Deadline by Zindroom

DEADLINE Zindroom Studentenmagazine Universiteit voor Humanistiek Jaargang 2013-14, nr. 1, November 2013

Met in deze uitgave: Lieve Laura geeft raad - GVJ ontvlucht het nihilisme - Myrte mijmert over eiceltechniek - Het introkamp in 200 woorden door Bram Hart - de leukste docentencitaten - Deadlinerecepten - Nono Snetsek & Xela Kensschels - en nog veel meer!

Deadline De tijd is aangebroken dat ook ik er aan moet geloven. Een soepele deadline voor het voorwoord van de voorzitter van de Zindroomredactie. Gegroet allen, ik ben de nieuwe voorzitter van de Zindroomredactie. Roos Biesheuvel, aangenaam. Ik zal maar open kaart spelen; het is nu de bedoeling dat ik het bezielende thema deadline inleid en daarna inhoudelijk leuke en gevatte verwijzingen maak naar de rest van de stukken in deze editie. Het thema deadline hebben we als redactie niet zomaar gekozen. Bij het maken van een nieuwe Zindroom komen veel deadlines kijken; onder andere de deadline voor de schrijvers, maar ook voor de eindredactie, de vormgeving en de uitkomst. Deadlines die overschreden worden, deadlines waar mensen zich keurig aan houden. Deadlines die mensen prettig vinden en deadlines waar mensen zich liever niet aan houden. En niet alleen het proces van het maken van de Zindroom is doorspekt met deadlines, ons hele leven hebben we te maken met deadlines. Remco Rosmulder heeft het in zijn stuk 'In het zicht van de deadline' over de grootste deadline in ons leven, namelijk degene die het leven van de dood scheidt. Marthe Visser houdt het wat luchtiger en vertelt ons met welk voedsel jij de zware deadline voor dat paper gaat halen en overleven. En Dieuwke van der Wal stelt de SvH voor aan de hand van haar deadlines. Maar er zijn in deze Zindroom ook veel mooie niet-deadline-gerelateerde stukken te vinden zoals bijvoorbeeld de gedichten van Ben Vruggink en Sylwin Cornielje. Ook helpt Laura Vermeulen in haar nieuwe rubriek 'Lieve Laura' zielige UvH-studenten op progressieve wijze van hun problemen af. Genoeg fijne stukken om te lezen dus! Welnu, ik zal je niet langer aan het (dead)lijntje houden; veel leesplezier! - Roos

Mededelingen van de redactie: We hebben afscheid genomen van twee leden van onze redactie. Michiel van Agt was gedurende zijn hele bachelor een vaste kracht in ons team. We hopen dat we hem slechts tijdelijk hoeven te missen, en zullen er alles aan doen om hem terug te winnen voor de redactie, als hij in februari terugkeert naar de UvH voor zijn master. Ook MariĂŤlle Driessen heeft de redactie verlaten. Terwijl ze zelf nog maar net bij de redactie zat, heeft ze, na het aftreden van Nicole vorig studiejaar, de handschoen opgepakt en werd ze voorzitter. Onder haar bezielende leiding kwamen de Zindrooms 'Metamorfose' en 'Zwart-Wit' tot stand. We bedanken MariĂŤlle voor haar inzet, humor en gezelschap. Roos Biesheuvel is bereid gevonden het voorzitterschap van haar over te nemen. We verwelkomen ook twee nieuwe aanwinsten! Yoni van Hees (Ba3) en Iris Hoekstra (Ba1) komen de redactie versterken. Met hun komst zijn we nu al erg blij, en we hopen allen dat we, met jullie hulp, ook dit jaar weer een mooie reeks Zindrooms kunnen maken.

Inhoudsopgave 1

Bart Elbers - Een Oude Vriend

Sylwin Cornielje - Sterrenspreuk

Tessa Striekwold - Eindeloos

Tom Bouwmeester - Kruisende wegen

Anoniem - H3 met Ruud Kaulingfreks

Laura Vermeulen - Lieve Laura...

Gedichten: Ben Vruggink & Daan Stoffer

GVJ - Vlucht uit het nihilisme

Joanna Wojtkowiak - Questions by numbers

Citaten

Nono Snetsek & Xela Kensschels - Drassige Dialogen

Velen & zovelen met hen - Drassige ansichtrijm

Anoniem - Over weerstand en deadlines

Jesse Deckert - A prayer to existence

Bram Hart - Introkamp in 200 woorden

Marthe Visser - Food for thought

Mireill ter Doest - Couscous in sh'allah

Vera Broekhuijsen - Death by vegan chocolate brownie

Dieuwke van der Wal - De SvH aan de hand van haar deadlines

Laura Vermeulen - Naar de zon

Myrte van de Klundert - Myrte mijmert over... techniek

Daan Zeijen - Muziekbesprekingen

Charlotte Molenaar - Toon Tellegens gedicht aan de reiziger

Patrick van Wageningen - Perspectief

Nono Snetsek & Xela Kensschels - Drassige cuisinia & kokalia

Remco Rosmulder - In het zicht van de deadline

Anoniem - Naar de morgen

Jaaragenda SvH

Colofon

Een oude vriend

Bart Elbers

De mens werd stilaan een wezen dat zichzelf niet langer kent. Hij is het dier geworden dat zich 's ochtends vroeg uitrekt en zegt: 'Nu behoef ik plezier, geluk, en liefde.' Hoe vergankelijk is deze wens, hoe na誰ef het gerief dat hij telkens weer zoekt. Wellicht zou ik dit willende wezen langzaam moeten doen teruggaan naar waar het vandaan kwam. De boom in met u! Vergeet uw zonden, vergeet uw wens en droom. Nu zult u weer weten hoe het is om vast beslagen ter ijs te komen in het bestaan, omdat u mij en de vrijheid niet waardig bent. U, mens, bent klaar om te vertrekken.' En toch ben ik bereid het voordeel van de twijfel, de diepe twijfel die u, mens, mij leerde kennen, van stal te trekken. Weet de ezel wel wat hij doet? Blijft hij niet altijd verborgen voor hemzelf? Zoekt hij niet bij elk ochtendgloren in de spiegel zonder te kunnen zien wie hem in het gelaat staart? Is hij niet een geval van tragiek zonder komedie en verdient hij daarom geen gratie? Misschien. Maar misschien ook niet. Wie kan het zeggen behalve hij die zo vol is van zichzelf. Zou hij niet zijn eigen rechter mogen spelen? Zichzelf nogmaals ten gronde richten en weer opstaan? Of verdient hij het om voor een eeuwigheid het toneel te verlaten? Dient hij voor altijd weg te blijven, verbannen uit het bestaan. Ik moet u eerlijk zeggen, een traan verliet zojuist mijn oog, want ik huil voor hem, deze kleine mens. Hoe bevlogen en intens wil hij zien en zijn, hoe graag wil hij weten wie hij is. 'Kijk dan naar boven' zou ik willen zeggen 'Kijk naar boven en zie waar u vandaan bent gekomen!' Want werkelijk het waren niet de bomen of het lange gras dat u achter zich liet. U verscheen als donderslag bij heldere hemel en even onzeker als vanzelfsprekend sprak u geluiden die nooit eerder werden gehoord. Beladen met zin stapte u naar voren en stak van wal zonder om te kijken. Misschien bent u het vergeten, maar ik niet. Ik draag dit moment in mijn hart, het staat in mijn geheugen gegrift. 'Ik heb u lief mens, ik heb u lief.' Dat waren de eerste woorden die u sprak, vol overtuiging en hoop. Maar met deze woorden groef u ook uw eigen graf. Want de zelfliefde vloeide te rijkelijk, samen met een prangend verlangen naar meer. Er waren anderen die u

'Ik heb u lief mens, ik heb u lief.' wisten te betoveren met valse beloften, met verhalen die even veel waarheid in zich dragen als het hart van een leugenaar. Nu staan wij tegenover elkaar, lieve mens. Herkent u mij nog wel? Of vergat u zelfs wat u het leven heeft gegeven? Welke macht van mij uitgaat, wat u de toekomst in drijft en u zich het verleden laat herinneren? Hier ben ik. Voel mij nog een keer van binnen en adem mijn diepte. Zucht nieuwe woorden van zin. Ga gebaande paden uit de weg en ren! Ook al tekenen takken striemen op uw gezicht en bloedt u uit alle hoeken en gaten, ook al verkeert u in ademnood en lijkt elk vooruitzicht in de kiem te worden gesmoord, ga door zeg ik u! Ga door en weet welke toekomst u toekomt. Droom verder dan u durft te denken, ren verder dan uw hart u kan dragen. En waag het niet mij of een ander te vragen welk pad u nu dient te bewandelen, want ook ik kan dit niet weten. U zult moeten kiezen, lieve mens, om het leven te nemen zoals u dat wilt. Zo niet kom dan plots tot stilstand en zwijg. Spreek niet meer, vergeet dit leven en keer terug. Kruip verder tussen de struiken of schitter als een ster in het firmament.

Sylwin Cornielje

Sterrenspreuk Verdonkeremaan! uw gestalt’ Geleide mij naar Vergelding Onderweg,

Tot onzekere hoogten Ver-gaan M’n verlangens Lieten mij zoëven

Leven.

Eindeloos

Tessa Striekwold

Zolang we bewegen, zijn we nog niet gestopt. We zijn nog niet tot stilstand gekomen en we gaan nog door. Er is nog iets gaande, het duurt nog voort. Ook al bewegen we in de verkeerde richting, we bewegen. We kunnen van richting veranderen, want we bewegen. Zolang als we bewegen is er nog hoop. Toch? Zolang we nog niet zijn gestopt, leven we voort. We zijn in beweging met het einde nog niet in zicht. Er is nog richting, er is nog hoop. Ook al minderen we vaart, we zijn nog niet gestopt. Het einde is nog niet in zicht, want we zijn niet gestopt. Zonder einde leven we voort. Toch? Zolang we voortleven, zijn we nog niet dood. We zijn nog niet voorbij en het is nog niet afgelopen. Er is nog beweging, er is nog leven. Maar ook al zijn we nog in leven, we zullen ooit stoppen. De dood komt naderbij, we zijn bijna gestopt. Wanneer we niet meer bewegen zijn we dood. Toch?

Tom Bouwmeester

Kruisende wegen Standin’ at the crossroad, baby, risin’ sun goin’ down – Robert Johnson, ‘Cross Road Blues’

Onder het raam van mijn hotelkamer speelt hij gitaar. Hij is gekleed in een driedelig kostuum, aan zijn voeten liggen een bolhoed en een paraplu. Hij heeft zich opgesteld in de schaduw die het hotel over de straat werpt, alleen de munten in zijn hoed weerkaatsen zonlicht. Het verbaast me eigenlijk niet dat ik hem nu heb gevonden, juist nadat ik mijn zoektocht naar hem heb opgegeven en in de eerste plaats weer rondreis op zoek naar oliebronnen. Misschien realiseert het onvermijdelijke zich altijd toevallig, misschien is er niet eens sprake van toeval. Het maakt niet uit wat de verklaring is. Ik heb hem eindelijk gevonden. De voorbijgangers vormen zijn vluchtige publiek. Een gezette soldaat met een plunjebaal over zijn schouder blijft een moment staan om te luisteren en fluit dan, door het gitaarspel heen, een oud volksliedje. Ik kan zweren dat de gitarist het niet kent, maar hij speelt het, op gehoor – zuiver, feilloos. De soldaat lacht, werpt een dollarbiljet in de bolhoed en loopt dan verder. Alle toehoorders vervolgen hun weg, behalve ik. De muziek hypnotiseert me, net zoals de gitarist zichzelf gehypnotiseerd lijkt te hebben. Sinds hij begon te spelen heeft hij nog geen stap verzet. Ik vraag me af wie van ons eerder in de kleine stad is gearriveerd; ergens vermoed ik dat we precies tegelijkertijd zijn aangekomen. Hij van de westkant, ik van de oostkant, of over dezelfde weg in elkaars schaduw. Misschien reis ik al jarenlang in zijn spoor of hij in het mijne. Nu hij zo dichtbij is, nu ik hem zie spelen, begrijp ik niet waarom ik zijn aanwezigheid nooit van een afstand heb opgemerkt. Het is alsof er twee polen met elkaar verbonden zijn en de rest van de wereld om de gitarist en mij draait. De verhalen die over hem de ronde deden begonnen bij zijn jeugd, toen hij vergeefse pogingen deed om de gitaar te bespelen en op een warme zomeravond tot het inzicht kwam dat hij het instrument nooit meester zou worden. Met een fles zelfgestookte drank van zijn vader verstopte hij zich tussen de woekerende klimop achter de dorpsschool. De drank brandde in zijn keel, maar omdat hij een diepe noodzaak voelde om te drinken, dronk hij door. Toen de fles leeg was had er, vanuit het niets, een man voor hem gestaan. Deze man droeg een gitaar bij zich en begon erop te spelen. Korte, eenvoudige melodieën. Daarna heeft hij het instrument aan de jongen overhandigd en het is die jongen die nu door de streek trekt met nooit eerder vertoonde vaardigheden. De man die de melodieën voorspeelde – en wiens uitzonderlijke lengte de enige overeenkomst was in de beschrijvingen die van hem werden gegeven – bleef een bijpersoon. Terwijl de verhalen over de gitarist steeds opnieuw door de streek gonsden omdat iemand van weer iemand anders had gehoord dat hij ergens had gespeeld, zag niemand ooit de voorspeler. Alleen ikzelf dacht hem ooit een keer gezien te hebben, ver in de woestijn buiten een dorp waar ik net was aangekomen. De gestalte nam zijn hoed af, zwaaide naar me en maakte een diepe buiging. Maar dat kan ook een droom zijn geweest. Alleen als passerende treinen de muziek overstemmen word ik uit mijn hypnose gehaald. Op die momenten besef ik dat ik me de melodieën die de gitarist speelde niet meer kan

herinneren en begin ik opnieuw te luisteren, zoekend naar een herkenbaar akkoord en ben ik weer waar ik begon. Het is een cyclus â&#x20AC;&#x201C; ik verlies mezelf in ongrijpbare muziek. De verhalen gingen ook altijd over de verschijning van de gitarist, en nooit over de muziek die hij speelde. Er was alleen de oude instrumentbouwer uit mijn geboortedorp die in een poging het mysterie te ontrafelen heeft geprobeerd de melodieĂŤn te reconstrueren, maar hij faalde. Als iemand al een verdwaald akkoord wist te noemen, bleek het te zijn verzonnen om het verhaal beter te laten klinken. Toen de instrumentbouwer niet veel later overleed was er niemand meer die zich om de muziek bekommerde; ook ik was, op mijn vruchteloze zoektocht naar de gitarist, er alleen van in de ban hem op te sporen. De stukjes van de puzzel vallen nu eindelijk samen. Ik zou aanstalten moeten maken om op weg te gaan naar een afspraak in de stad, maar ik verroer me niet. De man die in de stad op me wacht en met wie ik namens de oliemaatschappij een contract moet sluiten, is niet langer belangrijk. Nu mijn pad dat van de gitarist heeft gekruist, heb ik het gevoel dat de voorspeler niet ver weg kan zijn als de dirigent van dit alles. Misschien heeft hij me al die tijd voortgedreven, op een zoektocht waarvan ik dacht dat het de mijne was, me gevolgd totdat ik wanhopig werd en me - na het staken van mijn zoektocht - in het spoor van de gitarist gedreven. Ja, dat moet het zijn, ik twijfel er niet meer aan. De punten van de driehoek zullen hier samenkomen, in deze kleine stad waarvan ik de naam al was vergeten op het moment dat ik de welkomstborden passeerde. Misschien zelfs precies hier in deze muffe hotelkamer met een ets van een veldslag aan de muur. De cavalerie zal onder artillerievuur haar charge inzetten als de voorspeler, de gitarist en ikzelf elkaar ontmoeten. Toen het begon te schemeren is de gitarist vertrokken. Hij nam zijn gitaar onder zijn arm, gaf het geld uit zijn hoed aan een bedelaar en liep richting het oosten. Ik ben hem niet gevolgd. Het gejaagde gevoel dat me jarenlang voortdreef en dat ik nog heb geprobeerd te onderdrukken, is verdwenen. Er is iets ophanden en het zal bepalend zijn. Geen ontsnappen mogelijk. Ik zal hier wachten.

Anoniem

“In het kapitalistisch denken gaat alles van a naar b, of van b naar b. Met andere woorden: de uitkomst is al bekend. Terwijl ik nou net zo van c en d tot en met z houd.” “Als we niet bezig gehouden worden, gaan we vieze dingen doen.” Ruud Kaulingfreks

Lieve Laura...

Laura Vermeulen

Jij, als geëngageerde, kosmopolitische, gevoelige humanistiekeling loopt in je dagelijks leven ongetwijfeld tegen een breed scala van obstakels aan. Als student heb je mogelijk geldproblemen, maar misschien krijg je ook onstuimige (liefdes)relaties op je pad gegooid, of lig je wakker van internationale politieke zaken. Vrees niet en vertrouw je vraagstuk toe aan mijn veelzijdige expertise! Stuur in een paar zinnen het probleem waar je mee zit, variërend van een verstopt gootsteenputje tot mislukte wereldvrede naar zindroom@uvh.nl o.v.v. "Lieve Laura", en dan zie je vermoedelijk je probleem (geanonimiseerd) terug in de volgende Zindroom. Met een mogelijk aanstootgevend, maar verdomd goed advies. Lieve Laura, Help me!! Ik heb al twee jaar een relatie met P. (een hele leuke jongen), maar ik vermoed dat hij sinds een aantal weken vreemdgaat. Ik denk dat hij buiten onze relatie op zoek is gegaan naar iets wat in het begin van onze relatie nog volop aanwezig was. Ik baal, P. was het helemaal! Wat kan ik doen zodat hij mij zoals vroeger weer verliefd aankijkt? Groetjes M. Lieve M., Dat is zeker balen. Het belangrijkste om te bedenken is of je zelf wel zin hebt om serieus verder te gaan met deze jongeman. Een schuine schaats rijden, is een weinig zedelijk leven leiden. Als je er desondanks voor kiest om alle feministische waarden het raam uit te sodemieteren, kun je het beste als volgt te werk gaan. 1. Maak een uitgebreide sandwich. 2. Wacht manlief op met de sandwich – naakt. 3. Stap drie "komt" vanzelf. Succes! -- -Beste lieve Laura, Ik woon sinds een paar maanden op kamers in een wild studentenhuis op de IBB. Ik was al lang op zoek, en met de kamer zelf is niks mis. Maar er zijn elke avond feesten, etentjes etcetera. Nu wil het lot dat mijn huisgenoten een stel koorballen zijn, en dat die feestjes overspoeld worden door luidruchtige hufters. Een andere kamer is geen optie. Hoe ontsnap ik dat stelletje rotzakken? Groeten van een wanhopige humanisticus Beste wanhopige humanisticus, Wees niet bang, dit is een uiterst oplosbaar probleem. Zorg dat je zelf vaak het huis uit bent. Je hoeft niet weer op je ouders te gaan parasiteren, wees creatief. Ga vrijwilligerswerk doen bij een daklozenopvang. Daar kun je als humanisticus ongetwijfeld ontzettend veel waardevolle gesprekken met mensen hebben. Bovendien kun je je, als de feesten van je huisgenoten tot diep in de nacht duren, een keertje op sleeptouw mee laten nemen door een stel van je nieuw opgedane zwerversvrienden! Doe eens gek, doe wat drugs met een handje excentriekelingen onder een bruggetje. Wie weet maak je de mooiste nacht van je leven mee! En als het onverhoopt uit de hand loopt, kun je na afloop in ieder geval het losbandige gedrag van je roomies relativeren. Als je huisgenoten vervelend blijven doen, kun je ook je straatkennissen op de IBB uitnodigen. Zeg je tegen je huisgenoten dat het voor een onderzoek van

Humanistiek is (die lui hebben beslist geen idee wat Humanistiek inhoudt). Dan draai je de rollen om; die corpsballen weten niet hoe snel ze met staart tussen de benen de deur uit moeten rennen als jij een échte fuif geeft. Lieve Lau, Ik heb dus een best wel vervelend probleem. Ik heb heel bewust voor Humanistiek gekozen, en vind het ook superleuk allemaal. Alleen mijn ouders staan totaal niet achter mijn keuze. Ieder keer als ik tijdens het eten probeer uit te leggen waar we op de studie mee bezig zijn, zeggen ze iets van "Het zijn echt een stel hippies daar!". Mijn ouders zijn protestants, en ze zijn bang dat mijn hoofd vol wordt gepompt met rotzooi bij Humanistiek. Bovendien zijn ze ook hartstikke rechts, maar ik heb voor mezelf al lang besloten dat ik het op die twee punten niet met hen eens ben. Hoe moet ik hier mee omgaan? Ik hoop dat je me kunt helpen. Groetjes, Een verwarde BA2-studente Beste verwarde BA2-studente, Zeg de volgende keer met een keiharde pokerface bij het eten: "Beste mam en pap, ik moet jullie iets vertellen. Dit kan als een schok komen, maar ik val op vrouwen. Wel heb ik een abortus nodig na aanleiding van dat laatste UvH-feest waarbij ik een beetje met drugs geëxperimenteerd had. Trouwens, ik ben hier nooit echt eerlijk over geweest, maar de Universiteit voor Humanistiek is in wezen een communistische sekte. Jullie houden nog wel van me toch?" Wacht even, en deel dan mee dat het een grapje was. Het risico dat je onterfd wordt is aanwezig, maar het kan ook dat je ouwelui beseffen dat het allemaal wel meevalt met jou. Komt wel goed.

Trouwens, ik ben hier nooit echt eerlijk over geweest, maar de Universiteit voor Humanistiek is in wezen een communistische sekte. Lieve Laura, Ik studeer nu al geruime tijd Humanistiek (ben een paar jaar langer dan gebruikelijk bezig met de bachelor haha). Ik vind het echt vet mooi waar we hier op dat kleine universiteitje mee bezig zijn. Ben vooral door de vakken over zingeving helemaal geïnspireerd. Ik wil supergraag een man zijn die de mooie ideeën van Humanistiek verspreidt en de mensen om mij heen helpen. Hoe kan ik dat het beste aanpakken? Hartelijke groeten J. Beste J., Wat ontzettend mooi dat de stof van Humanistiek zo bij je leeft! Er gaat niets boven een geëngageerde student! Zingeving verspreiden is natuurlijk een nogal breed idealisme. Ik denk dat zingeving op allerlei manieren kan worden ingevuld, en dat het voor jou zaak is om te kijken waar je sterke punten liggen. Ben je bijvoorbeeld een echte dekhengst, plezier dan ook eens dat muizige buurmeisje van je. Ben je goed met taal, schroom dan niet de spellingsnazi uit te hangen. Heb je een slechte muzieksmaak, ga dan niet met je iPod op vol volume door Utrecht fietsen. Een oud omaatje helpen oversteken kan ook nooit kwaad. Het zit hem in de kleine dingen.

Gedichten Dageraad

Ben Vruggink

zittend in de trein zie ik hoe de dag aanheft Bij heldere hemel een trage zonsopgang ĂŠĂŠn als alle andere uniek

Zingeving

Ben Vruggink

Dagen zijn Als vragen Naar de zin Van het bestaan Soms nuttig te ervaren Soms beter over te slaan

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

De velden bij Dieren

Daan Stoffer

de velden bij dieren ze dansen, ze zingen er is hier geen mens die hun leven betwijfelt -en 's nachts, voor het slapen dan strekt ze en fluistert naar elk die de oren van stront heeft ontdaan

GVJ

Vlucht uit het nihilisme

Goede verhalen zijn in. Meer de vertoning ervan eigenlijk. Het consumeren. Boeken, een goede serie, jihadisme. De overeenkomst tussen die drie is dat ze een vorm van escapisme bieden; weg uit de vastheid van het dagelijks leven dat anders dan werken om te leven of leven om te werken, geen hoger uitzicht kent. Harry Potter moet het kwaad bestrijden en zijn ouders wreken. De personages uit The walking dead willen niet als honden sterven etcetera. Die situaties geven een concreet doel, een lijn. En daar komen de jeugdige jihadi's om 't hoekje kijken. In plaats van het leven niet te snappen biedt, onder welk voorwendsel het ook plaats moge vinden, de jihad een doel.Een uitzicht. Een zin in het leven en wellicht iets om voor te sterven, hoewel dat concept bij de jonge mensen die zich er mee inlaten vast niet helemaal doordringt. En of de idealen die erbij horen zuiver zijn, moge ook onduidelijk zijn. Maar ze zijn er in een vorm en ze zijn gegeven. Ik merk aan mijzelf al dat alles zelf doen pittig is. Vooral als ik niet weet waar ik het voor doe anders dan mijn geld naar de SSH en AHOLD toeschuiven in ruil voor eten en onderdak. Laat ik de verzekering niet vergeten. Zekerheid is ook te koop. Het ontbreekt mij aan een blik op een punt waar ik naartoe wil. Een ideaal. Meerdere zelfs. Op dit moment weet ik dat ik geen bitch van de tijd, mijn salaris en mijn werkgever en leaseauto wil zijn. De TV zal het ook niet worden, daar komen hoofdzakelijk domme mensen op. (Die er ook nog eens goed geld mee verdienen. God, wat heb ik verkeerd gedaan?) Misschien is het een waanidee dat alles moet. Dat alles in een hoger/breder perspectief moet. In één van de delen van The Matrix ontmoet Neo 'The Architect'. Een man met een grijs baardje en een gigantische boel schermen om zich heen die uitlegt hoe de wereld binnen de film in elkaar zit. Een soort van helder moment met iemand die je toestaat je ogen tot spleetjes te knijpen om te zien wat er aan het vermeend heldere zicht voorbij gaat. Het – die vergelijking – betekent niet dat ik een guru zoek – denk ik – maar soms is iemand om visies mee te confronteren, te laten botsen, genoeg. Sparren. Iemand die de juiste vragen kan stellen bij alles. Het risico dat ik daarme - ho wacht, dit is een sprong, komt zo. In de eerste plaats moeten die vragen uit mijzelf komen. Dat maakt mij tot Neo en de Architect tegelijk. Ik moet - wil - mijn eigen acties bevragen, er over nadenken, om zo tot substantie te komen. Tot iets wat aan mijn woorden raakt. Iets waardoor ik mijn ogen tot spleetjes knijp. Het risico - zoals beloofd - is wel een beetje dat ik in zo'n draaimolentje in de gemiddelde speeltuin (mits niet wegbezuinigd) kom te zitten. Figuurlijk. Volgens mij kent iedereen die wel. Zo'n kuip met een wiel in het midden. Als je aan het wiel draait gaat de kuip draaien. Wat hoofdzakelijk betekent dat de kuip ten opzichte van het wiel kan bewegen en het wiel waaraan je 'draait' dus stilstaat. Iedere vraag is een draai aan het wiel waardoor beiden harder beginnen te tollen en te tollen. Zoveel vragen dat ik niet meer weet wat onder of boven is. Het kan zo haard gaan dat ik over de rand geslingerd word. Of iemand pakt van buitenaf de rand vast of ramt een balk in de opening.

En met die klap volgt een ijzingwekkende helderheid. Ochtendlucht in je longen na een warme nacht. Koel douchewater na een lompe sportsessie. Even die stokkende adem. Het is vals om te hopen dat door een klap de wereld universeel te begrijpen is en/of het mogelijk is de eindeloze complexiteit op te heffen, hoewel ik daar stiekem op had gehoopt. Die klap is vooral het snappen van mijzelf; de enige wiens complexiteit ik wellicht ietwat kan vatten. De waardes - waarden? - die ik graag zou willen hanteren ten opzichte van mijzelf en van anderen. Waar nu het gat valt is dat ik voor 't goede verhaal geen hoger iets, niets anders dan mijn eigen wensen, de kapstok is om die waarden aan op te hangen. Moet ik leven dat ik zelf de maat zal moeten zijn? Zoeken? Of is het een kwestie van doorgaan zonder bodem? De positive inquiry pak ik er - als ik zelf draamolentje moet spelen - maar eens even bij. Wanneer ervaar ik die volheid? De volledigheid? Zin? Ik ben vrijwilliger voor een kamporganisatie wat als resultaat heeft dat een deel van mijn zomer en sommige weekenden bestaan uit wonen op een veld, klussen, eten bij een kampvuur en 's avonds olielamplicht, laat naar bed en vroeg op. Wat er daar gebeurt is moeilijk uit te leggen. Maar zonder digitaal engagement, met gelijkgezinde mensen samen hard werken, dat doet iets. Het is - zeker â&#x20AC;&#x201C; niet alleen maar leuk. Het haalt de dofheid van het dagelijkse weg. Het gooit emoties overhoop. Geen vlucht mogelijk. Alles wordt sterker. Ik ben eerder geraakt, ook in het positieve; ik vind het kleine sneller mooi, het zware zwaarder. Laat er eerder een traan om Hoge pieken - diepe dalen en een besef dat het ene niet zonder het andere kan. Zoals de helderheid daar - denk ik - niet zonder de dagelijkse dofheid - het MP3'tje van de werkelijkheid - kan. Het echte leven is in Wave formaat. Dat is een nerd-grapje. Sorry. Het is dus echtheid - zie ik hier nog iets over het hoofd? Wellicht dat het dagelijks leven niet altijd even dof is als ik hier voor doe komen? - die voortkomt uit primair bezig zijn, wat het dagelijks leven zijn helderheid zou kunnen geven. Wellicht in beperktere mate. Simpelweg omdat ik als mens gewennig optreedt. Wen. Iedere dag zo leven kan waarschijnlijk niet. Ik denk dat het ook een gevoel is van controle, een soort omgekeerde vorm. Een vertrouwen in alles, dat het komt zoals het komt. Pijn doet, vreugde brengt en alles daar tussenin. Dat het klote is, fantastisch is en al wat nog meer, maar dat het bovenal kleur heeft door alles echt te ervaren. Elk moment kwaliteit. Kwaliteit. Is dat een waarde? Het is in ieder geval ook waar de jongens die naar SyriĂŤ vertrekken om te strijden voor wat dan ook naar streven. Denk ik. Maar hoe groots en meeslepend we ook willen leven, een boek, een jihad, een serie zijn niet de oplossing. Ergens binnen dat wat ik als slepend ervaar moet, als ik mijn ogen tot spleetjes knijp, te vinden zijn wat ik bedoel. Dat moment van helderheid, die slag, die koude lucht in mijn longen. Misschien is het er al wel. Misschien ben ik het verleerd. Er al voor gevlucht. Misschien zijn we ervaren al lang verleerd, als we het ooit gekund hebben. Willen geloven is nog niet hetzelfde als geloven, maar wellicht is het een begin.

Joanna Wojtkowiak

Questions by numbers

Elke editie stellen we een docent een aantal vragen aan de hand van onze geheime lijst met 100 vragen. De docent moet een aantal willekeurige nummers van 1 tot 100 opgeven waarna wij hem of haar de bijbehorende vragen sturen. In deze editie: Joanna Wojtkowiak. 6. Wat is het liefste wat een student ooit tegen je heeft gezegd? Een studente zei dat ik haar heb geĂŻnspireerd om onderzoek te gaan doen, dat vond ik erg lief. 7. Naar welke plek in de wereld wil je beslist nog eens toe? En waarom? Dat zijn er zeker nog heel erg veel! Ik hou zeer van reizen, wil samen met mijn vriend nog een grote rondreis door Amerika maken. Tot nu toe zijn wij in San Francisco en New York geweest, maar wij willen graag een echte roadtrip plannen. Daarnaast staat het Paaseiland in Chili toch ook heel hoog boven aan het lijstje, lijkt mij een magische plek. 8. Wat is je grootste ergernis? Ik kan me zeer ergeren aan intolerante mensen, narrow-mindedness, mensen die slecht omgaan met hun omgeving, zowel sociaal als ecologisch: "neem je papiertje toch even die paar meter mee naar de prullenbak" of mensen die dieren behandelen puur als object voor hun gebruik of vermaak. 21. Wat was er eerder: de kip of het ei? Ei (ik kan hier niet meer uitleg bij geven...) 34. Wat is je favoriete spel? Waarom? Poeh, ik hou zo niet van spelletjes, maar als kind was Cluedo altijd mijn lievelingsbordspel, je moest clues verzamelen om een moord op te lossen. Ik houd meer van films kijken en dan met name science-fiction of heel flauwe comedies. 58. Welk lied omschrijft jou het beste? En waarom? Dat is een moeilijke vraag! Ik luister in ieder geval naar heel veel verschillende muziek...het liefste oude soul, jazz, muziek uit de jaren '20, maar ook moderne muziek zoals Arcade Fire, Kitty, Daisy and Lewis. Charles Bradley vind ik erg tof, maar wat mij nou omschrijft? Toen ik het aan mijn vriend en vrienden voorlegde zeiden die meteen: "Relax baby be cool" van Stereo Total, dat lijkt mij sowieso een goede levenshouding. 88. Wat is je favoriete plant? Als vegetariĂŤr ik hou heel erg van eetbare planten zoals sla, tomaat, komkommer...

Citaten Ulla Jansz:

(zoekt voorbeelden) 'Ja, het Derde Rijk is goed voor alles!' 'Nou, en toen blablablablabla....' 'Eerst werd het gedaan door vrouwen, daarna door paarden.' 'Nu moet ik ophouden. Ik loop te ouwehoeren.'

Joachim Duyndam:

(mensen zijn mimetische wezens, weinig origineel...:) 'God is in een ander verhaal. God zei: 'er zij licht', en er was licht. Daar hebben wij wat meer moeite mee.' 'Wisselwerking... Dat is een chique manier om 'en' te zeggen, hĂ¨? En met 'en' moet je altijd oppassen.' 'Terwijl Girard geen filosoof is â&#x20AC;&#x201C; verder een prima vent!' 'Ik heb het vage gevoel dat jullie het snappen.'

Willeke Los:

'Erasmus geloofde bijvoorbeeld niet in de erfzonde. Nou, daar moet je bij orthodox-protestanten niet mee komen, want daar zijn ze erg aan gehecht.'

Anoniem

Over weerstand en deadlines

Weerstand, één van de favoriete woorden op de UvH. Alleen al wanneer ik het typ voel ik de weerstand bij me opkomen. Niet eens zozeer door het woord zelf, maar door de associaties die ik ermee heb. Hierbij gaat het vooral om het gevoelsmatige, want zodra ik denk aan weerstand denk ik aan, en daar is-ie dan, deadlines. Alle dingen die ik nog moet doen en die ik goed moet doen en het liefst ook snel moet doen. Sterker nog, dit is er één van. Het schrijven voor de Zindroom, zelfs al vind ik schrijven hartstikke leuk. Misschien zit ik ondanks onze mooie zomer nog steeds vast in de winterdip van vorig jaar, maar het is nu al tijden ontzettend moeilijk om werkelijk plezier te halen uit dingen. Niet omdat ik geen dingen doe die ik leuk vind, maar vanwege hun dwingende karakter. Waarschijnlijk zijn sommige mensen er iets gevoeliger voor, maar zodra er een ‘afspraak’ gemaakt wordt is de lol er al gauw vanaf. Het leuke vooruitzicht is een beknotting van de vrijheid geworden, ketens van sociale normen, verwachtingen, eisen die anderen je opleggen, maar ook eisen die je aan jezelf stelt. Straks op bezoek bij mensen die ik al een tijd niet heb gezien. Leuk? Nu al groeit de knoop in mijn maag wanneer ik er aan denk dat ik zo dadelijk weg moet, in de trein moet, vrolijk en gezellig moet zijn, me netjes moet gedragen. Moet, moet, moet. Wat afschuwelijk, wat een weerstand! Zit je dan vast in een continue staat van ontevredenheid? Nee hoor, het is hartstikke leuk om in te gaan op spontane verzoeken, onverwachts even wat gaan drinken met iemand die je tegen bent gekomen of ’s avonds gezellig naar de film, gewoon zomaar omdat het kan. Wanneer zoiets spontaan ontstaat kies je er op dat moment voor om dat te gaan doen. Wanneer zoiets echter lang van te voren is afgesproken heb je je mogelijkheden beperkt voor een moment in de toekomst waarvan je nog niet weet hoe je je zult voelen. Je sluit jezelf op met beloftes voor de toekomst. Misschien dat het dilemma al zichtbaar wordt. We leven namelijk in een snelle tijd, waarin er veel moet gebeuren. Iedereen is druk met zijn of haar eigen leven, niemand heeft tijd. Zonder afspraken zouden we haast van elkaar vervreemden. En dan heb ik het verder niet eens over de pragmatische kant met betrekking tot werk, studie, enzovoort. We zijn niet vrij. In mijn hoofd hoor ik zacht het gegrom van de existentialistische Sartre en ik voel me schuldig dat ik mijn idealen over eigen verantwoordelijkheid zo tegenspreek. Foucault knikt tevreden, we zitten nu eenmaal vast in machtsstructuren. Maar wat als ik het om zou draaien? In plaats van de deadlines mij te laten bepalen bewust voor de deadlines te kiezen? Ik wil contact met mijn vrienden, ik wil studeren, ik wil werken aan mogelijkheden voor de toekomst. Ineens lijkt het niet zo zwaar meer. De deadlines zijn doelen. En ik heb er al één bereikt. Het artikel is af.

A prayer to existence

Jesse Deckert

The great artist converts his effort into art yet again Violently he throws his white paint away from him Fire to feel, rock to settle, water to be, air to breathe One stroke of unavoidable hazard in time and space The shapes of mysticism are immortal in their wilderness, They murder and are murdered, they die and are consumed They defecate and they fertilize, but they will ever know When unasked for the day of question demands decision Here at the dawn of the night of the knowledge of us and them When the heartbeats' drums count down to the march of death Eyes close, death watches and ears open to the wisdom of lies They always jump away to the sky to be pulled down by gravity Godlike is this new found independence of division Masonry-tools, plunged in a can of ink-black bricks One single brushstroke on the flat earth of canvas And the sure hand of the creator moves carelessly Here and now is where they ask where they are now The ancient unchanging question of nudity to answer Here the madman's word is forgotten to invent again The immaculate art of creation demands destruction Desperately the ghosts of enlightened madness yell "Please give us a creative space to give us creativity! Please give us a modest mind to give us modesty! Please give us an answer to answer with holy awe! Let us want to die to be alive and want to live to die! Let us forget to remember and remember to forget! Let us open our eyes to see the light and fall asleep! Let us awaken with fear to cherish with understanding! Let us be all of us! Let them be part of us! Let time develop space! Let tomorrow be today!"

Bram Hart

Introkamp in 200 woorden

Ik heb het geluk (of ongeluk) het introkamp van het eerste weekend van het studiejaar te mogen beschrijven in 200 woorden. 200, dat is toevallig het aantal bladzijden dat we voor ĂŠĂŠn vak in deze week mochten lezen. Maar dat wisten we het eerste weekend van het studiejaar nog niet. Toen gingen we namelijk als een grote, blije groep richting Bunnik, om daar een weekend te verblijven op de camping. Elkaar beter leren kennen. Kusspel. Silent disco. Die afschuwelijke oranje megafoon die de begeleiders gebruikten om ons te wekken. Uiteindelijk hoef je niet eens 200 woorden te gebruiken om het kamp te omschrijven. Het was gewoon geniaal.

Food for thought

Marthe Visser

Je hebt dus een deadline, die paper moet af en zoals altijd heb je tot het laatste moment gewacht. Conclusie... dat wordt tot laat doorwerken of zelfs een nachtje doorhalen. Ondertussen is het 01:30 uur en je zit er nogal door heen. Nog meer cafeïne lijkt je geen goed idee. Want na die Redbull twee uur geleden begonnen je handen een beetje te trillen. Wat kan je nou eten om je hersenen wakker en alert te houden? Wat moet je niet eten? Helaas moet ik hier een aantal dingen zeggen die je eigenlijk wel weet maar het liefste vergeet omdat ze zo lekker zijn. Maar jou hersenen hebben op dit moment geen transvetten nodig en die zitten in koekjes, chips en snoep. En ook geen chocolade en melkproducten. Dus als je op het punt stond om die pint Ben & Jerry’s Chocolate Fudge Brownie open te trekken. Geen goed idee. Put the spoon down and back away from the icecream! Maar wat dan wel? Avocado is geweldig voor je hersenen omdat het onder andere goed is voor je bloedsomloop. En vette vissen zoals makreel, paling, haring en zalm zorgen ervoor dat je celwanden versterken en je signalen beter kan doorgeven aan de hersenen. Noten en zaden zitten vol met vitamine B en E, ijzer, onverzadigde vetten en eiwitten. Allemaal dingen waar je hersenen heel erg blij van worden. Knoflook heeft een beschermende werking voor je hersenen door de natuurlijke antioxidanten die het bevat. En als ware stimulans voor je coördinatie, concentratie en geheugen moet je blauwe bessen eten, ze zijn vezelrijk, bomvol vitamine E, antioxidanten en natuurlijke suikers. Als laatste heb je de brandstof nodig van granen. Nou denk je natuurlijk, allemaal leuk en aardig dat lijstje, maar ik ben niet van plan om de hele nacht een beetje op zonnebloempitten te kauwen of welke visboer is er om twee uur s’ nachts open dan? Dus daarom volgen er nu twee simpele recepten die ook nog eens heel erg lekker zijn. Eet smakelijk en succes met die deadline! Volkoren toast met guacamole nodig: twee sneetjes donker volkoren brood. 2 rijpe avocado’s 1 ontvelde en in blokjes gesneden tomaat. 1 teentje knoflook 1 gesnipperde sjalot fijngehakte koriander paar druppels tabasco peper en zout. Dit recept is heel erg simpel. Lepel de avocado’s leeg en prak ze fijn, voeg de tomaat knoflook, koriander en sjalot erbij. Maak het op smaak met de tabasco, peper en zout. Doe het brood in je broodrooster en nadat je geschrokken bent van je brood dat klaar is, smeer een flinke laag guacamole op en smikkel het geheel op.

Muesli met appelmoes nodig: Muesli (zo puur mogelijk, zonder suiker of honing toegevoegd) appelmoes (een dikkere variant, met of zonder stukjes) blauwe bessen handje gesneden amandelen mespunt kaneel eventueel gedroogde fruit en/of rozijnen Meng de appelmoes en kaneel door elkaar en voeg daar de muesli aan toe. Je kan dit laten staan zodat de muesli iets slapper wordt als je dat lekker vind. Voeg de amandelen en blauwe bessen toe. Je kunt hier eventueel nog gedroogd fruit en of rozijnen aan toevoegen. Bijvoorbeeld gedroogde cranberry's of abrikozen. Even doorroeren en eet smakelijk!

Mireill ter Doest

Couscous in sh'allah

Naar aanleiding van jullie oproepje stuur ik een receptje. Resultaat van een improvisatiekookavondje met een vriendin. We hebben het gerechtje ook een naam gegeven: 'Couscous in sh'allah'. Wat zo ongeveer betekent: Couscous zoals God het wil :-) Couscous in sh'allah Benodigdheden:(2 personen) 1 aubergine 1 blik gepelde tomaten 1 zakje Hollandse rauwkost 1 tl r창s al h창nout (Marokkaans specerijenmengsel verkrijgbaar bij Dito Toko) 1 tl chilipeper 100 gr geitenkaas 200 gr falafel 200 gr couscous Bereiden: Snijd de aubergine in blokjes. Olijfolie verwarmen, aubergine bakken met r창s al h창nout en chilipeper. Na ongeveer 5 minuten rauwkost toevoegen. Nog even laten bakken en 3 minuten later gepelde tomaten toevoegen. In totaal heeft de saus 15-20 minuten nodig, afhankelijk van hoe gaar je de aubergine wil hebben. Falafel paar minuutjes bakken Couscous bereiden. Ik doe dit door de couscous in een schaaltje te doen en kokend water toe te voegen, een paar mm boven de couscous. Na 5 minuten is de couscous klaar. Eventueel nog extra water toevoegen als het niet gaar genoeg is. Bordjes klaarmaken: Couscous over de borden verdelen, en de falafel naast de couscous leggen. Saus over de couscous en de geitenkaas erboven verkruimelen.

Death by vegan chocolate brownie

Vera Broekhuijsen

Deze brownie is geschikt voor stress-eten bij iedere deadline of het jezelf doodeten met chocolade. Geheel plantaardig, dus goed voor dier, mens en de wereld (voor extra karma kun je de producten ook fairtrade kopen).

IngrediĂŤnten 350 g bittere chocolade (zonder melk of botervet) 250 g plantaardige boter * 1 grote banaan 250 g donkere suiker 100 g zelfrijzend bakmeel

Bereiding 1. Verwarm de oven voor op 160-170 C. 2. Smelt de chocolade met de boter samen en roer dit goed door elkaar. Het smelten kan gewoon in een pannetje (pas op dat het niet aanbrandt; blijven roeren), au bain marie of in de magnetron. 3. Prak de banaan en mix hier de suiker door tot een dikke glanzende massa. 4. Voeg het chocolade/botermengsel hieraan toe en meng dit goed. 5. Voeg het meel toe en blijf mengen. 6. Schenk het geheel in een bakvorm en bak het geheel 40 minuten. 7. Laat eerst buiten de oven afkoelen en daarna nog een paar uur in de koelkast. Pas wanneer de brownie geheel afgekoeld is in stukken snijden.

* de beste browniestructuur krijg je met Alpro Soya minarine voor op brood waarop staat dat deze niet geschikt is voor bakken en braden (gewoon lekker wel doen dus).

Dieuwke van der Wal

De SvH aan de hand van haar deadlines

Deadlines, deadlines... Ze hangen als zwaarden boven onze hoofden. Opgelegd door anderen, zoals Dionysius zijn zwaard aan een paardenhaar boven het hoofd van Damocles hing, of door onszelf. Gek worden we er van. En nu weer de deadline om dit stukje te schrijven... Enfin. Laat ik jullie meenemen door dit verhaal over de Studievereniging voor Humanistiek en haar bestuur aan de hand van de deadlines die wij hebben. De Studievereniging voor Humanistiek, beter bekend als de SvH, is de studievereniging voor alle studenten aan de Universiteit voor Humanstiek: we zijn er voor alle bachelor-, premaster- en masterstudenten Humanistiek en Zorgethiek & Beleid. De SvH bestaat al jaren; alle commissies zijn een onderdeel van de SvH. Dit jaar is de opzet nieuw: We willen via de studievereniging nog meer gemeenschapszin creëren op de UvH door middel van nieuwe projecten, gericht op gezelligheid en verdieping. Daarvoor hebben we wat veranderingen bedacht en doorgevoerd; allemaal voor de deadline van 2 september, de eerste dag van het nieuwe collegejaar. Zo hebben we een nieuwe website gelanceerd: www.svhumanistiek.nl . En we hebben voor deze deadline nieuwe initiatieven bedacht: een studiereis, vrijdagmiddagborrels en de Humanistiekfabriek. Om die initiatieven mogelijk te maken hebben we dit jaar lidmaatschapsgeld à 10 euro ingesteld en krijg je als SvH-lid nu korting op activiteiten. Bij het organiseren van zulke nieuwe activiteiten hebben we te maken met deadlines: je moet een studiereis ver van tevoren regelen, want anders kan de hele bende niet doorgaan. De vrijdagmiddagborrel heeft ook zo zijn eigen deadlines: we borrelen iedere derde vrijdag van de maand van 15:15 uur tot de deadline van 18:00 uur, want om 18:00 uur sluit het terrein van de UvH op vrijdag. En de Humanistiekfabriek, waarin je leert de praktische verbinding met de arbeidsmarkt te maken, heeft zo hier en daar een deadline: De bijeenkomsten over het vinden van vacatures, de start van je eigen bedrijf of met je poten in de modder staan moet je wel even voorbereiden. We zitten met z’n vieren in het bestuur van de SvH: Danique Kannekens is de voorzitter, Steven Menke is de penningmeester, Marcella van Daatselaar is de commissaris in- en extern en Dieuwke van der Wal is de secretaris. Danique heeft als voorzitter doorlopend deadlines: ze is de schakel tussen de SvH en de UvH en heeft zodoende gesprekken over onze positie en ons doel op de UvH. Ze vergadert daarover en die vergaderingen moet ze natuurlijk voorbereiden. Deadlines! Verder zit Danique in de Universiteitsraad, waarmee ze de schakel is tussen de UR en de SvH. Een opkomende

deadline van de voorzitter is een grote avondvergadering voor alle commissieleden van de SvH. Wist je dat we 36 commissieleden hebben? En over een paar dagen is de volgende SVHvergadering alweer; de deadline voor Daniqueâ&#x20AC;&#x2122;s volgende stappen in het organiseren van de studiereis. Steven heeft als SvH-penningmeester net een grote deadline achter de rug: het overzicht van de financiĂŤn van alle commissies op orde krijgen volgens de nieuwe structuur van SvH als brede vereniging. Verder heeft Steven een hele hoop gezellige deadlines: Iedere derde week van de maand is hij weer hard aan de slag met het organiseren van de vrijdagmiddagborrel. Verder bekijkt en keurt Steven alle projectvoorstellen die commissies indienen. Om alle activiteiten en plannen van de SvH gesmeerd te laten verlopen stelt Steven zichzelf hele strakke nakijkdeadlines. En hij organiseert samen met de secretaris de Humanistiekfabriek. Het werkboek ligt voor feedback bij een aantal docenten; de deadline voor de start van de Humanistiekfabriek is begin januari. Marcella is als commissaris in- en extern druk bezig met alle inschrijvingen van nieuwe leden. Ze houdt bij wie zich heeft ingeschreven en wie al heeft betaald. Als mensen niet op tijd betalen, kan ze betaaldeadlines aan hen stellen. Verder is ze druk bezig met de bestelling van nieuwe UvH-truien; de opkomende kou en kruidnoten in de supermarkten beginnen deadlineachtige vormen aan te nemen: het wordt winter, tijd voor een trui! Verder is Marcella betrokken bij de organisatie van de DIES. Zoals jullie misschien wel weten is de verjaardag van de UvH altijd op 31 januari; de harde deadline voor het organiseren van DIES-activiteiten. Dieuwke heeft als secretaris iedere twee weken een standaard deadline: het SvH-bestuur vergadert iedere twee weken, en voor aanvang van iedere vergadering moet ze de agenda voor de vergadering af hebben. Daarnaast notuleert ze, en is de zelf opgelegde deadline voor het rondsturen van de notulen 24 uur na de vergadering. Behalve secretaris is ze ook verantwoordelijk voor de PR. Ze legt de commissie-PR-leden met zachte hand een deadline op: twee weken voor iedere activiteit moet het PR-materiaal rond zijn, zodat er genoeg tijd is om het evenement onder de aandacht te brengen. Verder houdt ze zich bezig met de inhoud van www.svhumanistiek.nl ; welke ze iedere week even redigeert. Behalve strakke deadlines, hebben we ook ruimte voor en zin in nieuwe, leuke, gezellige en verdiepende projecten die jullie zelf kunnen voorstellen en bedenken. Heb je altijd al een leesgroep willen oprichten, een debatclub, of een breiclub, wil je een studiegroepje, of liever een kroegentocht? Laat het ons weten op svh@uvh.nl of kom bij ons langs in de SvH-kamer (0.40) op iedere dag behalve dinsdag tussen 15:30 en 16:30 . Tot dan!

Laura Vermeulen

Naar de zon Het plafond kantelt omhoog Twee duiven wijzen naar voornamere kansen Ik wacht op de andere kant van de wereld

Alles een spooksel dat na jou gebeurde De zomer duurde een dag maar de tranen En regen van de herfst levenslang

Nog geen mens is een beter mens De lagunes zullen lacunes blijven Totdat ik een ijdele reiziger word

Het denken leidt tot niets Het voelen tot te veel Alles ertussen is geveinsd

Binnenkort vertrek ik Van wat ik als kind verwachtte Naar dat wat in de epos besloten ligt

Breng me naar het buitenland Breng me naar de zon Niet de repetitie maar de opkomst

Ingestuurd door Bart Mijland

Myrte van de Klundert

Myrte mijmert over... techniek

Ingekorte versie van een gesproken column op het afscheidssymposium van Dr. J.A. Gupta ‘Je eicellen in de vrieskast of je carrière?’ Vanuit de humanistiek ging mijn bijdrage over culturele consequenties van eiceltechnologie en mijn persoonlijke ervaring. Om op een vruchtbare manier over cultuur na te denken, kies ik een kader voor het onderwerp en benader cultuur vanuit het belang dat we hechten aan vrijheid en veiligheid. De spanning hiertussen bespreekt Spinoza al in zijn werk, maar we zien het vandaag ook steeds als thema in bijvoorbeeld de (digitale) privacydiscussie. Het gaat steeds om de twee zijden van vrijheid: De niet-inmenging van Vadertje Staat die zijn mond moet houden en de positieve vrijheid die gepaard gaat met meer en meer ‘vrije’ keuze. Deze dubbele betekenis van vrijheid proberen wij met de vrije markt te regelen. Daarin past eicelvitrificatie: het geeft jonge vrouwen meer (keuze)vrijheid. Het zou voor mij bedoeld kunnen zijn. Maar... Wat is dit voor vreemde vrijheid als ik mij er toch meteen ongemakkelijk bij voel? Het debat in populaire en sociale media is in de embryonale fases blijven steken. Die vrijheid wordt sociaal vooral gegund aan, en vooral gebruikt door, ongewenst partnerloze vrouwen. IJskonijnen die de biologische klok wel hoorden tikken maar niet wisten waar de eierstokken hingen vanwege hun carrièrestreven, worden genoegzaam veroordeeld (zeker als ze vervolgens ook nog eens fulltime blijven werken). Carrièrestreven is helaas niet vanzelfsprekend legitiem. Kan deze technologie vrouwen ook juist benadelen? De culturele consequenties zijn nog niet zichtbaar: Vooralsnog kost ‘t ook 10.000 euro om het ziekenhuis voor paashaas te laten spelen. En, IVF is geen garantie op een zwangerschap. Maar stel je voor: Wat als het de normaalste zaak van de wereld en biologisch goed haalbaar zou zijn om kinderen krijgen eindeloos uit te stellen? Dan kom ik nog dichter bij het ongemakkelijke gevoel. Economisch kunnen vrouwen wel wat nuttiger leven. Lees: Net als mannen zijn: Eerst maximaal produceren op de arbeidsmarkt, dan reproduceren. De huidige Markt maakt elke stap tot individuele keuze. Daarmee kan vrijheid weleens omslaan in beperking. Dat gebeurt wanneer de risico’s van de levensloopkeuzes individualiseren – zoals verminderde arbeidskansen voor jonge moeders, om maar te zwijgen van het morele verwijt van parasitisme waartegen zij zich dan zouden mogen verdedigen. Het tijdstip is toch jouw keuze, dus de consequenties ook? Zulke depolitisering is erg omdat de politieke onderbuikzorg van sociaal geconstrueerde risico’s rond moederschap (zoals arbeidsrisico’s, geen hypotheek kunnen krijgen vanwege te lage inkomste ten opzichte van het leeftijdscohort) wordt afgewenteld op jonge vrouwen. Samen met verminderde sociale zekerheid stimuleert dit onterecht ongebreideld individualisme. De zogenaamde vrijheid gaat dan steeds meer ten koste van de veiligheid van de uitzonderingsgevallen, totdat ware positieve vrijheid feitelijk verdampt is. De uitzonderingspositie ‘mag’ wel, maar is veel te onveilig geworden. Cultureel gezien kunnen vrijheid en veiligheid, bij elkaar gedacht in eicelvitrificatie, dan leiden tot een wel heel karige invulling van vrouwelijke autonomie als risico-management. Aansluitend bij mijn waarneming van huidige tendensen, lijkt dit mij het meest verontrustende mogelijke vooruitzicht; de individualisering van risico door het construeren van het moederschapsmoment als pure ‘vrije’ keuze, omdat het via de vrije markt gebeurt – want dat is zo, als we afhankelijk zijn van vruchtbaarheidsklinieken – lijkt mij een onwenselijke culturele tendens ( dit staat los van vrouwen voor wie de techniek nu een levenswens vervult (dat gun ik ze van harte). Nu is dit echter nog speculatie, die ik ook kan

relativeren vanuit mijn positie als blanke hoogopgeleide jonge vrouw van de laatmoderne generatie risicodenkers. Speculatie verklaart niet helemaal mijn ongemakkelijke gevoel. Het onbehagen is van deze tijd. De argwaan tegenover deze specifieke ogenschijnlijke vrijheid blijft. Misschien verstoppen we ons met woorden zoals ‘gezondheid’ en ‘sociale risico’s’ die gaan over de toekomst, voor de effecten van de aanwezigheid van techniek nu. Over die aanwezigheid valt niet meer te kiezen. Ik ken 35-jarige vrouwen die nu de onrechtvaardigheid ervaren van het feit dat slechts een economische elite zich reproductie kan veroorloven. Veel dieper gaat daarom de spiegel van de techniek, die me nu al dwingt naar mezelf te kijken: Wie ben ik dat ik hier iets of juist niets mee te maken kan en wil hebben? Voor mij leidt dit tot een tweeledig beeld. Zoals elke techniek is eiceltechniek een pharmakon: Dat betekent zowel ‘gif’ als ‘medicijn’. Ik realiseer me hoe dierbaar mijn vrijheid is, waarbij hoort het gevoel dat mijn gezonde lichaam me geen beperkingen oplegt. De techniek weerspiegelt me beelden van mezelf die me dierbaar zijn, niet omdat ze perfect zijn maar omdat ik ze zo goed ken – de twijfelaar, de avonturier, de onzekerheid. Met deze techniek kan ik mijzelf verbeelden als vruchtbare vrije vrouw tot in het oneindige (45, 50 jaar, dat lijkt voor mij heeeel lang. ) Op een dieper niveau ligt de keerzijde: Tegen welk risico dek ik me eigenlijk in? Het risico dat ik met 40 geen kinderen meer kan krijgen? Het risico is: dat ik een verlangen zal hebben dat mijn lichaam niet meer kan waarmaken. Ik ben me dus tegen mezelf aan het beveiligen. Ik beschouw mezelf van buitenaf termen van risico van leeftijdsgroepen, maak mijn baarmoeder tot een machine, die medisch specialisten beter controleren dan ik. Ik geef mezelf niet zomaar ‘meer mogelijkheden’, ik neem een voorschot op wie ik straks zal zijn. In het tweede spiegelbeeld verschijn ik gebroken, mijn lichaam als potentiële vijand van de ziel. Eicelvitrificatie speelt nu al in op mijn toekomstige vermogen zin te geven aan eventuele kinderloosheid.. Dit morrelt nu al aan mijn zelfbeeld. De techniek speculeert niet direct op de kwetsbaarheid van een ouder wordend lichaam, maar op angst voor de kwetsbaarheid van de zingeving aan dat lichaam, zingeving aan het bestaan door en in dat lichaam. Is mijn zingeving afhankelijk van de mogelijkheden van mijn lichaam, moet ik dat beveiligen? De culturele consequenties van de techniek hebben betrekking op ons zelfbeeld; ze verleidt (dwingt?) onszelf te verbeelden in relatie tot deze of gene mogelijkheid. In de huidige cultuur vrees ik dan de hachelijke positie waarin wij de onmogelijke managers worden van onze angst voor de onzekerheid van het ouder worden – angst voor het leven dus. Dat kan toch geen vrijheid zijn? Ik begon deze column met de waarden vrijheid en veiligheid, en speculeerde over hoe deze waarden vorm krijgen in relatie tot eiceltechniek. Ik beschreef hoe deze waarden op persoonlijk niveau hun equivalent vinden in de twee zelfbeelden die de spiegel van deze techniek mij voorhoudt. De vraag is nog steeds: Geeft zij ons meer vrijheid? Pas in persoonlijke reflectie krijgen abstracte mogelijkheden betekenis. In discussie zoekt men te vaak naar objectieve gegevens. Op het symposium vroeg iemand: Welke leeftijdsgrens moeten we instellen, op basis van "biologische risico’s"? Cultuur verandert door het gesprek over het waarom van keuzes, laten we dat gesprek dus niet beperken tot de technische kanten. Zogenaamd laten we daarmee eenieder vrij om zelf te kiezen – Beroven we onszelf daarmee niet van de kans om ook zin-‘volle’ keuzes te maken? Er is perspectief nodig op die keuzes. De vrijheid van techniek is niet haar mogelijkheden, maar de wijze waarop ze ons verleidt tot bezinning over wie we zijn in relatie tot onze vrijheid, en waarom jij of ik iets zou doen, niet omdat het kan, maar om wat het voor jou betekent. Pas dan gaan keuzemogelijkheden door techniek over vrijheid. Mijn dank gaat uit naar Jyotsna; Veel geluk met de mogelijkheden van een nieuwe fase!

Daan Zeijen

Muziekbesprekingen

Alan Jackson – The Bluegrass Album Naar alle waarschijnlijkheid heb je nog nooit een bluegrassalbum geluisterd. Misschien denk je bij bluegrass wel eerder aan Smurfenmarihuana dan aan muziek. Dat zou kunnen. Of misschien heb je wel eens bluegrass gehoord, wilde je graag meer horen, maar wist je niet waar je het beste kon beginnen, in het woud van subgenres – 'traditional', 'progressive', 'neotraditional', en ga zo maar door. Zoek dan maar eens naar een goede ingang. Voor mij kwam die met de aankondiging dat Alan Jackson, gevierd countryzanger, eindelijk zijn eerste bluegrassalbum uit zou brengen, getiteld, jawel, The Bluegrass Album. Hoog tijd om deze nieuwe cd aan een luistersessie te onderwerpen! Bluegrass is ontstaan uit de muzikale tradities van de Britse en Ierse immigranten in de Appalachen, een bergketen die een aanzienlijk deel van de Oostelijke VS beslaat. De belangrijkste instrumenten zijn de gitaar, banjo, contrabas en 'fiddle' (zoals violen in de volksmuziek meestal genoemd worden). Net als in jazz wisselen solo's elkaar veelvuldig af. Zeker bij de uptempo nummers gaat dat gepaard met een verbluffende vingervlugheid en speeltechniek. De teksten en thema's zijn vergelijkbaar met degene die je in countrymuziek vindt: bewust eenvoudige lyrics ('Write it like you talk it', is het mantra) over (verloren) liefdes, roadtrips en weer thuiskomen, ruzies met de baas en armoede. Jackson heeft, zo schrijven de recensenten met meer verstand van zaken, een traditioneel bluegrassalbum neergezet. Met het openingsnummer, Long Hard Road, is de toon direct gezet: 'It's a long hard road I'm travelling on / Seems forever, I've been gone / It's a long hard road I'm travelling on / Lord, I need to find my way back home'. Ook valt meteen op hoe goed zijn stem past binnen het geheel van tokkelaars en strijkers. Tussen de coupletten door en aan het eind van de nummers krijgen de getalenteerde muzikanten alle ruimte om hun kunde en liefde voor de muziek te demonstreren. Negen van de veertien nummers op het album hebben dan ook een speelduur van meer dan vier minuten. Toch is er meestal voldoende variatie om te voorkomen dat nummers te lang voelen. Er is wel een vrij groot contrast tussen de vlotte, technische nummers, waarbij ik op mijn tenen op en neer door de woonkamer schuifelde, en de ballads, die op zichzelf ook sterk zijn, maar beter op hun plek zouden zijn bij een rustige nacht op de bank. Ook de vaardigheden van de instrumentalisten komen minder naar voren tijdens deze rustige nummers. Daardoor merkte ik al snel dat ik steeds zocht naar een paar van de liederen, en de rest van het album minder aandacht schonk.. Maar wat een liederen! 'Appalachian Mountain Girl' heeft in razend tempo – net als dat van het nummer zelf – een plek verworven in de playlist die ik 's ochtends luister op weg naar de universiteit, met zijn aanstekelijke partijen en bitterzoete tekst: 'that Appalachian mountain girl / that haunts me from above / my heart will never be the same / without her mountain love'. 'Ain't Got Trouble Now' is mijn nieuwe metgezel bij een opgewekte middagwandeling, en ballads als 'Blue Side of Heaven' lijken gemaakt voor het laatste biertje na een goed gesprek in de woonkamer. Al met al heeft Alan Jackson een erg fijn 'debuut' neergezet. De variatie tussen opzwepende dansnummers en rustige uitzakkers maken dit een album dat je niet vaak van voor naar achter zal luisteren, maar wel heeft het iets te bieden voor elk moment van de dag. De uitmuntende muzikanten, Jacksons aangename stem en de 'no nonsense'-aanpak van het genre maken dit tot een mooie eerste bluegrassverkenning.

Darius Rucker – True Believers Het verhaal gaat dat de Amerikaanse schrijver William Faulkner zijn college Ernest Hemingway eens verweet dat die nooit een woord gebruikte dat zijn lezers naar een woordenboek zou doen grijpen. Hemingway zou daarop gereageerd hebben door te zeggen: 'Arme Faulkner. Denkt hij werkelijk dat grote emoties voortkomen uit grote woorden?' Deze les lijkt Darius Rucker goed begrepen te hebben. De zanger die bekend werd als frontman van Hootie & The Blowfish, is inmiddels al een aantal jaar hard aan de weg aan het timmeren als soloartiest. In 2008 bracht hij zijn eerste countryalbum uit, en in dat genre kreeg hij de smaak snel te pakken. Zo werd hij in 2009 de tweede Afro-Amerikaan ooit die in de prijzen viel bij de belangrijkste uitreikingen voor countryartiesten, bracht hij in 2010 een solide tweede countryalbum uit, en in 2012 trad hij toe tot het selectste gezelschap van Nashville, als lid van de Grand Ole Opry. In mei van dit jaar bracht hij zijn nieuwste album uit, True Believers. Een album dat bij uw recensent al een halfjaar lang vrijwel dagelijks op enige speeltijd kan rekenen, en dat bovendien ook veel niet-countryfans zal aanspreken. Dat laatste blijkt al wel uit de grootste single van het album, 'Wagon Wheel'. Deze cover van het lijflied van de band Old Crow Medicine Show haalde niet alleen de top van de countryhitlijsten, maar ook de 15e plek op de Billboard Hot 100, waar muziek uit alle genres in staat. In de Verenigde Staten is de single ruim twee miljoen keer aangeschaft. Opvallend, omdat het nu juist het vormvastste countrylied op het album is. Recensenten merkten al op dat de rest van de nummers veel weg hebben van de poprock – bij gebrek aan een beter woord – die hij al zijn hele carrière maakt. Dat is zeker geen nadeel. Nog meer dan op zijn eerdere albums bewijst Rucker te weten hoe een goede popsong in elkaar zit. Stuk voor stuk staan de nummers als een huis, en vaak kiest hij ervoor om de coupletten kort te houden, om ruimte te maken voor de krachtige refreins. Je zult hier muzikaal weinig verrassingen vinden – een funkriffje hier, een gevoelig pianomelodietje daar – maar door Ruckers prachtige stem en ditto teksten wordt 'degelijk' nergens 'saai'. De lyrics sluiten aan bij het countrymantra 'write it like you talk it', maar bezitten tegelijkertijd de kernachtige, poëtische kwaliteit om met weinig woorden veel te zeggen. Zo luidt het refrein van de samen met Sheryl Crow gezongen ballad 'Love Without You': I can walk into a room without you And I don't get drunk and talk about you So I guess I've learned to live without you I just don't know how to love without you En meer dan dat is niet nodig. Al met al heeft Darius Rucker zijn sterkste soloalbum tot nu toe neergezet, dat niet alleen een aanrader is voor countryliefhebbers – die zullen er onder jullie niet verschrikkelijk veel zijn ;) – maar vooral ook voor wie zoekt naar een ouderwets lekkere popplaat. Youtubetip: 'Wagon Wheel' Albumtrackaanraders: 'Miss You', 'Love Without You', 'Lie to Me' Ideaal voor: Autotrips! Volgende keer op deze plek: een uitgebreide recensie van Eminems The Marshall Mathers LP 2!

Charlotte Molenaar

Toon Tellegens gedicht aan de reiziger 'Gedicht aan de reiziger' van Toon Tellegen Ik trok een streep tot hier: nooit ga ik verder dan tot hier. Toen ik verder ging trok ik een nieuwe streep en nog een nieuwe streep. De zon scheen en overal zag ik mensen, haastig en ernstig, en iedereen trok een streep iedereen ging verder.

Tijd is het sociale construct dat inmiddels de drijfveer en basis is geworden van het maakbaarheidsideaal in onze westerse samenleving, lees ik in het gedicht van Toon Tellegen. Zou, als de laatste streep is getrokken, de tijd verdwenen zijn?

Patrick van Wageningen

Perspectief

Het zonnetje scheen gister en ik mocht ervan genieten. Ik leef, in een land met vrijheid, wegen en scholen. Ik kan gelukkig zijn in een land met weinig criminaliteit per vierkante kilometer. Ik kan leven, ik kan meemaken en ik kan geluk ervaren. Maar Jan S. heeft Koos vermoord, de misdaad reist de pan uit. De crisis is verschrikkelijk en er is een gans met een tiewrap om zijn poot gevonden op de A2. Kijkend naar die dingen leven we niet echt. We kijken naar de deadline van het leven, de dood. En eigenlijk ervaren we die figuurlijke dood heel de dag door zo te kijken. We zijn namelijk niet bezig met het leven nu. We zijn bezig met de kwalen van de wereld en vergeten daardoor de mooie dingen. Er zijn namelijk ook 50.000 kinderen geboren en 500.000 mensen jarig. Er is vandaag zeven miljoen keer hallo gezegd, en in totaal 86.000 uur gelachen. Er zijn mensen geholpen en goede daden verricht. Er zijn scholen gebouwd, en scholen gesloten. Er zijn fietsen gestolen en fietsen gevonden. Mensen vermoord en mensen gered. Er is gedanst, gefeest en gezongen. Toch ironisch, dat kranten en media voornamelijk over de slechte dingen schrijven en spreken. Toch ironisch dat we eigenlijk met het einde bezig zijn, met de slechtheid en eigenlijk de schoonheid van het leven voorbij gaan. We lopen weg van onze natuur, van de pracht en de praal van alles om je heen. Want mensen beseffen zich niet, dat de tijd loopt en dat elk moment getreurd een moment geluk minder is. Er is niet alleen dood aan de eind van de deadline, er gaat leven aan vooraf.

Remco Rosmulder

In het zicht van de deadline

"Wees blij met Tikker, laat iedere seconde tellen en heb de tijd van je leven!" De Tikker is een horloge dat de jaren, maanden, uren en seconden aftelt tot je dood. En het vertelt je gelukkig ook hoe laat het is. Het idee voor dit horloge heeft op een website voor crowdfunding al ruim 80.000 dollar opgehaald en staat inmiddels internationaal in de schijnwerpers. Vanaf april 2014 is het te krijgen. Een horloge dat je iedere keer dat je erop kijkt eraan herinnert dat je dood gaat. Zou jij zoiets willen dragen? Voor mij hoeft het niet. Maar de gedachte erachter – het leven in het nu, het genieten van ieder moment, het er zelf iets van maken, yolo – spreekt me wel erg aan. Het houdt een keer op, niemand ontkomt aan de dead-line. Dat feit alleen al geeft zin aan het leven. Dat is toch waar we als humanisten allemaal in geloven, nietwaar? Dat is toch waar we het allemaal voor doen: van het leven iets moois maken.Bij mij roept het in ieder geval de drang op tot iets te creëren, achter te laten, door te geven. Over doorgeven gesproken: in augustus is mijn zoon Jacob geboren. De klok is gestart, het horloge aangezet. Hij is gekomen vanaf de andere kant van de deadline om het leven te beginnen. Ik merk dat die gebeurtenis mij misschien nog wel veel meer inspiratie geeft dan het besef dat het leven eindigt. De geboorte brengt hoop, de hoop van de onbepaaldheid; dit isiets heel andersdan de bepaaldheid van een deadline. Daar gaat het juist om denk ik, de onbepaaldheid van hemzelf en van zijn leven. Alles is mogelijk, het kan nog alle kanten op. Dit te zien bij hem geeft mij zin om het meeste uit iedere dag te halen. Het laat mij openstaan voor de onbepaaldheid van de toekomst zoals die zich in het nu aandient. Wellicht dat met dit inzicht het horloge juist stilstaat in plaats van aftelt.

Remco Rosmulder en zoon Jacob

Naar de morgen

Anoniem

Het is laat. De laatste woorden van het boek dansen nog voor mijn ogen, tonen mij beelden van plaatsen waar ik nooit ben geweest, mensen die ik nooit zal leren kennen. Langzaam wordt alles duister terwijl ik voel hoe mijn dekens me omlaag trekken de diepte in. Ik laat me overnemen door het niets. Niets? Ik schrik wakker. Een totale paniek overvalt me wanneer mijn kamer mijn kamer niet is. De muur achter mij is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een immense duisternis en een groot figuur dat boven mij uittorent, statisch maar dreigend. Ik kan zijn ogen niet zien. Ik slaap nog. Ik moet wakker worden, ik moet wakker worden! Er is iets veranderd. De figuren die mij â&#x20AC;&#x2122;s nachts angst aan komen jagen hebben zich altijd gehouden aan de wetten van de ruimte, waarom is dat nu niet zo? Het licht moet aan, ik word niet wakker als het licht niet aan gaat. Waarom is de muur weg? Waarom is de plank met mijn lamp weg? De figuur blijft me aanstaren, een gezicht in het duister. Ik schreeuw, maar ik kan niet onderscheiden of ik dat doe in mijn droomwereld of de werkelijkheid. Alsjeblieft laat er iemand komen. Laat iemand me helpen. Laat iemand het licht aandoen! Voetstappen echoĂŤn in de verte. Ik hoor mezelf schreeuwen, maar het klinkt als een ander. Waarom ben ik zo bang? Ik kan niet helder meer denken. Waar is de lichtknop?! Dan ineens gaat de deur open. Het licht is aan. Het is mijn moeder. Ik weet niet meer of ik het licht aan heb gedaan of dat zij dat heeft gedaan, maar ik ben wakker. De figuur is verdwenen. De muur is terug. Slapen lukt niet meer. Ik weet dat mijn gedachten met me spelen, zelfs wanneer het gebeurt weet ik dat ik vast zit in mijn droomwereld. Maar het is een krachtige leugen, het bevat een stuk waarheid. Een stuk echtheid. Want ik ben wakker en het is mijn kamer. Niet vervormd zoals in normale dromen. Als ik het licht maar aan kan doen, dan ben ik veilig. Als ik het licht maar aan kan doen. Met mijn hand om de knop zak ik langzaam weer weg. Als ik het licht maar aan kan doen.... Zal ik de morgen veilig halen? Deadline. Hypnagoge hallucinaties ontstaan wanneer men tijdens de droomslaap al enig bewustzijn krijgt. Zo worden ogenschijnlijk levensechte droombeelden geprojecteerd in de werkelijke omgeving. Vaak gaat het hierbij om beelden, maar het kan ook om andere hallucinaties gaan, zoals het horen van geluiden of het voelen van dingen die er niet zijn.1

1. Gieles, Janneke (oktober 2013). Tussen slapen en ontwaken. Psychologie magazine 32, p. 3336.

Jaaragenda SvH Dit is de jaaragenda van de SvH. Deze agenda wordt constant bijgewerkt, check www.svhumanistiek.nl/agenda voor details van de activiteiten en de laatste updates! November: Dinsdag, 26. november – 12:30 - Excursie TBS Uitzinnig December: Dinsdag, 10. december – 12:30 - Eenmalig vrijwilligerswerk van Uitzinnig Vrijdag 20 december – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel Januari: Vrijdag 17 januari – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel Februari: Vrijdag 7 februari – 22.00 – Aftertentamenfeestje – OpDrift Vrijdag 21 februari – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel Maart: Vrijdag 21 maart – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel April: Vrijdag 18 april – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel Vrijdag 18 april – 22.00 – Aftertentamenfeestje – OpDrift Mei: Vrijdag 16 mei – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel Juni: Vrijdag 20 juni – 15.15 - Vrijmibo: VRIJdagMIddagBOrrel Juli: Vrijdag 4 juli – 22.00 – Aftertentamenfeestje – OpDrift

Colofon Redactie Roos Biesheuvel (hoofdredactie) Yoni van Hees (PR/notulen) Iris Hoekstra (redactiebenjamin) Laura Vermeulen (secretaris) Marthe Visser (redactienestor) Daan Zeijen (vormgeving) Uitgave November 2013 (nr . 18) door Zindroom, studentenmagazine van de Universiteit voor Humanistiek Oplage 250 exemplaren Adres Universiteit voor Humanistiek (UvH) Kromme Nieuwegracht 29 3512HD Utrecht Email svh.zindroom@uvh. nl

Een bomvolle Zindroom dit keer! Met dank aan: Tom Bouwmeester Vera Broekhuijsen Sylwin Cornielje Jesse Dickert Mireill ter Doest Joachim Duyndam Bart Elbers GVJ Bram Hart Ulla Jansz Ruud Kaulingfreks Myrte van de Klundert Xela Kensschels Willeke Los Charlotte Molenaar Bart Mijland Remco Rosmulder Nono Snetsek Daan Stoffer Tessa Striekwold Ben Vruggink Patrick van Wageningen Dieuwke van der Wal Joanna Wojtkowiak

Gebruikte afbeeldingen Pagina Voorblad

5 20 31 Achterblad

Afbeelding http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Leopard_kill_-_KNP__001.jpg http://www.flickr.com/photos/azrainman/4369918140/ http://www.flickr.com/photos/19586572@N03/5176960458/ http://commons.wikimedia.org/wiki/File:U.S._Government_not_found_on line.png http://en.wikipedia.org/wiki/File:Important_government_shutdown_notice_for_the_Stature_of_Liberty.jpg http://farm8.staticflickr.com/7072/6888798930_8b1760181c_o.jpg http://www.flickr.com/photos/oop/1147151/sizes/o/ http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e1/TombstoneRobert_Jo hnson.jpg https://scontent-b-ams.xx.fbcdn.net/hphotosash3/q74/s720x720/1233964_620591864652170_140865736_n.jpg http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Darius_Rucker,_USAF.jpg http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Centerline_Rumble_Strip.jpg

'Some say that the highway becomes a flatline if you travel it for too long' Shane Koyczan, 'Pulse' in: Visiting Hours, 2005, House of Parlance Media Inc.