Cd's de waterdrager van deze kopmannen? Zijn naam bungelt er maar een beetje bij op de presentatie van dit album, en dat is wel vreemd, want hij speelt zeker geen ondergeschikte rol. Sterker nog, Hart is veel meer manifest dan vibrafonist Bobby Hutcherson, wiens bijdragen een beetje in de luwte blijven. Het album is een idee van de huidige Blue Note-baas Don Was, die daarvoor bedankt wordt met Joey DeFrancesco’s compositie Don Is… Hoe de muziek klinkt? Denk aan Miles Davis’ platen in de tweede helft van de jaren zestig, maar dan bedaagder. Organist DeFrancesco horen we trouwens ook nog op trompet in zijn eigen stuk Hey Harold. Veel jazzliefhebbers hebben enige aversie tegen saxofonist David Sanborn en zijn smooth jazz-escapades, maar misschien wordt hun oordeel wat bijgesteld – Sanborn laat zijn clichélicks deze keer links liggen en graaft duidelijk dieper dan bij andere gelegenheden. Coen de Jonge
Breakin’ Away (1981). Voldoende redenen voor Al Jarreau om zijn ‘oude vriend’ te eren met een album dat volstaat met bewerkte Duke-nummers. De toetsenist annex zanger overleed vorig jaar augustus op 67-jarige leeftijd, waarbij hij een rijke discografie van ruim dertig albums achterliet. Al Jarreau trommelde diverse aan de toetsenist verwante muzikanten op met wie hij voornamelijk duetten zingt, zoals Dianne Reeves, Lalah Hataway en Dr. John. Ook Marcus Miller en Stanley Clark werken mee. Ze hebben het album mede geproduceerd en het een eightiessound meegegeven. De vrolijke plaat vormt een mix van smooth jazz, r&b en soul/ funkinvloeden, waarbij sommige stukken wel erg zoet klinken, zoals Sweet Baby en Bring me Joy, waarin George Duke zelf te horen is. Hoogtepunten zijn Brazilian Love Affair met Dianne Reeves en Churchyheart. Jarreau’s stem klinkt vlak en fragiel, maar de man is inmiddels ook alweer 74 jaar. Deze tribute is in ieder geval een divers geheel, kundig en met liefde gemaakt. Angelique van Os
setje zo weinig informatie te vinden is. Het gaat om optredens van Ella Fitzgerald in Engeland, die door de BBC werden geregistreerd in 1965, 1974 en 1977. Meer kom je niet te weten, geen data, geen bezettingen. Slechts via een ingewikkelde omweg kom je erachter dat Ella op 5 mei 1965 een aantal liedjes (waarbij Manhattan en Every Time We Say Goodbye) zong voor de Engelse televisie, een concert waarbij ook het orkest van Johnny Spence te horen was – een beetje stijfjes, dat wel. Ze werd verder begeleid door pianist Tommy Flanagan en zijn trio. In 1974 was ze weer in Londen, nu voor een live-optreden in Ronnie Scotts jazzclub. Naast Flanagan was ook gitarist Joe Pass een opvallende begeleider. Hier en daar wordt deze cd aangeprezen met de bewoordingen ‘unreleased’, maar dat is onzin – de meeste songs waren bij verzamelaars allang bekend. Hoewel het om radio-opnamen gaat, is het geluid niet overal even aangenaam. Maar Ella was in goeie doen, en dan neem je zoiets gemakkelijk voor lief. Coen de Jonge
Al Jarreau My Old Friend, celebrating George Duke Universal Music/ Concord Records VOCAL JAZZ ***1/2 Ooit begon hij met zingen in het trio van George Duke, die later onder meer meewerkte aan het succesvolle r&b-album
90 S E P T E M B E R 2 0 1 4
Knalpot Ella Fitzgerald Best of the BBC Vaults Delta Music/Jazzline BBC VOCAL JAZZ ***1/2 Jammer dat er bij dit
Yes Please Eat Concrete IMPROROCK **** Het duo van gitarist Raphael Vanoli en drummer Gerri Jäger
www.jazzism.nl
Taylor McFerrin Early Riser Brainfeeder JAZZ/FUTURE SOUL **** Het mag geen verrassing genoemd worden dat Brainfeeder, het platenlabel van electronic-held Flying Lotus, muziek brengt die flink de diepte in gaat. Early Riser van nieuwkomer Taylor McFerrin is daar wederom een mooi voorbeeld van. Early Riser is een album waarop de in Brooklyn wonende McFerrin (inderdaad, de zoon van Bobby) eindelijk eens de vele demo’s die hij had gemaakt, vaak zelfs maar half af, tot echte composities ging verwerken. Met het samenstellen van het album, waarmee hij in totaal 3 jaar bezig was, ontdekte hij dat sommige flarden, zoals 4AM en Blind Aesthetics, juist op die manier goed waren en verwerkte deze als een soort van inter-/outerludes tussen de uitgewerkte tracks door. Dat McFerrin een fijne manier van keys spelen heeft, wordt al snel duidelijk. Alleen zijn spel en klankkleur maken Early Riser al een aanrader. Maar Early Riser is zoveel meer. Ook het geweldige Postpartum, een track die van sober met breed uitwaaierend keys naar een climax bouwt, of het wel heel erg lekkere Already There, zijn absolute toptracks. Dick Hovenga
is dol op tractoren vanwege het geschud en vooral als die van versnelling veranderen. Dat geeft ook aan hoe je in eerste instantie dit derde album verkrijgbaar op vinyl of als download het best kunt benaderen. Hier geen vloeiende overgangen, maar dwarse hobbels. Yes Please is een stukje rockachtiger en funkier dan bijvoorbeeld Sauce. De muziek verliest daarmee zijn industri-
ële metalwortels niet getuige bijvoorbeeld het nummer Bumhouse, maar het geluidsbeeld is met verwijzingen naar andere muziekgenres en kies gebruik van samples wel transparanter geworden. Ook het klankbeeld is wat gelikter met meer elektronica. Alle geluidsballast is overboord gegooid. Van impronoise naar improrock dus. Toch behoudt Knalpot