4 minute read
Media i bezpieczeństwo
Alicja Antoniewicz-Mikuła
Advertisement
XXI wiek to czas szybkiego, nieustannego rozwoju mediów i cyberprzestrzeni. To czas, w którym świat narzędzi IT otacza nas ze wszystkich stron. Na każdym kroku spotykamy się z jakimś nośnikiem cyfrowym, w życiu codziennym towarzyszą nam wszelkiego rodzaju urządzenia. Dzieci urodzone po roku 2000 w zasadzie nie znają rzeczywistości bez multimediów. Od najmłodszych lat mają niemal nieograniczony dostęp do telefonów, tabletów, komputerów czy konsol. Coraz częściej nawet najprostsze zabawki naszpikowane są elektroniką – świecą, grają, „mówią”. Każdego dnia spędzamy wiele godzin, przeglądając zasoby internetu – znajdujemy w nich zarówno treści wartościowe, jak i bezużyteczne, ale nie zawsze bezpieczne, jak na przykład fake newsy. Jak uczyć dzieci i młodzież funkcjonowania w tym skomplikowanym cyfrowym świecie?
70 OPINIE, REFLEKSJE, DOŚWIADCZENIA REFLEKSJE 4/2021
Złoty środek
Przede wszystkim powinniśmy zadbać o umiejętne wykorzystywanie dostępnych mediów. Pierwszymi nauczycielami w tym zakresie są rodzice, będący dla swojego dziecka oknem na świat, przykładem i wzorem do naśladowania. Zatem zwróćmy uwagę na własne postępowanie i ilość czasu marnowanego na przykład z telefonem w dłoni. Zastanówmy się, ile czasu spędzamy z najbliższymi bez smartfonów, tabletów czy telewizora?
My, dorośli, jesteśmy ostatnim pokoleniem dorastającym w czasach „przedcyfrowych”. Nauczmy więc swoje dzieci spędzania czasu wolnego bez elektroniki. Nie zakazujmy dostępu do mediów, postarajmy się natomiast wypracować pewien złoty środek. Dobrze wykorzystana przestrzeń internetu pozwala się rozwijać społecznie, edukacyjnie, zawodowo, twórczo. Pamiętajmy jednak, że portale społecznościowe nie zastąpią prawdziwych relacji z rówieśnikami. Nie zapominajmy też, jak ważna jest więź rodzinna.
Wirtualnie, ale wspólnie
Aby zadbać o bezpieczeństwo młodych ludzi w sieci, przede wszystkim powinniśmy wiedzieć, co dziecko robi w wirtualnej przestrzeni, czym się interesuje, jakich portali społecznościowych używa, w co gra. Najprostszym sposobem pozyskania tej wiedzy jest rozmowa. Wielu rodziców tłumaczy swój brak zainteresowania tym, co dziecko robi w sieci, niedostateczną wiedzą z zakresu współczesnej technologii, lękiem i obawą przed tym, co znajdą, czy brakiem czasu. Nie wstydźmy się przyznać przed dzieckiem, że czegoś nie umiemy, nie potrafimy, nie rozumiemy. Nasza pociecha może być naszym nauczycielem i przewodnikiem – poczuje się ważna i doceniona. Wspólnie odkrywajmy wirtualny świat.
Dorośli powinni towarzyszyć dzieciom w poznawaniu tajników internetu, jednocześnie wpajając podstawowe wartości, między innymi szacunek dla drugiego człowieka. Koniecznie należy mówić o wirtualnych zagrożeniach i wpajać zasady bezpiecznego korzystania i funkcjonowania w świecie wirtualnym tak samo, jak uczymy nasze dzieci zasad w życiu realnym.
Dobrze by było wspólnie z dzieckiem przedyskutować, które aplikacje warto zainstalować (wcześniej poznając ich opis i recenzje innych użytkowników). Należy rozważyć możliwość włączenia ustawień ochrony rodzicielskiej, oprogramowania antywirusowego. Wspólnie ustalić limit czasu korzystania z internetu oraz szeroko rozumianych mediów.
Niebezpieczne klikanie
Jeśli jesteśmy świadkami lub gdy zachodzi podejrzenie, że dziecko jest ofiarą lub sprawcą przemocy w sieci, natychmiast powinniśmy podjąć działania. Warto współpracować w tym zakresie ze szkołą, która ma wypracowane procedury reagowania na cyberprzemoc. Nie tylko szkoły realizują zajęcia edukacyjne oraz podnoszą kompetencje
OPINIE, REFLEKSJE, DOŚWIADCZENIA REFLEKSJE 4/2021 71
nauczycieli i pedagogów w tym temacie. Poradnie psychologiczno-pedagogiczne również służą wsparciem i pomocą specjalistów psychologów, współpracują z odpowiednimi komórkami policji.
Musimy uczyć i uwrażliwiać najmłodszych na bezpieczne zachowania online i odpowiednie ustawienia prywatności. Pokażmy dziecku, jak odpowiednio założyć konto (nie podawać danych osobowych), użyć nicku zamiast nazwiska. Uwrażliwmy na kontakty z nieznajomymi osobami. Dzieci w swojej naiwności są przekonane, że wiedzą, z kim się komunikują przez internet. Pokażmy, jak można wstawić nieswoje zdjęcie profilowe, a nawet – korzystając z modulatora – zmienić głos, aby ukryć swoją tożsamość. Nauczmy, że nigdy nie można bez zgody rodziców lub opiekunów spotykać się w „realu” z osobami poznanymi w internecie. Wytłumaczmy dzieciom, jakie zagrożenia mogą wyniknąć z otwierania lub zapisywania plików nieznanego pochodzenia, „klikania” w nieznane linki i odnośniki.
Kupując gry, zwróćmy uwagę na system klasyfikacji gier PEGI (Pan-European Game Information). System ten wskazuje minimalny dopuszczalny wiek korzystania z gry oraz ostrzega przed pojawiającymi się w niej niebezpiecznymi treściami.
Skierujmy uwagę dziecka na to, że treści publikowane w sieci nigdy nie są w pełni anonimowe, a autora można zlokalizować. Rozmawiajmy o treściach czytanych i zamieszczanych przez dziecko, wspólnie reagujmy na agresję i niepożądaną tematykę. Przypominajmy, że przed oznaczeniem innych osób na publikowanych zdjęciach należy zapytać o zgodę.
Plusy i minusy
Warto ustalić z domownikami harmonogram dnia i wyznaczyć czas korzystania z mediów. Jeśli czujemy, że nasze dziecko chętniej przebywa w świecie wirtualnym niż realnym, to reagujmy, stwórzmy alternatywę i nie bójmy się korzystać z pomocy psychologa.
Nauczmy dzieci przewidywać konsekwencje swojego postępowania i działań w sieci. Działajmy wspólnie, rozmawiajmy, dyskutujmy, słuchajmy, ale nie krytykujmy, szukajmy raczej wspólnych rozwiązań – jest to zadanie zarówno dla rodzica, jak i nauczyciela. Szkoła powinna być jednocześnie otwarta na nowe narzędzia technologii cyfrowych, jak i wspólne działania na płaszczyźnie szkoła – nauczyciele – rodzice.
Przedstawiajmy dzieciom bezpieczne nowoczesne narzędzia edukacyjne, mobilne aplikacje. Bierzmy udział w akcjach edukacyjnych, w szkołach rozwieszajmy plakaty informujące o zagrożeniach w sieci, w czasie lekcji poruszajmy tematy związane z działalnością internetową.
Jak zatem uczyć dzieci i młodzież funkcjonowania w cyfrowym świecie? Przede wszystkim wspólnym działaniem w domu i w szkole. Rozmową, dialogiem, przykładem. Omawianiem plusów i minusów, korzyści i zagrożeń. Przedstawianiem zalet i możliwości rozwoju – z jednoczesnym zwróceniem uwagi na potencjalny negatywny wpływ na funkcjonowanie w świecie realnym.
Bibliografia
Dębski M., Bigaj M.: Młodzi cyfrowi. Nowe Technologie. Relacje. Dobrostan, Gdynia 2019. Tanaś M. (red.): Nastolatki wobec Internetu, Warszawa 2016. Wrzesień-Gandolfo A. (red.): Bezpieczeństwo dzieci online. Kompendium dla rodziców i profesjonalistów, Warszawa 2015.
Alicja Antoniewicz-Mikuła
Pedagog wczesnoszkolna z blisko dwudziestoletnim doświadczeniem. Szkolna koordynatorka ogólnopolskiego projektu „Szkoła Odpowiedzialna Cyfrowo”. Pracuje w Publicznej Szkole Podstawowej w Bezrzeczu. Do napisania niniejszego artykułu zainspirowały ją badania dr. Macieja Dębskiego, prezesa Fundacji „Dbam o mój zasięg”.
