Mijn mobieltje en ik

Mijn man en ik zijn als Bert en Ernie: twee verschillende kanten van dezelfde munt. Ieder zo zijn eigenaardigheden. Er zijn punten waar ik me bij hem aan stoor. Maar er zijn minstens even veel dingen waar híj zich aan irriteert. Het altijd brandende lampje van mijn benzinetank is er één van. Maar mijn relatie met mijn mobieltje is waarschijnlijk zijn grootste ergernis.

En dan bedoel ik niet alleen de innige relatie die ik met mijn portable PC onderhoud. Waarbij ik op een avond toch wel een aantal keer even kort Instagram check of nog even die punten in dat spelletje wil scoren.

Ook niet het feit dat mijn gsm inmiddels al twee maanden permanent met een kabel is verbonden aan een power bank, omdat ik geen moment lijk te vinden om er even mee langs een reparateur te gaan. (Of in zijn ogen te lui ben om hem te laten maken.)

Maar vooral het feit dat ik hem eeuwig en altijd aan het zoeken ben, stoort hem enorm. Het is een soort standaard ritueel, waarbij ik door het hele huis ren om te zoeken waar ik hem ergens heb achtergelaten. Ook op het werk duiken vaak genoeg mijn collega’s aan mijn bureau op met mijn mobiele vriend.

Met de komst van mijn fancy horloge leek er licht aan de horizon te gloren. Mijn nieuwe uurwerk heeft een functie waarmee ik mijn gsm kan laten pingen. Zo hoef ik alleen het geluidje nog te volgen als ik hem weer eens kwijt ben. Met mijn kinderen heb ik er een spelletje van gemaakt. Een soort van verstoppertje zeg maar. Ik laat onder het genot van een kopje koffie het geluidje van mijn gsm gaan en zij mogen het huis doorzoeken. Scheelt me heel wat stress.

Nadat ik alle bedden heb verschoond, ben ik hem weer eens kwijt. Ik weet zeker dat hij ergens op de bovenverdieping moet liggen. Dus ik weer eens fijn pingen met mijn horloge; mijn inmiddels op één na beste vriend. Tot mijn verbazing hoor ik niet het oude vertrouwde deuntje. Ik voel meteen een brok in mijn keel. Een lichte paniek neemt bezit van me. Mijn uurwerk bevestigt gelukkig dat mijn telefoon in de buurt is. “Iedereen stil zijn!”, commandeer ik man en kinderen. Ze merken dat het serieus is en houden zich muisstil. Maar niets… Met mijn oor te luister sluip ik van kamer naar kamer, tot ik ook uiteindelijk in het washok beland. Heel hééééél stil hoor ik iets. Ik twijfel nog even. Ik heb dit geluid immers zo vaak afgedraaid, dat het ook soort van in mijn hoofd is gaan zitten. Tot ik me realiseer dat het uit de wasmachine komt.

Ik roep naar mijn man: “Gevonden! Ik denk dat hij in de wasmachine ligt!” Mijn wasje zie ik fijn ronddraaien in zijn sop. Mijn man kijkt niet eens gek op. Hij reageert alleen met een héle diepe zucht. En ja hoor, daar vind ik hem. Tussen het natte beddengoed.

De liefde tussen mij en mijn gsm is nu sterker dan ooit tevoren. Want ondanks de grondige wasbeurt werkt hij gewoon nog. Dat is toch gewoon top! En hij blinkt en ruikt ook nog eens lekker. Hij is er gewoon altijd voor me, staat klaar met antwoorden op al mijn vragen, moppert nooit en slechte gewoontes heeft hij niet. Dit is liefde voor het leven.

Reageren?

Mamacita vindt het leuk om jouw reactie op haar column te horen. Mail hiervoor naar voila@delimburger.nl

MAMACITA

Mamacita (39) woont samen met haar man en 2 zoontjes van 6 en 10 jaar oud. Met elkaar vormen ze een chaotisch gezin. Ongecensureerd deelt ze haar belevenissen als vrouw, moeder, dochter en vriendin. Haar motto: ‘Altijd blijven lachen’.