Tatum op de thee

Elke maand gaat Tatum Dagelet Op de Thee bij een interessante, beroemde of beruchte bewoner van Zuid.

Op de thee bij MOOI MEISJE SASKIA

Op haar negentiende verhuisde feestbeest Saskia van der Zee vanuit haar geboorteplaats Haarlem naar het bruisende Amsterdam. Na haar studie kreeg ze een goede baan, ontmoette ze een leuke vent, werd ze moeder van drie kinderen en - als kers op de taart - kwam er een droomhuis in de Beethovenbuurt. Ondertussen sloeg ze nog altijd geen enkel feestje over. Maar haar overmatige drankgebruik begon zijn tol te eisen en in 2016 werd ze opgenomen in een afkickkliniek. Sindsdien leidt Saskia (44) een onverdoofd leven en tegenwoordig begeleidt ze anderen die willen stoppen met drinken.

Was jij als Haarlemse al bekend met Amsterdam-Zuid? “Op de middelbare school spijbelde ik regelmatig om met vriendinnen stiekem te gaan winkelen in Amsterdam. Of we gingen ‘s avonds uit en met de ochtendtrein weer terug. Na de havo volgde ik de Schoevers-opleiding in Amsterdam, toen heb ik een jaar heen en weer gependeld, totdat ik op mijn negentiende naar Amsterdam verhuisde. Ik ging samenwonen met mijn zusje - die ook in Amsterdam studeerde - in de Baarsjes. Amsterdam-Zuid leerde ik kennen doordat een aantal vriendinnen van Schoevers hier woonden. Ik dacht echt: hoezo ga je tussen al de bejaarden wonen? En acht jaar later woonde ik er zelf, haha! Ik ontmoette Alexander - inmiddels achttien jaar mijn man - hij woonde in de Cliostraat, ik trok bij hem in. In het begin vond ik het een kakbuurt, terwijl het destijds meer gemengd was dan nu. Maar het ‘dorpse’ van Zuid vind ik heel gezellig. Op een gegeven moment werd ons appartement in de Cliostraat te klein, met drie kinderen. We verhuisden naar deze woning, een straat verderop.”

Onlangs was jouw levensverhaal te zien in het televisieprogramma ‘Het Mooiste Meisje van de Klas’. Hierin vertelde je openhartig over jouw alcoholverslaving. Ik vond het een prachtige uitzending… “Ja, ik was ook heel blij met het resultaat, ik weet nog steeds niet wie mijn naam heeft gedropt bij de redactie. Vooraf heb ik wel getwijfeld over mijn deelname, ik vond het best eng met mijn hele verhaal naar buiten

Tekst: Tatum Dagelet - Fotografie: Lisa Maduro te treden. Ik schaamde me voor wat gebeurd was: het verslaafd zijn, het liegen over alles, het gevoel dat ik een mislukking ben… Onder voorwaarde dat de kinderen er oké mee waren, heb ik uiteindelijk toegezegd, want het leek me een goede manier de boodschap ook aan anderen door te geven: hoe uitzichtloos alles is als je in een verslaving zit, maar dat er altijd een moment kan komen waarop je andere keuzes kunt maken. Daarnaast was het voor mezelf een stukje verwerking: in de aflevering ben ik teruggegaan naar de kliniek in Kaapstad, waar ik drie jaar geleden afgekickt ben.”

Hoe is het zover gekomen, dat je van een gezelligheidsdrinker een probleemdrinker werd? “Vroeger, bij mijn ouders thuis, was drank al heel normaal. Er was altijd wel een aanleiding om te drinken. Op feestjes merkte ik dat ik met drank op mijn onzekerheid kon verbloemen, leuke grapjes maakte, het was lachen gieren brullen. Toen ik in Amsterdam ging wonen, liep ik ook elk feestje af. Na mijn studie Marketing heb ik zestien jaar bij Randstad gewerkt binnen verschillende vakgebieden als sales, marketing en eventmanagement. Maar daar waar anderen toch een bepaalde verantwoordelijkheid aangaan als ze een vaste baan hebben, trouwen of kinderen krijgen, vond ik dat rete-ingewikkeld. Ik wilde doorgaan met het leven zoals ik het leidde. Mijn baan, drie kinderen thuis… het lukte me niet alle ballen hoog te houden. Dat resulteerde in een burn-out, in 2013. Achteraf gezien denk ik dat die burn-out al een signaal was van mijn alcoholverslaving. Na een paar maanden ging ik alweer werken. Maar ik was niet gelukkig en het drinken werd een totale obsessie: her en der verstopte ik flessen in huis zodat niemand het doorhad. Altijd was ik bezig of er wel genoeg voorraad was, en om zo onopvallend mogelijk mijn voorraad in te slaan, had ik in Zuid een route uitgestippeld van drankwinkels… In 2016 bereikte ik een dieptepunt. Mijn gezin, mijn werk… álles leed eronder. Ik loog continu, hield me niet aan afspraken, was ‘s nachts op onmogelijke plekken en als ik thuis was, lag ik in bed. Alexander deed alles alleen met de kinderen; er kwam veel op zijn bordje. Hij was zó klaar met mij en wilde van me af. We besloten tijdelijk uit elkaar te gaan, er waren veel ruzies thuis. Voor de kinderen was dat heel onrustig allemaal. Maar dat ik verslaafd was, drong niet tot mij door.”

Wanneer zag je in dat er iets moest gebeuren? “In december 2016 is het faliekant fout gegaan: na een avond stappen ben ik ergens in het Vondelpark lam van mijn fiets gevallen. Ik moet daar een uur hebben gelegen, een man heeft me gevonden. Hij belde de ambulance, maar ik weigerde naar het ziekenhuis te gaan. Vervolgens is Alexander gebeld, om me op te halen. Thuis ben ik in bed gelegd en de volgende dag schrokken de kinderen zich rot: mijn hele gezicht lag open. De dag erna kwamen een paar vriendinnetjes op bezoek. Ze maakten zich ernstige zorgen over me, maar nog steeds drong het allemaal niet tot me door. Uiteindelijk zei een andere vriendin: ‘Je móét hulp gaan zoeken, want je maakt alles kapot. Bel nú de huisarts, ik ga met je mee.’ En dus zat ik met haar bij de huisarts, waar ik eerst nog een toneelstukje opvoerde, dat het allemaal wel meeviel. Toch zat ik twee dagen later voor een intake bij een GGZ-kliniek. Vanuit daar ben ik naar een afkickkliniek in Kaapstad gegaan. Eindelijk viel het kwartje. Er was nog genoeg om voor te vechten, ik had immers mijn man en kinderen een paar jaar emotioneel verwaarloosd. Inmiddels ben ik drie jaar sober.”

Hoe is het, om onverdoofd het leven te leiden? “Ten eerste ben ik een stuk dichter bij mezelf gekomen, ik ben nu in staat mijn gevoel te herkennen. Mijn hele

“Hier in Zuid was voor mij het doek gevallen.”

leven was ik bezig met vermijden, om maar van mijn gevoel weg te blijven. Veel dingen uit mijn verleden had ik nog niet verwerkt. Dat is dus een heel proces geweest. Ik ben absoluut gelukkig, maar er zijn heus momenten dat ik het allemaal niet zo leuk vind. Dat is inherent aan het leven, alleen kon ik daar voorheen niet mee omgaan. Een verslaafde heeft het onvermogen om het leven aan te kunnen, zoals het op je afkomt.

Zuid staat bekend als het stadsdeel waar het meest gedronken wordt. Zou dat hebben bijgedragen aan het ontstaan van je verslaving? “Zou zomaar kunnen. Vriendinnen van me die buiten dit stadsdeel wonen, merkten vaak op dat ik helemaal opging in het Zuid-gebeuren: borreltje hier, borreltje daar… Dus ik denk dat het een en ander elkaar wel versterkt heeft.”

Tegenwoordig help je andere mensen die willen stoppen met drinken. Hoe is dat ontstaan? “Nadat ik terugkwam uit de kliniek wilde ik op werkgebied iets gaan doen wat dichterbij mezelf stond. Ik ben een aantal beroepsopleidingen in de verslavingskunde gaan volgen en heb op middelbare scholen voorlichting gegeven. In 2019 ben ik voor mezelf begonnen, als herstelcoach met mijn bedrijf ‘Happy Sober’. Ik begeleid en ondersteun mensen - en hun betrokkenen - die willen stoppen met drinken, terugkomen uit de kliniek, of dichterbij zichzelf willen komen en andere gezonde keuzes willen maken. Daarbij help ik ze wat je er tegenover kunt gaan stellen, om toch ook echt een leuk leven te hebben zonder het gebruik van middelen.”

Zuid ooit uit? “Nee! Ik heb er weleens aan gedacht, omdat hier in Zuid voor mij ‘het doek was gevallen’. Ik schaamde me echt. Maar uiteindelijk neem je een verslaving overal mee naartoe. En ik blijf dit een heerlijk buurtje vinden.”