Συνάντησα τον Σωτήρη Tου Παναγιώτη Λασκαρίδη

Συνάντησα τον Σωτήρη

λεισμένος κι εγώ, όπως όλοι οι συμπατριώτες μου,

Κστο σπίτι λόγω των προφυλάξεων για τον κορωναιό, είναι φυσικό να βγαίνω έξω μόνο για μικρά διαστήματα και μόνο για σοβαρούς λόγους και τις απαραίτητες προμήθειες. Μετά από σχεδόν ένα μήνα κλεισμένος μέσα, έχω αναπτύξει κι εγώ μια ιδιαίτερη ικανότητα να βλέπω και να καταλαβαίνω πράγματα που προηγουμένως ήταν χαμένα στην πολύβουη καθημερινότητα και στο άγχος της πόλης, Έχοντας στειλει το κατάλληλο μήνυμα στο απρόσωπο κράτος, η πρώτη μου επίσκεψη ήταν στο φαρμακείο. Αφού αγόρασα τα φάρμακα μου, ρώτησα το όνομα του φαρμακοποιού - μου απάντησε Σωτήρης. Επόμενη στάση στον φούρνο για ψωμί και γλυκά. Με χαρά για την καλή υποδοχή και την ωραία μυρωδιάτου αχνιστού ψωμιού ρωτάω και τον φούρναρη τ΄όνομά του. Κι αυτός Σωτήρης. Στην συνέχεια πήγα στην Τράπεζα και στήθηκα στην σειρά των συνταξιούχων –και όχι μόνο– που τηρούσαν ευλαβικά την απόσταση των δύο μέτρων μεταξύ τους. Ούτε χάος ούτε άγχος, ούτε καβγάδες. Ακούω τον μπροστινό μου να ρωτάει ευγενικά τον υπάλληλο: «Σωτήρη, τι ώρα κλεινει η τράπεζα?» Άρχισα να ψυλλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά... τι στο καλό, όλους Σωτήρη τους λένε? Γυρίζω στα γρήγορα έξι παρά δέκα η ώρα να δω τον αληθινό Σωτήρη. Αυτόν τον άνθρωπο που πριν τον κορωναϊό αν τον βλέπαμε στο δρόμο εμείς οι Ελληνάρες θα πέρναγε απαρατήρητος για την απλή του εμφάνιση, τους αδέξιους απλούς τρόπους του, το αγαθό του βλέμμα, την προσήλωσή του σε αρχές και σε αξίες που έχουμε ξεχάσει από δεκαετίες... Τώρα όμως μέσα στην καταχνιά με την μιζέρια του ιού ανακαλύψαμε ότι ο Σωτήρης αυτός αντιπροσωπεύει ότι πιο σωστό, τίμιο και άξιο έχουμε να επιδείξουμε σαν κοινωνία. Ξεχάστηκαν οι ποδοσφαιριστές, οι τηλεπερσόνες, οι πολιτικάντηδες, οι μεγαλοσχήμονες και μας εμεινε ο Σωτήρης. Να μας εξηγεί, να μας καθοδηγεί, να μας εμψυχώνει, να μας δείχνειπου βρίσκεται και πως βρίσκεται η αλήθεια, η ψυχραιμία, η υπομονή και η πίστη. Και ξαφνικά μου ήρθε η φλασιά για του πολλούς Σωτήρηδες που είδα έξω στον δρόμο και στα μαγαζιά και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τους έλεγαν όλους με τοίδιο όνομα που έχει και ο Καθηγητής. Και συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ένας Σωτήρης μέσα σ’ όλους μας, όπως κι αν μας λένε στη (μη) κανονική ζωή μας. Στην «κανονική» ζωή του εγωισμού, της ανοησίας, της επίδειξης, της φιγούρας, της «ελληναριάς» και όλων αυτών των καταπληκτικών ικανοτήτων του Νεοέλληνα, έχουμε όλοι τα κανονικά μας ονόματα. Όταν όμως ήρθε η καταστροφη της πανδημίας, ανακαλύψαμε όλοι ότι στην βάφτισή μας είχαν δώσει κι ένα δεύτερο όνομαπράγμα άλλωστε συνηθισμένο. Έτσι κι εγώ είμαι ο ΠαναγιώτηςΣωτήρης, ο Πρωθυπουργός ο Κυριάκος-Σωτήρης κ.λπ. Αν λοιπόν για μια φορά αφήσουμε το πρώτο και συνηθισμένο μας όνομα με το οποίο συνήθως κυκλοφορούμε, και χρησιμοποιήσουμε το δεύτερο όνομά μας, το Σωτήρης, θα μπορέσουμε να ψηλώσουμε, να ωριμάσουμε, να σοβαρευτούμε, να φύγουμε μπροστά και να μεγαλουργήσουμε. Και έτσι, αντί να θεοποιούμε τον σοβαρό, έντιμο, ανεξάρτητο, αξιοθαύμαστο Καθηγητή Σωτήρη, να ανακαλύψουμε μέσα μας το Σωτήρη που κρύβουμε όλοι μας και να σκεφτούμε τι θα μπορούσαμε να κατακτήσουμε αν μας έλεγαν όλους Σωτήρη. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά - έχουμε το παράδειγμα της ελληνικής μας ναυτιλίας και των Ελλήνων ναυτικών μας που μας έχουνε διδάξει εδώ και πολύ καιρό πως γίνεται να είναι κανείς παράδειγμα προς μίμηση και πρώτος στη δουλειά του σε όλο τον κόσμο. Εμείς τώρα ακούμε τους ξένους –που κι αυτοί φυσικά δεν πιστεύουν στα μάτια τους– να μας εξυμνούν για το πόσο καλά χειριστήκαμε αυτήν την πανδημία, εκεί που κράτη κολοσσοί, δεκαετίες μπροστά από μας, απέτυχαν παταγωδώς, και δυσκολευόμαστε κι εμείς να πιστέψουμε ότι τα λένε για μας. Αν λοιπόν δεν βοήθησε το κλίμα μας, ο μεγάλος Θεός της Ελλάδας, η εξυπνάδα και η μαγκιά μας, τότε δεν μένει άλλος από τον... Σωτήρη! ■