BIJ EVELYN Partner Evelyn Günther van Günther & Van Grinsven Executive Search interviewt managers uit de branche over hun waarden/normen, werk/privé, uitdagingen/ergernissen en ‘leermomenten’. Deze maand: Piet Dekkers, commercieel directeur Bickery Food Group
H
oe ziet jouw loopbaan eruit? Ik heb mijn BBA in Antwerpen gedaan. Na twee jaar te hebben gewerkt in de grondstoffen, ben ik begonnen bij Storck. Ik heb daar bijna twaalf jaar gezeten. Eerst hoofd verkoop binnendienst, controller Benelux, maar iedere maand dezelfde rapportage, daar raak je wel mee klaar, toen part-time MBA gedaan en overgestapt naar marketing. Na enkele marketing- en salesbanen werd ik directeur Nederland van Storck. Dat heb ik drie jaar gedaan.
Foto: Dirk-Jan van Dijk
Waarom ben je toen weggegaan? Storck trok de touwtjes in Europa strakker aan. Ik werd in mijn vrijheid beperkt en vond het tijd om te vertrekken. Het hoogtepunt was het 25-jarig bestaan. We zijn met alle 30 medewerkers en hun partners vier dagen naar New York gegaan. Na die reis sprak ik een vriend van ons, Jacques Brinkmann, die na zijn tweede Olympisch goud een punt achter zijn hockeycarrière zette. Hij zei tegen mij: ‘Dit is zo’n mooi hoogtepunt, je bent daar klaar, wegwezen.’ Dat zit wel wat in.
Geeft hij jou wel de vrijheid die je zocht? Ja, hij bemoeit zich niet direct met mijn F
o
o
d
P
e
maar worden geen beslissingen genomen. Wij worden door veel fabrikanten benaderd of wij hun merk in Nederland willen verkopen. Tien tot vijftien merken per maand. Serieuze aanbiedingen. Dan zitten wij op de inkoopstoel. Wij kunnen snel beslissen, bij wijze van spreken binnen een uur.
Twaalf jaar Storck en vijf jaar Bicker y. Je lijkt loyaal. Of is het angst om te verkassen? Ik vind dat je het bedrijf nog niet kent als je na anderhalf jaar al weer weggaat. Ik vind het jammer als mensen snel weggaan. Ik denk vaak dat mensen dan te vroeg gaan, voor henzelf en voor het bedrijf. Ik ben loyaal: als het bedrijf bewust voor mij kiest, dan blijf ik. Als ik er tenminste genoeg uitdaging vind…
Wat is je grootste ergernis? Mensen die treuzelen. Gewoon, in een winkel, maar ook binnen je werk: mensen die gewoon geen beslissing kunnen nemen. Als iemand naar mij toe komt met de vraag wat ik ergens van vind, vraag ik altijd ‘wat vind jij er van?’ Ik kan daar niet goed tegen. Eerst even zelf nadenken. Treuzelt de handel ook? Ja. Ik mis daar soms eerlijkheid. Als je vindt dat een bepaald product niet bij de formule past, zeg dat dan gewoon. Bij Deen weten we bijvoorbeeld precies wat we wel of niet hoeven te offreren. Bij anderen duurt het soms heel lang voordat ze besluiten.
Wat wil je hierna? Ik ben nu 42 jaar. Op termijn zou ik Bicker y wel willen overnemen, maar dat zal financieel wat lastig zijn. Een eigen onderneming zou ik wel willen. Als je uit het niks iets wil starten, moet je natuurlijk wel een rotsvast vertrouwen hebben. Mijn vader is voor zichzelf begonnen toen hij 49 was. Ik heb het voorbeeld dat het kan. Hij heeft tot zijn 63e gewerkt. Toen werd het overgenomen door een multinational. Ik heb nog zo’n twintig jaar te werken. Enige vrijheid is mij zeer lief. Een bedrijf leiden op een manier zoals jij dat wil. Snel beslissingen kunnen nemen. Bij veel bedrijven liggen mooie ideeën,
Waarom koos je voor Bicker y Food Group? Ik werd getrokken door Bonne Maman en Jules Destrooper, een nostalgisch gevoel uit België. Op zaterdagmiddag om drie uur had ik een oriënterend gesprek met de oprichter en eigenaar Rembrandt Bikkers. Hij zocht een commercieel directeur die marketing en verkoop aan ging sturen. Het klikte meteen. Ik liep toen om half acht de deur uit.
26
business, de merken. Hij houdt zichzelf vooral bezig met de kerstpakketten - Bicker y is de grootste toeleverancier - en stuurt de organisatie aan van zeventig mensen, we hebben immers ook een eigen magazijn en vrachtwagens. Ik stuur zo’n dertig man aan, marketing en verkoop.
r
s
o
n
a
l
i
t
y
j
u
l
i
/
a
u
g
u
s
Ik dacht dat inkopers juist vrij direct zijn, op het botte af zelfs. Toch kunnen sommigen heel beleefd zijn en daardoor terughoudend bij een negatief besluit, soms is het ook gebrek aan beslissingsbevoegdheid of juist angst voor de gevolgen van het besluit. Sommigen zijn inderdaad heel bot, anderen nemen het hele pakket in ontvangst, maar komen niet met een antwoord. t
u
s
2
0
0 5
Erasmusketiers Wie zijn jullie concurrenten? Wij zijn de enige onafhankelijke distributeur. Je hebt verder Boas, maar dat is een onderdeel van Wessanen, Pietercil en enkele zoetwarenbedrijven. Als wij voor een merk kiezen, willen wij geen vergelijkbaar product binnen een segment. Uitzondering bij ons zijn de dranken, met Capri-Sonne, Maaza, Energade, Punica en Orangina. Ze mogen binnen het segment niet met elkaar concurreren. Onze meest recente aanwinsten zijn Dole en Orangina. Dat heeft tien jaar bij Vrumona gezeten.
L eo Kivits, Marcel van Aalst en Laurens Sloot van het Erasmus Food Management Instituut wisselen elkaar af als columnist. Deze maand Marcel van Aalst. Reacties: mvanaalst@few.eur.nl.
ZO LEK ALS EEN MANDJE I
Wat drijft jou voort? Bicker y bij de handel op de kaart zetten, met sterke nichemerken. Dan word je als volwaardige partner gezien. Er is nog een flink aantal merken die nog niet in Nederland worden verkocht. Na vijf jaar kom ik nog steeds dingen tegen die nieuw zijn voor mij.
n het juninummer van FoodPersonality was de Consumentenbond na lang aandringen dan toch bereid om te reageren op alle, ook in deze column, geuite bezwaren. Maar in plaats van zich open op te stellen en enige zelfreflectie te tonen, maakt de Consumentenbond bij monde van directeur Felix Cohen en hoofd prijsonderzoek Leon Stravers op een hautaine manier duidelijk dat zij zich weinig tot niets aantrekt van alle kritische geluiden. Maar om iets met kritiek te kunnen doen, zul je hem wel eerst moeten begrijpen. En helaas gaat het daar mis.
Hoe is jouw balans werk/privé? Goed. Ik breng de kinderen twee á drie keer per week naar school. Om half negen breng ik ze weg. Dan ben ik om negen uur binnen. Ik ben om half zeven, zeven uur weer thuis. Ik heb geen reistijd. Als ik eens een keer ’s ochtends om half negen in Amsterdam moet zijn, denk ik: iedereen die dat doet is stapelgek.
Cohen en zijn manschappen hebben het ‘onderzocht’: er is geen bewijs dat retailers de prijsmetingen van de Consumentenbond manipuleren met voorkennis over wanneer er waar en wat wordt gemeten. De enige manier om telkens als goedkoopste supermarkt uit de bus te komen is, volgens Cohen en Stravers, om de prijzen van alle 500 goed vergelijkbare, bijna overal in Nederland verkrijgbare A-merkartikelen waaruit het mandje periodiek wordt samengesteld stelselmatig laag te houden. Met die opmerking raken zij één van de kernpunten van alle kritiek. Het is alleen pijnlijk dat ze dat zelf niet in de gaten hebben. De prijsmetingen van de bond hebben namelijk een marktverstorende werking, omdat de 500 A-merkartikelen op de min of meer vaste lijst van de bond worden geconfronteerd met een onevenredig hoge prijsdruk. Een prijsdruk die niet verklaard kan worden door zaken als een mindere kwaliteit of een gebrek aan onderscheidend vermogen, maar die enkel en alleen wordt veroorzaakt doordat het artikel ‘toevallig’ deel uitmaakt van het mandje. Uiteraard zijn merkartikelfabrikanten niet blij als hun doorgaans kostbare en zorgvuldig uitgestippelde marketing- en innovatiebeleid door een (te) lage prijsstelling wordt ondermijnd. Daarnaast zullen retailers bij die fabrikanten aankloppen om toch nog eens kritisch naar de inkoopprijs te kijken, waardoor niet alleen de effectiviteit, maar ook de omvang van het marketing- en innovatiebudget onder druk komt te staan. Allemaal door dat mandje. Een situatie waar ook de consument op lange termijn niet bij gebaat is. Dat zou ook oud-marketing manager Cohen moeten begrijpen.
Werkt je vrouw nog? Ja. Ze heeft jaren bij Douwe Egberts gewerkt, in de marketing. Nu zit ze in een geur-en smaakpanel bij IFF, part-time. Dat komt prima uit met de opvoeding van onze kinderen. Een bewuste keuze die ik zeer in haar waardeer. Wat is je zwakste punt? Wat een rotvraag. Ik kan er niet goed tegen als ik mensen het vertrouwen geef iets te doen en dat ik er later achter kom dat ze daar niet mee om kunnen gaan. Dus: te snel van mensen denken dat ze op dezelfde manier met dingen omgaan als ik. Ik geef graag vrijheid, maar mijn zwakte is dat ik daar zelf aan moet blijven wennen.
F
o
o
d
P
e
Nadat mijn spreekwoordelijke klomp brak bij Stravers’ opmerking dat de bond actieprijzen ‘gewoon’ meeneemt in de prijsmetingen, las ik toch ook nog iets positiefs. De eenzijdige focus op prijzen zal verdwijnen, roepen Cohen en Stravers in koor. Binnenkort zullen ook serviceen kwaliteitsaspecten van supermarkten worden gepubliceerd. Maar op de vraag hoe de bond dat gaat meten, antwoordt Cohen: “Dat zeg ik niet.” Wat ontzettend flauw van een organisatie die nog niet zo gek lang geleden supermarktorganisaties die consumenten geen 100% inzicht in de productieketen geven, à la minute op een zwarte lijst dreigde te plaatsen. En laten we wel zijn: zo moeilijk is het toch ook allemaal niet! Eén telefoontje naar Dongen en even aan Joop Holla vragen of je een mooi overzicht uit het GfK Kerst- of Zomerrapport mag publiceren en klaar is Kees.
r
s
o
n
a
l
i
t
y
j
u
l
i
/
a
u
g
u
s
t
u
Maar ook met een focus op kwaliteit en service blijft het mandje de markt verstoren. Uit het interview blijkt dat de bond de eigen achterban als lakmoesproef hanteert: als die de prijsmeting accepteert, dan is het goed. En Cohen heeft nog nooit van één van zijn 600.000 leden te horen gekregen dat de prijsmetingen niet kloppen. Dat kan twee dingen betekenen: of consumenten nemen de bond na alle recente miskleunen en daarop volgende rectificaties inmiddels (ook) met een korreltje zout; of ze hebben een rotsvast, bijna blind vertrouwen in hun bond. Ik vrees dat het laatste het geval is. Uit EFMI-onderzoek in 2003 blijkt dat meer dan 90% van de Nederlandse boodschappers (waaronder ook veel niet-leden) de Consumentenbond als een betrouwbare organisatie ziet die voor hun belangen opkomt. Het zal u niet verbazen dat ik van mening ben dat de werkelijkheid bij de perceptie achterblijft. Net als een dure supermarkt met een ‘goedkoop’ prijsimago, balanceert de Consumentenbond in mijn ogen op een wankele evenwichtsbalk. Als de bond daar niet van af wil tuimelen, zal ze om te beginnen de opzet en de consequenties van de prijsmetingen eindelijk eens echt serieus moeten overdenken. Dan zal de bond tot de conclusie komen dat die metingen momenteel zeker geen ‘beste koop’ zijn. Maar dat zullen we wel niet teruglezen in de Consumentengids! s
2
0
0 5
27