Nieuws
TINEKE POSTMA
“Stilstaan is verloren tijd” TIJDENS DE JAZZDAG ONT VING TINEKE POSTMA DE BELANGRIJKSTE NEDERLANDSE JAZZAWARD: DE BUMA BOY EDGARPRIJS. DE SAXOFONISTE ZIET HET ALS EEN GROTE ERKENNING, EEN STIMULANS VOOR VERDERE ONTWIKKELING. “IK VOEL DE VERPLICHTING OM HET WAAR TE MAKEN!”
“Ik heb zin om iets fouts te bestellen. Ik ga voor twee kroketten.” De kers verse winnares van de Buma Boy Edgarprijs straalt van oor tot oor vanachter haar zonnebril en dat komt uiteraard niet alleen door vette kroketten. Saxofoniste Tineke Postma mag dan al de nodige prestigieuze prijzen op haar naam hebben staan, van de belangrijkste Nederlandse jazztitel kon ze alleen dromen. En opvallend, want in de 52-jarige geschiedenis van de prijs, is zij na Greetje Bijma (1990) en Corrie van Binsbergen (1997/’98) slechts de derde vrouwelijke winnaar. “Het is fantastisch om in de lijn te mogen staan van mijn voorgangers. Ik geloof in wat ik doe en volg daarbij niet altijd de makkelijkste weg. Dat hier nu waardering voor is, dat geeft een kick! Ik vind het ontroerend hoeveel mensen het me gunnen, ik krijg er een familiegevoel van. Ik heb nóg meer zin om mijn muzikale horizon te verbreden”, zegt ze met groot enthousiasme. Postma vindt het belangrijk dat de prijs er is, vooral in een tijd waar alles op scherp staat. Mede omdat de titel landelijke 14 S E P T E M B E R 2 0 1 5
bekendheid krijgt en al die waarden symboliseert die ze belangrijk vindt: improvisatie, muzikaal communiceren, ongeacht afkomst, sekse of uiterlijk.
A fsp ieg e ling Op 9 december ontvangt de saxofoniste de prijs in het Bimhuis. Hierbij geeft ze een speciaal concert dat een afspiegeling is met wie ze de afgelopen jaren optrad en samenwerkte. En dat zijn er nogal wat, zoals Terri Lyne Carrington (dr, Grammy bekroonde album The Mosaic Project, 2012), Esperanza Spalding (bas), Geri Allen (piano), Dianne Reeves (vocals) en Wayne Shorter (sax). In ieder geval is ze te zien met haar eigen tien jaar bestaande quartet (Marc van Roon (piano), Martijn Vink (drum) en Frans van der Hoeven (bas)) en met haar inspirator, Greg Osby (sax), met wie ze het Amerikaanse Quintet Sonic Halo vormt. De afgelopen vijf jaar heeft ze veel aan Osby’s advies gehad en in 2014 verscheen hun gelijknamige album. Ook pianist Jasper van ’t Hof geeft acte de préséance. Dat belooft een gevarieerde avond te worden.
C ru cia le on twik k eling
FOTO: JOKE SCHOT FOTOGRAFIE
Zo’n vijf jaar terug ondervond Postma volgens eigen zeggen een metamorfose, omdat ze fouten durfde te maken in het competitieve New York. “Ik ging een nieuwe fase in door meer te studeren, lessen te volgen en buiten mijn com fortzone te treden. Daar heb ik veel aan gehad.” Postma analyseert zichzelf regelmatig, veelal met de gedachte hoe en wat ze in haar spel kan fine tunen. Daarnaast zijn samen werkingen met andere artiesten cruciaal voor haar
ontwikkeling. “Ik trek me op een vrije (tour)dag hebben of aan collega’s en ik ben niet thuis zijn. Het spelen houden snel tevreden. Het kan altijd we professioneel. Het is super beter. Het was soms een dat je elkaars klankbord kunt beetje eng om andere zijn. Ik vertrouw erg op zijn saxofonisten te benaderen oordeel, het is mooi om je voor een les, terwijl we op passie met je partner te hetzelfde festival speelden, delen.” Daarnaast is de maar waarom niet?! Het is saxofoniste dus moeder meestal een goed teken als je geworden. Dat gaat haar iets eng vindt. Ik schaam me goed af, het is improviseren daar niet voor. Ik schaam me met het onbekende, eerder voor de periode dat ik goochelen met de tijd, want niet die leergierige houding alles is nieuw. Het zijn had. Stilstaan is verloren elementen die Postma tijd.” Over dagelijks ervaart “Voor mij is het analyseren als muzikant. belangrijk dat ik met “Voor mij is gesproken, risico speel tijdens wat vindt La het belangrijk een concert, zonder Postma van dat ik met melodie en emotie het juryrapport? risico speel te verliezen” Zoals dat bij haar tijdens een de combinatie van concert, zonder melodie kosmopolitisme en Hollandse en emotie te verliezen. nuchterheid opvalt en dat ze Daarom denk ik dat in het in alle bescheidenheid carrière juryrapport staat dat ik in de VS maakt. Postma grensoverschrijdende muziek gniffelt tussen het eten van maak en het publiek haar vette hap door, “Ja, die daarmee raak. Die houding is nuchterheid…. zo ben ik denk toegenomen sinds de ik gewoon. Hoewel, ik kan me geboorte van mijn zoon. De ook verliezen in iets wat ik liefde die ik voor hem voel, geweldig vind. Ik voel de versterkt mijn spel.” Dat verplichting om het waar te Postma niet meer in New maken, om mezelf uit te York woont vanwege haar dagen en daarbij de mooiste gezinsleven, wil niet zeggen muziek te creëren. Ik heb me dat ze geen buitenlandse inderdaad snel gericht op tournees meer doet of haar buitenlandse musici, puur contacten verwateren. “Juist omdat ze te gek spelen en me omdat mijn wereld zo groot inspireren.” is, vind ik het heerlijk om de rust op te zoeken. Er komen genoeg mooie dingen aan.” N at uurlijke Zo speelt Postma in september aut orit eit met onder andere Jimmy Verder roemt de jury Postma Cobb en Kenny Baron in als uitstekende bandleider Pittsburgh, in het voorjaar vanwege haar respect voor tourt ze met Sonic Halo en in andermans kunnen en haar het najaar met haar quartet natuurlijke autoriteit. Hoe door Nederland. “Het is te gek werkt dat met haar partner, om in een andere omgeving te Marc van Roon, waarmee ze mogen optreden, maar uitein sinds begin 2014 ook een delijk gaat het erom met wie zoontje heeft? “Haha, dat ik het podium deel. Daar gaat heel goed. Ik heb Marc gebeurt het.” gevraagd omdat ik hem een te gekke musicus vind en het ‘stelletje zijn’ is leuk als we ANGELIQUE VAN OS
www.jazzism.nl
S E P T E M B E R 2015 15