NEXT Collective
Eigenzinnige covers van sterren
Interview Vorig jaar november kondigde Christian Scott al aan dat er een nieuwe instrumentale supergroep zou aantreden. Het optreden op North Sea Jazz bewees dat hij niet overdreef. NEXT Collective bestaat uit rising stars die hun krachten bundelen om favoriete songs te ‘stretchen’. Scott, Gerald Clayton en Ben Williams over de kunst van het coveren. Tekst: Angelique van Os
Foto’s: Joke Schot
Achter de schermen van de Darlingzaal volgt de ene omhelzing na de andere. North Sea Jazz is voor velen een groot weerzien. De drukke tour schema’s staan het vaak niet toe om even met elkaar te chillen of bij te praten. Hier lukt dat blijk baar wel. Dat de mannen van NEXT Collective nog geen vijf minuten van het podium af zijn, maakt blijkbaar niets uit. Hun vermoeidheid maakt plaats voor ontlading met veel volume. Vooral trompettist Christian Scott is erg aanwezig. Vorig jaar vertelde hij tijdens de Edison Jazz Awards al over een nieuwe ‘supergroep’ waar hij onderdeel van uit zou maken, een initiatief van Concord Records. De muzikanten kennen elkaar, vallen onder hetzelfde label en spelen in verschillende bezettingen samen. Gek genoeg ging de Nederlandse release in het voorjaar van 2013 bijna geruisloos voorbij, maar inmiddels hebben de heren de aandacht naar zich toegetrokken. Hun album Cover Art staat vol met bestaand werk van persoonlijke helden, die volledig ‘gestretcht’ zijn. Scott: “Mijn producer Chris Dunn kwam met het idee om gezamenlijk een coveralbum te maken van recente hiphop-, pop- en rockartiesten. Chris is geboren om goede ideeën te bedenken. Je kent vast die cartoons waarbij een lampje verschijnt als iemand een briljant idee krijgt? Chris is omgeven door lampjes. Misschien noem ik hem voortaan wel Chris ‘the lightball’ Dunn, haha.”
S o c ia le m u zie k Toch is het idee simpel en diverse artiesten gingen de groep al voor, zoals Brad Mehldau, Jamie Cullum, The Bad Plus en Dirty Loops. Dus what’s new? Scott benadrukt dat het vooral gaat om de combinatie van de musici, het gekozen repertoire en bovenal hun interpretaties. De trompettist vormt een collectief met Matthew Stevens (gitaar), Ben Williams (bas), Gerald Clayton (piano), Jamire Williams (drums), Logan Richardson (saxofoon) en Walter Smith III (bas klarinet, tenorsaxofoon). Ook de toetsenist van José James, Kris Bowers, speelt twee stukken
mee. Stuk voor stuk hedendaagse helden. Alle artiesten kunnen goed arrangeren en volgens Ben Williams houdt iedereen rekening met degene voor wie hij schrijft: “Er zijn drie blazers, toetsen en gitaar: veel melodische instrumenten en dus mogelijkheden om gelaagdheid qua harmonieën op te bouwen.” Gerald Clayton voegt toe dat het sociale muziek is, waarbij iedereen arrangeert met elkaars sound en kwaliteiten in gedachten, anders werkt het niet. “Het klinkt als een geheel, maar tegelijkertijd drukt ieder zijn eigen stempel op de muziek. Daarvoor moet je elkaar de ruimte geven. Dat is niet nieuw, maar wel essentieel wanneer je als een collectief wilt klinken.” Scott geeft aan dat de groep de songs dusdanig stretcht, dat er zich laagjes van sound vormen, waaraan ze hun eigen interpretaties en perspec tieven koppelen. Overigens denkt hij niet in hokjes. “Altijd dat gezeur over genres en stijlen. In Amerika blijven ze er maar over doorzagen. Jazz zou dood zijn. Pff, er gebeurt genoeg. En pop muziek, dat beschrijft toch geen sound?”
“De ene keer blijven we dicht bij het origineel, de andere keer gaat het volledig op de schop”
Waardeoordeel Terug naar het album. Elke artiest koos twee favoriete stukken uit: die variëren tussen Twice van Little Dragon en Oceans van Pearl Jam. Clayton koos Africa van D’Angelo: “Het album Voodoo stond jarenlang op repeat. Die plaat heeft grote invloed op ons allemaal gehad en nog steeds. Slotnummer Africa is zo simpel en mooi, ik moest daar iets mee doen! Ik heb mijn best gedaan om de spirit van het origineel te behou den en met kleine harmonische toevoegingen een nieuwe versie te maken.” Fly Or Die van Pharell is de favoriet van Williams. Als r&b-fan vindt hij Pharell een groot voorbeeld: “Hij weet altijd goed de balans te bewaren tussen commer ciële en artistieke, creatieve muziek. Dat maakt het niet alleen voor mij, maar voor een brede doelgroep inte ressant. Dit nummer heeft toffe toonsoortmodulaties, de akkoorden volgen elkaar mooi op, er zit een scherp randje aan en de melodie blijft hangen. Goede ingre diënten voor een sterke song.” www.jazzism.nl
OKTOB E R / N OVE M B E R 2013 115
Scott selecteerde Marvins Room van Drake en No Church In The Wild van Kanye West & Jay Z. Hij is groot fan van Kanye West, omdat hij een van de weinige Amerikaanse sterren is die sociaal-politiek gevoelige onderwerpen durft te bespreken in zijn teksten. Een essentiële overeenkomst met Scotts eigen werk. West maakt zijn statements, zonder zich er iets aan te trekken wat de rest van de wereld daarvan vindt. Scott: “Dat raakt mensen, maar vaak zijn ze ook bevooroordeeld, puur door zijn imago of voorkomen. Al die elementen vormen voor mij de belangrijkste kwaliteiten van een muzikant. Ik heb het zelf al vaak genoeg meegemaakt dat ik met de nek werd aan gekeken voordat ik mijn mond opendeed. Mensen geven elkaar vlug een waardeoordeel: iets wat ik verafschuw. Wel is het interessant om mensen te observeren, want we zijn spiegels van elkaar. Soms kijk je in de spiegel en dan zie je dingen die je niet aanstaan. Het gaat er volgens mij om dat de verschil lende perspectieven van individuen worden gerespec teerd en dat de ander daarvoor openstaat, ongeacht iemands voorkomen of uiterlijk. Kanye West heeft overal schijt aan en hij is veranderd. Dat vind ik cool. De teksten uit het begin van zijn carrière zijn totaal anders dan nu. Hij ontwikkelt zich natuurlijk, onder gaat andere levensfases en het is tof om te zien hoe hij daarmee omgaat.”
B e t e r e e ne r g ie Het andere stuk, Marvins Room, koos Scott omdat het een sexy nummer is dat elke vrouw aanspreekt. “Ik schrijf graag muziek voor dames. Het klinkt misschien gek, maar als je dames naar je show kunt krijgen, komen de mannen vanzelf, haha. Andersom werkt het niet. Ik speel liever voor mijn vrouw, zelfs als mijn tweelingbroer aanwezig is. Vrouwen hebben een betere energie.” De energie van de musici onderling is hoog en zeer inspirerend, meent de trompettist. Dit kwam nog niet altijd even sterk over op North Sea Jazz, wellicht doordat het slechts hun tweede liveoptreden was. Clayton: “Het is moeilijk om iedereen bij elkaar te krijgen. Alle agenda’s zijn overvol. Dan is het live altijd even aftasten, hoewel we elkaar door en door kennen. Iedereen is openminded en er is veel vertrouwen. Het is natuurlijk een groeiproces, dat geldt voor elke band.” Williams: “We hebben als ritmesectie al vaker op verscheidene albums samengespeeld, dat hoor je. Dat is heel prettig samenwerken. Bovendien kennen we de stukken al van jongs af aan, dus was het een vrij soepel proces om ze in een andere context te plaatsen. Je weet op een gegeven moment wat wel en niet werkt. De ene keer blijven we dichtbij het origineel, de andere keer gaat het volledig op de schop. De spirit van een nummer moet in ieder geval overeind blijven.”
Scot t ie Pippen Eind voorjaar 2012 dook NEXT Collective al de studio in. Iedereen arrangeerde hun eigen gekozen covers. In de studio werd alles samengekneed tot één sound. Voor Scott voelt dat als een knipoog naar Miles Davis uit laat jaren zeventig, waar hij experimenteerde met elektrische sounds van eigen gecreëerde laagjes en het zoeken naar nieuwe. Rots in de branding is soulmate Matthew Stevens, met wie Scott al vanaf het begin van zijn carrière het podium deelt. Stevens’ herkenbare signatuur levert een belangrijke bijdrage aan het collectieve geluid. Scott en Stevens waren kamergenoten op het Bostons muziekinstituut Berklee. Sindsdien zijn ze beste vrienden. Ze toeren al zo’n tien jaar samen. De trompettist uit zijn onvrede over de veronderstelling dat de gitarist zijn sidekick zou zijn. “Volg je basketbal? In de jaren negentig stonden de Chigaco Bulls boven aan, met Michael Jordan aan de top. Hij kreeg alle credits, want hij is de beste basketballer ooit, nietwaar? Kenners die het spel op de voet volgden, weten dat dit beeld niet helemaal klopt. Het was een ijzersterk team en Scottie Pippen was een andere prominente speler. Hij was even fel en goed als Jordan, maar meer een verdediger, waardoor hij niet zo in de schijnwerpers stond. Pippen was mijn favoriete speler. Hij bezat de perfecte combinatie van kracht en sierlijkheid. Toch stond hij altijd in de schaduw van Jordan en sommigen zien hem als een sidekick. Zo zien critici het soms ook tussen Matt en mij: een journalist van JazzTimes schreef het op. Ik kon dat tijdschrift wel kapotscheuren, zo boos was ik. Het was de meest beledigende manier om mijn band met Matt te beschrijven. Anderen lezen dat en krijgen een verkeerd beeld van onze vriendschap. Het wordt vaak vergeten, maar Jordan en Pippen versterkten elkaar, konden niet zonder elkaar. Ze waren gelijk. Ook al ben ik wellicht de bandleider en spreek ik het publiek aan, wil dat absoluut niet zeggen dat ik mezelf verhef boven mijn band leden, laat staan boven mijn beste vriend.” Scott heeft vuur in zijn ogen staan en zijn stem klinkt fel en opgewonden. Duidelijke taal. Bij NEXT Collective treedt niemand op de voorgrond. Het is meer dan een creatieve groep musici: ze zien elkaar als familie, waarbij de muziek telt: “Het is een persoonlijke plaat waar ieder zijn aandeel in heeft gehad. Je hoort die nummers en je denkt aan je oude high school sweethearts. Er komen allerlei emoties naar boven”, zegt Clayton met een brede grijns. En hebben de sterren hun eigenzinnige covers al gehoord? “Wie weet? Het zijn sterren, haha. Nee, we weten het niet”, aldus de pianist. “Als je Pharell kunt vinden, vraag het hem dan even”, grapt Williams. “Ik ben benieuwd wat hij ervan vindt.” www.jazzism.nl
“Je hoort die nummers en je denkt aan je oude high school sweet hearts”
OKTOB E R / N OVE M B E R 2013 117