ค�ำชื่นชมที่ โดดเด่นส�ำหรับ THE LAST POLICEMAN โดย เบน เอช วินเทอร์ส
“การวางโครงเรื่องท�ำให้ติดหนึบและน่าตื่นตาตื่นใจ… เบน เอช วินเทอร์ส เปิดตัวในฐานะนักแต่งนวนิยายผูใ้ ส่ใจกับรายละเอียดทีด่ งึ ดูดความสนใจได้ เป็นอย่างดี” - นิตยสาร สเลท “เบน เอช วินเทอร์ส ท�ำให้เรื่องลึกลับด�ำมืด ยิ่งมืดขึ้นไปอีก เดอะลาสต์ โพลิซแมน วางนั ก สื บ ผู ้ สิ้ น หวั ง คนหนึ่ ง ไว้ กั บ คดี ฆ ่ า ตั ว ตายอั น น่ า ฉงน ในขณะที่อุกกาบาตก�ำลังจะพุ่งชนโลก” - นิตยสาร ไวร์ด “ฉันรักหนังสือเล่มนี้ ต้องอดหลับอดนอนอ่านจนถึงเจ็ดโมงเช้าเพราะ หยุดไม่ได้ เต็มไปด้วยการหักมุมเร้าใจอย่างไม่น่าเชื่อ ตัวละครที่ชื่นชอบ และความงามที่แสนเศร้า เดอะลาสต์โพลิซแมน คือเพชรเม็ดงาม นี่เป็น เล่มแรกในไตรภาค และฉันรู้สึกตื่นเต้นกับเล่มที่สองเสียแล้ว” - ออเดรย์ เคอร์ติส, ซานฟรานซิสโก บุ๊กรีวิว “ผมอยากจะอ่านเล่มอื่นๆ แล้ว และหวังว่าพวกมันจะท�ำให้ผมหลงใหล เช่นเดียวกันกับเล่มแรก” - มาร์ก เฟลาเอนเฟลเดอร์, โบอิ้ง โบอิ้ง “ฉันไม่ต้องปกป้องความรักในนิยายวิทยาศาสตร์ของตัวเองมาสักพักหนึ่ง แล้ว แต่เมื่อฉันท�ำ ฉันจะยกตัวอย่างหนังสือแบบ เดอะลาสต์โพลิซแมน ที่ขุดคุ้ยอารมณ์และความสัมพันธ์หลากหลายของมนุษย์ ผ่านสถานการณ์ ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ (หรือยิ่งแย่ไปกว่านั้น) ในนวนิยายที่มีเนื้อหาสาระ นี่เป็นหนังสือที่ถามค�ำถามใหญ่เกี่ยวกับอารยธรรม สังคม ความสิ้นหวัง และความปรารถนา แต่มันไม่ได้มอบค�ำตอบง่าย ๆ ค�ำโตให้กับเรา” - มิคาเอล แอน ดอบบ์ส, ไอโอไนน์
“นวนิยายสืบสวนทีว่ างโครงเรือ่ งไว้อย่างแน่นหนา พร้อมตัวละครทีเ่ ปีย่ มไป ด้วยพลัง และบทสนทนาที่ดีเลิศ... บันทึกวันสิ้นโลกที่ก�ำลังจะมาถึงไม่ได้ เป็นแค่การจัดฉากให้ดูดีเท่านั้น แต่มันยังเป็นชิ้นส่วนส�ำคัญของปัญหาที่ แฮงค์พยายามจะไข เรือ่ งราวทีน่ า่ จดจ�ำนีเ้ ป็นเล่มแรกของนวนิยายไตรภาค” - บุ๊กลิสต์ “เรื่ อ งลึ ก ลั บ ที่ ช วนให้ ข บคิ ด นี้ น่ า จะดึ ง ดู ด แฟนอาชญนิ ย ายที่ ชื่ น ชอบ โครงเรื่ อ งที่ ไ ม่ ธ รรมดา และนั ก อ่ า นที่ ม องหาฉากสดใหม่ บ นเรื่ อ งราว เกี่ยวกับวันสิ้นโลก” - ไลบรารี เจอร์นัล “นี่เป็นการออกตัวที่สวยสดงดงามของนวนิยายไตรภาค วินเทอร์สทุ่มเท ความส�ำคัญให้กับรายละเอียดมากกว่าแรงผลักดันหลักอันแสนโหดร้าย ของโครงเรื่อง” - เคอร์คุส รีวิวส์ (รีวิวติดดาว) “เบน เอช วิ น เทอร์ ส ร้ อ ยเรี ย งเรื่ อ งราวอั น น่ า พิ ศ วงและสรรค์ ส ร้ า ง ตัวละครแปลกแหวกแนวที่ลงตัวอย่างสมบูรณ์แบบกับแรงกดดันทางสังคม ที่ผันผวน… เรื่องลึกลับที่บรรจงเขียนขึ้นมานี้จะท�ำให้นักอ่านตั้งหน้าตั้งตา รอเล่มที่สองอย่างใจจดใจจ่อ” - นิวยอร์ก เจอร์นัล ออฟ บุ๊กส์ “ไม่ธรรมดา – ทัง้ ยังแพรวพราวและน่าตืน่ ตาตืน่ ใจ ขนาดทีว่ า่ ในสถานการณ์ เลวร้ายอย่างในเรื่อง ยิ่งสร้างแรงบันดาลใจได้อย่างน่าประหลาด” - นิตยสาร มิสเตอรี ซีน “สนุกมาก … อย่ารอให้เป็นหนัง!” - อี! ออนไลน์
TH E L A ST PO L I CEM AN เบน เอช วิ น เทอร์ส เขี ย น สุ วิ ช ชา จั น ทร แปล
ค�ำน�ำส�ำนักพิมพ์
ลองจินตนาการว่า หลังจากรอคอยมายาวนาน ในที่สุด ความพยายามก็ประสบผลในเวลาเดียวกับโชคชะตาเข้าข้าง คุณได้ท�ำงานในฝันเสียที แต่จู่ๆ ก็เหมือนโชคชะตาเปลี่ยนใจ ไม่ยอมอ�ำนวยความ สะดวกให้จนตลอดรอดฝั่ง ตัวอย่างเช่น อยากเป็นนักเขียน มาตลอดชีวิต แต่ในวันที่ได้ออกหนังสือเล่มแรก ความนิยมใน พ็อกเก็ตบุ๊กก็เริ่มเสื่อม ธุรกิจหนังสือเล่มตกต�่ำพอดี สถานการณ์ของ เฮนรี พาเลซ ก็เป็นเช่นนั้น ตลอดชีวิตของเฮนรี –หรือแฮงค์– เขาไม่เคยอยากเป็น อะไรเลยนอกจากต�ำรวจ แต่ในวันที่ฝันเป็นจริง ฟ้าก็ส่งมฤตยู ลงมาจากเบื้องบน ชะตากรรมของโลกและสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ บนนัน้ เปลีย่ นไปตลอดกาลเมือ่ อุกกาบาตขนาดยักษ์กำ� ลังพุง่ ตรง เข้ามา ถึงจะยังมีเวลาอีกหกเดือน แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม อีกต่อไป
เฮนรี พาเลซ กลายเป็นนายต�ำรวจเพียงคนเดียวทีย่ งั ดูดำ� ดูดี และวิง่ พล่านเป็นบ้าอยูโ่ ดยล�ำพังเมือ่ พบคดีทเี่ ขามัน่ ใจว่าเป็น ฆาตกรรมที่อ�ำพรางไว้ในรูปแบบการฆ่าตัวตาย ในสถานการณ์ ของโลกในวันนีท้ กี่ ารฆ่าตัวตายกลายเป็นสิง่ ทีเ่ ข้าใจได้ และใครๆ ก็ท�ำกัน ในวันที่เขาได้เป็นต�ำรวจ กลับไม่เหลือต�ำรวจที่ไหนใส่ใจ ในงานของตนอีกต่อไปแล้ว ก็จะพยายามจับฆาตกรไปท�ำไม ในเมื่อโลกก�ำลังจะแตก และทุกคนก�ำลังจะตายอยู่ดี พระเอกของเราไม่มีอะไรโดดเด่น นอกจากรูปร่างสูงโย่ง ซึง่ ไม่เคยมีประโยชน์อะไรในการตามจับอาชญากร เขาไม่ได้ฉลาด เหนือมนุษย์ทั่วไป เขาไม่ได้มีฝีมือในการยิงปืนหรือต่อสู้เหนือ มาตรฐานต�ำรวจทั่วไป เขาไม่แม้แต่หล่อเหลา เปี่ยมเสน่ห์ หรือ ร�่ำรวยเหนือชายหนุ่มทั่วไป
มีเพียงสามสิ่งที่เราเห็นว่า เฮนรี พาเลซ มีเหนือผู้อื่น ในเวลาอย่างนี้ ความรักในอาชีพการงานของตน การยืนยันจะท�ำหน้าที่ให้ถึงที่สุด แม้สถานการณ์จะชวน ให้ตั้งค�ำถามว่า จะท�ำไปท�ำไม และความตั้งใจจะท�ำสิ่งที่ต้องท�ำให้ส�ำเร็จจงได้ แน่ น อนว่ า ในที่ สุ ด พระเอกของเราก็ ไขคดี ส� ำ เร็ จ แต่ อย่างที่บอก นั่นไม่ได้เกิดจากความสามารถพิเศษเหนือมนุษย์ เขาเพียงใช้ความเป็นมนุษย์ธรรมดา ซึ่งถูกพิสูจน์ในสถานการณ์ ยากล�ำบากนี้แล้วว่า แค่นั้นก็พิเศษเกินพอ วิบากกรรมของมนุษยชาติ และเฮนรี พาเลซ เพิ่งจะ เริ่ ม ต้ น ขึ้ น เท่ า นั้ น ฉบั บ แปลภาษาไทยของเล่ ม สองที่ ชื่ อ ว่ า Countdown City และเล่มจบที่ชื่อว่า World of Trouble นั้นก�ำลัง จะตามออกมาเร็วๆ นี้
หนังสือเล่มนี้ดูเผินๆ ไม่เหมือนแนวที่ส�ำนักพิมพ์อะบุ๊ก จะเลือกหยิบมาแปล แต่อย่างที่คุณผู้อ่านคงพอเห็นภาพแล้ว หากอ่านค�ำน�ำมาจนถึงบรรทัดนี้ ว่ามันไม่ใช่นวนิยายลึกลับ สืบสวนไซไฟทั่วไป แต่ละเมียดละไมในการลงลึกกับรายละเอียด ของความเป็นมนุษย์อย่างยิ่ง และแม้จะมีกลิ่นอายนวนิยาย วิทยาศาสตร์ ก็ขอยืนยันว่าหนังสือชุด เดอะลาสต์โพลิซแมน ไตรภาค ไม่มีอะไรมหัศจรรย์เหนือธรรมชาติเลยสักอย่างเดียว เราหวังว่าคุณผู้อ่านของเราจะชอบ และได้สนุกกับการ บริหารจินตนาการอย่างบันเทิง ส�ำนักพิมพ์อะบุ๊ก ตุลาคม 2559
ค�ำน�ำผู้แปล
หากได้รู้ว่ามีเวลาเหลืออยู่อีกแค่หกเดือน คุณจะท�ำอะไร ครับ หลายคนคงจะอยากลาออกจากงานประจ�ำแล้วไปทีช่ อบ ที่ชอบ ไปท�ำสิ่งที่ค้างคาใจที่อยากจะท�ำมานานแต่ก็ผัดวันประกันพรุง่ มาเรือ่ ย หลายคนอาจจะกระวนกระวายจนไม่เป็นอัน คิดว่าจะด�ำเนินชีวิตต่อไปอย่างไรดี บางคนอาจจะหวาดวิตกถึง ขัน้ ลงมือปลิดชีพตนเองก่อนจะถึงเวลานัน้ ในขณะทีอ่ กี หลายคน อาจเกิดความละโมบกักตุนข้าวของไว้โดยวาดหวังว่าตนเอง อาจเป็นผูห้ นึง่ ทีร่ อดชีวติ หลายคนอาจพึงพอใจเพียงแค่ได้ใช้ชวี ติ ที่เหลืออยู่ต่อไปอย่างสุขสงบ ไปจนกระทั่งถึงบรรทัดสุดท้าย ของบทละครชีวิตของตนเอง แต่หลายคนที่มีความฝัน... ก็อาจใช้เวลาสุดท้ายนี้เดิน ตามฝันของตนไปจนถึงที่สุด
นักสืบ เฮนรี พาเลซ ผู้ใฝ่ฝันจะเป็นเจ้าพนักงานสืบสวน ก็เช่นกัน โชคร้ายที่โลกของเขาก�ำลังจะถึงกาลอวสานในอีก หกเดือนข้างหน้า แต่ก็เป็นโชคดีที่ท�ำให้เขาได้เลื่อนขั้นเป็น นักสืบเร็วขึ้นกว่าปกติ และนั่นท�ำให้เขาได้มีโอกาสใช้เวลาในการสืบสวนคดี ฆาตกรรม ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาอยากจะท�ำมาตลอดชีวิต เดอะลาสต์ โ พลิ ซ แมน เป็ น เรื่ อ งราวของนายต� ำ รวจ ผู้มุ่งมั่นในการไขคดีฆาตกรรม ในช่วงเวลาที่สับสนอลหม่าน ทุกคนต่างท�ำสิง่ ต่างๆ เพือ่ ความสบายใจของตนเอง โดยไม่สนใจ ว่าสิ่งนั้นจะถูกหรือผิด เป็นเรื่องราวของคนธรรมดาที่พยายาม ท�ำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุดก่อนวาระสุดท้ายจะมาถึง นั่นคือการสืบหาความจริง และทวงความยุติธรรมคืนให้ กับเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย
เดอะลาสต์โพลิซแมน เป็นหนังสือเล่มแรกในไตรภาค ของนวนิยายสืบสวนสอบสวนชุดนี้ ซึง่ เดินเรือ่ งด้วยความสมจริง เบน เอช วินเทอร์ส ค้นคว้าผลกระทบจากเหตุการณ์วินาศภัย ล้างโลกในแง่มมุ ต่างๆ ทีเ่ ป็นไปได้ทงั้ ดาราศาสตร์ เศรษฐศาสตร์ คณิตศาสตร์ การเมือง ศาสนา จิตวิทยา และอาชญากรรม มาอย่างดี เพื่อน�ำมาแต่งเติมรายละเอียดต่างๆ ให้นวนิยาย เรือ่ งนีส้ มบูรณ์แบบ ทัง้ ยังมีการด�ำเนินเรือ่ งทีเ่ ป็นไปอย่างพลิกผัน ไม่อาจคาดเดาได้งา่ ยๆ จึงท�ำให้นวนิยายเรือ่ งนีค้ ว้ารางวัล Edgar Award ในปี 2013 มาครองได้ส�ำเร็จอย่างงดงาม ผู้แปลต้องขอขอบพระคุณ พี่บิ๊ก-ภูมิชาย บุญสินสุข และ ทีมงานอะบุ๊กเป็นอย่างสูง ที่ได้มอบความอดทน ความไว้วางใจ และการสนับสนุนที่ดีอย่างสม�่ำเสมอในการแปลนวนิยายเล่มนี้ ขอขอบคุณภรรยาที่เข้าใจในเวลาที่ผู้แปลหายตัวไปอย่างลึกลับ
ติ ด ต่ อ กั น หลายชั่วโมงเป็น เวลานับ เดือ น ขอบคุ ณ พี่ ทั น และ คุณเอียน แจ็กสัน ส�ำหรับข้อมูลเกี่ยวกับสหรัฐอเมริกา และ ขอบคุณที่โลกนี้มีอินเทอร์เน็ตซึ่งท�ำให้การอ้างอิงและค้นคว้า ง่ายขึ้นกว่าในสมัยก่อนมาก ผู้แปลหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้อ่านจะได้รู้สึกสนุกตื่นเต้น ไปกั บ หนั ง สื อ เล่ ม นี้ เหมื อ นกั บ ตอนที่ ผู ้ แ ปลได้ อ ่ า นมั น เป็ น ครั้งแรก หากมีความผิดพลาดประการใดเกิดขึ้นในงานแปล ผู้แปลขอน้อมรับไว้ด้วยความสุจริต สุวิชชา จันทร มิถุนายน 2016
ส�ำหรับแอนดรูว์ วินเทอร์ส แห่งหน้าหนาวในเมืองคองคอร์ด
ภาค หนึ่ง
เมืองแขวนคอ
วันอังคารที่ 20 มีนาคม Right ascension Declination Elongation Delta
19 02 54.4 -34 11 39 78.0 3.195 AU
1
ผมเพ่งมองพนักงานบริษัทประกันภัยและเขาก็จ้องตอบ ดวงตาสีเทาเย็นเยือกหลังกรอบแว่นลายกระแบบโบราณ ท�ำให้ ผมเกิดความรู้สึกกลัวและกระหยิ่มใจในเวลาเดียวกัน ประมาณ ว่า ให้ตายเถอะ ของจริงเว้ย ผมไม่รู้ว่าตัวเองพร้อมส�ำหรับ เรื่องนี้หรือเปล่า ไม่รู้เลยจริงๆ ผมหรี่ตาลง ข่มใจให้หายสั่น จากนั้นลองมองเขาอีกครั้ง ขยับเข้าไปมองใกล้ๆ ดวงตาและแว่น คางสั้น หัวเถิก เข็มขัด สีด�ำเส้นบางผูกรัดแน่นอยู่ใต้คางของเขา นี่เป็นความจริงใช่ไหม ผมไม่รู้จริงๆ ผมสูดหายใจลึก สั่งตัวเองให้ตั้งสติ ละความสนใจจาก เรื่องอื่นยกเว้นศพที่อยู่ตรงหน้า เมินพื้นโสโครกและเสียงเพลง ร็อกแอนด์โรลบรรเลงเรื่อยเจื้อยจากล�ำโพงคุณภาพกระจอก บนฝ้าเพดาน 19
กลิ่นน่าสะอิดสะเอียนเหม็นคลุ้งเจียนตาย เหม็นสาบ ราวกับคอกม้าโดนสาดด้วยน�้ำมันทอดเฟรนช์ฟรายส์ มีงาน มากมายในโลกนี้ที่ผู้คนยังตั้งอกตั้งใจท�ำให้ส�ำเร็จลุล่วงอย่าง มีประสิทธิภาพ แต่คงไม่ใช่งานท�ำความสะอาดห้องน�้ำกะดึก ของร้านฟาสต์ฟู้ดที่เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และสิ่งที่ช่วยยืนยัน ก็ได้แก่การทีพ่ นักงานบริษทั ประกันภัยต้องห้อยระพืน้ อยูร่ ะหว่าง โถส้วมและผนังสีเขียวหม่นอยู่นานหลายชั่วโมงกว่าที่พลต�ำรวจ ไมเคิลสันบังเอิญผ่านเข้ามาเพราะต้องการจะใช้หอ้ งน�ำ้ แล้วพบ ศพเข้า ไมเคิลสันแจ้งเหตุด้วยรหัส 10-54 เอส ซึ่งรูปการณ์ชวน ให้คิดเช่นนั้น สิ่งหนึ่งที่ผมได้เรียนรู้ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา เป็นเรื่องที่รู้กันทั่วกรมฯ คือการฆ่าตัวตายด้วยการแขวนคอนั้น มักไม่ลงเอยด้วยการห้อยต่องแต่งลงมาจากโคมไฟหรือขือ่ เพดาน เหมือนในหนัง คือถ้าพวกเขาเอาจริง –และทุกวันนี้ก็มีแต่คน เอาจริงกันทัง้ นัน้ – คนทีจ่ ะฆ่าตัวตายมักผูกคอเข้ากับลูกบิดประตู หรือที่แขวนเสื้อโค้ต หรือเหมือนกับที่พนักงานบริษัทประกันภัย ผู้นี้ท�ำ คือผูกกับรางแนวขวาง เช่น รางช่วยพยุงตัวในห้องน�้ำ คนพิการ แล้วก็แค่โน้มตัวไปข้างหน้า ปล่อยให้นำ�้ หนักตัวท�ำงาน รัดเงื่อนปมให้แน่น จนปิดกั้นทางเดินหายใจ ผมโน้มตัวไปข้างหน้า ขยับมุมนั่งยอง ลองหาทางที่จะ ใช้พื้นที่แคบๆ ร่วมกับพนักงานบริษัทประกันภัยคนนี้โดยไม่ล้ม หรือประทับรอยนิว้ มือของตัวเองไว้ทวั่ ทีเ่ กิดเหตุ ผมท�ำคดีแบบนี้ เก้าคดีแล้วในสามเดือนครึง่ นับตัง้ แต่ได้มาเป็นเจ้าพนักงานสืบสวน แต่กย็ งั ไม่ชนิ เสียทีกบั สีหน้าของคนทีต่ ายเพราะขาดอากาศหายใจ ดวงตาทั้งคู่ถลึงราวกับก�ำลังตกใจกลัวสุดขีด ตาขาวสีหม่นด้วย 20
ลายเส้นเลือดแดงเป็นใยแมงมุมเส้นบาง ลิ้นห้อยจากมุมปาก ริมฝีปากบวมเจ่อขอบเป็นสีม่วงคล�้ำ ผมหลับตาลงแล้วใช้หลังมือขยี้ตา ก่อนจะลืมตามอง อีกครั้ง พยายามนึกภาพหน้าตาของพนักงานบริษัทประกันภัย ผู้นี้ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ มองแวบเดียวก็บอกได้ว่าเขาไม่ใช่ คนหล่อเหลา ใบหน้าอวบอิม่ และไม่ได้สดั ส่วน คางเล็ก จมูกใหญ่ ดวงตาเล็กเรียวซ่อนอยู่หลังแว่นเลนส์หนา รู ป การณ์ ดู เ หมื อ นว่ า พนั ก งานบริ ษั ท ประกั น ภั ย คนนี้ ฆ่าตัวตายด้วยเข็มขัดสีด�ำเส้นยาว เขาผูกปลายด้านหนึ่งเข้ากับ ราวมือจับและผูกอีกปลายหนึ่งเป็นเงื่อนผูกคอตาย ซึ่งในตอนนี้ ก�ำลังรัดลูกกระเดือกเขา อันเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตาย “เฮ้ย ไอ้หนู เพื่อนนายนี่ใครกัน” “ปีเตอร์ แอนโธนี เซลล์” ผมตอบเบาๆ ขณะที่เงยหน้า ขึน้ มองดอตเสธ ผูซ้ งึ่ เปิดประตูหอ้ งน�ำ้ แล้วยืนยิม้ ก้มมองมาทีผ่ ม เขาผูกผ้าพันคอลายสก็อตสีสด มือหนึง่ ก�ำแก้วกาแฟแมคโดนัลด์ ควันฉุย “ชายผิวขาว อายุสามสิบแปด ท�ำงานประกันภัย” “ให้ฉันเดานะ” ดอตเสธกล่าว “เขาถูกฉลามเขมือบสินะ เดี๋ยว ไม่ใช่ๆ ฆ่าตัวตายนี่หว่า เขาฆ่าตัวตายใช่ไหม” “ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นครับ” “อึ้ง! ฉันนี่อึ้งไปเลย!” เดนนี ดอตเสธ เป็นอัยการผู้ช่วย ผู้คร�่ำหวอด ผมสีดอกเลา ใบหน้าเบิกบาน “เออลืมไป โทษที แฮงค์ เอากาแฟไหม” “ไม่ครับ ขอบคุณ” ผมรายงานดอตเสธตามข้อมูลที่ได้จากกระเป๋าสตางค์ 21
หนังเทียมสีด�ำที่พบในกระเป๋ากางเกงด้านหลังของผู้ตาย เซลล์ ท�ำงานกับบริษทั ชือ่ เมอร์รแิ มคประกันชีวติ และอัคคีภยั ส�ำนักงาน อยู่ที่อาคารวอเตอร์เวสต์ แถวอีเกิลสแควร์ เจอต้นขั้วตั๋วหนัง อยู่จ�ำนวนหนึ่ง ทั้งหมดนับเวลาย้อนไปได้ราวสามเดือน แสดง ให้เห็นรสนิยมชื่นชอบหนังผจญภัยแบบวัยรุ่น เช่น เรื่อง เดอะ ลอร์ดออฟเดอะริงส์ ทีน่ ำ� กลับมาสร้างใหม่ หนังไซไฟสองภาคต่อ อย่างเรือ่ ง ดิสแทนต์เพลกลิมเมอร์ส และเรือ่ งท�ำนองดีซคี อมิกส์ ปะทะมาร์เวลที่ฉายในโรงแบบไอแม็กซ์ที่ฮุคเสตต์ ไม่มีเบาะแส เกี่ยวกับครอบครัว ไม่มีภาพถ่ายในกระเป๋าสตางค์ มีเงินสด แปดสิบห้าเหรียญ แบ่งเป็นธนบัตรใบละห้าและสิบ และมีใบขับขี่ พร้อมด้วยที่อยู่ในเมืองนี้ เลขที่ 14 ถนนแมทธิวตัดใหม่ เซาท์ คองคอร์ด “อ๋อ แถวนั้นฉันรู้จัก มีทาวน์เฮาส์สวยๆ หลายหลัง บ้านรอลลี ลูอิส ก็อยู่แถวนั้น” “และเขาโดนท�ำร้าย” “รอลลีน่ะหรือ” “ผู้ตายครับ ดูนี่” ผมหันกลับไปยังใบหน้าบิดเบี้ยวของ พนักงานบริษัทประกันภัย แล้วชี้ตรงรอยฟกช�้ำสีเหลืองเป็น แถบบนโหนกแก้มขวา “มีคนอัดเขาทีหนึ่งตรงนี้ อย่างแรง” “เออ จริงอย่างนายว่า” ดอตเสธหาวแล้วจิบกาแฟต่อ รัฐบัญญัตขิ องนิวแฮมป์เชียร์ ก�ำหนดมานานแล้วว่าต้องเรียกเจ้าหน้าที่จากส�ำนักงานอัยการ สูงสุดให้มาอยู่ในที่เกิดเหตุเมื่อมีการพบศพ ในกรณีต้องเปิด คดีฆาตกรรม เจ้าหน้าทีจ่ ากฝ่ายอัยการจะได้มสี ว่ นร่วมตัง้ แต่ตน้ เมื่อกลางเดือนมกราคมที่ผ่านมา ข้อก�ำหนดนี้ถูกยกเลิกไปจาก 22
สภานิติบัญญัติรัฐ เนื่องจากบังคับใช้ได้ยากภายใต้สถานการณ์ ไม่ปกติขณะนี้ ดังนัน้ แทนทีด่ อตเสธและพรรคพวกต้องลากสังขาร ไปทั่วรัฐ เพียงเพื่อไปยืนแกร่วราวอีการอทึ้งศพตรงที่เกิดเหตุ ซึ่งเหตุท่ีเกิดอาจไม่ใช่ฆาตกรรมเลยก็เป็นได้ ตอนนี้จึงขึ้นอยู่กับ ดุลพินจิ ของเจ้าหน้าทีส่ บื สวนว่าจะเรียกหรือไม่เรียก อช. (อัยการ ผู้ช่วย) มายังรหัส 10-54 เอส ผมมักจะด�ำเนินการตามระเบียบ ด้วยการเรียกเขาเข้ามา “แล้วช่วงนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ พ่อหนุ่ม” ดอตเสธกล่าว “ยังเล่นแร็กเก็ตบอลอยู่หรือเปล่า” “ผมไม่ได้เล่นแร็กเก็ตบอลครับ” ผมตอบอย่างขอไปที ตายังคงจดจ้องไปยังร่างของผู้ตาย “นายไม่ได้เล่นหรอกหรือ แล้วฉันนึกถึงใครอยู่หว่า” ผมเอานิ้วเคาะคาง เซลล์เป็นคนตัวเตี้ย คงสูงแค่ห้าฟุต หกนิ้ว อ้วนเตี้ยป่องกลาง ให้ตายเถอะ ผมยังคงครุ่นคิด มีอะไร ไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับศพนี้ ศพที่ดูเหมือนเป็นการฆ่าตัวตาย ผมก�ำลังพยายามคิดให้ออกว่ามันคืออะไร “ไม่มีโทรศัพท์” ผมพึมพ�ำ “อะไรนะ” “นี่กระเป๋าสตางค์ของเขา กุญแจก็อยู่ แต่ไม่มีโทรศัพท์” ดอตเสธยักไหล่ “ฉันว่าหมอนั่นคงทิ้งไปแล้ว เบธเพิ่งทิ้ง มือถือของเธอไป สัญญาณเริม่ จะเน่าเกิน เธอเลยเลิกใช้ไปเลย” ผมพยักหน้า พึมพ�ำ “ใช่ ใช่” ตายังคงจ้องไปที่เซลล์ “จดหมายก็ไม่มี” “ว่าไงนะ” “ไม่มีจดหมายลาตายครับ” 23
“อ้าว งั้นหรือ” เขาพูด ยักไหล่อีกครั้ง “เดี๋ยวก็คงมีเพื่อน ไปพบเข้า หรือไม่กเ็ จ้านาย” เขายิม้ ซดกาแฟจนหมด “คนพวกนี้ มักจะทิ้งจดหมายเอาไว้ แต่ฉันว่านะ ถึงจุดนี้ค�ำอธิบายอะไร ก็คงไม่จ�ำเป็นแล้วละมัง” “ครับผม” ผมกล่าว พลางเอามือลูบหนวด “ก็เห็นจะเป็น อย่างนั้นครับ” เมื่อสัปดาห์ก่อนที่กาฐมาณฑุ นักแสวงบุญนับพันจาก ทั่วเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ยาตราเข้าสู่เชิงตะกอนขนาดใหญ่ พระสงฆ์ล้อมวงสวดมนต์ก่อนจะเดินตามเข้าไปในกองไฟนั่น ในยุโรปตอนกลาง ผูส้ งู อายุตา่ งซือ้ ขายแลกเปลีย่ นดีวดี คี มู่ อื ต่างๆ เช่น วิธใี ช้หนิ ถ่วงน�ำ้ หนักกระเป๋าเสือ้ และกางเกงเพือ่ โดดน�ำ้ ตาย วิธีผสมค็อกเทลยานอนหลับอย่างง่าย เป็นต้น ในเขตมิดเวสต์ ของอเมริกา –เมืองแคนซัสซิตี้ เซนต์หลุยส์ และดิมอยน์– กระแส ความนิยมคืออาวุธปืน คนส่วนใหญ่นิยมใช้ปืนลูกซองระเบิด สมองตัวเอง แต่ที่เมืองคองคอร์ด รัฐนิวแฮมป์เชียร์นี้ ไม่ว่าจะด้วย เหตุใดก็ตาม มันคือเมืองแขวนคอ ศพแล้วศพเล่าทิ้งตัวอยู่ใน ตู้เสื้อผ้า ในห้องเก็บของ ในชั้นใต้ดินที่ยังสร้างไม่เสร็จ เมื่อศุกร์ ที่แล้ว เจ้าของร้านเฟอร์นิเจอร์คนหนึ่งที่อีสต์คองคอร์ดลอง พยายามฆ่าตัวตายแบบฮอลลีวู้ด ด้วยการใช้สายรัดเสื้อคลุม อาบน�้ำแขวนคอโดยผูกกับท่อระบายน�้ำ แต่ท่อน�้ำดันหัก ส่งผล ให้เขาร่วงลงมาที่เฉลียง ถึงจะรอดแต่แขนขาหักสี่แห่ง “ไม่ว่าจะยังไง มันก็เป็นเรื่องเศร้า” ดอตเสธสรุปห้วนๆ “ทุกรายเป็นเรื่องเศร้าทั้งนั้น” เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ พร้อมที่จะเผ่นแล้ว แต่ผม 24
ยังคงนัง่ ยองๆ หรีต่ าพิจารณาศพพนักงานบริษทั ประกันภัยคนนัน้ วันสุดท้ายของเขาบนโลกใบนี้ ปีเตอร์ เซลล์ เลือกใส่สูทสีแทน ยับย่นและเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ถุงเท้าเหมือนจะเข้าคู่กันแต่ไม่ใช่ ทั้งสองข้างเป็นสีน�้ำตาล แต่ข้างหนึ่งเข้ม อีกข้างสีอ่อนกว่า เล็กน้อย ยางยืดหมดอายุแล้ว จึงไหลลงมากองที่ปลายน่อง เข็มขัดรอบคอซึ่งหมอเฟนตันจะเรียกมันว่า วัสดุใช้ผูก นับเป็น สมบัติชิ้นงาม หนังแท้สีด�ำมันขลับ ตัวอักษร B&R สลักเสลา อยู่หัวเข็มขัดทองอร่าม “นี่ คุณนักสืบ” ดอตเสธเรียก ผมเงยหน้ามองเขาแล้ว กะพริบตาปริบๆ “มีอะไรอยากจะบอกอีกไหม” “ไม่มีแล้วครับ ขอบคุณ” “ไม่เป็นไร เรื่องเล็ก” “แต่ว่า เดี๋ยวนะครับ” “ว่าไงนะ” ผมลุกขึ้นยืน หันหน้ามาหาเขา “ถ้าผมก�ำลังจะฆ่าใคร สักคน” ดอตเสธนิง่ ไปครูห่ นึง่ รูส้ กึ ขบขัน เขาแสดงอาการว่าก�ำลัง ช่วยอดทนฟังผมออกมาอย่างชัดเจน “แล้วไง” “และผมอยูใ่ นเมืองในช่วงเวลาทีห่ นั ไปทางไหนก็เจอผูค้ น ก�ำลังฆ่าตัวตายไปทั่ว เรียกเมืองแขวนคอก็ว่าได้” “ตามนั้น” “เป็นไปได้มากว่าผมจะฆ่าเหยือ่ แล้วจัดฉากให้เหมือนกับ การฆ่าตัวตาย ใช่ไหมครับ” “ก็อาจจะ” “อาจจะเป็นไปได้ ใช่ไหมครับ” 25
“ใช่ ก็เป็นไปได้ แต่วา่ ไอ้ทอี่ ยูต่ รงนัน้ น่ะ” ดอตเสธชีน้ วิ้ โป้ง ไปทางศพที่ห้อยระพื้นอยู่ “ฆ่าตัวตายแหงๆ” เขาขยิบตา เปิดประตูห้องน�้ำชายออกไป ทิ้งให้ผมอยู่กับ ปีเตอร์ เซลล์ ตามล�ำพัง
“แล้วตกลงจะเอาอย่างไร โย่ง เราจะรอรถขนเนื้อมารับ หรือจะตัดเชือกแล้วเอาเจ้าหุ่นไล่กานี่ลงมากันเองดี” ผมจ้องหน้าพลต�ำรวจไมเคิลสันอย่างต�ำหนิ ผมเกลียดนัก พวกท�ำตัวว่ากร้านโลกประเภทพูดเล่นได้โดยไม่แยแส ‘รถขนเนือ้ ’ บ้างล่ะ ‘เจ้าหุ่นไล่กา’ บ้างล่ะ ริตชี ไมเคิลสัน รู้ดีว่าผมไม่ชอบ นั่นคือเหตุผลที่เขายั่วโมโหผมอยู่ในตอนนี้ เขายืนรอที่ประตู ห้องน�ำ้ ชายมาพักใหญ่ ว่ากันตามหลักคือการเฝ้าสถานทีเ่ กิดเหตุ เขาเขมือบมัฟฟินไส้ไข่จากห่อกระดาษแก้วสีเหลือง น�้ำมันสีจาง ไหลหยดลงบนเครื่องแบบ “ไม่เอาน่าไมเคิลสัน คนตายไปทั้งคนนะ” “ขอโทษที โย่ง” ผมไม่คอ่ ยปลืม้ ชือ่ เล่นนีเ้ ท่าไรนัก เรือ่ งนีร้ ติ ชีกร็ ดู้ เี ช่นกัน “น่าจะมีใครจากหน่วยของหมอเฟนตันมาที่นี่ภายใน หนึ่งชั่วโมง” ผมบอก ไมเคิลสันพยักหน้ารับ แล้วเรอใส่ก�ำปั้น ตัวเอง “นายจะส่งเรื่องนี้ต่อให้หน่วยของหมอเฟนตันงั้นหรือ” เขาขย�ำกระดาษห่อแซนด์วชิ อาหารเช้าเป็นก้อนกลมแล้วโยนลง ถังขยะ “นึกว่าหล่อนไม่รับคดีฆ่าตัวตายแล้วเสียอีก” 26
“นัน่ ขึน้ อยูก่ บั ดุลพินจิ ของเจ้าพนักงานสืบสวน” ผมกล่าว “และในกรณีนี้ ผมคิดว่าต้องมีการชันสูตร” “ขนาดนั้นเชียว” “ขนาดนั้นเลย” เขาไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้นัก ในขณะที่ ทริช แมคคอนเนลล์ ก�ำลังท�ำหน้าทีข่ องเธออย่างขันแข็งทีอ่ กี ด้านหนึง่ ของร้านอาหาร สาวตัวเล็กและคล่องแคล่วมีหางม้าสีด�ำโผล่พ้นออกมาจากใต้ หมวกสายตรวจ เรียกตัววัยรุน่ มารวมกลุม่ เพือ่ สอบสวนทีบ่ ริเวณ ตู้กดน�้ำ สมุดโน้ตในมือ ดินสอบันทึกค�ำให้การอย่างรวดเร็ว ให้ความร่วมมือและท�ำตามค�ำสั่งของผู้บังคับบัญชาอย่างเต็มที่ อย่างพลฯ แมคคอนเนลล์นี่แหละ ผมชอบ “นายก็รู้” ไมเคิลสันร่ายต่อ ขอให้ได้พูด เขาแค่อยาก ยั่วโมโหผม “กองบัญชาการบอกว่าเราควรจะปิดคดีพวกนี้ให้ เร็วที่สุด” “ผมรู้” “เพื่ อ เสถี ย รภาพและความสงบเรี ย บร้ อ ยของชุ ม ชน อะไรท�ำนองนั้น” “รู้แล้วน่า” “แถมเจ้าของร้านก็พร้อมจะเหวี่ยงแล้ว เพราะห้องน�้ำ เขาโดนปิด” เมือ่ มองตามสายตาของไมเคิลสันไปทางเคาน์เตอร์ ผมก็ เจอเข้ากับใบหน้าแดงก�ำ่ ของเจ้าของร้านแมคโดนัลด์ซงึ่ จ้องตอบ กลับมาหาพวกเราอย่างจัง สายตาแข็งกร้าวของเขาดูนา่ ขันเพราะ เจ้าตัวสวมเสื้อกั๊กสีซอสมะเขือเทศทับเชิ้ตสีเหลืองสด ทุกนาที ที่ต�ำรวจยังอยู่คือก�ำไรที่หดหาย พนันได้เลยว่านายคนนี้คงจะ 27
ปราดเข้ามาเอานิ้วจิ้มหน้าผมแล้วถ้าเขาไม่กลัวโดนจับด้วย กฎหมายหัวข้อที่ 16 ถัดจากผู้จัดการไปคือเด็กหนุ่มผอมสูง ท่าทางเก้งก้างคนหนึ่ง ไว้ผมซอยหนาปรกหน้าใต้ขอบหมวก พนั ก งานประจ�ำเคาน์เตอร์ ยิ้มเยาะกลับไปกลับมาระหว่าง เจ้านายหน้าบูดกับเจ้าหน้าทีต่ ำ� รวจสองคน เลือกไม่ถกู ว่าควรจะ เยาะเย้ยใส่ใครดี “เขาไม่กล้าโวยวายหรอกน่า” ผมบอกไมเคิลสัน “นีถ่ า้ เป็น เมื่อปีที่แล้ว สถานที่เกิดเหตุทั้งหมดจะต้องถูกปิดอย่างน้อย หกถึงสิบสองชั่วโมง ไม่ใช่แค่ห้องน�้ำชายแบบนี้ด้วยซ�้ำ” ไมเคิลสันยักไหล่ “ก็นี่มันปีนี้” ผมนิ่วหน้า หันหลังให้กับเจ้าของร้าน ปล่อยให้เขากลุ้ม ไปก่อน ที่นี่ไม่ใช่แมคโดนัลด์ของแท้ด้วยซ�้ำ ไม่มีแล้วล่ะ ร้าน แมคโดนัลด์ของแท้ บริษทั พับกิจการไปตัง้ แต่สงิ หาคมปีทผี่ า่ นมา มูลค่าเก้าสิบสีเ่ ปอร์เซ็นต์ของบริษทั ระเหิดหายไปในสามสัปดาห์ ในช่วงตื่นตระหนกของตลาดหุ้น ทิ้งไว้แต่หน้าร้านสีสันสดใส ที่ว่างเปล่านับแสนแห่ง หลายแห่งเช่นที่เราก�ำลังยืนอยู่ บนถนน เมนในเมืองคองคอร์ดนี้ ได้รบั การแปลงสภาพให้เป็นร้านอาหาร เถือ่ น ครอบครองและด�ำเนินงานโดยคนท้องถิน่ ทีก่ ล้าได้กล้าเสีย เช่ น เพื่ อ นใหม่ ข องผมคนที่ ยื น อยู ่ ต รงนั้ น ท� ำ ธุ ร กิ จ อาหาร ทานง่ายขายดิบขายดี แถมไม่ต้องเหนื่อยกับการหาเงินมาจ่าย ค่าแฟรนไชส์อีกด้วย เซเว่นอีเลฟเว่นของแท้ก็ไม่มีแล้ว ดังกิ้นโดนัทของแท้ ก็ด้วย ยังมีร้านขนมปังพาเนราแท้อยู่ แต่สามีภรรยาที่เป็น เจ้าของเชนพบประสบการณ์ทางจิตวิญญาณที่เต็มเปี่ยมไปด้วย ความหมายกับชีวิต เลยเปลี่ยนพนักงานร้านแทบจะทุกสาขา 28
ให้กลายเป็นผู้เลื่อมใสในศาสนาเดียวกัน ดังนั้นอย่าเผลอหลง เข้าไปเชียว นอกเสียจากว่าคุณจะอยากได้ยินข่าวประเสริฐของ พระเจ้า ผมกวักมือเรียกแมคคอนเนลล์ บอกให้เธอและไมเคิลสัน รู้ว่าเราจะสืบสวนเรื่องนี้ในฐานะคดีการตายที่น่าสงสัย ริตชี เลิกคิ้วถากถางแต่ผมไม่สนใจ ส่วนแมคคอนเนลล์พยักหน้ารับ อย่างแข็งขัน และเปิดสมุดโน้ตของเธอไปที่หน้าใหม่ ผมออก ค�ำสั่งให้เจ้าพนักงานด�ำเนินการตรวจสถานที่เกิดเหตุ ให้แมคคอนเนลล์รวบรวมค�ำให้การ จากนั้นไปสืบหาและแจ้งข่าวให้ ครอบครัวของผู้ตายทราบ ไมเคิลสันจะอยู่ที่นี่ตรงข้างประตู เพื่อเฝ้าที่เกิดเหตุจนกระทั่งคนจากหน่วยของหมอเฟนตันจะ มาถึงเพื่อเคลื่อนย้ายศพ “ได้เลยค่ะ” แมคคอนเนลล์กล่าว พร้อมกับพับปิดสมุดโน้ต ของเธอ “ก็ดีกว่าท�ำงาน” ไมเคิลสันเปรย “ไม่เอาน่า ริตชี” ผมบอก “มีคนตายนะ” “เออ รู้น่ะ โย่ง” เขาตอบ “นายพูดไปแล้ว” ผมตะเบ๊ะเพื่อนร่วมงาน แล้วพยักหน้าลา จากนั้นก็ต้อง ชะงักไปครูห่ นึง่ มือหนึง่ ค้างอยูบ่ นมือจับของประตูดา้ นทีจ่ อดรถ ของแมคโดนัลด์ เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งก�ำลังเดินผ่านที่จอดรถ ตรงเข้ามาอย่างร้อนรน เธอสวมหมวกกันหนาวสีแดง แต่ไม่ใส่ เสื้อโค้ต ไม่มีร่มทั้งที่หิมะตกและลมแรง ราวกับว่าเธอรีบจาก ที่ไหนมาสักแห่งเพื่อตรงมาที่นี่ รองเท้าท�ำงานส้นสูงลื่นบนกอง หิมะที่ก�ำลังละลายในที่จอดรถ เมื่อเธอเห็นว่าผมก�ำลังมองเธอ อยู่ และผมจับความรู้สึกในจังหวะที่เธอรู้ว่าผมเป็นต�ำรวจได้ 29
คิ้วของเธอขมวดย่นด้วยความกังวล เธอหันหลังกลับ จากนั้น ก็รีบเดินจากไป
ผมขั บ รถขึ้ น เหนื อ ไปทางถนนสเตทห่ า งออกไปจาก แมคโดนั ล ด์ ด ้ ว ยรถเชฟโรเล็ ต อิ ม พาลาของแผนก พยายาม บังคับรถอย่างระมัดระวังผ่านหิมะที่ละลายเป็นน�้ำแข็งหนาราว หนึ่งเซนติเมตรบนถนน ข้างทางเรียงรายไปด้วยรถที่ถูกจอดทิ้ง ไว้จนหิมะเกาะหนาเต็มกระจกหน้า ผมขับผ่านศูนย์ศลิ ปะของรัฐ อาคารก่ออิฐสีแดงสวยและหน้าต่างบานกว้าง ชายตามองไปยัง ร้านกาแฟฝัง่ ตรงข้ามทีม่ ลี กู ค้าเนืองแน่น ลูกค้าต่อแถวรอซือ้ ของ ยาวเหยียดที่ร้านคอลเลียร์ซึ่งเป็นร้านขายวัสดุก่อสร้าง คงจะมี สินค้าใหม่ พวกหลอดไฟ พลั่ว ตะปู มีเด็กวัยมัธยมยืนอยู่บน บันไดพาด ก�ำลังขีดฆ่าราคาเก่าบนป้ายกระดาษแข็งแล้วเขียน ราคาใหม่ลงไปด้วยปากกามาร์กเกอร์สีด�ำ สี่ สิ บ แปดชั่ ว โมงเป็ น เวลาที่ ผ มนึ ก ถึ ง คดี ฆ าตกรรม ส่วนใหญ่ที่ไขคดีได้ จะได้รับการไขคดีภายในสี่สิบแปดชั่วโมง หลังเกิดเหตุ รถของผมเป็นคันเดียวที่อยู่บนถนน คนเดินถนนต่าง หันมามองเมือ่ ผมขับผ่าน คนจรจัดพิงประตูทปี่ ดิ ตายของไวท์พคี บริษัทนายหน้าอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่ง เด็กวัยรุ่นกลุ่มเล็กๆ ก�ำลังยืนทอดหุ่ยอยู่หน้าตู้เอทีเอ็ม เวียนกันดูดบุหรี่ยัดไส้กัญชา เด็กหนุ่มเคราแพะพ่นควันฉุยในอากาศหนาวเย็น มีกราฟฟิตี้ที่เขียนอย่างหวัดๆ อยู่บนกระจกหน้าต่าง 30
ของอาคารทีเ่ คยเป็นส�ำนักงานสองชัน้ ทีม่ มุ ถนนสเตทตัดกับเบลค ตัวอักษรสูงเท่าตัวคน เขียนว่า โกหก โกหก โกหกทัง้ เพ ผมเสียใจที่ท�ำให้ริตชี ไมเคิลสัน ต้องล�ำบาก ชีวิตต�ำรวจ สายตรวจค่อนข้างจะหนักหน่วงตอนทีผ่ มได้รบั การเลือ่ นต�ำแหน่ง และผมมั่นใจว่าสิบสี่สัปดาห์ที่ผ่านมานี่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น จริงอยู่ที่ ต�ำรวจยังเป็นอาชีพทีม่ นั่ คงและได้รบั เงินเดือนสูงทีส่ ดุ ในประเทศ อาชีพหนึ่งในตอนนี้ และก็ถูกอีกที่อัตราการเกิดอาชญากรรม ในคองคอร์ดไม่ได้เพิม่ ขึน้ อย่างกว้างขวางนัก หากจะวัดโดยเทียบ สถิติจากเดือนเดียวกันของปีที่แล้ว เว้นแต่ว่าตอนนี้มี รัฐบัญญัติ ปมช. หรือรัฐบัญญัติความปลอดภัยและความมั่นคงเพื่อการ เตรียมตัวรับการชน ท�ำให้การผลิต จ�ำหน่าย หรือซื้ออาวุธปืน ชนิ ด ใดก็ ต ามในสหรั ฐ อเมริ ก าเป็ น สิ่ ง ผิ ด กฎหมาย และนี่ ก็ เป็นกฎหมายซึ่งบังคับใช้ได้ยากมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรัฐ นิวแฮมป์เชียร์ แม้กระนั้น ประชาชนก็รู้สึกหวาดระแวงว่าจะเกิดความ รุนแรงได้ทกุ เมือ่ ต�ำรวจสายตรวจทีก่ ำ� ลังปฏิบตั หิ น้าทีก่ ไ็ ม่ตา่ งกับ ทหารในช่วงศึกสงคราม คือจะถูกความรุนแรงค่อยๆ กัดกร่อน อย่างช้าๆ ดังนัน้ ถ้าผมเป็นริตชี ไมเคิลสัน ผมคงจะเหน็ดเหนือ่ ย เริ่มหมดไฟ และมีแนวโน้มที่จะปากเสียขึ้นมาบ้างในบางครั้ง ไม่ต่างกัน ไฟจราจรบนถนนวอร์เรนยังคงใช้การได้ และแม้ผมจะ เป็ น ต� ำ รวจและไม่ มี ร ถคั น อื่ น ที่ สี่ แ ยกเลย ผมก็ ห ยุ ด รถและ เอานิ้วเคาะพวงมาลัยเล่นระหว่างรอไฟเขียว สายตาเหม่อมอง ผ่านกระจกหน้า ใจก็คิดถึงผู้หญิงท่าทางเร่งรีบและไม่ได้สวม เสื้อโค้ตคนนั้น 31
“นี่ได้ข่าวกันหรือยัง” นักสืบแมคกัลลีผู้มีร่างใหญ่และ เสียงดังถาม เอาสองมือป้องปากต่างโทรโข่ง “เราได้วนั ทีแ่ ล้วนะ” “หมายความว่ายังไง ‘ได้วันที่แล้ว’” นักสืบแอนเดรียส ย้อนถาม เขาลุกพรวดพราดขึ้นจากเก้าอี้แล้วมองไปยังแมคกัลลีด้วยความงุนงง “เราก็รู้วันที่อยู่แล้วนี่หว่า ใครๆ ก็รู้กัน ทั้งนั้น” วันที่ที่ทุกคนรู้กันคือวันที่ 3 ตุลาคม หกเดือนและสิบเอ็ด วันนับจากวันนี้ วันทีล่ กู กลมประกอบด้วยสารคาร์บอนกับซิลเิ กต ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 6.5 กิโลเมตรจะพุ่งชนโลก “ไม่ใช่วันที่ไอ้ลูกชิ้นยักษ์นั่นจะตกลงมาสักหน่อย” แมคกัลลีพูด พลางแกว่งหนังสือพิมพ์ คองคอร์ดมอนิเตอร์ ไปมา “วันทีไ่ อ้พวกนักวิชาการจะบอกเราว่ามันจะตกตรงไหนต่างหาก” “ใช่ ฉันเห็นข่าวแล้ว” นักสืบคัลเวอร์สันพยักหน้า ฝังตัว ลงไปทีโ่ ต๊ะท�ำงานกับหนังสือพิมพ์ เดอะนิวยอร์กไทม์ส ทีอ่ า่ นอยู่ “รู้สึกจะเป็น 9 เมษายนนะ” โต๊ะท�ำงานของผมอยูต่ รงมุมในสุดของห้อง ใกล้กบั ถังขยะ และตูเ้ ย็นขนาดเล็ก ผมเปิดสมุดโน้ตกางไว้ตรงหน้า ก�ำลังทบทวน ข้อสังเกตที่ได้จากที่เกิดเหตุ ที่จริงมันเป็นสมุดสีฟ้าชนิดเดียวกัน กับที่เด็กมหาวิทยาลัยใช้เขียนข้อสอบ พ่อของผมเป็นอาจารย์ ตอนพ่อเสียชีวิตเราพบสมุดเล่มบางสีฟ้าอมเขียวราวยี่สิบห้าลัง หมกอยู่ในห้องใต้หลังคา ผมยังคงใช้สมุดพวกนี้มาตลอด “9 เมษายนหรือ ก็อกี ไม่นานนีน่ า” แอนเดรียสทิง้ ตัวกลับ ลงไปในเก้าอี้ จากนั้นก็พึมพ�ำกับตัวเองเบาๆ “ไม่นานเลย” 32
คัลเวอร์สนั ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ แมคกัลลีกลับหัวเราะ อย่างเริงร่า คนหยิบมือนีค้ อื หน่วยคดีอาญาผูใ้ หญ่ แผนกสืบสวน อาชญากรรม กรมต�ำรวจเมือ งคองคอร์ด แค่ สี่คนในห้ องนี้ ตั้ ง แต่ ช ่ ว งระหว่ า งเดื อ นสิ ง หาคมปี ที่ ผ ่ า นมาจนกระทั่ ง วั น นี้ หน่วยคดีอาญาผู้ใหญ่มีเจ้าหน้าที่ต�ำรวจเกษียณก่อนก�ำหนด สามนาย หนึ่งนายหายตัวไปเฉยๆ รวมถึงนักสืบกอร์ดอนซึ่ง บาดเจ็บกระดูกมือหักระหว่างห้ามปรามเหตุรนุ แรงในครอบครัว กอร์ดอนขอลาป่วยแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย ทางหน่วยจึงต้องรีบ ทดแทนก�ำลังพลด้วยการเลือ่ นต�ำแหน่งสายตรวจในช่วงต้นเดือน ธันวาคม ต�ำรวจสายตรวจนายนั้นคือผมเอง นักสืบพาเลซ ส่วนตัวแล้วผมคิดว่าเราค่อนข้างโชคดี เจ้าหน้าที่แผนก คดีเยาวชนถูกลดอัตราเหลือแค่สองนาย คือ ปีเตอร์สันและ เกอร์เรรา แผนกอาชญากรรมทางเทคโนโลยีถูกยุบทิ้งทั้งหน่วย ให้มีผลบังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 1 เดือนพฤศจิกายน แมคกัลลีเปิดหนังสือพิมพ์ เดอะนิวยอร์กไทม์ส ฉบับวันนี้ แล้วเริ่มอ่านเสียงดัง ผมก�ำลังคิดถึงคดีของเซลล์ ทบทวนสิ่งที่ได้ บันทึกไว้ในสมุด ไม่มีร่องรอยการต่อสู้ // โทรศัพท์มือถือล่ะ // วัตถุที่ใช้ผูกคอคือ เข็มขัดหัวสีทอง เข็มขัดสีด�ำเส้นสวยท�ำจากหนังอิตาลี ที่หัวสลักไว้ด้วย ตัวอักษร ‘B&R’ “ตามทีน่ กั ดาราศาสตร์ของสถาบันฮาร์วาร์ดสมิธโซเนียน เพือ่ ดาราศาสตร์ฟสิ กิ ส์ทเี่ มืองเคมบริดจ์ รัฐแมสซาชูเซตส์กล่าวไว้ วันที่ชี้เป็นชี้ตายนี้คือวันที่ 9 เมษายน” แมคกัลลีอ่านจาก เดอะ นิวยอร์กไทม์ส “ผู้เชี่ยวชาญที่นั่น รวมทั้งบรรดานักดาราศาสตร์ นักดาราศาสตร์ฟิสิกส์ รวมทั้งเหล่ามือสมัครเล่นที่อุทิศตนเป็น 33
จ�ำนวนมาก ต่างก�ำลังติดตามความคืบหน้าของอุกกาบาตยักษ์ ไมอา ที่เคยรู้จักกันในชื่อของ 2011GV1 อย่างต่อเนื่อง” “โธ่เว้ย” แอนเดรียสโวยอย่างเคืองๆ ดีดตัวเองขึ้นมา อีกครัง้ แล้วรีบจ�ำ้ มาทีโ่ ต๊ะท�ำงานของแมคกัลลี เขาเป็นคนตัวเล็ก ขี้กระวนกระวาย อยู่ในวัยต้นสี่สิบ แต่ผมหยิกเป็นลอนหนา เต็มหัวคล้ายเทวดาเด็ก “ใครๆ ก็รวู้ า่ มันคืออะไร ยังมีใครอีกไหม ในโลกที่ไม่รู้เรื่องนี้” “ใจเย็นน่าเพื่อน” แมคกัลลีกล่าว “เซ็งว่ะ ท�ำไมต้องมีคนคอยพร�่ำบอกเราเรื่องเดิมซ�้ำแล้ว ซ�้ำอีก ซ�้ำเติมกันเข้าไป” “หนังสือพิมพ์มนั ก็เขียนข่าวกันแบบนีแ้ หละ” คัลเวอร์สนั เสริม “ไม่รู้เว้ย แต่ฉันเซ็ง” “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ” คัลเวอร์สันยิ้ม เขาเป็นเจ้าหน้าที่ แอฟริกันอเมริกันเพียงคนเดียวในแผนกคดีอาญา ที่จริงคือ เพียงหนึ่งเดียวในกองก�ำลังต�ำรวจเมืองคองคอร์ดด้วยซ�้ำ และ ในบางครั้งได้รับการเรียกขานอย่างรักใคร่ว่า “ชายผิวด�ำเพียง หนึง่ เดียวในคองคอร์ด” แม้วา่ กันตามข้อเท็จจริงแล้วจะไม่ใช่กต็ าม “ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะอ่านข้าม” แมคกัลลีกล่าว พลางตบบ่า แอนเดรียสเป็นการปลอบใจ “นักวิทยาศาสตร์กำ� ลัง… ข้าม ข้าม… ความเห็นที่ขัดแย้งบางเรื่อง ในตอนนี้ได้เห็นตรงกันโดยทั่วไป ในขณะที่ทาง... ข้าม ข้าม ข้าม เอาตรงนี้ก็แล้วกัน ตามวันที่ ก�ำหนดในเดือนเมษายน ซึ่งจะเหลืออีกเพียงห้าเดือนครึ่งก่อน การชน ชุดต�ำแหน่งของค่าเดคลิเนชันและค่าไรท์แอสเซนชัน จะได้รับการท�ำแผนที่เพื่อก�ำหนดต�ำแหน่งที่ชัดเจนบนผิวโลก 34
ที่ไมอาจะตกกระทบ ด้วยความแม่นย�ำในระยะไม่เกินยี่สิบสี่ กิโลเมตร” แมคกัลลีลดเสียงลงเล็กน้อยในตอนจบ น�้ำเสียงทุ้มต�่ำ ค่อยอ่อนลง แล้วเขาก็ผวิ ปากออกมาอย่างแผ่วเบาและยาวนาน “ยี่สิบสี่กิโลเมตร” ความเงียบเข้าครอบง�ำ ตามมาด้วยเสียงแคร้งเบาๆ จาก เครือ่ งท�ำความร้อน แอนเดรียสยืนอยูท่ โี่ ต๊ะท�ำงานของแมคกัลลี ก้มมองหนังสือพิมพ์ สองมือก�ำแน่นอยู่ขา้ งล�ำตัว คัลเวอร์สนั อยู่ ที่มุมสบายของเขา หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเริ่มลากเส้นยาวลงบน แผ่นกระดาษ ผมพับสมุดสีฟ้าเก็บ เอนหลัง ตามองฝ้าเพดาน จ้องต�ำแหน่งใกล้กับโคมไฟที่มีขอบเป็นลอนตรงกลางห้อง “อืม ใจความส�ำคัญก็มีอยู่เพียงเท่านี้ ท่านผู้มีเกือก” แมคกัลลีกลับมาแผดเสียงต่อ ปิดหน้าหนังสือพิมพ์ “จากนั้นก็ เข้าสู่เรื่องความเห็นตอบโต้และอื่นๆ” “ตอบโต้หรือ” แอนเดรียสโวยวาย สะบัดมืออย่างโมโห ไปทางหนังสือพิมพ์ “ความเห็นท�ำนองไหนกัน” “แบบว่า นายกรัฐมนตรีแคนาดาพูดว่า เออ หวังว่ามันจะ ตกที่เมืองจีนนะ” แมคกัลลีเล่ากลั้วหัวเราะ “ประธานาธิบดีจีน ก็เลยสวนกลับไปว่า ‘ฟังนะ แคนาดา ไม่ได้จะหาเรื่องหรืออะไร แต่เราขอมองต่างมุม’ ก็ว่ากันไป” แอนเดรียสค�ำรามอย่างหัวเสีย ผมเฝ้าดูเหตุการณ์ทงั้ หมด ที่เกิดขึ้น จะว่ามองก็ไม่เชิง ที่จริงผมก�ำลังใช้ความคิด เพ่งมอง ไปยั ง โคมไฟ ชายคนหนึ่ ง เดิ น เข้ า ไปในแมคโดนั ล ด์ ก ลางดึ ก แล้วแขวนคอตายในห้องน�้ำคนพิการ ชายคนหนึ่งเดินเข้าไปใน แมคโดนัลด์กลางดึก... 35
คัลเวอร์สันยกกระดาษของเขาขึ้นมาด้วยท่าทางจริงจัง บนนั้นขีดเป็นตารางง่ายๆ ขนาดใหญ่ ประกอบด้วยแกน X และแกน Y “เปิดโต๊ะแทงอุกกาบาตของกรมต�ำรวจเมืองคองคอร์ด แล้ว” เขาประกาศหน้าตาเฉย “เร่เข้ามา” ผมชอบนักสืบคัลเวอร์สัน ผมชอบที่เขายังคงแต่งตัว เหมาะสมกับต�ำแหน่ง วันนี้เขาสวมชุดสูทสามชิ้น ผูกเนกไท ผ้าเนื้อมัน กระเป๋าเสื้อนอกเหน็บผ้าเช็ดหน้าเข้าชุดกับเนกไท ถึ ง ตอนนี้ ค นส่ ว นใหญ่ ต ่ า งปล่ อ ยเนื้ อ ปล่ อ ยตั ว ตามสบาย ยกตัวอย่าง แอนเดรียสวันนีส้ วมเสือ้ ยืดแขนยาวและกางเกงยีนส์ หลวมๆ ส่ ว นแมคกั ล ลี ส วมเสื้ อ กี ฬ าแขนยาวที ม วอชิ ง ตั น เรดสกินส์ “ไหนๆ ก็จะต้องตาย” คัลเวอร์สันสรุป “ก็ขอกินค่าขนม จากพี่น้องสายตรวจสักหน่อยก็แล้วกัน” “ใช่ แต่ว่า” แอนเดรียสถามพลางหันรีหันขวาง “แล้วเรา จะทายถูกได้ยังไงล่ะ” “ทายถูกบ้านแกสิ” แมคกัลลีฟาดแอนเดรียสด้วยม้วน หนังสือพิมพ์ มอนิเตอร์ “น่าจะถามว่าแล้วเราจะเก็บเงินกัน ได้อย่างไรมากกว่า” “ฉันขอแทงก่อน” คัลเวอร์สันบอก “ฉันแทงมหาสมุทร แอตแลนติก ร้อยเหรียญถ้วน” “สี่สิบเหรียญที่ฝรั่งเศส” แมคกัลลีพูด พลางค้นกระเป๋า สตางค์ “แม่งกวนตีนทั้งประเทศ ต้องโดนเสียบ้าง” คัลเวอร์สนั เดินเอาตารางมาทีม่ มุ ห้องของผม วางบนโต๊ะ “แล้วนายล่ะ อิคาบอด เครน แห่งสลีปปี้ฮาโลว์ นายว่ายังไง” 36
“เอ่อ” ผมพูดลอยๆ ก�ำลังนึกถึงรอยแผลที่ใต้ดวงตาของ ผู้ตาย มีคนต่อยปีเตอร์ เซลล์ ที่ใบหน้าอย่างแรง เมื่อเร็วๆ นี้ เมื่อสักสองสัปดาห์ที่แล้ว หรือไม่ก็สามสัปดาห์ หมอเฟนตัน ต้องบอกผมได้แน่ คัลเวอร์สันก�ำลังรออยู่ เลิกคิ้วรอลุ้น “นักสืบพาเลซ” “พูดยากนะ ว่าแต่ พวกนายซื้อเข็มขัดกันที่ไหนบ้าง” “เข็มขัดน่ะหรือ” แอนเดรียสก้มลงไปมองที่เอว จากนั้น เงยหน้าขึ้นมา ราวกับว่ามันเป็นค�ำถามหลอก “ฉันใส่สายเอี๊ยม ดึงกางเกง” “ร้านชื่อฮัมฟรีย์” คัลเวอร์สันบอก “ในแมนเชสเตอร์” “แองเจลาซื้อเข็มขัดให้ฉัน” แมคกัลลีพลิกหนังสือพิมพ์ ต่อไปยังหน้ากีฬา เอนหลัง เอาเท้าขึ้นพาดโต๊ะ “พล่ามอะไรของ นายอยู่วะ พาเลซ” “ผมก�ำลังท�ำคดีนี้อยู่” ผมอธิบาย ทุกคนหันกลับมามอง หน้าผม “ศพที่เราเจอเมื่อเช้านี้ ที่แมคโดนัลด์” “นึกว่าแขวนคอตายซะอีก” แมคกัลลีกล่าว “เราเรียกมันว่าการตายที่น่าสงสัย ณ ตอนนี้” “เราไหน” คัลเวอร์สันย้อน ยิ้มหยั่งเชิง แอนเดรียสยังคง อยู่ที่โต๊ะท�ำงานของแมคกัลลี จับจ้องหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ มือหนึ่งกุมหน้าผาก “วัสดุใช้ผูกในคดีนี้คือเข็มขัดสีด�ำ แพงหรู หัวเข็มขัดสลัก เอาไว้ว่า ‘B&R’” “เบลค์แนป แอนด์ โรส” คัลเวอร์สนั บอก “เดีย๋ วนะ ตอนนี้ นายก�ำลังท�ำคดีนี้เป็นคดีฆาตกรรมงั้นหรือ ตรงนั้นพลุกพล่าน เกินกว่าจะฆ่ากันนะ” 37
“เบลค์แนป แอนด์ โรส ใช่เลย” ผมเอ่ย “ลองคิดดูนะ ของอย่างอื่นทุกชิ้นที่เหยื่อสวมใส่ไม่มีค่าพอจะพูดถึงด้วยซ�้ำ สู ท สี แ ทนกระจอกๆ เชิ้ ต โทรมๆ มี ค ราบด่ า งดวงตรงรั ก แร้ ถุงเท้าไม่เข้าคู่กัน และเขาสวมเข็มขัดด้วย เข็มขัดสีน�้ำตาล ราคาถูก แต่วัสดุใช้ผูกเป็นหนังแท้ ตัดเย็บด้วยมือ” “อาจเป็นได้ว่า” คัลเวอร์สันกล่าว “เขาไปที่บีแอนด์อาร์ แล้วซื้อเข็มขัดหรูให้ตัวเองไว้ใช้ฆ่าตัวตาย” “นั่นแหละใช่เลย” แมคกัลลีพูดแทรก พลิกเปลี่ยนหน้า “จริงหรือ” ผมยืนขึ้น “มันยังไงๆ อยู่ ผมคิดจะแขวนคอ ตาย ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ใส่สูทไปท�ำงาน อาจจะมีเข็มขัด หลายเส้น แล้วท�ำไมผมจะต้องขับรถยี่สิบนาทีไปร้านเสื้อผ้าชาย มีระดับทีแ่ มนช์ เพือ่ ซือ้ เข็มขัดพิเศษส�ำหรับฆ่าตัวตายโดยเฉพาะ ด้วยล่ะ” ตอนนี้ผมเดินกลับไปกลับมา โน้มตัวไปข้างหน้า เดินวน อยูห่ น้าโต๊ะท�ำงาน เอามือลูบหนวด “ท�ำไมถึงไม่ใช้เข็มขัดสักเส้น จากที่มีอยู่แล้วตั้งเยอะ” “ใครจะไปรู้” คัลเวอร์สันตอบ “และทีส่ ำ� คัญยิง่ กว่านัน้ ” แมคกัลลีเสริม ขณะทีก่ ำ� ลังหาว “ไม่มีใครอยากรู้หรอก” “ก็ใช่” ผมพูดในขณะที่ทิ้งตัวกลับลงไปในเก้าอี้ หยิบสมุด สีฟ้าขึ้นมาอีก “จริงอย่างนายว่า” “นายนีม่ นั เหมือนมนุษย์ตา่ งดาวเลย พาเลซ รูต้ วั บ้างไหม” แมคกัลลีพูด จากนั้นเขาก็ขย�ำหน้ากีฬาเป็นก้อนกลมแล้วปา โดนหัวผมอย่างจัง “มาจากดาวอื่นหรือไงวะ” 38
เกี่ยวกับผู้แปล
สุวิชชา จันทร กุลรี า้ นกาแฟผูต้ กหลุมรักการอ่านจากการพลัดหลงเข้าไป ยังเมืองในตู้เสื้อผ้าเมื่อตอนประถมสอง เกิดที่กรุงเทพฯ เรียน ภาษาญี่ปุ่นที่เอแบค เคยท�ำงานด้านไอทีมายี่สิบปีแต่ปัจจุบันนี้ วางมือแล้ว เลี้ยงแมวสามตัวชื่อ มะหมี มูมู่ และเมอร์รี
คุยกับเขาบ้างก็ได้ทางทวิตเตอร์ @meekob
TH E L A ST PO L I CEM AN เบน เอช วิ น เทอร์ส เขี ย น สุ วิ ช ชำ จั น ทร แปล บรรณำธิกำรเล่ม ภาณุ บุรุษรัตนพันธุ์ ออกแบบปก wrongdesign พิสูจน์อักษร ธนิทาน พานาริม หนังสือในชุด Fiction พิมพ์ครั้งแรก ตุลาคม 2559 ราคา 375 บาท เลขมำตรฐำนสำกลประจ�ำหนังสือ 978-616-327-177-8 THE LAST POLICEMAN Copyright ©2012 by Ben H. Winters Published in Thai language by arrangement with Quirk Books through Tuttle-Mori Agency Co., Ltd
ข้อมูลบรรณำนุกรม ของส�ำนักหอสมุดแห่งชำติ วินเทอร์ส, เบน เอช THE LAST POLICEMAN. -- กรุงเทพฯ : อะบุ๊ก, 2559. 408 หน้า. 1. นวนิยายอเมริกัน. I. สุวิชชา จันทร, ผู้แปล. II. ชื่อเรื่อง. 813.54 ISBN 978-616-327-177-8
จัดพิมพ์โดย ส�ำนักพิมพ์ ในเครือ บริษัท เดย์ โพเอทส์ จ�ำกัด เลขที่ 33 ซอยศูนย์วิจัย 4 แขวงบางกะปิ เขตห้วยขวาง กรุงเทพฯ 10310 โทรศัพท์ 0-2716-6900-4 ต่อ 308, 309 โทรสำร 0-2718-0690
แยกสีและพิมพ์ บริษัท โรงพิมพ์อักษรสัมพันธ์ (1987) จ�ากัด โทรศัพท์ 0-2428-7500
จัดจ�ำหน่ำย บริษัท ซีเอ็ดยูเคชั่น จ�ากัด (มหาชน) เลขที่ 1858/87-90 ถนนบางนา-ตราด แขวงบางนา เขตบางนา กรุงเทพฯ 10260 โทรศัพท์ 0-2739-8000 โทรสำร 0-2751-5999
สำ�นักพิมพ์อะบุ๊ก
บริษัท เดย์ โพเอทส์ จำ�กัด
บรรณาธิการที่ปรึกษา วงศ์ทนง ชัยณรงค์สิงห์ บรรณาธิการบริหาร ภูมิชาย บุญสินสุข ผู้จัดการสำ�นักพิมพ์ สุรเกตุ เรืองแสงระวี ผู้จัดการฝ่ายการตลาด วิไลลักษณ์ โพธิ์ตระกูล ผู้ช่วยผู้จัดการสำ�นักพิมพ์ อธิษฐาน กาญจนะพงศ์ บรรณาธิการ นทธัญ แสงไชย ศิลปกรรม พิชญ์สินี บุญมั่นพิพัฒน์ นันทิยา ฤทธาภัย ออกแบบรูปเล่ม ชลธิชา จารุสุวรรณวงค์ กองบรรณาธิการ พีรพิชญ์ ฉั่วสมบูรณ์ ส่งเสริมการตลาดและประชาสัมพันธ์ เชษฐพงศ์ ชูประดิษฐ์ ชลธร จารุสุวรรณวงค์ เลขานุการ ปวริศา ตั้งตุลานนท์
ที่ปรึกษา สุรพงษ์ เตรียมชาญชัย นิติพัฒน์ สุขสวย ผู้ช่วยผู้จัดการ ณัฐธยาน์ อึ้งตระกูลนิธิศ ธุรการ ณัฐรดา ตระกูลสม ผู้จัดการฝ่ายขายออนไลน์ พิมพ์นารา มีฤทธิ์ ลักษณ์นารา พักตร์เพียงจันทร์ ผู้จัดการฝ่ายดิจิทัลคอนเทนต์ วิมลพร รัชตกนก ศิลปกรรมสื่อออนไลน์ เทียนจรัส วงศ์พิเศษกุล ลูกค้าสัมพันธ์ อภิสิทธิ์ หรรษาภิรมย์โชค เว็บมาสเตอร์ จุฬชาติ รักษ์ใหญ่
ในกรณีที่หนังสือชำ�รุดหรือเข้าเล่มสลับหน้า กรุณาส่งหนังสือเล่มนั้นมาตามที่อยู่สำ�นักพิมพ์ สำ�นักพิมพ์อะบุ๊กยินดีเปลี่ยนเล่มใหม่ให้ โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น