Kovacs
Van zwart naar kleur Haar naam hangt overal als een zoet parfum met een scherp randje in de lucht. Ze is de belofte van 2015, won een Edison voor beste nieuwkomer en de NPO Radio 6 Soul & Jazz Talent Award 2014 – ‘Wolflady’ is hot! En het circus begint net voor Sharon Kovacs, want debuutalbum Shades Of Black kwam onlangs uit. Een openhartig gesprek met een eigenzinnige artiest, die haar dromen najaagt. “Ik ben niet te vangen!” TEKST: ANGELIQUE VAN OS FOTOGRAFIE: ANDREAS TERLAAK, ERIC WATERSCHOOT
“Ik ben niet in een hokje te stoppen. Dat vinden mensen lastig”
40 M E I / J U N I 2 0 1 5
“Moet ik dan helemaal naar de kanker gaan om goede muziek te maken?”, Sharon Kovacs is overstuur, onzeker over haar kwaliteiten. Ze zit er even doorheen na een lange studiosessie. Ze loopt boos weg, rookt een sigaret en veegt een traan uit haar gezicht. Diep ademhalen en weer doorgaan. Dit fragment is tekenend voor het lange, emotionele studioproces van de ep My Heart en haar debuutalbum Shades Of Black. Ruim tweeënhalf jaar volgde documentairemaker Daan Willekens de Eindhovense zangeres en haar turbulente en hechte samenwerking met producer Oscar Holleman (Krezip, Within Temptation) gedurende de lange weg naar succes. Het resultaat is Wolflady, een ontroerend en intiem kijkje achter de schermen, dat goed ontvangen werd op het IDFA 2014. Dit is waarschijnlijk niet het beeld wat de buitenwereld van de zangeres heeft, want uit het niets leek ze www.jazzism.nl
afgelopen zomer op North Sea Jazz te staan en werd ze uitgeroepen tot NPO Radio 6 Soul & Jazz Talent en 3FM Serious Talent. Slechts een halfjaar later zit een stralende Kovacs - met herkenbare wolvenmuts - ontspannen op de bank in een Amsterdams hotel. Duitsland, Oostenrijk, Turkije en Griekenland liggen aan haar voeten en in eigen land is ze door de pers en muziekindustrie uitgeroepen als ‘de belofte van 2015’. Mwah, het kan slechter.
N ieuwe m ogelijkhed en Het muzikale avontuur begon voor de 25-jarige zangeres met een mailwisseling op Facebook met Holleman, die ze een link met muziek van zichzelf stuurde. De producer hoorde direct dat deze dame potentie heeft en zo ontstond een prille samen werking, die uitmondde in uitbundige chemie. Het ene moment brengen de twee elkaar naar grote
Interview
“Het is bizar dat mensen die je twee jaar geleden niet zagen staan, je nu plots om je nek vliegen”
hoogten, het andere moment stellen ze elkaar constant op de proef. Kovacs: “Ik was in die periode erg op zoek naar mezelf, naar iemand die in me geloofde. Naar iemand die zegt wat hij doet, doet wat hij zegt. Ik was verdwaald, wist wat ik wilde, maar ik kon de weg er naar toe niet bereiken. Oscar bood vertrouwen, nieuwe mogelijkheden. Hij maakte duidelijk dat dromen niet verkeerd is en als je daarvoor gaat, die niet onbereikbaar hoeven te zijn.” Daarnaast werd het de vocaliste al snel duidelijk dat de producer niet bang is om voor de moeilijke weg te kiezen. Hij kijkt niet naar het probleem, hij pakt de oorzaak aan. “Iemand van mijn opleiding, het Rock City Institute, raadde hem af om met me te gaan werken, want dat zou een grote opgave worden. Oscar was daar niet bang voor. Hij was eerder nieuwsgierig. Ik was een ongeleid projectiel destijds. Anders dan de rest: daarom heb ik ook mijn hoofd kaalgeschoren, om me af te zetten tegen de mainstream. Ik ben niet te vangen of in een hokje te stoppen. Dat vinden mensen lastig. Ik denk niet dat mensen over het algemeen veel energie in iets of een ander willen steken en dat was bij mij wel nodig, haha.”
Z oe k toch t Al vrij snel nam Holleman Kovacs mee naar Cuba, waar ze in de Egrem Studio in Havana werkten aan de cover I’ve Seen That Face Before (Libertango) (Astor Piazzola) en de eigen song Wolf In Cheap Clothes. De reis naar Cuba was vooral bedoeld om elkaar goed te leren kennen. Om smaken en indrukken op te doen. Alleen pakte het - zoals in de documentaire te zien is - niet altijd even goed uit: dronken musici die geen woord Engels spreken, mensen die zich niet aan afspraken houden en technische mankementen. De samenwerking werd gelijk op de proef gesteld. Toch was het voor Kovacs een belangrijk avontuur en werd de band met Holleman hechter: “We gingen blanco naar Havana, het was een zoektocht naar het vinden van muziek en de juiste mensen. Oscar toonde hiermee dat hij het meende, dat hij echt met mij verder wilde. In veel opzichten lijken we op elkaar en houden we elkaar een spiegel voor, dat maakt het magisch. Het was een van de mooiste dingen die ik heb mogen doen de afgelopen twee jaar.”
T h e ra p ie De muzikale achtergrond van Kovacs begint thuis, als een vorm van therapie. Als kind had ze volgens eigen zeggen niet de ideale start, met gescheiden ouders en een stiefvader waar ze regelmatig mee in de clinch lag. In muziek kon ze alles kwijt, dat was van haar. Wanneer ze rond haar twintigste zingt in het muziekcafé waar ze werkt, krijgt ze dusdanig enthousiaste feedback dat Kovacs besluit om voor 42 M E I / J U N I 2 0 1 5
www.jazzism.nl
muziek te kiezen. Ze realiseerde zich vrij laat dat ze een eigen geluid heeft, waarbij haar zware vibrato en frasering verwijzen naar klassieke jazzdiva’s als Shirley Bassey, Nina Simone, Ella Fitzgerald en Etta James. De vocaliste zingt ook over haar helden in het nummer Diggin’. Kovacs: “Mijn familie is amuzikaal en ik van huis uit heb ik er niets van mee gekregen. Daardoor ontdekte ik jazzzangeressen pas rond mijn negentiende. Ik kijk steeds verder terug in de muziekgeschiedenis, leer genres en stijlen beter kennen. Ik was vroeger erg onzeker en zenuwachtig om te zingen. Hield het liever voor mezelf. Met vibrato zingen, hoort bij mijn stem. Na mijn horecaopleiding dacht ik: is dit het nou? Ik had niets te verliezen en waagde daarom de sprong naar een muziekopleiding.”
Signat uur Alle inspanningen hebben goed resultaat opgeleverd, want Kovacs is getekend door Warner International Duitsland. Het album ademt een melancholische, donkere sfeer, staat grotendeels in mineur, en is wellicht een mix van burleske meets film noir, met een theatraal James Bond-achtig randje. De strijkers hebben een prominente rol, evenals buisklokken en de herkenbare wolfkap. Waarom is dit de signatuur van Kovacs? “In mijn muziek gaat het om de balans tussen het goede en het slechte: de melodie is romantisch met een donkere tekst of donker met een kwetsbare tekst. Ik voel me hier prettig bij, omdat ik me in elke situatie kan inleven in mijn muziek. De teksten zijn autobiografisch, het zijn persoonlijke verhalen. Anders kan ik me moeilijk in de situatie verplaatsen en wordt het oppervlakkig. “ Afsluiter Song For Joel is een nummer dat Holleman had geschreven voor een vriend. “De zoon van die vriend, Joel, was zwaar drugsverslaafd. Ondanks dat hij was afgekickt, was zijn lichaam op: hij is overleden. Oscar liet me dat nummer horen. Ik vond het een interessant verhaal en een mooi gebaar dat Oscar deze song voor zijn vriend had geschreven. Ik wilde dat graag voor hem vertolken met mijn gevoel. Dat hebben we opgenomen. Het lag een tijdje op de plank, totdat het Rode Kruis ons vroeg naar een ‘vergeten liedje voor vergeten kinderen’ wat ze mochten gebruiken. Het viel heel mooi samen. In de clip zie je Oscar op een gitaar spelen die gemaakt is door Joel. Hij was gitaarbouwer en dit was het laatste exemplaar dat hij heeft gemaakt.” Daarnaast verwijst de zangeres dat het ‘donkere randje’ bij haar hoort. Tussen de eerste (50 Shades Of Black) en de laatste opnamen (Whiskey And Fun) heeft ze zich erg ontwikkeld: “Ik merk ik dat ik me steeds comfortabeler voel in wat ik doe en dat ik me makkelijker beweeg. Het frustrerende is wel dat ik vind dat het altijd beter kan en dus nieuwe tracks wil opnemen, maar op een gegeven moment is het genoeg.”
E r ke nn in g In Wolflady schreeuwt Kovacs om erkenning. Ze heeft regelmatig het gevoel dat ze niet goed genoeg is, dat mensen haar niet serieus nemen omdat ze anders is dan de rest. Nu het succes aan haar voeten ligt en ze veel toert in binnen- en buitenland moet dat een rare gewaarwording zijn. “Ja, het is bizar dat mensen die je twee jaar geleden niet zagen staan, je nu plots om je nek vliegen. Dat vind ik wel irritant. Ook een beetje kenmerkend voor de scene in Nederland, je moet het eerst goed doen in het buitenland, willen ze je hier serieus nemen. Ik heb altijd verder gekeken dan de Nederlandse grens. Natuurlijk is het fijn dat het hier goed loopt. Uiteindelijk is het een opluchting dat ik me niet constant meer hoef te bewijzen. Dat is een bevestiging dat ik op de goede weg ben. Ik heb nu rust gevonden en ben supertrots waar ik nu ben.”
O p r e c ht Nu begint het circus pas, want iedereen begint aan Sharon Kovacs te trekken. Met haar entree op Noorderslag gooide ze hoge ogen, waardoor ze ook op Paaspop stond en op Pinkpop staat. Op het podium lijkt ze soms nogal in zichzelf gekeerd. Heeft ze het gevoel zich nu meer op het podium te moeten bewijzen? “Nee,
ik leef voor live! Het is topsport, ook de vorm van leven: niet te laat naar bed, gezond eten…. Het kost me weinig moeite, maar de hectiek is wel even wennen. En als ik onzeker ben, dan toon ik dat ook. Kovacs is what you see is what you get! Ik ben oprecht, ja, en soms kwetsbaar. Het optreden op North Sea Jazz Festival vond ik doodeng. Dat kwam misschien wat snel. Laatst deed ik voor het eerst mijn muts af tijdens een optreden, dat is een teken dat ik me totaal geef en vrij voel. Ik hoef me minder te verschuilen achter de kap, achter de ‘zonnebril’ die ik opzet. Ik ben een bloem die opengaat. Ik evolueer, van zwart verander ik langzaam naar kleur.“
“Het optreden op North Sea Jazz Festival vond ik doodeng”