ZON 2024 #1

We vieren de toekomst

Beste Zonnebloemers,

We mogen elkaar feliciteren! Al 75 jaar maakt de Zonnebloem het leven van zoveel mensen net even wat mooier. Ontzettend bijzonder dat we daar dit hele jaar bij stil mogen staan. Bij de oprichting had Alex van Wayenburg vast niet durven vermoeden dat we als organisatie nu al 75 jaar zoveel impact maken.

Nog veel langer dan 75 jaar geleden schreef de filosoof Heraclites al: 'Verandering is de enige constante'. En dat is bij de Zonnebloem niet anders. Tijden veranderen, wensen van deelnemers veranderen, vrijwillige inzet verandert en technische mogelijkheden zijn anders. Toch geldt voor ons gelukkig nog veel meer: er is niets nieuws onder de zon, in de meest positieve zin van het woord. Al 75 jaar houden we bij de Zonnebloem mensen met een lichamelijke beperking aangesloten bij de samenleving. Al zoeken we die verbinding steeds op andere manieren. En dat zal wéér 75 jaar later opnieuw totaal anders zijn.

Hoe, dat valt lastig te voorspellen. Maar ik blik graag alvast vooruit. Want er zijn natuurlijk wel ontwikkelingen die je kunt volgen. Laat ik beginnen met de beschikbaarheid van vrijwilligers. Vooral jongere mensen kunnen (of willen) zich niet meer vastleggen. Dus niet tientallen jaren iedere dinsdagmiddag voor de Zonnebloem op pad, maar af en toe inspringen om te helpen. Of een paar jaar voor de Zonnebloem, en dan naar een ander goed doel.

Daartegenover staat dat steeds meer mensen uit onze doelgroep vroeger veel ondernamen en daardoor gewend zijn aan de vrijheid om zelf te kiezen waar ze met wie heen willen en op welk moment. Tegelijk is de gezondheidszorg de afgelopen jaren enorm verbeterd, waardoor er veel meer hulpmiddelen zijn voor mensen met een lichamelijke beperking. Over hulpmiddelen gesproken: digitale middelen raken onder onze doelgroep volledig ingeburgerd en die omarmen we binnen de Zonnebloem net zo goed. Had je bijvoorbeeld gezien dat de coverfoto van deze ZON is gemaakt met kunstmatige intelligentie?

Alles verandert, dat staat vast. Wat gelukkig ook vaststaat, is dat we nog heel lang van toegevoegde waarde willen zijn voor onze doelgroep. Met alle bestaande en nieuwe middelen die voorhanden zijn. Dat doen we door de wensen van deelnemers en vrijwilligers centraal te stellen. Want de Zonnebloem maken we samen, niemand uitgezonderd!

Feestelijke groet,

Marc Damen Directeur

Hoofdredactie: Alexander van Zijp zon@zonnebloem.nl

Concept en realisatie: ZUID Creatives, zuid.com

Fotografie: Madeleine Sars

Aan dit nummer werkten o.a. mee: Yentl Kleinschmidt, Carlijn van de Sanden, Loek van den Boogaart, Robbert-Jan van IJzendoorn, Jessica Zeeman, Peter Kusters, Birgitta Langen, Sterre Cijsouw

Kijk voor onze privacyverklaring op zonnebloem.nl of Mijn Zonnebloem. Geen internet? Vraag dan een papieren versie aan via 076 - 564 64 64.

Bijblijven? zonnebloem.nl

mijnzonnebloem.nl

facebook.com/dezonnebloem @DeZonnebloem @dezonnebloem

Het ochtendritueel van De Bevers

Kers op de taart

Bij een jubileumfeestje mag één ding absoluut niet ontbreken: muziek! Daarom zijn we extra blij dat realitysterren John de Bever en Kees Stevens, beter bekend als De Bevers, vanaf dit jaar onze ambassadeurs zijn. “We willen laten zien dat volwassenen van alle leeftijden bij de Zonnebloem plezier kunnen hebben.”

Ontbijt op Gran Canaria

Terwijl honden Jaguar en Bentley hun baasje John (en de taart, wellicht) in de gaten houden, zoals ze dat het liefst de hele dag doen, begint Kees enthousiast te vertellen hoe de Zonnebloem op hun pad kwam:

“Het begon allemaal met Willeke Alberti, die een bijzondere band heeft met de Zonnebloem. Zij werd gevraagd om het nummer Reisje langs de Rijn opnieuw uit te brengen, ter ere van het jubileum.” John valt hem bij: “Heel toevallig kwamen we haar tegen tijdens onze vakantie op Gran Canaria. Ik dacht bij het ontbijt ineens: is dat nou Willeke? Ja, ze was het hoor, zei ze.” Ze hielden contact en het idee ontstond om de klassieker samen in het nieuw te steken. En dan te bedenken dat De Bevers eigenlijk geen ontbijters zijn.

Polonaise langs de Rijn

Begin dit jaar werden de carnavaleske kostuums uit de kast getrokken. Met de in heel Nederland bekende stem van John en de uitbundige danspassen van Kees in de bijbehorende videoclip werd het een waar feestnummer. Helemaal omdat vrijwilligers en deelnemers de achtergronddansers en -zangers zijn. John vond het alvast hartstikke leuk. “Je moet de gezelligheid erin brengen, humor. We hoeven het niet altijd over zware materie te hebben.” Nog uren na de polonaise werd er gekletst en gelachen. Waardoor De Bevers voelden: de Zonnebloem past best goed bij ons.

Extra glans aan de zeepbel

Dat laatste is nu precies wat het koppel zocht. Ze willen iets betekenen voor de maatschappij. Als tegenwicht voor wat Kees noemt ‘de

zeepbel die ons leven soms is’. Maar dan wel zonder dat het overkomt alsof ze zielepieten helpen, benoemt John het recht voor zijn raap. Kees beschrijft wat ze dan wél graag willen:

“Voor ons betekent dit ambassadeurschap dat we brede publiciteit geven aan de Zonnebloem, zodat meer mensen weten wie precies de doelgroep is. Het bekende schip is geweldig, maar er is zoveel meer. Geweldige afdelingsvakanties en toffe activiteiten in eigen land, ook voor jongeren.” De Bevers traden onlangs op in Ahoy en als ze groot mogen dromen, zou een vergelijkbaar concert voor uitsluitend vrijwilligers en deelnemers van de Zonnebloem de ultieme bekroning zijn van het ambassadeurschap. Wij dromen mee.

Gedeelde podiumplek

Maar eerst de theaters in. Want Kees zal in de jubileumtheatertour een vaste digitale rol hebben. Hun eerste Zonnebloemoptreden sámen, na de videoclip, was bij de lancering van ‘Het Zonnebloempje’. Een heerlijke pannenkoek waarmee 32 restaurants een donatie aan de Zonnebloem op de kaart zetten. John: “Ik heb gezongen, Kees stond te bakken en mocht uitserveren. Fantastisch toch?!”

Kijkers van hun realityshow zien de Zonnebloem dit jaar ook geregeld voorbij komen, voorspelt Kees. “We weten nog niet precies hoe. Maar het lijkt ons bijvoorbeeld erg gezellig om samen met wat deelnemers de stad in te gaan. Ook om aan Nederland te laten zien met welke uitdagingen je kunt worden geconfronteerd. Een veel te hoge bar, een toilet op een verdieping zonder lift … ” John vult aan: “Maar met zijn allen plezier hebben, staat altijd voorop. Dat is wie wij zijn.”

Dat verdient een lintje

Een ode aan onze

Dit keer waren het Ellie, Johan en Ria voor wie iets georganiseerd werd. ‘Onze’ vrijwilligers werden namelijk verrast met een benoeming tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. Dik verdiend! Want mede dankzij hen kan de Zonnebloem dit jaar 75 kaarsjes uitblazen. Daarom krijgen ze in dit jubileummagazine een prominente plek. En met hen álle vrijwilligers die zich inzetten voor de Zonnebloem. Mensen met een hart van goud die anderen steeds opnieuw een geluksmomentje geven, zonder daar iets voor terug te verwachten. Fantastische vrijwilliger, dit is een ode aan jou!

Eigenlijk zou Ria Klein Kranenbarg op 26 april gewoon gaan bridgen, het vaste moment in de week samen met haar man. Met hem heeft ze nog wat tijd in te halen na een drukke periode in hun meubelmakersbedrijf, haar vele vrijwilligerswerk en hun gezin. Maar hun zoon lokte haar met een chocoladeworkshop naar de Willibrorduskerk in Vierakker, waar tot haar verbazing een heel comité klaarstond. “Wie de aanvraag voor het lintje deed, weet ik niet. Ik weet wel dat er veel werk in zit en dat maakt het extra bijzonder. Eerlijk gezegd streelt het mijn ego zelfs een beetje. Het geeft mijn zelfvertrouwen een boost. Maar ik pronk er niet mee hoor, het lintje ligt netjes in het bewaarkoffertje.”

Vrijwilligerswerk is voor Ria absoluut niet vrijblijvend. Als ze het doet, steekt ze er haar ziel en zaligheid in. Dat blijkt ook uit haar indrukwekkende staat van dienst. Haar taken als moeder en het bedrijf aan huis maakten het onmogelijk om te blijven werken als verpleegkundige. Maar EHBO-vrijwilligerswerk doen kon wel. En vrijwilligerswerk voor de kerk ook. Via die contacten kwam Ria in 1986 bij de Zonnebloem, waar ze de nog steeds florerende afdeling Vierakker-Wichmond mede oprichtte en heel wat rollen op zich nam. Dat doet ze nog steeds: “Ik vind contact heel belangrijk, daar komt het uit voort. Noem het nieuwsgierig of belangstellend, wat je wilt. Ik hoor graag de verhalen van anderen. De leuke contacten waar we samen van genieten, maken vrijwilligerswerk voor mij de moeite waard. Je hoeft daar echt niet zoveel tijd in te steken als ik. Even een kaartje sturen is net zo waardevol, zelfs al krijg je er niets voor terug. Blijf dat vooral doen!”

‘Het lintje is een boost voor mijn zelfvertrouwen’

Als een vriendin Ellie Doornenbal ruim van tevoren vraagt om haar in april naar een specifieke kledingwinkel te rijden, stemt Ellie een beetje verbaasd in. “Toen ik later bij het gemeentehuis even verderop mijn familie zag staan, viel alles op zijn plek.” Achteraf denkt ze dat de voorbereidingen hiervoor al drie jaar liepen. Ellie weet nog dat iemand een lijstje van al haar vrijwilligerswerk vroeg. Dit lijstje werd best lang, want ze begon als 15jarige al bij Jeugdvereniging Timotheüs. Na een carrière in de financiële dienstverlening raakte ze als jonge moeder betrokken bij de ouderraad op ‘hun’ basisschool. Daarna was ze acht jaar bestuurslid van Balans, een vereniging voor ouders van kinderen met leer-, ontwikkelings- en gedragsproblemen. Om vervolgens Zonnebloemafdeling Vathorst op stoom te brengen.

Sinds 2010 organiseert ze er met veel plezier de leukste uitjes en afdelingsvakanties. Als het even kan, stapt Ellie ook nog aan boord van MPS de Zonnebloem. Ze weet dat alles verbazingwekkend goed te combineren met haar gezin en baan. Misschien wel omdat ze weet hoe belangrijk het is; een wereld zonder vrijwilligers kan en wil Ellie zich niet voorstellen. “Dat ik nu Lid in de Orde van OranjeNassau ben, zie ik als een groot compliment van de koning.” Ze doet het toch maar. Hoe blij Ellie er ook mee is, het compliment ligt veilig onderin de kast. Al is ze zeker bereid om hem tevoorschijn te halen. “Ik vind dat iedere vrijwilliger van onze afdeling ‘m zou moeten dragen, wat mij betreft is hij voor ons allemaal.”

Want het is soms best pittig als mensen het heel gewoon vinden wat vrijwilligers doen. “Gelukkig zijn er altijd dankbare mensen. Met die gedachte in het achterhoofd zet ik mij graag volledig in, zolang ik dat kan.”

‘Een groot compliment van de koning’

‘Ik zat er heus niet op te wachten, maar toch

Van Johan Hendriksen wisten ze niet zeker of hij het wel leuk vond om een lintje te krijgen. Want met zijn vrouw in de krant voor hun 50-jarig jubileum? Nee, dat hoefde van hem (en haar) niet. Maar over een lintje had hij nooit wat gezegd. De aanvraag werd een jaar geheim gehouden voor Johan, hij had niets door. Ook niet toen hij op een andere dag dan gebruikelijk bij ‘zijn’ VV Voorst moest aantreden om een inspecteur van de gemeente te ontvangen. Het bleek de burgemeester te zijn, van wie Johan wat verbouwereerd in zijn werkkleding het lintje ontving. Voor zijn (bestuurlijke) inzet bij de door zijn toedoen levendige club, waar hij jaren geleden zelf kwam spelen. En voor zijn vrijwilligerswerk bij ‘s Heeren Loo en de Zonnebloem.

“Tja, ik heb de tijd en het heeft er altijd ingezeten. Bij mijn vrouw ook, die doet het misschien wel beter dan ik”, is zijn nuchtere kijk op de dingen.

Toch komt er al gauw meer boven. Hoe Johan zijn moeder zag opfleuren als iemand haar meenam buiten de muren van het verzorgingshuis. Hoe hij nu via de Zonnebloem al tien jaar zelf mensen uit hun kleine kringetje helpt. “Even de deur uit om nieuwe mensen te ontmoeten of juist oude bekenden weer op te zoeken, dat is zo belangrijk. Daarmee kan ik mensen echt gelukkig maken.” Dit geluk is waarvoor hij het doet. “Hartstikke mooi dat mijn inzet op deze manier gewaardeerd wordt. Al zat ik daar heus niet op te wachten. Maar toch …” Het lintje ligt klaar om gedragen te worden en de oorkonde hangt tussen de foto’s van dierbaren. “Mijn vrouw en ik zijn nog steeds betrokken, al doen we het nu wat rustiger aan. Onze bestuurstijd ligt achter ons. Ik wil ook mijn kleinkinderen eens een weekje kunnen meenemen naar de camping, nu ze dat nog leuk vinden.”

In de zomer van 1971 ging ik als bijna afgestudeerd verpleegkundige met de Zonnebloem mee op vakantieweek in Berg en Dal. Het waren andere tijden, we legden nog alle afstanden lopend af. Wat een bijzonder gezicht moet dat zijn geweest toen we de deelnemers op brancards over de Zevenheuvelenweg reden.

Joke van den Eijnden, afdeling Geldrop

Waar mensen elkaar ontmoeten, ontstaan herinneringen voor het leven. Daarom heeft bijna iedereen die betrokken is bij de Zonnebloem, wel een bijzonder verhaal. Of je nu jarenlang vrijwilliger bent, ooit eens meevoer op MPS de Zonnebloem of een activiteit organiseerde.

Laten we de dierbare herinneringen koesteren en met elkaar delen.

Als motivatie om door te gaan en om mooie tijden te doen herleven.

Mijn mooiste en meest ontroerende herinneringen zijn aan de Zonnebloem regio- en vaarvakanties van 1998 tot 2023. De blijheid van de deelnemers is zo enorm, daar pink je echt een traantje van weg. Soms leven partners gescheiden van elkaar door ziekte. En zijn ze alleen met de regiovakantie bij elkaar. Er waren mensen die elkaar zo gemist hadden dat ze lepeltje- lepeltje in een eenpersoonsbed sliepen. Eén van de redenen waarom ik die vakanties nooit zal vergeten.

Rina Alberts, afdeling Noordwijkerhout

DIERBARE HERINNERINGEN

Een van onze gasten op MPS de Zonnebloem was zelf kapitein geweest en had in jaren niet zoveel plezier gehad als tijdens zijn verblijf aan boord. De goedlachse man maakte vanuit zijn rolstoel met iedereen een praatje en had altijd een grappige opmerking paraat. Ik hoor zijn gelach nog als ik eraan terugdenk en krijg dan zelf een grote glimlach op mijn gezicht.

Wendy Admiraal, afdeling Hasselt

Toscane, september 2015. Ik was hoofd vakantie op een jongerenreis naar Lucignano. Door het mooie weer konden we ‘s avonds twee keer buiten eten, naast het zwembad. Als staf konden we het de eerste avond nog droog houden. Maar we voelden al dat dit de tweede keer niet zou lukken. Na het eten kleedden we ons ongezien om in badkleding. Toen moesten we eraan geloven en werden we zonder pardon in het water gegooid. Het was één groot feest.

Lizzy Mercx, projectvrijwilliger & lid Nationale Vergadering

In de jaren ‘70 ging ik voor het eerst mee als vakantievrijwilliger. Zo anders dan de vaarvakanties van nu. Overnachten bij een Amersfoorts bos, in het klaslokaal van een klooster dat voor de gelegenheid was omgebouwd tot slaapzaal. Maar toch is het belangrijkste in al die jaren hetzelfde gebleven: elke keer voel ik de chemie tussen de vrijwilligers onderling om er samen met de deelnemers een fijne week van te maken.

Wilma de Kleijn-Goossens, vakantievrijwilliger & lid Nationale Vergadering

Aan iedere vakantie heb ik goede herinneringen, maar de vaarvakantie in 2015 was wel heel bijzonder. Ik ontmoette er een leuke medevrijwilliger met wie ik nu samenwoon en dolgelukkig ben. Ook leerde ik toen twee deelnemers kennen die nu mijn beste vrienden zijn.

Christine van vakantievrijwilligerUitert,

Mijn

DIERBARE HERINNERINGEN

Zonnebloemmaatje is een goede vriendin geworden. Samen hebben we al zoveel meegemaakt, in goede en slechte tijden. Ik verloor mijn broer en moeder, zij haar man. Toch genieten we van elke dag. Want een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd. Friends forever!

Jolanda Scheffers,afdeling Geleen

Mijn mooiste herinnering is onze eerste afdelingsvakantie in 2018. Naar Rockanje. Wat hebben we het fijn en gezellig gehad. Eén grote familie en heel hecht met elkaar.

Ik denk vooral vaak terug aan Corrie, Truus en Mien. Goud waard. Zo boden ze aan om aardappels te schillen voor de avondmaaltijd, om ons werk uit handen te nemen. Helaas is Mien er niet meer. Maar we zullen haar en deze vakantie nooit vergeten.

Karin Brienne, afdeling Achterveld

In 2015 gingen we een dagje naar Zandvoort. Een van de deelnemers was al meer dan veertig jaar niet aan zee geweest. Nu kon hij weer de zeelucht opsnuiven en het strand voelen. Blijer hadden we hem niet kunnen maken. Ook al was het een bewolkte en kille dag. We zijn blij dat we hem dit nog konden geven voordat hij voorgoed zijn ogen sloot.

Jan Brienne, afdeling Achterveld

‘Het liefst zou ik een hekel aan je hebben’

Als Danny naar MPS de Zonnebloem gaat, komt hij er altijd langs. Maar hij had geen idee dat de Foodhall zo fotogeniek was. “Leuk om hier met Wilma even heerlijk te babbelen!” Ze werden vrienden na hun ontmoeting via de Zonnebloem en hebben nog iedere dag contact, terwijl ze honderd kilometer uit elkaar wonen. “Als ik iemand mag, mag ik hem voor altijd”, is Wilma’s antwoord wanneer mensen er verbaasd naar vragen.

‘De Bevers zijn zo gek als een deur’

Rondje Nederland

In 2018 tufte Wilma vanuit Brabant met al haar spullen naar het westen, om daar vakantiegangers van de Zonnebloemafdeling Jong Amsterdam op te pikken. Het was haar eerste ‘landvakantie’, naar Lemele. En daar was Danny ook. Het was ruim voor zijn verhuizing naar Arnhem. “Ik zie hem precies voor me, toen nog in zijn sportrolstoel.” Deze vakantie legde de basis voor hun vriendschap die anderen als ‘speciaal’ bestempelen, maar die voor hen heel gewoon is. Een vriendschap die toch het mooiste is, wat Wilma zeventien jaar vrijwilligerswerk bracht.

Onverwacht onafscheidelijk

“Ik had nooit voor mogelijk gehouden dat dit nog zou ontstaan”, zegt Danny eerlijk. “Doordat ik aan MS lijd, is de eerste dag dat ik iemand ontmoet ook meteen de beste die je nog van me gaat zien. Daarom vermijd ik nieuwe banden. Ik wil mensen geen verdriet doen.” Tegen Wilma: “Soms denk ik wel: had ik maar een hekel aan je.” Ze begrijpt waar hij heen wil. Maar deze vriendschap bleek de uitzondering op zijn stelregel en dat blijft wat haar betreft zo. “Je komt niet meer van me af, hoor”, waarschuwt ze hem met een knipoog.

Knap lastig

Dit is duidelijk geen vriendschap van

koetjes en kalfjes. De twee bespreken alles. Ook de olifant in de kamer. Want dat ze nog samen aan tafel zitten, had volgens doktoren acht jaar geleden al niet meer gekund. Toch is Danny vol goede moed. “Ik moest me gewonnen geven aan de ziekte, maar ik heb het ‘m knap lastig gemaakt. Iedere dag voel ik me dankbaar dat ik er nog ben.” Wilma zag wat MS deed met die grote, sterke man. Maar voor haar is en blijft Danny de sterke persoon die alles uit het leven haalt. “Die zwakte is zijn ziekte, niet hijzelf. In de ogen van mij en mijn gezin, dat hem ook goed kent, is Danny iemand die alles geeft.”

Glazen handdruk, alvast als aandenken

Dat gevoel hebben ze zelfs vereeuwigd in een symbolisch kunstwerk. Het ontwerp ontstond op de tweede vakantieavond in Lemele, toen ze ontdekten dat ze veel gemeen hadden. “Wilma was toen gescheiden en zag haar kinderen niet, net als ik”, begint het wat somber. “En we deelden natuurlijk ons gevoel voor humor”, vertelt Danny er breed lachend bij. Dus toen iedereen bordspelletjes speelde, stelde hij haar voor om armpje te drukken. “Ik dacht dat ik Danny zo weg zou drukken”, bekent Wilma. Maar in een mum van tijd had de prijswinnend oud-judoka haar eronder. Tot groot vermaak van de groep.

“Daaraan dacht ik terug toen we zochten naar een blijvend aandenken van onze vriendschap, voor als Danny er niet meer is. De sterke arm met tatoeage is een teken van zijn levenskracht die mij ontzettend inspireert en die hem steeds grenzen laat verleggen.” Danny knikt bevestigend. “Ik heb altijd gezegd: als ik in een elektrische rolstoel zit, dan wil ik niet dat ze me van de Zonnebloem nog zien. Maar hier ben ik.” Een foto van de armdruk pronkt nu in verlicht glas op het dressoir bij Wilma en haar man Richard thuis.

Te land, aan zee en in de lucht

Over grenzen verleggen gesproken: het motto ‘er kan zoveel meer dan je denkt’ is zeker van toepassing voor de activiteiten die de twee ondernamen. Blowkarten in een duokart met de zoon van Wilma, terwijl Danny’s benen voor de veiligheid creatief waren vastgebonden aan de stuurkolom. Als verrassing skydiven in Roosendaal, ter plekke naar de vliegtunnel gedragen door Richard. “Ze ontvoerden me gewoon, ik was met stomheid geslagen.” Wilma: “En weet je nog, die keer op de halfpipe? En dat je met de strandrolstoel naar de waterlijn scheurde, terwijl ik achterop stond?” Danny weet precies waar ze het over heeft, aan zijn blik te zien. “Moet je nagaan: als de Zonnebloem er niet was geweest, hadden we elkaar niet ontmoet. En had ik een hoop leuke dingen gemist.”

Zo gek als een deur

En dat komt echt niet alleen vanuit Wilma. “Laatst facetimede Danny me ineens. Of ik meeging naar de opnames voor de videoclip van Reisje langs de Rijn.” Danny: “Ik was gevraagd en ik had er wel zin in. Zo’n unieke kans wilde ik niet laten schieten, al is zo’n dag voor mij doodvermoeiend, eerlijk is eerlijk.” Dus zij naar MPS de Zonnebloem. Danspasjes oefenen en uiteindelijk in de polonaise. Wie goed kijkt, kan ze beiden zien stralen. “Kees en John de Bever zijn zo gek als een deur, ze werden helemaal kriegel van de styliste die steeds hun kleding herschikte”, waar Danny dan weer de grootste lol om had.

Uitkijken naar de kerstreis

Over een paar maanden is het duo van plan om weer het Zonnebloemschip op te gaan.

Want Danny mag mee met de kerstreis, wat hij ontzettend graag wilde. “Al dacht ik na de vakantie van twee jaar geleden dat die vaartocht mijn laatste was. Maar nu denk ik: we gaan het redden tot december. En zo niet, dan toch.” Ook Wilma ziet het wel gebeuren. “Je dacht ook dat je geen vijftig zou worden … Laten we hopen dat we samen nog een prachtige vaarvakantie gaan beleven!”

Deze afdelingen schrijven geschiedenis

Voor een aantal afdelingen is dit jubileumjaar extra feestelijk. Omdat zij zelf ook hun 75-jarig bestaan vieren óf omdat zij dit jaar uit de startblokken schieten. Neem afdeling Ede en omstreken. Hun jaarlijkse Zonnebloemdag heeft een diamanten randje. Terwijl afdeling Jong Westelijke Mijnstreek nageniet van de allereerste bijeenkomst. Vrijwilligers Cent Scherpenisse en Tineke Jaspers vertellen het verhaal van ‘hun’ afdeling.

bestaat 75 jaar

“We zijn al druk bezig met de voorbereidingen van de Zonnebloemdag, waarop we dit keer 75 jaar Ede en omstreken vieren. Al heten we eigenlijk pas drie jaar zo, voorheen waren we afdeling Ede Lunteren. Desondanks is die dag ieder jaar weer een hoogtepunt voor de afdeling, een terugkerend moment sinds onze oprichting op 28 september 1949. Inmiddels zijn we met 100 gasten (deelnemers, red.) en 53 vrijwilligers, dus dat gaan we goed vieren. Misschien regelen we zelfs een interview voor EdeTV. En we gaan ons best ervoor doen dat de burgemeester en de Edese Heidekoningin langskomen, net als toen we 70 jaar bestonden. Wat een spektakel was dat! Het is allemaal te organiseren dankzij onze creatieve bestuursleden en commissies.”

“Ede en omstreken is een afdeling waar mensen makkelijk contact maken met elkaar. Veel

van onze vrijwilligers zijn al lang betrokken, soms wel veertig jaar. We doen tegelijk hard ons best om nieuwe gasten (deelnemers, red.) en vrijwilligers te werven, bijvoorbeeld met een kraam in de stad. Het is goed dat we zo zichtbaar zijn, want als we in gesprek raken met mensen, kennen ze meestal alleen het schip. We hopen dat we dat tij een beetje kunnen keren. En dat we ook meer jongeren aan ons binden. Die kraam zo midden in het centrum met bekende gezichten erbij werkt goed, merken we. Zomaar een voorbeeld van hoe actief onze afdeling is. En dan sturen we ook nog eens iedere twee maanden een nieuwsbrief uit, dankzij de tweede secretaris. Na de feestelijke Zonnebloemdag zal dat niet anders zijn. We verheugen ons er echt op!”

Cent Scherpenisse

Vrijwilliger afdeling Ede en omstreken

‘Vrijwilligers zijn lang betrokken, soms wel veertig jaar’

Ede en omstreken

‘We maken er een warm nest van’ is net onderweg Jong Westelijke Mijnstreek

“Toen ik eind vorig jaar gevraagd werd om mee te denken over de oprichting van een jongerenafdeling, dacht ik direct ‘wauw, wat gaaf!’. Het zou zo mooi zijn om een plek te creëren, waar jonge mensen even kunnen vergeten dat ze een mobiliteitsprobleem hebben. In het dagelijkse leven word je steeds met je neus op de feiten gedrukt. Even rucola pakken uit de koeling van een supermarkt wordt je al moeilijk gemaakt. Dat merkte ik pas toen ik zelf halfzijdig verlamd raakte. Ik kwam erdoor in een neerwaartse spiraal en dacht: hier houdt het op. Maar wat bleek: ik kon als vrijwilliger bij de EHBO met één arm nog mijn reanimatiediploma halen, tegen ieders verwachtingen in. Toen realiseerde ik me dat je van je moet laten horen om verandering te brengen. Sindsdien probeer ik van alles wat ik doe een succes te maken, dus ook van de jongerenafdeling.”

“Ik heb drie kinderen, sjees met mijn scootmobiel door het dorp en ben penningmeester bij de dorpsstraatvereniging, dus mensen kennen me hier

wel. Ik heb contacten bij de gemeente door mijn EHBO-werk en bij de GGZ via mijn opleiding tot psycholoog. Plus: ik ben zelf de doelgroep van de jongerenafdeling. Dit netwerk werkt in ons voordeel. Daarbij zie ik geen beren op de weg. Er kan zo veel: een gamemiddag, rolstoelvriendelijke escaperoom op locatie of gewoon ergens vlaai eten. Met dat laatste zijn we in maart begonnen, om te inventariseren waar de jongeren behoefte aan hebben. We hebben via social media, ons netwerk en de krant al een mooi clubje 35-minners verzameld. Dat snap ik wel. Er is in de streek genoeg aanbod voor geestelijke steun, maar zoiets als een jongerenafdeling van de Zonnebloem bestaat in de buurt nog niet. Dus we gaan proberen om er een warm nest van te maken. In de hoop dat mijn opvolgers over 75 jaar zeggen: 2024 was het begin van iets positiefs.”

Tineke Jaspers

Voorzitter afdeling Jong Westelijke Mijnstreek

'Beste vrienden, houd de zonzij'

A. van Wayenbu rg

Alex van Wayenburg † Oprichter de Zonnebloem

Een herinnering aan de gedenkwaardige bemanning van MPS de Zonnebloem, onder wie Kees van den Bosch. Hij scheepte in als allereerste kok van ons allereerste schip, dat net gedoopt was door toen nog koningin Beatrix.

‘Het was helemáál feest wanneer het aspergeseizoen aanbrak’ 20

Soms hoor je van die verhalen over MPS de Zonnebloem en dan denk je: was ik er zelf maar bij geweest. Kees kan ze uit de eerste hand vertellen. Want hij scheepte in 1985 in als kok van de spiksplinternieuwe keuken. Samen met Hans, nu zijn buurman, schepte hij er flink wat op.

Aan wal liters bouillon trekken

Is het heel anders, koken op een schip? Absoluut, verzekert Kees ons. Vooral omdat de keuken klein was. Heel anders dan de ruime keuken van het Doveninstituut in Sint-Michielsgestel, waar hij daarna decennialang voor kinderen kookte. “Maar we waren vindingrijk. Zo trok ik aan wal alvast tientallen liters bouillon. Toch was het echt hard werken om voor zo’n 150 mensen een driegangendiner op tafel te zetten.”

‘Het is lekker geweest’

Ondanks het harde werken, zijn de herinneringen aan drie jaar varen goed. “Het was een mooie ervaring, verrijkend voor mijn leven. Prachtig om de dankbaarheid van mensen te zien, die dankzij de Zonnebloem toch op reis konden”, benadrukt Kees meermaals. Ook fijn: er werd nooit een gerecht teruggestuurd naar de keuken. Gelukkig maar, want voor hem was ‘het is lekker geweest’ ruim voldoende om even op te teren.

Koken naar alle monden De grootste bewondering oogstte Kees met zijn boeuf bourguignon. “Daar waren mensen verzot op.” Het was helemáál feest wanneer het aspergeseizoen aanbrak, herinnert Kees zich. “Dan maakte ik direct aspergesoep als voorafje.” Op het nagerecht hadden de seizoenen geen vat. Dat was vaak een heerlijke vlaflip. Volgens Kees viel dit ‘rechttoe rechtaan koken’ steeds weer in de smaak. Niet te apart. “In de keuken hing eens de spreuk ‘Er is geen kok die kan koken naar alle monden’. Nou aan boord is het me gelukt, hoor.”

Pasteitje van eigen deeg

Kees is al jaren met pensioen, maar hij staat toch nog geregeld in de keuken. Want er is één gerecht waar zijn kinderen en kleinkinderen steeds weer naar vragen, vertelt hij glunderend. Kipragout. “Als ik de tijd ervoor heb, maak ik de pasteibakjes ook helemaal zelf.” Het geheim van de chef, naast nostalgie? “Kippenbouillon, kipfilet en … bieslook!”

Haar vrolijke kraag van gele bloemblaadjes maakt van iedere tuin een zonnig paradijsje. Die eigenschap was een inspiratiebron voor onze naam, die we na al die jaren nog steeds koesteren. Dat wist je vást wel. Maar wat weet je nog meer van de Zonnebloem? Test je kennis in deze unieke jubileumquiz.

Welk liedje was kenmerkend voor ‘Radioziekenbezoek de Zonnebloem?’

a. Don’t let the sun go down on me (Elton John & George Michael)

b. Good day sunshine (The Beatles)

c. On the sunny side of the street (Louis Armstrong)

d. The warmth of the sun (The Beachboys)

Waarvoor zamelde de Nationale Televisie Aktie 1-2-3 geld in?

a. Een nieuwe vakantielocatie

b. Een nieuw vakantieschip

c. Algemene fondsenwerving

d. De eerste Zonnebloemauto

Welke BN’er heeft zich nog NIET voor de Zonnebloem ingezet?

a. Tim Douwsma

b. Frans Duijts

c. Anita Witzier

d. André van Duin

Welke auto was de hoofdprijs van de eerste loterij-editie?

a. Fiat 128 Sport

b. DAF 44 Comfort

c. Peugeot 304

d. Seat 124 D1200

Waar verhuisde de kantoorlocatie van de Zonnebloem in 1971 naartoe?

a. Ginnekenweg in Breda

b. Oudegracht in Utrecht

c. Bosboom Toussaintstraat in Amsterdam

d. Nieuwe Prinsenkade in Breda

Wie kunnen zich verkiesbaar stellen voor de Nationale Vergadering?

a. Regionale bestuursleden

b. Regionale en plaatselijke bestuursleden

c. Alle vrijwilligers van de Zonnebloem

d. Vakantievrijwilligers

Hoe heette het blad dat vóór ZON verscheen?

a. Zonnebloem

b. Houd de Zonzij

c. Er was geen blad vóór ZON

d. Zon in huis

Wie was vóór Jolle Wietse Visser kapitein van MPS de Zonnebloem?

a. Godfried Barnasconi

b. Marc Damen

c. Noud van Rooij

d. Ronald Keikes

Ga je mee de natuur in dit voorjaar of deze zomer? Ga er lekker op uit met het extra feestelijke voordeelaanbod, speciaal voor ons 75-jarig jubileum. Kies uit maar liefst 2.500 dagjes weg, 250 cadeaus en 8 fietsroutes met korting op lekkers onderweg. Het klapstuk? Je kunt twee gratis kaartjes winnen voor een vaartocht aan de Kagerplassen, een natuurboottocht over de IJssel, Dierenrijk in Mierlo of AquaZoo in Leeuwarden. Als dank voor het geweldige werk dat jij doet. Veel geluk en plezier!

Kijk vanaf maandag 6 mei 18.00 uur op mijnzonnebloem.nl en bestel!

Voorwaarden en tips:

• Meld je vóór zondag 19 mei aan als je 2 gratis kaartjes voor één van de vier toppers wilt winnen. Ze worden onder de aanmelders verloot.

• Andere gratis dagjes en cadeaus aanvragen kan t/m 2 september 2024, tenzij bij het aanbod anders is aangegeven. Hiervoor geldt: op = op.

• Tip: kijk ook eens bij ons vaste kortingsaanbod, met kortingen van minimaal 25%.

• Geen internet? Kijk of een familielid, kennis of collegavrijwilliger voor je kan bestellen. Lukt dat niet? Bel dan (076) 564 64 64 (werkdagen: 9.00 – 12.00 uur en 13.0016.00 uur én maandag 6 mei 18.00 - 20.00 uur).