Iedere student schrijft in het eerste jaar een essay over wat zij denken dat professioneel gedrag is. Dit is een ingekort voorbeeld van zo’n essay.
Essay-opdracht ‘Goede dokters?’
HORKEN, HARKEN EN HURKEN Kun je als eerstejaars geneeskundestudent een oordeel vellen over het professionele gedrag van ervaren medici? Op het eerste gezicht lijkt dat aanmatigend – alsof de beste stuurlui in de collegebanken zitten. Aan de andere kant zie je met een onbevangen blik wél zaken die doorgewinterde dokters niet meer zien. In het AMC toetst men binnen het vernieuwde curriculum het professionele gedrag van studenten. Medische feitenkennis alléén volstaat niet, goede dokters moeten daarnaast ook andere skills hebben – waaronder sociale en communicatieve. ‘AMC weert voortaan horken’, zo kopten de kranten al snel toen deze plannen bekend werden. Eerlijk gezegd verbaas ik me in die tijd een beetje over alle rumoer rond deze primeur. ‘Goeie artsen beschikken toch per definitie over dat soort vaardigheden?’, denk ik stilletjes. Naïef misschien, want ook ik ken de verhalen over chirurgen met scherpe scalpels en botte omgangsvormen. Maar zelf heb ik tot dan toe eigenlijk louter positieve ervaringen met artsen. Zonder uitzondering weten ze bevlogen te vertellen over hun vak, hun fascinatie, hun onderzoek én over hun passie voor patiënten. Hoezo horken? Valkuil Sinds augustus heb ik als student in het AMC wel enkele medische harken gezien, of in ieder geval artsen met harkerig gedrag. Een voorbeeld is een valkuil waarin sommige AMC-artsen trappen: tijdens klinische colleges lijken ze te denken dat ze bezig zijn met een patiëntenbespreking of een overdracht. Steevast worden formuleringen gebruikt als ‘Patiënt kreeg last van...’, ‘In het bloed van patiënt vonden we...’ en ‘Patiënt kreeg het medicijn...’. Terwijl de patiënt in kwestie, bijvoorbeeld meneer Jansen, op dat moment náást hen zit of ligt in de collegezaal. Persoonlijk vind ik dit erg onpersoonlijk. En zelfs al gebeurt dit onbedoeld, het komt weinig respectvol over richting meneer Jansen. Natuurlijk besef ik dat zo’n klinisch college iets artificieels heeft vergeleken met een regulier consult – zowel voor artsen als patiënten. Maar het minste wat een goede dokter in dit geval zou kunnen doen is mensen bij hun naam blijven noemen. Teveel afstand – figuurlijk, wel te verstaan – lijkt mij voor een patiënt bijzonder onaangenaam. Juiste snaar Gelukkig is bovenstaand voorbeeld een uitzondering. Een goede illustratie van hoe het wél hoort te gaan komt van een oudere kinderarts, die tijdens zijn klinische colleges telkens opnieuw de juiste snaar weet te raken bij patiëntjes en hun ouders. Deze dokter kan uitstekend hurken: hij gaat letterlijk