Barbara Sloesen

“Een Zuidvrouw betrap je niet zo snel op een verkeerde outfit, denk ik.”

Op 13 augustus gaat de film Alles Is Zoals Het Zou Moeten Zijn naar het gelijknamige boek van Daphne Deckers in première. Actrice Barbara Sloesen vertolkt de hoofdrol in deze film en dook hiervoor in de huid van een Zuidvrouw die het perfecte leventje zou leiden.

Met op de achtergrond het gezellige rumoer van de Albert Cuypmarkt, spreken we met Barbara af bij restaurant De Japanner om meer te weten te komen over haar leven, acteercarrière en de komische dramafilm.

Wanneer wist je dat je het acteursvak in wilde?

“Ik was een jaar of 10 en hield van skateboarden en voetballen. Maar ja, dat toneelspelen… daar was ik toch wel heel nieuwsgierig naar. Ik was altijd wel bezig met stukjes spelen, liedjes zingen voor mijn opa en oma als ze dan zoveel jaar getrouwd waren. Of op vakantie: dan ging ik altijd acts doen en moest mijn broertje meedoen. Dat vond hij niet altijd leuk, maar dan ons komen kijken. Ik mocht vervolgens van mijn ouders op toneel. Na mijn eerste toneelles heb ik meteen al gezegd: ‘Later als ik groot ben, wil ik actrice worden.’”

En dat lukte! Hoe heb je dat voor elkaar gebokst?

“Het is zo moeilijk om te zeggen waar dat precies aan ligt. Is het doorzettingsvermogen, talent of geluk? Moet je de juiste mensen tegenkomen? Ik denk dat het een soort combinatie van dat alles is. Het is ook zeker belangrijk om zelf initiatief te nemen. Ik vind sommige dingen ook heel eng, maar de stem in mij die zegt: Bar, dit kan jij, is gelukkig sterker vertegenwoordigd dan de onzekere kant. Ik ben tijdens mijn eerste audities

zette ik hem ergens neer en dan moest iedereen naar voor de toneelschool meerdere malen afgewezen. Ik kwam toen van het VWO en er werd mij gevraagd of ik dan niet naar de Universiteit moest gaan om écht te studeren. Maar daarop zei ik: ‘Nee, dit is wat ik wil en dat moet gewoon gaan lukken.’ Er was gewoon geen andere optie en nog steeds niet. Als mensen vragen wat mijn plan B is, dan zeg ik dat die gewoon niet bestaat voor mij.”

Ondanks dat de wereld even stillag, komt er binnenkort toch een nieuwe film uit. Vertel!

“Ja! Die was in ieder geval wél al helemaal gedraaid voordat we alles moesten stilleggen. Haha! We moesten nog wel wat geluidsdingetjes doen, maar daarvoor sta je natuurlijk in een studio. Dat was heel fijn dat dat dus wel gewoon kon. Het afmonteren en de muziek is nu ook bijna af. En 13 augustus gaan we los!"

Wat kunnen we verwachten?

“Het is een verfilming van het boek van Daphne Deckers. Het verhaal gaat over Iris Vandenberg en zij denkt dat in haar leven alles is zoals het zou moeten zijn, zoals de titel ook luidt. Ze heeft een lange relatie, een goede baan, ze is hoogzwanger van haar eerste kindje… Het lijkt allemaal gewoon perfect. Het kindje komt er vervolgens en dan blijkt dat haar vriend niet zo heel erg trouw is geweest en komt ze er opeens alleen voor te staan. Dus valt álles weg waar ze zich veilig en zeker bij voelde. Het komt er dan op neer dat ze het alleenstaande moederschap moet gaan ontdekken en dat brengt veel verschillende, moeilijke, grappige en verdrietige situaties met zich mee.”

Iris is een vrouw uit Oud-Zuid. Hoe zie jij de Zuidvrouw?

“Toen ik wist dat ik deze rol zou gaan spelen, ben ik weer eens bij George W.P.A. gaan eten. Ik vind het heerlijk eten. Het voelt er daar voor mij echt als Oud-Zuid. Er hangt altijd een gevoel van allure. Ik vind dat ook wel heel tof om te zien dat mensen er daar heel verzorgd en goed uitzien. Ik ben dat eigenlijk zelf totaal niet, haha. In die zin dat ik niet vaak naar de kapper ga en ik draag niet altijd make-up. Een Zuidvrouw betrap je niet zo snel op een verkeerde outfit, denk ik. En als ik dat dan bij George zo zag, dacht ik: ja, ik vind dit ook wel vet. Die perfecte mooie haren, een vette zonnebril op, mooie kleding. Gewoon verzorgd.”

Zoals het zou moeten zijn?

“Nou ja, misschien lijkt het aan de buitenkant perfect te zijn, maar ik kan me niet voorstellen dat dat altijd echt zo is. Iedereen heeft zijn dingen. Dat vind ik ook juist heel interessant eraan. Het maakt me nieuwsgierig wat er allemaal achter zo iemand schuilt. Ik zou eigenlijk wel willen weten van: Hoe denk jij over dingen? Hoe los jij iets op? Welke dingen vind jij moeilijk? Dat komt ook heel erg terug in de film. Je ziet de kant van Iris die alles onder controle heeft, maar daarnaast ook haar struggles kent en daarmee worstelt. Langzaam ziet ze in dat het niet erg is om dat te delen en te laten zien dat je het soms ook niet weet.”

Wat was de grootste uitdaging in deze rol?

“We hebben met ruim twintig baby’s gedraaid en daarnaast hadden we nog een hond. Dat zijn factoren die je gewoon niet kan beïnvloeden. Als je die op een set

hebt, dan weet je gewoon dat je flexibel moet zijn. Ik vond dat echt heel erg tof om te doen, maar het is ook wel lastig. Je moet je verhouden tot een levend mensje met een eigen willetje en daar speel je scènes mee. Dat heeft ook echt hele mooie momenten opgeleverd. Tijdens een bepaalde scène houd ik een heel monoloog tegen het kindje, terwijl ik hem aan het verschonen ben en die begint dan gewoon spontaan terug te brabbelen! Dat kon ik ook niet verzinnen van tevoren en dat is heel bijzonder. Dat zijn echt cadeautjes!”

Twintig baby’s?!

“De film toont de periode van de geboorte van het kindje totdat het 1 jaar wordt. De productie heeft veel tijd genomen voor het maken van de film. Dat gebeurt in Nederland normaal bijna nooit. Het is een heel dynamisch verhaal, omdat je dus een heel jaar van een mensenleven meemaakt. Zo is er een relatie met een baby, een moeder, werk, een ex, een nieuwe liefde, vriendinnen… zoveel aspecten komen naar voren! Dat vind ik erg tof aan deze rol. Je kan er zoveel kleuren van jezelf in laten zien! Ik hoop dat mensen dat dan ook echt geloven. Geloven wat ik doe!”

Op welke plekken in Zuid kom je graag?

“Ik drink weleens een koffietje bij Coffee Concepts. Dat vind ik zo’n lekker relaxed plekje, zo dichtbij het Vondelpark. En hier op de Albert Cuypmarkt haal ik altijd mijn nootjes bij Gotjé Noten. De gedroogde mango daar is echt mijn nieuwe snoep! En verder kom ik graag bij De Japanner. Toen ik 30 werd, moest ik op een bepaalde tijd naar het beeld van André Hazes hier om de hoek komen en hebben we hier dus heerlijk gegeten en allemaal lekkere cocktails gedronken. Het werd vervolgens nog een lange en gezellige avond in de stad. Dat was een leuke verrassing. Sindsdien neem ik hier vrienden en mijn broertje mee naar toe.”

Hoe vond je het om dertig te worden?

“Het is toch wel heel tof als je zo verrast wordt. In die zin is dertig worden wel bijzonder, omdat er toch altijd wel een ding van gemaakt wordt. Maar goed, vervolgens werd ik 31 en nu bijna 32. Er verandert eigenlijk niet zo heel veel! Ze zeiden op de toneelschool altijd: ‘Geef jezelf vijf jaar nadat je bent afgestudeerd en kijk dan een beetje waar je staat en wat je wilt.’ En dat

“Na mijn eerste toneelles heb ik meteen al gezegd: ‘Later als ik groot ben, wil ik actrice worden.’”

moment viel bij mij tegelijk met mijn dertigste. Toentertijd had ik net Zwaar Verliefd gedraaid en dacht ik wel: ik heb dan misschien nog geen huis gekocht, maar ik heb wel al gewoon een hoofdrol mogen spelen in een film. Ik had nooit durven dromen dat dat zo snel had kunnen gaan. En nu ben ik inmiddels al bezig met mijn derde hoofdrol. Dat is waanzinnig en daar voel ik me wel echt gezegend mee!”