Cd's
iET So Unreal Analogypsy Records Vocal jazzysoul/pop ****1/2 Geduld is een schone zaak. Dat geldt zeker voor singer-songwriter iET (Lisa van Viegen). Bijna vier jaar wachtte ze op de release van So Unreal, wat eigenlijk haar debuutalbum had moeten zijn. Ondertussen bracht ze The Kitchen Recordings I&II (2011/13) uit. iET werkte namelijk met de grote producer Russell Elevado (D’Angelo, Alicia Keys, Erykah Badu, Angelique Kidjo). Elevado is een drukbezet man, waardoor dit pareltje zo lang op zich liet wachten. Maar het is het wachten meer dan waard. Dromerige warme melodieën, sterke teksten, spacy echoes, uitbundige koortjes en prachtige gelaagdheid zijn de sleutelwoorden van dit album. Allerlei genres en stijlen komen voorbij, zoals soulfunk in Hold On Tight, psychedelische rock in Don’t Let Go en Afrikaanse sferen in Innocence, begeleid door een prima band. Toch is het vooral de heldere stem van iET die imponeert, door even soepel van hoog naar laag te buigen met die fijne soulfeel. Ook zit het album vol analoge geluiden, soundscapes en ludieke knipogen. Alleen de hidden track, een ode aan Pink Floyds Great Gig in the Sky voegt weinig toe. Na het derde nummer was ik echter al om van dit nieuwe Radio 6-Talent. Angelique van Os
Embalar, de van Abril (2007) afkomstige ode aan José Afonso, blijft een subtiel juweeltje. Op Ideal vinden we Não Há Só Tangos Em Paris van Fado Tango (2011). Van Lissabon en Parijs naar Buenos Aires en weer terug, Branco neemt je in 58 liederen mee met haar warme meeslepende stem! Rik van Boeckel
deze bluessinger/songwriter en gitarist uit Chicago is absoluut zijn sterkste. Zijn priemende gitaarspel verraadt duidelijk invloeden van Buddy Guy, maar dankzij een fuzztone behoudt hij zijn eigen geluid. Ook de zang van Cannon is uiterst overtuigend op dit dozijn eigen nummers. Deze twee factoren maken hem – ook al is hij al 45 – tot één van de belangrijkste spelers van de nieuwe bluesgeneratie, die helaas, maar al te veel grijze middelmaatmuizen bevat. Cannon zegt zowel qua gitaarspel als qua songwriting sterk te zijn beïnvloed door Jimi Hendrix en ook dat onderscheidt hem van veel van zijn bluescollega’s. In zijn teksten probeert hij bluesclichés te vermijden, een mooi voorbeeld daarvan is het acoustische Let It Shine Always, met Mike Wheeler en Joanna Connor als gasten. Tracks als Cold World en Been Better To You worden opgefunkt door een puntige blazerssectie, Omar Coleman verrijkt drie tracks met zijn harmonica en het orgelwerk van Roosevelt Purifoy verhoogt het niveau nog verder. Een solotournee van Cannon om Europa te veroveren zou een logische volgende stap zijn! Sjeng Stokkink
Kaiser Records Pop **1/2 Voor de opnames van
Passing Through heeft Chef’Special een maand in New York doorgebracht en daar naar eigen zeggen hard gewerkt aan het tweede album van de band. Het is jammer dat het resultaat dan zo mager is. Passing Through is zelfs voor een popplaat aan de lichte kant. De band put uit Afrikaanse invloeden, (dub)reggae, funk en hiphop en slaat af en toe een wat hardere gitaartoon aan, waardoor de sound richting rock gaat. Helaas beschikt zanger/ rapper Joshua Nolet over een tamelijk vlak stemgeluid wat de plaat als geheel nogal eenvormig maakt. Dat ook de muziek reliëf mist en op eenzelfde niveau voortkabbelt, maakt de zaak er niet beter op. De liedjes weten dan ook niet te beklijven. Chef’Special maakt evenwel zonnige niksaan-de-hand-muziek die live op een festival voor veel mensen uiterst genietbaar kan zijn. Dietmar Terpstra
te spelen, maar inmiddels heeft Cochon Bleu zijn stilistische vleugels verder uitgeslagen. De drie broers Gubbels (Hette, Henk en André) en accordeonist Jeroen de Jong, waar de Groningse band tegenwoordig uit bestaat, hebben hun purisme al lang geleden overboord gegooid. De karakteristieke melodieën, repeterende, veelal up- en midtempo ritmiek en het verbasterde Frans als voertaal zijn nog steeds geworteld in de moerassen van Louisiana, maar tegenwoordig evengoed doortrokken van vleugen country, Europese folk en zelfs poprock. Dat wordt trouwens nergens bezwaarlijk, want op instrumentatie en samenzang valt niets aan te merken, terwijl het vijftien zelfgeschreven nummers tellende album geen seconde verveelt. In tegendeel: het toepasselijk getitelde Not Blue is een plaatje waar zelfs het meest verstokte zuurbekje goede zin van zal krijgen. Vrolijke dansmuziek voor al uw feesten en partijen. Marcel Haerkens
Cochon Bleu
Toronzo Cannon John The Conquer Root Delmark/Music&Words) blues **** Het derde album van
Chef’Special Passing Through
www.jazzism.nl
Not Blue CB/www.cochonbleu.com Cajun/roots ***1/2 Ruim vijftien jaar geleden was het uitgangspunt om alleen oorspronkelijke cajun
Robert Cray Band In My Soul Provogue Blues ***1/2 We vergeten het wel eens, maar het is alweer bijna 35 jaar geleden
M AART / AP R I L 2014 77