4 minute read
Stellige stelling
Stellige stelling:
Digitale toegankelijkheid, de overheid hamert er flink op. Maar hoe is het gesteld met de ‘ouderwetse’ toegankelijkheid op straat, in openbare ruimtes en op andere plekken? Wie kan daar beter iets van vinden dan jij als vrijwilliger? Door op pad te gaan met deelnemers, merk je in de praktijk waar zij hinder van ondervinden.
Loes Lokate-van Slobbe
Interim-voorzitter afdeling Zevenbergschen Hoek en interimpenningmeester Breda West
“Als ik alleen al vanuit mijn appartement naar beneden kijk, kan ik niet anders dan concluderen dat Nederland ontoegankelijk is voor mensen met een lichamelijke beperking. Ik vind het verschrikkelijk om te zien hoeveel moeite mensen in een rolstoel of met een rollator, maar ook ouders met een kinderwagen, moeten doen om zich over straat te bewegen. Bij mij beneden op de stoep staat het vol reclameborden. En mensen parkeren hun auto of fiets ook maar waar het uitkomt. Dat er zo weinig rekening wordt gehouden met minder mobiele mensen vind ik lastig om te zien.”
“Inmiddels ben ik met pensioen, maar in mijn werkzame leven was ik actief op geriatrische en oncologische afdelingen in het ziekenhuis. Dat gecombineerd met mijn vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem zorgt ervoor dat ik een scherp oog heb voor zaken als toegankelijkheid. Ik weet uit ervaring hoe het mensen kan belemmeren in de meest simpele dagelijkse activiteiten. Gelukkig zijn er genoeg fijne plekken in de omgeving die wél toegankelijk zijn. Hier vlakbij in Prinsenbeek heb je Café Elsakker, dat speciaal opent als we met de Zonnebloem langs willen komen. En laatst zijn we naar Museum Ons jaren 50 dorp in Hooge Zwaluwe geweest. De eigenaar gaf van tevoren netjes aan dat er maar twee rolstoelers tegelijk naar binnen konden. Fijn als mensen daar vooraf eerlijk over zijn, zodat wij onze groepssamenstelling daarop kunt stemmen.”
“Bij het nationaal bureau in Breda volgde ik onlangs de werksessie Belevingswereld, over hoe mensen met een lichamelijke beperking het leven ervaren. Er was een theoretisch en een praktisch gedeelte en vooral dat laatste maakte indruk. We ervaarden bijvoorbeeld zelf hoe het is om in een rolstoel een heuveltje op en af te rijden. En we kregen loodzware braces om onze armen en benen, of een bril op waar je slecht door ziet. Ik ervaarde maar even wat mensen met een lichamelijke beperking dagelijks doormaken. Maar ik zeg je eerlijk: dat was al genoeg om goed met mijn neus op de feiten te worden gedrukt. Laten we vooral dus met zijn allen kijken hoe we Nederland zo toegankelijk mogelijk kunnen maken.”
Mireille Vaal
Lid van het Nationaal Bestuur, heeft extra aandacht voor toegankelijkheid en verjonging.
“Als je Nederland vergelijkt met België dan komen we er slecht vanaf. België heeft het VN-verdrag Handicap in 2006 direct getekend, Nederland pas in 2016. Iets zo belangrijk als het stemhokje werd pas in 2019 rolstoeltoegankelijk in Nederland, waarom was dat het nog niet? Ik kreeg dit alles overigens pas door toen ik zelf een rolstoel moest gebruiken. En toch is die rolstoel voor mij niet de beperking. Ik word beperkt doordat Nederland niet aangepast is. Deelscooters en containers die de straat blokkeren, openbaar vervoer waarbij het altijd weer spannend is of je de ondersteuning die je aanvraagt, ook echt krijgt … Ik ben best een durfal en niet afhankelijk van het openbaar vervoer, maar ik kan me goed voorstellen dat mensen door de onzekerheid maar thuisblijven.”
“Ik ben fervent festivalganger en daarvoor ga ik absoluut naar België. Want daar kun je gewoon meedoen, ook als je een beperking hebt. Je slaapt in een tentje met je vrienden om je heen, zoals iedereen dat doet. Maar dan dichterbij het festivalterrein en met alle hulpmiddelen die je nodig hebt. Denk aan een tillift, een volledige badkamer met helpende handen van vrijwilligers of mensen die je helpen met eten en drinken kopen en consumeren. Ieder jaar kom ik Marcus tegen, volledig rolstoelafhankelijk en met een flinke zorgbehoefte. Hij gaat gewoon in zijn eentje naar Belgische festivals, omdat hij wéét dat het goed geregeld is.”
“Het goede nieuws is: als het in België kan, kan het in Nederland ook. Het wiel is al uitgevonden, de stappenplannen liggen er. En ik zie dat er de laatste jaren wat beweging is. Maar als ik dan hoor dat op de Zwarte Cross mensen met een fysieke beperking apart van hun vrienden in een ‘festivalhotel’ overnachten, zie ik dat er nog een wereld te winnen is. Er zijn nu zo veel partijen die proberen daar iets aan te doen. Ik zou graag zien dat één organisatie landelijk het voortouw neemt om toegankelijkheid te verbeteren, dat is wel zo duidelijk voor iedereen. De Zonnebloem kan die rol wat mij betreft uitstekend op zich nemen.”
