SAMEN BEREIKEN WE GROTE HOOGTES
Op het gemak
Beste Zonnebloemers,
Normaal is de zomer voor de Zonnebloem een rustige periode. Dat was het misschien ook dit jaar voor sommige afdelingen, maar zeker niet voor álle afdelingen. Ook landelijk speelde er een hele hoop. Neem de theatertour voor ons jubileum. Inmiddels hebben er al twintig voorstellingen plaatsgevonden, fantastisch! Daarnaast geven we actief invulling aan de toekomstplannen uit ons meerjarenplan en ook daar waren we druk mee deze zomer.
In dat plan staat onder andere dat we ons de komende jaren meer laten zien als kennispartner én woordvoerder op het gebied van toegankelijkheid. We voegden daarom de daad bij het woord tijdens de Nijmeegse Vierdaagse, waar we aandacht vroegen voor een groot probleem. Iets waar ik toch nog nooit over nagedacht had.
Ik zal de situatie even uitleggen. Stel: ik ga ergens naartoe. Dan vraag ik me wel af of ik er kan parkeren, maar eigenlijk nooit of ik er ook kan plassen. Ik ga ervan uit dat ik er wel een toilet aantref. Logisch, nietwaar? Nou … Nee! Dat is niet logisch en niet vanzelfsprekend. Voor onze doelgroep is het vaak onduidelijk of er voor hen toegankelijke toiletten zullen zijn, in veel gevallen ontbreken die. Deze onzekerheid is een reden om er niet op uit te gaan. Onacceptabel, vinden we.
Daarom hebben we samen met DIXI de ZonnebloemPot gelanceerd: een mobiel toilet dat geschikt is voor mensen in een rolstoel of scootmobiel. Tijdens de Nijmeegse Vierdaagse is de eerste onder grote belangstelling van de pers in gebruik genomen. Daarmee komen we op een nieuwe manier op voor onze huidige en toekomstige deelnemers. Als het aan de Zonnebloem ligt, kunnen zij straks allemaal de Pot op. Wat we daarmee bedoelen? Dat ontdek je in de nieuwste rubriek van ZON. Veel leesplezier!
Hartelijke groet,
Marc Damen Directeur
Oplossing quiz: 1 = B, 2 = A, 3 = D, 4 = B, 5 = A, B, C, D, 6 = C, 7 = D, 8 = A, 9 = B, 10 = D
4 Lekker aan de bak
18 Waar het begon
16 Kees kan de Pot op
Hoofdredactie: Alexander van Zijp zon@zonnebloem.nl
Concept en realisatie: ZUID Creatives, zuid.com Fotografie: Madeleine Sars Bijblijven? zonnebloem.nl mijnzonnebloem.nl facebook.com/dezonnebloem @DeZonnebloem @dezonnebloem 22
Aan dit nummer werkten o.a. mee: Yentl Kleinschmidt, Carlijn van de Sanden, Loek van den Boogaart, Robbert-Jan van IJzendoorn, Jessica Zeeman, Date Jansen, Birgitta Langen, Sterre Cijsouw
Kijk voor onze privacyverklaring op zonnebloem.nl of Mijn Zonnebloem. Geen internet? Vraag dan een papieren versie aan via 076 - 564 64 64.
Het ochtendritueel van Corrie en Irene
Het perfecte recept: Zonnebloem, ei, melk en gezelligheid
Twee bezige bijtjes met dezelfde aanstekelijke energie. Dat is een goede omschrijving van moeder en dochter Corrie en Irene Barten. En laat dat nou net een goed recept zijn voor een geslaagd uitje. Tijdens Nationale Pannenkoekdag in maart bezochten ze samen met een aantal Zonnebloemdeelnemers en -vrijwilligers Pannekoekenhuis Belveren in Haaren. Nu is de grote vraag: is een pannenkoek ook onderdeel van hun ochtendritueel?
Met de paplepel ingegoten
De Zonnebloem zit verweven in het leven van de familie Barten. Corrie (73) is sinds 2011 vrijwilliger van de Zonnebloem en was een van de oprichters van de jongerenafdeling in Etten-Leur. Haar man was vrijwilliger op het Zonnebloemschip. “Ik kan me als kind herinneren dat mijn ouders weleens een week weggingen met de Zonnebloem”, vertelt dochter Irene (38). Het was de jongerenafdeling die haar deed besluiten om ook vrijwilliger te worden. “Het zijn mensen met een fysieke beperking die bij mij in de klas hadden kunnen zitten.” Haar moeder Corrie voegt toe: “De jongerenafdeling is opgericht om mensen te helpen bij het maken van sociale contacten door leuke activiteiten te organiseren. Zo voorkomen we sociaal isolement en dat is enorm belangrijk.”
‘Het zonnetje scheen en iedereen genoot’
Tijdens Nationale Pannenkoekdag in maart trokken Corrie en Irene als vrijwilligers samen met acht deelnemers naar Pannekoekenhuis Belveren. Naast een paar overheerlijke pannenkoeken stonden erook een aantal goede meezingers van zanger en Zonnebloemambassadeur John de Bever op het menu. En natuurlijk was zijn partner en mede-ambassadeur Kees Stevens ook van de partij, maar dan in de keuken. “Het was een geweldig leuke middag”, vertelt moeder Corrie. “De bediening was ontzettend attent en het zonnetje scheen. Iedereen genoot.”
Goed voorbereid aan tafel
Als vrijwilliger ben je een echte ‘beren-vande-weg-afhaler’, knipoogt Irene. “Activiteiten mogelijk maken en in oplossingen denken.
Een hapje eten, de Grand Prix Kickboxing bezoeken, naar het klimbos of of een tattoo laten bijkleuren: we fiksen het gewoon. Zo’n dagje moet je vooraf wel goed voorbereiden. Je bent van alles aan het regelen. Maar dat zit bij ons wel goed.” Corrie voegt lachend toe: “Dat helpen zit er bij ons wel in.”
Smaken verschillen
Moeder en dochter lijken op veel vlakken op elkaar, maar als het gaat om ochtendrituelen, zijn Corrie en Irene als dag en nacht. Moeder is een ochtendmens: “Ik kan prima uit bed komen. Ik heb nooit een ochtendhumeur. Maar in de winter ga ik wel pas uit bed als het licht is. Ik heb er een hekel aan om ‘s ochtends een lamp aan te doen.” Als dochter Irene mocht kiezen, zou ze de ochtend liever overslaan. “Ik ben van nature geen vroege vogel, maar na een rustige opstart met een bakje kwark kan ik er weer tegen.”
Iedereen mag aanschuiven
De dames benadrukken het belang van de jongerenafdeling van de Zonnebloem. Irene: “Ook voor veel jongere mensen met een fysieke beperking wordt de wereld steeds kleiner. Ze hebben behoefte aan contact met mensen die snappen waar ze doorheen gaan, om even alles te kunnen vergeten en een gezellige dag te hebben. Binnen de jongerengroep helpen mensen elkaar en zijn er prachtige vriendschappen ontstaan. Corrie voegt toe: “Een deelnemer zei een keer tegen mij: ‘Als ik mee ga, hoef ik niets over mezelf uit te leggen. Ik voel me veilig.’ Daar doe je het toch voor?”
Zelf aan de bak? Bekijk het recept op mijnzonnebloem.nl
Verrassende familievakantie
Carla’s volle koers vooruit
Het was een wens die al langer bestond en die in maart van dit jaar toch echt werkelijkheid werd. Moeder Coby (72), dochter Carla (47) en tante Trudy (67) gingen aan boord van MPS de Zonnebloem. Op naar Duitsland. Het werd een zorgeloze reis met veel lichtpuntjes.
'Slapen met de gordijnen open'
Overdag heerlijk in de watten worden gelegd en ‘s nachts met het gordijn open naar buiten kijken, om alle lichten en andere boten voorbij te zien komen. Door haar niet-aangeboren hersenletsel kan ze soms moeilijk de woorden vinden die ze wil zeggen. Maar dat dit mooie (voor)uitzicht voor Carla op MPS de Zonnebloem steeds weer in de smaak valt, is duidelijk.
Afgelopen maart was het zover. Met haar moeder Coby en tante Trudy ging Carla op vaarvakantie naar Duitsland. Voor alle dames een reis om nooit te vergeten. “Want aan boord wordt Carla niet gezien als iemand met een beperking, maar echt als gast”, zegt moeder Coby. “Ze heeft er een hekel aan als mensen haar zien als iemand met een handicap.”
Carla accepteert het niet, maar ze aanvaardt het. En dat is een belangrijk verschil. In 2014 kreeg ze een herseninfarct. Dit zette het leven van haar en haar familie op z’n kop. Carla belandde een half jaar in een revalidatiekliniek om opnieuw te leren praten, lopen en eten. Haar rechterkant is verlamd en praten is een uitdaging, maar het geheugen en denkwerk zijn inmiddels terug.
Ondanks de zware periodes in haar leven probeert Carla de draad op te pakken. Op een scootmobiel sjeest ze door de stad om zelfstandig kaas, worst of kibbeling te halen voor Jan en alleman.
Samen met moeder Coby – haar anker – en tante Trudy had ze de grote wens om een keer te gaan varen met het Zonnebloemschip. Tante Trudy gaf zich op als vrijwilliger. Maar het kwam er telkens niet van, omdat Trudy steeds op een andere vaarweek werd ingedeeld. Tot ze eindelijk een mailtje kreeg met groen licht. Het idee was om Carla te verrassen en nog even geheim te houden dat tante Trudy mee zou gaan. Tot een andere tante haar mond een beetje voorbij praatte. “Carla had de verrassing allang door”, vertellen de zussen lachend.
Moeder Coby is mantelzorger voor haar dochter en staat altijd aan haar zijde. Coby woont in Delft, Carla in een verpleeghuis in Gouda. Iedere woensdag rijdt Coby naar haar dochter toe. En op zondag komt Carla met de taxi naar haar moeder.
De vaarvakantie was ook voor Coby een fijne reis. “Het was fantastisch. Op maandag ga je aan boord, pak je alles uit, drink je wat koffie en dan begint de vaarreis. Iedereen is er zo ontzettend lief.” Ze ziet haar dochter graag genieten en voor haar is het ook even helemaal relaxen. “Als je mantelzorger bent, is dat best pittig. Op het schip kom je helemaal tot rust.”
Coby raakte zelfs een keer ontroerd toen ze Trudy aan ‘het werk’ zag op het schip. “Ik ken haar natuurlijk al heel mijn leven als mijn zus. Maar aan boord heeft ze een andere rol als verzorger. Ze is heel zorgzaam. Er rolde een traantje over mijn wangen toen ik die kant van haar zag.” De zussen staan dicht bij elkaar en hebben een goede band. “We doen dezelfde dingen en denken hetzelfde. Sinds we gepensioneerd zijn, hebben we wat vaker contact. Ook al wonen we ver weg van elkaar, we hebben elkaar wat meer gevonden.”
Coby wil nog iets benadrukken: “Wat ik met dit verhaal wil vertellen, is dat ook jongeren mee kunnen varen met het schip. Je ziet veel ouderen aan boord. Die zitten vaak in een sociaal isolement. Maar ook jongere mensen met een beperking kunnen daarin belanden. En dan is zo’n reisje als dit ontzettend belangrijk.”
'Iedereen vaart er wel bij'
'12.000 dankbare stappen per dag'
Als gepensioneerd verpleegkundige kent Trudy het reilen en zeilen op MPS de Zonnebloem. Ze is tante van Carla en zus van Coby. Ze is dit jaar met pensioen gegaan. “Het was voor ons een droom om samen te gaan.” Het duurde even voordat de drie samen werden ingedeeld. “Maar toen ik vlak voor de reis hoorde dat er een plekje vrijkwam, was ik dolblij.”
De reden om mee te gaan als vrijwilliger? Trudy raakte enthousiast van alle verhalen van Coby en Carla, die al vaker zijn meegevaren. “Je zet 12.000 stappen per dag en je werkt je een slag in de rondte, maar ik ben helemaal besmet geraakt met het Zonnebloemvirus. Het zorgen voor anderen en de dankbaarheid die erbij komt kijken, ik geniet er enorm van. Ik mag aanschuiven, mooie gesprekken voeren en mensen zien genieten. Dan kom ik gelukkig thuis.”
Volgens Trudy wordt er op het schip niet gesproken over het leed. “Iemands beperking staat eens niet centraal tijdens zo’n vakantie. Even weg uit het verpleeghuis. Vertroeteld worden, lekker aanschuiven en relaxen. Het is vooral genieten en lol maken. Even weg uit de sleur. Er wordt hier zelfs de polonaise gehouden met rolstoelen!”
Het doel van het Zonnebloemschip is niet alleen om gasten een onvergetelijke vakantie te geven: ook de mantelzorgers worden in de watten gelegd. “Soms tikken we ze wel op de vingers als ze bijvoorbeeld toch een rolstoel duwen”, knipoogt ze. “Het doel is dat ook zij lekker kunnen genieten van de vakantie.”
Ik zie nog levendig voor me hoe de vrachtwagen vanuit Breda kwam aangereden, speciaal voor de vakantieweek, mijn allereerste. Zwaarbeladen met alle bedden, schermen, verpleegkisten, hulpmiddelenkisten, van alles. Dienstplichtige militairen brachten de gasten met militaire ambulances naar de vakantielocatie, onder leiding van de vaandrig. Stel je voor!
Marga van der Burgt, vakantievrijwilliger
Waar mensen elkaar ontmoeten, ontstaan herinneringen voor het leven. Daarom heeft bijna iedereen die betrokken is bij de Zonnebloem, wel een bijzonder verhaal. Of je nu jarenlang vrijwilliger bent, ooit eens meevoer op MPS de Zonnebloem of een activiteit organiseerde. Laten we de dierbare herinneringen koesteren en met elkaar delen. Als motivatie om door te gaan en om mooie tijden te doen herleven.
Een busreis met 3.000 personen vanuit Brabant naar de Floriade in Venlo. Zie je dat voor je? Voor regio Tilburg werd dit spektakel in 2011 werkelijkheid dankzij een mooi sponsorbedrag van Rabobank Tilburg en Interpolis. Busreis, lunch, consumpties: alles was inbegrepen. Mede door de inzet van medewerkers uit het bedrijfsleven en van de zorgopleiding konden we terugkijken op een enorm geslaagd project. Want een project was het. Zo veel bussen!
Joop van de Ven, afdeling Tilburg
DIERBARE
HERINNERINGEN
Ik heb ooit een week gevaren met maar liefst drie naamgenoten. En daar kwamen we pas na twee dagen achter. Die week speelden we regelmatig ‘wie van de drie’. We hadden zo’n lol met elkaar. Het werd nog beter toen we er het boordjournaal mee haalden en in ZON stonden, zodat alle vrijwilligers in heel Nederland het konden lezen. Met een van de Anita’s heb ik via Facebook nog geregeld contact.
Anita van der Veer, vaarvrijwilliger
Jaren geleden organiseerden we een picknick voor onze deelnemers. Niet op een kleedje, maar met tafels en stoelen op een mooi grasveld. Aan het eind van een hele gezellige middag vroeg een dame me om haar schoenen en sokken uit te doen. Ik veronderstelde dat ze wellicht warme voeten had, dus deed wat ze vroeg. Met een gelukzalig gezicht zette ze haar blote voeten in het gras en sprak: ‘Weet jij wel hóe lang het geleden is dat ik dit heb kunnen doen?’ Het raakte me enorm. Hoe zoiets normaals, waar ik eigenlijk nooit bij nadenk, voor andere mensen helemaal niet vanzelfsprekend is.
Ans van Roermund, afdeling Capelle
Als je eenmaal besmet bent met het Zonnebloemvirus, laat het je niet meer los. Ruim dertig jaar geleden ging ik voor het eerst mee varen, op aanraden van een vriendin. Het allerbelangrijkste is voor mij om mensen even te laten vergeten dat ze ziek zijn. En ik wil ook de mantelzorgers in de watten leggen. Zodat ze met een big smile en een traantje op zaterdag het schip verlaten. Waarna ze nog lang nagenieten van een fantastische week.
Magda den Dulk, vakantievrijwilliger
In de 25 jaar dat ik vrijwilliger ben, heb ik veel anekdotes verzameld. Zo was er een vaarvrijwilliger die altijd haar schoenen uittrok op het schip om sneller te lopen. Ze gingen pas weer aan bij het uitschepen. In haar jubileumspeech hebben we daar smakelijk om gelachen.
Marian Doorgeest, afdeling Ureterp en omstreken
Ik ben een tijdje uit de running geweest vanwege intensieve zorg voor mijn moeder. Daardoor werd mijn bezoekwerk overgenomen. Toen ik na ongeveer een jaar vertelde dat ik het weer zou overnemen, merkte ik pas
DIERBARE HERINNERINGEN
hoe belangrijk dit voor de deelnemer was. Inmiddels zien we elkaar alweer zes jaar regelmatig. De uurtjes met haar zijn steeds weer geluksmomenten.
Riëtte Van Berkel, afdeling Nistelrode
Ik bewaar fijne, dankbare herinneringen aan mijn vriend Rick Brink, die helaas op 11 mei overleed. Wat hebben wij tijdens de vele ritten met de Zonnebloemauto mooie gesprekken gehad over ons leven, de politiek en zijn beperking. Hij is voor mij een voorbeeld van hoe je met de lastige dingen van het leven kunt omgaan. Hij was zo actief, betrokken en humoristisch en zette zich onuitputtelijk in voor zijn medemens. We zouden altijd nog samen een kop koffie gaan drinken … Toen hij plotseling overleed, kon ik het niet geloven. Ik wens de familie de kracht toe om dit verlies te dragen.
Ab Heij, vrijwillig chauffeur
We lieten de hartenwens van mijnheer Schreven in vervulling gaan. Hij wilde als fan van Feyenoord zo graag nog eens de Kuip in Rotterdam bezoeken. We deden navraag en mijnheer werd uitgenodigd voor een rondleiding. Met de Zonnebloemauto ging hij op pad. De vrijwilliger die erbij was, maakte erna een verslag in boekvorm inclusief foto’s, zodat meneer Schreven een tastbare herinnering heeft. Een onvergetelijke dag voor hem én voor ons.
Marjolein de Leeuw, afdeling Alverna
Heb je ook een mooie herinnering aan de Zonnebloem? Deel je dierbare herinnering op Mijn Zonnebloem. Wie weet zie je hem in het volgende nummer van ZON terug! 11
‘Mark is een bijzonder mens, dat mag gezien worden’
Er zijn weinig mensen die ontspannen zodra ze uit een vliegtuig springen. Toch geldt dit absoluut voor Mark Sommers, naar eigen zeggen. Vrijwilliger Erik Langereis zet daar toch voorzichtig wat vraagtekens bij. Maar als er al spanning was, verdween die als sneeuw voor de zon zodra Mark zweefde. Op iedere foto en in het videoverslag is hij lachend in beeld. En Erik? “Ik was toch blij toen hij weer op zijn pootjes stond.”
In de zevende hemel
Gevaarlijke suggesties
Toen Mark en Erik een tijd terug een tochtje maakten in de Zonnebloemluchtballon, leek dat het hoogtepunt van de reeks activiteiten die ze samen op eigen gelegenheid ondernamen. De twee werden ruim vijf jaar geleden in contact gebracht via de Zonnebloem om er samen op uit te gaan. Het begon bij zwemmen in het Thermaalbad Arcen, vertelt Erik. Daarna volgden bioscoopbezoeken, voetbalwedstrijden, etentjes, fietstochten en dus nu het skydiven. Hoe kwamen ze daarbij? Mark, met de hem typerende vrolijke blik: “Tja, soms borrelt er ineens iets op.” Waarop Erik zich ironisch haast te zeggen: “Ik doe voorlopig geen suggesties meer.”
‘Mijn spieren ontspanden zodra ik in de lucht was’
Van Helmond naar Hoogeveen
Die skydive was nog niet zo eenvoudig te regelen, vanwege de spasmen waarmee Mark zijn hele leven al te maken heeft. “Ik heb zo slecht gelegen dat het einde van mijn leven in zicht was. Ik ben er weer bovenop gekomen, dat is de kracht die ik in me heb. Maar mijn beperking wordt steeds erger. En toch kijk ik positief naar de wereld.” Dat is precies waarom Erik Mark graag in de spotlights zet. “Hij is een bijzonder mens, dat mag gezien worden. Zijn geest wil vooruit en hij laat zich niet tegenhouden. Daarom dacht ik: laten we gewoon gaan informeren of skydiven mogelijk is. Nee heb je, ja kun je krijgen.” Ze kregen in Rotterdam een ‘nee’, om begrijpelijke redenen die Mark ook volledig aanvaardde. Grinnikend vervolgt Erik: “Maar we kregen er wel de tip om eens contact te leggen met Hoogeveen, dus toen ‘moesten’ we vanuit onze woonplaats Helmond helemaal daarheen.”
Ontspannen op hoog niveau
En zo kwam het dat ze op een prachtige zondag in juni de lange autorit maakten. Om 12.00 uur arriveerden ze en Mark kreeg direct de overall aan. Daarna volgden de uitgebreide springinstructies, waardoor Mark het volste vertrouwen had in een goede afloop. En toen was eindelijk het moment daar, de geopende deur lonkte. Alle seinen stonden op groen voor de sprong. “Mijn spieren ontspanden zodra ik in de lucht was. En wát een uitzicht! Die vrijheid om zelf door de lucht te zweven … Dan valt er iets van je af. Zeker als je weet dat je in goede handen bent. Ik kreeg er echt een kick van.” En die kick was niet over toen hij landde, vertelt hij. Erik bevestigt dat. “Hij heeft alleen maar gelachen en zat na de landing nog met een brede glimlach in zijn rolstoel.”
In de wolken
Om half twee was Mark weer beneden, waar een heel landingsteam voor hem klaarstond. “Ik moet me al aan zo veel dingen overgeven, maar nu was dat juist het mooie: het laat zien dat mijn beperkingen mij niet in de weg hoeven staan. Ik ben hen ontzettend dankbaar dat ze me zo in de watten gelegd hebben, de hele dag.” Zijn familie bleef maar appen dat ze het zo knap vonden en dat zij het niet gedurfd hadden. Maar Mark blijft erbij: “Ik was de rust zelve. Iedereen die erbij was, had meer zenuwen in het lijf dan ik.” Nu is het avontuur na twee jaar voorbereiding achter de rug, maar gelukkig zijn de beelden voor altijd. “En ik heb een oorkonde”, bedenkt Mark zich. Erik: “O ja, die moet nog boven je bed.”
Nieuwe plannen smeden
Dan nu de belangrijkste vraag: wat is het volgende dat ze gaan ondernemen? Erik had zich voorgenomen om geen suggesties meer te doen. Maar hij heeft nog wel een idee. “Als je met 200 kilometer per uur kunt springen, kunnen we ook wel eens flink racen in Zandvoort, toch?” “Nou, dat lijkt me wel wat hoor”, hapt Mark. Erik krabbelt al terug. “We beginnen binnenkort wel met plannen smeden. Eerst nog eens een ijsje eten, het zwembad in. Wat rustiger aan. En daarna bellen we Max Verstappen.”
‘Ik ben hen ontzettend dankbaar dat ze me zo in de watten gelegd hebben, de hele dag’
Op de Pot met … Kees van den Oever
Op ieder festival staan ze in groepjes bij elkaar: de mobiele toiletten. Ze zijn publiekstrekker nummer één. Toch zijn ze meestal niet voor iedereen toegankelijk. Terwijl er wel degelijk rolstoelvriendelijke varianten bestaan. Tijd om de ZonnebloemPot in het zonnetje te zetten en het belang ervan te laten zien. Want wat betekent zo’n royale plastic pot precies voor diens bezoekers? We vragen het Kees van den Oever, bij de Nijmeegse Vierdaagsefeesten.
Kees, ben je eigenlijk een feestvierder?
“Vroeger was ik gerust tot 05.00 uur de hort op. Tegenwoordig vind ik het om 23.00 uur welletjes. Ik word ook ouder, hè. Maar de Vierdaagsefeesten blijven leuk. Ook al woon ik nu in Culemborg, dicht bij mijn moeder. De vijf jaar dat ik in Nijmegen woonde, brachten me naast woonervaring, mijn rijbewijs en goede vrienden, ook de liefde voor de Vierdaagse.”
Waar gaat je hart naast de Vierdaagsefeesten nog meer sneller van kloppen?
“Ik onderhoud mijn sociale netwerk bewust goed, omdat ik niet op eenzaamheid zit te wachten. Een vriend introduceerde me bij Jong Amsterdam, nadat ik al een aantal keer op vakantie ging met de Zonnebloem. Naast mijn werk, vrijwilligerswerk, rolstoelhockey en handbiken ga ik graag met hen eropuit. Laatst waren we bijvoorbeeld uitgenodigd voor het festival Open Air, waar ik me trouwens echt welkom voelde.”
Dus voor een festival ben je wel te porren.
Hoe zit het daar met toegankelijkheid?
“Ik kan eigenlijk alles. Behalve lopen en rennen. Zo’n festival-wc bezoeken is dus absoluut niet ideaal. Twee stapjes zetten om het mobiele toilet in te komen lukt meestal gelukkig net, want hulp vragen wil ik alleen aan mensen met wie ik vertrouwd ben. Maar voor de zekerheid drink ik maar niet te veel op een festival.”
Hoe enthousiast ben je over de ZonnebloemPot?
“Dat bij de Vierdaagsefeesten nu rolstoeltoegankelijke mobiele toiletten staan, is een uitkomst. De vriend met wie ik altijd naar de feesten ga, moest voorheen naar een fastfoodketen aan de andere kant van de stad rollen voor een sanitaire stop. Nu kunnen we met een plattegrond in de hand zo naar het dichtstbijzijnde toilet. Dus om antwoord te geven op de vraag: héél enthousiast.”
Hoeveel sterren krijgt-ie?
“Ik zou er vijf willen geven voor de ruimte. Maar ik moet eerlijk zijn: vier sterren. Want het blijft een openbare wc waarvan je nooit weet wie er daarvoor op heeft gezeten. En hoe, vooral …”
‘Voor de zekerheid drink ik niet te veel op een festival’
De ZonnebloemPot is een opvallende verschijning waarmee we een landelijk toegankelijkheidsprobleem op de kaart zetten. Maar het is absoluut meer dan een marketingstunt. Je kunt deze Pot ook gewoon huren. Een dikke tip voor afdelingsuitjes waar het toiletbezoek anders ingewikkeld zou zijn. De ZonnebloemPot heeft een brede deur, zodat je er makkelijk in kunt met de rolstoel. Eenmaal binnen is er voldoende ruimte om te manoeuvreren, en genoeg houvast om je bezoek tot een goed einde te brengen. Huur een ZonnebloemPot op mijnzonnebloem.nl
Ons archief is een schatkamer vol stukken die de rijke historie van de Zonnebloem tekenen. Iedere ZON zetten we er eentje in de spotlight.
Zonzij in het zonnetje
Rond de oprichting van de Zonnebloem in 1949 verschijnt ook maandblad Zonzij voor het eerst. Zonzij is in feite de voorloper van ZON. De derde editie van de eerste jaargang (op de foto) staat boordevol inhoud, maar kent ook de nodige luchtigere materie. Zo bevat het naast een knutselvoorbeeld en wetenswaardigheden, een verslag van een gesprek tussen hoofdredacteur Alex van Wayenburg en marionetten- en poppenspeler Bert Brugman. Bert verzorgde een marionettenspel voor de experimentele tv-uitzendingen van Philips. Aan Zonzij-lezers beschrijft hij hoe zo’n televisiebeeld eruitziet: “Als een zeer heldere foto, krachtig van zwart en wit met een lichte vibrering over het geheel. In één woord prachtig.”
Tante Henny en nichtje Lotte
Is het DNA of traditie?
Het begon allemaal bij de vader van Henny en dus de opa van Lotte. Hij haalde begin jaren 60 eerst zijn moeder over om vrijwilliger te worden tijdens de actie Zon in de Schoorsteen in Friesland. Nadat hij een relatie kreeg met zijn vrouw, werd ook zij vrijwilliger bij de Zonnebloem. Uit dat huwelijk werden Francis en Henny geboren, beiden zijn van jongs af aan meegenomen naar Zonnebloemactiviteiten. Ook bij Lotte is het met de paplepel ingegoten. Hierdoor is zij de vierde generatie van deze familie die intensief bij de Zonnebloem betrokken is. Hoog tijd voor een klein standbeeldje in ZON, een ode aan deze mooie familie. Lotte en Henny vinden het spannend, maar ook een hele eer.
Jongste opvarende
Soms hoor je een verhaal waarvan je denkt: zoiets heb ik nog nooit gehoord. Dat van de familie Van Santen is zonder meer zo’n verhaal. Als je met Lotte en Henny praat, val je van de ene verbazing in de andere. Zo was Lotte al als baby op het schip te vinden, omdat haar vader er vrijwilliger was en haar moeder hielp met ontschepen. Henny: “Mijn zus Francis kon niet anders dan Lotte even op tafel zetten, wat voor de gasten van de dagboot natuurlijk fantastisch was, zo’n schattig kindje. Ik ben zelf dertig keer meegevaren, dus ik begrijp wel dat ze beide handen nodig had.”
Erfelijk én aanstekelijk
Neven, nichten, ooms, tantes: de inzet voor de Zonnebloem slaat geen generatie over. Er zijn meerdere zussen en een zwager van de ‘aanstichter in de familie’ op verschillende fronten actief geweest voor de Zonnebloem in Friesland en bij de Nationale Vergadering. Een nichtje heeft het Zonnebloemvirus ook lange tijd bij zich gedragen. Henny en Lotte zijn op dit moment beiden vrijwilliger voor de afdeling (Jong) Nijmegen. Omdat het er volgens hen ‘gewoon bij hoort’. Henny zou er niet van opkijken als de inzet voor de Zonnebloem in het familie-DNA zit. Daardoor kan ze steeds weer tijd inruimen om naast haar drukke baan in de zorg en het vrijwilligerswerk ook nog secretaris in het regiobestuur te zijn.
Volgens Lotte is het eerder deze (on)uitgesproken overtuiging die wordt doorgegeven: je moet eerst iets voor de ander doen als je iets terug wilt krijgen. Daarom is zij, ondanks dat ze pas 23 jaar is, al zeven jaar vrijwilliger, naast haar banen als zwem- en judodocent. Ze wist ook haar vriend en schoonmoeder te verleiden tot dit vrijwilligerswerk.
Herinneringen ophalen
Als je Lotte en Henny zo samen op de bank hoort vertellen, elkaar aanvullend, eensgezind, zou je bijna denken dat de twee over niets anders praten dan de Zonnebloem. Er zijn zo veel mooie momenten te memoreren. Die ene meneer die ondanks zijn volledige verlamming toch nog kon zwemmen, met hulp van Henny. Of die dagscheepsgast van wie de auto bij het uitschepen niet wilde starten, maar die toch thuiskwam door de hulp van Lotte. Of wat te denken van de vrouw die zo blij was om op een festival te zijn, terwijl ze het spektakel de hele dag van een afstandje samen met Henny gadesloeg. “Al heb ik het nog zo druk, als ik iemand zie genieten, krijg ik daar energie van.”
Nijmeegse traditie
Er is trouwens wel degelijk nog een omvangrijk gespreksonderwerp dat wekelijks besproken wordt als de twee elkaar zien. Naast alle andere dingen die het dagelijkse leven hen ingeeft. De Nijmeegse Vierdaagse! Henny staat op een verzorgingspost en heeft al acht kruisjes. Lotte loopt ‘m dit jaar voor de tiende keer. Hoe kan het ook anders. Ook betrokken zijn bij de Vierdaagse is een familiedingetje: opa heeft jarenlang als verzorger langs de weg gestaan, oma heeft hem dertien keer gelopen, Francis heeft vijf keer de eindstreep gehaald en Bernd, de broer van Lotte, heeft als voorlopig laatste beloning de acht behaald.
‘Je moet eerst iets voor de ander doen als je iets terug wilt krijgen’
Haar vrolijke kraag van gele bloemblaadjes maakt van iedere tuin een zonnig paradijsje. Die eigenschap was de inspiratiebron voor onze naam, die we na al die jaren nog steeds koesteren. Dat wist je vast wel. Maar wat weet je nog meer van de Zonnebloem? Test je kennis in de tweede editie van de Grote Zonnebloem Quiz.
Welke politicus hield in 1999 onze jubileumspeech in Zeist?
a. Dries van Agt
b. Wim Kok
c. Ruud Lubbers
d. Hans Wiegel
Wanneer ontving de Zonnebloem voor het eerst het CBF-keurmerk?
a. 1996
b. 2001
c. 2006
d. 2011
Wie maakte in 1999 het Zonnebloemlied ‘Vele handen’?
a. Boudewijn de Groot
b. Claudia de Breij
c. Stef Bos
d. Paul de Leeuw
In 2007 ontvingen we in de Nieuwe Kerk in Den Haag de prestigieuze Transparant Prijs. Waarvoor?
a. Voor ZON magazine
b. Voor het jaarverslag
c. Voor het meerjarenplan
d. Voor het nieuwe Zonnebloemschip
Welke BN’er ervoer voor het tv-programma ‘Er kan zoveel meer’ hoe het is om met een lichamelijke beperking te leven?
a. Anne-Marie Fokkens
b. Anita Witzier
c. Tom Coronel
d. Christel de Laat
Sinds welk jaar bestaat ons online Eropuit Platform?
a. 2005
b. 2008
c. 2016
d. 2021
Waar werd de eerste Zonnebloemauto onthuld?
a. Safaripark Beekse Bergen
b. Efteling
c. Ouwehands Dierenpark
d. Dierenpark Amersfoort
In 1977 werden voor het eerst ‘winkeldagen’ georganiseerd door de Zonnebloem. Wat was dat precies?
a. Een tijdslot voor fysiek beperkte shoppers
b. Een maandelijks afdelingsuitje
c. Een regionale kleedjesmarkt
d. Een extra moment om souvenirs van het vakantieschip te kopen
In 1995 kreeg de Zonnebloem een nieuwe naam. Hoe heetten we eerst?
a. Nationale Katholieke Vereniging voor het welzijn van zieken ongeacht gezindte De Zonnebloem
b. Katholieke Nationale Vereniging tot bevordering van het welzijn der zieken van alle gezindten De Zonnebloem
c. De Zonnebloem: Nationale Katholieke Vereniging voor het welzijn van zieken van alle gezindten
d. Katholieke Nationale Vereniging ter bevordering van het welzijn, de gezondheid en het geluk van zieken en hulpbehoevenden van alle gezindten De Zonnebloem
Wat was de slogan van onze eerste ledenwerfcampagne in 1963?
a. Er kan zoveel meer
b. Mooie momenten, echt dichtbij
c. Samen onbeperkt vooruit
d. Weinig kan al zoveel zijn
Controleer je antwoorden in de inhoudsopgave. Vul het aantal juiste antwoorden hieronder in als jouw score en zie hoe sterk jouw kennis geworteld is.
Jouw score:
Nog even aanpoten, maar je bent goed op weg.
Duidelijk een kenner in de knop, fantastisch.
Jij schiet (bijna) altijd in de roos, gefeliciteerd!
Cultuur snuiven met VrijwilligersVoordeel
Deze herfst gaan we met het VrijwilligersVoordeel de culturele toer op.
Met dagjes uit naar musea en andere culturele hotspots, puzzelwandelingen en cadeaus met een cultureel tintje. Gratis of met een aantrekkelijke korting.
Als dank voor het geweldige werk dat jij doet!
Win 2 kaartjes voor de tentoonstelling
Van Gogh & Rembrandt in Amsterdam of voor een voorstelling in Theater aan het Vrijthof in Maastricht
1.250 gratis kaartjes voor dagjes uit naar musea en andere bezienswaardigheden (op=op)
150 gratis exemplaren van de speciale kunst- en cultuureditie van Neurocampus Omnibus (op=op)
200 gratis abonnementen van 3 maanden op BookChoice (op=op en stopt automatisch)
8 gratis puzzelwandelingen met korting op lunch of koffie met lekkers onderweg (voor alle vrijwilligers).
Vanaf 1 oktober kies je uit 8 nieuwe puzzelwandelingen
Uitgebreid kortingsaanbod met kortingen van minimaal 35% (onbeperkt)
Kijk vanaf maandag 9 september 18.00 uur op mijnzonnebloem.nl en bestel
• Geen internet? Kijk of een familielid, kennis of collega-vrijwilliger voor je kan bestellen.
• Lukt dat niet? Bel dan (076) 564 64 64 (werkdagen: 9.00 – 12.00 uur en 13.00 - 16.00 uur én maandag 9 september 18.00 - 20.00 uur).
• Je kunt je tot en met 30 september voor onze winactie aanmelden om kans te maken op 2 kaartjes. Ze worden daarna onder alle aanmelders verloot. Win je 2 kaartjes met de winactie, dan kun je niet meeloten tijdens de volgende winactie in december.
• Je kunt eenmalig gebruikmaken van de op=op-aanbiedingen.
• Je kunt 1 of 2 toegangskaartjes bestellen, 1 Neurocampus Omnibus of 1 BookChoice-abonnement. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt en op=op.
• Alle vrijwilligers kunnen alleen of samen met iemand gebruikmaken van de gratis puzzelwandeling met korting op een lunch of lekkernij onderweg.
• Zijn de gratis kaartjes of cadeaus op? Kijk dan op ons onbeperkte kortingsaanbod, met kortingen van minimaal 35%.
• Gratis kaartjes, cadeaus en puzzelwandelingen aanvragen kan t/m 1 december 2024, tenzij bij het aanbod anders aangegeven.