Θαλασσινές Αναμνήσεις από την Αίγινα Tης Μαρίας Συμνιανάκη, Δόκιμου Οικονομικού Αξιωματικού Ε.Ν

Θαλασσινές Αναμνήσεις από την Αίγινα

Γράφει η Μαρία Συμνιανάκη | Δόκιμος Οικονομικός Αξιωματικός Ε.Ν.

Κι έτσι ξεκίνησα να γράφω…να γράφω σε μια κόλλα χαρτί τις αναμνήσεις μου. Με αυτές ταξιδεύω στα πέλαγα του ονείρου. Εδώ ξεκινά η ιστορία. Η αγάπη μου για τη θάλασσα και την καραβολατρεία.

Το πρώτο μου ταξίδι. Η πρώτη μου κρουαζιέρα με τους γονείς μου πραγματοποιήθηκε το 1997 με το ΓΙΩΡΓΗΣ (πρώην ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ) στα νησιά του Αργοσαρωνικού. Τελευταίος σταθμός ήταν η Αίγινα. Ήμουν μικρή αλλά δε γνώριζα ότι θα γινόταν ο αγαπημένος μου προορισμός. Κι εδώ λοιπόν αρχίζουν όλα. Στην Αίγινα περνούσα τα παιδικά μου χρόνια κυρίως τα καλοκαίρια. Απολάμβανα εκείνα τα κρυστάλλινα νερά της Αγίας Μαρίνας. Ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι που μόνο ηρεμία νιώθεις. Θυμάμαι το πρώτο μου μπάνιο. Την πρώτη επαφή με τη θάλασσα. Περνούσαν τα χρόνια. Άρχιζα να μεγαλώνω. Να μεγαλώνω και να δένομαι ολοένα και περισσότερο με το νησί. Το πρώτο μου ταξίδι με το ferry-boat. Ήταν το ΑΙΑΣ. Εκείνη την εποχή τα πλοία ανοιχτού τύπου εκτελούσαν δρομολόγια στον Αργοσαρωνικό. Μετά ταξίδευα με τους γονείς μου με το ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ, το ΦΟΙΒΟ και τον ΑΧΑΙΟ. Ξαναγυρίζουμε πίσω στην Αγία Μαρίνα. Σε εκείνο το χωριουδάκι κοντά στο Μεσαγρο. Από εκεί που ξεκίνησε όλη μου η ζωή. Μια ιστορία αγάπης. Δεν υπήρχε απόγευμα που να μην κατέβαινα στο λιμάνι να δω το πλοίο της γραμμής, τις ψαροβαρκες που ερχόντουσαν γεμάτες ψάρια και θαλασσινά. Η αλμύρα με "ποτιζε". Ίσως να ήταν προφητικό. Ποιος ξέρει; Όταν ήμουν μικρή λάτρευα τις βόλτες στο λιμάνι με τον παππού μου. Άρχιζα να καταλαβαίνω ότι θα είναι ένα Σταθμός της ζωής μου το νησί. Οι ρίζες μου. Ο παππούς μου καταγόταν από την Αίγινα. Όλη η οικογένεια του παππού μου υπηρέτησε την Εμπορική Ναυτιλία. Ο πατέρας του παππού μου, ο Γεώργιος Καλαμακης ήταν ναυτικός.

Αριστερά: Γεώργιος Δ. Καλαμακης, Θερμαστης Ε.Ν. Δεξιά: Δημήτριος Γ. Καλαμακης, Α' Μηχανικός Ε.Ν. Ήταν Α' Μηχανικός όπως και ο αδελφός του παππού μου ο Δημήτριος Καλαμακης. Ήταν κι αυτός Α' Μηχανικός του Εμπορικού Ναυτικού. Μαθαίνοντας την ιστορία, μέσα μου ένιωσα υπερηφάνεια. Το ένστικτο μου δεν με ξεγέλασε. Άρχισα να συνειδητοποιω ότι η ζωή μου θα γεμίσει αλμύρα, ταξίδια και λιμάνια. Όσο περνούσαν τα χρόνια, το "αμπάρι" μου το γέμιζα με ότι πολυτιμότερο έβρισκα. Πως θα περνούσε ο χειμώνας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι; σκεφτόμουν. Η καραβολατρεια. Ένα εφόδιο ζωής. Γεννήθηκε μέσα από το ΕΛΒΙΡΑ. Ήταν ένα σκαρί με μεγάλη ιστορία στο νησί. Ήταν ένα πλοίοστρατιώτης όπου συνηθίζουμε να αποκαλούμε εμείς οι ναυτικοί. Υπηρετούσε τη γραμμή Πειραιάς-Αγία Μαρίνα-Σουβαλα.Ήταν επιβατηγό. Το θυμάμαι έντονα μετά το 2000. Χρονολογικά, το 2005 αντικατασταθηκε από το ΔΗΜΗΤΡΑ. Για ένα χρόνο, από το 2006 έως το 2007 αντικατασταθηκε από το SARONIC ROUND. Μετέπειτα, από το ΑΛEΞΑΝΔΡΟΣ. Σήμερα έχει μετονομαστεί σε ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΑΙΓΙΝΗΣ. Αξίζει να αναφερθεί εδώ πως ήταν Επιβατηγά. Τα χρόνια κυλούσαν σα νερό, άρχιζα να δένομαι ελοενα και περισσότερο με το ΕΛΒΙΡΑ. Δεν είχα την τύχη να ταξιδέψω, αλλά για εμένα ήταν ορόσημο. Όταν άκουγα τη μπουρού ήθελα να τρέξω στο λιμάνι. Ποτέ δεν έφευγε το βλέμμα μου από πάνω του. Το καράβι μου έλεγα. Τα βράδια που ήταν δεμένο σε εκείνο το μικρό ντοκο, εγώ ως παιδί ανέβαινα στις σιδερένιες κλίμακες μαζί με τα άλλα παιδιά. Ήταν το παιχνίδι μας να υποδυομαστε το πλήρωμα και τους επιβάτες. Παρεμπιπτόντως, οι κλίμακες αυτές χρησιμοποιούνταν για τα υδροπτερυγα που εκτελούσαν δρομολόγιο μιαν εποχή. Σε εκείνο το παιχνίδι ανακάλυψα ένα μυστικό μου. Να γίνω ναυτικός. Επειτα, αναπτύχθηκε μια φιλία… μια αγάπη για τη θάλασσα και τα πλοία. Στο σχολείο πάντα μιλούσα για το νησί, τη θάλασσα και την αγάπη μου για τα πλοία. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν ακόμη θυμάμαι εκείνες τις ναυτικές ιστορίες που άκουγα από τους ψαράδες και τους ναυτικούς κάτω από το αυγουστιατικο φεγγάρι. Ήθελα να φύγω στη θάλασσα έλεγα. Μαγευομουν. Ήταν μια αληθινή μου επιθυμία. Μια εμπειρία που δε θα ξεχάσω ποτέ… Σας ευχαριστώ!