PODCAST

‘Ik ben de woordvoerder van mijn eigen ervaringen.’

op te schrijven: al te vaak maakte Pete mee dat mensen als eerste reactie op zijn verschijning Kung fu-bewegingen gingen maken. Nu is er dan de toneelbewerking van De bananengeneratie door Char Li Chung, zelf deels van Chinees-Italiaanse afkomst. De regisseur kwam zelf om toestemming vragen. Wu zei ja, met het maatschappelijk nut voor ogen. Hij schreef De bananengeneratie omdat hij Nederlanders wilde laten zien wat een gebrek aan representatie met een bevolkingsgroep kan doen. En hoe schadelijk racisme en discriminatie voor iemand kunnen zijn, ook al is het ‘niet zo bedoeld’. Wu: ‘De theatervoorstelling dient dezelfde doelen. En laten we eerlijk zijn, er zijn meer mensen die mijn boek niet kennen dan wel. Hopelijk bereiken we hiermee weer een nieuw publiek.’ Ik spreek hem in het huis van een bevriend fotograaf in de Rotterdamse volkswijk Delfshaven. Hij woont er tijdelijk, om de planten water te geven en wat afstand te houden van de Amsterdamse verleidingen; zo kan hij de aandacht houden bij de roman die hij aan het schrijven is. Daarnaast werkt hij parttime als journalist voor Brandpunt+ en komt in het voorjaar van 2023 zijn eerste kinderboek uit, met illustraties van Enzo Pérès-Labourdette. ‘Als journalist zoek je dé waarheid, als fictie-schrijver zoek je één waarheid – voor mij liggen die twee niet zover uit elkaar.’ In de jaren na het verschijnen van zijn boek en zijn documentaireserie bij de VPRO – Pete en de bananen, over daten en liefde tussen twee werelden – kreeg hij bijna dagelijks een verzoek voor een interview, talkshow of paneldiscussie. Tegenwoordig zegt hij vaker nee. Enigszins beschaamd: ‘Daar heb ik nu een standaard-mailtje voor: “Sorry, ik heb momenteel geen tijd om hierover te praten. Maar bij deze een paar namen die je wel kunt benaderen.” Ook goed om het arsenaal Oost-Aziatische gezichten op de Nederlandse tv te vergroten. Hij wordt voor de gekste dingen gevraagd. Een paneldiscussie over bitcoins in China bijvoorbeeld. ‘Ik weet niks van bitcoins. Ook bijna niks over China trouwens.’ Pete Wu (Middelburg, 1985) groeide op in het West-Brabantse dorp Hoogerheide en in Tilburg, waar zijn ouders 25 jaar lang De Vriendschap runden - de populaire friettent met de roodgele gevel aan de Goirkestraat. Zijn tongval is opvallend neutraal Nederlands, het Brabants accent verloor hij als student. ‘Ik zeg nooit dat ik een Amsterdammer ben. Wel: ik ben een Brabander. Of: ik ben een Zeeuw. Terwijl ik niks met Zeeland heb. Maar dat zeg ik expres, omdat mensen dan gaan vragen: “Maar waar kom je écht vandaan?” Dat vragen ze nog steeds ja. “Ziekenhuis Walcheren zeg ik dan.” Om te stangen.’ Is hij niet bang dat hij te veel van zijn identiteit ophangt aan die Chinese achtergrond waardoor hij andere aspecten van zijn persoonlijkheid over het hoofd zien? Oftewel: is Pete Wu zichzelf aan het typecasten? Zelf ervaart hij dat niet zo. ‘Door veel over mijn Chinese achtergrond te praten, blijf ik mezelf ook steeds bevragen en wordt de blik die ik van mezelf heb rijker. Vergeet niet dat ik heel lang mijn Chinees-zijn heb ontkend. Ik wilde geen Chinees zijn, ik wilde niet gay zijn, dat begroef ik allemaal. Ik wilde wit zijn, en hetero. Het boek, de documentaireserie, het is natuurlijk ook allemaal zelfonderzoek. Dat heeft me uiteindelijk kalmer gemaakt, zelfbewuster. Ik ben pas relatief laat uit de kast gekomen. Dat ik nu op tv kan zeggen dat ik niet hetero ben, is één van de grootste overwinningen in mijn leven.’ Z

Pete Wu, Aziatische sprookjes - verhalen uit China, Japan, Zuid-Korea en Vietnam. Voorjaar 2023. gottmerkinderboeken.nl

Toneelgroep Oostpool, De bananengeneratie. Regie: Char Li Chung. Tournee t/m 17.12. toneelgroepoostpool.nl

RELATIETHERAPIE

‘Breng je het beste van jezelf naar je werk en neem je alleen de restjes mee naar huis? Als het antwoord ja is, werk er dan aan om wat passie voor je partner te bewaren.’ Voilà, één van de relatie-adviezen uit de podcast Where Should We Begin van Esther Perel. Je hoort de BelgischAmerikaanse psychotherapeute in gesprek met haar cliënten, vaak met koppels. Haar specialisme: liefde, relaties en seksualiteit. Luister enkele afleveringen lang naar Perels schijnbaar simpele vragen en vlijmscherpe analyses en je kunt niet anders dan dromen van een gezondheidsstelsel dat een therapiesessie met deze vrouw in het basispakket heeft. Mensen zijn dan misschien van nature sociale wezens, onze relaties worden er niet minder gecompliceerd om. Jammer ook dat Perel niet in de tijd kan reizen, terug naar de jaren 1980. Een therapiesessie met het New Yorkse kunstenaarskoppel Carl Andre en Ana Mendieta had hen veel leed bespaard. Met name Mendieta, die op haar 36e, na een echtelijke ruzie, uit het raam van haar appartement op de 34e verdieping viel. De podcast Death of an Artist probeert het voorval te reconstrueren. Alleen, wat er precies gebeurde, dat weet Carl Andre alleen. De luisteraar mag speculeren: sprong Mendieta zelf, zoals Andre later in de rechtbank beweerde? Of was hij een early adopter van Perels adviezen, zij het verkeerd geïnterpreteerd: ‘Een levenslange relatie wordt als ultieme indicator van een succesvol huwelijk gezien, maar veel mensen die bleven “tot de dood ons scheidt” hebben zich ellendig gevoeld.’

CHRISTIANE GRONENBERG

Esther Perel, Where Should We Begin. 2017-2022. estherperel.com Helen Molesworth, Death of an Artist. Pushkin Industries, 2022. pushkin.fm