De Tien van Nu #1
Eric
Vloeimans
“Muziek is een persoonlijk verhaal”
10 jaar Van intiem trio en kamerjazz tot het elektronische Gatecrash en barok, niets lijkt te gek voor Eric Vloeimans (1963). De vrolijke verschijning die op het scherp van de snede speelt, zoekt altijd naar een spannende match:“Ik geef altijd mijn ‘beste best’.” Tekst: Angelique van Os | Foto: Corbino Wat is kenmerkend voor je werk: je onvermoeibare veelzijdigheid, interesse voor andere stijlen en genres, de fluwelen toon of een mix van dit alles? “Dat laatste inderdaad. Ik heb een brede interesse en muzikale smaak. Ik begrijp niet waarom bijvoorbeeld hardrock, Franse chansons en jazz geen combinatie kunnen vormen.” Waarin of waarmee wil je je onderscheiden? “Daar ben ik niet mee bezig. Muziek is een gevoel, mij gaat het erom wat er ontstaat en waar ziel en zaligheid inzit. Ik probeer mezelf te zijn. Daar groei ik naartoe. Ik durf nu meer te luisteren naar m’n innerlijke stem. En sommige dingen gebeuren vanzelf, zoals de samenwerking met Holland Baroque Society. Ik ben een van de weinige jazzmuzikanten in Nederland die dat doet, maar dat vind ik oninteressant. Het gaat om het gezamenlijke avontuur.” Wat wil je communiceren met je publiek? “Hoe gelukkig muziek je maakt, hoe het kan raken. Het is fijn als ik na afloop van een concert hoor dat mensen erg hebben genoten. Ik communiceer veelal om open te staan voor muziek. Zien wat er gebeurt. Het mooiste is wanneer we elkaar op het podium verrassen, dat er iets magisch gebeurt. En dat de vonk overslaat naar het publiek, dat kan zeggen: ‘Daar was ik bij.‘“
“ Er blijven altijd kunstenaars met passie die dat willen delen” Wat is de rode draad in je carrière? “Mezelf zijn.” Heb je het gevoel dat je in een traditie staat? “Ik heb veel van de Amerikaanse jazz geleerd, maar nooit het gevoel gehad dat het mijn traditie is. Ik voel me Europeaan en vraag mezelf soms af waarom we toch altijd de Amerikanen verheerlijken en zo klein denken over Nederlandse/Europese jazz. Ik heb het gevoel dat ik mijn eigen traditie opzoek, hoewel dit
een ongedefinieerde weg is. Ik voel me nu meer aangetrokken tot klassieke muziek, volksmuziek en Oosterse tradities, waarover ik improviseer. Muziek is een persoonlijk verhaal. En zoals trompettist Dusko Gojkovich zegt: ‘Het gaat er niet om wat je speelt, maar hoe je het speelt.' In mijn geval komen dingen veelal op m’n pad. Zoals de zoektocht naar een accordeonist, die ik vond na een gesprek in een Gentse kroeg. Daar hadden ze een idee: ‘Wel, dan moet gij Tuur Florizoone hebben.' En zo geschiedde. De samenwerking blijkt fantastisch, evenals het project Oliver’s Cinema (met verder Jörg Brinkmann op cello). We kunnen als mens niet alles sturen, veel dingen gebeuren vanzelf.” Wat waren markante momenten de afgelopen tien jaar? “Ik noem er een aantal: de oprichting van Gatecrash (2007) en Oliver’s Cinema, de ontmoeting met Florian Weber, mijn eerste orkest-cd, een symfonie geschreven met Martin Fondse, optredens met Armin van Buren, Holland Baroque, het Koningsconcert, Remy van Kesteren en mijn eigen meespeelboek, Horn Of Plenty (2015). Hiermee hoop ik (jonge) mensen te prikkelen om mijn muziek te spelen en het door te geven.“ Welke artistieke keuzes heb je de afgelopen jaren gemaakt? “Niet alles is bewust. Soms is het tijd voor wat anders, mede vanwege het beperkte Nederlandse speelveld. Ik ben heel selectief geworden met wie ik speel, ik kies eerder voor mijn eigen projecten. Dat is niet arrogant, maar heeft vooral met tijdgebrek te maken. En ik wil nog zoveel, zoals volgend jaar op tour gaan en een livealbum uitbrengen met Gatecrash.” In welke zin ben je muzikaal, dan wel als mens gegroeid en wellicht veranderd? “Vroeger had ik het gevoel snel dingen te missen, ik liep overal achter aan. Ik ben rustiger geworden en maak keuzes eerder vanuit mijn gevoel. Hierin heb ik een modus gevonden zodat ik als prof altijd mijn ‘beste best’ geef. Zonder die insteek wil en kan ik niet op het podium staan. Het gaat om opperste concentratie en alles geven. Dat verwacht ik ook van mijn medemusici, anders werkt het niet. Muziek beleef ik overigens vaak in een andere tijdzone, zoals bij een spannende voetbalwedstrijd: die negentig minuten ervaar je als een klein half uurtje. Het is zo om. Mijn vrouw zei weleens: 'Waarom pas je je muzikale ervaringen en levensstijl niet meer toe in het dagelijkse leven?' Die opmerking was een eyeopener en heeft mijn persoonlijke ontwikkeling gestimuleerd.” Je hebt al ontzettend veel bereikt. Welke ambities en dromen heb je nog? “Ik ben zeer gelukkig, speel met wie ik wil. Geen wensen, ik laat het allemaal ontstaan.” Welke ontwikkelingen zie je in het huidige Nederlandse jazzklimaat? “Er was een leuk clubcircuit in Nederland, dat is er nauwelijks meer. Eeuwig zonde. Er is veel jong talent, er zijn mensen die het jazzerfgoed bewaken, er ontstaan allerlei ensembles en trio’s, zoals die van Reinier Baas, Jorrit Westerhof en Tin Men & the Telephone. Clubs of niet, wel of geen subsidies, iedereen gaat toch wel door. Er blijven altijd kunstenaars met passie die dat willen delen. Mensen hebben dat ook echt nodig. En als je eenmaal met dit muziekvirus besmet bent, dan houd je nooit meer op.”
DECEMBE R 2016 / J AN UAR I 2017 33