Zware overlast?

Wij hebben ú nodig

Overal is weleens wat. Een burenruzie, een akkefietje over herrie of afval; meestal lossen bewoners dit zelf op. Een goed gesprek geeft vaak lucht en waar nodig kan Buurtbemiddeling helpen. Maar gaat het om zware overlast, waar veel buurtbewoners onder lijden, dan wordt het een ander verhaal…

“Als je niet meer kunt slapen door het gedrag van één van je buren, of je niet meer veilig voelt in je eigen huis of straat, dan is er écht een probleem. Heel begrijpelijk dat huurders een snelle oplossing van Zayaz verwachten, maar helaas is het niet zo eenvoudig”, legt Hanny* uit, een van onze consulenten complexe problematiek. “Bij zulke ernstige overlast gaat het vaak om mensen met verslavings- en/of psychiatrische problemen, daarom schakelen we eerst hulpverlening in. Het gebeurt regelmatig dat zij hulp weigeren of zelf niet zien wat zij veroorzaken en de schuld bij de andere bewoners leggen. Wordt de situatie onhoudbaar en is er geen andere oplossing, dan kunnen we gaan denken aan uithuiszetting. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan; als verhuurder kunnen wij daar niet over beslissen. Dat is aan de rechter en ook die zal een bewoner niet zomaar op straat zetten. We moeten eerst een dossier opbouwen om de rechter ervan te overtuigen hoe ernstig de problemen zijn.”

Tien keer gebeld

“De omwonenden die de overlast ervaren, denken soms: ‘ik heb al tien keer gebeld, dus nu weten ze het wel bij Zayaz’, maar zo werkt het niet. Natuurlijk noteren we die gesprekken, maar ze vormen geen bewijs voor de rechtbank. Daar zijn brieven of e-mails voor nodig, en liefst ook foto-, film- of geluidsmateriaal. Anonieme meldingen voegen we wel toe aan het dossier, maar de rechter neemt ze niet mee in de uitspraak. Al met al kost zo’n procedure veel tijd, het vraagt een lange adem van de omwonenden. We begrijpen hoe moeilijk dat is, maar hopen toch dat zij niet het vertrouwen verliezen en blijven melden: bij ons en bij de politie. We hebben elkaar echt nodig! Het bijhouden van een overlastdagboek is een goed idee. Wat gebeurt er precies en hoe lang duurt het? Je hoeft er ’s nachts je bed niet voor uit; je weet de volgende ochtend nog wel of je vijf minuten of drie uur hebt wakker gelegen. Dat soort informatie is heel belangrijk.”

‘Ik heb al tien keer gebeld, dus nu weten ze het wel bij Zayaz’

‘Jullie zetten hier maar alles neer’

‘Jullie zetten hier maar alles neer en wij zitten ermee’, is een uitspraak die we geregeld van huurders horen. Als sociale woningcorporatie zijn we er juist voor kwetsbare mensen. Door de bezuinigingen in de zorg, is er minder plaats in instellingen en komen mensen eerder terug in de wijk. Ook dat is geen keuze die we als Zayaz zelf maken, dat bepaalt de overheid. Het probleem is dat iedereen het recht heeft om in de wijk te wonen, maar niet iedereen daartoe in staat is. Als we alles hebben geprobeerd, maar iemand wil of kan echt niet zelfstandig wonen zonder overlast te veroorzaken, dan isuithuiszetting het laatste redmiddel.”

Kortom, ingewikkeld, en geen gemakkelijke baan zeker? “Dat klopt, ik hoor soms: ‘wat een rotbaan heb jij’, maar als het lukt om samen met de omwonenden de rust terug te brengen, is het dankbaar werk. Hoe vervelend het ook is voor degene die het huis moet verlaten. Maar uiteindelijk is hij of zij zelf ook gebaat bij een passende woonvorm en meer begeleiding.”

‘Gelukkig klim ik weer een beetje op‘

Peter* woont sinds twee jaar in Den Bosch. Hij kwam zelf uit een moeilijke situatie en kreeg met urgentie een appartement toegewezen. “Vooraf werd mij verteld dat een buurman met psychische problemen nogal eens voor overlast zorgde. Omdat ik zelf hulpverlener ben, dacht ik heel optimistisch: dat kan ik wel aan, het zal wel meevallen. Vol goede moed trok ik in de woning. Toen ik ging kennismaken met de andere bewoners, zeiden ze al: veel sterkte, weet waar je aan begint. En inderdaad, het bleek allesbehalve mee te vallen.

Buurman Joop* schreeuwde dag en nacht, bonkte op de muren, bedreigde mij en andere buurtbewoners. Er was zelfs al een bewoonster vanwege hem vertrokken. Hij vernielde auto’s en dreigde het huizenblok in de fik te steken. Waar ik gehoopt had een nieuwe start te maken, kwam ik in een nieuwe hel terecht. Ik probeerde hem te benaderen, te helpen, in gesprek te gaan, maar niets hielp. Door mijn werk weet ik hoe de hazen lopen, dus ik ben verschillende instanties gaan benaderen. Natuurlijk de politie en Zayaz, maar ook de GGZ, die verantwoordelijk was voor zijn begeleiding. Ik was er dagelijks mee bezig en inmiddels kwamen ook de andere buren bij mij met hun verhalen. Ik maakte verslagen en leverde ze in bij Hanny. We hebben een goede band gekregen, zij had veel aan mijn meldingen (meer dan 100!) en ik aan haar hulp; bij haar kon ik alles van mij af praten. Toen de uitzettingsprocedure eenmaal gestart was, kreeg ik een tijdelijke woning van Zayaz om tot rust te komen.

Zodra Joop vertrokken was, kon ik terug, maar helaas waren mijn problemen daarmee niet over. Al die tijd heb ik op scherp gestaan, het kostte zoveel energie, dat ik daarna alsnog in een depressie raakte. Inmiddels heb ik mijn huis terug, met leuke nieuwe buren, en klim ik gelukkig weer een beetje op. Het heeft me veel gekost, maar ik kijk weer positief naar de toekomst.”

* om begrijpelijke redenen hebben we de namen van de betrokkenen veranderd.