Cd's geen somber eerbetoon; Brecker heeft er een vitaal en springlevend album van gemaakt. Hij eindigt met de blues: het geestige Musician’s Ol’ Lady Dues Blues. Coen de Jonge
Paul Carrack
Camiel/Magda Mendes Finisterra G-REX Music Brazil **** Finistera is een album met vooral mooie akoes tische liedjes, gezongen door de Portugese zangeres Magda Mendes (Luzazul) en een aantal instrumentals. Braziliaanse invloeden uit de bossanova en de choro kenmerken de zeer relaxede en breekbare songs. Ze lijken zo uit Brazilië te komen. De titelsong is een mooie ballade. Voor elektronische klanken is op dit album geen plaats. De nuances in de productie van Ward Veenstra (Nynke Laverman) zijn opvallend, zeker in de instrumentals zoals Fonfon, Brejeiro met subtiel spel op de harp door Astrid Haring. In het experimentele filmische Que Se Não Se Acaba. In het door Braziliaanse percussie gedragen Chuva geven de strijkers van het Prague Philharmonic Orchestra het nummer een klassiek tintje. En er klinkt een Portugees gevoel van saudade in door. Rik van Boeckel
78 JA N UA R I / F E B RUA R I 2 014
Rain Or Shine Go! Entertainment Blue Eyed Soul/Pop *** Niet iedereen is even geporteerd van de muziek van Paul Carrack. Toegegeven, zijn repertoire is over het algemeen behoorlijk slick en doorgaans gedrenkt in een poel van smeltende violen. Maar de zoon van Sheffield heeft wel mooi een handvol klassiekers op zijn naam heeft staan, zoals How Long en Tempted. Voor Rain Or Shine schreef Carrack een aantal songs die in de traditie van de Phillysoul niet zouden misstaan, zoals Stepping Stone en One In A Million. Daarnaast put hij uit het werk van onder meer Ray Charles (Hard Times), Luther Ingram en The Temptations. Rain Or Shine is gemaakt door muzikale vaklui, maar mist het verrassingselement. Dietmar Terpstra
1971 ging de afgelopen jaren nooit voor minder dan honderd dollar van de hand. En dat voor slechts drie tracks, met samen nog geen 27 minuten speelduur. Dit collector’s item is nu op cd heruitgebracht, zonder bonustracks. Voor velen zeer welkom, want aanmerkelijk betaalbaarder. Het wahwahpedaal werd uitgevonden in 1966 en gaf sindsdien extra kleur aan sommig gitaarspel in pop, funk en jazz, waarbij gitarist Melvin Ragin alias Wah Wah Watson er zelfs zijn artiestennaam aan ontleende. De drie aanstekelijke instrumentale jams op dit album laten naast gitaar ook viool met wah wah horen. Producer Jimmy Curtiss riep voor dit album de groep Century Expanded in het leven, dat indertijd echter weinig stof deed opwaaien, ondanks dat psychedelische muziek in die tijd hoogtij vierde. Sjeng Stokkink
Kapok Kapok Challenge Records Modern creative/free/indiejazz **** De drie mannen van het spraakmakende Kapok zijn terug met een gelijknamig album, dat wederom vol staat met sterke zelfgeschreven composities. Het trio (Morris Kliphuis (hoorn), Remco Menting (drums & percussie) en Timon Koomen (gitaar), is door het vele livespel nog beter op elkaar ingespeeld en klinkt als een klok. Kapok is opgenomen in het middeleeuwse kasteel Beverweerd vanwege de inspirerende akoestiek. Opvallend is dat de dromerige lijnen van het debuutalbum Flatlands zijn vervangen door een wat rauwer indierock- en rootsrandje, dat als een rode draad door de plaat loopt. Toch is er een mooie balans tussen meer ingetogen stukken als Arcadia, Earthbound en Abraxas (hoewel de climax bij laatstgenoemde oplost in gitaargeweld met een kakofonie van saxen). Ook is het trio sterk in opzwepend samenspel, met ludieke motieven, meerstemmige melodieën en stuwende en eigenzinnige ritmen, zoals opener Americana, de Afro-groove in Lesotho of het grappige Señior Mysterioso (met een knipoog naar Tom Waits). Kapok lijkt altijd op zoek te zijn naar avontuur en vrije muziek en dat levert een ijzersterk album op. Angelique van Os
Doctor Ross
Century Expanded Concerto For Wah Wah Perception/Gear Fab/Clear Spot jazz/funk *** Dit obscure album uit
Juke Box Boogie Bear Family/Bertus Blues **** Misschien klinkt het al te romantisch, maar de muziek van zanger en multi-instrumentalist Doctor Ross vind ik nou echt jukejointspul. Flesje ijskoude Michelob bij de hand, southern belle naast je op de kruk en maar meestampen en -brullen. Oermuziek.
www.jazzism.nl
Het recept van de goede dokter is zó elementair, daar is John Lee Hooker een gesoigneerde snob bij. Duidelijk is zijn invloed op de (Britse) popgeneratie van de jaren zestig. Cream en Jethro Tull coverden Cat Squirrel, maar diens hypnotiserende eenakkoord bluesjes werden gretig omarmd door alle jonge muzikanten die daar gevoelig voor
bleken. Op zijn beurt had Charles Isaiah Ross goed geluisterd naar Sonny Boy Williamson en naar George Jackson, met wie hij als tienjarige in zijn geboorteplaats Tunica, Mississippi ging werken. Zo opwindend en oer als in de tijd dat hij voor Sun, Fortune en zijn eigen label DIR platen opnam, zo zou het later nooit meer worden. Eddy Determeyer