Jules

Jules woont met man en drie kinderen in Oud-Zuid. Ze leidt het perfecte leven. Tenminste, zo líjkt het.

“Jules, het einde is in zicht. Binnenkort hoef je je niet meer aan de basisregels te houden.” Ach meneer Rutte, u bent er nog. Mark is al zo lang weggebleven uit mijn dromen, toch liet hij zich weer even zien. Geen stomende seks in het Vondelpark deze keer. Als een soort lichtwezen verscheen hij naast mijn bed en fluisterde hij in mijn oor: “Het wordt tijd dat ook jij over de toekomst gaat nadenken, lieveling.” En floep, hij verdween, in ons Cole & Son ‘Hummingbirds’ slaapkamerbehang.

Zou mijn ‘oude’ leventje weer een feit zijn, zodra ik de basisregels aan mijn Louboutin-laarzen kan lappen? Tijdens een lunch bij George W.P.A. vertelde ik zweefteefvriendin Suzan over de droom. Waarna zij constateerde dat het mijn beschermengel was — in dit geval Mark —, die contact met mij had opgenomen. “Koester deze spirituele boodschap, Jules. Onze lichtgidsen zijn er om ons te helpen tijdens het aardse leven. Dit betekent dat ook jij — net als het kabinet — een stappenplan moet lanceren om jouw wensen waar te maken.” Volgens haar zou stap 1 zijn: draw your future!

Dagenlang verdiepte ik me in de ‘Draw Your Futuremethode’: ofwel: op een groot vel teken je hoe jouw huidige situatie is én teken je hoe je wil dat jouw toekomst eruitziet. “Het werkt echt!”, beweerde Suzan, “door je toekomst te visualiseren, ga je stappen nemen om het waar te maken.” Met lichte tegenzin — maar geïnspireerd genoeg om mijn eigen toekomst in te kleuren — ging ik aan de slag met de Bruynzeel collectie van mijn dochter. Na een week schetsen, gummen en kleuren was ik best onder de indruk van het resultaat, voor iemand die tekent op het niveau van een vijfjarige. Al moet ik toegeven dat ik een beetje valsgespeeld heb: om mezelf te tekenen in toekomstige staat had ik een model uit de Elle overgetrokken, met heel dik haar en slanke benen.

Op het moment dat ik nog even een zonnetje aanbracht in mijn toekomstige tekening, kwam mijn achtjarige dochter koekeloeren op de werkkamer. Ze wilde weten waarom ze een week haar kleurpotloden moest missen. Trots toonde ik mijn kunstwerk en legde ik het principe uit van ‘teken je toekomst’. “Mam, waarom heb je jezelf getekend met papa en ons in een gouden kooi, en waarom kijk je zo boos?” Oeps. “Lieverd, je moet naar de tekening ernaast kijken, dáár gaat het om, daar is mama blij!” Vervolgens moest ik toelichten dat het geen cavia was, die ik erbij had getekend in de toekomst, maar een golden retriever. En dat die cupcake een glooiend landschap was, waar ik in stond. Na mijn toelichting griste ze de tekening van tafel. “Papá!!! Mama heeft óns niet getekend in de toekomst!”

Fuckerdefuck. In de toekomsttekening had ik mijn man en drie kinderen uitgegumd, helemaal vergeten ze er weer bij te tekenen. Ach, na onze twee weekjes Saint-Tropez maak ik wel weer een nieuwe. Misschien sta ik er dan weer anders in.