Nieuw redactielid

NIEUW REDACTIELID

EEN NIEUWE VRIJWILLIGER STELT ZICH VOOR

Mijn naam is Martin Jansen. In 1944 als oudste van tien kinderen geboren op een boerderij in Asten, aan de Brabantse kant van de Peel. Na een lang verblijf op het seminarie van de paters van de H.H.Harten in Sint-Oedenrode, Bavel en de Cauberg in Valkenburg ben ik aan het eind van mijn studie aan de HTP (Hogeschool voor Theologie en Pastoraat) in Heerlen blijven hangen.

Door mijn betrokkenheid bij de oprichting van de SP werkte ik twee jaar bovengronds op de mijn Oranje Nassau III in Heerlerheide. Na de mijnsluiting vond ik een baan op de redactie van het Limburgs Dagblad, editie Oostelijke Mijnstreek. Het werk deed ik met veel plezier en enthousiasme, maar de houding van de toenmalige directie was voor de helft van de redactieleden aanleiding om te vertrekken. Ook voor mij. Ik was de twintigste die in 1978 op zoek ging naar ander werk. Dat vond ik bij het Missionair Centrum, dat in 1977 van start ging. Voor de krant had ik verslag gedaan van de opening en een mooi interview gemaakt met de voorzitter, broeder Avellinus Janssens van de Broeders van Maastricht. Het briefje waarin hij me bedankt voor het verhaal heb ik bewaard.

Het Missionair Centrum werd gefinancierd door 60 verschillende orden en congregaties van paters, broeders en zusters en kwam voort uit het idee dat missie niet alleen ver weg plaats moest vinden, maar ook dichtbij. Ook hier is aandacht nodig voor kwetsbare mensen. Mijn eerste opdracht was een tentoonstelling over werkloosheid te organiseren met gebruik van materiaal van een expositie in het Tropenmuseum. Ik kon me niet goed voorstellen hoe werkzoekenden geholpen zouden zijn met een tentoonstelling. Zij zoeken immers werk. Ik belegde een bijeenkomst met twintig leiders van werklozenprojecten in Heerlen en omgeving en vroeg hen: “Wat zou je doen, als je niet gebonden was aan de voorwaarden van je opdrachtgever?” Uit die bijeenkomsten is het Baanlozencentrum ontstaan, aan de Sittarderweg in een groot gebouw van de zusters van Heythuysen, een van de participanten van het Missionair Centrum. Daar was ruimte voor initiatieven van mensen, die hun eigen werk creëerden, bijvoorbeeld: een fotografencollectief, een textielatelier, een restaurant en een lokaal voor Vrouwen in de Bijstand.

Uit die tijd stamt ook mijn contact met vrijgestelden van de KWJ in Zuid-Limburg. Zo leerde ik Peter Gillissen kennen. Zijn KWJ-afdeling had tijdelijk onderdak in hetzelfde gebouw als het Missionair Centrum. Na afloop van hun periode bij de KWJ namen Hans Wemmers en Peter het initiatief tot WW=WereldWijd in Eckelrade en Ger Bertholet begon met het Henk Schramcentrum in Houthem. Vanaf 1983 vroegen vluchtelingen steeds nadrukkelijker de aandacht van het Missionair Centrum, aanvankelijk vooral Tamils uit Sri Lanka. Jarenlang heb ik in Limburg, maar ook in Brabant, Utrecht en in Holland en Gelderland vrijwilligersgroepen opgezet en ondersteund, die zich inzetten voor mensen zonder papieren. Vluchtelingen die vaak niet serieus genomen worden en illegaal verklaard. Kwetsbare mensen, die het verdienen om geholpen te worden bij een volgende stap in hun leven. Iets wat bij WereldWijd ook centraal staat. Een beetje op afstand, maar altijd met veel respect en vaak met bewondering, heb ik de ontwikkelingen bij WereldWijd door de jaren heen gevolgd. Pas nu heb ik me als vrijwilliger gemeld om een bijdrage te leveren aan WereldWijzer.

Interviews maken doe ik graag. Ik ben nog steeds nieuwsgierig. En het past bij mijn leven als huisman (mijn vrouw Lily werkt nog) en als opa. Tot 1990 was ik met Hélène getrouwd. We hebben samen vier mooie kinderen en intussen acht lieve kleinkinderen. Gelukkig kunnen we samen tijd met hen doorbrengen.

Martin Jansen

Nieuw redactielid WereldWijzer