Cd's Patrick Sheehy (alias Patrick McCarthy)op bas en diverse andere snaarinstrumenten en Ian Burns achter de drumkit gaat hij voor het volle pond. Deep Fried is van begin tot eind doordrenkt met gitzwarte blues die het midden houdt tussen de gestripte bluesrock van The Black Keys, het avant-gardisme van Captain Beefheart en de maniakale attaque van Jon Spencer. Een deels zelfgeschreven, deels geherinterpreteerde mix van chaingangsong, garagerock en vooral hel en verdoemenis prekende spirituals waarin godsdienstwaanzin en de surrealistische mythen van het Amerikaanse zuiden een duivels verbond sluiten. Niet voor tere zieltjes. Marcel Haerkens
To Stay), mellow jazz (Detox), New Orleans funk (Monday Meters), jazz dance (When It Rains) en ga zo maar door. Er wordt zelfs een Bruno Mars-nummer gecovered (Treasure) in gelikte George Bensonstijl. Veel afwisseling dus, ook op toetsengebied, want Joe Tatton bespeelt veel meer dan alleen het hammond orgel. Zangeres Kim Dawson van The Motet en saxofonist Ryan Zoidis van het onvolprezen Lettuce vervullen gastrollen, en natuurlijk produceerde gitarist Eddie Roberts wederom het complete album, dat op andere labels verschijnt in de VS, Canada en Japan. Want hun funk/jazz is niet alleen tijdloos, maar ook grenzeloos. Sjeng Stokkink
fraaie dialogen met zijn speciaal ontwikkelde zessnarige semiakoestische basgitaar gebouwd door Piet Visser. Dit akoestische album toont vakmanschap op hoog niveau, waarbij het collectief de rode draad vormt. On heeft een scala aan open klanken, kundig gekozen melodieën, motieven en grooves. Een divers album, mooi in balans, de ruimte opzoekend. In elk stuk zoeken de musici elkaar op, dansen om elkaar heen en laten elkaar weer los, zoals in de fraaie afsluiter Spes Nostra. Alles is definieerbaar. Tijd dat Pannekeet weer op een groot festival staat, zoals eerder met Pitch Pine Project. Angelique van Os
Payam Udo Pannekeet The New Mastersounds Therapy Legere/Painted Dog FUNK/JAZZ ***1/2 De Engelse evenknie van Euro Cinema is alweer toe aan zijn negende studioalbum, waarvoor ze in Colorado opnamen. Bedenk een swingend (sub)genre van de begin jaren zeventig; ze vertolken het op dit album: soul jazz (Morning Fly), deep funk (Old Man Noises), soul pop (I Want You
88 M E I / J U N I 2 0 1 4
On Bow Shock Records MODERN JAZZ ****1/2 Bescheiden, maar zeer doeltreffend: bassist Udo Pannekeet draagt dan wel de naam van zijn nieuwe album On, hij gaat echter volledig op in het sterke kwartet met Jeroen van Vliet (piano), Erwin Vann (saxen) en Pascal Vermeer (drums). Geen slappende bas, geen vette grooves of uitbundige solo’s. Wel subtiele melodische lijnen, korte intermezzo’s en
Unity Raha Records MIDDEN OOSTEN JAZZ ***1/2 Payam is in 2006 opgericht door de in Amsterdam wonende Iraanse drummer/ percussionist Babak Maddah. Hij is afkomstig uit de kuststreek van Zuid-Iran waar Iraanse, Arabische en Afrikaanse invloeden zich uiten in de muziek van het gebied. Payam drukt dit uit op Unity via een veelheid aan ritmische klankvariaties. Andere invloeden uit de ethno-folklore komen
www.jazzism.nl
Wouter Hamel Pompadour Dox Records POP/JAZZ *** Na de twee zeer succesvolle albums Hamel (2007) en Nobody’s Tune (2009), vol jazzy popsongs (gemaakt met Benny Sings), vond Wouter Hamel op zijn derde album Lohengrin (2011) zijn volwassen vorm. Het was een introspectief album vol fraaie songs die in de Nederlandse pop maar weinig te horen zijn. Op zijn nieuwe album Pompadour gaat Hamel opnieuw de samenwerking met Bennie Sings aan. Ver weg van de jazzy pop van zijn eerste albums en de introspectieve sfeer van Lohengrin probeert Hamel nieuwe muzikale wegen uit. Het zijn veelal door electronica gestuurde popsongs die wat flets en productioneel indentiteitsloos klinken. Hamels warme stem redt de wat kleurloze songs die vooral op het eerste gedeelte van het album staan. Het tweede deel van het album is muzikaal organischer en duidelijk sterker. De eerste single Hollywood laat dat fijne springerige, zonnige Hamel-gevoel horen, maar vooral in het prachtig ingetogen Travelling Alone toont hij een grootse vorm. Ook in Bigger (waar al die electronica dus wel werkt), het jazzy Giant Move en vintage Hamel-songs als Live A Little en het sterke Gretna Green laat hij zijn groei als songwriter horen. Dick Hovenga
uit Latijns-Amerika en Oost-Europa. Behalve Babaks ritmes op zijn unieke zelf samengestelde drumstel (met o.a. darbuka en framedrums) geven de in Perzische toonladders gevatte melodieen van gitarist Mahan Mirarab kleur aan Payams muziek. Tegelijkertijd benaderen Babak Maddah en Miharab de muziek uit Iran vanuit
een jazzachtergrond. Live gooien ze een Braziliaanse of latingroove over de Iraanse ritmes en wordt er regelmatig geïmproviseerd. Dit is nieuwe muziek van een nieuwe generatie van Iraanse musici die geworteld is in de muzikale tradities van Iran, maar op een creatieve manier is gemoderniseerd. Rik van Boeckel