ပစၥည္းေလး Aနည္းAက်U္းက လြဲရင္ တဲထမ ဲ ွာလည္း ဘာမွမရွိဘူး။ ယႏၲရားႀကီးAလုပ္ရွိတ့A ဲ ခါ ပိုက္ဆံေလးဘာေလးလည္း
သူ
ရတယ္။
Aူစိုတယ္၊
ဆီေလးဘာေလးလည္း
က်န္တ့A ဲ ခ်ိန္ကေတာ့
တစ္လ
တစ္လ
ကေလးေတြေျပာသလို
ရတဲ့လခကေလးနဲ႔
စားရတာပဲ။
ရတဲ့လခကေလးဟာ
Aိမ္ဆိုင္ကေလးကို
Aရက္ဖိုးဆပ္တာနဲ႔ ကုန္တာပါပဲ။ လဆန္းရင္
ရတယ္၊ လက္ခ်ည္းပဲ။
မနီးမေဝးတန္းလ်ားက
ျပန္စ၊ လကုန္ရင္ Aတိုးဆပ္…
သည္လိုန႔ဲ လည္ပတ္ေနတာပါပဲ။ Aိမ္ဆိုင္ကေလးကလည္း Aရက္ေကာင္းေကာင္း ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ တာဇံလို႔ ေခၚတဲ့ ေကာက္ညႇင္းAရက္ သူ႔Aတြက္ေတာ့
ေခၚမလား၊ ညေနေစာင္းရင္
ထန္းလ်က္Aရက္
ေခၚမလား၊
သူ႔တက ဲ ေလးကေန
Aဲဒါပဲ
ရတာ။
နာရီဝက္မရွိတရွိေလာက္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလွ်ာက္လာ၊
တန္းလ်ားခန္းေတြထက ဲ ို ဝင္၊ တစ္ခက ြ ္တစ္ဖလား ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္… ဒါဟာ ေန႔စU္ သူလုပ္ေနက်ပဲ။ Aရင္တုန္းကေတာ့
(သည္ယႏၲရားႀကီးကို
လံုၿခံဳေရး
မေစာင့္ရခင္တုန္းကေတာ့)
ဘဝ
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ က်င္လည္ခ့တ ဲ ာ ထားပါေတာ့၊ Aခု ဒီဘက္ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ သူ႔မွာ မနက္-ည ဒီဇယ္ဆီ မီးခြက္ကေလးနဲ႔ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ေနေတာ့တာပါပဲ။ ခက္တာက
ယႏၲရားႀကီးမလည္ရတာ
ၾကာျပန္ၿပီ။
ယႏၲရားေမာင္းတဲ့လူကလည္း
ယႏၲရားမလည္ေတာ့ မလာေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သူ႔မွာ တျခားဝင္ေငြလည္း မရွိဘူး။ Aစားမွန္မွန္ မစားတာေရာ၊ Aရက္ေတြ ေထာင္းထေAာင္ ေသာက္တာေရာေၾကာင့္ သူလည္း တစ္စတစ္စ ပိန္ခ်ံဳးသထက္ ပိန္ခ်ံဳးလာတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
သည္တန္းလ်ားေလးကို လာၿပီး Aရက္ေသာက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ပဲ။ ေတာထဲက တဲကေလးထဲမွာ ညဘက္
6 6
သူ
ပိန္ခ်ံဳးလာေတာ့
သူ႔ရင္ဘတ္က
နဂါးႀကီးကလည္း
ပိန္ခ်ံဳးလာေတာ့တာပဲ။
လက္ေတြ
ေျခေတြလည္း တုန္လာတယ္။ မၾကာမၾကာလည္း AေAးမိတယ္။ Aဆုတ္ကလည္း ပြခ်င္တယ္။ ျခင္ေတြ၊ ျဖဳတ္ေတြကလည္း သီးေနေAာင္ကိုက္ထားေတာ့ Aေရျပားေတြမွာလည္း Aနာ့ပဆုပ္ေတြ၊ ေပြးေတြ၊ ဝဲစိုေတြ၊ ညႇင္းႀကီးကြက္ေတြန႔ဲ Aျပည့္ပဲ။ ေရ ဆိုတာကလည္း တူးထားတဲ့ခ်ိဳင့္ေတြထက ဲ တင္ေနတဲ့မိုးေရကို ခ်ိဳးရင္ ခ်ိဳး၊ ေသာက္ရင္ ေသာက္၊ ဒါပဲ။ ဘယ္ကမွ ေရသန္႔သန္႔ မရႏိုင္ဘူး။ Aဲသလိုန႔ဲ… Aဝါရင့္ေရာင္
ယႏၲရားႀကီးရယ္၊
တဲကေလးတစ္လံုးရယ္၊
သူရယ္၊
သူ႔ရင္ဘတ္က
နဂါးတစ္ေကာင္ရယ္၊ က်င္းေတြခ်ိဳင့္ေတြရယ္၊ သစ္ေတာညိဳ႕ညိဳ႕ရယ္၊ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ေရAိုးတစ္လံုးရယ္၊ တာဇံထည့္တ့ဲ ပုလင္းလြတ္ ေလးငါးလံုးရယ္က လြဲရင္ သူ႔မွာ တြယ္တာစရာ ဘာသံေယာဇU္မွ မရွိဘဲ ေနလာတာကိုက ေျပာခဲ့ပါၿပီေကာ၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ လို႔။ ***
-၂ေရတမာရြက္
ၾကမ္းၾကမ္းေတြ
ၾကားက
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြဟာ
ေရာင္စံုပဲ။
လွလိုက္တာလည္း
မေျပာနဲ႔ေတာ့။ Aဝါလည္း
ပါတယ္၊
ပန္းေသြးႏုႏုေတြလည္း
ပါရဲ႕၊
ၾကက္ေသြးေရာင္
စိုစိုဖတ္ဖတ္ႀကီးေတြ
ဆိုတာကလည္း မနည္းဘူး၊ ႏွင္းဆီရနံ႔ေတြကလည္း သူ႔တက ဲ ေလးထဲမွာ ႀကိဳင္လို႔လႈိင္လို႔။ လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့
ႏွင္းဆီပြင့္ေတြကို
ကိုေက်ာက္စီ
ေငးေတာင္ေနမိတယ္။
Aပြင့္ေရာင္စံုေတြကိုလည္း သူ႔လက္ ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးေတြန႔ဲ တယုတယ ပြတ္သပ္ၾကည့္မိေသးတယ္။ ကိုေက်ာက္စီက သူ႔ရဲ႕ ကတုန္ကယင္ လက္ေတြန႔ဲ ႏွင္းဆီပြင့္ကေလးေတြကို AသာAယာ ဆြဲႏုတ္တယ္။ Aဝါေတြကို သတ္သတ္ ဖယ္တယ္၊ ပန္းေရာင္Aဖူးကေလးေတြကို သီးသန္႔ထားတယ္။ ငါးပြင့္ တစ္စည္း၊ ေလးပြင့္ တစ္စည္း စည္းတယ္။ ျဖစ္သင့္တာက ဆန္ေကာလို၊ လင္ပန္းလို Aခ်ပ္ႀကီးထဲမွာ စီၿပီးထည့္ထားရမွာ။ သူ႔မွာ ဆန္ေကာမရွိဘူး။ သည္ေတာ့ ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ႀကီးေတြန႔ဲ တစ္ေရာင္စီ ခြဲထုတ္တယ္။ ေရညႇိတက္ေနတဲ့ ေသာက္ေရAိုးက ေရ တစ္ခက ြ ္ ခပ္တယ္။ တစ္ဝက္ကို ေသာက္တယ္။ တစ္ဝက္ကို
ပန္းေတြAေပၚ
ရွိေသးတယ္၊ ရွိလွမွ သံုးနာရီခပ ဲြ ဲ။
ဖ်န္းတယ္။
တဲAျပင္ထက ြ ္ၿပီး
Aလင္းေရာင္ကိုၾကည့္တယ္။
Aခ်ိန္
http://www.mmcybermedia.com
ၾကက္ေသြးေရာင္ နီညိဳညိဳAပြင့္ႀကီးေတြကိုေတာ့ မ်ားလြန္းလို႔ ႏွီးစမွ်င္မွ်င္ကေလးေတြန႔ဲ Aရင္ စည္းတယ္။
6 7
သူ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္
ၿပံဳးလိုက္တယ္။
တာဇံနည္းနည္း
ေသာက္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့
တန္းလ်ားဘက္ကို ႏွင္းဆီဖက္ေတြပိုက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ တစ္သက္န႔တ ဲ စ္ကိုယ္
ကိုေက်ာ္စီ
ပန္းေရာင္းတာ
မေတြ႔ဖူးၾကတဲ့
တန္းလ်ားထဲကလူေတြ
ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့ AထူးAဆန္းကိုျဖစ္လို႔။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဘာသေဘာလဲ၊ ဘယ္လိုရည္ရယ ြ ္ခ်က္န႔ဲ ပန္းေရာင္းျဖစ္သာြ းတာလဲ… Aဲသလို ေတြးၾကတယ္။ “ကိုင္း… ပန္းေတြဗ်ိဳ႕… ၿခံပန္း လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ၊ ႏွင္းဆီေတြ…” တခ်ိဳ႕ကလည္း
ရယ္ၾကတယ္၊
တခ်ိဳ႕ကလည္း
သနားၾကတယ္၊
တခ်ိဳ႕ကလည္း
ဒီေကာင္
လုပ္လာျပန္ၿပီ လို႔ တြက္ၾကဟန္တူပါရဲ႕ ခပ္တည္တည္ပဲ။ မည္းခ်ိပ္ေနတဲ့Aသား၊ Aက်ႌမပါ၊ ဖိနပ္မပါ၊ ပုဆိုးတိုတို (Aဲဒီပုဆိုးကလည္း ႏွစ္ေပါက္ပုဆိုးပဲ)နဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေရာင္စံုန႔က ဲ ဘယ္လိုမွကို ဆက္စပ္ၾကည့္လို႔ မရဘူး မဟုတ္လား။ တန္းလ်ား
ဟိုဘက္ထိပ္က
ဒီဘက္ထိပ္ကို
တစ္ေခါက္ပဲ
ေလွ်ာက္ရတယ္၊
ႏွင္းဆီပန္းေတြ
လုယူလိုက္သလို ကုန္သာြ းတယ္။ Aဲသည္ ဝယ္ၾကတဲ့မိန္းမေတြထမ ဲ ွာ သူလာေသာက္ေနက် တာဇံေရာင္းတဲ့ဆိုင္က မိန္းမကိုေတာ့ သူ မေရာင္းဘူး။ Aဲဒီမိန္းမက ႏွင္းဆီAဝါတစ္စည္းကို လာကိုင္တယ္။ သူက Aတင္းျပန္ယူလိုက္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ Aဲသည္မိန္းမက “ရွင့္Aရက္ေႂကြးနဲ႔ မႏွိမ္ပါဘူး၊ ပိုက္ဆံေပးမွာပါ” လို႔ ေျပာတဲ့ၾကားကကို သူ မေရာင္းတာ။ “ခင္ဗ်ားကို သတ္သတ္ Aလကားေပးပါ့မယ္၊ ေနာက္မွယူပါဗ်ာ” လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ Aဲသည္မိန္းမလည္း စိတ္ဆိုးသြားတယ္န႔ဲ တူပါတယ္၊ “ေသာက္ႀကီးေသာက္က်ယ္” လို႔ တစ္ခန ြ ္းပဲ ေျပာၿပီး ျပန္သာြ းတယ္။ ဒါပါပဲ၊ က်န္တ့မ ဲ ိန္းမေတြAားလံုးကို ေရာင္းလိုက္တာပါပဲ။ ေဈးထဲမွာ တစ္စည္းကို ခုနစ္က်ပ္ ရွစ္က်ပ္ ေပးရမယ့္ Aစည္းေတြကို ေလးက်ပ္ ငါးက်ပ္န႔ဲ ေရာင္းေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြAားလံုးဟာ
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ စိတ္ေတြဟာလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သာြ းတယ္။ Aဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ လူႀကီးမဟုတ္လား၊
ကိုေက်ာက္စီ
ပန္းေရာင္းတယ္ဆိုေတာ့
ဝမ္းသာလို႔
Aားေပးတဲ့Aေနနဲ႔
တစ္စည္းဝယ္တယ္။ “ငါ့တူ ေက်ာက္စီလည္း မေရာင္းစဖူး ပန္းေတြဘာေတြေရာင္းလို႔ပါလား။ သာဓုေတာ္… သာဓု… ကိုယ္ေတာ္ေလးဆက္ရမယ္… မွန္း… တစ္စည္းကို ဘယ္လိုေရာင္းတံုး” လို႔လည္း
ေျပာတယ္။
မေရာင္းစဖူး
ဆိုတာ
Aဓိပၸာယ္ရွိတယ္။
လုပ္စားေနပါေရာလား လို႔ ေျပာလိုက္တာလည္း ျဖစ္တယ္။
ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္
http://www.mmcybermedia.com
ခဏကေလးနဲ႔ ကုန္သာြ းတယ္။
6 8
သူတို႔သိထားတဲ့ေက်ာက္စီဟာ
ဘယ္တုန္းကမွ
ေကာင္းေရာင္း
ေကာင္းဝယ္
ရွိခ့တ ဲ ာမွ
မဟုတ္တာကိုး။ မနက္မိုးလင္းေAာင္ စU္းစားေနတဲ့လူ၊
ေသာက္ၿပီး
ခိုးဖို႔ဝွက္ဖို႔
ေသာက္ၿပီးရင္
ၾကည့္ေနတဲ့လူ
စ႐ိုက္ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔
မဟုတ္လား။
႐ိုက္ဖို႔ႏွက္ဖို႔ေလာက္
သူ႔တန ဲ ႔မ ဲ နီးမေဝး
ေတာထဲမွာ
ကိုးက်င္းကိုးေၾကာင္း ေလွ်ာက္သာြ းေနတဲ့ ႏြားတစ္ေကာင္ရဲ႕ တင္ပါးသားေတြခ်ည္းပဲ ရဲတင္းနဲ႔ခုတ္ယူရင္ ယူလိုက္တ့လ ဲ ူ မဟုတ္လား။ တင္ပါးဆံုသား AိAိႀကီးေတြ ပါမလာတဲ့ ႏြားေတြဟာ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ပိုင္ရွင္ေတြက
ကိုေက်ာက္စီ
လက္ခ်က္မွန္းလည္း
သိပါတယ္၊
ခက္တာက
ကိုယ္တိုင္မျမင္ဘူးေလ၊
ေျပာလည္း မေျပာရဲဘူးေလ။ ေနာက္
လုပ္ေနက်
ရွိေသးတယ္။
ဟိုဘက္ထိပ္
ဒီဘက္ထိပ္
ငုတ္႐ိုက္၊
ေလးခြသားေရ
တင္းတင္းဆြဲခ်ည္၊ ၿပီးရင္ ထစ္ကေလးတစ္ခု ခံၿပီး ႀကိဳးနဲ႔ ခပ္ေဝးေဝးကိုဆထ ဲြ ား၊ သားေရႀကိဳးပတ္လည္မွာ ဆန္ေစ့ေတြ ႀကဲထား၊ စာကေလးေတြက Aုပ္လိုက္ဝင္စားၿပီ ဆိုေတာ့မွ ႀကိဳးနဲ႔ခလုတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ရင္ စာကေလးဆယ္ေကာင္ေလာက္ဟာ
တံုးလံုးပက္လက္
က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ ရာ။
ဒါဟာ
ကိုေက်ာက္စီAတြက္
Aျမည္းပဲ။ Aဲသည္ညေနဟာ တာဇံန႔ဲ စာကေလးကင္ ညေနပဲ။ သည့္Aရင္ကလည္း ပန္းရန္ေနာက္လိုက္ ဆိုၿပီး တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ပန္းရန္လိုက္လုပ္ဖူးတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မလိုက္ရေတာ့ဘူး။ ပန္းရန္ဆရာေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ညိဳ႕သက်ည္းကို ခုတ္တူန႔ဲ ခုတ္ပစ္ခ့လ ဲ ို႔ တဲ့။ ကိုေက်ာက္စီAတြက္ တစ္ခုေကာင္းတာက သူ႔မိခင္ဌာနက သူရွိေနတဲ့တက ဲ ေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေဝးတဲ့ေနရာမွာ
ရွိေနတာပဲ။
သည္ယႏၲရားႀကီးနဲ႔
ကိုေက်ာက္စီ
ရွိတ့ေ ဲ နရာကို
ေတာ္႐ံုတန္႐ံု
တာဝန္ရွိတ့လ ဲ ူကလည္း ေရာက္လာေလ့ မရွိဘူး။ ယႏၲရားႀကီးကပစၥည္း မေပ်ာက္သေရြ႕ ကိုေက်ာက္စီဟာ ယႏၲရားနဲ႔Aတူရွိသလား
မရွိဘူးလား၊
ဂ႐ုတစိုက္
ေစာင့္ၾကည့္သလား
မေစာင့္ၾကပ္ဘူးလားလည္း
သည္ေတာ့ ယႏၲရားႀကီးကို
သူ
စိတ္ကူးတည့္ရာ
ပစ္ထားၿပီး
လုပ္ေလ့ရွိတယ္။
သြားခ်င္ရာသြားေနတာပဲ။
ယႏၲရားႀကီးကို
ပစ္ထားေလ့ရွိတယ္။
လုပ္ခ်င္တ့A ဲ လုပ္
ထြက္လုပ္ေနတာပဲ။
လုပ္တိုင္းလည္း ဇာတ္သိမ္းက မေကာင္းဘူး။ ျပႆနာနဲ႔ ဆံုးတာခ်ည္းပဲ။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုလည္း ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ပံုပန္းသဏၭာန္န႔ဲ သူ႔ရင္ဘတ္က နဂါးႀကီးကို ေၾကာက္လို႔ မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခါ မဆက္ဆံတာပဲ ရွိတယ္။ သူကေတာ့ စံုတယ္။ မိန္းမပ်က္တခ်ိဳ႕ကို ဆက္သယ ြ ္ေပးတဲ့ Aလုပ္လည္း လုပ္တယ္၊ ဝက္ေသးAိမ္န႔ဲ တာဇံသယ္ေပးတာလည္း လုပ္တယ္၊ Aငွား ဝက္ေပၚ
ႏြားေပၚဖို႔
ရဲတင္းတစ္လက္န႔ဲ
မိုက္ေၾကးခြတ ဲ တ္တာလည္း
ရွိတယ္၊
Aသင့္ေစာင့္ေနတတ္တာလည္း
တာဇံဆိုင္ေလးမွာ
ခြက္တစ္လံုးနဲ႔
ေသာက္စားေနတဲ့Aထဲက ဆိုးခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏႈိက္စားလိုက္တာလည္း ရွိတယ္။
ရွိတယ္၊
ခပ္တည္တည္န႔ဲ
လိုက္ေတာင္းၿပီး
သူမ်ား
http://www.mmcybermedia.com
သိပ္စစ္ေဆးေလ့ မရွိဘူး။
6 9
တန္းလ်ားထဲကလူေတြ သိတ့ဲ ကိုေက်ာက္စီက Aဲသလို ကိုေက်ာက္စီကိုး… Aခု ပန္းေရာင္းတယ္ ဆိုေတာ့
နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပန္းေရာင္းတာဟာ
ေကာင္းတဲ့Aလုပ္ပဲ။
ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာတဲ့ သေဘာပဲ။ ကိုေက်ာက္စီဟာ သည္လိုနည္းနဲ႔ သူ႔ဘဝကို မွားတုန္းက မွားခဲ့တာပဲ။ ေကာင္းလာၿပီ
ျပဳျပင္လာတယ္
ဆိုရင္
ၿပီးတာပဲ။ လူဆိုတာ
ဆိုရင္လည္း ဘာေျပာစရာရွိမလဲ ခြင့္လႊတ္လိုက္ၾကရတာပဲ
မဟုတ္လား။ Aဲသည္ညေနက ကိုေက်ာက္စီ Aဘြားႀကီးကို ပန္းတစ္စည္း Aပိုေပးတယ္။ Aဘြားႀကီးကို မူးမူးနဲ႔ ထိုင္လည္း
ကန္ေတာ့လိုက္ေသးတယ္။
သူ႔Aတြက္ပါ
ပန္းကပ္ေပးပါ
ဆိုၿပီး
တစ္စည္းသတ္သတ္
ေပးလိုက္ေသးတယ္။ Aဘြားႀကီးဆိုတာ သာဓုခ်င္း မိုးမႊန္သာြ းတာပဲ။ ကိုေက်ာက္စီ ျပန္လာေတာ့ လက္ထမ ဲ ွာ ေငြေလးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါလာတယ္။ တာဇံေရာင္းတဲ့ Aိမ္ကေလးဆီကို
သြားတယ္။
တာဇံေရာင္းတဲ့မိန္းမက
သူ႔ကို
ပန္းမေရာင္းလို႔
မေက်နပ္ေပမယ့္
လက္ငင္းေပးေသာက္ေတာ့ ေရာင္းတာပါပဲ။ တစ္ပိုင္းေသာက္တယ္၊ တစ္ပိုင္းကို ပုလင္းငွားထည့္လာၿပီး ယူလာခဲ့တယ္။ သူ႔တက ဲ ေလးထဲေရာက္ေတာ့ ထပ္ေသာက္တယ္။ Aူလည္း ျမဴးေနတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနတယ္။ Aဲသည္ညက
ကိုေက်ာက္စီ
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး
Aိပ္ေပ်ာ္တယ္။
ျခင္ေတြ
ျဖဳတ္ေတြ
တစ္ကိုယ္လံုးမွာ သီးေနတဲ့ၾကားက Aိပ္မက္ေတြေတာင္ မက္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ***
-၃ေနာက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ေရာင္စံုလည္း
မဟုတ္ဘူး၊
ႏွင္းဆီပန္းေတြ
မဟုတ္ျပန္ဘူး၊
Aျဖဴေတြခ်ည္း
သန္႔သန္႔။
ပန္းေတာ့ပန္းပဲ။ ဂႏၶမာျဖဴ
ဂႏၶမာေတြ…
ပြင့္ေတြဟာလည္း
Aပြင့္ထာြ းထြားႀကီးေတြပါပဲ။ လွေနတာပါပဲ။ ေတာငွက္ေပ်ာဖက္န႔ဲ
ေသေသသပ္သပ္
ထုပ္တယ္။
ေရဖ်န္းတယ္။
တန္းလ်ားဘက္ကို ထြက္ေရာင္းတယ္။ “ေဟာ… ကိုေက်ာက္စီႀကီး… ႏွင္းဆီပန္း မရေတာ့ဘူးလား” “Aင္း… ကေန႔ ဂႏၶမာပဲရလာလို႔… ေကာင္းလိုက္တာ၊ ဂႏၶမာေတြ ယူပါUီး” “ေနပါUီး… ဘယ္ကယူေရာင္းတာလဲ” “ၿခံက… သူငယ္ခ်င္းၿခံက… Aေဝးႀကီးပါဗ်ာ။ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ တစ္ေန႔ ႏွစ္ဆယ္က်န္က်န္ Aစိတ္က်န္က်န္ လုပ္ရေတာ့တာပဲ” “ေကာင္းတာေပါ့… ဒီAစည္းႀကီးက ဘယ္လိုေရာင္းတံုး” “ငါးက်ပ္န႔ပ ဲ ဲ ယူ”
http://www.mmcybermedia.com
ဂႏၶမာပြင့္ေတြကိုလည္း
7 0
သည္လိုန႔ဲ ဂႏၶမာေတြလည္း ကုန္သာြ းတာပဲ။ Aဲသည္ေန႔ကလည္း ကိုေက်ာက္စီ ျမက္ျမက္ကေလးရတယ္။ ငါးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ သည္ကေန႔
တန္းလ်ားကမိန္းမဆိုင္မွာ
သြားမေသာက္ေတာ့ဘူး။
ကိုေမာင္ကန ြ ္႔
ရတယ္။
ဘီAီးဆိုင္ဘက္ကို
သြားတယ္။ ပဲျခမ္းသုပ္ကေလးနဲ႔ ဘီAီးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ထိုင္ေနလိုက္တာ ညေနေျခာက္နာရီကပ္ေနၿပီ ဆိုေတာ့မွ ထ တယ္။ Aဲသည္ညက ဘီAီးေသာက္လာေပမယ့္ တဲကိုေရာက္ေတာ့ တာဇံန႔ပ ဲ ိတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေတာ့မွ ရပ္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးဟာ Aဲသည္ညက ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနတယ္။ Aရက္မူးေနတဲ့ ဘီလူးတစ္ေကာင္န႔လ ဲ ည္း
တူေနတယ္။
Aဲသည္ညက
တဲAျပင္မွာ
ထိုင္ေနရင္းက
ပန္းေရာင္းရတဲ့ေငြေတြကို ေရတယ္။ တဲေခါင္မိုးမွာ ပိုက္ဆံေခါက္ကို ညႇပ္တယ္။ ဘာစိတ္ကူးေပါက္လို႔လဲ မသိဘူး၊ ကိုေက်ာက္စီ တဲေရွ႕က ကြင္းျပင္ကို ၾကည့္ရင္း ရယ္တယ္။ Aားရပါးရကို ရယ္တာ။ ေတာေတြ၊ ေတာင္ကမူေတြ၊ ခ်ိမ့္ဝွမ္းေတြ ၾကားမွာ Aဲသည္ညက ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ရယ္သံဟာ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းေနတယ္။ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ဝမ္းဗိုက္ေပၚက နဂါးႀကီးဟာလည္း Aဲသည္ညက မာန္စယ ြ ္တေဖြးေဖြးနဲ႔… တလႈပ္လႈပ္န႔ဲ… ထိလိုက္ရင္ ေပါက္လိုက္မယ့္ Aစြယ္ေတြန႔ဲ… မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ရင္ ျပာျဖစ္သာြ းေလာက္တ့ဲ မ်က္လံုးေတြန႔ဲ… ေနာက္ေန႔ေတြ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း ကိုေက်ာက္စီ ပန္းေရာင္းထြက္တာပါပဲ။ ညေနတိုင္း ေတာငွက္ေပ်ာရြက္ကေလးနဲ႔ စည္းလာတဲ့ Aစည္းထဲမွာ ပန္းေတြသာေျပာင္းသြားတယ္၊ ပန္းေတြေတာ့ ပါတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါတစ္ေခါက္ေတာ့လည္း
ပန္းျပတ္သာြ းတာလည္း
ပါတယ္။
မလာျဖစ္ဘူး။
ပန္းေတြကေတာ့ Aမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ ႏွင္းဆီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဂႏၶမာ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ဖေယာင္းပန္း ႐ိုးတံရွည္ Aနီ-Aျဖဴ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေဟာ္လန္ေဒစီ၊ တစ္ခါတစ္ခါ Aာဖရိကန္ေဒစီ…။ ***
http://www.mmcybermedia.com
တစ္ခါတစ္ေခါက္လည္း ဆက္တိုက္ ေရာင္းျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ပန္းရရင္ ရသလို ဆိုပါေတာ့။
7 1
-၄ပထမေတာ့
ကိုေက်ာက္စီ ပန္းလာမေရာင္းတဲ့
ႏွစ္ရက္ေလာက္ကို
တန္းလ်ားစုကလူေတြက
သတိမထားမိၾကဘူး။ ပန္းမရတဲ့ေန႔ေတြမွာ ကိုေက်ာက္စီ လာေလ့မွမရွိတာကိုး။ ကိုေက်ာက္စီ ေသာက္ေနက် တာဇံဆိုင္ကေလးကိုလည္း ႏွစ္ရက္ေလာက္
မေရာက္ျဖစ္ဘူး။
ဒါလည္း ကိုေမာင္ကန ြ ္႔ ဆိုင္ဘက္ လွည့္ေနတာ ျဖစ္မွာပဲ လို႔ တြက္လို႔ ရႏိုင္တာကိုး။ ကိုေက်ာက္စီ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ပန္းလာမေရာင္းတာဟာ ဘာမွလည္း ထူးဆန္းတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့
မဟုတ္ဘူး…
Aဲသည္ညေနမွာပဲ
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္
သတင္းတစ္ခုက
တန္းလ်ားခန္းကေလးေတြဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ကိုေက်ာက္စီဟာ
သူ႔တက ဲ ေလးထဲမွာ
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ယႏၲရားႀကီးကို
ေသေနတာ
ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ
ဆိုတ့သ ဲ တင္းပဲ။
စက္ႏႈိးဖို႔ေရာက္လာတဲ့ ေAာ္ပေရတာက Aေလာင္းကိုေတြ႔တာ
လို႔လည္း ဆိုတယ္။ ေျမေကာ္ယႏၲရားႀကီးကို စက္ႏႈိးဖို႔မ်ား မရွိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ ႐ုပ္Aေလာင္းဟာ ဘယ္ေလာက္Aထိ လူမသိသူမသိ ရွိေနမလဲေတာင္ မသိႏိုင္ဘူး။ သည္သတင္းကိုၾကားစက တန္းလ်ားကလူေတြဟာ ၿငိမ္သက္သာြ းၾကတယ္။ Aက်ႌမပါ ဘာမပါနဲ႔ မိုးကေလးတေျဖာက္ေျဖာက္ၾကားမွာ ကိုေက်ာက္စီကိုလည္း
ပုဆိုးၾကမ္းကေလးၿခံဳၿပီး
သြားၾကည့္ၾကဖို႔
တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္
စိုင္းျပင္းၾကတယ္။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕
ေသေနတဲ့ မိခင္ဌာနက
တာဝန္ရွိတ့လ ဲ ူေတြလည္း ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးဟာ ႐ုပ္Aေလာင္းကိုလည္း ကိုေက်ာက္စီရဲ႕
ေက်ာက္ပ်U္တစ္ခ်ပ္လို သယ္ေဆာင္သာြ းၾကတယ္။
တဲကေလးရွိရာ
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕
မာေက်ာစူထက ြ ္ေနတဲ့ တန္းလ်ားကလူ
ေရာက္ေနၾကခ်ိန္မွာေတာ့
မ်က္လံုးေတြက
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ
Aေလာင္းမရွိေတာ့ဘူး။
ကိုေက်ာက္စီရဲ႕
တဲကေလးနဲ႔
ဒါေပမဲ့
ပတ္ဝန္းက်င္ကို
Aကဲခတ္မိသာြ းၾကတယ္။
ႏွင္းဆီပန္းေျခာက္ေတြ၊ ေဒလီယာပန္းေျခာက္ေတြ၊
ဂႏၶမာပန္းေျခာက္ေတြ၊
Aင္မတန္မ်ားျပားတဲ့
ေဟာ္လန္ေဒစီ
ေရတမာရြက္ေျခာက္ေတြ၊
ပန္းေျခာက္ေတြ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြလုပ္တ့ဲ
ဝါးစAေဟာင္းေတြ၊ ႀကိမ္ေခြေတြ၊ ႏွီးစေတြ၊ စကၠဴေရာင္စံုAစေတြ၊ ဖဲျပားAနက္စေတြ… Aဲသည္မွာတင္
လူေတြဟာ
ကိုယ့္Aခန္းကို
ကိုယ္
ေလရဲ႕ျပင္းထန္တ့ဲ
Aဟုန္မ်ိဳးနဲ႔
ျပန္လာၾကတယ္။ ဘုရားစင္ေပၚကပန္းေတြ၊ နတ္စင္ေပၚကပန္းေတြကို ဆြဲခ်ၾကတယ္။ ဘုရားစင္၊ တိုးလွ်ိဳးၾကတယ္။
နတ္စင္ေတြကို ကန္ေတာ့ပဲြေတြ
ေရေဆးၾကတယ္။ ထိုးၾကတယ္။
Aေမႊးနံ႔သာေတြ
ေရစင္Aိုးေတြ၊
ပက္ၾကတယ္။
နတ္Aုန္းသီးေတြ
ေတာင္းပန္ လဲၾကတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
ဘာမွေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပန္းေျခာက္ေတြ…
7 2
တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက က်ိန္ဆၾဲ ကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ငိုၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက ေဒါသAမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြက နံ႔သာျဖဴကရမက္ ေသြးရင္း ပါးစပ္က တတြတ္တတ ြ ္ ရြတ္ၾကတယ္။ Aဲသည္ညေနက တန္းလ်ားကေလးမွာ ဆူညံပက ြ ္ထသြားတာ Aမွန္ပဲ။ ကိုေက်ာက္စီ ပန္းမေရာင္းလို႔ မဝယ္ျဖစ္တ့ဲ တာဇံေရာင္းတဲ့ မိန္းမက လြလ ဲ ို႔ က်န္တ့မ ဲ ိန္းမေတြဟာ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထကုန္ၾကတယ္။ တာဇံေရာင္းတဲ့မိန္းမက သူ႔ဆီမွာ Aရက္Aေႂကြးေသာက္ႏိုင္ဖို႔ Aတြက္ မသန္႔တ့ပ ဲ န္းေတြကို မေရာင္းဘဲ ေက်းဇူးသိသာြ းရွာတဲ့ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ေစတနာကို Aခုမွ သေဘာေပါက္သာြ းတယ္။ က်န္တ့မ ဲ ိန္းမေတြAားလံုးကေတာ့ ေစာေစာကမ်ားသိရင္ ကိုေက်ာက္စီရဲ႕ Aေလာင္းကိုေတာင္ တစ္စစီ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ၾကေတာ့မလား မွတ္ရေAာင္ ေဒါသေတြျဖစ္ေနၾကတယ္။ AဲဒီAေၾကာင္းကို ရက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့Aထိ တခ်ိဳ႕က ေၾကေၾကကြက ဲ ဲြ ေျပာၾကတယ္။ ***
-၅တန္းလ်ားခန္းကေလးက လူေတြဟာ သည္ျဖစ္ရပ္ကို မေမ့ႏိုင္ၾကဘူး။ လူဆိုတာကလည္း ခက္သားပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပၾဲ ကာၾကာ ေကာင္းတဲ့လူေတြကိုလည္း ေAာက္ေမ့ သတိရေနတတ္တယ္၊ ေကာက္က်စ္ စU္းလဲတ့ဲ လူေတြကိုလည္း ေAာက္ေမ့ သတိရေနတယ္ မဟုတ္လား။ တန္းလ်ားက လူေတြAားလံုးဟာ ကိုေက်ာက္စီကို သတိရေနၾကတုန္းပဲ။
http://www.mmcybermedia.com
(မေဟသီ မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၈၊ ၁၉၉၁-ၾသဂုတ္လ )
7 3
ဟြန္းတေယာ -၁ေရဒီယိုက
သူ႔လက္သံ
Aခန္းမွာ
တေယာလက္သံမ်ား
လာရင္
Aေမက
Aမွတ္တမဲ့
နားေထာင္ရာက… “ကိုက်င္လား…” လို႔ လွမ္းေမးတတ္တယ္။ Aေမက
႐ိုး႐ိုး
တေယာသံန႔ဲ
ဟြန္းတေယာသံကို
ခြျဲ ခားမသိဘူး။
တေယာသံ
ဆိုရင္
ကိုက်င့္တေယာသံပဲ သူ ထင္တယ္။ တေယာဆရာဆိုရင္ ကိုက်င္ပဲ ရွိတယ္လို႔မ်ား ထင္သလား မသိဘူး။ ထင္ခ်င္လို႔သာ ထင္တာ၊ ကိုက်င္က ရြာမွာ ရွိမွရွိေသးရဲ႕လားေတာင္ မသိဘူး။ ရွိရင္ေတာင္ ႀကီးလွေရာ့မယ္။ ***
-၂Aေမနဲ႔ရယ ြ ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ ကိုက်င္ တဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ဟြန္းတေယာဆရာ ကိုက်င္
တဲ့။
ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ကေတာ့
ရြာမွာေနကတည္းက
Uီးေလးက်င္
လို႔ပဲ
ေခၚခဲ့ၾကတာ။
ဟြန္းတေယာဆရာ ဆိုေပမယ့္ ထရံခ်ိတ္ထားတဲ့တေယာ စိတ္ကူးရမွ ကေသာကေမ်ာ ထထိုးတတ္တ့ဲ ဝါသနာပါ႐ံု တေယာဆရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခက္တာက ေငြန႔ေ ဲ ၾကးနဲ႔ ေၾကးစားတေယာဆရာလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူ႔ဝါသနာက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ႀကီးတယ္။ တေယာနဲ႔လက္န႔က ဲ ျပတ္တယ္လို႔မရွိဘူး။ Aၿမဲထိုးေနတာ။ သီခ်င္းႀကီး
သူတို႔ေခတ္က
သီခ်င္းေတြလည္း
ဟြန္းခြက္ရွည္ရွည္ႀကီးကို ဂ်ာမနီတေယာျပား
ေတာ္ေတာ္ရတယ္။
တေယာAိမ္ကျဖဳတ္ၿပီး
ညိဳညိဳကေလးကိုလည္း
ေန႔တိုင္း
သူ႔ၾကည့္လိုက္ရင္
ဒန္န႔လ ဲ ုပ္ထားတဲ့
တိုက္ခၽြတ္ေနတတ္တာလည္း
Aၿမဲသန္႔စင္ေနတာလည္း
ရွိရဲ႕။
ရွိရဲ႕၊
ပန္းပဲဖိုေဘးက
သူ႔Aိမ္ကေလးထဲမွာ Aၿမဲ တကုပ္ကုပ္န႔ဲ သူ႔တေယာေလးကိုပဲ သ ေနတတ္တာ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ႀကိဳးေပၚကို တေယာဘိုးတံကေလး တရြရြ တင္၊ ေမးကေလး ေမွးကပ္ၿပီး ဘိုးတံကို ဆြလ ဲ ိုက္ရင္ စူးၿပီး ၾသေနတဲ့ တေယာသံႀကီးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ႀကီး ထြက္လာေရာ။ သူ႔ပံုကေတာ့ သူ႔တေယာသံန႔ဲ တျခားစီ။ တကယ့္ ဂီတသမားပံုမ်ိဳး ခပ္ႏ႔ႏ ဲြ ႔ရ ဲြ ယ္။ ႏြ႔တ ဲ ာမ်ားသြားလို႔ ကိုင္းေကြးေကြး ပိန္ပိန္သယ ြ ္သယ ြ ္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။
http://www.mmcybermedia.com
သီခ်င္းခံေတြလည္း ရတယ္။
7 4
သူ႔မိန္းမ
ေဒၚေလးျမခင္က
ေဈးထဲမွာ
ေဆးရြက္ႀကီး
တို႔၊
ေဆး႐ိုးတို႔
ေရာင္းတာဆိုေတာ့
ေဈးမကြဲခင္Aထိ သူ႔Aိမ္ကေလးထဲမွာ ဘယ္သူမွ ရွိမေနတတ္ဘူး။ AဲဒီAခ်ိန္ကေလးဟာ
သူ႔Aခ်ိန္ပဲ။
ေဒၚေလးျမခင္က
တေယာသံကို
နားမခံႏိုင္ဘူး
တဲ့၊
နားၿငီးသတဲ့၊ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေAးေAးေဆးေဆး ထိုင္စားပါ တဲ့၊ ဟြန္းတေယာႀကီးေတာ့ မထိုးပါနဲ႔ တဲ့… ဟြန္းတေယာႀကီးကို ေရာင္းစားဖို႔ခ်ည္း ေျပာေနတတ္တာလည္း ရွိရဲ႕။ Uီးေလးက်င္က
ေရာင္းဖို႔ေနေနသာသာ
မနက္တိုင္း
ဘုရားမရွိခိုးရင္သာ
ေနရမယ္၊
Aမွ်
မေဝရင္သာ ရွိရမယ္၊ တေယာ မသတဲ့ေန႔၊ တေယာမထိုးတဲ့ေန႔ကို မရွိဘူး။ ေဈးပိတ္တ့ေ ဲ န႔
တို႔၊
Uပုသ္ေန႔
တို႔၊
ေဒၚေလးျမခင္
Aိမ္မွာရွိတ့ေ ဲ န႔
ဆိုရင္
ခပ္ေစာေစာ
Aိမ္ကထြက္ၿပီး ေဈးထိပ္က ကိုတိုင္းေက်ာ္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ကေလးထဲ သြားထိုင္ေတာ့တာပဲ။ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ထဲ သစ္သားခ်ိတ္မွာ
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ့
ဟြန္းတေယာ
ခ်ိတ္ၿပီး
မထိုးပါဘူး၊
ထိုင္ေသးတယ္။
ဆင္ႏွစ္ေကာင္မခင္စိန္
ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္က
ေဆးလိပ္ႀကီးနဲ႔
Aၾကာႀကီး
မွိန္းေနေသးတာ။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ခ်ိတ္တေယာေလးကို ျဖဳတ္ၿပီး စမ္းလည္း စမ္း၊ ထိုးလည္း ထိုးေတာ့တယ္။ Aဲဒီေန႔ ဆံပင္ညႇပ္တ့လ ဲ ူေတြေတာ့ ဟန္ကိုက်လို႔။ ကေလးေတြလည္း ဝိုင္းလို႔။ ကိုတိုင္းေက်ာ္ ဆိုတာကလည္း သူငယ္ခ်င္းကိုး၊ ကိုက်င္ လာတယ္ ဆိုေတာ့ ကာကာဆိုင္က ခပ္ညံ့ညံ့ ေတာလက္ဖက္ရည္ကေလး တစ္ခက ြ ္ ဝယ္ခ့ၿဲ ပီး ခံုတန္းရွည္လက္တန္းေပၚ တင္ထားလိုက္တာပဲ။ ဒါ Eည့္ခံတာပဲ။ ေသာက္ၿပီးရင္ ထိုးေပေတာ့ တေယာပဲ။ ကိုက်င္က လက္ဖက္ရည္ကို တစ္က်ိဳက္ပဲ ေသာက္တယ္။ က်န္တာ မေသာက္ေတာ့ဘူး။ မႀကိဳက္လို႔လားမသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ မေသာက္ေတာ့ဘူး။ ဆံပင္ညႇပ္တ့လ ဲ ူေတြ ပါးၿပီ ဆိုမွေတာ့ ကိုတိုင္းေက်ာ္က ခံုတန္းေဘးမွာ ဝင္ထိုင္၊ မေျပာမဆိုန႔ဲ
ကိုတိုင္းေက်ာ္က ခင္ေမာင္ရင့္သီခ်င္းပဲ ဆိုတယ္။ တျခားသီခ်င္း မဆိုဘူး။ ကိုက်င္ကလည္း သူ စြဲရာ၊ သူ သန္ရာ သူ ေတာင္စU္ေရမရ ေလွ်ာက္ထိုးေနရင္းက ဖ်တ္ခနဲ Aဆိုဝင္လာတာကို Aလိုမက်တာမ်ိုး၊ စိတ္ဆိုးသြားတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳးကေလးပဲ ထိုးလက္စ ရပ္ၿပီး ဝင္လာတဲ့သီခ်င္း လိုက္ေမွးေတာ့တာပဲ။ ကိုတိုင္းေက်ာ္န႔ဲ ကိုက်င္ တြၿဲ ပီ ဆိုရင္ တျခားဆိုင္ေတြက လာနားေထာင္ရေတာ့တာ လို႔ Aေမ မၾကာမၾကာ ေျပာဖူးတယ္။ Aဲ… ေဈးဖြင့္ရက္ ျဖစ္လို႔ကေတာ့မ်ား သူ႔ Aိမ္ကုပ္ကေလးထဲက မထြက္ဘူး။ ဘယ္မွလည္း မသြားဘူး။
http://www.mmcybermedia.com
ခင္ေမာင္ရင္ရဲ႕ ‘စၾကာသိုက္’ ထဲက သူ႔စိတ္ထင္ရာ တစ္ပိုဒ္ပိုဒ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဝင္ဆိုလိုက္ေရာ။
7 5
Aဆို ပါခ်င္ပါ မပါခ်င္ေန တစ္ခါတစ္ခါ Aပီကေလး၊ တစ္ခါတစ္ခါ Aၾကည္ကေလး၊ တစ္ခါတစ္ခါ Aႏြဲ႔၊ တစ္ခါတစ္ခါ Aသြ႔ဲ… တစ္ခါတစ္ခါမ်ား လြမ္းစရာႀကီး... ညာသံ စူးစူးကေလးကေန ဘယ္သံ ဝါဝါႀကီးကို ကူးတဲ့ၿပီး စိမ္ထားလိုက္တာ နားေထာင္ရတဲ့လူက Aသက္မ႐ွဴခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ထိထိခိုက္ခိုက္ႀကီး ခံစားရလို႔…။ ***
-၃ရြာမွာ တီးဝိုင္းကေလး ဖြ႔ၾဲ ကေတာ့ Uီးေလးက်င္က ဟြန္းတေယာ၊ ကိုခင္ေမာင္ႀကီးက သံပတၱလား၊ ကိုျပဴးက မယ္ဒလင္၊ ကိုခင္သန္းက ေျခာက္လံုးပတ္ တီးတယ္။ Aဆိုကေတာ့ တစ္လွည့္စီ ဆိုၾကတာပဲ။ ကေလးမေလးေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ပထမေတာ့ မစုစည္းမိဘူး၊ ရြာမွာ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲ လုပ္ၾကမယ္ ဆိုေတာ့မွ စU္းစားမိတာ။ ဗုဒၶ႐ုပ္ပာြ းေတာ္ကို
လွည္းေက်ာင္းေဆာင္န႔တ ဲ င္ၿပီး
ရြာထဲမွာ
ေဒသစာရီႂကြဖို႔
စီစU္ၾကေတာ့
တီးဝိုင္းကေလးနဲ႔ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမယ္ လို႔ တြက္ၾကတယ္။ စြယ္ေတာ္ႀကိဳး တို႔၊ ေရာင္ျခည္ေတာ္ဘ႔ဲြ တို႔၊ ယေသာ္ဓယာ ယိုးဒယား တို႔ တီးရမွာကိုး။ တူရိယာပစၥည္းလည္း
ရွိ၊
Aသင့္လည္း
တီးတတ္မယ့္
ဂီတသမားေတြ
ရွာေတာ့
ထိပ္ဆံုးကမွတ္မိတာ Uီးေလးက်င္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သံပတၱလားသံေတာ့
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္န႔ဲ ဘယ္နားမွာၾကားတယ္န႔ဲ
မယ္ဒလင္ေတာ့
လိုက္စုလိုက္ၾကတာ
ဘယ္သူတီးတာ
ေတြ႔တယ္၊
ရြာတီးဝိုင္းကေလးကို
ျဖစ္ေရာ။
တီးဝိုင္းနာမည္ကိုလည္း Aထူးရွာမေနေတာ့ဘူး။ ဗုဒၶပူဇနိယတီးဝိုင္း တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဗုဒၶ႐ုပ္ပာြ းေတာ္
ဂီတသမားဆိုတာကလည္း ခက္သားပဲ၊ တီးမႈတ္ေနရရင္ပဲ ေက်နပ္ေနတတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ေတာ့ ဘုရားလွည့္မွရယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ရြာက Aလွဴေလး၊ မဂၤလာေဆာင္ကေလးေတြမွာလည္း တစ္စတစ္စ လက္ခံၿပီး တီးေပးတယ္။ Uီးေလးက်င့္ မခၽြတ္တမ္းဝတ္တ့ၿဲ ပီး
ဟြန္းတေယာကေတာ့ ငံု႔ကိုင္းကိုင္း
Aျမည္ဆံုး၊ Aပီဆံုး ေပါ့ေလ။ တိုက္ပံုႏမ ြ ္းႏြမ္းကေလး
ခါးႏြ႔ႀဲ ကီးနဲ႔
ဟြန္းတေယာႀကီး
Aိမ္မျပန္ေတာ့မယ့္ပံုမ်ိဳး၊ ဘာသံေယာဇU္မွ မရွိေတာ့တ့ပ ဲ ံုမ်ိဳး။
ေမးကပ္ၿပီး
ထိုးေနလိုက္တာ
http://www.mmcybermedia.com
ေဒသစာရီႂကြတာကို ရြာက ဘုရားေလးလွည့္တယ္ လု႔ိ Aလြယ္ေခၚၾကရာက ဘုရားေလးဝိုင္း တဲ့။
7 6
ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ရာြ ထဲတင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ရြာစU္ကိုးေပါက္လွည့္ တီး လွည့္ စား၊ ‘ဆို တီး စား ျပန္’ ဝိုင္းကေလး ျဖစ္ေရာ။ ရြာေတြကဖိတ္လို႔ လွည္းနဲ႔သာြ းၾကၿပီ ဆိုရင္ လွည္းေပၚမွာပဲ တီးၾကမႈတ္ၾကနဲ႔၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ‘ပင္ေခါင္တိုင္ သေျပကိုင္းနဲ႔ ေရႊဝိုင္းလို႔ ေဘထိ ေဆာ္… သြားေဟ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္… Aေရွ႕ရြာမွာ စင္ေတာ္႐ုပ္ေသး… ေနာက္ညေတြ မျမင္ရရင္ လြမ္းလွလိမ့္ေလး…’ ခင္Aုန္းျမင့္ေလးရဲ႕
‘႐ုပ္ေသးပြဲ
သြားရေAာင္’
သီခ်င္းကို
Aျမဴးကေလး
တီးၾကရင္း
ရြာထဲကိုဝင္ေတာ့ ရြာကလည္း ေပ်ာ္ၾကလို႔။ လူငယ္တစ္ေယာက္လို လွည္းေပၚက ပထမဆံုး ခုန္ဆင္းတာ ဟြန္းတေယာႀကီးနဲ႔
Uီးေလးက်င္ပဲ။
သူ႔
ဟြန္းတေယာႀကီးကို
ဘယ္သူမွ
Aကိုင္မခံဘူး။
ပိတ္စကို
Aိတ္႐ႈံ႕ကေလးခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဘိုးတံထည့္တ့A ဲ ိတ္န႔ဲ တေယာျပားကို တြက ဲ ိုင္ရင္း ေခါင္းရင္းက ခင္းထားတဲ့ သင္ျဖဴးဖ်ာေပၚ
တက္ထိုင္လိုက္တာပဲ။
တေယာကႀကိဳးကြင္းကေလးနဲ႔
ေနာက္မွ
ခ်ိတ္တယ္။
ေခါင္းရင္းက
ၿပီးေတာ့
သံခ်က္ေတာင့္ေတာင့္
မခင္စိန္တစ္လိပ္
လိုက္ရွာၿပီး
တိုက္ပံုထက ဲ
ထုတ္ၿပီး
ဖြာေတာ့တာပဲ။ Aိမ္ရွင္က… “က်ဳပ္ျဖင့္ ကိုက်င္ ပါမွပါပါ့မလား လို႔” လို႔မ်ား ဆိုရင္ သိပ္ေက်နပ္ေနတတ္တာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေAာင္ ေဆးလိပ္ကို တေထာင္းေထာင္း ဖြာၿပီးေတာ့မွ… “လာရမွာေပါ့ဗ်ာ… ေမာင္က်င့္ဟန ြ ္းတေယာ မပါရင္ ဘယ္ျဖစ္မွာတံုး” လို႔ Aၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။ တကယ္လည္း Uီးေလးက်င္က ရြာသားေတြတိုင္းက ခ်စ္တ့ဲ လူထုဂီတသမား စစ္စစ္ပက ဲ ိုး။ ***
-၄Aသက္ကေလး
နည္းနည္းရလာလို႔
ရြာတီးဝိုင္းမွာ
Uီးေလးက်င္
မတီးျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္
လူငယ္ေတြက လက္ဆင့္ကမ္းၾကတယ္။ လူငယ္ေတြဆိုေတာ့ ဟြန္းတေယာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုး႐ိုးဖလက္ကေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ တစ္ခါတစ္ခါ
လူငယ္ေတြက
ေရွးေခတ္ေဟာင္း
ေAာက္ေမ့ဖယ ြ ္
ပြမ ဲ ်ိဳးေတြ
ဆိုရင္ေတာ့
Uီးေလးက်င္ တို႔၊ Uီးခင္သန္း တို႔၊ Uီးျပဴးတို႔ကို ျပန္ေခၚၿပီး တီးခိုင္းမႈတ္ခိုင္းေပါ့။ Uီးေလးက်င္ကလည္း တစ္ႏွစ္ တစ္ခါႏွစ္ခါေလာက္
ဟြန္းတေယာႀကီးနဲ႔
သြားျဖစ္တာကလြဲရင္
သူ႔တေယာႀကီး
မထိုးျဖစ္သေလာက္
ျဖစ္ေနၿပီ။ လူကလည္း တျဖည္းျဖည္း က်လာၿပီ။ Aရြယ္ကေလးကလည္း ရလာၿပီ။ ေဒၚေလးျမခင္လည္း ႀကီးၿပီေလ။
ကိုယ္တိုင္ေတာင္
ေဈးမထြက္ႏိုင္ေတာ့လို႔
တူAရီးသံုးေယာက္ စားၾကတာပဲ။
တူမကေလးနဲ႔
လႊထ ဲ ားရၿပီး
ရသမွ်ကေလးနဲ႔
http://www.mmcybermedia.com
ရြာတီးဝိုင္းကေလးက ရွိတုန္းပဲ။
7 7
Uီးေလးက်င္ကလည္း ကိုယ္မပါေတာ့ဘူး။
ဟြန္းတေယာႀကီး
ကိုတိုင္းေက်ာ္ဆိုင္လည္း
Aိမ္ေရွ႕ခန္းခ်ိတ္ထားေပမယ့္ မေရာက္ေတာ့ဘူး။
စိတ္သာြ းတိုင္း
သူ႔Aိမ္ကေလးထဲကလည္း
ဟြန္းတေယာသံ မၾကားရေတာ့ဘူး။ တစ္ခါတေလ လူငယ္ေတြက သူ႔ ဟြန္းတေယာႀကီး မက္မက္စက္စက္ ေဈးေပးဝယ္ၾကေပမယ့္ သူ႔တေယာေတာ့ သူ မေရာင္းဘူး။ ေဒၚေလးျမခင္ကေတာင္
ငယ္ငယ္တုန္းက
နားၿငီးတယ္
ဘာညာနဲ႔
ေျပာေပမယ့္
Aခု
Aသက္ႀကီးလာေတာ့ သူ႔ေယာက္်ားဟြန္းတေယာႀကီး မေရာင္းရက္ေတာ့ဘူး၊ မေျပာရက္ေတာ့ဘူး။ ‘ဒါ တို႔ Aိမ္ေထာင္Uီးပစၥည္းပါ’ တဲ့၊ ‘မေရာင္းပါရေစနဲ႔’ တဲ့ ဝင္ေျပာေဖာ္ရေနၿပီ။ တစ္ေန႔ေတာ့
ရြာေက်ာင္းက
ေက်ာင္းAုပ္ဆရာႀကီးက
Uီးေလးက်င္ကို
ေခၚခိုင္းတယ္။
ရြာေက်ာင္းက Aဲဒီတုန္းက ခုနစ္တန္းေက်ာင္း။ Aလယ္တန္းေက်ာင္း။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေလးငါးဆယ္ရာြ က ကေလးေတြ သည္ေက်ာင္းမွာပဲ စုၾကရေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကိုက မနည္းဘူး။ Uီးေလးက်င္က ေရာက္လာေတာ့
ဆရာႀကီးေခၚလို႔သာ
ဆရာႀကီးက
လာရတာ
ေက်ာင္း႐ံုးခန္းထဲမွာ
သူလည္း
ဘာမွန္းမသိဘူး။
လက္ဖက္ရည္မွာၿပီး
Uီးေလးက်င္
တိုက္တယ္။
မုန္႔လည္း
ေကၽြးတယ္။ ေနာက္ စကားေတြလည္း ေျပာၾကတယ္။ ဆရာဝတ္ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုး တစ္ထည္လည္း ေပးတယ္။ Uီးေလးက်င္က ဟြန္းတေယာႀကီး
Aသက္ေျခာက္ဆယ္နား
လက္ကကိုင္ၿပီး
ကပ္ခါမွ
ေနာက္တစ္ေန႔
ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးႀကီး
ညေနပိုင္း
ေက်ာင္းဝင္းထဲ
ဝတ္၊
သူ႔
ဝင္လာေတာ့
ေက်ာင္းသားေတြ AထူးAဆန္းကို ျဖစ္လို႔။ သိပ္မၾကာဘူး၊
သက္ဆိုင္ရာ
Aတန္းပိုင္
ဆရာေတြက
ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြကို
ရွင္းျပတယ္။ Uီးေလးက်င္ကို တစ္လ ငါးဆယ္ ကန္ေတာ့ၿပီး ေက်ာင္းမွာ တေယာထိုးဖို႔ ငွားလိုက္ၿပီ တဲ့။ Aဇမ္ဘလီကြင္း လို႔ ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းေရွ႕ကြက္လပ္မွာ မနက္တိုင္း ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး ကမာၻမေၾက ဆိုရင္ တေယာလိုက္ထိုးေပးဖို႔ တဲ့။ Aဇမ္ဘလီ ၿပီးရင္ ျပန္႐ံုပဲ တဲ့။ ဒီကေန႔ညေန
တစ္ခ်ိန္ေစာၿပီး
ေက်ာင္းလႊတ္မယ္၊
ၿပီးရင္
တစ္ေက်ာင္းလံုးက
ေက်ာင္းသားေတြ ဟြန္းတေယာနဲ႔ ကမာၻမေၾကသီခ်င္း တိုက္ရမယ္ တဲ့။ Aဲဒီညေနက
ေက်ာင္းေဘးက
ေညာင္ၾကပ္ပင္ေAာက္ပင္
ေက်ာင္းသားေတြ
စုၾကတယ္၊
ကမာၻမေၾက ဆိုၾကတယ္။ Uီးေလးက်င္ ဟြန္းတေယာႀကီးကလည္း ဟိန္းထြက္ေနတဲ့ AသံေတြAားလံုးကို ေက်ာ္ၿပီး စူးထြက္ေနေတာ့တယ္။ ျမည္လိုက္တာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုတာလည္း ေပ်ာ္လို႔ၿပံဳးလို႔။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္ထားတဲ့ Uီးေလးက်င္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာတဲ့လူက ရယ္ ေပါ့ေလ။
http://www.mmcybermedia.com
ဒါေၾကာင့္
7 8
Uီးေလးက်င္ကေတာ့ တကယ့္ဆရာတစ္ေယာက္လိုကို ျဖစ္သာြ းေတာ့တာ။ ခပ္တည္တည္ႀကီး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ဂုဏ္ယူေနပံုရတယ္။ သူ႔ကို တေလးတစား ေနရာေပးတာေရာ၊ ကေလးေတြAတြက္ သူတတ္တ့ပ ဲ ညာနဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေပးရတာကိုပါ ေက်နပ္ေနပံုလည္း ရတယ္။ တေယာထိုးရင္းက
ခဲတံလံုးေလာက္ရွိတ့ဲ
နဖူးေၾကာႀကီးေတြ
သံုးေလးေၾကာင္း
ထေAာင္ကို
ပင့္တင့္ထားတာ။ မ်က္ခံေ ြ တြ ပိတ္ထားတာကလည္း မဖြင့္ေတာ့မယ့္ပံုမ်ိဳး။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ… ဆယ္ခါ… Aခါႏွစ္ဆယ္… တိုက္ၾကစမ္း… ဆိုၾကစမ္း… မညီေသးဘူးလား… တိုက္စမ္း ႀကိဳက္သေလာက္… ေသပေစ၊ လဲက်သြားပေစ ဆိုတ့ပ ဲ ံုမ်ိဳး။ သူ႔နဖူးေပၚမွာ
ေခၽြးသီးေခၽးြ ေစးေတြျပန္လာေပမယ့္
တစ္ခ်က္မနားဘူး။
တစ္ခ်က္ကေလး
မတြန္႔ဘူး။ ေမာတယ္ လို႔ မေျပာဘူး။ ကေလးေတြန႔ဲ Aၿပိဳင္ပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္က စၿပီး ေက်ာင္းကို Uီးေလးက်င္လာတယ္။ ကိုင္းကိုင္း ကိုင္းကိုင္းနဲ႔… သူ႔ ဟြန္းတေယာႀကီး တစ္ဖက္က ကိုင္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္ လာတာပဲ။ နည္းနည္းေစာရင္ ေက်ာင္းေရွ႕က စိန္ပန္းပင္တန္းကေလးရဲ႕ Aရိပ္ေAာက္မွာ ခဏနားတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ တန္းစီတာကို ေစာင့္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ တန္းစီတာကို ေစာင့္ၿပီး ဆရာ၊ ဆရာမေတြ ေနရာယူတာကို ေစာင့္တယ္။ ကမာၻမေၾက ဆိုဖို႔ Aသင့္ျဖစ္ရင္ Aလံတိုင္ေရွ႕က သူ႔ေနရာကေလးမွာ သူ သြားရပ္တာပဲ။ တေယာႀကိဳးေတြေပၚကို
ဘိုးတံ
ေမွးတင္ထားရင္း
Aသင့္ေစာင့္ေနတဲ့
Aခ်ိန္ကေလးမွာ
Uီးေလးက်င္ဟာ တကယ့္ေက်ာက္႐ုပ္ပဲ။ တိုက္ပံုႏမ ြ ္းႏြမ္းေတြAေပၚ၊ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ဆံစေတြ Aေပၚ၊ သူ႔ရဲ႕ ဟြန္းတေယာAိုAိုႀကီး
Aေပၚ…
က်ေနတဲ့
ေနေရာင္ျခည္ေAာက္မွာ
သူဟာ
တကယ့္
ေက်ာက္ဆစ္သူရဲေကာင္း ပံုမ်ိဳးပဲ။ ေဒါင္ခနဲ Aခ်က္ေပးလိုက္လို႔ ကမာၻမေၾက စဆိုတာနဲ႔ သူ႔တေယာဘိုးဆြဲသံဟာ Aထက္-ေAာက္ တႏြဲ႔ႏ႔ဲြ
စီးဆင္းလိုက္- ဆန္တက္လိုက္န႔ဲ
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးမွာ
လႈပ္ရွားေနတာဆိုလို႔
ညာဘက္လက္န႔ဲ
လက္ေပါက္ေတြကို လိုက္စမ္းေနတဲ့ ဘယ္ဘက္လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြပဲ။ က်န္တ့ဲ ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုလံုးက
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း
Uီးေလးက်င့္
သိပ္ခံတြင္းေတြ႔တယ္။
သံေယာဇU္လည္း
ေမွ်ာ္ေနၾကေတာ့တယ္။
သီခ်င္းၿပီးလို႔
ဟြန္းတေယာႀကီးနဲ႔
ျဖစ္ၾကရတယ္။
Aတန္းထဲကို
ကမာၻမေၾက
ကမာၻမေၾက
ေက်ာင္းသားေတြ
ဆိုရတာ
ဆိုရမယ့္Aခ်ိန္ကိုပဲ
ဝင္သာြ းၾကၿပီ
ဆိုတာနဲ႔
စိန္ပန္းပြင့္ေတြ ေနရာမလပ္ေAာင္ တရဲရဲေႂကြေနတတ္တ့ဲ Aုတ္စီလမ္းကေလးက ဟြန္းတေယာႀကီးကိုင္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္ ျပန္သာြ းတတ္တ့ဲ Uီးေလးက်င္ကို ေက်ာင္းသားေတြက ေငးေနတတ္ၾတယ္။ လကုန္လို႔ ဆရာႀကီးက ေက်ာင္းကိုတကူးတကလာၿပီး တေယာထိုးေပးလို႔
Aခေၾကးေငြရယ္
မဟုတ္ဘဲ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးရင္ ျငင္းတယ္ တဲ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး တဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ဘက္က
http://www.mmcybermedia.com
ပကတိ ၿငိမ္…။
7 9
ဘယ္ေတာ့မွ ဝတ္ပ်က္မခံဘူး၊ ေရာက္လာတာပဲ။ စိန္ပန္းရိပ္ကို ေရာက္လာတာပဲ။ ေႏြ ေႏြ… မိုး မိုး… ေဆာင္း ေဆာင္း… သူ႔ ဟြန္းတေယာနဲ႔ ေရာက္လာတာပါပဲ။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္
ရင့္Aိုလာတဲ့
Uီးေလးက်င္၊
ေဟာင္းျမင္းလာတဲ့
သူ႔တေယာAိုႀကီးကို
ေက်ာင္းသားေတြက သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ခင္လည္း ခင္၊ ေလးလည္း ေလးစားၾကတယ္။ တလႈပ္လႈပ္န႔ဲ ခပ္ကိုင္းကိုင္း
လာတတ္ေပမယ့္
သူ႔တေယာသံက
ေၾကာက္စရာေကာင္းေAာင္
ၾကည္ႏ႔ေ ဲြ နတုန္း၊
စူးစူးၾသၾသ ရွိတုန္း၊ Aားေတြ ပါတုန္း…။ ***
(၅) ျပတင္းဝက
ျမင္ေနရတဲ့လမ္းဟာ
Aမိုးေက်ာက္ျပားေပၚကို တေျဖာက္ေျဖာက္
တေျဖာက္ေျဖာက္
သြားတတ္တ့ဲ
ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္လို႔။ က်လို႔။
လမ္းေပၚမွာ
ျမင္းလွည္းေတြလည္း
မိုးစက္ေတြက
တစ္ေန႔လံုးလိုလို
မရွိေတာ့ဘူး။
တခၽြင္ခၽြင္
ျမင္းလွည္းျခဴသံလည္း
မၾကားရေတာ့ဘူး။ ညU့္နက္စျပဳၿပီ ထင္ပါရဲ႕၊ လူရိပ္လူေယာင္လည္း တစ္ေယာက္မွကို မျမင္ေတာ့တာ။ ႏွစ္ေတြကိုပဲ မနည္းမေနာ ၾကာခဲ့ၿပီေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လမ ဲ သိဘူး၊ မွတ္မွတ္ရရ Uီးေလးက်င္ရဲ႕ ဟြန္းတေယာသံႀကီးကို ကေန႔ည လမ္းမကိုေငးရင္း လြမ္းေနမိတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
(ရသယU္စန ြ ္းတန္း မဂၢဇင္း၊ Aမွတ္-၁၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ။)
8 0
ေၾကာ္ျငာလွည္း -၁Aရင္လိုပါပဲေလ… ျမစ္ဆိပ္က တက္ရင္ ရြာဘက္ကိုသာြ းမယ့္ ျမင္းလွည္းAုပ္စုကေလးတစ္ခုကို ေတြ႔မယ္။ တစ္စီးစီးေပၚ တက္ၿပီးလို႔ လူစံုရင္ ‘ဟ… ဒီျမင္းမဟာ…’ ဆိုတ့A ဲ သံန႔ဲ ျမင္းလွည္းကေလး ထြက္မယ္။ နာမည္ေက်ာ္ သံကိုင္းနဲ႔ ကုန္းေဇာင္း လမ္းကို ခေနာ္ခနဲ႔ ဒယီးဒယိုင္န႔ဲ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ျဖတ္မယ္။ ျမင္ရတဲ့Aိမ္ေတြ Aားလံုးဟာလည္း Aရင္ကAတိုင္းပဲ။ ဘာမွ ပိုထူးလာတာ မရွိဘူး။ Aဲသည္မွာ ျမင္ေနက်ျမင္ကြင္းကေလးေတြကေတာ့ ေသြးေႏြးစရာေကာင္းတာ Aမွန္ပါ။ ပထမဆံုး ျမစ္ထက ဲ ိုေရဆင္းတဲ့ ႐ိုးေခ်ာင္း ေဇာက္နက္နက္ကို ေတြ႔မယ္။ သူန႔က ဲ ပ္လ်က္က ျမစ္ဘက္ကို
မ်က္နွာလွည့္ထားတဲ့
ျမင္ကြင္းထဲမွာ
Aညာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းAိုႀကီး
ကႏၲာရပင္ပုကေလးေတြ၊
ထေနာင္းပင္ႀကီးေတြ၊
တစ္ေက်ာင္း။
ေနာက္ေတာ့
ေငြေရာင္ျမားတံေတြပြင့္တတ္တ့ဲ
ကိုင္းပင္႐ိုင္း႐ိုင္းေတြကို ျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ ျမင္းလွည္းက ခရီးရဲ႕ သံုးခ်ိဳးတစ္ခ်ိဳးေလာက္ကို ေက်ာ္ခ့ၿဲ ပီ ဆိုတာ သိႏိုင္ၿပီ။ သံကိုင္းနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္
ကုန္းေဇာင္း
သြားတဲ့လမ္းက
ကၽြန္ေတာ့္Aဖို႔ေတာ့
တျခားသူေတြAတြက္
သည္ျမင္ကြင္းကေလးကို
ဘာမွ
ေတြ႔ခ်င္လန ြ ္းလို႔၊
သိပ္ထူးျခားမွာ ခံစားခ်င္လန ြ ္းလို႔
ဘယ္ေတာ့မွ Aလြတ္မခံဘူး။ ျမင္းလွည္းေပၚက
Aညာသူေတြရဲ႕
တစ္ဖက္ကမ္းက
ေရနံေခ်ာင္းေဈး၊
ရန္ကုန္ေဈး
Aေၾကာင္းေတြ၊ မေကြးမွာ က,သြားတဲ့ ဇာတ္ပဲြAေၾကာင္း၊ ပဲေၾကာင္း၊ ႏွမ္းေၾကာင္း၊ ဝါေဈးAေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းေတာ္ရာဘုရားပြဲAေၾကာင္းေတြကို
နားကၾကားေနရေပမယ့္
စိတ္မဝင္စားႏိုင္ဘူး။
ျမင္ကြင္း
သည္လမ္းမွာ Aလွပဆံုးက ထေနာင္းပင္ႀကီးေတြပါ။ ပင္စည္ေတြက ဝါဝင္းေနၿပီး Aညာေန ပူပူထမ ဲ ွာ စိမ္းရင့္ရင့္Aရြက္ေတြက ျမင္ကြင္းေျခာက္ေျခာက္ထမ ဲ ွာ ထင္းခနဲ ႂကြထေနတတ္တယ္။ ျပည္ေတာင္းေလာက္ရွိတ့ဲ ေက်ာက္တံုး ၾကမ္းၾကမ္း လမ္းေပၚကို ျမင္းလွည္းက သြားရတာ ဆိုေတာ့ ဘီးက ေက်ာက္တံုးေပၚ ႐ုန္းလိုက္၊
တည့္တည့္တက္သာြ းလိုက္၊ ဂလုတ္ခနဲ ေခ်ာ္က်လိုက္၊ ျဖည္းျဖည္းကေလး
Aလိုက္သင့္ကေလး
သိပ္မထူးလွပါဘူး။
ေျပးလိုက္န႔ဲ
စီးရတဲ့Aရသာကလည္း
Aရင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကနဲ႔
http://www.mmcybermedia.com
Aကြက္Aကြက္ကေလးေတြကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
8 1
ခပ္နိမ့္နိမ့္ ထေနာင္းကိုင္းေတြက ျမင္းလွည္းAမိုး တာေပၚလင္စကို ၿဗိခနဲ ၿဗိခနဲ ကုတ္ျခစ္လိုက္တ့ဲ Aသံေတြကလည္း Aရင္ကAတိုင္းပဲ။ ကုန္းေဇာင္းရြာထဲ ဝင္ခါနီးက်ေတာ့ ျမင္ကြင္းက က်ယ္ျပန္႔သာြ းၿပီ။ Aေရွ႕ဘက္ Aနားသတ္မ်U္းက Eရာဝတီျမစ္႐ိုး။ Aေနာက္ဘက္က ငွက္ေပ်ာေတာညိဳ႕ညိဳ႕၊ Aေဝးက တိမ္Aုပ္ျဖဴျဖဴနဲ႔ ဆန္စက္မီးခိုးေတြ ေရာေထြးေနတတ္တာလည္း ရွိရဲ႕။ ဖြျဲ ပာမႈန္႔ေတာင္ကုန္းေတြ ဝိုင္းေနတတ္တ့ဲ စက္တန္း (ဆန္စက္ေတြ တန္းစီ ရွိေနလို႔) ရပ္ကက ြ ္ကို ေရာက္ေတာ့
ျမင္းလွည္းက
‘ကုန္းေဇာင္းၿမိဳ႕မွ
ႀကိဳဆိုပါ၏’
လမ္းမေပၚကို ဆိုတ့ဲ
ေရာက္စျပဳၿပီ။
ရႊံ႕ေတြေပေနလို႔
ကြန္ကရစ္ဆိုင္းဘုတ္ကေလးက
မနည္းဖတ္ရတဲ့
သူ႔ေဘးက
သက္ငယ္မိုး
ဝါးတဲကေလးေတြကို သိပ္သေဘာမေတြ႔တ့ပ ဲ ံုန႔ဲ ငူငူႀကီးရပ္လို႔။ Aဲဒီကမွ
ရြာထဲဝင္လာေတာ့
Aေနာက္ဘက္မုန္းေခ်ာင္းက
Aေရွ႕ဘက္
Eရာဝတီျမစ္ထက ဲ ို
ျဖတ္သယ ြ ္ထားတဲ့ ဆည္ေျမာင္း လက္တံ ေျမာင္းႀကီးကို ေတြ႔မယ္။ စိုက္ခ်ိန္ပ်ိဳးခ်ိန္မို႔ ေျမာင္းမႀကီးေတြ ေရရရွိတ့ဲ Aခါလည္း ရွိ၊ ေရမလႊတ္လို႔ ေျခာက္တ့A ဲ ခါလည္း ေျခာက္ ေပါ့ေလ။ Aညာရြာကေလးတစ္ရာြ မွာ ရွားေတာင့္ရွားပါး ေရမ်ားမ်ား ထုန႔ထ ဲ ည္န႔ျဲ မင္ႏိုင္တ့ဲ ေနရာကေလးေပါ့။ ေျမာင္းေပါင္က လွမ္းၾကည့္ရင္ သရက္ပင္တန္း၊ Aေၾကာ္ဆိုင္တန္း၊ ေနာက္ ႀကံရည္ဆိုင္ကေလး၊ ေနာက္ ပ်စ္ခၽြဲေနေAာင္ ေဖ်ာ္တတ္တ့ဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး။ ျမင္းလွည္းက
ေျမာင္းကူးAုတ္တံတား
ကုန္းျမင့္ျမင့္က
ဆက္ဆင္းလာရင္
ညာဘက္မွာ
ကြက္လပ္က်ယ္ႀကီးတစ္ခု။ Aရင္က သည္ေနရာမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပေနက်ေလ။ Aဲသည္တုန္းက လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ ဘာမရွိန႔ဲ
ေနခဲ့ရတဲ့
သည္ရာြ ကေလးမွာ
Aင္ဂ်င္မီးစက္န႔ျဲ ပလို႔ရတဲ့
႐ုပ္ရွင္ကားေတြ
သည္ေနရာမွာၾကည့္ခ့ရ ဲ တာ ဘယ္နည္းမွာလဲ။ ဝိမာန၊
ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္း၊
ရွင္မေAာင္ျဖဴ၊
လူ႐ိုးလူမိုက္၊
ေႂကြတစ္လက္
ၾကက္တစ္ခုန္၊
ေတာကဖိုးတုတ္… Aမ်ားႀကီးမွ Aမ်ားႀကီး၊ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိခ်င္ေတာ့ဘူး။ Aခုေတာ့ ဘာမွမရွိျပန္ဘူး။ ျမက္ပင္တစ္ပင္မွ မေပါက္တ့ဲ ကြက္လပ္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ဘာ႐ုပ္ရွင္မွလည္း မျပေတာ့ဘူးနဲ႔
Aညာကိုလာတိုင္း၊ ထိထိခိုက္ခိုက္
ခံစားရတယ္။
သည္ေနရာကေလးကို ျမင္းလွည္းနဲ႔
ေတြ႔တိုင္း
ငယ္ငယ္က
ျဖတ္သာြ းတိုင္းလည္း
Aေၾကာင္းေတြကို
Aမွတ္တရ
ငံု႔ၾကည့္ေနက်။
Aစတုန္းကေတာ့ သည္ေနရာမွာ ဆီးေတာ္ပင္ႀကီးေတြ Aမ်ားႀကီးရွိတ့ေ ဲ နရာေပါ့။ ဆီးပင္ေတြေAာက္မွာ ဆီးသီးေကာက္ရင္ ေကာက္၊ ကစားရင္ ကစား၊ ဆီးရိပ္မွာ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္းရွိေနတတ္တ့ဲ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာႀကီးက လာလာေခ်ာင္းတတ္တယ္။ AဲဒီAခါ ေျပးၾက၊ လဲၾက၊ A႐ိုက္ခံၾကရ… ေနာက္ေတာ့ ဒီၿခံႀကီးကိုဝယ္တ့လ ဲ ူက ဆီးပင္ေတြ ခုတ္လပ ွဲ စ္တယ္။
http://www.mmcybermedia.com
တူပါရဲ႕။
8 2
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
ဆီးပင္ေတြခုတ္လတ ွဲ ့ဲ
လက
ဆီးသီးေတြ
ခဲေနေAာင္
သီးတဲ့လႀကီး။
တစ္ေက်ာင္းလံုးက Aရိပ္ခိုရတဲ့ ဆီးေတာႀကီး ၿပိဳလဲသာြ းေတာ့ ဝမ္းနည္းလိုက္ရတာ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ေနာက္ေတာ့
သည္ေနရာကေလးမွာပဲ
စက္တစ္လံုးတည္းနဲ႔ျပတဲ့
႐ုပ္ရွင္စက္က
ေခတ္မီေနရတာေပါ့ေလ။
စလင္း၊
ညစ္ေထးေထး
ဆင္ျဖဴကၽြန္း
စတဲ့
႐ိုင္ပတ္ေတြကာၿပီး
႐ုပ္ရွင္ျပတယ္။
ခပ္စုတ္စုတ္ေပမယ့္
ဒီရာြ ကေလးမွာေတာ့
ေဒသေတြမွာ
ဖန္တရာေတေAာင္
ျပခဲ့တ့ဲ
ဇာတ္ကားေဟာင္းေတြေပမယ့္ ဒီရာြ ကေလးမွာ ဇာတ္ကားသစ္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ျမင္းလွည္းေပၚက
ဖ်တ္ခနဲျမင္လိုက္ရတဲ့
ေနရာကေလးက
Aေတြးစမ်ားစြာကို
ေခၚေဆာင္လာခဲ့ျပန္တယ္။ ***
-၂ရြာမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပၿပီ ဆိုရင္ Aင္မတန္ေပ်ာ္တယ္။ သည္ရာြ ကေလးမွာ ၿမိဳ႕နဲ႔Aဆက္Aသြယ္ရွိတ့ဲ လူကလြလ ဲ ို႔ ႐ုပ္ရွင္ လို႔ ဘယ္သူကမွ မေခၚဘူး။ ဘိုင္စကုတ္ တဲ့… ‘ရန္ကုန္က ဘိုင္စကုတ္သမားေတြ ေရာက္လို႔တ့ေ ဲ တာ့္’ ဆိုတ့ဲ Aရီးစိန္မယ္ရဲ႕ ေမာင္းသတင္းက မျပခင္
ႏွစ္ရက္ေလာက္ကတည္းက
ၾကားေနရတာ။
သူ႔သား
ခင္Uီးက
ဘိုင္စကုတ္Aဖြ႔လ ဲ ာရင္
ေတာက္တိုမည္ရ ေခၚခိုင္းေနက်ကိုး။ Aဲသည္တုန္းက Uီးေလးစိန္ကလည္း
ရြာမွာတစ္လံုးတည္းရွိတ့ဲ
Aလုပ္မ်ားေနရၿပီ။
UပသကာAဖြ႔ပ ဲ ိုင္
ဘိုင္စကုတ္Aဖြ႔မ ဲ ွာ
Aသံခ်ဲ႕စက္ကို
ဓာတ္စက္တစ္လံုး
ဖြင့္တ့ဲ
Aပိုပါေပမယ့္
ရြာကစက္ကိုလည္း ငွားေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြကလည္း Aိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းမဆာေတာ့ဘူး။ Uီးေလးစိန္ ေသာ့န႔ဲ
ဓာတ္စက္ေသတၱာ
ဖြင့္မယ့္Aခ်ိန္ကိုပဲ
ေစာင့္ေနၾကရတာ။
ေသာ့ဖြင့္လိုက္လို႔
ဓာတ္ျပားေတြ စီစီရီရီေတြ႔ရရင္ပဲ ဝမ္းေတြသာလို႔။ ေရကင္းေဘာက္ျပား ေကာက္႐ိုက္ၿပီးရင္
ပထမဆံုး ‘ရွာပံုေတာ္က်ဴး… က်ဴးလို႔ပင္…’ ဆိုတ့ဲ
Aေကာ္ဒီယံAုန္းေက်ာ္သီခ်င္း စဖြင့္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ သိၿပီးသား။ Uီးေလးစိန္က Aေကာ္ဒီယံAုန္းေက်ာ္ကို သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ မိုးလံုးပတ္လည္ထက ဲ
‘ေရႊမိုး
Aမၺဳန္ရယ္…
မရြာပါနဲ႔Uီးလို႔
ေတာင္းပန္ပါတယ္ေလ…’
ဆိုတဲ့စာသားက Aညာနဲ႔ သိပ္မကိုက္ေပမယ့္ ရြာကလည္း ဒီသီခ်င္းကို သေဘာက်ၾကတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
ခါးၾကားက
8 3
ဘိုင္စကုတ္႐ံုဘက္က စက္ဖြင့္ရင္ ပဲႏုတ္သူေတြကလည္း
ေဈးသည္ေတြက ေဈးသိမ္းခ်င္ၿပီ။ ေကာက္သင္းေကာက္၊
ေစာေစာျပန္ခ်င္ၿပီ။
ဘိလိယက္ခံုက၊
ဘံုဆိုင္က၊
ထန္းရည္ဆိုင္က၊
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က Uီးႀကီးဘႀကီးေတြကလည္း ကိစၥေစာေစာသိမ္းၾကၿပီ။ ဘိုင္စကုတ္ဆရာေတြကလည္း ကာဗြန္ေလးဘာေလး
ခ်ိန္လို႔။
မျပခင္တစ္ရက္ေလာက္က
ပိတ္ကားေလး
ဘာေလး
မီးစက္ေတြဘာေတြ
ခ်ိတ္ၿပီးတာနဲ႔
စမ္းလို႔၊
ေနာက္တစ္ေန႔
ရြာက
ျမင္းလွည္းတစ္စီး ငွားေတာ့တာပဲ။ ပင္တိုင္ငွားေနက်က Uီးေက်ာက္ေမာင္း ျမင္းလွည္း။ Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးကလည္း ဘိုင္စကုတ္ ဝါသနာAိုး။ မင္းသားႀကီးေရႊဘဆို Aသည္းစြဲ။ ေရႊဘနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ (ရန္ကုန္သာြ းဖို႔) ပိုက္ဆံစုေနရတယ္ လို႔ လူထူရင္ ေျပာၿပီ။ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ ေဘးခ်ိတ္၊ ရန္ကုန္မွာ ေရႊဘနဲ႔ေတြ႔ခ့တ ဲ ယ္ လို႔မ်ား ဆိုရင္ Aဲဒီလူကို Aိမ္ေခၚ ထမင္းဖိတ္ေကၽြးေတာ့တာ။ ေရႊဘနဲ႔ စကားေျပာခဲ့ရတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ Aဲဒီလူ တစ္ပတ္ေလာက္ Aိမ္မျပန္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ ထမင္းေကၽြး၊ Aရက္တိုက္၊ Aဲသေလာက္ကို ႀကိဳက္တာ။ ဘိုင္စကုတ္Aဖြ႔က ဲ သူ႔ျမင္းလွည္းငွားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စU္းစားသာၾကည့္ေတာ့။ ေရႊဘကား ဆိုရင္ေတာ့လည္း ေျခေထာက္ ေျမမက်ေတာ့ဘူး။ “ငါ့ခ်ီး… ညက်ရင္ ေရႊဘႀကီး ဘယ္လိုမ်ား ခ်Uီးမွာလဲ မသိဘူးဟ…” လို႔
တစ္မနက္လံုး
ျမင္းလွည္းတပ္ကတည္းက
တဖြဖြ
ေျပာေနတတ္တာ။
႐ံုေရွ႕က
ဘုတ္ျပားမွာ
Aနားေတြစုတ္ေနတဲ့ ဇာတ္ဝင္ဓာတ္ပံုေတြ ခ်ိတ္တာလည္း သူပဲ။ ကနီ၊ သာစည္ဘက္က ထန္းရည္ မွာတာလည္း
သူပဲ။
ျမင္းလွည္းေဘးႏွစ္ဖက္က
တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ရွားေနတဲ့
ဇာတ္ကားနာမည္ပိတ္စ
ခ်ိတ္တာလည္း သူပဲ။ Aဲသလိုမ်ား လုပ္ေနရရင္ ျမင္းစာေကၽြးဖို႔ ေမ့၊ ျမင္း ေရတိုက္ဖို႔ ေမ့၊ သူကိုယ္တိုင္ ထမင္းစားဖို႔လည္း ေမ့ေနတတ္တ့လ ဲ ူမ်ိဳး။ မနက္ေစာေစာ ရြာခိုင္ရာြ ေလာက္၊ Aေနာက္ကိုင္းရြာေလာက္ကို ေၾကာ္ျငာေတြတစ္ထပ္ႀကီးတင္ၿပီး ျမင္းလွည္းစထြက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ သူ႔မ်က္ႏွာက လွည္းUီးမွာ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။ Uီးေလးစိန္ကလည္း
သူ႔ရဲ႕
နာမည္ေက်ာ္
‘ရွာပံုေတာ္
က်ဴး…
က်ဴးလို႔ပင္…’
ကို
ဖြင့္ၿပီး
ရြာထဲကျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ တယ္ရင္ဖိုရတာကိုး။ ***
ရြာAေနာက္ဘက္ Aိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ
သခ်ဳႋင္းAစပ္ေလာက္က
ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔
ေရာက္ေနၾကရၿပီ။
ဘိုင္စကုတ္ေၾကာ္ျငာလွည္း ျမင္းလွည္းေပၚက
ႀကဲခ်မယ့္
Aသံၾကားရင္ ေၾကာ္ျငာစာရြက္
ေတာင္းရမွာေလ။ ေဘာင္းဘီဝတ္ထားရင္လည္း ေဘာင္းဘီကို မ,တင္၊ ပုဆိုးနဲ႔ဆိုရင္လည္း ပုဆိုးကို တိုတုိျပင္ဝတ္ ေပါ့။ ကေလးတစ္ရာေလာက္ကို ေၾကာ္ျငာစာရြက္ဟာ
ေၾကာ္ျငာစာရြက္
ကံေကာင္းေထာက္မရင္
ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ေတာ့ ရွိေသးတာပဲ။
တစ္ရက ြ ္ႏႈန္းေလာက္
ကိုယ္ရႏိုင္တာပဲ
စြန္႔ႀကဲေပးသနားမယ့္
မဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
http://www.mmcybermedia.com
-၃-
8 4
လုရင္းလိုက္ရင္း လာလာၾကည့္ၾကတဲ့
စုတ္ၿပဲသာြ းတဲ့
လူေတြက
ေၾကာ္ျငာေပမယ့္
နည္းတာမွ
မဟုတ္တာ။
စကၠဴနဲ႔ဖာၿပီး
ထရံမွာကပ္ထားရရင္ပဲ
ေၾကာ္ျငာစာရြက္ရတဲ့ကေလးက
Aဲဒီေန႔
ထမင္းမစားေတာ့ဘူး၊ ေပ်ာ္လို႔။ တစ္ခါတေလ လုရင္းက သူတစ္ျခမ္း ကိုယ္တစ္ျခမ္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ သေဘာထားႀကီးႀကီးနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပးခ်င္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ ေၾကာ္ျငာထဲမွာပါတဲ့ ဓာတ္ပံု ခပ္မွိန္မွိန္ကို ၾကည့္ၿပီး ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးကို ေန႔ခင္းကတည္းက ပံုေဖာ္ရတာကလည္း
Aရသာပဲ။
ေၾကာ္ျငာထဲမွာ
ထိုးခန္းႀကိတ္ခန္းပါေပမယ့္
တကယ္ျပေတာ့
ပါခ်င္မွပါတာ။ တစ္ခါတေလ ေၾကာ္ျငာထဲမွာ မင္းညီမင္းသားAဝတ္Aစားနဲ႔ ေတြ႔ရေပမယ့္ (Aိပ္မက္ခန္း ထိုးဇာတ္ေတြ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ) ျပေတာ့လည္း ပါခ်င္မွပါျပန္ေရာ။ Aနယ္နယ္Aရပ္ရပ္မွာ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရလို႔
Aဖန္တစ္ရာေတေAာင္
ေဟာင္းျမင္းစုတ္ျပတ္သာြ းလို႔
ျပခဲ့တ့ဲ
႐ုပ္ရွင္ဖလင္ေတြ
မီးေလာင္လို႔၊
ဇာတ္ဝင္ခန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ်ာ့သာြ းတတ္တာ
ငယ္ငယ္တုန္းက ဘယ္သိမွာလဲ။ တစ္ခါတေလ
တစ္ခန္းနဲ႔တစ္ခန္း
Aဆက္Aစပ္မရွိရင္၊
ေၾကာ္ျငာစာရြက္ထက ဲ Aကြက္
တစ္ကက ြ ္တေလ ပါမလာရင္ ‘ကားမခိုးနဲ႔ဗ်ိဳ႕…’ လို႔ ေAာ္ရတာ ရင္ထဲေပါ့သာြ းရတာ Aမွန္ပဲ။ “ကုန္းေဇာင္းေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးက ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ဝါသနာAိုးမ်ားAတြက္ ျမနဒီ ႐ံုေတာ္မဂၤလာႀကီးမွာ ယေန႔ည
႐ံုတင္ကာ
ျပသမယ့္
ဇာတ္ကားကေတာ့
ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္း…
ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္းAျဖစ္
ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေရာက္သာြ းရတာလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ျပည္ေတာ္ခ်စ္မင္းသားႀကီး ေရႊဘ… ဟုတ္က့ဲ… လူထုရဲ႕ ေရႊဘႀကီးက ယေန႔ညပေဟဠိကို Aေျဖညႇိပါလိမ့္မယ္ခင္ဗ်။ ဘယ္လိုမ်ား ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း Aသံုးေတာ္ခံမလဲ ဆိုတာ ကေန႔ည Aကဲျဖတ္လွည့္ၾကပါUီးလို႔… ေနာ္ ခင္ဗ်ာ” ေဟာ… Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးရဲ႕ ေၾကာ္ျငာလွည္းAသံ။ ေတာက္… ေကာင္းလိုက္မယ့္ ကား။ ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္း တဲ့… တို႔ ေရႊဘႀကီးကေတာ့… ျမင္းလွည္းကိုေတာ့ မျမင္ရေသးဘူး။ Aသံက ေညာင္ပင္ေကြ႔ေလာက္က Aသံ… ေကြ႔ေက်ာ္ရင္ ေရာက္လာေတာ့မွာ… ေရာက္လာေတာ့မွာ… ေရာက္လာေတာ့မွာ… ေတြ႔ၿပီ… ဟြန္းထိပ္က UပသကာAဖြ႔ဲ ဆိုတ့ဲ စာလံုးေတြကို ေတြ႔ရၿပီ။ ျမင္းလွည္းUီးက ေၾကးေခါင္းေလာင္းကို တခြမ္ခမ ြ ္ ေခါက္လိုက္၊ ေၾကာ္ျငာေတြ ႀကဲခ်လိုက္၊ ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ထိန္းလိုက္န႔ဲ… Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး။ ပါးစပ္ကလည္း မက္န႔ေ ဲ Aာ္လိုက္ေသးတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
ရင္ထမ ဲ ွာ တလွပ္လွပ္…
8 5
လက္ထမ ဲ ွာလည္း ေၾကာ္ျငာေတြ တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔။ ေလတိုက္လို႔
ေဘးႏွစ္ဖက္ကို
ကားခနဲ
ကားခနဲ
ဝဲပ်ံေနတဲ့
ဇာတ္ကားပိတ္စကလည္း
လက္ယပ္ေခၚေနသလိုပဲ။ ကုန္းေဇာင္း ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးတဲ့… သည္ရာြ ကေလးကို သည္လိုသံုးႏႈန္းတာ Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးရဲ႕ ဉာဏ္ေတြပဲ ေနမွာ။ သူက Aေျပာေကာင္း Aေဟာေကာင္းေလ။ သက္ငယ္မိုး၊ ဝါးထရံကာ၊ ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ ရြာကေလးကို ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တဲ့။ ရြာက လူႀကီးေတြက ၿပံဳးတယ္။ Aေဖကေတာ့ ‘တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တ့ဲ င႐ူး…’ တဲ့။ Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
စိတ္ကူးရရင္ရသေလာက္
က်တတ္တယ္)
ႀကဲခ်သြားတဲ့
ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေလာက္
ရရင္ပဲ
(မိန္းကေလးထူထူဆိုရင္
Aိမ္ထက ဲ ို
ေAာ္ေျပးလာၿပီး
တစ္ထိုင္တည္း ထိုင္ဖတ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ Aဘြားကေတာင္မွ ‘ဟဲ့…
က်ယ္က်ယ္ဖတ္ပါဟဲ့…
နင္
တစ္ကိုယ္ေကာင္းမဆန္န႔… ဲ ’
ဆိုၿပီး
ေၾကာ္ျငာကို လုေသးတာကလား။ “ကိုင္း…
ကေန႔ညမွာေတာ့ျဖင့္
Aၿပိဳင္ႀကဲၾကပံုမ်ား
႐ႈစားလွည့္ၾကပါ
ပုလိပ္ေမာင္တင္န႔ဲ လို႔…
Aခ်ိန္ဆၿဲြ ပီး
ဝရမ္းေျပးဘိုးသိန္းတို႔ရဲ႕ ထဘီလမ ဲ ေနၾကဘဲ၊
သူႏိုင္ငါႏိုင္ Aခ်ိန္မျဖဳန္းဘဲ
တစ္Aိမ္လံုးႂကြခ့ၾဲ ကပါ လို႔…” ေၾကာ္ျငာလွည္း ေဝးသြားေတာ့မွ ရင္လည္း ၿငိမ္ေတာ့တယ္။ Uီးေက်ာက္ေမာင္းေAာ္သံကိုက ၾကည့္ခ်င္စရာ။
ေၾကာ္ျငာလွည္း သင္ေပးတယ္၊
ရြာကိုေရာက္စက
လိုက္႐ံုပဲ။ စမ္းစမ္းၿပီး
Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးနဲ႔
ေနာက္ေတာ့ ေAာ္ခိုင္းတယ္။
Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးက ရန္ကုန္က
စက္ဆရာေတြန႔ဲ
ေနာက္ေတာ့
လႊတ္ထားေတာ့တာပဲ။
လွည္းေမာင္း႐ံုသက္သက္ပါ။ တြပ ဲ ါမ်ားလာေတာ့
စက္ဆရာေတြေတာင္
တစ္ခါတစ္ခါ
သူ႔ကို
မလိုက္ေတာ့ဘူး။
Uီးေက်ာက္ေမာင္းၫႊန္းသေလာက္
ဇာတ္ကားက ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ မဟုတ္တာေတြေရာ ဟုတ္တာေတြေရာ ေသာေကာေရာေကာ ေၾကာ္ျငာေတာ့တာ။ ညဘက္
႐ံုထဲေရာက္ေတာ့
Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး
ေၾကာ္ျငာတာနဲ႔
တျခားစီ။
ဒီေတာ့
Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးကို ရြာက မယံုေတာ့ဘူး။ မယံုေပမယ့္ သည္ရာြ ကေလးကို ေလးငါးႏွစ္မွ တစ္ခါ ဆိုသလို
လာတတ္တ့ဲ
သည္းခံရေတာ့တာပဲ။
ဘိုင္စကုတ္
ဆိုေတာ့လည္း
ၾကည့္ၾကရတာပဲ။
လိမ္မွန္းသိေပမယ့္လည္း
http://www.mmcybermedia.com
ဘိုင္စကုတ္Aဖြ႔ဲ
8 6
ပိုဆိုးတာက
Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးက
Aပိုေတြ
ထည့္ေAာ္တာပဲ။
Aသစ္ေရာက္ရွိလာတဲ့
႐ုပ္ရွင္စက္သစ္ႀကီးနဲ႔ ျပမွာ တဲ့။ ေတာက္တိုမည္ရခိုင္းတဲ့ ကိုခင္Uီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ‘Aလကားပါ’ တဲ့၊ ‘မေရာက္ပါဘူး’ တဲ့၊ ‘Aရင္စက္ေဟာင္းပဲ’ တဲ့… တုန္တ့A ဲ ခါ တုန္၊ မႈန္တ့A ဲ ခါ မႈန္ (Aၿမဲ မႈန္တာပါပဲ) တစ္ခါတစ္ခါ ေဇာက္ထိုး၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ဖလင္က ခြေနေသးတယ္။ A႐ုပ္ေပၚတာက Aေပၚတစ္ဝက္ ေAာက္တစ္ဝက္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ခါးတစ္ပိုင္း ေခါင္းတစ္လံုးတည္း ေပၚေနေလရဲ႕။ ေနာက္မွ ျပန္ခ်ိန္၊ တစ္ပိုင္းၿပီးရင္ တစ္ပိုင္း ရပ္၊ ဖလင္ထည့္ ျပန္ျပ… ျပတာကလည္း ၾကည့္Uီး… ည ရွစ္နာရီတိတိမွာ ျပမယ္ ဆိုတ့ဲ ဘိုင္စကုတ္ဟာ ည ဆယ္နာရီထိုးေလာက္မွ ေရကင္း႐ိုက္တာ။ ေရကင္းကလည္း ဓာတ္ျပားႏွစ္ဖက္စလံုး ကုန္ေAာင္ စိမ္႐ိုက္ေနတာ… မၿပီးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ Aလံေတာ္ စျပလို႔
နမူနာတစ္ပိုင္းေလာက္
ထိုးၿပီးရင္
မီးေတြျပန္လင္းၿပီး ေရကင္း႐ိုက္ျပန္ေရာ။ လူေတြကေတာ့
သည္းခံၾကပါတယ္။ ႐ံုထဲေရာက္ေနၿပီကိုး။ ျပျပန္ေတာ့လည္း စက္ပ်က္လို႔၊ ဖလင္ပ်က္လို႔၊ မီးေလာင္လို႔၊ ကားပိုင္းေတြမွားေနလို႔၊ ဖလင္Aတည့္ မရစ္ရေသးလို႔န႔ဲ Aၾကာႀကီး။ ေစာင့္ေပUီး… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြက ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ႐ံုေပါက္ သြား သြား ကစားတာ ၾကာလာေတာ့ ဘိုင္စကုတ္Aဖြ႔က ဲ လက္ဖက္ရည္ေလး ဝယ္ခိုင္း၊ ႀကံရည္ေလး ဝယ္ခိုင္းနဲ႔ တစ္စတစ္စ ရင္းႏွီးလာတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စက္ခန္းေပၚတက္ခြင့္ ရလာတယ္။ စက္ခန္းထဲ ဝင္ခြင့္ရတာက တကယ့္Aခြင့္Aေရးႀကီး။ ကံေကာင္းရင္ ျပတ္ေနတဲ့ ဖလင္ တစ္ေပစ ႏွစ္ေပစေလာက္ ရႏိုင္တယ္ေလ။ ညဘက္က်ေတာ့လည္း
႐ံုဝင္ခ
ေပးစရာမလိုဘူး။
ဟန္ကိုက်လို႔။
ဒါေပမဲ့
ဟန္မက်တာက
Uီးေလးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး။ စက္ခန္းထဲမွာ Aရက္ေသာက္ေနတာတို႔၊ မူးလဲေနတာတို႔၊ ဖဲ႐ိုက္ေနတာတို႔၊ မိန္းမေတြန႔ေ ဲ တြ႔ေနရတာတို႔ Aေဖ့ကိုေျပာျပေတာ့… “ဒီေကာင္ ပ်က္ၿပီ” တဲ့… မွန္မွန္မေမာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။
ေၾကာ္ျငာလွည္း
သက္သက္ေလာက္ပဲ
သံုးေတာ့တယ္။ ႐ံုေရွ႕ တမာပင္ရိပ္မွာ သူ႔လွည္းကို ျမင္းျဖဳတ္ၿပီး လက္တံႏွစ္ဖက္ ေထာင္ထားလိုက္တာ တစ္ေနကုန္။ ***
-၄ျမင္းလွည္းက ဘိုင္စကုတ္႐ံုေရွ႕ ကြက္လပ္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ေတာ့မွ Aေတြးျပတ္ေတာ့တယ္။ သာသနာ့ဗိမာန္ကိုေတာင္ ေတြ႔ေနရၿပီပဲ။
http://www.mmcybermedia.com
ျမင္းလွည္းေတာင္
8 7
“ဆရာႀကီးက ျမင္းလွည္းေမာင္းတာ ၾကာၿပီလား” ျမင္းလွည္းဆရာကို Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးAေၾကာင္း ေမးခ်င္လို႔ စကားစၾကည့္လိုက္တယ္။ “Aင္း… ေလး ငါး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပါၿပီဗ်ာ။ ဆရာေလးက ဒီရာြ ကလား… မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕” “ဒီရာြ သားပါ။ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ Aခု လာလည္တာပါ။ ျမင္းလွည္းေမာင္းတဲ့ Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီးကို သိလား” “ဟာ… သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ရြာမႀကီးထဲက ကိုေက်ာက္ေမာင္း၊ ဆံုးသြားပါၿပီ” “ေၾသာ္… ဆံုးသြားၿပီလား” “ၾကာၿပီ ဆရာေလးရဲ႕… Aရက္ေသာက္တာက မတရားပဲ၊ သိပ္ဆိုးတာေပါ့။ ေသတဲ့Aထိ ရြာကို ဒုကၡေပးသြားတာေကာ…” “ေၾသာ္…” “Aစကေတာ့ လူေကာင္းပါ။ ၿမိဳ႕က ဘိုင္စကုတ္ဆရာေတြန႔ဲ တြမ ဲ ိေတာ့မွ ပ်က္တာ” “သူက Aေျပာေကာင္းAေဟာေကာင္း ဆိုေတာ့ သူ႔ေျခသူ႔လက္ခ်ည္းပဲ ဆိုပါေတာ့” “ဟုတ္က့ဲ…” “ဘိုင္စကုတ္ေတြ ရြာမွာမျပျဖစ္ေတာ့ သူလည္း Aရက္စဲြ၊ ဖဲစဲြ၊ ထန္းရည္စဲြ က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ ရာ” ျမင္းလွည္းေနာက္က မုန္းဆိပ္၊ ေရွာက္ေတာ ဘက္ သြားမယ့္ Aမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း ၿငိမ္လို႔။ ျမင္းလွည္းဆရာ့စကားကို နားေထာင္ေနၾကပံုရတယ္။ “ေနာက္ေတာ့ Aရက္မူးရမ္းတာတို႔၊ ရန္ျဖစ္တာတို႔၊ ေပါင္းပင္မွာ ႏြားခိုးေပၚတာတို႔… စံုလို႔ပါဗ်ာ၊ မေကာင္းတာမွန္သမွ် Aကုန္လုပ္တာပါပဲ” “ေၾသာ္…” ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာ္ျငာလွည္းထိပ္က
ၿမိဳ႕ေရာက္ေနတဲ့
ေလေကာင္းေကာင္းနဲ႔
ကၽန ြ ္ေတာ္ကေတာ့ ေၾကာ္ျငာတတ္တ့ဲ
ဒါေတြထိ
မသိေတာ့ဘူးေလ။
Uီးေက်ာက္ေမာင္းႀကီး
မ်က္ႏွာကို
“ဒီလိုန႔ဲ
ရြာကလည္း
မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္သူမွလည္း
Aဖက္မလုပ္ေတာ့ဘူး။
ျမင္းေတြ
ထုတ္ေရာင္း၊ Aိမ္ေတြ ထုတ္ေရာင္း၊ စီးပြားေရးေတြက်၊ စုတ္ျပတ္သတ္သာြ းတာပဲ ဆရာေလးရာ… ဒါေပမဲ့ ျမင္းလွည္းAိမ္ကေလးေတာ့ သံဒိုးဖို႔ တဲ့… ထားခဲ့တယ္” သံဒိုး… မွတ္မိတာေပါ့… Uီးေက်ာက္ေမာင္းသား သံဒိုးနဲ႔ ရြာေက်ာင္းမွာ Aတူတူ ေနခဲ့ဖူးေသးတာပဲ။ “သံဒိုးတို႔ Aခု ဘယ္မွာေနသလဲ။ ရြာမႀကီးထဲမွာပဲလား” “ေၾသာ္… သံဒိုးကို ဆရာေလး သိသလား။ ရြာမႀကီးထဲကAိမ္က ေရာင္းလိုက္ၿပီေလ။ Aခု တာလမ္းေဘးမွာ Aိပ္ကုပ္ကေလးနဲ႔ ေနတယ္။ ေဟာဟိုးေရွ႕နားမွာတင္ရယ္…”
http://www.mmcybermedia.com
သတိရေနမိတယ္။
8 8
ျမင္းလွည္းက Aေနာက္ရိပ္သာကို မွတ္မိရဲ႕။
ေရတြင္းကေလးက
ေက်ာ္ေတာ့
ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ရိပ္သာေဘးက ေရတြင္းကေလးကိုလည္း ေနပူထမ ဲ ွာ
ေမာင္းလာတဲ့
ဆိတ္Aုပ္ကို
ျမင္းလွည္းက
ရပ္ေစာင့္တယ္။ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ Aလိပ္လိပ္ ထလို႔… “ေဟာဒီAိမ္ကေလးပဲ… သံဒိုးတို႔Aိမ္” ကၽြန္ေတာ္ Aိမ္ေဘးမွာက
ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ျမင္းလွည္းAိုတစ္စီး။
မန္က်ည္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ရဲ႕ေဘးမွာ လက္တံႏွစ္ဖက္က
Aိမ္ကေလးတစ္လံုး။
မိုးေပၚကိုေထာင္လို႔။
Aသားမည္းမည္း
လူတစ္ေယာက္က ျမင္းလွည္းဘီးေတြကို ေဆးခြက္ကေလးကိုင္ရင္း ေဆးသုတ္ေနတယ္။ ဒီျမင္ကြင္းကို ျမင္းလွည္းဆရာက သေဘာက်သြားပံုရတယ္။ “ေAာင္မာ… သံဒိုးက သူ႔Aေဖလွည္းေဟာင္း ေဆးေတြဘာေတြ သုတ္လို႔ပါလားေဟ့…” ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးကျမင္ရတဲ့ သံဒိုးကို ပံုဖမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေတာ့ ပံုဖမ္းလို႔ မရဘူး။ ေတာသူေတာင္သားပီပီ ညိဳညိဳၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ဆုိတာေတာ့ ျမင္သာတယ္။ “ျမင္းလွည္း ေဆးသုတ္မွာေပါ့ ကိုရင္ရဲ႕… ရြာလယ္က Uီးျမတို႔က ရန္ကုန္က ဗီဒ ြ ီယို ဆိုတာႀကီး ဝယ္လာတယ္။
မနက္ျဖန္
သန္ဘက္ခါ
ျပေတာ့မယ္
ဆိုလား…
Aဲဒါ
သံဒိုးျမင္းလွည္းကို
ေၾကာ္ျငာလွည္းတပ္ခိုင္းထားတယ္။ ျမင္းလည္း ဝယ္ေပးထားတယ္” တစ္ခ်ိန္လံုး
ၿငိမ္နားေထာင္ေနတဲ့
Aမ်ိဳးသမီးေတြထက ဲ
တစ္ေယာက္က
ဝင္ေျပာတယ္။
ျမင္းလွည္းဆရာက ၿပံဳးတယ္။ “ေကာင္းပါ့ဗ်ာ… သံဒိုးကလည္း သူ႔Aေဖလို Aေျပာက ခပ္ေကာင္းေကာင္းရယ္…” ျမင္းလွည္းဆရာႀကီးကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးလုပ္ေနတုန္း။ သူဘာေတြ ေတြးေနသလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဆိတ္Aုပ္ႀကီး
လြန္ေတာ့မွ
ျမင္းလွည္း
ဆက္ထက ြ ္တယ္။
ကမန္းကတန္း
ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
(ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၁၁၅၊ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္-ဇူလိုင္လ။)
http://www.mmcybermedia.com
မန္က်ည္းပင္ရိပ္မွာ သံဒိုးက သူ႔Aေဖျမင္းလွည္းေဟာင္းႀကီးကို ေဆးသုတ္ေနတုန္းပဲ။
8 9
ထဘီဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ တဘက္ဖာ လိုပါေသးရဲ႕၊ ဘီးနဲ႔မွန္ လိုပါေသးရဲ႕… -၁ရြာက သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးက ဖလံက်င္းသူ မျမသင္န႔ဲ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ သက္ကယ္တန္းတစ္ရာြ လံုးက ရယ္လိုက္ၾကတာ Aုန္းAုန္းထလို႔။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း မရယ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ကိုယ့္ရာြ က သူႀကီးေဟာင္းကို သိေပမယ့္ ဖလံက်င္းသူ မျမသင္ကို
တခ်ိဳ႕က
မျမင္ဖူးၾကဘူးကိုး။
သက္ကယ္တန္းနဲ႔
ဖလံက်င္း
ဆိုတာ
တစ္နယ္ေတာ့
တစ္နယ္တည္းပဲ၊ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ လွမ္းတယ္။ ေန႔ဝက္ခရီးေလာက္ သြားရတယ္။ မျမသင္က
သက္ကယ္တန္းက
သက္ကယ္ပ်စ္ခ်ိန္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာဝိုင္းကေလးနဲ႔။ ကိုတက္႐ိုးကေတာ့
သက္ကယ္ပ်စ္ဖို႔ ရွိလွမွ
တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္
Aသက္က
Aသက္
ရီးေပါက္စတို႔န႔ဲ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရင္
ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔
ရွစ္ဆယ္
ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္
မကင္းေတာ့
ေရာက္လာတတ္တယ္။ တစ္ႏွစ္
ပဲ။
ရြာက
သီသီေဝ့ေနၿပီ။
Aသားျဖဴျဖဴ၊ သူႀကီးေဟာင္း
ကညာပ်ိဳနဲ႔
ဇရာAို
ရယ္လို႔ေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ တခ်ိဳ႕က ေျမးAဘိုးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ႏွေျမာလို႔ တဲ့ စုတ္တသပ္သပ္န႔၊ဲ တခ်ိဳ႕ကလည္း ‘ဘဝAေၾကာင္းကိုး ေတာ္ရဲ႕’ တဲ့၊ တခ်ိဳ႕ေယာက္်ားေတြကေတာ့ ‘မိန္းကေလးႏွယ္… ႀကိဳက္စရာရွားလို႔ကာြ ။ ခ်ီး…’ ဆိုတ့ဲ Aာခံတြင္းသံႀကီးနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ…
ပဲ၊
ႏွမ္း
ေလး
ေပၚတာနဲ႔
မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္
ဆိုတာကေတာ့
ေသခ်ာေနၿပီ။ ရီးေပါက္စကပဲ ကမကထလုပ္ၿပီး မေကြးဘက္ တက္ လက္ဖက္ေလး ေဆးေလး ဝယ္လို႔၊ Aိပ္ရာခမ္းနားေလး လုပ္ေနၾကပတဲ့။
ဝယ္လို႔၊
မျမသင္ဖို႔
မျမသင္ဘက္က
Aဝတ္Aစားေလးဘာေလး
မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း
ဝယ္လို႔…
တစ္တိတစ္တိန႔ဲ
သက္ကယ္တန္းကိုလိုက္လာတာ
ႏွစ္ခါေတာင္ရွိပတဲ့။
-၂သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးလို႔သာ ေျပာရတာ ဘႀကီးတက္႐ိုး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘိုးတက္႐ိုးေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းကေလးနဲ႔ ပိတ္ျဖဴကေလး ကပိုက႐ို ရစ္ေခြပတ္ထားတတ္တာလည္း ရွိရဲ႕။ ၾကာဆံေခ်ာင္းေတြလို
ဆံပင္ျဖဴျဖဴက်ားက်ားေတြက
ပိတ္စေခါင္းေပါင္းပဝါၾကားက
ထြက္ေနလိုက္တာ
Aမွ်င္မွ်င္ထလို႔။ သြား
ဆိုတာကလည္း
ဘယ္တုန္းကမွ
တက္ေနလိုက္တာလည္း ရြံစရာႀကီး။
တိုက္ခ့ပ ဲ ံုမရဘူး၊
နီညစ္ညစ္န႔။ဲ
ကြမ္းသြားေခ်းေတြ
http://www.mmcybermedia.com
***
9 0
သည္ၾကားထဲ
သြားေတြက
က်ိဳးေနလိုက္ေသးတယ္။
စိုက္သာြ းေလး
ကူထားလို႔
ပါးေခ်ာင္နားေခ်ာင္ေတာ့ သိပ္မက်လွေသးဘူး။ Aသားကေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သားပီပီ ညိဳတဲ့ဘက္ ေက်ာ္ၿပီး ေမွာင္တ့ဘ ဲ က္ေရာက္ေနလို႔ သူန႔ရ ဲ ာထူးတူတ့ဲ သူႀကီးခ်င္းကေတာင္ ‘သက္ကယ္တန္းသူႀကီးက နခ်ီးပိုးထိုး’ တဲ့။ သူ သူႀကီးဘဝတုန္းကေတာ့ ဘာAေၾကာင္းလဲ။ သူႀကီးAာဏာ လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ေပမယ့္ ရြာမွာေတာ့
ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ထက ဲ ပဲ။
ရြာဘုရားပြဲေတြမွာ
သူမ်ားသူႀကီးေတြလို
ႏွစ္လံုးျပဴးေတြဘာေတြ
ကိုင္မေနပါဘူး။ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးႀကီး လက္တစ္ကိုင္ေလာက္ကို သူ႔Aရပ္န႔ဲ တိုင္းျဖတ္ၿပီး ကိုင္ထား႐ံုပဲ။ သူ႔ေနာက္က ရာAိမ္မွဴးငမႈံကို ေခၚခဲ့ၿပီး ပြဲခင္းတစ္ခင္းလံုး လွည့္ေနေတာ့တာ။ သက္ကယ္တန္းသူႀကီး
ကိုတက္႐ိုး
ဆိုလို႔ကေတာ့
မူးတဲ့လူေတာင္
Aမူးေျပေလာက္ေAာင္
ေၾကာက္တယ္။ မိုက္လို႔ဆိုးလို႔မ်ားေတာ့ ႐ိုက္စရာရွိရင္ ကၽြဲ႐ိုက္ႏာြ း႐ိုက္ပဲ။ လူတိုင္းေတာ့ လယ္ေတြေခ်ာင္းေတြ
Aေၾကာင္းမဲ့ ဆိုတာလည္း
႐ိုက္ႏွက္ေနတာ
မဟုတ္ပါဘူး၊
မေျပာနဲ႔ေတာ့။
ေတာ္ေတာ္ဆိုးမွပါ။
Aေနာက္ကြင္း
သူပိုင္တ့ဲ
နတ္ကန ြ ္းစင္ဘက္ကေန
လက္ညႇိဳးသာထိုးလိုက္၊ ျမစ္နားတန္းညိဳ႕ညိဳ႕Aထိက သူ႔လယ္ခ်ည္းပဲ။ ေျမပဲခင္း၊ ႏွမ္းခင္း ဆိုတာေတာ့ မျမင္ခ်င့္Aဆံုး။ Aရက္ကေလးကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ဒါကလည္း တမင္က်င့္ထားရတာ။ ဝန္ေထာက္တို႔၊ ၿမိဳ႕ပိုင္တို႔ လာရင္
ဒါမွAဆင္ေျပတာကိုး။
ကက္ေတာ့
ေတာ္ေတာ္
ဝါသနာႀကီးတယ္။
သူႀကီးရင့္မႀကီးလုပ္ၿပီး
ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေဈးလယ္ေကာင္ ကက္သာြ းဆြဲခ်င္ ဆြဲေနတတ္တာ။ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီး တိုင္ေဘးေထာင္ၿပီး တစ္ေနကုန္ ထံုးေခြေၾကး ကက္ဆၾဲြ ကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာ ထံုးေတြ Aစင္းလိုက္ပဲ။ သူမ်ားမ်က္ႏွာေတြလည္း ထံုးေတြ Aေခ်ာင္းလိုက္ပဲ။ ညေန မိုးခ်ဳပ္ခါနီး ကက္ဝိုင္းၿပီးလို႔ ျပန္လာရင္ မ်က္ႏွာသစ္လာတာ Aိမ္ေရာက္ေတာ့မွ
မဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာသစ္တယ္
ထံုးေၾကာင္းAရစ္Aရစ္ေတြန႔ဲ (သူႀကီး
ဆိုေတာ့လည္း
သည္Aတိုင္း
Aိမ္ျပန္လာတာ။
မ်က္ႏွာကထံုးေတြန႔ဲ
ရယ္စရာႀကီး
ျဖစ္ေနေပမယ့္ လမ္းေတြ႔တ့လ ဲ ူကလည္း မရယ္ရဲဘူး)။
မတင္Uက ‘Aေဖကလည္းေတာ္… သူႀကီးလုပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာ ထံုးေတြန႔။ဲ မရွက္ဘူးလား’ လို႔Aၿမဲ ေျပာတတ္တယ္။ ‘ဟ… သူႀကီး ဘာျဖစ္တံုး… သူႀကီးလည္း လူပဟ ဲ ’ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာသစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္ ကက္ဝိုင္းသြားၿမဲပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ကစားဖက္က ႏိုင္လို႔ သူႀကီးမ်က္ႏွာ ထံုးမေခြရဲဘူး ဆိုရင္… “ဟေကာင္… ေခြလကြာ… သူႀကီးမို႔ ထံုးမေခြဘူး ဆိုရင္ ဘယ္တရားပါ့မလဲက။ြ ကက္ဆဲြရတာ ဘယ္ Aရသာရွိေတာ့မွာလဲ။ လုပ္ပါ ငါ့ေကာင္ရ… ေခြပါ…” လို႔ ေျပာၿပီး မ်က္ႏွာထိုးေပးတတ္တယ္။
http://www.mmcybermedia.com
‘ကေန႔ Aေဖခ်ည္း႐ႈံးတာပဲ သမီးေရ…’ ဆိုၿပီး Aိမ္ေပၚတက္လာေတာ့ သမီးႀကီး (တတိယသမီး)
9 1
တကယ္က
ကိုတက္႐ိုးက
သူႀကီးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။
ပညာကေတာ့
Aျပင္ေAာင္ျခင္း၊
Aတြင္းေAာင္ျခင္းေလာက္ပါပဲ။ သူ႔Aရင္ ညာလက္႐ံုး။
သက္ကယ္တန္းသူႀကီးက
သူႀကီးကိုကံရင္မွာ
ကိုကံရင္
သားမရွိဘူး၊
တဲ့။
Aဲဒီတုန္းက
သမီးေတြခ်ည္း
ကိုတက္႐ိုးက
ေမြးထားတာ။
သူႀကီးရဲ႕
သူႀကီး
ကိုကံရင္
Aသက္ႀကီးေတာ့ သူ႔သမီးေတြထက ဲ မက်င္လွကို ကိုတက္႐ိုးနဲ႔ ေပးစားတယ္။ ဒါဘာပြဲ တို႔၊ မင္းပြတ ဲ ို႔မွာ ကိုတက္႐ိုးကို ပြထ ဲ ုတ္တယ္။ ကိုကံရင္ ေသေတာ့ သမက္ကိုတက္႐ိုး သူႀကီးျဖစ္လာတာပါပဲ။ သူႀကီးျဖစ္တ့ႏ ဲ ွစ္က ကိုတက္႐ိုး ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ကုန္တယ္။ ၿမိဳ႕ပိုင္ တို႔၊ နယ္ပိုင္ တို႔ ရြာကိုႂကြေတာ္မူတယ္ဆိုရင္ ကိုတက္႐ိုးက A႐ိုးခံ မဟုတ္လား၊ ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး။ သူ႔မိန္းမ မက်င္လွက သူႀကီးသမီး ဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာ သိတယ္။ ဒီလို ဒီလို လုပ္ ေပါ့၊ ဒီဟာ ဒီဟာ ေကၽးြ ေပါ့၊ ဒါေလး ဒါေလး ေပး ေပါ့ ဆိုေတာ့မွ သူႀကီးပါးဝသြားေတာ့တယ္။ မက်င္လွန႔က ဲ ႏွစ္Aစိတ္ေလာက္
ေပါင္းလိုက္ရတယ္။ မက်င္လွ မီးယပ္ေသြးဆံုးနဲ႔ေသေတာ့
ကိုတက္႐ိုးက ငါးဆယ္ေက်ာ္႐ံုရွိေသးတယ္၊ Aရြယ္ေကာင္းတုန္း။ သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးသံုးေယာက္ က်န္ရစ္တယ္။ ငတင္ တဲ့၊ ငမွင္ တဲ့၊ မတင္U တဲ့၊ မက်င္ႏု တဲ့၊ မခင္ပု တဲ့။ သားႀကီးကိုတင္က
ေခတ္ပညာတတ္တယ္။
မေကြးမွာ
ေက်ာင္းထားတယ္။
သူႀကီးလည္း
လုပ္ခ်င္ပံုမရေတာ့ သားလတ္ကိုမွင္ကို နားသြင္းရတယ္။ သူႀကီးလက္စဲြေလး ဘာေလး ဖတ္ခိုင္း၊ ရပ္Aမႈ ရြာAမႈေတြ စစ္ေတာ့ နားေထာင္ခိုင္း၊ သူႀကီးAစည္းAေဝးေလးဘာေလး စာရင္းလုပ္ခိုင္း၊ ေကာက္ခိုင္းနဲ႔ သူႀကီးထရိန္နင္ ေပးလာလိုက္တာ ရြာက ေတာ္႐ံုကိစၥ ကိုမွင္န႔တ ဲ င္ ၿပီးတယ္။ မက်င္လွ
ဆံုးၿပီးလို႔
ေလးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့
ကိုတက္႐ိုး
မိန္းမထပ္ယူတယ္။
သက္ကယ္တန္းကပါပဲ။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲကပါ။ မၿငိမ္း တဲ့။ မၿငိမ္းက Aပ်ိဳစစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ မုဆိုးမ။ သူ႔ Aရင္ေယာက္်ားက Aေပါင္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ကိုက်င္မွိန္။ ေရႊေလးေငြေလးနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာပါပဲ။ ကိုက်င္မွိန္န႔ဲ ကေလးမရဘူး။ Aေပါင္ဆိုင္
Aေပါင္ဆိုင္တ႐ုတ္န႔ဲ ကေလးမေမြးတဲ့ မၿငိမ္းက သူႀကီးကိုတက္႐ိုးနဲ႔က်ေတာ့ ေမြးလိုက္တာမွ ရွင္ေမြးလြန္း
ျဖစ္ကေရာ၊
ဆယ့္တစ္ေယာက္ေတာင္
(ဒါေတာင္
ၾကားထဲမွာ
ႏွစ္ေယာက္
ပ်က္က်ေသးတယ္)။ ကိုတက္႐ိုးရဲ႕ Aရင္မယားကရတဲ့ သားသမီးေတြန႔က ဲ Aဆင္မေျပေတာ့ ဝိုင္းထဲမွာပဲ Aိမ္သတ္သတ္ေဆာက္ၿပီး ထားတယ္။ Aရင္မယားက Aဆင္ကိုေျပလို႔။
သားသမီးေတြန႔ဲ
ခ်စ္ၾကတယ္။
မၿငိမ္းနဲ႔သာ
ကိုတက္႐ိုးကလည္း
သားသမီးေတြမို႔လို႔လည္း Uီးစားမေပးဘူး၊ မွ်မွ်တတပဲ။
Aဆင္မေျပတာ၊ မၿငိမ္းမို႔
ကေလးေတြခ်င္းက်ေတာ့
မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး၊
Aရင္
http://www.mmcybermedia.com
တ႐ုတ္ ဆံုးေတာ့ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္း သူႀကီးကိုတက္႐ိုးက ေကာက္ယူလိုက္တာ။
9 2
ၿခံဝိုင္းႀကီးထဲ စပါးက်ီ၊ ပဲက်ီ ႀကီးႀကီးေဆာက္ၿပီး ရလာတဲ့ စပါး၊ ပဲ၊ ႏွမ္း ေလွာင္ထားတာပဲ။ မ်ိဳးခ်န္စရာရွိတာ ခ်န္၊ ေရာင္းစရာရွိတာ ေရာင္း၊ စားဖို႔သိမ္းတာ သိမ္းနဲ႔ ရသမွ် တစ္စုတစ္စည္းတည္း ထားတာပါပဲ။ ကိုတက္႐ိုး Aသက္ေျခာက္ဆယ္ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လာေတာ့ သူႀကီးAလုပ္ စိတ္ကုန္လာတယ္။ Aသက္ကလည္း ရလာၿပီ၊ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကလည္း ရွိေသးတယ္၊ ရြာကိစၥတိုင္းကို ထစ္ခနဲဆို သူ မသြားႏိုင္တာလည္း ပါတယ္၊ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာနဲ႔ ညႇိႏႈိင္းေပးကမ္းၿပီး သူ႔သား ငမွင္ကို သူႀကီးရာထူးAပ္ၿပီး သူက နားတယ္။ ေသွ်ာင္တစ္ေစာင္းနဲ႔ ေျပားတာကလြဲရင္
သူႀကီးUီးတက္႐ိုး
သက္ကယ္တန္းရြာက
တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့
ေနရာမွာ
ဘိုေကေနာက္ျမင့္န႔ဲ
သူႀကီးAေျပာင္းAလဲကို
ရြာကေလးမွာ
သူႀကီးAေျပာင္းAလဲကို
သူႀကီးUီးမွင္
သိေတာင္မသိလိုက္ၾကဘူး။ သိပ္ဂ႐ုစိုက္ေနၾကတာလည္း
မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေန႔ ငမွင္ သူႀကီးျဖစ္မယ္ ဆိုတာ ႀကိဳသိေနၾကေတာ့လည္း Aသြားမပ်က္ Aစားမပ်က္ပါပဲ။ ကိုမွင္ သူႀကီးျဖစ္လို႔မွ မၾကာေသးဘူး။ သူ႔Aေဖ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးရဲ႕ ေနာက္မယား မၿငိမ္း ေသျပန္ေရာ။
မၿငိမ္းေသေတာ့
လယ္ေလးကိုင္းေလးလည္း
သူႀကီးေဟာင္း
ကြပ္ကဲရေသးတယ္၊
ကိုတက္႐ိုးက
ခုနစ္ဆယ္ကို
ရပ္မႈရာြ မႈကလည္း
သံုးႏွစ္စန ြ ္းေနၿပီ။
တစ္ဖက္၊
ညီAစ္ကို
ေမာင္ႏွမေတြAေရးက တစ္ဖက္န႔ဲ ဂ်င္ေျခကိုလည္လို႔။ ညီAစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို Aိမ္ေစာင့္ခ်သင့္သူ ခ်၊ ေက်ာင္းထားဖို႔ ၿမိဳ႕ကိုပို႔သူ ပို႔၊ လယ္ထက ဲ ိုင္းထဲ ဆင္းခိုင္းသင့္တ့သ ဲ ူ ဆင္းခိုင္း၊ လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးက ပုတီးကေလး လည္ပင္းဆြၿဲ ပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားသြားေနတာ ေန႔တိုင္း။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားတဲ့ လမ္းမွာ ရီးေပါက္စတို႔ သက္ကယ္ပ်စ္တ့ဲ တဲႀကီး ရွိတယ္။ ဟိုရာြ သည္ရာြ က မိန္းကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ရီးေပါက္စတို႔Aိမ္မွာ ေနရင္း သက္ကယ္ပ်စ္ၾကတယ္။
Aိမ္ေရွ႕ ျဖတ္ျဖတ္သာြ းတဲ့ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကို ရီးေပါက္စက ‘Aိမ္မ်ားလည္းဝင္ပါUီး သူႀကီးရဲ႕…
ဝင္ေကာင္းပါတယ္’
ဘာညာ ဆိုေတာ့
သူႀကီးလည္း
ဝင္ျဖစ္ေရာ။
ဝင္ရင္းဝင္ရင္းကပဲ
သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုး မိန္းမလိုခ်င္လာေရာ။ ဒါကို ရီးေပါက္စက သိတယ္။ ရီးေပါက္စက ဒါကိုတင္သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႕ လယ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း သိတယ္။ ဘယက္ေတြ၊
Aရင္မယားေတြက
က်န္ခ့တ ဲ ့ဲ
Aမ္စီႀကိဳးေတြကိုလည္း
ႀကံဆစ္လက္ေကာက္ေတြ၊
သိတယ္။
ေသတၱာနဲ႔ႏွစ္လံုးေလာက္
ပန္းတစ္လိမ္နန္းတစ္လိမ္ က်န္ရစ္တ့ဲ
ထဘီေတြ
Aဝတ္Aစားေတြကိုလည္း သိေတာ့ မျမသင္ကေလးနဲ႔ ေAာင္သယ ြ ္တယ္။ ေAာင္သယ ြ ္ခေလး စားလိုက္၊
http://www.mmcybermedia.com
AဲဒီAထဲမွာ ဖလံက်င္းက မျမသင္လည္း ပါတယ္။
9 3
နားေလးခ်လိုက္န႔ဲ
ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့
မဂၤလာေဆာင္ဖို႔
ရက္သတ္တ့A ဲ ထိ
ျဖစ္လာတယ္။
ပထမေတာ့ မျမသင္က ျငင္းတယ္၊ ခုနစ္Aိုက်ား ရွစ္Aိုက်ားႀကီး မယူခ်င္ေပါင္ တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ရီးေပါက္စကလည္း Aပို႔ေကာင္း၊ မျမသင္မိဘမ်ားကလည္း သည္သတင္းၾကားေတာ့ တြန္း၊ ၾကာေတာ့ မျမသင္ ‘Aင္း’ လိုက္ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ Aဲဒီမွာတင္
သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးနဲ႔
ဖလံက်င္းသူ
မျမသင္
မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္
ဆိုတဲ့သတင္း ထြက္လာလိုက္တာ ပ်ားတူAံု တုတ္န႔ထ ဲ ိုးသလိုပဲ။ ***
-၃မဂၤလာေဆာင္မယ့္
Aႀကိဳညက
မ႑ပ္ထမ ဲ ွာ
ေAာက္လင္းဓာတ္မီးေတြဆိုတာ
ထိန္လို႔။
မေကြးကိုတက္ငွားတာ ဓာတ္မီးဖိုးကခ်ည္း တစ္ရာေလာက္ က်တယ္။ ခ်က္တ့လ ဲ ူက ခ်က္၊ ျပဳတ္တ့လ ဲ ူက ျပဳတ္ ေပါ့။ သူႀကီးကိုမွင္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဟိုရာြ သည္ရာြ က လာပို႔တ့ဲ ဝက္တို႔ၾကက္တို႔ ဆိုတာ ေဖာခ်င္းပဲ။ Aရက္ ဆိုတာေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ပလတ္စတစ္ပံုးႀကီးေတြန႔ဲ ထည့္ထားတာ၊ ေသာက္စမ္း… ႀကိဳက္သေလာက္ ေသာက္။ ရြာကတီးဝိုင္းကလည္း တစ္ခါမွ
ထုတ္မေပါင္းဖူးတဲ့
ရသမွ်သီခ်င္းေလးေတြန႔ဲ
Eည့္ခံလို႔။
သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့
ပန္းႏုေသြးမဂၤလာေရာင္
ေခါင္းေပါင္း
ႏွစ္ပတ္ေက်ာ့ေလးနဲ႔
တကယ့္
ကာလသားေလး က်ေနေတာ့တာ။ လည္ကတံုးAက်ႌ လွ်ာဖတ္လတ္မွာ ေရႊသီး ဆိုတာ တစ္လံုး တစ္လံုးကို မန္က်ည္းေစ့ေလာက္ရွိတယ္။ ဝင္ထိုင္ရေတာ့မလိုလို၊
တစ္ခ်က္မွလည္း
Iေႁႏၵမရဘူး။
ကာလသားတီးဝိုင္းထဲဝင္ၿပီး
ရပ္မိရပ္ဖေတြထိုင္တ့ဲ
‘ေမတၱာသေတၳာ
Aနေႏၲာ…
လူႀကီးဝိုင္းပဲ ျမတ္ရွင္ေစာ
ေဟာၾကားကာရယ္…’ ပဲ ဟဲရေတာ့မလိုလိုန႔။ဲ သူႀကီးကုိမွင္ကေတာ့
ဖေA
သတို႔သားႀကီးကို
ၾကည့္ရင္းက
ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး။
မၿငိမ္းနဲ႔ရတဲ့
ကေလးေတြကလည္း သူတို႔Aေဖ AိုႀကီးAိုမကို ၾကည့္ၿပီး ရွက္တ့သ ဲ ူက ရွက္လို႔၊ မူးတဲ့သူက မူးလို႔၊ ေပ်ာ္တ့သ ဲ ူက ေပ်ာ္လို႔။ မျမသင္ကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ ရွက္လို႔ပလ ဲ ား၊ ၫႊတ္ေနေAာင္ ဆင္ထားတဲ့ မေနတတ္မထိုင္တတ္လို႔လား
ရီးေပါက္စတို႔Aိမ္မွာ
ငိုေနလိုက္တာ
မသိဘူး၊
မ႑ပ္ထဲ
႐ႈိက္ႀကီးငင္ႀကီး
တဲ့။
တစ္ခါမွ
မလာဘူး။
တခ်ိဳ႕ကလည္း
တခ်ိဳ႕ကလည္း
မဟုတ္ပါဘူး
တဲ့၊
သင္းၾကဴၾကဴေပါင္ဒါေလး လိမ္းလိုက္၊ သီခ်င္းေလး ညည္းလိုက္န႔ပ ဲ ါ တဲ့။ ခက္တာက မျမသင္ရဲ႕ Aေဖနဲ႔ Aေမပဲ။ သူႀကီးေဟာင္းရဲ႕ ေယာကၡမသာ ေျပာရတယ္၊ သမက္က သူတို႔ထက္ႀကီးေနေတာ့
‘သား’
ပဲ
ေခၚရမွာလား၊
‘ေမာင္တက္႐ိုး’
ေခၚရမွာလား၊
‘သူႀကီး’
လို႔
လြယ္လယ ြ ္ေခၚရမွာလား မေဝခြတ ဲ တ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုတက္႐ိုးကလည္း ေယာကၡမေတြကို ေခၚရင္ ‘ဒီမယ္’ တဲ့။
http://www.mmcybermedia.com
ေရႊေတြန႔ဲ
9 4
ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း မဂၤလာဆြမ္းAုပ္ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ရြာက ရြာမိရာြ ဖေတြ ထမင္းေကၽြးဖို႔
စီစU္တယ္။
ထမင္းမေကၽြးခင္
ဟိုဘက္ဒီဘက္
ေဆြမ်ိဳးမိဘေတြ၊
ေခါင္းရင္းဘက္
တန္းစီထိုင္ၿပီး သတို႔သမီး-သတို႔သား မဂၤလာစကားေျပာမယ္
လူႀကီးသူမေတြ
လုပ္ေတာ့
မျမသင္န႔ဲ
ကိုတက္႐ိုးက ပီဘိ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး ထိုင္လို႔။ မျမသင္ကေတာ့
စံပယ္ပြင့္ေတြ
ေဝေနေAာင္
ပန္ထားတယ္။
မ်က္ႏွာကလည္း
ပန္းေသြးထေနလိုက္တာ ရဲလို႔။ ေခါင္းကလည္း ငံု႔ထားလိုက္တာ ဇက္က်ိဳးတာကမွ လႈပ္လိမ့္Uီးမယ္။ မိန္းမသံုးေယာက္န႔ဲ မဂၤလာေဆာင္ဖူးသြားၿပီျဖစ္တ့ဲ ကိုတက္႐ိုးကေတာ့
႐ႈိးတိုး႐ႈန္႔တန္႔ေတာ့
မျဖစ္ဘူး၊
ဒါေပမဲ့ ရွက္ေတာ့လည္း ရွက္တာပါပဲ။ သူ႔သေဘာAတိုင္းဆို မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ စိတ္မကူးဘူး၊ သည္Aတိုင္း ေပါင္းလိုက္႐ံု တြက္ထားတာ။ ဒါေပမဲ့ မျမသင္ဘက္က လက္မခံဘူး။ သူ႔သမီး Aပ်ိဳႏုႏုထတ ြ ္ထတ ြ ္ကို မဂၤလာေဆာင္ယူရမယ္ ဆိုလို႔သာကိုး။ မျမသင္ရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ ရပ္မိရပ္ဖေတြ၊ သူ႔သား သူႀကီးကိုမွင္တို႔ ေခါင္းရင္းခန္း ေနရာဝင္ယူေတာ့ လာသမွ်Eည့္သည္ေတြကလည္း AထူးAဆန္းျဖစ္လို႔။ ၿငိမ္လို႔… ၿပံဳးၾကလို႔… ဒါေပမဲ့ မဂၤလာစကားကို ဘယ္သူက စေျပာမယ္ ဆိုတာ ညႇိမထားေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနလိုက္တာ Aၾကာႀကီး။ တစ္ေAာင့္ေနေတာ့မွ ရြာက စက္ပိုင္Uီးဘရွင္က… “ေမာင္မွင္… မင္းကရြာမွာ သူႀကီးပဲ။ မင္းက စေျပာကြာ” တဲ့။ ကိုမွင္က ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ စကားေျပာရမယ္ လို႔လည္း မထင္ဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာသင့္ဘူး လို႔ တြက္ထားတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ Uီးဘရွင္ကေျပာခိုင္းေတာ့ တြန္႔သာြ းတယ္။ “ဟာ… မဟုတ္တာ… ဘႀကီးဘရွင္ပဲ ေျပာပါဗ်ာ” “ေAးပါ… တို႔လည္း ေျပာမွာပါ။ ဟိုဘက္ဒီဘက္ မိဘမ်ားကလည္း ေျပာရမွာေလ။ မင္းက မင္းAေဖဘက္က လူႀကီးတစ္ေယာက္Aေနနဲ႔ေရာ ရြာကသူႀကီးAေနနဲ႔ပါ မင္း စေျပာမွ တင့္တယ္မွာေပါ့” Aဲဒီေတာ့မွ ရြာကလူေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားလာၾကတယ္။ ကိုမွင္က သူ႔Aေဖ သတို႔သားကို ဘယ္လိုေျပာမွာပါလိမ့္ ေပါ့။ ကိုမွင္ကေတာ့ ေခၽးြ ေတြသံေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္ လို႔ ထင္တယ္။
“Aဟမ္း…” ေခ်ာင္းမဟန္႔ခ်င္ဘဟ ဲ န္႔ေတာ့ လူေတြက တေဝါေဝါ စကားေျပာေနၾကတာ ၿငိမ္သာြ းတယ္။ “Aေဖနဲ႔… Aဲ… Aေဖနဲ႔ေပါ့ေလ… မျမသင္န႔ဲ…” ကိုမွင္က ဆက္ေျပာလို႔မရသလို ရပ္သာြ းတယ္။ ကြမ္းသီးတစ္ဖတ္ ထပ္ႏႈိက္တယ္။ ဝါးတယ္။ မဆီမဆိုင္ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ပန္းကန္ ငွ႔တ ဲ ယ္။
http://www.mmcybermedia.com
သူ႔ေရွ႕က ဖလားစံုကမ ြ ္းAစ္ႀကီးထဲက ကြမ္းသီးတစ္ဖတ္ ေကာက္ဝါးထည့္ၿပီး Aၾကာႀကီး ေနေတာ့မွ…
9 5
“Aေဖနဲ႔ မျမသင္န႔ဲ ဘာသာဘာဝ ထိမ္းျမားၾကလို႔ မဂၤလာစကား ေျပာပါ ဆိုေတာ့ ကၽန ြ ္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာရွိတယ္၊ ပုဆိုးတန္းတင္ Aၾကင္လင္မယား တဲ့… Aဟမ္း… Aေရွ႕ ခုနစ္Aိမ္၊ Aေနာက္ ခုနစ္Aိမ္ သိၾကလို႔ ျမန္မာ့ထံုးစံ ကန္ေတာ့ပန ဲြ ႔ဲ… ကြမ္းေဆး လက္ဖက္န႔ဲ Eည့္ခံလို႔ လင္မယားAရာေျမာက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔…” ကိုမွင္က ငွ႔ထ ဲ ားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းပန္းကန္ကို ယူၿပီး ရႊတ္ခနဲ ေသာက္တယ္။ သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးကေတာ့ သူ႔သား ကိုမွင္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ လူေတြက ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ဘဲ တင္းထားတဲ့႐ုပ္ေတြန႔။ဲ ကိုမွင္ကလည္း သူ႔စကား AၿမီးAေမာက္ မတည့္တာ သူ႔ဟာသူ သိတယ္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းလည္း မသိဘူး။ ခဏေနေတာ့မွ… “ဒီေတာ့ကာ…
မျမသင္ကလည္း
မယားဝတၱရား
တဲ့…
ငါးပါးနဲ႔တူတယ္…
Aဲဒါရွိတယ္။
Aေဖကလည္း လင့္ဝတၱရားငါးပါးနဲ႔Aညီ တစ္Uီးကိုတစ္Uီး ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ေနာ္ဗ်ာ… ရသမွ်Uစၥာကိုလည္း တူAမွ်၊ ရသမွ်ကုသိုလ္လည္း တူAမွ် ဆိုသလို… Aဲ… ဆိုသလို… မျမသင္ကလည္း ကိုယ့္လင္သားကို လင္သားလို၊ Aစ္ကိုလို… Aေဖလို ဆက္ဆံရမယ္… Aေဖကလည္း ဒီလိုပေ ဲ နာ္။ Aေဖကလည္း ခါတိုင္းလို မမိုက္န႔ေ ဲ တာ့…” သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးက သူ႔သား ကိုမွင္ ေျပာေနတာကို ေဒါသပဲျဖစ္ေနလို႔လား၊ စိတ္ပဲ မေကာင္းလို႔လား မသိဘူး။ မ်က္လံုးႀကီးေတြကလည္း ျပဴးလို႔။ “မမိုက္န႔ဲ ဆိုတာက Aေဖ ကက္လည္းျဖတ္ေတာ့။ Aရက္လည္း ျဖတ္ေတာ့။ Aသက္ကလည္း နားထင္ေဆာင့္ေနၿပီ” ကိုတက္႐ိုးက
သူ႔သားကိုမွင္ရဲ႕
မဂၤလာစကားထဲမွာ
ကက္ေတြ
ေရာ၊
Aရက္ေတြေရာ၊
မမိုက္န႔ေ ဲ တာ့ေရာ ပါလာတဲ့Aထိက ဘာမွမေျပာေသးဘူး၊ Aသက္ နားထင္ေဆာင့္ေနၿပီ ဆိုေရာ… “ေဟ့ေကာင္ ငမွင္… ေခြးသား… ေတာ္ေတာ့ကာြ ” တဲ့။ ေAာ္လိုက္တာ မဂၤလာပြလ ဲ ာၾကတဲ့လူေတြ ဆိုတာ Aံုးခနဲ ထရယ္တာ ပတ္တုတ္ယူရတယ္။ ***
Aရင္မယားႏွစ္ေယာက္ မျမသင္န႔ည ဲ ားလို႔
ယူခ့တ ဲ ုန္းက
ေျခာက္လေလာက္လည္း
မယားေတြသာေသခဲ့တ့ဲ ၾကာေရာ
သူႀကီးေဟာင္း
သည္တစ္ခါေသတာ
ကိုတက္႐ိုး သူကိုယ္တိုင္
ျဖစ္သာြ းေတာ့တယ္။ Aဲဒီတုန္းက မူလကိုယ္ခံစမ ြ ္းAား ေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းတဲ့ေရာဂါ ဆိုတာလည္း မေပၚေသးပါဘဲန႔ဲ သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုးကေတာ့ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္န႔ဲ လံုးပါးပါးၿပီး ေသသြားတာ။ ဘာေရာဂါရယ္လို႔ မည္မည္ရရလည္း မရွိဘူး။
http://www.mmcybermedia.com
-၄-
9 6
သူႀကီးေဟာင္းကိုတက္႐ိုး က်န္ရစ္ခ့တ ဲ ့ဲ
မျမသင္ကေတာ့
ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ကိုယ္ဝန္ႏွစ္လ
ေသသြားတာက
က်န္ခ့တ ဲ ယ္
ဆိုတာကမွ
သတင္းမဟုတ္ေပမယ့္ သတင္းျဖစ္ေနေတာ့
ရြာကလူေတြက ‘ဟယ္… ဟုတ္ပါ့မလား…’ ေပါ့။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ေပါ့။ သူႀကီးေဟာင္း ေသၿပီးလို႔ မၾကာပါဘူး၊ မျမသင္ ဗိုက္ကေလးစူလာေတာ့မွ လူေတြက…
http://www.mmcybermedia.com
“ဟုတ္ပါ့ေတာ္… သူႀကီးေဟာင္း ကိုတက္႐ိုးတို႔မ်ား ေသခါနီးေတာင္ ခုနစ္ေထြကေလးနဲ႔”…တဲ့။
9 7
ကြဲAက္နာရီ -၁ကိုေပေတာမွာ
နာရီေဟာင္းတစ္လံုး
ႏွစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ နာရီAေတာ္မ်ားမ်ား
တန္တ့ဲ
ရွိခ့ဖ ဲ ူးတယ္။
ဒါေပမဲ့
ရွိတယ္။
Sandoz
နာရီတစ္လံုးေပါ့။
လို႔
Aဲဒီနာရီ
Aဖိုးနည္းဝန္ပါေတြခ်ည္းပဲ။
ေခၚတဲ့
သာမန္
Aရင္ကလည္း
သူ႔မွာ
တစ္ေထာင္ေက်ာ္တန္တ့န ဲ ာရီ
တစ္လံုးမွ မပါဘူး။ ငါးရာေတာင္ မေက်ာ္ပါဘူး။ နည္းနည္းေကာင္းေကာင္းဆိုလို႔ ဖဲဝိုင္းျပန္ Aိုဂ်ီဘယ္နာရီ ပါးပါးကေလး တစ္လံုးပဲ ပါဖူးတယ္။ ကိုေပေတာက နာရီကလိတတ္တ့လ ဲ ူေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထူးဆန္းတာက နာရီ ရယ္လို႔ ဝယ္လိုက္လို႔ သူမွပတ္ၿပီ ဆိုရင္ နာရီက ပ်က္တာ မ်ားတယ္။ သြားေနရင္းက ရပ္သာြ းတာမ်ိဳး… တစ္ခါကဆိုရင္ ကားေပၚမွာတင္
ၿမိဳ႕ထဲကဝယ္လာတာ
သူေနတဲ့
ရပ္ကက ြ ္ေတာင္
မေရာက္ေသးဘူး၊
နာရီက ရပ္သာြ းတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားေပၚက ျပန္ဆင္းၿပီး ျပန္ေျပာေတာ့
ဆိုင္ရွင္က
ျဖဳတ္ၾကည့္တယ္။ ‘Aသစ္မို႔လို႔ပါ’ တဲ့။ ‘ဒါက ဝိုင္ဒင္တိုက္ေနာ္’ တဲ့။ ‘သံပတ္ ေန႔စU္ေပးဖို႔လည္း မေမ့န႔တ ဲ ့ဲ’ တဲ့။ ‘ေျခာက္လAတြင္း ရပ္သာြ းရင္၊ ပ်က္သာြ းရင္ ျပန္သာယူခ့ဲ’ တဲ့။ ကိုေပေတာ ေက်နပ္သာြ းတယ္။ ျပန္ပတ္လာတယ္။ မရပ္ဘူး။ ေနာက္တစ္ရက္ ရပ္သာြ းတယ္။ သူ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ပ်က္သာြ းတယ္။ ဆိုင္ကို တစ္ခါ ျပန္သာြ းတယ္။ ဆိုင္ရွင္က မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။ ဘာျဖစ္သာြ းလို႔ ဆိုလား ျပန္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ ျပန္ယူလာတယ္။ တစ္ပတ္တိတိၾကာတဲ့ေန႔မွာ စက္ရပ္သာြ းျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နာရီေရာင္းတဲ့သူက ဝယ္တ့န ဲ ာရီေဈးေပၚမွာ Aေျခခံၿပီး တျခားနာရီတစ္လံုးကိုသာ ယူသြားပါေတာ့ တဲ့။ ေငြနည္းနည္း ထပ္ေဆာင္းေပးပါ ဆိုေတာ့ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္တစ္လံုး ထပ္ယူလာတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေျခာက္လျပည့္တ့ေ ဲ န႔ရဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းေတာ့ နာရီစက္ရပ္သာြ းတယ္။ သူ
ရက္ေတြျပန္စစ္တယ္။
ဟုတ္တယ္၊
တကယ့္ကို
ေျခာက္လ
တစ္ရက္စန ြ ္း
ျဖစ္ေနတယ္။
သူ
ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို မသြားေတာ့ဘူး။ နာရီျပင္ဆိုင္မွာ ျပင္တယ္။ ေကာင္းတယ္၊ ပတ္တယ္၊ ဓာတ္ဆီ-ဓာတ္စံ ျပက္လံုးလိုပဲ ‘ေပးရင္းကေတာ့ ငါးက်ပ္ပဲ၊ ေပါက္လိုက္ ေရြးလိုက္က ငါးဆယ္ က်တယ္’ ဆိုသလိုပဲ၊ ျပင္ခကခ်ည္း နာရီဖိုး ေက်ာ္သာြ းတယ္။ ဒီေတာ့ သူ ရသေလာက္န႔ဲ ေရာင္းလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္လံုး ဝယ္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ဝယ္လိုက္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ၿခိဳးၿခံၿပီး စုဝယ္ရတာ။ ေနာက္နာရီေတြလည္း သည္လိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ စိတ္မပ်က္ဘူး၊ ၿငီးေငြ႔တယ္ရယ္လို႔လည္း မရွိဘူး။ ‘နာရီဇိုးမ်ိဳး ခံႏိုင္သူကို ကၽြန္မျဖင့္ ေတြ႔မျမင္ၿပီ…
http://www.mmcybermedia.com
ေငြတစ္ရာ ထပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ Aဲဒီနာရီလည္း ေျခာက္လAာမခံပဲ။
9 8
ေၾသာ္… ရွာေပUီးေတာ့ ထမင္းထုပ္ႀကီးနဲ႔… လူပါမသိုး႐ံုျဖင့္ မွာလိုက္ခ်င္သည္’ ဆိုတာ ကိုေပေတာမွ Aစစ္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး နာရီ ေကာင္းေနတုန္းေပမယ့္ ေခ်းေဆးရင္လည္း ေဆးတတ္တယ္။ ဆိုင္က ‘ခင္ဗ်ားနာရီ ေကာင္းေနသားပဲဗ်’ ဆိုေတာ့ သူက ‘Aဝတ္Aထည္လိုပဲေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္မေပခင္ ဖြပ္ေတာ့
ပိုမေကာင္းဘူးလား’
မစြန္းထင္းေသးဘဲန႔ေ ဲ တာ့ စိတ္ဆိုးသြားတယ္။
တဲ့။
နာရီျပင္ဆရာက
Aစြန္းခၽြတ္ေဆးထဲ
‘ခင္ဗ်ားက
‘ေကာင္းပါတယ္၊
ႏွစ္စရာမလိုဘူး
ရပ္ေနတဲ့နာရီကိုပဲ
ဒါေပမဲ့
မဟုတ္လား’
ေခ်းေဆးတတ္တ့လ ဲ ူပဲ၊
ခင္ဗ်ားAဝတ္က ဆိုေတာ့
သူ
ေကာင္းေနတဲ့နာရီကို
ေခ်းမေဆးတတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕’ လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ယူလာတတ္တယ္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ ေျပာင္းတယ္။ ေနာက္တစ္ဆိုင္ကလည္း Aဲသလို ေျပာတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ သူက ‘ေရာ… ခက္ပါလား… ခင္ဗ်ားတို႔ နာရီျပင္ဆရာေတြဟာ လက္စသတ္ေတာ့ တစ္ေက်ာင္းထည္းဆင္းေတြပါလား’ ဆိုၿပီး ျပန္ယူလာျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ေခ်းေဆးခ်င္တ့စ ဲ ိတ္က မကုန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ဆိုင္မွာ ‘စက္ ခဏခဏရပ္တယ္ဗ်ာ၊ ေခ်းေဆးေပးပါUီး’ လို႔ ေျပာၿပီး Aပ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ‘ထားခဲ့ေလ’ တဲ့။ ဒီေတာ့ သူက နာရီကိုခၽြတ္ရင္း ‘ခင္ဗ်ားတို႔ နာရီျပင္ဆရာေတြလည္း ေရာဂါပဲ’ တဲ့၊ ‘စက္ရပ္မွ ကိုင္ခ်င္ၾကတာကိုး’ လို႔လည္း ေျပာေသးတာ။ ဒါေပမဲ့ ေစာေစာကေျပာသလိုပဲ သူ႔လက္ထမ ဲ ွာ နာရီက ခဏခဏပ်က္တာပဲ ဆိုေတာ့ သူက နာရီေတြကို Aျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ဘဲ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကိုပဲ သံသယရွိလာတယ္။ ဘယ္ဘက္က ညာဘက္ ေျပာင္းပတ္ၾကည့္တယ္၊ ပ်က္တာပဲ။ ေနာက္ ညာဘက္က ျပန္ပတ္တယ္၊ ပ်က္တာပဲ။ လက္ေကာက္ဝတ္န႔ဲ နာရီရဲ႕ သမူဟမျဖစ္ျခင္းသေဘာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဝိေရာဓိျဖစ္ျခင္းသေဘာကို သူ ဘယ္လိုမွ စU္းစားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ Aခုေတာ့ Sandoz နာရီေလး ပတ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ သည္နာရီေလးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခံတယ္ ေျပာရမယ္။ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဝတၱရားမပ်က္ ေခ်းေတာ့ မွန္မွန္ေဆးေပးရတာေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုေပေတာ့မိန္းမမွာလည္း နာရီတစ္လံုးရွိတယ္။ မိန္းမပတ္ CQ နာရီေလး။ ေလးေထာင့္
ေစာင္းသိမ္း(ဆယ္ျပားေစ့)
ေရးထားေပမယ့္
သံေခ်းေတြေတာ့
နာရီကေလး။ ရွိတယ္။
နာရီဖင္ဘက္မွာ
Water
Proof
Stainless
ဆိုေပမယ့္
Steel
လို႔
ေရစေလးေတြ
ဒါေပမဲ့ သူ႔မိန္းမ CQ နဲ႔ သူ႔ Sandoz ကို တိုက္ၾကည့္လိုက္တိုင္း Aခ်ိန္က ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ ကြာေနတတ္တယ္။ ဒါက Aၿမဲျဖစ္ေနတာ။ သူမွန္တယ္ ငါမွန္တယ္ Aၿမဲ ျငင္းေနက်။ တစ္ခါေတာ့ ျမန္မာ့Aသံန႔ဲ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ Aခ်ိန္တိုက္ၾကတယ္။ လင္မယားေပမယ့္ Aေလာင္းAစားေလးေတာ့ ပါတယ္။
မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူး၊
ဆယ့္ႏွစ္နာရီ
‘ေဒါင္ဒင္ေဒါင္’
ဆီခ်က္တစ္လံုးေၾကးပါ။ ႀကီး
ေရွ႕မွာ
လာေတာ့မယ့္Aခ်ိန္
ေရဒီယိုႀကီးဖြင့္ထားၿပီး Eည့္ခန္းထဲမွာ
မြန္းတည့္
ႏွစ္ေယာက္သား
ၿငိမ္ၿပီးထိုင္ေနၾကတယ္။ ကိုေပေတာက ရင္တထိတ္ထိတ္န႔။ဲ ဆီခ်က္ဝယ္ေကၽးြ ရမွာကို ေၾကာက္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူ ႐ႈံးမွာ စိုးရိမ္လို႔။ သူ႔နာရီက မွားေနတယ္ ဆိုတာကို မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔ Sandoz က Aဖိုးမတန္ရင္သာရွိမယ္၊ ကမာၻေပၚမွာ Aတိက်ဆံုးနာရီ လို႔
http://www.mmcybermedia.com
မွန္မွာသီးေနတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နာရီက စက္ေတာ့ေကာင္းေသးတယ္။
9 9
သူ႔ဟာသူ ထင္ေနတဲ့ ေရာဂါAခံကလည္း ရွိေတာ့ သူ႔နာရီ႐ႈံးတယ္ ဆိုတာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔နာရီက… ‘ကၽမ ြ ္းက်င္တ့ဲ ခြစ ဲ ိတ္ကု သမားေတာ္ရဲ႕ ဓားသြားကမွ AပိုAလိုရွိလိမ့္Uီးမယ္၊ က်ဳပ္နာရီက ကြက္တိပဲ’ လို႔ Aၿမဲေျပာတတ္တ့လ ဲ ူ မဟုတ္လား။ ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ ႀကီးလည္း လာေရာ သူ ႐ႈံးတယ္။ သူ႔မိန္းမ နာရီကလည္း တိတိက်က်ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္မိနစ္မရွိတရွိ လုိေနတယ္။ ထားပါေတာ့၊ Aနီးဆံုး မွန္တယ္ ေျပာပါေတာ့။ ဒါကိုလည္း
ကိုေပေတာက
မကပ္ပါဘူး။
သူ႔မိန္းမနာရီကို
Aမွန္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆီခ်က္တစ္လံုးဖိုးလည္း ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သည္ ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ ကိုလည္း သူ မယံုျပန္ဘူး။ သူလည္း နာရီတစ္လံုးပဲ။ သူကလည္း လြဲေနႏိုင္တာပဲ လို႔ သူ ထင္တယ္။ သူ႔မိန္းမက
‘ရွင္ ႐ူးေနသလား။ ဒါက စံေတာ္ခ်ိန္ ရွင့္’ ဆိုေတာ့ ‘နာရီေတြသာ လူဆိုရင္
သူမွန္တယ္ ငါမွန္တယ္ လို႔ ျငင္းခံုၾကရင္းက Aုပ္စုေတြကၿဲြ ပီး နာရီကမာၻစစ္ေတာင္ ျဖစ္သာြ းႏိုင္တာပါပဲ’ တဲ့။ ‘သိပ္မထင္ပါနဲ႔’ တဲ့။ ဒီေတာ့
သူ႔မိန္းမက ‘နာရီကမာၻစစ္သာျဖစ္ရင္
ရွင့္ Sandoz Aမ်ိဳးAစား Aစုတ္ပလုတ္က
စခံရမွာပဲ’ တဲ့။ ရွင့္ Sandoz က ဘာမွသာ မဟုတ္တယ္၊ ေလက်ယ္လန ြ ္းလို႔’ ဆိုေတာ့ ‘ေတာ္စမ္းပါကြာ’ တဲ့၊ ‘နင္နဲ႔ငါနဲ႔ သည္နာရီAတြက္န႔ဲ လင္မယားကြလ ဲ ိမ့္မယ္’ တဲ့။ ေျပာတုန္းရွိေသးတယ္။ သူတို႔Eည့္ခန္းထဲက တိုင္ကပ္နာရီေဟာင္းႀကီးဆီက ဆယ့္ႏွစ္ခ်က္ထိုးသံ ၾကားရတယ္။ ကိုေပေတာ
ေတာ္ေတာ္
စိတ္ပ်က္သာြ းတယ္။
သူ႔နာရီန႔က ဲ
ဆယ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာင္
ကြာတယ္၊ ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ႀကီးနဲ႔က ငါးမိနစ္ေလာက္ ကြာေနတယ္။ စိတ္ပ်က္ေပမယ့္ Aဲဒါကိုက သူ႔Aတြက္
“ကိုင္း… ငါမေျပာဘူးလား။ ဘယ္ဟာမွ ပံုေသမတြက္န႔။ဲ Aနီးဆံုးပဲမွန္ၾကတယ္ ဆိုတာ ယံုၿပီလား။ နာရီေတြက သံသယျဖစ္စရာ ေကာင္းမလာဘူးလား’ တဲ့။ သူ႔မိန္းမက သူ႔နာရီေလးကို ျဖဳတ္ၿပီး စားပြဲေပၚမွာ လွမ္းတင္တယ္။ ‘ရွင္ဟာေလ… မန္းေလၿပဲေလပဲ။ ကၽန ြ ္မကေတာ့
ရွင့္ကို တုေျပာေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီမယ္…
နာရီတစ္လံုးရဲ႕သိကၡာ ဆိုတာ ရွိတယ္ ရွင့္။ နည္းနည္းပါးပါး Aခ်ိန္ ပိုတာ လိုတာနဲ႔ သိပ္မဆိုင္ဘူး။ Aဲဒီနာရီန႔ဲ နာရီပတ္တ့ဲသူရဲ႕ Aခ်င္းခ်င္းယံုၾကည္မႈပဲ’ ဆိုေတာ့ သူ သိပ္နားလည္ပံုမရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုေပေတာ Aေလွ်ာ့မေပးဘူး။ နာရီန႔ပ ဲ တ္သက္လို႔ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ Aေလွ်ာ့လည္း မေပးခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။
http://www.mmcybermedia.com
ေျပာစရာ Aခြင့္Aေရး မဟုတ္လား။
1 0 0
ဒီေတာ့… ဒီေတာ့… သူႏိုင္ရာနဲ႔ ကိုင္တယ္။ ‘နာရီမွာ
သိကၡာရွိတာမရွိတာ
ငါမသိဘူး။
မိနစ္ေျခာက္ဆယ္
တစ္နာရီ၊
စကၠန္႔ေျခာက္ဆယ္
တစ္မိနစ္ ကေတာ့ Aတူတူပါပဲ’ တဲ့။ ကိုင္း… ေကာင္းေရာ။ Aဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ကိုေပေတာ သူ႔ Sandoz နာရီကို သူ လံုးဝမေက်နပ္ဘူး။ စက္လည္း သြားေနတယ္။ ေကာင္းလည္း ေကာင္းေနတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Aခ်ိန္က မွန္ေနရမယ္ လို႔ သူတြက္တယ္။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလိုပဲ
သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကိုပဲ
ပိုၿပီး
သံသယရွိလာတယ္။
နာရီရဲ႕
Aေႏွး-Aျမန္ဟာ လက္ေကာက္ဝတ္ ေသြးတိုးႏႈန္းေၾကာင့္မ်ားလား လို႔လည္း စU္းစားတယ္။ ဒါကို
Aေသးစိတ္ေလ့လာၿပီး
သေဘာသဘာဝမ်ား
‘လက္ေကာက္ဝတ္န႔ဲ
သို႔မဟုတ္
ကာလယႏၲရားႏွင့္
နာရီတို႔၏
ျဖစ္တတ္
လက္ေကာက္ဝတ္
ပ်က္တတ္ေသာ ေသြးတိုးႏႈန္းတို႔၏
ဆက္စပ္မႈသီAိုရီ’ ဆိုၿပီးေတာင္ သူ သီAိုရီတစ္ခု ထုတ္ခ်င္လာတဲ့Aထိ သံသယရွိတယ္။ Aဲဒီညက
သူ
Aိပ္မေပ်ာ္ဘူး။
ေဆးျပား
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ေရေAးေAးတစ္ခက ြ ္န႔ဲ
ေသာက္ၿပီးတာေတာင္ စိတ္က လႈပ္ရွားေနတုန္းပဲ။ Aိပ္ရာထဲမွာ Aိမ္ေရွ႕ခန္းနာရီႀကီးက ၾကားေနရတဲ့ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးသံ၊ ည တစ္နာရီ ထိုးသံ၊ ႏွစ္နာရီ
ထိုးသံေတြက
သူ႔ကို
ေျခာက္လွန္႔ေနတယ္။
မိုးသာလင္းသြားေတာ့တယ္၊
သူ႔မွာ
ေခၽြးေစးေတြထက ြ ္ၿပီး Aေနရခက္ေနတုန္းပဲ။ သူ႔မိန္းမကေတာ့ Aိပ္ေနလိုက္တာ သိုးလို႔။ သူ ထတယ္။ သူ႔မိန္းမခၽြတ္ထားတဲ့ နာရီကို ယူတယ္၊ သူ႔ Sandoz ကိုလည္း ယူတယ္၊ ေနာက္ Eည့္ခန္းကိုသာြ းၿပီး
တိုင္ကပ္နာရီႀကီးကို
ဖြင့္တယ္၊
လက္တံေတြကို
ေရႊ႕တယ္။
နာရီသံုးလံုး
Aဲဒီေတာ့မွ Aိပ္ေပ်ာ္သာြ းလိုက္တာ Aေသေကာင္Aတိုင္းပဲ။ ***
-၂ကိုေပေတာမွာ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ နာမည္က ေပါက္စီ တဲ့။ Aိမ္မွာ ကိုေပါက္ လို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔မွာေတာ့ နာရီမရွိဘူး။ နာရီမရွိလို႔လည္း ပူတ့ပ ဲ ံုမေပၚဘူး။ Eည့္ခန္းမွာ ေရွး တိုင္ကပ္နာရီႀကီးတစ္လံုး ရွိတယ္။
သူ
Aျပင္ထက ြ ္တိုင္းလည္း
Aခ်ိန္ကိုသိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။
ဘယ္သူ႔ဆီကမဆို
ဘယ္ႏွနာရီထိုးၿပီလဲ
လို႔
ေမးရဲရင္
http://www.mmcybermedia.com
တစ္ထပ္တည္းက်ေAာင္ ညႇိၿပီးေတာ့မွ ျပန္လာတယ္။ ျပန္Aိပ္တယ္၊ မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္။
1 0 1
ဒါေၾကာင့္ ေပါက္စီAတြက္ နာရီဟာ သိပ္Aေၾကာင္းမဟုတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ နာရီမရွိလည္း ေနလို႔ရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ကိုေပေတာ ဘဝင္မက်ဘူး။ လူဟာ နာရီမရွိရင္ ဘဝမွာ လူျဖစ္႐ႈံးတာပဲ၊ နာရီမရွိတ့လ ဲ ူဟာ ေသေနတဲ့လူတစ္ေယာက္လိုပဲ လို႔ သူ ခံယူထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိတဲ့Aတိုင္းပဲ၊
သူ႔သားေပါက္စီကို
နာရီတစ္လံုးဝယ္ေပးဖို႔
နာရီတစ္လံုးရဲ႕ေဈးကလည္း
ခဏခဏ
နည္းတာမဟုတ္ဘူး။
ႀကိဳးစားဖူးတယ္။
လမ္းေဘးက
ဒါေပမဲ့
ေျခာက္ဆယ္တန္
ပလတ္စတစ္ ဂဏန္းနာရီေတြလည္း ဝယ္မေပးခ်င္ဘူး။ နာရီဆိုတာ စက္သာြ းေတြန႔ဲ ခံ့ခံ့ညားညားရွိရမယ္ လို႔
သူ
ခံယူထားတယ္။
နာရီပီပီသသ
ဆယ့္ႏွစ္ကက ြ ္နာရီက
ဖ်တ္ခနဲ
ဖ်တ္ခနဲေပၚတဲ့
Aခ်ိန္ျပဂဏန္းေတြကို သူ သိပ္မုန္းတာလည္း ပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ သူ႔သားေပါက္စီကို ေမးတယ္။ “မင္းမွာ နာရီမရွိလို႔ ျဖစ္ရဲ႕လား… Aေဖ ဝယ္ေပးမယ္။ ေနUီးကြ… Sandoz ေလး တစ္လံုးေလာက္ ဝယ္ဖို႔ Aေဖ ေခ်းေငြတင္Uီးမယ္” ဆိုေတာ့ သူ႔သားက… “မလိုပါဘူးAေဖရာ… Aိမ္မွာလည္း နာရီေတြရွိသားပဲ။ နာရီမရွိလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျဖတာကို သူ ဘဝင္မက်ဘူး။ “ကိုင္းကြာ… Aိမ္မွာ နာရီတစ္လံုးမွမရွိဘူး ဆိုပါေတာ့။ မင္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” ဆိုေတာ့… “ရပါတယ္… ရတာပါပဲ။ သဘာဝတရားဟာ နာရီတစ္လံုးပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ ေက်းလက္ကAိမ္ေတြမွာ နာရီမရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔Aလုပ္ သူတို႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ” တဲ့။ ကိုေပေတာ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ဒီေကာင့္ကို ပညာေပးရမယ္လို႔ သူ႔စိတ္ထမ ဲ ွာ တြက္တယ္။ ဒီေကာင္ သိပ္ႀကီးက်ယ္တ့ေ ဲ ကာင္… ေက်းလက္ တဲ့၊ သဘာဝတရား တဲ့…
ႀကိဳးစားတယ္။ ခက္တာက ေကာင္းေနတဲ့ နာရီတစ္လံုးကို
ရပ္သာြ းဖို႔
ဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့
မလုပ္ေတာ့ မလုပ္ေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္မေနလုပ္ဖို႔ ပိုင္းျဖတ္လိုက္တယ္။ သံပတ္မေပးေတာ့ဘဲ ထားရင္ နာရီႀကီး ရပ္သာြ းမွာပဲ ဆိုတာ သူသိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မိန္းမက သံပတ္ေပးလိုက္ရင္ နာရီက သြားေနUီးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီနာရီ ပ်က္ရမွျဖစ္မယ္ ဆိုၿပီး နာရီထက ဲ ေခြးသြားစိတ္ တစ္ခုကို Aားစိုက္ၿပီး တြန္းလိုက္တယ္။ ေခြးသြားစိတ္ဘီးေတြဟာ တစ္ဘီးနဲ႔တစ္ဘီး ခ်ိတ္မဆြႏ ဲ ိုင္ေတာ့ဘဲ နာရီႀကီး ရပ္သာြ းတယ္။ သူ ေက်နပ္သာြ းတယ္။ စီမံကိန္းၿပီးလို႔ နာရီျပန္ေကာင္းခ်င္ရင္ ဆိုင္ျပန္သာြ း၊ ေခြးသြားစိတ္ခ်င္း ခ်ိတ္မိေAာင္ လုပ္ေပးလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ လို႔ စိတ္ကူးထားတာကိုး။
http://www.mmcybermedia.com
Aဲဒီမွာတင္ သူ႔စီမံကိန္းကို ဆြတ ဲ ယ္။ ပထမဆံုး သူ Aိမ္ကတိုင္ကပ္နာရီႀကီးကို ရပ္သာြ းဖို႔ သူ
1 0 2
ေနာက္တစ္ခါ
သူ႔နာရီ
Sandoz
ကို
ေကာင္းေနလ်က္န႔ဲ
ေခ်းေဆးဖို႔
ဆိုင္ပို႔လိုက္တယ္။
သူ႔မိန္းမနာရီကိုလည္း လူAလစ္မွာ သံပတ္တင္းၿပီး ထစ္သာြ းေAာင္ တAားဖိလွည့္လိုက္တယ္။ သူ႔မိန္းမက နာရီAားလံုးဟာ
ပထမေတာ့
သံသယရွိပံုရတယ္၊
ရပ္ဆိုင္းသြားတယ္။
သူတို႔Aိမ္က
ေနာက္ေတာ့
ဆိုင္ပို႔တာပါပဲ။
နာရီသံုးလံုးဟာ
လံုးဝ
ဆိုလိုတာက
Aခ်ိန္မျပႏိုင္ေတာ့ဘဲ
ရပ္ဆိုင္းသြားတယ္။ ပ်က္တာက ပ်က္၊ ဆိုင္ေရာက္တာက ေရာက္။ ပထမဆံုး ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနရတာက ကိုေပေတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ နာရီမရွိဘဲ ေနလို႔ရတယ္ ဆိုတ့ဲ သူ႔သားေပါက္စီကို လက္ေတြ႔က ရတဲ့Aသိ သူေပးခ်င္ေနတာကိုး။ သူကိုယ္တိုင္ ေAာင့္Aည္း သည္းခံရင္း ေပါက္စီရဲ႕ AေျခAေနကို Aကဲခတ္တယ္။ ေပါက္စီက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းသြားစရာရွိတာ သြားတယ္၊ ည ဆယ္နာရီခမ ဲြ ွာ Aိပ္တယ္။ သံုးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူ ဖြင့္ေမးရေတာ့တယ္။ ‘ဘယ့္ႏွယ္လဲ’ ေပါ့၊ ‘နာရီမရွိေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ မဟုတ္လား’ ေပါ့။ ေပါက္စီက ခပ္ေAးေAးပါပဲ… “ဟင့္Aင္း… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးAေဖေရ… မနက္ ေျခာက္နာရီ ပဲျပဳတ္သည္ လာတယ္။ ဒါက ခန္႔မွန္းေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ နာရီရွိကတည္းက ပဲျပဳတ္သည္လာရင္ ေျခာက္နာရီပဲ ဆိုတာ ကၽန ြ ္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ညေနဘက္ ဂႏၶမာပန္းသည္ရဲ႕ ‘ေဟာဒီက ဂႏၶမာပန္း၊ ေမၿမိဳ႕ပန္း…’ လို႔ ေAာ္တ့A ဲ သံက ညေန
သံုးနာရီမွ
Aၾကမ္းတြက္ယူရင္
လိုရင္ပိုရင္
ငါးမိနစ္ပဲ။
ရေသးတယ္။
ေနာက္
Aိမ္ေဘးက ေရဒီယို
ၿမိဳ႕ပတ္ရထား
ဖြင့္ထားရင္လည္း
ျဖတ္သာြ းခ်ိန္ေတြကို
သိေနႏိုင္တာပါပဲ။
လိုရင္
နည္းနည္းေပါ့ Aေဖရ… Aျပင္ထက ြ ္သာြ းလို႔ကေတာ့ ငါးေထာင္တန္ နာရီကို ေမးမလား၊ ကြာ့ဇ္နာရီကို ေမးမလား၊
Pilot
နာရီမ်ိဳးကို
ေမးမလား၊
ဂရင္းနစ္စံေတာ္ခ်ိန္ေတာင္
ပါေသးတယ္။
သံလိုက္Aိမ္ေျမႇာင္လည္း
ပါေသး။
ေရႊသားAစစ္
နာရီမ်ိဳး
ေမးမလား။
တခ်ိဳ႕နာရီဆိုရင္
Aေရွ႕ -Aေနာက္-ေတာင္-ေျမာက္ေတာင္ ရက္စဲြ- ခုႏွစ္- လ-ရက္-တနလၤာ-Aဂၤါ
ပါေသး။
ေတာင္ပါေသး။
ဂဏန္းေပါင္းစက္လည္း ပါေသး။ ႏႈိးစက္ေတြေတာင္ ပါေသး။ ကိုင္း… Aေဖက ဘာလိုခ်င္ေသးတံုး၊
ကိုေပေတာ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပဲျပဳတ္သည္တို႔၊ ဂႏၶမာ ပန္းသည္တို႔၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားတို႔၊ ေရဒီယိုတို႔ Aားလံုးကို ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လိုက္ေတာင္႐ိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သာြ းတယ္။ သူ႔စီမံကိန္းလည္း ပ်က္ေရာ။ နာရီေတြဖ်က္မိတာပဲ Aဖတ္တင္သာြ းတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေရာဂါ စင္မသြားဘူး။ လူမွန္ရင္ နာရီတစ္လံုးေတာ့ ရွိရမယ္၊ Aဲဒီနာရီဟာ သူ႔ Sandoz နာရီလို Aၿမဲတမ္း တိက်ေနရမယ္ ဆိုတ့ေ ဲ ရာဂါက ေသးက်ံဳ႕မသြားဘဲ ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာတယ္။
http://www.mmcybermedia.com
ရလိုက္တာမွ… Aေဖ့ Sandoz က ေAာက္ေနေသးတယ္”
1 0 3
သူ႔သားေပါက္စီ ေျပာတဲ့Aထဲမွာ AခံရAခက္ဆံုးပဲ။
‘Aေဖ့
Sandoz
ႀကီးက
သည့္ထက္Aခံရခက္သာြ းတာက
ေAာက္ေနၿပီ’
ဆိုတာကို
သူ
နာရီေတြAားလံုး
ျပန္ျပင္လိုက္ရတာ
ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ
မိန္းမတစ္ေယာက္က
တစ္ရာေက်ာ္ေက်ာ္ က်သြားတာပဲ။ ***
-၃ကိုေပေတာရဲ႕ေရာဂါ ရင့္လာတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။ တစ္ရက္
သူ
ဘယ္သူရယ္ဘယ္ဝါရယ္
ဘတ္စ္ကားနဲ႔ မဟုတ္ဘူး
ၿမိဳ႕ထဲသာြ းတယ္။
‘ဘယ္ႏွနာရီမ်ားေတာင္ထိုးၿပီလဲ
မသိပါဘူး၊
Aခ်ိိန္ကလည္း
Aကုန္ျမန္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့’ လို႔ ညည္းတာကို Aနားက နာရီပတ္ထားတဲ့ လူေတြက Aသိစိတ္န႔ဲ ကိုယ့္နာရီကိုယ္ ငံု႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတယ္၊ တစ္ၿပိဳင္နက္လိုလိုပါပဲ။ တစ္ေယာက္က ကိုးနာရီ ငါးမိနစ္ တဲ့၊ တစ္ေယာက္က ကိုးနာရီ ခုနစ္မိနစ္ တဲ့၊ တစ္ေယာက္က ရွစ္နာရီ ငါးဆယ့္ငါးမိနစ္ တဲ့။ ကိုေပေတာကလည္း သူ႔နာရီကို သူ ငံု႔ၾကည့္တယ္။ သူ႔နာရီက ကိုးနာရီန႔ဲ တစ္မိနစ္ တိတိ။ Aားလံုးၿငိမ္သာြ းေတာ့မွ
‘က်ဳပ္နာရီက
ကိုးနာရီ
တစ္မိနစ္
တိတိ
ရွိသာြ းၿပီ၊
ဒါ
Aမွန္ဆံုးပဲ။
ခင္ဗ်ားတို႔နာရီေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႐ိုက္ခပ ဲြ စ္လိုက္ၾကဖို႔ပဲ’ လို႔ ေAာ္ေျပာေတာ့ ကားေပၚကလူေတြဆိုတာ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ သူတို႔လည္း သနားတဲ့မ်က္လံုး၊ ရယ္ခ်င္တ့မ ဲ ်က္လံုးေတြ၊ ေဒါသထြက္တ့မ ဲ ်က္လံုးေတြန႔ဲ ဝိုင္းၾကည့္လိုက္ၾကတာ ျပာျဖစ္သာြ းေလာက္တယ္။ Aဲဒါက တစ္ခါ။ တစ္ခါက ကိုေပေတာက
ကိုေပေတာAိမ္ကို
ေလးစားေလာက္တ့ဲ
လက္ဖက္ရည္ကေလး၊
မုန္႔ကေလးနဲ႔
Eည့္သည္တစ္ေယာက္
Eည့္ခံလို႔
လာတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးလည္းၾကာေရာ
Eည့္သည္က သူ႔နာရီကို သူ ၾကည့္ၿပီး ‘ျပန္Uီးမွဗ်ား… ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ခြဲေတာ့မယ္’ ဆိုေတာ့ ကိုေပေတာက ‘AတိAက်ေျပာပါဗ်ာ’ တဲ့။ Eည့္သည္က ႐ိုး႐ိုးေမးတယ္ ေAာက္ေမ့ၿပီး ‘Aဲ… ေနUီးဗ်… ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္မိနစ္’
ဆိုေတာ့
ကိုေပေတာ
Aားရပါးရရယ္တယ္။
Eည့္သည္လည္း
ေၾကာင္သာြ းတယ္။ ဘာပါလိမ့္ ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေAာင္
ရယ္ၿပီးမွ
‘နာရီကလည္း
စုတ္လွေခ်လား’
ဆိုေတာ့
Eည့္သည္က
ေနာက္တယ္ထင္ၿပီး ‘စုတ္ကာမွစုတ္ေရာဗ်ာ… ကမာၻေက်ာ္ ႐ိုးလက္စ္မွ Aစစ္ဗ်။ ေဖာရင္းက ပါလာတာ။ Aခ်ိန္ကလည္း
ကိုက္လိုက္သမွ
သူ႔လက္မွာပတ္ထားတဲ့
ႏွစ္ရာတန္
ကြက္တိပဲ’
လို႔
Sandoz
ေျပာေရာ ကို
ကိုေပေတာ
ထိုးျပရင္း
ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။
လက္တစ္ဖက္က
Aနားက
စာAုပ္ဖိတ့ဖ ဲ န္တံုးကို လွမ္းေပးတယ္။ Eည့္သည္က
‘ဘာလဲဗ်’
ဆိုေတာ့
Aခိုးထြက္သာြ းေAာင္ ခြဲသာပစ္လိုက္ေတာ့’ တဲ့။
‘ခြဲသာပစ္လိုက္
ဆရာေရ…
ခင္ဗ်ား
႐ိုးလက္စ္ကို
http://www.mmcybermedia.com
ဆယ့္ႏွစ္နာရီန႔ဲ
1 0 4
Eည့္သည္ခမ်ာ ျပန္သာသြားရတယ္၊ ကိုေပေတာကို ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္း သိသာြ းပံုမရဘူး။ ကိုေပေတာမိန္းမနဲ႔ သူ႔သားေပါက္စီကလည္း ကိုေပေတာကိုပဲ Aကဲခတ္ေနၾကတယ္။ ကိုေပေတာ ေျပာပံုဆိုပံုေတြဟာ
ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့တာ
သတိထားမိၾကတယ္။
ကိုေပေတာရဲ႕
AသားAေရေတြ၊
မ်က္လံုးေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ခုတေလာ ကိုေပေတာကေတာ့
ကိုေပေတာ
မ်က္လံုးေတြက
စင္းၿပီး
ဘယ္သူ႔မွ
ဂ႐ုစိုက္မေနပါဘူး။
႐ံုးကို
လည္ေနတယ္
လို႔
မနက္ကတည္းက
ထင္ေနၾကတယ္။ ထြက္သာြ းလိုက္တာ
မိုးခ်ဳပ္မွခ်ည္း ျပန္တယ္။ တစ္ေန႔ ကိုေပေတာမိန္းမက ‘ရွင္ ဘယ္သာြ းေနတာလဲ။ AေရးAေၾကာင္း ဆိုရင္ ရွင့္ ဘယ္လို လိုက္ရွာရမလဲ’ ဆိုေတာ့ ‘Aေၾကာင္းကိစၥ ရွိရင္ ဆူးေလနားက စိန္စကၠန္႔ နာရီဆိုင္ကို လာခဲ့’ တဲ့။ သူဟာ နာရီတစ္လံုးရဲ႕Aတြင္းသား တည္ေဆာက္ပံုကို သြားေလ့လာေနတာ တစ္လခြဲ ျပည့္ေတာ့မယ္ တဲ့။ သူ႔မိန္းမက
‘ရွင္
နာရီျပင္တ့ပ ဲ ညာ
သြားသင္တာလား’
ဆိုေတာ့
ကိုေပေတာ
ေတာ္ေတာ္
ေဒါကန္သာြ းတယ္။ ‘နာရီျပင္တ့ပ ဲ ညာ သြားသင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက နာရီျပင္စားမယ့္ေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။
နာရီတစ္လံုးရဲ႕
တည္ေဆာက္ပံုကိုသာ
ေလ့လာေနတာ…
ငါ့ဟာငါ
နာရီတစ္လံုးကို
တည္ေဆာက္ၾကည့္မလို႔’ ဆိုေတာ့ ကိုေပေတာမိန္းမက ‘ငါ့ေယာက္်ားေတာ့ ပစ္လိုက္ရၿပီထင္ပါရဲ႕’ ဆိုတ့ဲ မ်က္လံုးေတြန႔သ ဲ ာ ၾကည့္ေနရေတာ့တယ္။ တစ္ညေတာ့ ကိုေပေတာကလည္း
မိသားစုAားလံုး သူ႔Aေတြးနဲ႔
သူ၊
ထမင္းစားၿပီးတဲ့Aခ်ိန္ ကိုေပေတာ
မိန္းမနဲ႔
Eည့္ခန္းထဲမွာ သားကလည္း
ဆံုမိၾကတယ္။
သူတို႔ကိစၥန႔ဲ
သူတို႔
ထိုင္ေနၾကတယ္။ AဲဒီAခ်ိန္မွာ ခုနစ္နာရီထိုးသံ
Eည့္ခန္းနံရံမွာ
ခ်ိတ္ဆထ ဲြ ားတဲ့
ေပၚလာတယ္။ နာရီသံ တစ္ခ်က္ခ်င္းကို
တိုင္ကပ္နာရီေဟာင္းႀကီးက မိသားစု
တဒင္ဒင္န႔ဲ
သံုးေယာက္သား ပီပီသသႀကီး
“ဒီနာရီႀကီးဟာ တို႔ဘိုးဘြားလက္ထက္က နာရီႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီနာရီႀကီးက သစၥာမရွိေတာ့ဘူး။ Aဲဒီေတာ့ ငါတို႔ကလည္း သံေယာဇU္ထားစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ နာရီတစ္လံုးဟာ Aခ်ိန္မမွန္ေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ လိမ္ခ်င္ေကာက္ခ်င္လာၿပီဆိုရင္ နာရီေတြန႔ပ ဲ တ္သက္လို႔
ဘာလုပ္ေတာ့မလဲ။
Aမ်ိဳးမ်ိဳးေလ့လာၿပီးၿပီ။
ဒါ
ဘာျဖစ္လို႔
နာရီတစ္လံုးရဲ႕
ေျပာသလဲဆိုေတာ့
Aတြင္းသား
Aေဖဟာ
လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ၊
တည္ေဆာက္ပံုေတြ၊ နာရီသမိုင္းေတြ Aားလံုး ေလ့လာၿပီးၿပီ။ မင္းAေမရဲ႕ CQ နာရီေရာ၊ ငါပတ္ေနတဲ့ ငါသိပ္Aထင္ႀကီးေနတဲ့ Sandoz နာရီပါ တကယ္ေတာ့ ညာဝါးေနတဲ့နာရီေတြ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ စက္န႔လ ဲ ုပ္ထားတဲ့ နာရီAားလံုးဟာ လူေတြကို ညာေနၾကတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။
http://www.mmcybermedia.com
ၾကားေနရတယ္။ နာရီသံလည္း ဆံုးေရာ ကိုေပေတာက ေခါင္းကို တြင္တြင္ခါတယ္။ ၿပံဳးလည္း ၿပံဳးတယ္။
1 0 5
ေဖေဖ ေျပာရဲတယ္ကာြ … ကမာၻေပၚမွာရွိတ့ဲ ဘယ္နာရီျဖစ္ျဖစ္ Aလိမ္Aညာေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါ Aေဖရဲ႕ ေလ့လာမႈAား၊ Aေဖရဲ႕ ပါရမီ၊ Aေဖရဲ႕ ထက္ျမက္တ့ဉ ဲ ာဏ္ပညာနဲ႔ Aကဲျဖတ္ၿပီးမွ ရလာတဲ့ Aေျဖပဲ” ပထမေတာ့
သားAမိႏွစ္ေယာက္စလံုးက
နာရီန႔ပ ဲ တ္သက္လို႔
ကိုေပေတာ
ဘာေျပာေျပာ
စကားနည္းရန္စဲ ေနေနက်ထံုးစံAတိုင္း နားေထာင္႐ံုသက္သက္ပဲ ေနခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကိုေပေတာရဲ႕စကားေတြက ပံုမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ သိလာေတာ့
ေပါက္စီက
ေစာဒကတက္တယ္။ “ကမာၻေပၚမွာ Aင္မတန္ထင္ရွားတဲ့ နာရီႀကီးေတြ ရွိတယ္ Aေဖရဲ႕… ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ ခရပ္ဇ္ၿမိဳ႕က နာရီႀကီးက
Aခ်ိန္တြင္သာ
မကဘူး
ေနၾကတ္၊
လၾကတ္မယ့္
ကာလေတြကိုေတာင္
ျပႏိုင္တယ္။
လန္ဒန္ၿမိဳ႕က ဘစ္ဘင္း…” “ေတာ္ၿပီ
ငါ့သား…
မင္းမေျပာနဲ႔…
ငါေျပာမယ္…
Aဲဒီ
ဘစ္ဘင္းနာရီႀကီးဟာ
Aခ်င္း
သံုးဆယ့္ႏွစ္ေပေတာင္ ရွိတယ္။ ခ်ိန္သီးရဲ႕Aေလးခ်ိန္က ေပါင္ ေလးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ေလးတယ္။ နယူးေယာက္မွာရွိတ့ဲ ကိုးလ္ဂိတ္ နာရီႀကီး ဆိုရင္ သူ႔ထက္ႏွစ္ဆႀကီးတယ္။ ဒီနာရီႀကီးရဲ႕ မိနစ္တံက ဆိုရင္ သံုးဆယ့္ခုနစ္ေပေတာင္
ရွည္တယ္။
Aင္မတန္တိက်တဲ့နာရီႀကီးေတြ
လို႔
တစ္ကမာၻလံုးက
လက္ခံထားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့သား… ဒီကေန႔ ငါေျပာမယ္… Aဲဒီနာရီေတြဟာလည္း လိမ္ညာေနတာပဲ” ကိုေပေတာက သူ႔သားAစေဖာ္ေပးတာကို သူက ခ်က္က်လက္က် ျပန္ေခ်ပႏိုင္တယ္ ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးကို
ပင့္ထားတယ္။
ကိုေပေတာမိန္းမကေတာ့
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္
ထိုးတဲ့ၿပီး
သည္းေတာ့ခံၾက။
နာရီေတြရဲ႕
လက္ဖက္ခက ြ ္ထက ဲ လက္ဖက္တစ္ဖတ္ကို ႏႈိက္ၿပီး ၿမံဳ႕ေနလိုက္တယ္။ “ကိုင္း…
နာရီေတြAေၾကာင္း
Aေဖေျပာမယ္။
မင္းတို႔
ဆင့္ကျဲ ဖစ္စU္န႔ဲ နာရီေတြရဲ႕သမိုင္းကို ငါေျပာမယ္။ ပညာရွိေတြဟာလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္တယ္
Aဟမ္း…
ဒီလိုကြ…
ကမာၻUီးတုန္းက
ေက်ာက္ေခတ္လူသားေတြဟာ
ေနကို
နာရီ
လို႔
သတ္မွတ္တယ္။ သူတို႔က သူတို႔ေနတဲ့ဂူရဲ႕ AမိုးAက္ေၾကာင္းေတြထက ဲ က်လာတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ကို မွတ္ၾကတာ။ ရႊံ႕ေတြကိုလံုးၿပီး ေနေရာင္ျခည္က်တဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ကပ္ၾကတယ္။ Aမဲလိုက္ရမယ့္Aခ်ိန္ စသျဖင့္ေပါ့။ Aၿမဲရွိေနတာ
ဒါေပမဲ့
ေနသြားရာလမ္းေၾကာင္းက
မဟုတ္ဘူး။
ကမာၻUီးက
မွန္တာမဟုတ္ဘူး။
ရာသီUတုကလည္း
ေနေရာင္ျခည္ဆိုတာကလည္း
မွန္တာမဟုတ္ဘူး။
ႏွင္းမုန္တိုင္းေတြ၊
မိုးမုန္တိုင္းေတြ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေနဟာ နာရီဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒါက တစ္ခ်က္…” ကိုေပေတာက သူ႔မိန္းမနဲ႔ သားကို ၾကည့္တယ္။ ၿငိမ္ေနမွန္း သိေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္။ “ေနာက္တစ္ဆင့္က
ေနဟာ
ေနရာေရႊြ႕တတ္တယ္။
ေနာက္ေတာ့
ေနဟာ
လမ္းေၾကာင္းနဲ႔
သြားတတ္တယ္ ဆိုတာ လူေတြသိလာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေနကိုမၾကည့္ေတာ့ဘဲ Aရိပ္ကိုၾကည့္တ့စ ဲ နစ္ကို
http://www.mmcybermedia.com
ဆိုတာလည္း မင္းတို႔ ၾကားဖူးမွာေပါ့။
1 0 6
တီထြင္တယ္။ ေနနာရီ ဆိုတာေလ … တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကိုစိုက္ၿပီး ေက်ာက္ခဲေတြန႔ဲ မွတ္တ့ဲ စနစ္ေပါ့။ တိုင္ပတ္လည္က Aရိပ္ေတြကို Aေသမွတ္ၿပီး Aခ်ိန္ကို ခန္႔မွန္းယူၾကတယ္။ Aဲဒါ ခရစ္ေတာ္မေပၚခင္ ႏွစ္ေပါင္း ခုနစ္ရာ ကတည္းက ျဖစ္ေနတဲ့စနစ္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါလည္း မမွန္ပါဘူး။ ေရျပင္ေပၚမွာ ဘယ္လို ခဲလံုးမ်မွတ္ႏိုင္မလဲ။
ေနထြက္တာ
ေနဝင္တာ
ဟာလည္း
မွန္တာမဟုတ္ေတာ့
Aရိပ္ဟာလည္း
ဘယ္မွန္ႏိုင္ပါ့မလဲ” ကိုေပေတာက ေရေႏြးတစ္ခက ြ ္ ငွ႔ေ ဲ သာက္တယ္။ ကိုေပေတာ မိန္းမက လက္ဖက္ၿမံဳ႕ေနတုန္းပဲ။ ေပါက္စီကေတာ့ ဝါးခနဲတစ္ခ်က္သမ္းတယ္။ သူ႔ဇက္ပိုးကိုသူ ႐ိုက္တယ္။ “ဘီစီ ၃၀၀ ေလာက္မွာေတာ့ ဗက္ဘီလံုးၿမိဳ႕က ကဗာေရာဆပ္ဆိုတ့ပ ဲ ုဂၢိဳလ္က သတၱဳလံုးျခမ္းနာရီကို ထြင္တယ္။ Aေခါင္းပါတဲ့ သတၱဳခြက္ေပၚမွာ မွတ္သားထားတဲ့ မ်U္းေၾကာင္းေတြကတစ္ဆင့္ ဖတ္တ့န ဲ ည္းပဲ။ ဒါကလည္း ေႏြဆိုရင္
မမွန္ႏိုင္ပါဘူးကြာ။ ဆယ့္ေလးနာရီေတာင္
ထားပါေတာ့…
Aဲဒီနည္းလည္း
ေနဟာ
ေကာင္းကင္မွာ
ၾကာတတ္တာ မစြံဘူး။
ေဆာင္းဆိုရင္
သူတို႔မသိဘူးလား။
ဒါေပမဲ့
ဆယ္နာရီေလာက္ပၾဲ ကာၿပီး သိပ္ညံ့ဖ်င္းတဲ့ေကာင္ေတြ…
Aလယ္ေခတ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေနနာရီကို
ဆင့္ပာြ းယူတ့စ ဲ နစ္ေတြ တီထြင္ရင္းနဲ႔ပဲ ၿပီးရတာပါပဲ” သည္တစ္ခါေတာ့ လက္ဖက္ဝါးရင္းကပဲ ကိုေပေတာမိန္းမက သမ္းျပန္ေရာ။ ကုိေပေတာက သူ႔ကို ေထာက္ခံတယ္ထင္လို႔လား မသိဘူး၊ ပိုေတာင္က်ယ္လာေသးတယ္။ “ေနာက္ ေရနာရီ… ၾကားဖူးမွာေပါ့… ေၾကးဖလားကို ေဂါရီAရြယ္Aပ်ိဳဆံပင္ ဆယ့္ေျခာက္ေခ်ာင္း ဝင္႐ံု
Aေပါက္ေဖာက္၊
ေရထည့္ၿပီး
ေရကုန္ရင္
တစ္ေမာင္းမွတ္တယ္
ဆိုတာေလ။
ေAး…
သူတို႔ဆီမွာလည္း Aဲသလိုပဲ။ ေျမAိုးဖင္ Aေပါက္ေဖာက္ၿပီး ေရတစ္စက္ခ်င္း က်တာကို မွတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့
ေျမAိုးဆိုေတာ့
ေရမ်ားမ်ားရွိေနရင္
ေရကိုမျမင္ႏိုင္ဘူးေလ။
ခပ္ျမန္ျမန္က်ၿပီး
ဒီေတာ့
ေရနည္းသြားေတာ့
ဖန္Aိုးကိုထြင္တယ္။
ဖန္Aိုးကလည္း
ေရက်ေႏွးသြားျပန္ေရာ။
ေနာက္
Aေပါက္ဆို႔သာြ းတာ တို႔၊ Aေပါက္က်ယ္သာြ းတာ တို႔၊ ေရ ခဲသာြ းတာ တို႔ ရွိေသးတယ္။ Aဲဒီနည္းကလည္း
ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုေပေတာကိုယ္တိုင္ လက္ဖက္နည္းနည္း ၿမံဳ႕တယ္။ ေပါက္စီက စားပြဲေပၚကမဂၢဇင္းတစ္Aုပ္ လွမ္းဆြၿဲ ပီး ကိုေပေတာမိန္းမကေတာ့ ဆက္တီေနာက္မွီကို ေခါင္းကပ္ၿပီး ေမာ့ထားတယ္။ ဘာေတြစU္းစားေနတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ “တစ္ခါ… သဲနာရီ ေပၚလာျပန္ေရာ။ ဖန္ႁပြန္ထုလံုးရွည္တစ္ခုကို ခါးသိမ္သာြ းေAာင္ညႇစ္ထားတဲ့ ကိရိယာေလးပါပဲ။
Aထဲမွာ
Aင္မတန္ႏူးညံ့တ့ဲ
သဲ
ထည့္ထားတယ္။
Aေပၚကသဲ
ေAာက္Aကုန္က်သြားရင္ တစ္နာရီပဲ၊ ေနာက္ ေျပာင္းျပန္လွန္… ေAာင္မယ္… သဲနာရီက Aခုထိ Aေနာက္ႏိုင္ငံလႊတ္ေတာ္ေတြမွာ သံုးတုန္းေနာ္။ ဒါေပမဲ့ သဲနာရီေတြဟာ တစ္ခုန႔တ ဲ စ္ခု မတူၾကျပန္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ… သဲနာရီတစ္လံုးကို သြားေလရာ ဘယ္လိုယူသာြ းမလဲ။ ေနာက္ ဖေယာင္းတိုင္ကို
http://www.mmcybermedia.com
မဟုတ္လွပါဘူးကြာ”
1 0 7
Aရာမွတ္မွတ္ၿပီး မီးထြန္းတာတို႔ ဘာတို႔လည္း ရွိေသးတယ္။ ထားပါေတာ့ကာြ … AဲဒါေတြAားလံုးရဲ႕ Aေျဖဟာ မတိက်မေရရာဘူး ဆိုတာပဲ” သည္မွာတင္
ကိုေပေတာမိန္းမက
ဆတ္ခနဲ
ေခါင္းမတ္လိုက္တယ္။
ေဒါသေတြလည္း
ထြက္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြလည္း ျပဴးထားေသးတယ္။ “ဒီမယ္… ရွင္ ေျပာေကာင္းတိုင္း ေျပာမေနနဲ႔။ ရွင့္ နာရီကိစၥခ်ည္း လူတိုင္းေခါင္းထဲမွာရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မနက္ ဘာခ်က္ရမလဲ စU္းစားေနတာ၊ ရွင္ နည္းနည္းမွမသိတတ္ဘူး” ဒါေပမဲ့ ကိုေပေတာက သူ႔ မေျပာသလိုပဲ။ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္တ့ပ ဲ ံုပဲ။ စာသင္ခန္းထဲက ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေလနဲ႔ ဆက္ေျပာတယ္။ “ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းႀကီးေတြမွာ ေခါင္းေလာင္းတီးတဲ့ စက္ေတြ၊ ေနာက္ ပါရီက Aန္းရီဒါဗစ္ရဲ႕ နန္းတြင္းနာရီႀကီးေတြဟာ
ကေန႔နာရီေတြရဲ႕
ဖခင္
လို႔
ဆိုရမယ္။
Aဲဒီမွာ
ဂလီလီယို
ဆိုတ့ဲ
ငနဲတစ္ေကာင္က ေလတိုက္လို႔ လႊဲေနတဲ့မီးAိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ခ်ိန္သီးရဲ႕သေဘာကို ေတြ႔သာြ းျပန္တယ္။ လႊဲက်ယ္ က်ယ္သာြ းရင္ ပိုျမန္တာ၊ လႊက ဲ ်ယ္ က်U္းရင္ ပိုေႏွးတာ သတိထားမိသာြ းၾကတယ္။ Aဲဒီ ခ်ိန္သီးစနစ္န႔ဲ
လူေတြကို
ေသြးတိုးႏႈန္းတိုင္းဖို႔
ဆရာဝန္ေတြကို
သူ
ေျပာခဲ့တာေပါ့။
နာရီေတာ့
ျဖစ္မလာေသးဘူးေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳး ဝိုင္းဂင္က နာရီတစ္လံုးကို လုပ္တယ္” ကိုေပေတာမိန္းမက ထိုင္ရာက ထတယ္။ Aိပ္ခန္းဘက္ ဝင္သာြ းတယ္။ ေပါက္စီက မဂၢဇင္းကိုပစ္ခ်ရင္း တစ္ခါ သမ္းျပန္ေရာ။ သူလည္း ထမယ္ လုပ္ေတာ့ ကိုေပေတာက ေဒါကန္သာြ းတယ္။ “ေAး… Aဲဒါ ခက္တာေပါ့… ငါ Aခုေျပာေနတာ ျဖစ္စU္ပဲရွိေသးတာကြ၊ Aႏွစ္သာရ မပါေသးဘူး။ ငါ့ရဲ႕ေတြ႔ရွိခ်က္ကို ငါ မေျပာရေသးဘူး။ ငါ တစ္သက္လံုး လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားဖို႔ စU္းစားထားတဲ့ တစ္ခ်က္ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့
မနက္လင္းရင္
ငါ
ေျပာေတာ့မွာပါ။
ေနUီး…
Aခုနစကား
ဆက္ရUီးမယ္။
ဒီလိုကာြ …
ဒါေပမဲ့ကာြ … သူတို႔နာရီေတြကလည္း ခပ္ညံ့ညံ့ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေပၚတဲ့ လွ်ပ္စစ္နာရီတို႔၊ ကြာ့ဇ္တို႔၊ ခရစ္စတယ္လ္တို႔၊ ပိုင္ဇိုAီလက္ထရစ္တို႔၊ ကြန္ပ်ဴတာ႐ိုက္စ္တို႔ဟာ ေတာ္ေတာ္ကို မွန္တယ္ လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းသံုးေထာင္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေသာင္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ နာရီတစ္လံုးရဲ႕ တာဝန္ဟာ Aခ်ိန္ျပ႐ံုသက္သက္ပဲ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တစ္စကၠန္႔မွ ေနာက္မက်ဘူးဆိုရင္လည္း ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ လူေတြရဲ႕Aထင္ပါ။ တကယ္က နာရီေတြAားလံုးဟာ မွားေနတယ္။ Aေဖေျပာခဲ့တာAားလံုး ကို ျပန္ခ်ဳပ္ရင္ ကမာၻUီးကေန ကေန႔Aထိ ေပၚခဲ့တ့ဲ နာရီစနစ္ေတြဟာ မွားေနတယ္။ နာရီAခ်ိန္ေတြကလည္း လြဲေနတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တစ္ကမာၻလံုးက နာရီေတြAားလံုးကို ႐ိုက္ခဖ ဲြ ်က္ဆီးပစ္ရမယ္။ တစ္ကမာၻလံုး ဘယ္ေနရာမွာျဖစ္ျဖစ္ နာရီတစ္လံုးမွကို မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာၿပီ ဆိုေတာ့မွ Aေဖ့ရဲ႕ နာရီကို ထုတ္ျပခ်င္တယ္။ Aင္မတန္ထူးဆန္းတဲ့ နာရီတစ္လံုး Aေဖ့မွာ ရွိေနၿပီ။ မနက္မိုးလင္းရင္ Aေဖ ျပေတာ့မယ္။ ကိုင္း… Aိပ္ေတာ့ ငါ့သား…”
http://www.mmcybermedia.com
နာရီန႔ပ ဲ တ္သက္လို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္လူေတြ ရွိတယ္။ ဂ်က္ေကာ့ေဇး တို႔၊ ဂ႐ူးAီး တို႔၊ နစ္ကိုဖတ္ဒ႐ူး တို႔…
1 0 8
Aခုမွ ေပါက္စီလည္း စိတ္လတ ြ ္လက္လတ ြ ္ ျဖစ္သာြ းရေတာ့တယ္။ ကိုေပေတာ Aိပ္ခန္းထဲဝင္သာြ းေတာ့ ကိုေပေတာမိန္းမက Aိပ္ေနလိုက္တာ Aိပ္မက္ေတာင္ မက္ေနေလာက္ၿပီ။ ***
-၄မနက္ မိုးလင္းလို႔ Aားလံုး Aိပ္ရာကႏိုးေတာ့ Eည့္ခန္းထဲက တိုင္ကပ္နာရီႀကီးဟာ ကြဲေနတယ္။ လက္တံေတြ လိမ္ေကာက္ေနတယ္။ မွန္စေတြဟာလည္း ကြဲေၾကျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္Aုတ္ခံုေပၚမွာ ကိုေပေတာရဲ႕ Sandoz နာရီေရာ၊ သူ႔မိန္းမရဲ႕နာရီေရာ တူန႔ထ ဲ ုထားသလို ျပားကပ္ ေၾကမြေနတယ္။ ကိုေပေတာကေတာ့ Eည့္ခန္းထဲမွာ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ထိုင္ေနတယ္။ မ်က္လံုးသူငယ္Aိမ္ေတြက လည္ေနတယ္။ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးေယာင္သန္းေနတယ္။ ပါးစပ္က တတြတ္တတ ြ ္န႔ဲ ရြတ္ေနတယ္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြလည္း သီးထေနတယ္။ ကိုေပေတာမိန္းမေရာ သားAမိႏွစ္ေယာက္ဟာ
ေပါက္စီပါ
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ
သက္ျပင္းေတြခ်လိုက္ၾကတယ္။
ႏိုးတဲ့Aခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္
Eည့္ခန္းထဲကို
Aားလံုးဟာ ၾကည့္ၿပီး
ေနာက္က်သြားၿပီ။
သေဘာေပါက္သာြ းၾကသလို
သားAမိႏွစ္ေယာက္
ဝင္လာတာေတြ႔ေတာ့
ကိုေပေတာမ်က္ႏွာ တည္သြားတယ္။ “ကိုင္း… လာၾက… ကေန႔ေတာ့ ငါ Aေစာႀကီးႏိုးေနတာ။ ညကငါေပးတဲ့ ကတိAတိုင္း ငါ့ရဲ႕နာရီကို ျပမလို႔ပဲ။
Aင္မတန္
ထူးဆန္းတဲ့
နာရီတစ္လံုး
ငါ
ရထားၿပီ။
မၾကာခင္မွာ
ဒီနာရီရဲ႕Aာနိသင္ကို
ငါေျပာေတာ့မယ္” သားAမိႏွစ္ေယာက္က ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရတယ္။
သည္Aခ်ိန္ဟာ ကိုေပေတာျပမယ့္နာရီ ဆိုတာထက္ ကိုေပေတာကို ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာပဲ သူတို႔ စU္းစားေနရေတာ့တယ္။ ေပါက္စီက သူ႔Aေမကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔Aေမက ေခါင္းညိတ္ျပတယ္၊ သြားၿပီ ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့။ “ကိုင္း… ဒီမယ္ ၾကည့္…” ကိုေပေတာက Aက်ႌကိုခၽြတ္လိုက္တယ္။ ခ်က္Aေပၚ လက္ေလးလံုးေလာက္ ဗိုက္တည့္တည့္က ေမြးရာပါမွ႔ႀဲ ကီးတစ္လံုးကလြဲရင္ ဘာမွမရွိဘူး။ “ေဟာဒီမွာ… ငါ့ရင္ဘတ္မွာ နာရီတစ္လံုး ျမင္ရဲ႕လား။ ငါ့ရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုၾကားမွ လက္တံေတြ ေတြ႔ရဲ႕လား။ လည္စလုတ္ေAာက္က ခ်ိဳင့္ကေလးက ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေနရာ၊ ဘယ္ဘက္ႏို႔သီးေခါင္းက
http://www.mmcybermedia.com
ကိုေပေတာ တစ္လံုးခ်င္းေျပာေနတာကို
1 0 9
သံုးနာရီ ေနရာ၊ ညာဘက္ႏို႔သီးေခါင္းက ကိုးနာရီ ေနရာ၊ ေဟာဒီမ႔ႀွဲ ကီးက ေျခာက္နာရီ ေနရာ။ ဒီနာရီ ငါ့မွာေပၚလာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိသာြ းၿပီ။ ငါလည္း စမ္းၿပီးၿပီ။ လက္တံေတြ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ငါ့ဆံပင္ေတြ ျပန္နက္ကုန္တယ္၊ ေရွ႕ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ တစ္ေခါင္းလံုး ျဖဴဆြတ္သာြ းတယ္။ ဘဝကိုပါ Rewind လုပ္ႏိုင္တ့ဲ နာရီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမနက္မွာ လိုAပ္စာြ ပဲ ငါ့နာရီရဲ႕ လက္တံေတြကို ခ်ိဳးပစ္လိုက္ရတယ္။ ဒီနာရီက Aင္မတန္တိက်တဲ့ Aခ်ိန္ကို ျပ႐ံုတင္ မကဘူး၊ နာရီပိုင္ရွင္ျဖစ္တ့ဲ ငါ့ကိုပါ ငယ္ေစႏိုင္-ႀကီးေစႏိုင္တယ္။ ဒီAတိုင္းလည္း ရပ္ထားႏိုင္တယ္။ ဆိုလိုတာက နာရီလက္တံေတြ ေနာက္ကို ခပ္မ်ားမ်ား လွည့္ေပးရင္ ငါ ငယ္သာြ းမယ္၊ ေရွ႕ကို မ်ားမ်ားလွည့္လိုက္ရင္ ငါ Aိုသာြ းမယ္၊ ဒါပဲ” “ဒါေပမဲ့ ငါ AခုAေျခAေနကို Aႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ AခုAခ်ိန္ဟာ ငါ့Aတြက္ Aေကာင္းဆံုးAခ်ိန္ပဲ၊ ငါ့Aတြက္ Aရင့္က်က္ဆံုး Aခ်ိန္ပဲ။ ဒီAခ်ိန္ကို ငါ AမိAရ ဖမ္းထားလိုက္တယ္။ ဆိုလိုတာက ငါ့နာရီစက္ေတြကို ငါ ဒီမနက္ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ငါဟာ ဒီAတိုင္းပဲ တည္ရွိေနေတာ့မယ္။ မင္းတို႔သားAမိကေတာ့ ကံကုန္ေန႔ေစ့တ့A ဲ ထိ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးရင့္ရင္း ေသသြားၾကသည့္တိုင္ ငါဟာ ဒီAတိုင္း က်န္ရစ္ခ့လ ဲ ိမ့္မယ္။ ငါဟာ
ႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဒီAတိုင္းက်န္ရစ္ခ့လ ဲ ိမ့္မယ္။
ေစာင့္ဖူးမယ္။
ငါဟာ
ငါ့နာရီစက္ေတြကို
ငါ
AခုAေျခAေနက ဒီမနက္ပဲ
တစ္ေရြးသားမွ
ရပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။
Aရိေမတၱယ်ျမတ္စာြ ဘုရားကို
Aပြန္းAရွ
မခံႏိုင္ဘူး။
တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္
ငါ
ဒါေၾကာင့္
မထင္န႔၊ဲ
ဒါဟာ
ပါရမီကျဖစ္လာတဲ့ AသီးAပြင့္ပဲ။ ဒါကို ငါ ခူးဆြတ္ခံစားတာပဲ ျဖစ္တယ္။ Aေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ ငါ ဒီAေျခAေနAတိုင္းပဲ ငါ ေနခဲ့ပါရေစေတာ့။ ငါဟာ Aရင္က နာရီတစ္လံုးဟာ Aခ်ိန္မွန္ဖို႔ပဲ လိုတယ္လို႔ ခပ္တိမ္တိမ္ ေတြးမိတယ္၊ လူေတြဟာ နာရီမရွိရင္လည္း မရႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ထင္ခ့တ ဲ ယ္၊ လက္ေကာက္ဝတ္ေသြးေၾကာေတြကို ငါ Aထင္လဲြခ့ဖ ဲ ူးတယ္။ Aခုေတာ့ ငါ့ဟာငါ
ျပန္ရွက္ေနတယ္။
ငါ
တစ္ခုပဝ ဲ မ္းနည္းတာက
လြမ ဲ ွားေနတဲ့
နာရီေတြန႔ဲ
ကမာၻႀကီးဟာ
ေယာင္တိေယာင္န ခရီးသြားေနတာကိုပဲ…” AဲဒီAခ်ိန္မွာပဲ သြားေခၚတယ္။
ကိုေပေတာမိန္းမက
ေပါက္စီက
Aိမ္ေဘးက
ေပၚတာကက္တစ္စီး
ေယာက္်ားႀကီး
သြားငွားတယ္။
ေလးငါးေယာက္ကို
ကိုေပေတာကို
ေခ်ာ့ၿပီး
ကိုေပေတာမိန္းမက ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ
ကားထြက္ခါနီးမွ
စာAုပ္ေတြ၊
Aိမ္တံခါး
စာရြက္စာတမ္းေတြန႔ဲ
ျပန္ဖြင့္တယ္၊
Aိမ္ထဲ
ျပန္ထက ြ ္လာတယ္။
ေနာက္
ျပန္ဝင္တယ္။ သူ႔သားကို
လွမ္းေျပာတယ္။ “ေတာ္ေသးတယ္…
သတိရလို႔။
မင္းAေဖ
Aရင္တစ္ခါ
Shock
႐ိုက္ဖူးတဲ့
လူနာ
မွတ္တမ္းေဟာင္းေတြ ေမ့က်န္ရစ္ခ့ေ ဲ တာ့မလို႔” တဲ့။ ကားထြက္လာေတာ့ ေပၚတာကက္ကားရဲ႕ Aရိပ္ဟာ ေနနာရီန႔သ ဲ ာဆိုရင္ ရွစ္နာရီသာသာေလာက္ ရွိၿပီ ဆိုတာကို ျပေနတယ္။
(စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္း၊ Aမွတ္ ၆၃၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ - Eၿပီလ)
http://www.mmcybermedia.com
ကားေပၚတင္တယ္။ ကိုေပေတာကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး ထိုင္လိုက္တာပါပဲ။
1 1 0