Mała syrenka
D
aleko w morzu woda jest tak niebieska jak p∏atki najpi´kniejszych chabrów i tak przezroczysta jak najczystsze szk∏o, ale bardzo g∏´boka, tak g∏´boka, ˝e ˝adna kotwica nie si´ga tam dna; wiele wie˝ koÊcielnych trzeba by postawiç jednà na drugiej, by si´gnàç z dna na powierzchni´. Tam w∏aÊnie ˝yjà mieszkaƒcy morza. Nie nale˝y jednak sàdziç, ˝e jest tam tylko nagie, bia∏e, piaszczyste dno — nie, rosnà na nim najdziwniejsze drzewa i roÊliny o tak gi´tkich p´dach i liÊciach, ˝e przy najmniejszym ruchu wody poruszajà si´, jakby by∏y ˝ywe. Pomi´dzy ga∏´ziami przemykajà ma∏e i du˝e ryby, tak jak u nas w powietrzu ptaki. W najg∏´bszym miejscu le˝y zamek króla mórz, jego mury sà z koralu, wysokie, spiczaste okna z najczystszego bursztynu, a dach z muszli, które zamykajà si´ i otwierajà w rytm falowania wody; wyglàda to cudownie, bo w ka˝dej le˝à lÊniàce per∏y; ju˝ choç jedna by∏aby wspania∏ym klejnotem w królewskiej koronie. Mieszkajàcy tam król mórz od wielu lat by∏ wdowcem, dom prowadzi∏a mu jego stara matka; by∏a màdrà kobietà, lecz dumnà ze swojego urodzenia, dlatego nosi∏a na ogonie dwanaÊcie ostryg, a innym dobrze urodzonym wolno by∏o nosiç tylko szeÊç. Zas∏ugiwa∏a jednak na wiele pochwa∏, zw∏aszcza za to, ˝e bardzo kocha∏a swoje ma∏e wnuczki, morskie ksi´˝niczki. By∏o ich szeÊç, wszystkie Êliczne, ale najpi´k-
niejsza by∏a najm∏odsza. Skór´ mia∏a czystà i delikatnà jak p∏atek ró˝y, oczy b∏´kitne jak najg∏´bsze jezioro, ale tak jak siostry nie mia∏a stóp, jej cia∏o koƒczy∏o si´ rybim ogonem. Ca∏ymi dniami mog∏y ksi´˝niczki bawiç si´ w zamku, w wielkich salach, gdzie ze Êcian wyrasta∏y ˝ywe kwiaty. Otwierano wielkie bursztynowe okna i przyp∏ywa∏y do nich ryby, tak jak u nas przez otwarte okna wlatujà jaskó∏ki; ryby podp∏ywa∏y wprost do ma∏ych ksi´˝niczek, jad∏y im z ràk i pozwala∏y si´ g∏askaç. Do zamku przylega∏ wielki ogród z ognistoczerwonymi i granatowymi drzewami, owoce po∏yskiwa∏y jak z∏oto, a kwiaty jak p∏omienie ognia, bo bez przerwy porusza∏y ∏odygami i liÊçmi. Ziemia to by∏ najdelikatniejszy piasek, tylko ˝e b∏´kitny, jak p∏onàca siarka. Na tym wszystkim k∏ad∏a si´ przedziwna b∏´kitna ∏una. Zdawa∏o si´, ˝e nie jest si´ na dnie oceanu, ale wysoko w powietrzu i widzi si´ nad sobà i pod sobà niebo. Kiedy woda by∏a nieruchoma, mo˝na by∏o dostrzec s∏oƒce; przypomina∏o purpurowy kwiat, z którego korony wyp∏ywa∏o ca∏e to Êwiat∏o. Ka˝da z ksi´˝niczek mia∏a w ogrodzie w∏asny kawa∏eczek ziemi, który mog∏a uprawiaç i sadziç roÊliny, jakie zechce; jedna nada∏a swojemu kszta∏t wieloryba, innej bardziej si´ podoba∏o, by jej grzàdka przypomina∏a ma∏à syrenk´, a najm∏odszej mia∏a kszta∏t okràg∏y, ca∏-
kiem jak s∏oƒce, i kwiaty na niej ros∏y tylko jak ono czerwone. Najm∏odsza ksi´˝niczka by∏a dziwnym dzieckiem, cichym i zamyÊlonym, i podczas gdy pozosta∏e siostry ozdabia∏y swoje grzàdki najdziwniejszymi przedmiotami wydobytymi z wyrzuconych przez morze statków, jej, poza czerwonymi kwiatami, przypominajàcymi s∏oƒce tam, wysoko, wystarcza∏ cudowny marmurowy posàg pi´knego ch∏opca, wykuty w bia∏ym, czystym kamieniu, który dosta∏ si´ na dno morza z zatopionego statku. Przy posàgu ksi´˝niczka posadzi∏a czerwonà p∏aczàcà wierzb´, która ros∏a wspaniale i swoimi ga∏´ziami sp∏ywa∏a na niego z góry ku b∏´kitnemu piaszczystemu dnu, gdzie ich cienie zdawa∏y si´ fioletowe i porusza∏y si´ tak samo jak ga∏´zie; wyglàda∏o to, jakby ga∏´zie drzewa i jego korzenie bawi∏y si´ w ca∏owanie. Najwi´kszà przyjemnoÊcià dla ksi´˝niczki by∏o s∏uchanie opowieÊci o Êwiecie ludzi, tam, na górze; babka musia∏a opowiadaç wszystko, co wiedzia∏a o statkach i o miastach, o ludziach i zwierz´tach. Szczególnie cudowne wydawa∏o jej si´ to, ˝e na ziemi pachnà kwiaty — te na dnie morza nie pachnia∏y — i ˝e lasy sà zielone, a ryby, które widaç wÊród ga∏´zi, umiejà Êpiewaç tak g∏oÊno i cudownie, ˝e a˝ serce roÊnie; babka rybami nazywa∏a ptaszki, bo w przeciwnym razie ksi´˝niczki by nie zrozumia∏y, o czym mówi, nigdy przecie˝ nie widzia∏y ptaka. — Ka˝da z was, gdy skoƒczy pi´tnaÊcie lat — powiedzia∏a babka — b´dzie mog∏a wynurzyç si´ z morza, siedzieç w Êwietle ksi´˝yca na wydmach i patrzeç na przep∏ywajàce wielkie statki, zobaczy lasy i miasta.