Θα γυρίσουμε πίσω; Από τα παιδιά Της Γ΄1
Β΄ Δημοτικό Μακεδονίτισσας
Ήταν μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Η Μαρία και ο Σταύρος έπαιζαν στο μικρό πάρκο της γειτονιάς τους. Μαζί τους και το αγαπημένο τους σκυλάκι ο Λούπι. Ενώ ο Λούπι κυνηγούσε μια πεταλούδα, κρύφτηκε χωρίς να το καταλάβει πίσω από ένα θάμνο.
2
Τα δύο αδέρφια, ο Σταύρος και η Μαρία, τον έψαχναν αλλά δεν τον έβρισκαν. Ανησύχησαν πολύ! Πέρασε λίγη ώρα … Ξαφνικά, είδαν αεροπλάνα να περνούν από πάνω τους. Ο Λούπι τα άκουσε και πετάχτηκε σαν τρελός έξω από τον θάμνο. Τα παιδιά τρόμαξαν κι αυτά. Έτρεξαν γρήγορα να βρουν τους γονείς τους.
Εκείνη την στιγμή, είδαν στο δρόμο τους γονείς τους, να τους ψάχνουν φοβισμένοι. - Ελάτε γρήγορα, ήρθαν οι Τούρκοι! Έχουμε πόλεμο! Στο δρόμο είδαν και άλλους γείτονες που έτρεχαν αλαφιασμένοι, να κρυφτούν στα σπίτια τους. Άκουγαν τα τανκς να έρχονται.
3
Η Μαρία, ο Σταύρος και οι γονείς τους έτρεξαν στο σπίτι τους. - Κάντε γρήγορα, πιάστε ότι χρειάζεστε και πάμε να φύγουμε πριν φτάσουν στο χωριό οι Τούρκοι. Τα δύο παιδιά άρχισαν να κλαίνε φοβισμένα. Δ εν ήξεραν τι να κάνουν. Οι γονείς τους τα έπιασαν αγκαλιά. - Μην κλαίτε παιδιά, πιάστε ότι χρειάζεστε γιατί πρέπει να φύγουμε, είπε η μητέρα στενοχωρημένη.
4
Η Μαρία πήγε στο δωμάτιο της και έπιασε τον Τέττυ, το αγαπημένο της αρκουδάκι. Ο Σταύρος άρπαξε το αγαπημένο του ελικοπτεράκι. Η μαμά έβαλε σε μια τσάντα λίγα τρόφιμα για να έχουν να φάνε στο δρόμο. Όταν τα παιδιά κατέβηκαν στην κουζίνα, είδαν ένα σημείωμα που τους άφησε ο πατέρας τους:
αιδιά π υ ο ένα μ με τη μ η π νετε «Αγα ί ε μ την α ν α ν ω ι λ θέ ας κα γώ πάω σ α ρ μητέ τ α. Ε ην ν ά π τε ατ ι γ ακού ω λεμήσ Θα σας έχω ο π α ν μας. μου. ς ά ο ι ρ δ ρ Κύπ ην κα σω να τ σ α πάντ ω πί σ ί ώ ρ υ γ αγαπ ς α σ Αν δε πώς ε τ ε ρ ξέ πολύ! , γάπη α ε Μ ς σας α ρ έ τ ο πα
5
Η μητέρα κοίταζε τα παιδιά συγκινημένη. Τα πήρε από το χέρι και έφυγαν. Περπατούσαν στο δρόμο απελπισμένοι και όταν είδαν τον γείτονα τους τον κύριο Παναγιώτη, τον παρακάλεσαν να τους πάρει μαζί του στο αυτοκίνητό του. - Ο Σταύρος και η Μαρία κρατούσαν τη μητέρα σφιχτά. Ξαφνικά η Μαρία θυμήθηκε τον Λούπι. - Μαμά, ξεχάσαμε τον Λούπι, πάμε πίσω στο σπίτι να τον πάρουμε! - Παιδιά, δεν είναι ώρα για να πάρουμε το Λούπι, ας ελπίσουμε ότι θα είναι καλά και θα μας περιμένει στο σπίτι όταν θα επιστρέψουμε. 6
Ξαφνικά άκουσαν ένα γαύγισμα. Και τι να δουν! Ο Λούπι τους ακολουθούσε τρέχοντας πίσω από το αυτοκίνητο. - Τρέξε Λούπι, έλα αγόρι μου, τρέξε να μας προλάβεις! φώναξε η Μαρία. Ο Λούπι έτρεχε και έτρεχε . . . Κουράστηκε όμως και χάθηκε από τα μάτια τους.
Τα παιδιά κοίταζαν τον δρόμο στενοχωρημένα.
7
Σε λίγη ώρα έφτασαν μαζί με άλλους πρόσφυγες σε ένα άγνωστο χωριό. Εκεί είδαν κι άλλους ανθρώπους να στήνουν αντίσκηνα. Τους έδωσαν και αυτούς ένα. Αυτό θα είναι το σπίτι μας, για λίγο καιρό. Μην ανησυχείτε σε λίγες μέρες θα πάμε πίσω στο χωριό μας. Το αντίσκηνο αυτό είναι προσωρινό.
Οι μέρες περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε στον καταυλισμό. Τα παιδιά περίμεναν με αγωνία να μάθουν νέα για τον πατέρα τους. Τίποτα όμως!
8
Όσο για την επιστροφή στο σπίτι άρχισαν να χάνουν τις ελπίδες τους. Ίσως να μην γύριζαν τελικά πίσω. Μετά από λίγες μέρες κάτι πολύ παράξενο συνέβηκε. Ο Σταύρος και η Μαρία ήταν έξω στον καταυλισμό και έπαιζαν με τα άλλα παιδιά. Εκεί που έπαιζαν άκουσαν γαυγίσματα. Κοίταξαν να δουν από πού ερχόταν αυτός ο ήχος. Τα προσφυγόπουλα θυμήθηκαν τον Λούπι και βούρκωσαν. Έτρεξαν να δουν ποιο ήταν το σκυλάκι που γαύγιζε.
- Ο Λούπι, ο Λούπι, Σταύρο είναι ο Λούπι, φώναξε όλο χαρά η Μαρία.
Τα δύο παιδιά χάρηκαν τόσο πού τον είδαν! Τον έσφιγγαν στην αγκαλιά τους και τον φιλούσαν. Ο Σταύρος πρόσεξε μια πληγή στο δεξί του πόδι. - Κοίταξε Μαρία, ο Λούπι είναι τραυματισμένος. Και το ένα του ματάκι είναι κατακόκκινο.
9
Τον πήραν στο αντίσκηνο τους να τον περιποιηθούν. Η μητέρα μόλις τον είδε απόρησε: - Πώς τα κατάφερε ο καλός μας Λούπι και έφτασε μέχρι εδώ; Γρήγορα παιδιά, ελάτε να τον φροντίσουμε. Ο Σταύρος και η Μαρία έπλυναν τον Λούπι, γιατί ήταν πολύ βρώμικος. Η μητέρα έδεσε την πληγή του και στήριξε το ποδαράκι του με ένα μικρό ξύλο, που βρήκαν τα παιδιά στον καταυλισμό. Ύστερα του ξέπλυνε και το ματάκι του. Τα παιδιά όλη μέρα έμειναν στο αντίσκηνο και φρόντιζαν τον Λούπι. -Μαμά, ρώτησε σε μια στιγμή η Μαρία, ο Λούπι γύρισε. Ο μπαμπάς πότε θα γυρίσει; - Δεν ξέρω Μαρία μου, μακάρι να επιστρέψει σύντομα! Σε λίγες μέρες ο Λούπι ήταν και πάλι όπως παλιά, ένα πανέμορφο γλυκό και παιχνιδιάρικο σκυλάκι. Τα παιδιά έπαιζαν όλη μέρα μαζί του.
10
Από τη σκέψη τους όμως δεν έφευγε ο πατέρας τους. Κοίταζαν κάθε μέρα προς τον ουρανό και προσεύχονταν να τον έχει καλά ο Θεός. Περίμεναν μέρα και νύχτα. Ο πατέρας όμως δεν επέστρεφε. Η μητέρα ανησυχούσε. Το βράδυ την άκουγαν που έκλαιγε κρυφά. Πήγαινε παντού και ρωτούσε για τον πατέρα. Κανένα νέο όμως. Ανησυχούσαν όλοι τους τόσο πολύ! Τα χρόνια πέρασαν. Η κυβέρνηση τους έδωσε ένα μικρό σπιτάκι για να μένουν. Πάντα στο τραπέζι το άδειο πιάτο του πατέρα και μια φωτογραφία.
11
Η Μαρία και ο Σταύρος μεγάλωσαν. Ο πατέρας ακόμα να επιστρέψει. Τον έχουν όμως, πάντα μέσα στην καρδιά τους και τον θυμούνται με αγάπη. Ο Τέττυ και το ελικοπτέρακι έμειναν ενθύμια, για να τους θυμίζουν τα χαρούμενα παιδικά τους χρόνια στο χωριό. Τα δείχνουν στα παιδιά τους και τους λένε ιστορίες για όσα άφησαν πίσω: τον πατέρα, το σπίτι, τους φίλους, την καρδιά τους.
12
Οι συγγραφείς: Ζαβρός Γιώργος Θεοφάνους Λουκάς Κυριάκου Πάνος Νικολάου Σωτήρης Ξύστρας Μιχάλης Μαλεκκίδης Θωμάς Παντέλας Άγγελος Ποντικού Μάριος Σαββίδης Παρασκευάς Σακκάς Παύλος Χατζηαντώνης Σάββας Χατζηστυλλής Νικόλας Χριστοδούλου Σάββας Γεωργιάδη Ελένη Γκεόργκε Αντρέεα Εντβίνα Θεοδούλου Ειρήνη Κλεάνθους Ελένη Κωνσταντίνου Μαρήλια Κωνσταντίνου Λένα Λ έστα Μόνικα Μουστάκη Σταύρη Παπαϊωάννου Νίκη Σάββα Ισαβέλλα Χριστοφόρου Κωνσταντίνα Εκπαιδευτικός: Δ έσπω Σωτηρίου 13