Heb jij ook een ‘Dell’?

Bij Defensie heerst de trend dat, bovenop de functies in cumul, militairen meer en meer taken op zich nemen en daardoor verdoezelen dat er capaciteiten en diensten verdwenen zijn die noodzakelijk zijn voor het uitoefenen van hun job. Het individu staat overal alleen voor. En, als hij zich vergist, dan is het zeker zijn schuld!

Onlangs kreeg Jonas goed nieuws: hij krijgt een gloednieuwe laptop van het merk Dell, met een mooi 24-duims bureauscherm en extra toetsenbord, luidsprekers, een headset met micro, een muis en een toetsenbordplateau. Zijn ‘loanfi le’ (uitleenfi che) bevat de ontvangen items met de respectievelijke bedragen. En dan, verrassing! Alle verpakkingsmateriaal, zowel karton als plastic, staat in het document opgesomd tegen een forfaitaire waarde van € 250,-.

Stomverbaasd vraagt Jonas aan z’n store manager naar de reden van dit ongebruikelijke en onverwachte vakje. Het antwoord is laconiek en fatalistisch: 'Daar het materiaal in leasing is moet het over vijf jaar terug in z’n originele verpakking. U moet het materiaal in z’n verpakking teruggeven. Anders betaalt u een boete.'

Kartonnen dozen…

Aangezien hij de uiteindelijke gebruiker is en z’n eenheid niet over de nodige ruimte beschikt om ze vijf jaar lang te bewaren, dient Jonas in te staan voor de opslag van de dozen. In totaal zit hij met zeven kartonnen dozen opgezadeld, met daarbovenop nog bubbelplastiek, gebruiksaanwijzingen en allerlei beschermingsmateriaal. Een aanzienlijk volume wetende dat dergelijk fragiel materieel goed beschermd wordt verpakt.

U moet het materiaal in z’n verpakking teruggeven. Anders betaalt u een boete.

'De grootste doos meet 65x45x50 cm. Ik kan de kleine dozen in de grote stoppen, maar ze vouwen is geen optie', klaagt Jonas. Daarbij komt nog dat ons lid meerdere “informaticakits” zal krijgen en bijgevolg meerdere verpakkingen. Ons lid weigert echter de uitleenfi che te ondertekenen, waarmee hij duidelijk maakt dat hij de verantwoordelijkheid voor de kartonnen dozen niet wil dragen.

En wat nu?

Defensie heeft er dus voor gekozen haar personeel te verplichten de verpakkingen van materieel dat ze zelf voor hem besteld heeft bij te houden. Dit forfaitair bedrag van € 250,- is tevens een stok achter de deur voor de gebruikers van het materieel. Toch duur voor enkele dozen! Onduidelijkheid heerst ook over de ‘boete’ in geval van verlies van een onderdeel van de verpakking. Gelden de € 250,- voor alle kartons of voor een deel ervan? De gewoontes van de burgerfi rma’s boezemen soms schrik in en we kunnen aannemen dat in het geval van militairen zoals Jonas, Dell het totaal eist voor een fractie.

Is het trouwens niet de verantwoordelijkheid van Defensie, die contractueel gebonden is aan de burgerfi rma’s, om die taak op zich te 

nemen? We kunnen ons afvragen of het leger niet voor de gemakkelijkste oplossing heeft gekozen om het ILIAS-systeem en zijn materieelbeheerders te ontlasten, door haar personeel met enkele ‘prullen’ (in haar ogen) op te zadelen waarin ze noch tijd, geld of ruimte wil steken, maar die het ongenoegen bij de militairen nog meer op de spits drijven. Alles op de schouders van de enkeling schuiven en hem met sancties ‘bedreigen’ is geen goed idee. De militair moet zijn werk kunnen doen, zijn opdracht kunnen vervullen zonder zijn tijd te verdoen aan taken waar hij zich eigenlijk niet zou moeten over bekommeren. 

Waterschade en muizenkeutels

Laten we het eens over opslagruimte hebben. 'Ik ben niet verplicht de kartonnen dozen bij mij thuis te bewaren. Maar ondanks het verbouwingswerk, sijpelt het water binnen in de kazerne. Zwarte korreltjes op de grond en op de rekken duiden erop dat muizen vrolijk ronddartelen in onze lokalen.

We kunnen ons afvragen of het leger niet voor de gemakkelijkste oplossing heeft gekozen.

Denkt u nu echt dat de kartons van dergelijke opslagomstandigheden houden? Na die vijf jaar zal ik de kartons die niet droog en buiten bereik van ongedierte bewaard zijn moeten betalen? Nee, bedankt!', benadrukt Jonas. Een categorieke weigering aan de hiërarchie, één die ongetwijfeld bij nog een aantal militairen navolging zou kunnen krijgen. Geen handtekening, geen materieel: Jonas zit zonder informaticagerief want hij heeft zijn vorige al teruggegeven. Een nogal vervelende en onverwachte situatie voor zijn hiërarchie die het gewoon is dat haar personeel op alles 'ja' zegt.

We kunnen ons dan dezelfde vraag stellen over andere aspecten van het materieel besteld door het leger: moet elke gebruiker het karton en plastic van zijn/haar uitrusting thuis opslaan? Zijn er niet genoeg gezonde lokalen en loodsen om die dozen, kratten, paletten en andere containers te huisvesten? Onttrekt het leger zich in deze situatie niet aan zijn verantwoordelijkheden? Is er hier geen sprake van ontvluchten en afschuiven?

De militaire vakbond ACMP-CGPM heeft de materieelbeheerder over deze problematiek aangesproken. We hopen de oplossing ergens in de kartonnen dozen van de DG MR te vinden. Als er geen oplossing komt, zal de ACMP-CGPM zich aan de zijde scharen van de leden die met een dergelijke toestand te maken krijgen.

Jonas is de fictieve schuilnaam van een militair die geweigerd heeft zijn ‘loanfile’ te ondertekenen. 