PODCAST

met twee compagnons. Hij is enthousiast over de wijze waarop de onderdelen in elkaar passen. ‘Iedere partner, van scouting tot T-huis, voegt iets toe. Voor ons is het wezenlijk dat we ons sport- en gezondheidsconcept koppelen aan de beleving van het park als geheel. Je merkt dat de Tilburgers het Spoorpark hebben omarmd. Ooit ben ik vertrokken uit deze stad. Nu denk ik er steeds vaker aan om terug te keren. Tilburg staat in vuur en vlam, dat geldt ook voor dit park.’

Eric Steur van de stadscamping komt ons tegemoet wanneer we de tot hotelkamers omgebouwde bouwketen en treinstellen staan te bewonderen. ‘We zijn het hele jaar open, maar liefst een derde van onze bezoekers komt uit Tilburg zelf.’ Dat een crowdfunding-actie inmiddels 40.000 euro opleverde voor de aanleg van douchecabines onderstreept het verhaal dat de stedelingen het park een warm hart toedragen. Zo is er ook de inbreng van de Quiet 500, de in Tilburg ontstane organisatie die zich inzet voor mensen die in armoede verkeren. Gezinnen uit de doelgroep krijgen de kans om van de stadscamping gebruik te maken. Het Spoorpark is niet alleen door Tilburgers bedacht, het wordt ook door hen beheerd en onderhouden: door zo’n zeventig vrijwilligers. De stad zelf ziet het ook als bewijs dat samenwerken tussen overheid, publieke en private partijen niet altíjd tot mislukken is gedoemd. Andere steden kunnen er hun voordeel mee doen, al is het maar om te laten zien dat projecten van deze omvang niet per se leiden tot egoarchitectuur met een hoofdrol voor de usual suspects, en dat gemeenschapszin sterker kan zijn dan rendementseisen, waar welzijn zwaarder weegt dan welvaart. Niet dat het Spoorpark een en al idylle is. Toezicht is noodzakelijk, zo vertelt de 19-jarige Palina Sinitsa, die als Fontysstudente wat bijverdient in de kiosk. ‘Ik houd van dit park. Je komt er tot rust en ziet dat de Tilburgers er graag komen. Alleen zijn er soms mensen die onder invloed van alcohol of drugs voor overlast zorgen. Gelukkig houdt men een oogje in het zeil en zijn de problemen altijd vlug opgelost.’ Een mevrouw die buiten de omheining haar hond uitlaat is niet te spreken over het feit dat ze zo’n mooi park voor haar deur heeft waar ze met haar troeteldier niet in mag. Om vervuiling van het park, inclusief het water, te voorkomen mogen huisdieren er niet in. Z

ACHTER DE KINDERWAGEN

Kent u de jassentruc? Ik zag hem in een filmpje op de telefoon van vriendin Caro. Haar neefje van twee toont daarin hoe hij zijn jas aantrekt. Ingewikkeld voor een peuter, behalve met een in de crèche geleerde trucje. Hij legt zijn geopende jas op de grond, stopt de armen in de mouwen en trekt in een zwaaiende beweging de jas over het hoofd op zijn rug. Tataa! Mama en papa applaudisseren. Caro en ik zeggen ‘wauw’. ‘Al die jassen en kinderen op de grond. Ik snapte er niks van’. Zegt genderwetenschapper Kaouthar Darmoni in een aflevering van de podcast Met zijn allen achter de kinderwagen. Ook haar zoon leerde het trucje in de crèche, al keek zíj meteen voorbij het wauw-moment. Darmoni ziet er de Nederlandse fixatie op de zelfstandigheid van kinderen in. Autonomie is belangrijk, zegt ze, ‘maar in dit land is het een obsessie’. Daarbij komt nog een andere obsessie, die van het beschermen van je privésfeer. ‘Daar zit je dan straks, lekker zelfstandig in je privésfeer. Met andere woorden: eenzaam.’ Het is niet de enige keer tijdens de podcast van Daan Borrel dat ik moet grinniken, soms over mijn eigen denkbeelden. Borrel vraagt zich af waarom kinderopvoeding vaak een eenzame aangelegenheid is. In de vijf gesprekken die ze hierover voert, ontplooien zich boeiende levensverhalen en antropologische inzichten. Of wist u hoe het is om met z’n drieën zwanger te zijn, en waarom een hamam belangrijk is voor een kind?

CHRISTIANE GRONENBERG

Daan Borrel, Met zijn allen achter de kinderwagen, 2022