ONRUSTIGE KILOMETERVRETER IRIS VAN DER MEER UIT BAKHUIZEN

“Basic, zonder toilet en douche, vind ik wel wat hebben”

ONRUSTIGE KILOMETERVRETER IRIS VAN DER MEER

Iris van der Meer komt niet uit een reislustige familie en het is ook niet zo dat haar jeugd alleen maar in het teken van sport stond. Waar komt dan die fascinatie voor het wandelen in verre landen vandaan? Onrust, geeft Iris schoorvoetend toe. Als ze hier is, wil ze dáár zijn. En als ze daar is, wil ze verder. Zoiets. Hoe dan ook, het heeft haar gebracht in landen als Bolivia, Peru, Argentinië, nabij de nog werkende vulkaan Fuego in Guatemala, in India en in het basiskamp van de Mount Everest in Nepal. Wie verre reizen maakt, kan veel verhalen, blijkt ook bij haar thuis in Bakhuizen, waar ze op haar praatstoel zit.

OOp de eetkamertafel liggen boeken over IJsland. “Daar gaan we volgende maand naartoe”, zegt Iris van der Meer. ‘We’, dat is samen met vriend Bastiaan Witteveen. Een uitzondering, want Iris is altijd alleen op stap. Dezelfde maand staat ook Jordanië nog op het programma waar ze onder andere de historische stad Petra gaat bezoeken. Vooral bekend vanwege de in de rotsen uitgehakte graftombes.

NEGEN MAANDEN DOOR ZUID-AMERIKA

Lopen, wandelen, tochten maken, geef het een naam, Iris is er verzot op. “Tijdens mijn opleiding, bivak in de Ardennen, vreselijk vond ik dat. Altijd regen en kou, maar wél met tassen op je rug. Dát vond ik wel leuk. Ik ben naar Thailand geweest. Daar heb ik een driedaagse jungletocht gemaakt. Dat was het helemaal. Toen was het hek van de dam en is het idee geboren om eens een grote reis te maken.”

We schrijven 2016, Iris is dan (pas) 24 jaar oud. “Op de terugreis van vakantie had ik altijd zoiets van ‘ik had nog niet naar huis gewild’. En toen heb ik besloten om een enkele reis te boeken en pas naar huis te gaan als het klaar is.” Het resulteerde een jaar later in een negen maanden durende reis door Zuid-Amerika, van Colombia in het noorden tot het zuidelijkste puntje van de wereld in Argentinië. En of dat nog niet genoeg was knoopte ze er nog zes weken Mexico achteraan. Colombia, Mexico? Die landen staan nogal eens negatief in het nieuws. Lachend: “Mijn ouders stonden ook niet te springen, het was in de periode van de

“IK GA MIJN LEVEN NIET RISKEREN MET HET BEKLIMMEN VAN EEN BERG”

Helemaal links loopt Iris van der Meer tijdens Everest base camp trektocht in Nepal

”NEPAL IS HET WALHALLA”

De top van de Huayna Potosiberg in Bolivia is bereikt. Dit is een berg van 6.088 meter.

ontvoering van Derk Bolt van Spoorloos. Maar die zat in een heel ander gebied.” Ze vertelt het nuchter. “Ik ben in Rio de Janeiro ook in de favela’s geweest. Met een gids en niet in de ergste buurten. Je moet het ook niet opzoeken, natuurlijk.” heb daar veel tochten gemaakt met een groep waarmee je soms drie, vier of vijf dagen onderweg bent. Dan leer je elkaar goed kennen. Dat is zó leuk. Daar heb ik ontdekt dat ik dat het allermooist vind, wandelen in heuvelachtig gebied. Niet per se klimmen. Ik heb de film gezien over het drama op de Mount Everest in 1996 toen er acht mensen omkwamen in een sneeuwstorm. Ik hoef daar niet op, maar ik wil wél ervaren waarom ze zoveel risico nemen voor zo’n tocht. Ik kwam er toen achter dat er in Bolivia een berg was van 6.088 meter hoog waar je zonder klimervaring omhoog kon. Dat heb ik gedaan. Daar zat je ook echt met klimgordels aan elkaar, vier broeken aan omdat het zo koud is en klimijzers aan je schoenen. Heel zwaar, maar een mooie ervaring. Bijzonder om mee te maken.

Tijdens het tochten maken, ontstaan vriendschappen. Maar het is niet zo dat je maanden met elkaar optrekt, want iedereen heeft zijn eigen voorkeur en plan. Ik heb twee dames uit Sao Paulo opgezocht en ben bij een meisje in Berlijn geweest, maar verder niet, hoor. Het blijft bij een berichtje op Facebook of zo.”

MOUNT EVEREST

Na Zuid-Amerika had Iris helemaal de smaak te pakken van het tochten maken door heuvelachtig gebied. “Ik ben met een vriendin naar India gegaan en daarna ben ik zelf nog doorgereisd naar Nepal. Dat was het walhalla voor als je naar de bergen wilt. Ik ben naar het basiskamp van de Mount Everest geweest, op 5.364 meter hoogte. Hoger mag je zonder vergunning niet. Dan voel je echt wat die mensen voelen die doorgaan naar de top. Niets voor mij trouwens. Ik ga mijn leven niet riskeren met het beklimmen van een berg.” Bovendien is het op zijn zachtst gezegd nogal prijzig, geeft Iris toe. Alles bij elkaar opgeteld ben je zo een kleine 30.000 euro kwijt. Iris werkt in het dagelijks leven in een pizzeria in Lemmer.

PIETERPAD

Met het walhalla van de wandeltochten door de bergen in het achterhoofd moet wandelen in de heuvels van haar geliefde Gaasterland toch behoorlijk saai zijn. “Dat is niet met elkaar te vergelijken, natuurlijk”, zeg ze. En dan enthousiast: “Maar toch wandel ik hier ook veel. Ik wandel graag. We zouden een rondreis van twee maanden door Amerika maken, maar corona gooide roet in het eten. Toen heb ik het Pieterpad gelopen. Ik dacht, dat ga ik gewoon doen. Van tevoren had ik bedacht om 35 kilometer per dag te lopen, maar dat was geen doen met achttien kilo uitrusting op mijn rug. Ik heb er dus iets langer over gedaan.”

JORDAN TRAIL

Op de vraag of het de onrust is dat haar drijft, wordt door vriend Bastiaan heftig geknikt. Lachend zegt ze: “Misschien is dat het inderdaad wel. En het onderweg zijn. Ik heb na een poosje wel vaak het gevoel van ‘het wordt wel weer eens tijd om te gaan’. Maar dat kan ook heel iets kleins zijn zoals een paar dagen Milaan waar ik in april was. Even iets nieuws, een nieuw avontuur. De bergen hebben een enorme aantrekkingskracht. Ik kies nu wel voor landen waar je die hebt. Australië trekt me totaal niet, ondanks dat daar óók bergen zijn. Nieuw-Zeeland wel, dat lijkt me geweldig. Dat is wel een soort van het ultieme omdat ik het idee heb dat je daar alles vindt als je van wandelen en natuur houdt. En onze Amerika-reis. Daar heb ik ook heel veel zin in.”

Zoals gezegd is Iris vooral alleen op stap. Voor Jordanië maakt ze een uitzondering. “Daar alleen reizen vond ik wel een dingetje. Na zoeken kwam ik uit bij de Jordan Trail. Dat is een wandelreis van vijf dagen door de woestijn. Basic, zonder toilet en douche, maar dat vind ik ook wel weer wat hebben. Met als hoogtepunt Petra. Het is in een groep, maar het is geen ‘busje-in-busje-uit-reis’.”

”AUSTRALIË TREKT ME TOTAAL NIET”

Bas Weij enberg 'Ik leef voor gezelligheid!'

Bas Weij enberg (48 jaar) werkt bij na 30 jaar bij Empatec. Hij is lasser bij Empatec Metaal in Sneek. Hij werkt op één van de afdelingen van Lankhorst, een recyclingbedrij f. Bas werkt samen zij n vrouw Willemien. Ook zij is lasser. Bas is hier enorm trots op!

Familie

Bas is samen met zij n broer opgegroeid in een liefdevol gezin. Zij n familie is zij n alles! Leren was moeilij k voor hem, hierdoor zat hij regelmatig met zichzelf in de knoop. Daarom is hij naar praktij kschool het Ambelt in Zwolle gegaan. Hier is hij opgeleid tot hovenier, een geweldige prestatie. Na zij n opleiding is hij aan het werk gegaan bij Empatec. Nadat hij op verschillende locaties heeft gewerkt is hij nu uiteindelij k lasser geworden bij Empatec Metaal. Een beroep dat perfect bij hem past!

Samen aan het werk

“Tij dens mij n werk ontmoette ik Willemien, ze liep stage bij Empatec. Ik maakte een praatje met haar en het klikte meteen. Sindsdien hebben we een relatie, we zij n nu 21 jaar gelukkig getrouwd. En we werken ook nog samen, we zij n allebei lasser. Ik heb het nog steeds heel erg naar mij n zin bij Empatec. Ik werk graag met mij n collega’s, daar haal ik mij n plezier uit. Elke ochtend stap ik samen met Willemien in de auto naar het werk en dan kij ken we wat de dag ons gaat brengen.”

Leef!

“Ik heb heel veel mensen verloren in mij n leven. Hierdoor ben ik anders naar de wereld kij ken. Als ik wél kan leven en lol kan maken, krij g ik een heerlij k gevoel: ik kan nog verder leven. Je moet gewoon lachen en niet te veel frustraties opbouwen. Daar is het leven te kort voor. Ik blij f niet lang in vervelende dingen hangen, dat is zonde. Ik lach veel en leef voor gezelligheid. En de gezelligheid, die vind ik bij Empatec!”

Ik ben Bas en ik laat me niet beperken!

Ik kan mij niet voorstellen dat dit nu mij n leven is

Yuliia Kazelska (23 jaar) is iets meer dan twee maanden geleden met haar oma, haar klasgenoot Anastasia en hond en kat gevlucht vanuit Oekraïne. Gemeente De Fryske Marren organiseert de opvang van de Oekraïense vluchtelingen. Dit gebeurt op dit moment op drie locaties. Samen met Pastiel worden mensen die dat willen, begeleid in het vinden van een baan.

Opgroeien

Yuliia groeit op in een gezin met haar ouders en een oudere broer. Wanneer ze zes jaar is, raakt haar vader vermist en staat haar moeder er alleen voor. Haar broer vertrekt later naar Rusland. Yuliia bouwt haar leven op en rondt een studie aan de Universiteit af. Op het moment van de oorlog woont ze in Kharkiv, ook bekend als Charkov. Het is de op een na grootste stad in Oekraïne, gelegen in het noordoosten van het land. Haar moeder woont dan al twee jaar in Israël. Ze werkt hier hard zodat zij in Oekraïne een beter bestaan kunnen opbouwen. Yuliia’s broer die samen met zij n vrouw en kind alweer geruime tij d in Rusland woont, begrij pt de situatie rond de oorlog niet. In de media daar wordt geen eerlij k verslag gedaan over de oorlog, haar contact met hem verloopt daarom stroef.

Barre tocht

De keuze om te vluchten is niet zomaar gemaakt. Yuliia is al jaren bezig om een vervallen appartement op knappen, alleen de keuken moet nog geplaatst worden. Alles achterlaten, daar wil ze eerst niet aan denken. Maar de bommen blij ven vallen en er is geen elektriciteit. Yuliia neemt haar oma en haar klasgenoot Anastasia in huis. Yuliia: ‘Ik vertelde oma om onder de trap te blij ven omdat dat de veiligste plek van het huis was.’ Als de Russen op vij f kilometer afstand genaderd zij n en de bommen op 500 meter vallen, vluchten ze. Een barre tocht, waarvan acht dagen in de trein naar Polen. Hier wachten vrij willigers die hen naar Nederland brengen.

‘Ik hoor wel van mensen dat mij n verhaal bij zonder is maar ik ben niet speciaal, iedereen heeft een eigen verhaal!’

Opvang en werk

Eenmaal in Nederland komen ze terecht in Friesland waar ze worden opgevangen in Hotel de Oorsprong in Sint Nicolaasga. Korte tij d later komt ook haar moeder in Nederland aan. Yuliia: ‘Ik ben nog wel af en toe angstig, vooral harde geluiden maken mij bang. Misschien dat ik daar hulp voor moet zoeken.’ In opdracht van Gemeente De Fryske Marren ondersteunt Pastiel de vluchtelingen die graag aan het werk willen. Pastiel brengt Yuliia in contact met uitzendbureau Werktij d. Ze kan al snel aan de slag bij Holiday Ice in Sint Nicolaasga, waar zij ij sjes inpakt. Yuliia: ‘Werken geeft afl eiding, de hele dag hier zitten en niets doen wil ik niet. Ik zou hier ook heel graag lesgeven in Pilates, daar heb ik een opleiding voor gevolgd. Ik hoor wel van mensen dat mij n verhaal bij zonder is maar ik ben niet speciaal, ieder heeft een eigen verhaal!’

Yuliia vertelt dat iedereen in Nederland erg vriendelij k is en begrip toont.