Είναι μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού. Ο κύριος Γιώργος με τη γυναίκα και τα παιδιά του, τον Κώστα και τη Θεανώ, πηγαίνουν στην παραλία. Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα και παίζουν τρελά παιχνίδια στη χρυσαφένια άμμο της Λάρνακας.
Η μαμά κάθεται στην άμμο σιωπηλή και λυπημένη, κοιτώντας τα παιδιά της. Παίρνει μια χούφτα άμμο στα χέρια της και αναστενάζει λυπημένα.
- Μαμά,
γιατί
είσαι
τόσο
σιωπηλή
και
στενοχωρημένη; αναρωτιέται η Θεανώ. - Κοιτάζοντας το ημερολόγιό μου, σήμερα το πρωί, είδα ότι είναι 20 Ιουλίου. Θυμήθηκα ότι τέτοια μέρα, πριν σαράντα χρόνια, το 1974, έγινε η τούρκικη εισβολή.
- Και γιατί λυπάσαι τόσο πολύ; - Επειδή ήρθαν στο μυαλό μου παλιές αναμνήσεις από τον πόλεμο. Όλη η οικογένεια κάθισε σταυροπόδι στην άμμο και άκουσε τη μαμά με προσοχή.
Ήμασταν με τον παππού και τη γιαγιά σας στο σπίτι μας στην Κερύνεια. Ήμουν περίπου στην ηλικία σας, 8 ετών. Ξαφνικά ακούσαμε τις σειρήνες του πολέμου και έγινε!
αναρωτηθήκαμε τι μπορεί να
Ο
παππούς
σας
κατατρομαγμένος,
βγήκε
έξω
στην
αυλή
το ίδιο και όλη η γειτονιά.
Αμέσως τι να δουν! Ο ουρανός γέμισε με καταραμένα
σιδερένια
αλεξιπτωτιστές.
πουλιά
και
Τούρκους
Η γιαγιά σας μαρμάρωσε από το φόβο της και εγώ γαντζώθηκα πάνω στο φόρεμά της. Τη ρώτησα τρομαγμένη: - Τι γίνεται, μαμά; Αργότερα
η
πανικοβλημένη
γιαγιά άρχισε
σας, να
ουρλιάζει: -Γρήγορα,
γρήγορα,
θα
μας
βομβαρδίσουν. Γρήγορα ανεβείτε στα τρακτέρ και στα αυτοκίνητα να φύγουμε. -Άρχισα να κλαίω γοερά. Είχα παγώσει από το φόβο μου και μου κόπηκε η ανάσα.
- Ο πατέρας μου αρνήθηκε να φύγει. Έμεινε εκεί για να πολεμήσει. Από τότε δεν τον έχουμε ξαναδεί. Όπως ξέρετε, είναι αγνοούμενος, είπε η μαμά με μάτια βουρκωμένα.
Εκείνη τη στιγμή η μαμά άνοιξε το πορτοφόλι της και έβγαλε τη φωτογραφία του πατέρα της που τόσο αγαπούσε. Άγγιξε τη φωτογραφία του με στοργή και ξέσπασε σε σπαρακτικά κλάματα. Συνέχισε όμως να μας μιλά:
- Καθώς φεύγαμε, γύρισα το βλέμμα μου και είδα το σπίτι μας να βομβαρδίζεται και να γίνεται στάχτη. Η καρδιά μου σπάραζε από πόνο.
Από τότε πήραμε το δρόμο της προσφυγιάς. Ήρθαμε στη Λευκωσία και μείναμε σε προσφυγικό καταυλισμό. Περιμέναμε ότι θα επιστρέφαμε σύντομα στην όμορφη Κερύνεια μας. Όμως πέρασαν τόσα χρόνια! Τόσος πόνος, τόση θλίψη αλλά και τόση νοσταλγία για τα όμορφα μέρη μας!
Ο Κώστας και η Θεανώ αγκάλιασαν σφικτά τη μαμά τους και της είπαν με αγάπη: -Δεν ήταν σωστό αυτό που έγινε αλλά ας ευχηθούμε ότι όλοι μαζί, ελληνοκύπριοι
και
τουρκοκύπριοι,
θα
συνεργαστούμε
και
θα
ελευθερώσουμε τη σκλαβωμένη πατρίδα μας.
- Ευχαριστώ , παιδιά μου! Με τη σπίθα της ειρήνης και της αγάπης, θα ελευθερωθεί η μικρή μας πατρίδα.
Ηλίας
Αντρέας
Παναγιώτης
Φάνης
Παπαηλίας
Ματσουκάρης
Θεοχαρίδης
Σιαξατές
Αντρέας Μούζουρας
Χάρης Χριστοδούλου
Ελένη
Μαρίνα
Δήμητρα
Μαρία
Ευδοκία
Ευδοκία
Κλεάνθους
Χριστοδούλου
Μαρκίδου
Γεωργίου
Αγαπίου
Χριστοφόρου
Πόλυς
Ορέστης
Αντρέας
Σάββας
Ντέμης
Αντρέας
Γρηγορίου
Σοφιανός
Μιχαηλίδης
Ιωάννου
Παναγίδης
Καραγιάννης
Άρια Γεωργιάδη Αντριάνα
Αντριάνα
Αίμηλη
Μαρκίδου
Σιγκούνα
Ζεβλάρη
Χριστιάνα Μαρκίδου
Μαρίνα-Μύρνα Κλεόπα
ΣΧΟΛΕΙΟ: Β’ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑΣ ΤΑΞΗ: Γ’2 ΑΡΙΘΜΟΣ ΠΑΙΔΙΩΝ: 24 ΔΑΣΚΑΛΑ: ΔΕΣΠΩ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ