Εχω μια πείνα by Nicolas Drossos

ΝΙΚΟΛΑΣ ΔΡΟΣΟΣ

έχω πείνα

μια

2014

Iστορίες με συνταγές, ...συνταγές με ιστορίa

αραμυθιαζόμαστε ότι είμαστε οι πιο έξυπνοι από τους Ευρωπαίους, ενώ είμαστε υπάλληλοί τους και μάλιστα κακοπληρωμένοι. Είναι, υποθέτω, πολύ αργά να αλλάξω χώρα και να δω πως θα ήταν να ζεις κάπου που θα λειτουργούν όλοι οι νόμοι..

Δεν ξέρω αν όλο αυτό που ζούμε θα αλλάξει ποτέ... Μέχρι τότε ο καθένας χτίζει το κάστρο του και μπαίνει μέσα. Πολιορκείται από παντού, με μυνήματα παντός είδους, το ένα πιο ηλίθιο από τα άλλα. Οι γονείς μας ζήσανε με σπίτια ανοιχτά στην ζωή και τους φίλους. Τώρα ζούμε σε μία λαμπερή απομόνωση, γεμάτη με sms, mms, iphones, επίπεδη τηλεόραση mp3 player και άλλα θαυμαστά και ανούσια... Ουφ, μελαγχόλησα. Και όταν μελαγχολώ (μελαν+χολή μαυρισμένη χολή) μαγειρεύω. Βέβαια και όταν χαίρομαι μαγειρεύω. Και όταν είμαι κουρασμένος μαγειρεύω για να χαλαρώσω, δηλαδή, που με χάνεις που με βρίσκεις, μέσα στην κουζίνα θα με βρείς. Έχω κάποιες συνταγές σε αυτό το βιβλιαράκι, μαζί με ιστορίες. Ελπίζω να σας ανοίξω την όρεξη. Για φαγητό, αλλά και για τη ζωή την ίδια.

We compine olive oil, vinegar, garlic, salt, and pepper in a bowl. Mix until well combined.

A great sauce, very popular to Greece. Goes great with grilled meat, a basic ingredient to «Souvlaki». Cool and spicy, thanks to garlic, has a very characteristic and strong taste. It's served on the side with warm pita bread triangles for dipping.

r mbe

Finally, we add the cucumber and chopped fresh dill.

cucu

garl

Ingredients:

Add the olive oil mixture to the yogurt and mix well.

Chill for at least two hours before serving.

greek yogurt

olive

vine

•3 tbsp. olive oil •1 tbsp. vinegar •2 cloves garlic, minced finely r •1/2 tsp. salt ga •1/4 tsp. white pepper •2 cups greek yogurt, strained •2 cucumbers, peeled, seeded and diced •1 tsp. chopped fresh dill

Garnish with a sprig of fresh dill just before serving.

oil

Οι περισσότεροι, άνθρωποι είμαστε γεμάτοι εμμονές. Άλλες καλές, άλλες κακές. Όμως, όπως και να το κάνουμε, αυτές μας χαρακτηρίζουν. Μάλλον έχω μία εμμονή με το φαγητό. Όχι λόγω λαιμαργίας, όπως πολλοί θα υποθέσουν κρίνοντας (λαθεμένα) από τον όγκο μου. Υπάρχουν πολλές τέχνες, που μπορούν να μας ενώσουν, να μας απογειώσουν, να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, αλλά η μαγειρική, είναι αυτή που μπορεί να ικανοποιήσει ταυτόχρονα, πολλούς ανθρώπους, με διαφορετικές ηλικίες, φύλο ή μόρφωση. Ενώνει και κάνει τους ανθρώπους να ανοίγονται, σαν τον καλύτερο διπλωμάτη...

εν είμαι μάγειρας. Η ταυτότητά μου λέει «Γραφίστας», καμμία δουλειά άλλωστε δεν είναι ντροπή.. Αλλά μαγειρεύω.

Δεν ξέρω αν το κάνω καλά αλλά μου αρέσει πολύ. Σε ηλικία κοντά 14 ετών έκανα το πρώτο φαγητό και ήταν, αν είναι δυνατόν να το φανταστεί άνθρωπος, κοτόπουλο λαδορίγανη και ρύζι για συνοδευτικό... Η μητέρα μου φοβήθηκε πως θα έβαζα φωτιά στο σπίτι, πράγμα όχι και ιδιαίτερα απίθανο, εδώ που τα λέμε. Τελικά το φαγητό ήταν μιά χαρά. Το ρύζι δεν ήταν τέλειο, αλλά η πρώτη μου φορά ήταν κάθε άλλο παρά απογοητευτική. Για κάποιοιους άντρες η κουζίνα είναι Terra Ingognita. Άλλο περνάνε από εκεί μόνο για να τρώνε. Δεν θυμάμαι πότε και γιατί βρέθηκα μέσα στην κουζίνα. Μάλλον γεννήθηκα εκεί. Κουζινόγατος. Είχε πάντα τις αδυναμίες μου: γυναικεία παρουσία, ωραίες γεύσεις και μυρωδιές.

Αδελαϊδα Κοσσαρά Μία αστή με καλοσυνάτο χαρακτήρα, παρότι είχε περάσει

Λίγα πράγματα θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία. Πολλοί λένε πως

στη ζωη της διάφορα δεν την θυμάμαι να ήταν ποτέ της

θυμούνται τα πάντα. Εγώ πάλι, λες και δεν πέρασα απο κεί.

γκρινιάρα. Η πρώτη ανάμνηση έχει να κάνει με γεύση. και μάλιστα με ντομάΥπομονετική και γελαστή με ένα όνομα σπάνιο που τελι-

τες γεμιστές.

κά ευτύχησε να πάρει η κόρη του πρωτου μου ξαδέρφου, Παναγιώτη Ρήγα.

Καθόμασταν με την γιαγιά μου στο τραπέζι της κουζίνας. Τις έκανε πάντα με σταφίδα και κουκουνάρι. Αυτό που με άφησε με το στόμα ανοιχτό, χρόνια μετά, ήταν πως τις ντομάτες χωρίς κιμά τις λένε ορφανές. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να τις φάω. Λένε πως οι γεύσεις είναι θέμα συνήθειας από την παιδική μας ηλικία. Υποθέτω πως είναι σωστό. Παρόλο που δεν έχω γευστικές παρωπίδες, κάποια φαγητά δεν μπορώ να τα φάω παρά μαγειρεμένα με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο.

Ντομάτες γεμιστές φαγητό καλοκαιρινό και αγαπημένο

Υλικά:

Να μπούμε στην κουζίνα;

6 ντομάτες μεγάλες ομοίου σχήματος στρογγυλές 6 πιπεριές

Όλα τα φαγητά είναι εύκολα και όλα δύσκολα, αρκεί να έχεις υπομονή και όρεξη να το κάνεις. Οι ντομάτες γεμιστές είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα. Θέλει κάμποση ώρα, αλλά αξίζει το αποτέλεσμα. Προσωπικά προτιμάω να τις τρώω

κουταλάκι ζάχαρη (κατά προτίμηση μαύρη)

φλυτζάνι λάδι

φλυτζάνι ρύζι Agrino για γεμιστά

φλυτζάνι σταφίδες σουλτανίνες

• Με κοφτερό μαχαίρι, κόβουμε το πάνω μέρος κάθε ντομάτας και με κουταλάκι αδειάζουμε τη σάρκα τους και την κρατάμε.

φλυτζάνι κουκουνάρι

• Γυρίζουμε ανάποδα τις ντομάτες αφού έχουμε ρίξει λίγη ζάχαρη στο εσωτερικό τους.

μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

• Σε μπώλ ανακατεύουμε τα κομμάτια που βγάλαμε από τις ντομάτες και έχουμε ψιλοκόψει, το ρύζι, το κρεμμύδι τριμμένο

1/2 κιλό πατάτες

την επομένη. Η συνταγή αυτή είναι με πολλά υλικά, αλλά η γιαγιά μου την έφτιαχνε έτσι...

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια....

στον χοντρό τρίφτη, τον μαϊντανό ψιλοκομμένο, αλάτι, πιπέρι, δυόσμο, σουλτανίνες, κουκουνάρι και 2 κουταλιές λάδι.

2 σκελίδες σκόρδο

• Γεμίζουμε με το μίγμα τις ντομάτες, τις καπακώνουμε με το κομμάτι που κόψαμε και βάζουμε απο πάνω γαλέτα.

ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο

• Ξεφλουδίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε στα τέσσερα. τις βάζουμε στο ταψί δίπλα από τις ντομάτες μαζί με ότι γέμιση έχει περισσέ-

αλάτι - πιπέρι - γαλέτα

Σκεύη:

ψει. • Προσθέτουμε στο ταψί 1 ποτήρι νερό. • Περιχύνουμε με τον χυμό ντομάτας, το υπόλοιπο λάδι κα πασπαλίζουμε με την φρυγανιά.

Κουτάλι Σούπας, Σκεύος για την γέμιση, ένα ταψί, μαχαίρι, λαδωτήρι

• Ψήνουμε ελέγχοντας το νερό. Χρόνος ψησίματος/Θερμοκρασία 2000: 1 έως 1/2 ώρα (Μία έως μισή ώρα).

α γούστα στο φαγητό, τις γεύσεις, τον τρόπο παρασκευής, ακόμα και τον τροπο σερβιρίσματος διαφέρουν. Είναι χιλιάδες, όπως και οι άνθρωποι. Όπως υπάρχουν άνθρωποι εκλεπτυσμένοι, με παιδεία και καλούς τρόπους, έτσι υπάρχουν και ανάλογα φαγητά. Φαγητά τολμηρά ή ντροπαλά, ριζοσπαστικά ή συντηρητικά, για κόσμο ή μοναχικά. Ό,τι έχει ποιότητα θέλει τον χρόνο του γιά να παρασκευαστεί αλλά και για να μαγειρευτεί. Μόνο το fast food θέλει λίγο χρόνο για ετοιμασία, ελάχιστο για κατανάλωση, αλλά η ζημιά που κάνει εκτείνεται σε βάθος χρόνου.

Εγώ προσωπικά προτιμώ να τρώω ήσυχα, το φαγητό μου

χαλαρά, χωρίς να βιάζομαι καθόλου.

Βέβαια, για ένα τέλειο αποτέλεσμα, χρειάζεται αγάπη, και μεράκι εκτός από εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αν μέσα στην συνταγή προσθέσουμε καλή παρέα, κάποιον παραμυθά, ή μία κιθάρα και κέφι, τότε το αποτέλεσμα δεν παίζεται με τίποτα. Έχω φάει σε φίλους φαγητά, που έχω παρακαλέσει να μου τα δώσουν για μαζί, και όταν φτάνω σπίτι μου δεν τρώγονται με τίποτα. Όλες οι γεύσεις φτάνουν σε μέγιστο βαθμό και συντροφεύουν τις αισθήσεις μας όταν είμαστε ανοιχτοί στην ζωή.

ταν απολαμβάνεις ένα φαγητό μαγειρεμένο με αγάπη τότε η ικανοποίηση είναι άμεση

Δεν χρειάζεται είσαι γνώστης, ειδικά ντυμένος, ή διαβασμένος. Καλή όρεξη, χαλαρή διάθεση και όλα έρχονται. Mην σάς τρομάζουν όλοι αυτοί οι, και καλά γευσιγνώστες... Τις περισσότερερες φορές μας πουλάνε κάτι αηδίες πρώτου μεγέθους μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τον τίτλο και τον μισθό τους.

Αφιερωμένο σε όλους και όλες που με αγαπάνε, ακόμα και αν, ώρες-ώρες τους τρελλαίνω.

Γιώργος Ν. Δρόσος Δεν έχω καταλάβει ποτέ που είχε κρυφτεί ο μάγειρας

Η κάθε οικογένεια έχει κάποιες συνήθειες στη διατροφή της που

πίσω από τον πατέρα μου..

καθορίζονται από το τι παρήγαγε η περιοχή καταγωγής της.

Κανείς δεν ήξερε ότι μαγείρευε. Βέβαια πάντα ξεσήκωνε

Πολλές φορές τα παιδιά παίζουν ρόλο σε αυτό. Μετά την γέννηση

σχέδια και συνταγές όπως από τον καπετάν Μιχαήλη για

της κορούλας μου Ευαγγελίας, ο πατέρας μου, που της έχει τρελ-

ψαρομαγειρέματα, αλλά δεν θυμάμαι να είχε μπει ποτέ

λή αδυναμία, τής κάνει κάθε Κυριακή πατατούλες τηγανητές.

μέσα στη κουζίνα για να μαγειρέψει μέχρι που φτιάξαμε το εξοχικό μας.

Ο Γιωργάκης ακολουθεί και αυτός με μανία την πατατοφαγία, και είναι πάντα έτοιμος για μακαρόνια με σαλτσούλα.

Στα χρόνια των, τουριστικών και γευστικών μας ανά την Ελλάδα περιπλανήσεων είχαμε δοκιμάσει πολλά και διάφορα. Ένα από τα πιό περίεργα φαγητά ήταν το τηγανητό χταπόδι στην Ιθάκη. Μία νοστιμιά που αν και ασυνήθιστη μας άφησε με το στόμα ανοιχτό (και μπουκωμένο...). Οπλισμένος με πολύ μεράκι και όλες αυτές τις γευστικές εμπειρίες, κάνει φαγητά με ένα «χέρι» και μιά ικανότητα που πάντα μας εκπλήσσει. Το γκιούλμπασι είναι μία από τις πιό αγαπημένες μας (κρεατοφαγικές) συνταγές.

“Γκιούλμπασι” φαγητό κυριακάτικο, το κάνει ο πατέρας μου συχνά-πυκνά, πάντα με πολύ μεγάλη επιτυχία

Υλικά:

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια...

• 2 κιλά μπούτι αρνίσιο

• Ανοίγουμε τα σκόρδα και τα ξεφλουδίζουμε

• Μισό κιλό κεφαλοτύρι, το οποίο κόβετε σε μακρόστενες φέτες.

• Πλένουμε καλά το μπούτι και ετοιμάζουμε σε ένα μπωλ αλάτι και πιπέρι και ρίγανη.

• 10 σκελίδες σκόρδο κομμένες στα δύο (προσέχουμε πάντα να βγάζουμε το πράσινο φύτρο του σκόρδου γιατί δίνει αψάδα στην γεύση..

• Απλώνουμε μία λαδόκολλα και βάζουμε επάνω το μπουτάκι.

• 3 λεμόνια -Αλάτι, πιπέρι, ρίγανη

Σκεύη:

• Χαράζουμε το μπούτι σε διάφορα σημεία με μαχαίρι ή ειδικό ψαλίδι και βάζουμε σκόρδα μέσα. • Αλατοπιπερώνουμε και τυλίγουμε το μπούτι στην πρώτη λαδόκολλα. • Αφού τυλίξουμε το μπούτι σε 5-6 διαφορετικές λαδόκολλες πέρνουμε έναν σπάγγο (προσοχή όχι πλαστικό) και τυλίγουμε σταυρωτά το πακέτο. • Βάζουμε το πακέτο στον φούρνο και το αφήνουμε να ψηθεί για 4 περίπου ώρες σε 180 βαθμούς.

• Λαμαρίνα, ή ταψί για φούρνο • Λεμονοστίφτης • Μαχαίρι • Λαδόκολλα

Σάλτσα τόνου μου τρέχουν τα σάλια...

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια... • Κάνετε την σάλτσα σας, όπως θέλετε, μην βάλετε μόνο μέσα κανέλλα, καρότο ή γαρυφαλλόκαρφα. • Απαραίτητα πολύ σκόρδο. • Πάρτε μία κονσέρβα τόνου (σε νερό), και πατήστε τον με ένα πηρούνι σε ένα ρηχό πιάτο. • Λίγο προτού να βγάλετε την σάλτσα από το μάτι, βάζετε μέσα τον τόνο και ανακατεύετε. Το αποτέλεσμα θα είναι μοναδικό!!!

ταν ήμασταν παιδιά μέναμε στην Κυψέλη, Γωνία Ανάφης και Σικίνου. Στην θέση της πιά υπάρχει πολυκατοικία. Εκεί φωνίζαμε στην αγορά της Κυψέλης και κάπου εκεί κοντά ήταν και ο κουρέας που πηγαίναμε. Μας κάθιζε, πιτσιρίκια καθώς ήμασταν, στην καρέκλα βάζοντας μιά τάβλα για να φτάνουμε στο ύψος του καθρέφτη.

Αφού μας κούρευε μας τίναζε τις τρίχες και μετά μας έλεγε “με τις υγείες σας κύριοι” (κύριοι τώρα, που δεν φτάνανε ούτε την καρέκλα του κουρείου...). Τι σχέση έχει αυτό με γεύση θα μου πείτε? Μόλις φεύγαμε απο το κουρείο, γραμμή για το τυροπιτάδικο με το όνομα “Σπιτικό”. Τρώγαμε την τυρόπιτα ή την πίτσα που έβγαζαν από τα μεταλλικό της τσέρκι χαζεύοντας την βιτρίνα του “Σαράφη”, παλιού φίλου του πατέρα. Πάντα το κούρεμα είχε όμορφη γεύση...

Είναι κάποιες γεύσεις που έχουν κορυφαία θέση στην καρδιά (και το στομάχι μου βέβαια), όχι τόσο λόγω της πολυπλοκότητάς τους ή των γευσιγνωστικών τους χαρακτηριστικών, απλά, εμένα με συνδέουν με στιγμές, ή αν-

θρώπους που αγαπώ.

εθεωμένοι από το παιχνίδι ο αδελφούλης μου Αλέξης και η αφεντιά μου, ανεβαίναμε για να πιούμε λίγο νερό και να φάμε κάτι για να συνεχίσουμε με νέα ορμή, οι αβγόφετες ήταν ό,τι καλύτερο. Και είναι τόσο απλές... Με μερικές φέτες ψωμί ακόμα και αν είναι ελαφρά μπαγιάτικο, 2 αβγά, ένα τηγάνι, λαδάκι, λίγη ζάχαρη και λίγη κανέλλα. Χτυπάτε τους κρόκους μαζί με τα ασπράδια των αβγών σε ένα πιάτο. Μετά πανάρετε τις φέτες στο αβγό και από τις δύο πλευρές.

Βάζετε σε ένα τηγάνι το λάδι να κάψει και μετά τηγανίζετε τις φέτες του ψωμιού και από τις δύο πλευρές. Όταν τηγανιστούν τις πασπαλίζετε με ζάχαρη και κανέλλα και... παρατηρείτε μετά τους πιτσιρικάδες να γλύφουν και το πιάτο. Η πεθερά μου κάνει επίσης, ένα κορυφαίο «σνακ» θα λέγαμε (τρομάρα μας..). Φέτες ψωμί με λάδι και ζάχαρη. Όταν τα παιδιά θέλουν κάτι για να φάνε για να χορτάσουν την πείνα τους μετά από το παιχνίδι, είναι «όλα τα λεφτά».

Λίτσα Δρόσου Η μητέρα μου ήταν πάντα επιμελής μαθήτρια. Στην πορεία της ζωής της, είχε μάθει τέσσερεις γλώσσες. Όταν, λοιπόν, αποφάσισε να μάθει να μαγειρεύει, πήρε το μπλοκάκι της, το στυλό της και άρχισε να σημειώνει συνταγές με ζήλο. Yπάρχουν φαγητά που τα έκανε με τόσο επιτυχία που δεν μπορώ να τα φανταστώ διαφορετικά μαγειρεμένα.

Κουνέλι Λαδορίγανη πολύ καλό ακόμα και για κοτοπουλάκι

Υλικά:

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια...

• 1 κιλό αρνί

• Έχετε κόψει το αρνί σε κομμάτια

• 1 φλυτζάνι λάδι

• Βάζετε το λάδι, τσιγαρίζετε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και τα σκόρδα. προσθέτετε και τα κομμάτια του κρέατος ενα ενα για να θωρακιστούν.

• 1 κρεμμύδι βατικιώτικο • 4 σκελίδες σκόρδο • 2 λεμόνια

• Μόλις πάρουν χρώμα ρίχνετε το λαδολέμονο

• 1 κουταλιά ρίγανη

• Αφου βάλετε νερο όσο να σκεπαστεί το κρέας, ψήνετε σε μέτρια φωτιά μέχρι να μείνει με το λάδι του. Αν δεν εχει μαλακώσει πολύ το κρέας βαζετε λίγο νερό.

• Αλάτι & πιπέρι

Σερβίρεται με πατάτες η με ρύζι.

Μαρμελάδα Βερύκοκο Μυρισε καλοκaίρι

Υλικά: • 1 κιλό Βερύκοκα • 1 κιλό ζάχαρη • Χυμό από μισό λεμόνι

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια... • Πλένουμε και ξεφλουδίζουμε τα βερύκοκα. • Βάζουμε σε μία κατσσαρόλα τον πολτό των βερύκοκων και την ζάχαρη. Σιγά σιγά τα βερύκοκα αφήνουν τους χυμούς. • Όταν τα υλικά πήξουν βγάζουμε την μαρμελάδα από την φωτιά. • Την βάζουμε σε βάζα που έχουμε βράσει σε νερό. • Αποθηκεύουμε στο ψυγείο και απολαμβάνουμε την μοναδική γεύση της

Τα περισσότερα εστιατόρια επιμένουν στο φιγουρατζίδικο φαγητό. Έχουν λόγο που το κάνουν. Όταν σερβίρεις «πουγγί λαχανικών με σώς χαβιάρι, ριζότο με αυγά στρουθοκαμήλου και μανιτάρια τρούφες», ο άσχετος θα εντυπωσιαστεί και θα τα πληρώσει έναν σκασμό ευρώπουλα χωρίς αντίρηση. Το να μπορέσεις να κάνεις καλό τηγάνισμα η ψήσιμο αποδίδοντας με νέο τρόπο γεύσεις οικείες, είναι σκάλες δυσκολότερο, άσε που δεν μπορείς να χρεώσεις όσο θέλεις. Λίγα μαγαζιά έχουν τα κότσια να κάνουν «μετωπική» με την παραδοσιακή γεύση και να δώσουν μία άλλη διάσταση.

Και, όσο και αν όλοι οι εστιάτορες έχουν βαλθεί να μας πείσουν περί του αντιθέτου, το χλιδάτο εστιατόριο αν δεν έχει καλο μάγειρα και καλά πρώτα υλικά, είναι ο,τι χειρότερο... Το χλιδάτο μαγαζί με ονειρική ατμόσφαιρα και θέα την Ακρόπολη που τρώς μία αηδία στην μέση του πιάτου χωρίς καμμία γευστική αξία μόνο και μόνο γιατί είναι «γαλλική κουζίνα» με αφήνει παγερά αδιάφορο. Προτιμάω να πάω στον «Τέλη» στην κεντρική αγορα τής Αθήνας και να φάω την απίστευτη μπριζόλα του, σε ένα σκηνικό που μοιάζει με μαγειρείο στρατώνα. Άσε που μου έτυχε να πάω, για λόγους επαγγελματικούς, σε ένα και καλά χλιδάτο, «ποιότητας», μαγαζί και ο sommelier μπέρδευε τον οινοποιό Βασιλείου με τον Γεροβασιλείου. Άσε που πολλαπλασιάζουν Χ4 την τιμή αγοράς του κρασιού για να βγάλουν την τιμή πώλησης...

πάρχουν μόδες και στα φαγητά. Το ίδιο ηλίθιες και φτιαγμένες από κομπλεξικούς και ματαιόδοξους ανθρώπους, όπως και αυτές των ρούχων.

μένε . η α κ κέ.. αστα O έρωτας περνάει από το στομάχι λένε. Δεν είμαι σίγουρος. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ένα καλό φαγητό είναι σαν μία ωραία γυναίκα. Αυτή η έρμη η αστακομακαρονάδα μου κάθεται στον λαιμό μόνο που την σκέφτομαι. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα βλαχιάς και αντάξιο ενος Porsche Cayenne ή ενός Hummer που το παίρνει ο χλιδόγυφτος για να το κυκλοφορεί μόνο στην πλατεία Κολωνακίου, την Κηφισίας και την παραλιακή. Δεν αντέχω, τις κρέμες γάλακτος και τα τέσσερα τυριά. Καλά, ούτε περισσότερα ούτε λιγότερα τυριά δεν βάζουμε; Όσο για την κρέμα γάλακτος αυτό είναι (7 στις 10 φορές) σαν να βάζεις κουρτίνα για να κρύψεις την αποτυχία ενός φαγητού.

Ο μάγειρας διαλέγει τα υλικά, το σώμα δηλαδή και τo ντύνει αναλόγως. Υπάρχουν φαγητά που είναι βαρυφορτωμένα σαν γυναίκες που φοράνε τόνους make up, κοσμήματα και φανταχτερά ρούχα επειδή είναι τελείως άνοστες και δεν σε κάνουν να τις επιθυμείς. Επίσης φαγητά που, χωρίς περιττά καρυκεύματα και στολίδια, σε τραβάν να ορμήσεις στην ζουμερή τους σάρκα και να τ’ απολαύσεις με πάθος. Μερικές γεύσεις σε οδηγούν σε μία πληρότητα, σχεδόν ερωτική ενώ άλλες σε γεμίζουν με μία γεύση πικρή και μελαγχολική σαν ένα βράδυ έρωτος χωρίς ουσία. Γι’ αυτό και όταν λέμε για ένα μωράκι ότι είναι πολύ γλυκό λέμε ότι είναι για να το φάς (να θυμηθώ να φάω την Ευαγγελία τον Γιωργάκη και το στερνοπούλι μου την Θεοδώρα), ή για μία γυναίκα ότι είναι νόστιμη ή ακόμα και λαχταριστή.

Αλέξης Πολλές φορές υπάρχουν άνθρωποι που σου δίνουν την εντύπωση πως τους ξέρεις από καιρό. Άλλους πάλι, σαν τον αδερφό μου, τους μαθαίνεις σιγά-σιγά. Λόγω των τελείως διαφορετικών χαρακτήρων μας, φοβάμαι πως τον κάνω να αναδιπλώνεται και να μην θέλει να ανοιχτεί. Οπλισμένος με οικολογικές ευαισθησίες, και διάθεση για ακτιβισμό, είναι πετυχημένος σε πολλά πράγματα που εγώ δεν τα έχω καταφέρει. Θα ήθελα να είμαι πιο τυπικός όπως και αυτός, αλλά πολλές φορές ο χύμα εαυτός μου νικάει.

Στραπατσάδα γνωστή και ως καγιανάς

Υλικά:

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια...

• 6 αβγά

• Ξεφλουδίζετε τις ντομάτες.

• Μισό κιλό ντομάτες, ώριμες

• Σωτάρετε στο τηγάνι το ψιλοκομμένο σκόρδο και το κρεμμύδι που έχετε περάσει από τον τρίφτη, το λάδι, την ζάχαρη.

• Λάδι για το τηγάνι

• Βάζετε τη φιλοκομμένη ντομάτα και μαγειρεύετε μέχρι να τραβήξει όλα τα υγρά της και να δέσει σαν κανονική σάλτσα.

• 2 σκελίδες σκόρδο λιωμένο (αν θέλετε βάζετε παραπάνω)

• Τότε ρίχνετε μέσα τα αβγά που έχετε χτυπήσει (σαν για ομελέτα). Ανακατεύετε με το σύρμα γρήγορα και δυνατά έτσι ώστε να μην προλάβουν να σφίξουν.

• 1 μεγάλο κρεμμύδι βατικιώτικο • 2 πρέζες ζάχαρη

Φαγητό απλό και καλοκαιρινό που είναι από τα πιό αγαπημένα μας.

• 1 πρέζα ρίγανη • αλάτι, πιπέρι • μαιντανός ψιλοκομμένος

Πέστο αλα γκρεκ

Υλικά:

ενάντια στα κάθε λογής «spread»

• 1/2 φλ. πιπεριές διάφορες • 2 σκελίδες σκόρδο • 1/2 φλ. ελαιόλαδο

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια... • Καθαρίζουμε τις πιπεριές, κόβοντας το καπάκι και βγάζοντας τους σπόρους.

• 1/2 φλ. ψωμί μπαγιάτικο, ή ψωμί του τοστ • 1 κουταλιά της σούπας Ξύδι

• Τις κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια και τις βάζουμε μαζί μετο σκόρδο και τα καρύδια ή τα κουκουνάρια στο μπλέντερ.

• αλάτι, Πιπέρι • Προσθέτουμε το ελαιόλαδο και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένα λείο μείγμα. Πρέπει να είναι σχετικά πηχτό, σαν πάστα. Προεραιτικά Μπορούμε να προσθέσουμε αν θέλουμε και τριμμένο τυρί.

¨Ημουν σε ένα πολυεθνικό πολυκατάστημα ηλεκτρικών, από αυτά που έχουν ψυγεία με τηλεόραση (!) στην πόρτα και άλλα τέτοια κουλά... Ένας κυριούλης μιάς κάποιας ηλικίας καθώς περνούσα από δίπλα του γυρνάει και μου λέει, μάλλον μονολόγησε δυνατά: Κοίτα μια τηλεόραση!!! Μπερδεύουμε την ζωή με την τηλεόραση...

Προ ημερών μπήκα σε ένα λεωφορείο, πράγμα σπάνιο για μένα. Αισθανόμουν περίεργα, κάτι δεν μου κόλλαγε. Πέρασε ώρα να καταλάβω τί. Είχα χρόνια να μπώ σε μέσο μαζικής μεταφοράς, από φοιτητής, Τότε έβλεπα ανθρώπους κουρασμένους, πιεσμένους, ανήσυχους ή, ακόμα σπανιότερα, ευτυχισμένους και ερωτευμένους. Αυτή την φορά είδα κάτι διαφορετικό. Πέραν του γεγονότος ότι είδα όλες τις φυλές του Ισραήλ κάτι άλλο με εξέπληξε. Όλοι είχαν μία έκφραση απορίας στο πρόσωπο, ποιός είμαι, που πάω, τι κάνω.. Ζούμε με απορία και πεθαίνουμε με το παράπονο σε αυτή την χώρα των περασμένων μεγαλείων

Ένας άνθρωπος σοβαρός είναι πάντα σίγουρος. Βασίζεσαι επάνω του. Δεν έχεις εκπλήξεις, αλλά έχεις σιγουριά. Βάζεις σειρά και προγραμματίζεις. Δεν έχεις τα πολύ πάνω και τα πολύ κάτω. Είσαι πάντα στα λεφτά σου. Ο Pier

Paolo Fornacetti είχε μιά εμμονή, μάλλον δεν

ήταν σοβαρός άνθρωπος. Είχε ασχοληθεί επί πολλά χρόνια με μία γκραβούρα. Μόνο αυτήν. Την έκανε να γελάει, να τρώει να χαμογελάει, να βγάζει τη γλώσσα της. Καμμία σοβαρότης. Μήπως όμως είχε εμμονή με μία προβολή του εαυτού του σε όλες τις εκδοχές. Μπορεί να έλεγε μέσα απο αυτή τη εμμονή, όλα όσα δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να πεί μέ λόγια. Δεν ξέρω πάλι, δεν είμαι τόσο διαβασμένος να ξέρω τη πραγματική αιτία, άσε που ο Fornacetti έχει πεθάνει και δεν θα τον βρώ να μου λύσει τη απορία...

Μελαχροινή στα γλυκά, αλλά και στα φαγητά η πεθερά μου «ζωγραφίζει»

Υλικά: Για τη γέμιση • 3 φλιτζάνια αλεύρι μαλακό • 3 κουταλάκια μπέικιν - πάουντερ • 3 φλιτζάνια καρυδόψιχα ψιλοκομμένα • 3 φλιτζάνια καρυδόψιχα χοντροκομμένα

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια... • Βάζουμε το βούτυρο, την ζάχαρη, την κανέλα κα τους κρόκους των αυγών στο μίξερ. Τα χτυπάμε στο μίξερ περίπου για 10 λεπτά. • Χτυπάμε με έναν αβγοδάρτη τα ασπράδια των αυγών. Όταν γίνουν μαρέγκα τα προσθέτουμε προσεκτικά στο μίγμα μας.

• 1 κουταλιά κανέλα

• Παίρνουμε τα καρύδια προσθέτουμε το αλεύρι το baking powder και τα προσθέτουμε στην ζύμη μαςσιγά-σιγά και ανακατεύουμε σιγά-σιγά ώσπου να γίνει ομοιογενές μίγμα.

• 1 κουταλιά γαρίφαλα τριμμένα

• Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς.

• 1 φλιτζάνι βούτυρο

• Λαδώνουμε ελαφρά τον πάτο ενός ταψιού (και το βιτάμ κάνει).

• 1 φλιτζάνι ζάχαρη (εγω πάντα προτιμάω την μαύρη)

• Ρίχνουμε το μίγμα και το απλώνουμε ομοιόμορφα.

• 7 αβγά

• Ψήνουμε στους 180 για περίπου μία-μιάμιση ώρα μέχρι να πάρε καφέ χρώμα, βυθίζετε το μαχαίρι σας και αν βγαίνει στεγνό τοτε είναι έτοιμη.

Για το σιρόπι

Αν μοιάζει μαύρο τότε μάλλον την κάψατε.

• 2 φλιτζάνια ζάχαρη

• Βράζετε σε ένα κατσαρολάκι το νερό με την ζάχαρη και τον χυμό λεμόνι.

• 1 φλιτζάνι νερό

Τώρα υπάρχουν δύο περιπτώσεις για το πώς θα ρίξετε το σιρόπι. Ή έχετε αφήσει τη καρυδόπιτα να κρυώσει και ρίχνετε το σιρόπι καφτό ή το αντίθετο. Εγώ μάλλον είμαι οπαδός της κρύας καρυδόπιττας με καφτό σιρόπι.

• χυμός από ένα λεμόνι

Κάποια στιγμή πιτσιρικάκι ήμουν, άκουσα μιά φήμη για κάποιο θησαυρό που ανακαλύφτηκε σε ενα σπίτι. Ότι ειχανε λεει βρει, αρχαία, η τοιχογραφίες κάτι τέτοιο. Στην γειτονιά μας έμενε ο Φώτης Κόντογλου, 100 μέτρα από εμας. Έπρεπε να περάσουν χρόνια να γνωρίσω την κόρη του και να μάθω πως κάποια στιγμή, σε καιρό οικονομικής δυσπραγίας είχε πουλήσει το σπίτι του και ο νέος ιδιοκτήτης είχε σοβατίσει τις τοιχογραφίες. Μόνο όταν αγόρασαν ξανά το σπίτι αποκαλύψαν ξανά τις τοιχογραφίες. Η χυδαιότητα του πρακτικού αντιμέτωπη με τη τέχνη. Της μοίρας τα γυρίσματα φέραν τον Φώτη Κόντογλου να έχει συναντηθεί στην Αβυσσυνία με τον πατέρα μιάς αγαπημένης φίλης.

Στα Χωριά της Κάτω Ιταλίας στη περιοχή της Απουλίας (Σαλέντο) υπάρχoυν χωριά που οι κάτοικοί του, μετανάστες πέμπτης (και βάλε) γενιάς από την Ελλάδα μιλάνε τα «γκρεκάνικα». Αυτή η γλώσσα έχει σπαράγματα αρχαίων Ελληνικών ζυμωμένων με Ιταλικές λέξεις. Περιοχές απομονωμένες, φτωχές. Eκεί οι κάτοικοι χορεύουν την «ταραντέλλα», χορό με αρχαιοελληνική προέλευση. Οι ρίζες της βρίσκονται στην λατρεία του Διόνυσου. Μία εκδοχή της είναι η Tαραντέλλα Πίτσικα που ήταν θεραπευτικός χορός για αυτούς που είχαν τσιμπηθεί από δηλητηριώδη αράχνη. Το «πίτσικα» προέρχεται από το πιτσικάρε το τσίμπημα δηλαδή. Ο χορός έκανε τον άρρωστο να πέφτει σε μία μορφή έκστασης, διονυσιασμού και έτσι θεραπευόταν Υπήρχαν αρκετές εκδοχές του χορού. Οι κορδέλες των χορευτών είχαν χρώματα ανάλογα με το χρώμα της αράχνης που δάγκωσε τον άρρωστο. Οι μουσικοί αρχίζαν να παίζουν δοκιμάζοντας πολλές μελωδίες ώσπου ο «ταραντάτος» πέφτει σε μία κρίση σαν επιληψίας. Τότε οι μουσικοί επαναλαμβάνουν την ίδια μελωδία ξανά και ξανά για ώρες ή ακόμα και μέρες. Πολλές φορές τα χέρια των μουσικών ματώναν από τα όργανα. Στό τέλος ο άρρωστος σηκωνόταν θεραπευμένος πλέον. Στο ελληνόφωνο χωριό Γκαλατίνα, η ταραντέλα πίτσικα έχει καί το χριστιανό προστάτη της, τον Αγιο Παύλο. Κάθε 29η Ιουνίου οι παλαιοί πάνε και χορεύουν μέσα στο ναό. Μοιάζει λίγο πολύ με τα δικά μας Αναστενάρια χορός που επίσης βασίζεται στην αρχαία διονυσιακή τελετή και προστατεύονται από τους αγίους Κωνσταντίνο κι Ελένη. Σήμερα πολύ λίγοι τηρούν αυτη την παράδοση και μόνο χάρη στην απομόνωση αυτών των χωριών υπάρχει η ανάμνησή της...

Μήτσος O θείος μου ο Μήτσος, συνταξιούχος δάσκαλος, ποιητής και λαϊκός

Όταν κάποια βράδια οι γονείς μου κάναν τραπέζι σε

φιλόσοφος, χήρεψε πρόσφατα. Η γυναίκα του η θεία μου η Μαίρη, δα-

φίλους και συγγενείς, ο θείος Μήτσος, παραμυθάς και

σκάλα, ήταν ο έρωτας της ζωής του. Της έγραφε ποιήματα ερωτικά

τραγουδιστής δημοτικών τραγουδιών, με φωνή με μο-

με πάθος, μία ζωή.

ναδικό μέταλλο, είχε την τιμητική του.

Τώρα έχει παιδιά εγγόνια και θα δεί και δισέγγονα... Μα αυτό δεν του κάνει το κενό λιγότερο. Έχω εσάς που είστε αστέρια λαμπρά, τους

Το βραδάκι κουρασμένα, πηγαίναμε για ύπνο, τον ακού-

λέει, αλλά ο ήλιος μου έσβησε για μένα.

γαμε να τραγουδάει και να διηγείται ιστορίες από τη

Μπορώ να λέω ώρες ολόκληρες ιστορίες που μας έχει αφηγηθεί, μα

ζωή του και ο ύπνος έπεφτε σαν χάδι στα βλεφαρά μας.

μου έκανε εντύπωση κάτι που μου είπε τελευταία. -Δεν βγαίνω έξω γιατί βλέπω παντού γέρους, λέει.

Πόσο απλή είναι η ευτυχία..

-Ρε πατέρα του λεν τα παιδιά, και εσύ γέρος είσαι. -Είμαι μεγάλος άνθρωπος σε ηλικία αλλά γέρος δεν είμαι τους αντείπε. Έλληνες αεί παίδες!!! Μια γνήσια Ελληνική ψυχή..

Κ. Γιαννέλη, Γ. Σακκά, Αλφαβητάριο. Ο.Ε.Σ.Β, Αθήνα 1955. Εικονογράφηση Κ. Γραμματόπουλος.

•

Σκορδαλιά με καρύδι δεν παίζεται, της μανούλας μου

Υλικά:

Ώρα να σηκώσουμε τα μανίκια...

•

5 σκ. σκόρδο

•

Μουσκεύετε το ψωμί για λίγη ώρα

•

1 φλιτζάνι τσαγιού ψίχα ψωμιού

•

Κατόπιν το βάζετε στην χούφτα σας και το στραγγίζετε, για να φύγει το νερό

•

1 φλιτζάνι τσαγιού κοπανισμένο καρύδι

•

Βάζετε στο γουδί το σκόρδο λίγο αλάτι και λίγο λάδι

•

λίγο αλάτι

•

Προσθέτετε το ψωμί το καρύδι και το υπόλοιπο λάδι

•

ανάλογα με το πόσο πικάντικη θέλουμε την ξίδι γεύση

•

Στο τέλος, προσθέστε όσο ξίδι θέλετε ανάλογα με το γούστο σας.

•

1 φλιτζάνι τσαγιού λάδι

Χτυπάτε ώσπου να γίνουν ένα μίγμα ομοιογενές σαν αλοιφή.

Την σκορδαλιά τήν πρωτοείδα να την κάνουν πρώτη φορά σε “χαβάνι” δηλαδί μπρούτζινο γουδί με τον ανάλογο χαρακτηριστικό ήχο, σαν να χτυπούσε μικρή καμπάνα. Τώρα έχουμε μούλτι και χίλιες δύο άλλες ευκολίες, αλλά η μαστοριά και το μεράκι είναι αυτή που κάνει τη διαφορά.

H σκορδαλιά, ή αλιάδα, έχει διάφορες εκδοχές ανά την Ελλάδα. Αλλού την κάνουν με πατάτα αλλού με ψωμί. Σε μερικές περιοχές προσθέτουν μπακαλιαρόζουμο. Ο παππούς Τρύφωνας Καρατζίνας, ήταν μερακλής και μάγειρας πρώτης τάξεως. Πατέρας αγαπημένης οικογενειακής φίλης, φιλόσοφος και καλλιτέχνης έφυγε στον ύπνο του σε βαθύ γήρας, πλήρης ημερών και εν μέσω λατρεμένων παιδιών, εγγονιών και δισέγγονων με διαύγεια που ούτε εμείς έχουμε. Μαγείρευε λαγό, που, αφού τον έκανε κοκκινιστό προσέθετε σκορδαλιά με καρύδι κάνοντας το “λαγωτό”. Το φαγητό αυτό, αν είστε στομαχικοί μην το δοκιμάσετε. Αν πάλι αντέχετε σε μεγάλες συγκινήσεις, είναι γιορτή των αισθήσεων. Μπορείτε να κάνετε μία παραλλαγή του “λαγωτού” με κοτόπουλο, χοιρινο ή και με αρνάκι. Πάντως η πρωτότυπη συνταγή είναι η καλύτερη...

•

Σε εποχές, μακρινές απο την σημερινή εποχή παραθερίζαμε στο Τολό. Ήταν ένα ήσυχο παραθαλλάσιο ψαροχώρι που μπορούσες να βρείς κάποια δωμάτια για να νοικιάσεις. Είχε μόνο ένα ξενοδοχείο. Εκεί, στην ταβερνούλα που είχε το ξενοδοχείο, με την θάλασσα να γλύφει την μάντρα, καθόμασταν και τρώγαμε ψάρια. Τα μαγείρευαν κατευθείαν από το τελλάρο που έφερνε το καϊκι που είχε βγεί για ψάρεμα. Μια μέρα, οι ψαράδες είχαν αργήσει και ο πατέρας μου είχε επιμείνει να τηγανισουν ψάρια ότι είχανε. Ο καταστηματάρχης επέμενε πως δεν κάνανε γιατί “ήταν πρωϊνά”!!! Όταν ήρθε μετά από λίγη ώρα η νέα ψαριά, η νοστιμιά της ήταν σκάλες ανώτερη.

? Φιλοι και φίλες, που η ζωη τους εχει άμεση σχεση με την μαγειρική και την γαστρονομία, σχέση ζωής, και όχι απαραίτητα επαγγελματική, μου γραψαν τους λόγους που την αγαπάνε. Λόγους απλούς, προσωπικούς. Ο καθένας έβαλε την ερωτηση που ήθελε να απαντήσει Τα κείμενα είναι με την σειρά που ηρθαν μεχρι την παραμονη Πρωτοχρονιάς του 2014.

Danae Camillou κατασκευαστικός κλάδος

Γιατί μαζεύω συνταγές; 1. Γ ιατί ο έρωτας περνά από το στομάχι, και στα 33 μου πια έμαθα να με αγαπώ. 2. Γ ιατί αν μπορώ να κάνω μικρά, καθημερινά θαύματα, γιατί να μην τα κάνω; Και αν δεν τα κάνω τώρα, πότε; 3. Γ ιατί η χορτοφαγία θέλει φαντασία και καμιά φορά λίγη από την φαντασία του διπλανού. 4. Γιατί λίγη παραπάνω γνώση, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν!

Kyros Vogiatzoglou Social media expert

“Τι είναι αυτό που σε κάνει να θες να μαγειρέψεις;” Μου έχω κάνει πολλές φορές αυτή την ερώτηση. Λογική απάντηση δεν υπάρχει σίγουρα, εκεί έχω καταλήξει. Δεν είναι, ας πούμε, επειδή πρέπει να φάω. Μαγειρεύω το ίδιο ευχάριστα και για άλλους, ακόμα κι αν δεν πεινάω. Δεν είναι η ανάγκη της επιβίωσης δηλαδή που με αναγκάζει να μπω στην κουζίνα. Από την άλλη δεν με ικανοποιεί ούτε το γεγονός ότι κάποιος άλλος απολαμβάνει το φαγητό. Μπορεί να φτιάξω κάτι μόνο για μένα. Επίσης ο λόγος που μαγειρεύω δεν είναι κάποια ευχαρίστηση που μπορεί να νιώθεις όταν φτιάχνεις ένα δύσκολο ή πολύπλοκο φαγητό. Μ’ αρέσει πολύ, ας πούμε, να φτιάχνω κοτόσουπα. Καμία πολυπλοκότητα. Ούτε από συνήθεια μαγειρεύω. Δεν είναι στην καθημερινή ρουτίνα να σκεφτώ το πρωί “τι θα φτιάξω σήμερα;”. Σε περιόδους που δεν έχω διάθεση γενικότερα για οποιονδήποτε λόγο, μπορεί να μη μαγειρέψω για μέρες. Πολλές μέρες. Θα σου περιγράψω όμως μία εικόνα. Μόλις έχω περάσει 1-2 ώρες μόνος στην κουζίνα, ετοιμάζοντας κοτόσουπα. Είναι σχεδόν έτοιμη. Όσο έβραζε η σούπα έχω ήδη πλύνει όλα τα σύνεργα. Έχω κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί για παρέα -για “ζέσταμα” θα λέγαμε. Για να γίνει πιο πηχτή η κοτόσουπα βάζω μία σως από λεμόνι και κορν φλάουρ (το αυγολέμονο μου φαίνεται βαρύ για κάποιο λόγο). Προσθέτω τη σως και ανακατεύω. Παίρνω ένα κουτάλι και δοκιμάζω. Χαμογελάω μόνος μου. Γι’ αυτό μαγειρεύω.

Κική Τριανταφύλλη

Δημοσιογράφος, γαστροπεριηγήτρια

“Γiατί είμαστε ότι τρώμε” Είμαι μπακαλόπαιδο. Από πατέρα κι από μάνα, οι πρόγονοί μου, γονείς, μπαρμπάδες, παππούδες και προπάπποι είχαν μπακάλικα στην Αθήνα, στον Πειραιά και στην Πόλη. Στο σπίτι μας λοιπόν οι συζητήσεις για το φαγητό και βασικά για τα υλικά που έπρεπε να είναι αρίστης ποιότητας δίνανε και παίρνανε. Και τα μαγειρέματα φυσικά. Τις Κυριακές ειδικά που η μανούλα μου είχε άδεια και φρόντιζε τον εαυτό της, στις κατσαρόλες και στα τηγάνια έδινε ρεσιτάλ ο πατέρας. Κι εμείς με τον αδελφό μου κάναμε πάντα την ίδια αθώα πλάκα στη μάνα μας. «Καλέ μαμά τι νόστιμο που το έκανες σήμερα το φαγητό! Θα το γλύψω το πιάτο μου» Εκείνη νευρίαζε, εκείνος γέλαγε κάτω από τα μουστάκια του κι εμείς χαχανίζαμε κάνοντας βουτιές στη σάλτσα του κοκκινιστού. Η φέτα ήταν το φετίχ του σπιτιού μας (τόσο που αν δεν είναι άριστη δεν μπορώ να την αγγίξω). «Θα διαλέγεις την καλύτερη από τις καλύτερες» μου έλεγε ο πατέρας μου και κάναμε δοκιμές πάνω από τα βαρέλια. Και με τη φέτα, μου έμαθε τι θα πει ποιοτικός έλεγχος. Για τα πάντα. (Άλλωστε ότι πούλαγε στο μαγαζί του ήταν εκλεκτό). Ο παστουρμάς ήταν το δεύτερο φετίχ. Τις Κυριακές και πάλι, που τα μαγαζιά ήταν κλειστά ερχόταν ο μπατζανάκης του και κλεινόντουσαν οι δυο τους στην κουζίνα. Ανοίγανε τα πακετάκια με τους παστουρμάδες που είχε φέρει ο θείος Λάμπρος (είχε άκρες αρμένικες αυτός) και το μπουκάλι με το ντούζικο, δοκιμάζανε πρώτα μερικά φιλετάκια ωμά, μετά σπάγανε στο τηγάνι μερικά αβγά, κάνανε ομελέτες για μας τα παιδιά που υποτίθεται ότι δεν τρώγαμε ωμό παστουρμά και μέχρι να κάτσουμε στο τραπέζι είχανε έρθει στο τσακίρ κέφι ενώ οι μαμάδες γκρινιάζανε γιατί την επομένη θα μύριζε τσιμένι ο ιδρώτας ολονών μας. Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Μα γιατί «είμαστε ότι τρώμε» όπως έλεγε πάντα ο πολυαγαπημένος μου πατέρας. Αυτόν θυμάμαι όταν μαγειρεύω, όταν πάω στη λαϊκή και στον μπακάλη. Μιλάω μαζί του νοερά πάνω από κάθε καφάσι, πάνω από κάθε ταψί και κατσαρόλα. Δεν έμαθα όμως ποτέ να διαλέγω ψάρια και κρέατα. Αλλά έχω αναπτύξει μια μέθοδο απλή. Οπου κι αν έχω βρεθεί στη ζωή μου (ακόμη και στη Γερμανία όταν ήμουν φοιτήτρια) έμπαινα στο μαγαζί που μου έκανε την καλύτερη εντύπωση, πλησίαζα στον πάγκο ντροπαλά, φόραγα το καλύτερό μου χαμόγελο και έλεγα: «Θέλετε να γίνετε ο χασάπης μου; Δεν έχω ιδέα από κρέατα» Και πιστέψτε με δεν έπεσα ποτέ έξω. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για τον χασάπη και για τον ψαρά από το να εμπιστευτείς την κρίση του και τις συνταγές του. Ο πατέρας μου δεν ζει πια. Με αποχαιρέτησε με ένα καταπληκτικό γεύμα που δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Αν και γέρος, αν και αδύναμος, αν και άρρωστος βρήκε τη δύναμη να βγει για ψώνια και να τα ετοιμάσει όλα στην εντέλεια. Γαρίδες σαγανάκι, σούπα, ψάρι αθηναϊκή, τσιπούρες στη σχάρα. Σαλάτες. Και ένα ωραίο κρασί. Όλα για το κοριτσάκι του. Κάπως έτσι κατέληξα να γράφω για θέματα γαστρονομίας και βέβαια να μαγειρεύω με πάθος. Και είναι μεγάλη η χαρά μου όταν μοιράζομαι τη γνώση και το πιάτο μου με άλλους, που νιώθουν την ίδια αγάπη για το καλό φαγητό. Γιατί πράγματι, είμαστε ότι τρώμε.

Σωτήρης Λυμπερόπουλος Περιηγητής Έχω την τύχη να περνάω πολύ χρόνο με ανθρώπους που ζουν ακόμα όπως ζούσαν οι παππούδες τους. Σε φτωχικά μικρά σπίτια χτισμένα από πέτρα, με στέγες από καλάμια, κατώγια, κληματαριές, αυλές, κότες και πολλά άλλα που οι περισσότεροι κρύβουν μέσα στις αναμνήσεις τους. Πολλές γυναίκες δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους συνταγή μαγειρικής κ οι άντρες δεν ξέρουν ούτε που είναι ο κατσαρόλες. Σ’ αυτά τα σπίτια έχω φάει μερικά από τα καλύτερα γεύματα της ζωής μου. Ποτέ δεν ήταν κανονισμένο. Απλά ήμουν εκεί την ώρα του φαγητού. Στον Ταΰγετο η Βιβή είχε μαγειρέψει μουνούχι με αγκιναράκια και αυγολέμονο. Στην κ .Χαρίκλεια έφαγα λιανόψαρα και χόρτα χωρίς να αγγίξω το πιρούνι μου. Η Ελένη με τάισε σκολύμπρι με άρμη και η γυναίκα του γελαδάρη του Τσαντιλου από την Κοζάνη μου τηγάνισε απλά δυο αυγά που έφαγα με ξερό ψωμί. Σε αυτά τα σπίτια χτυπάει ακόμα η καρδιά των αληθινών ανθρώπων που δεν μαγειρεύουν ούτε για να σε εντυπωσιάσουν ούτε γιατί έχουν να κερδίσουν κάτι από σένα. Μαγειρεύουν απλά για να επιβιώσουν και προσπαθούν με τα λίγα που έχουν να ευχαριστήσουν τους ανθρώπους που αγαπούν. Εκεί κρύβεται η ουσία της Ελληνικής κουζίνας.

Χάρης Γεωργάτος. Φωτογράφος - εικαστικός

Με τη μαγειρικη δημιουργεις, αγαπας εκτονωνεσαι κ ταυτοχρονως αυτοκτονεις. Αυτο που δημιουργεις με παθος αγαπη πονο πολλες φορες (κοψιματακια με τα μαχαιρια, καψιματακια με το τηγανι) το καταστρεφεις κανιβαλιζοντας το ή προσφεροντας το τροφη στους αλλους. Ως εκ τουτου ολη η διαδικασια μοιαζει λιγο κ το μυστικο δειπνο. Προσφερεις σωμα κ αιμα για να ταισεις τους μαθητες σου. Τελικα παει μακρια η βαλιτσα γτ μαγειρευουμε. Σαν να χτιζεις παλατια στην αμμο. Ωραια δημιουργηματα που καποιος ή εσυ ο ιδιος θα τα καταστρεψεις.

Αγαπώ αυτη την αυτοκαταστροφικη στοργη που βγαινει απο τη μαγειρική.

Eva Oloxari Funk Food Blogger

Εγώ και η μαγειρική αγαπιόμασταν από πάντα! Δεν ξέρω αλλά νομίζω ότι γεννήθηκα με την μαγειρική μες την ψυχή μου. Όλο αυτό ακούγεται κλισέ αλλά έτσι νιώθω, έτσι νιώθω και όταν μαγειρεύω είναι μια μικρή μαγεία να μεταμορφώνεις πρώτες ύλες σε κάτι που ευχαριστεί εσένα τον ίδιο μέσα από την διαδικασία αλλά κυρίως τους άλλους. Το μαγείρεμα για εμένα είναι ένας «μικρός κρυμμένος θησαυρός» και όσο τον ψάχνω τόσο πιο πολλές εμπειρίες συλλέγω. Ίσως δεν είναι εμπειρίες ζωής, αλλά σίγουρα είναι αυτό που μας δίνει την ίδια την ζωή, η τροφή! Η τροφή είναι το σημαντικότερο αγαθό και η προετοιμασία της μια μικρή ιεροτελεστία, αρκούν καλά υλικά, λίγη γνώση & μεράκι! Όλη μου η έμπνευση για μαγείρεμα προέρχεται από την αγάπη μου γι αυτό, έτσι εκτός από αναγκαία και βασικότατη ανάγκη μεταμορφώνεται σε εικόνα και λέξεις μέσα από αυτό που έχω επιλέξει να κάνω.

Mαρία Μπρέμπου Αρχιτέκτων - Owner founder λαδι 70

Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι δεν γεννιούνται μόνο μια φορά δεν είναι μόνο εκείνη η πρώτη συγκλονιστική ανάσα που σε φέρνει σε επαφή με τον κόσμο. Κάθε φορά που ένα όνειρο σου γίνεται πραγματικότητα ξαναγεννιέσαι. Κόβεις τον ομφάλιο λώρο με το παρελθόν και αναπνέεις νέο αέρα. Αρκεί να έχεις την δύναμη να ονειρευτείς αρχικά και να υλοποιήσεις με όποιο κόστος στην συνέχεια. Να αψηφήσεις τις γνώμες των άτολμων του περιβάλλοντος σου, αυτών που ξυπνώντας το πρωί σπάνια θυμούνται τι ονειρεύτηκαν. Από παιδί ονειρευόμουν και ξύπναγα αναπολώντας τα όνειρα μου. Είχα έναν μπαμπά που πάντα μου έλεγε «εσύ παιδί μου δεν καταλαβαίνεις τίποτα». Μικρότερη με έλεγε επιπόλαιη, όταν μαλώναμε με έλεγε «τζογαδόρο της ζωής» και λίγο πριν τον χάσω μου έδωσε ευχή και κατάρα να ζήσω ότι ονειρεύομαι χωρίς να σταματήσω πουθενά. Σπούδασα αρχιτέκτονας με πολλή χαρά για την δυνατότητα να δημιουργήσω και να επικοινωνήσω την λατρεία μου για την Τέχνη με τους ανθρώπους γύρω μου. Στην πορεία διαπίστωσα ότι και αυτό δεν ήταν αρκετό. Η ΤΡΟΦΗ είτε υλική είτε πνευματική πάντα με ενδιέφερε. Μου έδειχνε, αν την έψαχνα και την μελετούσα σωστά, τον χαρακτήρα και την κουλτούρα των ανθρώπων. Δεν με αφορούσε η μαγειρική απλά, με συνέπαιρνε το γιατί ένας λαός τρώει κάτι και με ποιόν τρόπο γιατί έτσι ζούσα την κουλτούρα του, το παρελθόν και το μέλλον του. Και έτσι εν μέσω κρίσης ασχολήθηκα με την Τροφή. Σχεδίασα μαζί με την ομάδα μου ένα προϊόν και αποφάσισα να μάθω Ιστορία σε όσους τους ενδιέφερε γιατί ένα τρόφιμο πρέπει να έχει όνομα η αριθμό. Έζησα ένα όνειρο και πάω για το επόμενο. Σε αυτό το ταξίδι γνώρισα και άλλους πολλούς και αυτό που θα μου μείνει είναι ότι οι Άνθρωποι ξαναγεννιούνται πολλές φορές. Ζήστε τα όνειρα σας και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Δεν ξέρω άν αυτο το «βιβλίο» έχει μια θεση στην βιβλιοθήκη η τον υπολογιστή σας. Για μενα ηταν ενα ταξίδι σε μνήμες, και μαζι με τις λίγες συνταγες, εβαλα και ιστορίες, που έχω μέσα μου. Στην διάρκεια της «επανέκδοσης» αυτου του βιβλίου μου ήρθε η ιδέα να ζητήσω απο αγαπημενους φίλους και συνοδοιπόρους να πουν τον δικό τους λόγο που ασχολουνται με την γαστρονομία, ειτε αυτό ειναι η επαγγελματική τους ιδιότητα, είτε ένα χόμπυ. Το αποτέλεσμα, με άφησε έκπληκτο. Όλων η ματια ξεχωριστή άλλα όλοι με αγάπη στο φαγητό και την γαστρονομία. Ευχαριστω όλους Καλό 2014 να ειναι η πιο ωραια και νόστιμη χρονια μας