Cd's het hele album, en op Requiem lijkt hij eerder het leven te bejubelen dan stil te staan bij een sterfgeval. Coen de Jonge
bracht, alleen Gotta Get Over The Hump komt voor het eerst van de plank. Sjeng Stokkink
Keith Richards David Porter Into A Real Thing And More Stax/Ace/V2 SOUL/FUNK ***1/2 Hij maakte naam als de helft van het succesvolle songwritersduo Isaac Hayes/David Porter en nam begin jaren zeventig ook vier soloalbums op, waar deze - in 1971 opgenomen in Muscle Shoals - de tweede van was. Als zanger haalde Porter het niet bij Isaac Hayes, vandaar waarschijnlijk dat hij er in 1973 mee stopte. Hij bleef wel liedjes componeren waar Will Smith en Mariah Carey later zelfs Grammy’s mee wonnen. Into A Real Thing heeft dus ruim veertig jaar op zijn cd-versie moeten wachten. Vier van de zes nummers schreef Porter met zijn nieuwe schrijfpartner Ronnie Williams, alleen op I Don’t Want To Cry (een nummer van Chuck Jackson) is Hayes nog van de partij als producer. De andere cover is het ruim elf minuten durende Hang On Sloopy, eerder een nummer 1-hit voor The McCoys. De cd bevat drie bonustracks (vandaar And More in de titel), waarvan Ace er twee al op verzamel-cd’s uit-
104 O K TO B E R / N OV E MB E R 2 0 1 5
Crosseyed Heart Virgin/EMI BLUES/ROCK **** Veel soloalbums maakt Stones-gitarist Keith Richards niet, en als hij ze maakt klinken ze meestal alsof ze op zondagmiddag met een borrel en een jointje erbij in elkaar gejast zijn. Da’s in het geval van Richards overigens een pré, want een lichte mate van groezeligheid is zijn absolute kracht, en doodgeproduceerde albums zijn er al ruim voldoende. Samen met mede X-Pensive Wino Steve Jordan schreef Richards het merendeel van de nummers, met uitzondering van Gregory Isaacs’ Love Overdue en de Leadbelly-klassieker Goodnight Irene. De muzikanten zijn ook usual suspects, zo zijn daar Waddy Wachtel, Aaron Neville, de recent overleden Bobby Keys, Blondie Chaplin en ook Norah Jones, die het broeierige Illusion van smachtende achtergrondvocalen voorziet. Crosseyed Heart is een plaat ontdaan van alle opsmuk, met maar één ding centraal: blues. Vergelijk dat eens met die opgeblazen kauw-
gomfabriek van Jaggers SuperHeavy. Dietmar Terpstra
Jimmy Reiter
Sabrina Starke
Told You So PogoPop Musik/Membran BLUES ***1/2 Waar zijn vorige album High Priest Of Nothing nog tot stand kwam met verschillende bezettingen, nam de Duitse gitarist-zanger Jimmy Reiter zijn nieuwste worp Told You So op met zijn vaste podiumband. En dat is te horen. Toetsenist Mo Fuhrhop, bassist Jasper Mortier en drummer Björn Puls zijn dan ook niet van de straat. Via strak en vakkundig ensemblespel manoeuvreren ze samen met hun puntig spelende broodheer in negen originals en drie covers langs velerlei grootsteedse bluesdisciplines voorzien van aanstekelijke funky grooves en met een hoog soulgehalte. Gastoptredens van onder meer de uit Boston afkomstige saxofonist ‘Sax’ Gordon Beadle en voormalig Memo Gonzales-gitarist Kai Strauss zorgen voor de slagroom op de taart. In het grootste gedeelte van Europa zijn Reiter en consorten graag geziene gasten. Hoog tijd dat we dit opmerkelijke gezelschap eens wat vaker in onze contreien mogen verwelkomen. Marcel Haerkens
Sabrina Starke Zip Records & Star-K Records BV/PIAS VOCAL SOUL/JAZZ ****1/2 Het is haar meest persoonlijke album tot dusver, dat aandacht heeft voor zelfbewustzijn en dromen. Vandaar dat de titel simpel Sabrina Starke luidt. Op de cover staat de Rotterdamse zangeres geportretteerd met 36 andere sterke donkere vrouwen die haar inspireren, haar kracht geven en bijdragen aan een positief zelfbeeld. Dat cijfer is geen toeval, Starke is nu 36 en reflecteert op haar vijfde album waar ze staat in haar leven. Het resultaat is een prachtig uitgesponnen plaat (mede dankzij co-producer, schrijver en drummer Salle de Jonge), met persoonlijke teksten en een authentieke organische sound. Gospelachtige orgeltjes, directe zang, bluesy en soulachtige invloeden. De teksten gaan over liefde, haar voorouders, over bewustwording en gelijkheid, zoals in het nummer Next Man. Bij diverse songs is een voice-over te horen uit Beah Richards documentaire A Black Woman Speaks, dat de nummers nog iets optilt. Parel is Dreamer, dat met een herkenbaar baslijntje in de piano door je hoofd blijft spoken, wat eveneens geldt voor het pakkende refrein. Starke zet veel fraaie sfeertjes neer, waarbij alles puur en oprecht klinkt, zoals het retro-soulnummer Milk & Honey of het mooi opbouwende Leggo of Ego, americana en blues in Don’t Think You Know Me en het sterke Ain’t I A Woman. Misschien dat alleen de tempi iets afwisselender hadden gekund, maar het is een plaat die onder je huid kruipt en je niet loslaat. Angelique van Os
www.jazzism.nl
Adam Rogers/David Binney R&B Criss Cross JAZZ **** Een echte blowing session van gitarist Adam Rogers en altsaxofonist