Cd's
Nick Waterhouse Holly V2 Music Rhythm ’n blues ***1/2 Het hoesje van Holly, het nieuwe album van de jonge r&b-held Nick Waterhouse, oogt enigszins misleidend. We zien een landelijke omgeving met iets van bos op de achtergrond waarvoor een sterk op Emmylou Harris gelijkende dame in het gras is neergestreken. Waarom is mij een raadsel, want de muziek op Holly zou niet misstaan hebben in de legendarische Toga Party-radioshow van The Mighty Maya van den Broecke. Volvet honkende rhythm ’n blues met snerende orgels, smerige saxen en gitaarvibrato. De sfeer van een broeierige nachtclub roept Waterhouse op met Let It Come Down, waar tinkelende piano’s domineren. Het komt mij alleen voor dat de ware kracht van Waterhouse niet in de studio schuilt, maar op het podium, het klinkt allemaal wat netjes en ingehouden. Live gaan bekijken is het motto, derhalve. Dietmar Terpstra
hoogtepunten die de onvervalste sfeer ademenen van werk uit vroege jaren zeventig van een Herbie Hancock, Horace Silver of George Duke. Finland is en blijft bij uitstek de voedingsbodem voor de moderne, zelfbewuste en vernieuwende jazz. Dat blijkt weer eens te meer uit dit overweldigend debuut van Mighty Mighty. Monte La Rue
ze in 2011 niet alleen tijdens concerten, maar ook tijdens jamsessies. Haar favoriete hotspot is Smalls, waarnaar ze dit album heeft vernoemd. In New York kwam ze in contact met pianist Jeremy Manasia, die vijftien jaar geleden evenals de trompettiste studeerde in Den Haag. Samen met Manasia, Jos Machtel (bas) en Matthias de Waele (drums) brengt Van der Molen een fraaie en swingende ode aan het traditionele New York met frisse eigen bebopcomposities en arrangementen. Solo’s zijn mooi in balans en de ritmesectie is strak en subtiel. Van der Molens spel is lyrisch, uitdagend en soms fraai ingetogen. Ze vlamt op het juiste moment. Dat geldt ook voor Manasia die de trompet veelal afwisselt. Niet echt verrassend, wel kundig en prettig om naar te luisteren. Angelique van Os
geres Sietske Heun voor haar Nishe-debuut koos: The New Me. Ligt het gewoon aan haar zang? Of aan de perfecte productie van Budy Mokoginta van Moko sounds? In ieder geval lijkt het alsof je wordt ingezwachteld door de sounds van dit twaalf tracks tellende album. De intimiteit wordt nog verhoogd door de autobiografische teksten van Nishe, die met backing vocals van Shirma Rouse en iET en gastvocalen van Pink Oculus (op Slowly) en rapper Unorthadox (op Nervous Breakdown) in goed gezelschap verkeert. Tracks als Move On en You Would Have Been vertederen in hoge mate en het titelnummer is als eerste single een intrigerend visitekaartje voor dit bijzondere album. Sjeng Stokkink
Felix Schlarmann
Cuca Roseta
Nishe
Ellister van der Molen Smalls Eigen beheer Modern bebop ***1/2 Zoals diverse Nederlandse musici zocht ook trompettiste Ellister van der Molen inspiratie in New York. Die vond
te componeren een nieuwe fado aangezien het gebruikelijk is dat fadista’s een tekst kiezen van een fadodichter en daar een componist bij zoeken. Toch blijft Cuca geworteld in de geschiedenis van de fado. De titel Raiz (wortel) verwijst daar naar. Roseta's fado klinkt fris, heeft zelfs in de trieste stukken een lichte klank. Ze springt makkelijk over van ingehouden toon naar uptempo. In Fado do Contra zingt ze vrolijk over ‘melancholia’ en ‘tristeza’. Meeslepend is het vlotte Fado do Sentidos. Raiz is een stap voorwaarts ten opzichte van haar debuut. Rik van Boeckel
The New Me Mokosound/ Coast To Coast nl soul ***1/2 Wat in 2003 begon met het met een Diesel Award onderscheiden U-Turn en in 2006 doorbrak met Jagged Soul, mondt nu uit in het honderd procent gefinetunede Nishe. Vandaar de titel die de Rotterdamse soulzan-
www.jazzism.nl
Raiz Univeral Fado ****1/2 De jonge Portugese fadozangeres Cuca Roseta debuteerde in 2011 met A Mais Rara Verdade. Toen had ze één fado zelf geschreven, voor Raiz heeft ze bijna alles zelf geschreven behalve Fado Do Vaidade van haar favoriete dichteres Florbela Espanca. In feite creëert ze door zelf te schrijven en
Counterlife Challenge Records Jazz **** Naast de hippe opzwepende band BRUUT! laat Felix Schlarmann een hele andere kant van zichzelf zien op zijn debuutalbum, Counterlife. De drummer toont avontuurlijke eigen composities en leidt een band waar je u tegen zegt: Floris van der Vlucht (alt & sop. sax), Lars Dietrich (alt, sax), Franz von Chossy (piano) en de Britse Pat Cleaver (bas). Allen zeer getalenteerde musici die een sterk collectief vormen. De saxen domineren soms met sterk
M AART / AP R I L 2014 83