Bhdossier

Dossier:

(Nederlands Blood & Honour kopstuk op training)

samenstelling: AFA-Nederland: Postbus 1184, 6501 BD Nijmegen. www.afanederland.org - Giro: 947.42.45

Veroordeling Blood & Honour kopstuk is slechts het topje van de ijsberg Persbericht AFA-Nederland 6 oktober 2006 (www.afanederland.org)

Gisteren werd door de rechtbank in Dordrecht de neonazi Michael Krick veroordeeld tot een celstraf van 36 maanden. De aanklacht was poging tot doodslag op een Antilliaanse man. Krick heeft het slachtoffer met een glas tegen zijn oogkas geslagen. Op het moment dat het slachtoffer op de grond lag en probeerde weg te kruipen werd hij meerdere malen tegen zijn hoofd geschopt. Daarnaast werd Krick veroordeeld voor het in bezit hebben van T-shirts van de neonazistische terreurgroep Combat 18.

Michael Krick is een van de kopstukken van de Racial Volunteer Force, een Nederlandse afdeling van het internationale neonazi-netwek Blood & Honour. Een maand geleden werd een Belgische afdeling van Blood & Honour opgerold. Bij de diverse huiszoekingen werd een compleet wapenarsenaal in beslag genomen. Ook organiseerde de Belgische neonazi’s militaire trainingsweekenden. De Belgische Blood & Honour afdeling beschikte over goede contacten met diverse Nederlandse neonazi’s.

Afgelopen jaren werden in Nederland een aantal aan Blood & Honour-gelieerde neonazi's gearresteerd.

Bij arrestaties en huiszoekingen werden meerdere malen wapens in beslag genomen.

Waar in diverse Europese landen Blood & Honour afdeling door justitie zijn opgerold, kenmerkt de houding van de Nederlandse overheid zich door laksheid en struisvogelpolitiek. Het is voor ons onverteerbaar dat individuele nazi kopstukken worden vervolgd, terwijl de groepsstructuur in stand blijft. Zolang Blood & Honour in Nederland legaal blijft, kan zij door blijven gaan met het rekruteren van een nieuwe aanwas aan neonazi’s. Het vervolgen van een individueel naziekopstuk, zónder de groepsstructuur aan te pakken is dweilen met de kraan open. Het is juist een groepsstructuur als Blood & Honour die neonazi’s het nodige zelfvertrouwen geeft en hen aanmoedigt om geweld tegen anderen te gebruiken.

Wie is Michael Krick?

De Duitser Krick heeft een lange staat van dienst in het neonazi wereldje. Als 16-jarige is hij betrokken bij aanvallen op een jongerencentrum en een vluchtelingen huis. In 1995 loopt hij voor het eerst mee in een extreemrechtse demonstratie in ons land. In de jaren hierna blijft hij regelmatig opduiken bij Nederlandse nazi demonstraties. Dit stopt abrupt wanneer hij in 1999 in Duitsland voor anderhalf jaar de gevangenis indraait. Na zijn vrijlating blijft Krick actief binnen Duits extreemrechts. Wanneer Krick opnieuw vervolging boven het hoofd hangt, vlucht hij eind 2000 naar Nederland.

Al snel neemt Krick een prominente rol in binnen de Nederlandse Volks-Unie (NVU). Bij diverse NVU demonstraties is Krick lid van de ordedienst. Daarnaast helpt hij, samen met het NVU-netwerk, de Duitse neo-nazi Christoph Schulte onderduiken. Schulte word in Duitsland gezocht wegens het bijna dood schoppen van een Griekse man. Waar Duitse nazi's die Schulte hielpen vluchten worden veroordeeld ontspringt Krick de dans. Ondertussen is Krick veroorzaker van diverse vechtpartijen, waarbij hij het barinterieur graag als wapen gebruikt. Opnieuw grijpt justitie niet in.

Niet veel later haalt Krick de media door als spreker tijdens een NVU bijeenkomst op te roepen tot het plegen van aanslagen: "Val het systeem en haar knechten aan, die proberen ons ras te vernietigen. Ook Officieren van Justitie en Rechters hebben namen, adressen en familie. Maak ze duidelijk dat wij dit niet

langer nemen en laat je fantasie daarbij de vrije loop. Toon geen medelijden of berouw, het Witte Arische Verzet leeft!". Het OM stelt een onderzoek in, maar gaat wederom niet over tot vervolging.

In 2002 wordt Krick bij toeval gearresteerd. Wanneer hij bij Hoek Van Holland de boot naar Engeland wil nemen wordt hij door de douane herkend. Omdat Duitsland een internationaal opsporingsverzoek voor Krick had lopen wordt hij uitgeleverd. In Duitsland wordt Krick veroordeeld voor het in bezit hebben van Cd’s die “in buitengewoon grove bewoordingen het bestaan van de Holocaust ontkennen” en voor het gedurende een demonstratie tonen van een op zijn achterhoofd getatoeëerde SS-doodshoofd.

Na zijn vrijlating gaat Krick op oude voet verder. Michael Krick wordt al snel een van de kopstukken van de Racial Volunteer Force (RVF), een Nederlandse afdeling van Blood & Honour. De RVF is mede opgezet door ontevreden NVU-leden die zich niet kunnen vinden in de nieuwe ‘gematigdere’ koers van de NVU. De RVF kenmerkt zich door een obsessief antisemitisme en een sterke verheerlijking van geweld. De groep laat zich enthousiast over Palestijnse zelfmoordaanslagen. Andere 'helden' in de ogen van de RVF zijn Dave Copland (plaatste bommen bij kroegen en op straat, 140 gewonden) en Timothy McVeigh (plaatste een bom bij een Amerikaans overheidsgebouw, 168 doden). Dichter bij huis kunnen de moorden op Van Gogh (“goed is te weten dat Van Gogh regelmatig aan de cocaïne zat”) en Fortuyn (democraat en homoseksueel) rekenen op de goedkeuring van Krick en de RVF. Ook op internet neemt Krick geen blad voor de mond. Op een extreemrechts forum juicht hij de aanslagen op 11 september toe. In Krick's ogen is het WTC een “symbool van het Joodse kapitalisme”.

Daarnaast roept Krick de andere forum leden op om de lokale synagoge in brand te steken, “maar wel op zaterdags”, omdat dan de meeste mensen aanwezig zijn. Gezien Krick’s staat van dienst, hebben wij niet de illusie dat zijn gevangenisstraf hem tot inkeer zal brengen. Binnen Nederlandse naziekringen wordt Krick ook beschouwd als een politiek gevangene.

Blood & Honour Artikel door onderzoeksgroep Kafka, uit Alert!#2 juli/augustus 2006 (www.kafka.nl)

(foto: RVF zaalbijeenkomst) De internationale organisatie van nazistische skinheads "Blood & Honour" (B & H) is in Nederland een vrijwel onbekende organisatie. Dat is niet voor niets. In tegenstelling tot in veel andere landen is B & H hier tot voor kort nooit uit de verf gekomen. Daarnaast hebben de pogingen om tot een Nederlandse B & H-tak te komen altijd in het semi-ondergrondse plaats gevonden. De laatste tijd zijn er echter meer geslaagde pogingen gedaan om Blood & Honour leven in te blazen. Sterker nog, er zijn zelfs twee organisaties met die naam in Nederland actief.

Historie Om Blood & Honour te kunnen plaatsen is een stap terug in de tijd nodig. Eind jaren zeventig was in Engeland de muziekstroming punk doorgebroken, met bijbehorende jeugdstijl. Als onderdeel van deze jeugdstijl was er ook een opleving van de skinheadstijl te zien. Op deze laatste ontwikkeling sprong de extreemrechtse beweging (vooral het National Front) in Engeland met succes in. Skinheadbands werden gecharterd voor de verspreiding van extreemrechts gedachtegoed onder jongeren onder de titel "Rock Against Communism" (RAC). (1) Deze muzikale activiteiten bleken succesvol en zorgden voor een zichtbare aanwas van skinheads binnen de extreemrechtse gelederen. Daarnaast, en dat was minstens zo belangrijk, brachten deze bands en concerten ook veel geld binnen. Wat er vervolgens gebeurde is voorspelbaar: er werd gesjoemeld met dit geld, er ontstond ruzie en vervolgens stortte de boel in elkaar.

Het National Front en de muzikale tak gingen in 1986 uit elkaar.

Inmiddels was de skinheadband Skrewdriver - met als frontman Ian Stuart Donaldson - het gezicht van de RAC-stroming geworden. Na de breuk met het National Front richtte Donaldson in 1987 een nieuwe organisatie op, "Blood & Honour". Blood & Honour had dezelfde doelen als de RAC-stroming: verspreiding van nazi-ideologie, rekruteren van nieuwe krachten en het genereren van geld voor de beweging. Na de eerdere ervaringen koos de nieuwe organisatie ervoor zich niet meer te binden aan een partij, maar een onafhankelijk netwerk te vormen dat partijen of organisaties met eenzelfde ideologie kon ondersteunen. In de jaren daarna werden in allerlei landen Blood & Honour-divisies opgericht, die min of meer in een internationale samenhang functioneerden. De kern van de activiteiten betrof muziek, het produceren, distribueren en programmeren van extreemrechtse bands. Dit veranderde met de komst van Combat 18.

In 1992 ontstond vanuit het Blood & Honour-netwerk een nieuwe organisatie, Combat 18 (2). Combat 18 werd opgezet om gewelddadige actie te ondernemen tegen (politieke) tegenstanders en migranten. Dit initiatief ontspoorde al snel in regelrechte terreur met grote impact op beide organisaties. Vooral toen de gewelddadige middelen niet alleen gebruikt werden voor externe vijanden, maar ook voor het oplossen van interne ruzies. Dit gebeurde niet alleen in Engeland. Ook de Deense Combat 18-sectie raakte ernstig in opspraak, nadat zij bombrieven verstuurden naar andere rechts-extremisten met wie een conflict bestond. Door de internationale samenhang van B&H en Combat 18 zorgde al deze activiteiten internationaal voor negatieve gevolgen namelijk onderlinge ruzies en implosie. Eind jaren negentig kwam er pas weer iets van een internationaal B&H-netwerk van de grond. Deze en andere ontwikkelingen hebben ertoe bijgedragen dat de omvang van Blood & Honour door de jaren heen

allesbehalve stabiel is geweest. Daarnaast verschillen de diverse landen-divisies van karakter en ook die divisies maken separaat allerhande verschillende ontwikkelingen door. Eén ontwikkeling die voor zowel de meeste landen-divisies geldt, als voor het internationale netwerk als geheel, is de discussie tussen de traditionele tak en de Combat 18-tak. In het kort komt het er op neer dat de ene tak, de "traditionelen", vindt dat binnen het Blood & Honour-netwerk de muziek centraal moet staan. RACmuziek is de gemeenschappelijke noemer voor ontmoetingen, feesten en concerten, maar ook voor mobilisatie, rekrutering en financiering ten behoeve van een politiek doel.(3) De andere tak, de Combat 18-tak, stelt de politiek centraal en vindt de muziek van bijkomend belang. Wat overigens niet wil zeggen dat muziek geen rol speelt. Integendeel, ook deze tak ziet het grote (financiële) belang van muziek in. (4) Voor deze laatste tak is verder vooral het gewelddadige en (semi)terroristische imago van essentieel belang. Daarnaast is de haat van de Combat 18-tak tegen de andere tak ook een belangrijke bindingsfactor. De andere tak wordt bij voortduring (en lang niet altijd onterecht) als een bende alcoholistische, a-politieke domkoppen afgeserveerd.

Nederland In Nederland is, parallel aan de internationale ontwikkelingen, een eigen Nederlandse Blood & Honourtak ontstaan, die voor een deel de internationale ontwikkelingen volgt, maar voor een deel ook niet. In de jaren tachtig bestond er in Nederland al een scene van extreemrechtse skinheads. Die waren echter vooral op Nederland gericht. Voor zover ze politiek actief waren zochten ze vooral aansluiting bij Nederlandse partijen en organisaties. Dit veranderde aan het begin van de jaren negentig. Het succes van skinheadbands als Skrewdriver in Engeland straalde ook af op de Nederlandse skinheads en er ontstonden contacten met Blood & Honour in Engeland.(5). Dit leidde tot de oprichting van een Nederlandse Blood & Honour-divisie met als naam "Hou Kontakt". Belangrijk verschil met de moederorganisatie was echter dat Hou Kontakt er alles aan deed om zichzelf niet als extreemrechts te laten bestempelen. Naar buiten toe werd de organisatie gepresenteerd als een organisatie voor Nederlandse skinheads, waar alle politieke gezindten welkom waren. In de praktijk ging het echter om een besloten verzamelplaats voor naziskinheads. Hou Kontakt was als organisatie aanvankelijk succesvol. In diverse delen van Nederland (Amsterdam, Eindhoven, Zeeuws Vlaanderen) ontstonden actieve kernen. Er werd een aantal keer per jaar een eigen blad uitgegeven en er werden regelmatig bijeenkomsten en concerten georganiseerd. Vooral een concert in Hoek van Holland met één van de oerbands van Blood & Honour "No Remorse", was voor Nederlandse begrippen een groot succes. Niet zo lang daarna bezocht Ian Stuart Donaldson een vertegenwoordiging van Hou Kontakt in Nederland.

(6) Met het succes van de organisatie nam ook de druk toe, wat de teloorgang inzette. Enerzijds kwam dit door politieke, maatschappelijke en justitiële tegenwerking. Zo kon een tweede groot concert, dat door Hou Kontakt werd georganiseerd, niet doorgaan. Onder druk van antifascistische acties en politieoptreden werd het concert op het laatste moment afgelast. Diverse skinheads die op het concert afkwamen werden gearresteerd. Anderzijds was ook het optreden van de achterban zelf verantwoordelijk voor het langzaam ineenstorten van de organisatie. Intern was er onrust over de gematigde presentatie, voornamelijk door oprichter en voorman Martin van de Grind, die in een pamflet zelfs als verrader werd bestempeld. Daarnaast kenden de extreemrechtse skinheads een aantal plaatsen in Nederland waar ze bijeen konden komen. Door een reeks aan vechtpartijen en andere ellende raakten ze de een na de andere plek kwijt, waardoor samenkomsten steeds moeilijker werden. Deze aspecten ondermijnden de organisatie. Helemaal hard ging het toen Martin van de Grind de organisatie verliet (onder maatschappelijke druk en vanwege de snelle toename van de omvang van zijn strafblad). Hou Kontakt leefde nog enige tijd voort als een marginaal semi-ondergronds clubje, maar loste medio jaren negentig op in het niets. Naast alle problemen, zoals die hierboven geschetst zijn, komt dit ook door de snelle opkomst van de gabbercultuur, die als jeugdstijl een flinke concurrentie bleek te zijn voor de skinheads.

Eind jaren negentig was er weer sprake van een opleving van de skinheadcultuur in Nederland. Vooral in Brabant en Limburg had een aantal nieuwe skinheadbands veel succes. Anders dan de Hou Kontaktgeneratie, ging het hier echter veelal om skinheads die er geen uitgesproken politieke ideeën op na hielden. Daarnaast sloten skinheads, die wel extreemrechtse opvattingen hadden zich aan bij bestaande partijen in dat veld. De behoefte voor een nieuwe politieke skinheadorganisatie bleek dus niet direct aanwezig.

Een groep die uit deze nieuwe skinheadgeneratie voortkwam was de "Mijnstreek-Oost Skins", een clubje van skinheads in de oostelijke Mijnstreek (Heerlen-Kerkrade). Centraal in dit groepje staan Patrick Notermans en zijn vriendin Gabrielle Nieuwenhuijs. In 2001 stonden de Mijnstreek-Oost Skins aan de wieg van een nieuwe poging om Blood & Honour Nederland van de grond te krijgen. Aanvankelijk leek dit tot niets te leiden. Een jaar later stapte een groep ontevreden NVU-leden uit de partij en sloot zich aan bij het B&H-netwerk. Kernfiguren van deze voormalige NVU-groep waren RenĂŠ van Zon en Niels Ritmeester. Enige tijd later sloot ook de in Nederland wonende Duitse neonazi Michael Krick zich hierbij aan. Wat er vervolgens gebeurde, is wat onduidelijk. Het lijkt erop dat er korte tijd een organisatie in Nederland is geweest waar de op Combat 18 gerichte tak en de meer op B&H Traditional gerichte tak samenwerkten. De blik op deze periode wordt vertroebeld door een aantal andere snelle ontwikkelingen: - De B&H Traditional-tak groeide tussen 2003 en 2005 gestaag. Dit heeft er enerzijds mee te maken dat een aantal oudere skinheads, waaronder Martin van de Grind, weer actief werd en de nieuwe organisatie op poten zetten. Daarnaast was er een flinke groei van jonge aanhangers te zien.

- De nieuwe jonge aanhang, in eerste instantie van de Traditional-tak, maar later ook van de Combat 18-tak, was vooral afkomstig uit het circuit van gabbers en zogenaamde Lonsdalejongeren. Er is een ontwikkeling zichtbaar geweest, waarin groepen jonge gabbers zich gingen interesseren voor de skinheadmuziek en -cultuur. Van deze groepen heeft een deel zichzelf omgetoverd tot "echte" skinhead en zich bijvoorbeeld aangesloten bij een van de B&Htakken.

- De groei van de Traditional-tak vond zeer decentraal plaats. Op een aantal plekken in Nederland ontstonden extreemrechtse (gabber)vriendengroepen die zich aansloten bij Blood & Honour.

Daarnaast waren er ook allerhande individuen en groepjes die gebruik maakten van de naam en kentekens van Blood & Honour, maar waarvan te betwijfelen is of ze ooit echt iets met de organisatie van doen hebben gehad.

(foto: SS herdenking in Lommel door leden van Blood & Honour Traditional, maart 2006) Uit deze wat mistige periode komen uiteindelijk twee organisaties voort, waarschijnlijk het product van een scheuring. Aan de ene kant is dat Blood & Honour/RVF, aan de andere kant Blood & Honour Nederland. Blood & Honour/RVF herbergt de Nederlandse Combat 18-tak van Blood & Honour.

Behalve de ex-NVUers is ook het voormalige Aktiefront Nationale Socialisten van Eite Homan inmiddels in deze organisatie opgegaan. Onlangs breidde deze tak zich nog uit doordat zij de voormalige gabbers van het Soetermeer Skinhead Front aan zich wist te binden. Kernfiguren van deze Combat 18-tak zijn op dit moment Eite Homan, Michael Krick, Willy Timmer, Dave Blom en Niels Ritmeester. Deze groep valt vooral op door haar uitgesproken gewelddadige en antisemitische gedachtegoed. Zo wordt er vanuit deze groep steun gegeven aan Saddam Hoesein (vanwege zijn strijd tegen IsraĂŤl) en Mohammed Bouyeri (de moordenaar van Van Gogh, vanwege zijn antisemitische gedachtegoed). Daarnaast wordt ook steun verleend aan de gevangen zittende Kay Diesner, een Duitse neonazi die probeerde een prominente communist te vermoorden en op de vlucht een agent doodschoot. Ondanks dat deze groep partijpolitiek onafhankelijk is worden de laatste tijd alle demonstraties van de NVU ondersteund. Deze tak is internationaal vooral gericht op neonazistische structuren in Duitsland.

De andere B&H-tak ontwikkelde zich tot "Blood & Honour Nederland". Deze als Traditional te typeren tak is een stuk decentraler georganiseerd dan de RVF-groep en meer te beschouwen als netwerk dan als een groep met een duidelijk smoelwerk. In diverse regio's (Groningen, Noord-Holland-Noord, WestBrabant, regio Amersfoort) zijn afdelingen van deze organisatie zichtbaar. Al deze groepjes vervullen min of meer een functie in het netwerk, maar de functies verschillen per regio en verschuiven door de tijd nog al eens. Opvallend binnen deze tak is de samenwerking tussen oude getrouwen en jonge aanwas. Een belangrijke oude getrouwe is natuurlijk Martin van de Grind, maar hij is niet de enige. De jonge aanwas is voor een groot deel afkomstig uit het wereldje van de gabbers. Ook deze tak is partijonafhankelijk, maar er is regelmatig sprake van samenwerking met de Nationale Alliantie.

Internationaal richt deze tak zich vooral op Blood & Honour Vlaanderen, waarmee nauw wordt samengewerkt.

Recent organiseerden beide B&H-takken een activiteit op dezelfde dag, die een duidelijk beeld gaf van karakter en omvang. De RVF-tak liep met ongeveer twintig personen mee in een NVU-demonstratie in Nijmegen. Het thema van de demonstratie was "tegen sociale afbraak". Het doel van de demonstratie was om media-aandacht voor de NVU te genereren, daags voor de raadsverkiezingen. Geen van beide thema's lenen zich erg voor de RVF-achterban, die dan ook achter een eigen spandoek liep met Blood & Honour-logo en nazistische symboliek. Tegelijkertijd organiseerde "Blood & Honour Nederland" een kranslegging voor voormalige SS'ers op een oorlogskerkhof in het Limburgse Ysselsteyn. Onder druk van een AFA-actie werd deze kranslegging verboden. In samenwerking met B&H Vlaanderen werd vervolgens een alternatieve kranslegging georganiseerd in het Belgische Lommel. Deze actie werd, vanzelfsprekend, gevolgd door een concert van een aantal nazibands. Opvallend was de opkomst bij deze actie. Volgens eigen opgave waren er ongeveer tweehonderd deelnemers aan de kranslegging.

Ongeveer de helft van dit aantal bestond uit Nederlanders.

Noten: (1) De naam "Rock Against Communism" was een uitvinding van het extreemrechtse National Front als antwoord op de erg populaire "Rock Against Racism"-festivals die in die periode in Engeland plaatsvonden.

(2) Het getal 18 in Combat 18 verwijst naar de eerste en achtste letter van het alfabet: AH, de initialen van Adolf Hitler.

(3) Deze tak functioneert onder diverse namen. Zelf gebruikt dit netwerk naast "Blood & Honour" namen als "Blood & Honour Traditional" of "Blood & Honour Independent". Daarmee verwijzen ze naar de oorspronkelijke doelstellingen van Blood & Honour. In Frankrijk, BelgiĂŤ en Nederland wordt ook wel de naam Blood & Honour Midgard gebruikt, door de tegenstanders vaak verbasterd tot "Shitgard".

(4) Deze tak plaats zichzelf direct in de traditie van Combat 18 en haar ideologische opvolger, de Racial Volunteer Force (RVF). Ze gebruikt naast "Blood & Honour" allerhande namen met samenstellingen tussen B&H, Combat 18 en RVF. (5) Dit klopt niet helemaal. Ian Stuart Donaldson kwam in 1984 al een keer naar Nederland, toen nog als lid van het National Front. Hij deed mee aan een actie van het Nederlandse Jongeren Front Nederland (JFN) voor vrijlating van Rudolf Hess.

(6) Dit bezoek in Utrecht was in augustus 1992. Een jaar later, op 24 september 1993, kwam Donaldson om bij een auto-ongeluk. Sindsdien geldt hij als icoon en ongeĂŤvenaarde held van de internationale van naziskinheads.

Blood & Honour Nederland – Traditional Artikel door onderzoeksgroep Kafka, uit Alert!#3 september 2006 (www.kafka.nl)

(foto: Blood & Honour Traditional bijeenkomst in Zeeland) In de vorige Alert! stond een eerste artikel over Blood & Honour Nederland. Daarin werd de geschiedenis en de huidige stand van zaken beschreven. Kort samengevat kwam dit artikel erop neer dat er enkele pogingen zijn gedaan om een Nederlandse afdeling op te richten van Blood & Honour, de internationale organisatie voor naziskinheads. Deze pogingen mislukten allemaal, totdat er in de periode 2001/2002 met meer succes een nieuwe poging werd ondernomen. Vanaf dat moment is er sprake van "Blood & Honour Nederland". Helemaal zonder strubbelingen ging dit echter niet. Rond 2004 splitste de organisatie in tweeën. Beide takken bleven zich "Blood & Honour" noemen. In het vorige artikel hebben we voornamelijk uitgewijd over één van de twee takken, Blood & Honour/Racial Volunteer Force (RVF). Deze organisatie afficheert zich als radicaal en nationaal-socialistisch en is een voorstander van gewelddadige politieke actie. Verder is deze organisatie opvallend door het extreme antisemitisme. Hierdoor oriënteert zich men op kringen van radicale moslims die op de lijn van organisaties als Hamas en Al Kaida zitten.Naast deze RVF-tak is de andere Blood & Honour-tak (B&HTraditional) ook nog steeds - met succes – actief. Aan deze tak willen we deze keer aandacht besteden.

B&H-Traditional steunt in grote lijnen op hetzelfde gedachtegoed als RVF, maar met nuanceverschillen.

Beide organisaties zijn openlijk nationaal-socialistisch, sympathiseren met het Derde Rijk en dwepen met Hitler en aanverwanten. Het verschil zit hem meer in de plek die deze ideologie krijgt. Het RVF ziet zichzelf als een revolutionaire voorhoede, die - op basis van haar ideologie - radicale politieke acties voert. B&H-Traditional ziet zichzelf meer als een internationale gemeenschap van gelijkgestemde Skinheads. Daarbij is de ideologie bepaald niet onbelangrijk, maar de beleving van de Skinhead-cultuur is belangrijker. Dat betekent dat feesten, drinken en vechten evenals uiterlijke vertoning essentieel zijn in deze organisatie. Dat de ideologie daarbij regelmatig ten onder gaat in een poel van drank, vet en zweet wordt collectief voor lief genomen. Datzelfde geldt ook voor de Nederlandse afdeling die vooral uitblinkt in het organiseren van allerhande bijeenkomsten zoals barbecues, drinkgelagen, concerten en kampen. Deze internationale richtingenstrijd heeft in ieder geval ook een rol gespeeld bij de scheuring in Nederland. Mensen als Michael Krick wilden duidelijk een meer RVF-gerichte kant op en de huidige leiders van de Traditional-tak dachten daar heel anders over. De onderlinge meningverschillen kenden een hoogtepunt in het voorjaar van 2004. Toen organiseerde de NVU een concert in samenwerking met Blood & Honour-Traditional. (1) Een van de bands die daar speelde "Skullcrusher" staat bekend als Traditional-band. Dat was reden voor de RVF-fans om, geïnspireerd door Michael Krick, een enorme vechtpartij te beginnen, waarbij bandleden, security en andere aanwezigen werden aangevallen en zaal, auto's en instrumenten werden gesloopt. Mocht er op dat moment nog sprake zijn geweest van enige sympathie tussen de twee B&H-takken, dan zal dat daarna wel verdwenen zijn.

Organisatie Omdat Blood & Honour geen officiële organisatie is en semi-ondergronds functioneert, is een goed zicht op de organisatie lastig te geven. Het is in ieder geval duidelijk dat Blood & Honour Nederland opgedeeld is in een aantal secties met daarboven een landelijke leiding. Van deze landelijke leiding zijn

de belangrijkste figuren Erik de Graaf uit IJmuiden (landelijk leider) en Marcel Dootjes uit Zwanenburg (penningmeester).

Over de secties is de nodige onduidelijkheid. Er hebben de afgelopen jaren minimaal vijf verschillende secties bestaan: Westland, Midland, Oostland, Noord-Nederland en Rotterdam. Het is op dit moment onduidelijk of al die secties nog actief zijn. Dat geldt in ieder geval wel voor de secties Westland en Noord, die de meest constante factoren zijn binnen de organisatie.

Alle secties zijn erg regionaal gericht. De continu誰teit van de secties Noord en Westland wordt vooral bepaald door de aanwezigheid van een aantal oudere en meer ervaren types binnen die secties. Erik de Graaf en Marcel Dootjes zijn al genoemd en beiden actief in sectie Westland. Daarnaast is ook Peter van Egmond in deze sectie actief, een oudgediende in het Nederlandse extreemrechtse circuit.

In de noordelijke sectie is ook een kern van oude getrouwen. De belangrijkste persoon in deze regio is Martin van de Grind uit Winschoten. Van de Grind is al sinds medio jaren tachtig een actieve naziskinhead en stond aan de wieg van "Hou Kontakt". Van de Grind is een aantal jaren uit beeld geweest, na een aantal veroordelingen wegens zijn gewelddadige politieke activiteiten. Maar is als centraal figuur van Blood & Honour weer helemaal terug van weggeweest. Dat geldt ook voor zijn gewelddadige activiteiten. De noordelijke sectie zorgde enige tijd geleden voor opschudding in Winschoten, door in volledige nazi-outfit te poseren voor een net geplaatst Joods monument. Bezoekers van een tegenovergelegen kroeg reageerden hier woedend op, wat er toe leidde dat de B&H-groep de kroeg aanviel, vernielde en bezoekers molesteerde. Dit leidde tot een aantal arrestaties, waarbij ook Van de Grind werd opgepakt. Bovendien werden in zijn woning wapens gevonden. Daarnaast is Van de Grind nauw betrokken bij het organiseren van "trainingskampen" in de Ardennen voor Blood & Honourleden. Bij dergelijke trainingskampen wordt in militaire sfeer geoefend. Van der Grind levert daar onder andere met de militaire aankleding een bijdrage aan.

Een andere kracht op de achtergrond van de noordelijke sectie is Richard van der Plas. Ook van der Plas loopt al jaren mee in het extreemrechtse circuit. Hij werd bekend als raadslid van de Centrumdemocraten en activist van het Aktiefront Nationale Socialisten. Maar waar hij vooral mee bekend werd waren zijn criminele activiteiten en wapenbezit. Dat er, met de betrokkenheid van Van der Plas, nu wapens opduiken in kringen van Blood & Honour is nauwelijks een verrassing. Sterker nog: er zijn hardnekkige geruchten dat de Nederlandse sectie van Blood & Honour door Van der Plas van wapens wordt voorzien.

Erik de Graaf De 27-jarige IJmonder Erik de Graaf loopt in ieder geval sinds 1998 rond binnen het extreemrechtse circuit. In dat jaar zette hij zijn handtekening om Janmaats Centrumdemocraten te helpen bij de kamerverkiezingen. Daarna is het een tijd rustig rond De Graaf. Na de moord op Fortuyn is hij kennelijk zo onder de indruk dat hij bij twee extreemrechtse Fortuyn-herdenkingen meeloopt. In Amsterdam sluit hij zich met een delegatie van de NNP aan bij een de vele Fortuyn-herdenkingen enkele dagen na de moord. In Harderwijk loopt hij mee met een demonstratie van de NVU naar aanleiding van de moord.

Daarna komt hij in beeld bij Blood & Honour Nederland en is bij allerlei activiteiten van deze organisatie aanwezig. Voordat Blood & Honour scheurt in de RVF- en de Traditional-tak, wordt een van de prominente leden, Michael Krick, gearresteerd en uitgeleverd aan Duitsland. Daags na deze arrestatie wordt er in Dortmund een kleine protestactie gehouden, waar ook een delegatie van Blood & Honour Nederland aanwezig is, waaronder Erik de Graaf. Na de vrijlating van Krick scheurt Blood & Honour en worden Krick en de Graaf leidinggevende in verschillende takken. Wat verder nog opvalt is de band tussen De Graaf en Peter van Egmond. Vanaf 1998 zijn beiden vrij consequent actief voor dezelfde organisaties (eerst de CD, daarna NNP, vervolgens B&H) en ze wonen op een steenworp afstand van elkaar.

Werving en selectie Om lid te worden van Blood & Honour Nederland moet je aangebracht worden door een lid. Vervolgens wordt je in eerste instantie aspirant-lid ("supporter"). Pas bij bewezen geschiktheid en betrouwbaarheid kan je volledig lid worden. Je zou verwachten dat de moeilijke toegankelijkheid en de relatieve onzichtbaarheid ervoor zorgen dat er nauwelijks aanwas is. Maar dat is kennelijk niet waar. Het concept

is zo aantrekkelijk dat Blood & Honour Traditional in Nederland op dit moment een organisatie is die (voor Nederlandse begrippen) een flinke omvang heeft.

Het succes van Blood & Honour in vergelijking met de eerdere pogingen een dergelijke organisatie op te zetten heeft een aantal oorzaken. Ten eerste is de "markt" onder jongeren voor een organisatie als Blood & Honour veel groter dan begin jaren negentig (toen de laatste serieuze poging werd gedaan om een dergelijke organisatie op poten te zetten). Destijds was de voornaamste bron voor nieuwe aanwas de Skinheadsubcultuur, die in Nederland nooit een echt succes is geweest. Tegenwoordig worden nieuwe leden vooral gevonden in kringen van (voormalige) Gabbers, een subcultuur die een veelvoud aan aanhangers kent ten opzichte van de Skinheadsubcultuur.

De tweede reden voor het huidige succes van Blood & Honour is de ruimte die de organisatie heeft vergeleken met zijn voorgangers. Sinds de opkomst van en moord op Fortuyn is er, vooral van overheidswege, weinig wil meer om extreemrechtse organisaties aan te pakken. Maar de ruimte voor Blood & Honour wordt ook door de leden zelf geschapen. Een vergelijkbare organisatie als "Hou Kontakt" had begin jaren negentig de grootste moeite allerlei praktische problemen (geld, vervoer, ontmoetingsplaatsen) te overwinnen. Omdat er binnen Blood & Honour een oude garde actief is, die in bezit zijn van auto's, huizen, geld en vaste inkomens, is het veel minder moeilijk om in deze faciliteiten te voorzien. Bijeenkomsten kunnen dus veel eenvoudiger en toegankelijker georganiseerd worden.

Als derde reden is het internet van belang. Het is goed zichtbaar hoe Blood & Honour de afgelopen twee jaar in kringen van extreemrechtse gabbers een bepaalde cultstatus heeft verworven via internet. En ondanks het uitblijven van een goed functionerende website van Blood & Honour blijkt het via allerhande fora, contact- en vriendensites toch tot actieve werving voor Blood & Honour te komen.

Website Blood & Honour Het uitblijven van een website van Blood & Honour lijkt geen bewust beleid. Aanvankelijk werd er een website ontworpen door mensen van de sectie Midland. Deze website bleef echter eindeloos hangen in de ontwikkelingsfase. Uiteindelijk kwam er een website in de lucht, die ruimte kreeg op de server freespeech4u van Jan Teijn, de voorzitter van de Nationale Alliantie. Na een van de vele ruzies binnen de Nationale Alliantie stapte een flinke groep kaderleden op. Onder hen Peter van Egmond en Gwen van Veen (voorzitster van Dietsland jeugd, de NA-jongeren). Beiden zijn ook actief binnen B&H. In de periode rond deze ruzie werd ook de website van B&H van de server van Teijn gegooid. Een verband tussen de twee gebeurtenissen ligt voor de hand, maar is niet zeker. Volgens B&H zelf was er ruzie over geld en werd de website daarom verwijderd.

Werkverbanden Aangezien Blood & Honour een internationaal netwerk is, is de Nederlandse tak primair ook internationaal gericht. Er zijn goede contacten met diverse andere afdelingen van Blood & HonourTraditional. Vooral met Blood & Honour Vlaanderen is een nauwe samenwerking. Er worden gezamenlijk concerten georganiseerd. In het voorjaar van 2006 was er, voorafgaand aan een B&Hconcert in Vlaanderen een kranslegging gepland bij een Limburgse begraafplaats waar Duitse WaffenSS-leden en Nederlandse oorlogsmisdadigers begraven liggen. Toen Nederlandse antifascisten en autoriteiten daar een stokje voor staken werd er uitgeweken naar een Vlaamse begraafplaats.

Hoewel Blood & Honour ooit ontstaan is uit onvrede met allerlei partijpolitiek gekonkel in het Engelse extreemrechtse circuit, bleek Blood & Honour Nederland enige tijd warme contacten te onderhouden met de Nationale Alliantie. Er waren dubbellidmaatschappen, de website van Blood & Honour werd gehost door de NA-voorzitter Jan Teijn en NA-leden deden mee aan trainingskampen van Blood & Honour. Deze samenwerking knalde uit elkaar na een interne ruzie binnen de NA, waarbij een aantal prominente leden opstapte. Al snel bleek dus ook de samenwerking tussen B&H en de NA ten einde.

Wat we dus momenteel zien is een landelijke organisatie voor naziskinheads, die zichzelf associeert met geweld, wapens en trainingen, met een gemotiveerd kader en een flinke aanhang onder jongeren. Om dat slecht nieuws te noemen is bepaald een understatement.

Noten: (1) Zie Alert! nummer 2, juni/juli 2004 www.xs4all.nl/~afa/alert/2_8/verrot.html.

Racistische muziek, geld en geweld Artikel door Paul Benschop in Grenzeloos#88, september 2006 (www.afanederland.org & www.grenzeloos.org)

(Foto: Thomas Boutsen, hoofdverdacht van BBET) Donderdag 7 september vonden in diverse kazernes en woningen in België huiszoekingen plaats. Het resultaat was verbluffend: zeventien arrestaties en twee volle arrestatiebusjes met in beslag genomen wapens. De arrestanten zouden deel uit maken van Bloed, Bodem, Eer & Trouw (BBET), een Vlaamse neo-nazi organisatie verbonden aan Blood & Honour (B&H). Onder de arrestanten waren ook een tiental militairen. Hoe is het mogelijk dat militairen lid konden zijn van een nazistische organisatie welke terreuraanslagen voorbereidde? Wat voor organisatie is B&H en hoe zit het met de Nederlandse tak?

Horen, zien, zwijgen...

Na de arrestaties verklaarden de twee grootste Belgische militaire vakbonden opgelucht dat het leger nu van bruine smetten vrij was. Ook benadrukten ze dat de tien arrestanten in het geheel niet representatief waren voor het Belgische leger.

Het zijn uitspraken die het midden houden tussen naïviteit en onzin. In de laatste jaren zijn er meer gevallen bekend geworden van leden van Belgische ordediensten met extreem-rechtse sympathieën.

Zo zijn op diverse plaatsen in België hoge politie-officieren, al dan niet openlijk, betrokken bij extreemrechts. Een bekend voorbeeld hiervan is de voormalige Schaarbeekse hoofdcommissaris Johan Demol, tegenwoordig actief voor het Vlaams Belang. Het was niet meer dan logisch geweest als de Belgische overheid na het verbod op het Vlaams Blok (VB) alle VB-leden met een hoog ambt binnen de politie, justitie en het leger ontslagen zou hebben. Dit is echter niet gebeurd.

Ook binnen de Belgische inlichtingendienst, Veiligheid van de Staat, rommelt het. Meerdere (oud-) medewerkers van veiligheidsdiensten hebben hun zorgen geuit over de grote sympathie voor extreemrechts binnen deze organisatie en hoe dit het onderzoek naar dergelijke bewegingen bemoeilijkt.

Maatregelen hiertegen zijn echter nooit genomen.

Blood & Honour BBET is een Vlaamse afdeling van de internationale nazi-organisatie B&H. B&H werd in 1987 in Engeland opgericht door wijlen Ian Stuart Donaldson, een extreem-rechtse skinhead. Na eerder actief te zijn geweest bij verschillende extreem-rechtse partijen begon hij een eigen organisatie. Als zanger van de beruchte band Skrewdriver beschikte Donaldson al over een grote fanschare van nazistische skinheads.

In de loop der jaren breidde B&H zich uit tot een internationaal netwerk van nazi-skinheads. Vandaag de dag bestaan er afdelingen in heel Europa, de Verenigde Staten en zelfs in Zuid-Amerika. Over de bedoelingen van B&H was Donaldson altijd duidelijk. Aan een Engelse krant deelde hij mee: 'Er zal uiteindelijk een rassen-oorlog uitbreken en als dit gebeurt moeten we sterk genoeg zijn om deze te winnen. Ik ben bereid om te sterven om dit land puur te houden en als daar bloedvergieten voor nodig is, dan moet dat maar.'

Door het organiseren van concerten, het publiceren van tijdschriften en het uitbrengen van muziek probeert B&H nieuwe zieltjes voor het nazi-gedachtengoed te winnen. Daarnaast levert de verkoop van CD's en het organiseren van concerten grote sommen geld op. Bij een B&H afdeling in Duitsland werd

een bankboekje aangetroffen met een saldo van 73.000 DM. Internationaal moeten er op jaarbasis vele honderdduizenden euro's omgaan in B&H. Door zich bewust buiten bestaande partij-structuren te organiseren probeert B&H de ruzies en de concurrentiestrijd tussen de diverse extreem-rechtse splinters buiten de deur te houden. Dit lukt maar gedeeltelijk. Enerzijds is B&H het grootste wereldwijde nazi-netwerk. Anderzijds is óók hier sprake van interne strubbelingen en splitsingen.

Zo vond na de dood van Donaldson binnen B&H een scheuring plaats. Een radicalere vleugel, Combat 18 (C18), waarbij 18 een numeriek symbool is voor Adolf Hitler, splitste zich af. C18 verwijt de andere vleugel zich te veel op de muziek te richten en te weinig aan politiek activisme te doen. Voor C18 staat 'politiek' centraal, en is de muziek maar een bijzaak. Dit uit zich in een bizarre fascinatie voor gewapende strijd, welke in de ogen van C18 zo snel mogelijk zou moeten beginnen. Vanwege het gewelddadige imago trok C18 niet alleen nazistische skinheads maar ook veel extreem-rechtse hooligans aan. Nadat Britse neonazi's verbonden aan C18 spijkerbommen lieten ontploffen in diverse kroegen trad justitie eindelijk op. Vandaag de dag is C18 nog maar in een beperkt aantal landen actief, in de meeste gevallen is ze niet meer dan een imago. Wel zijn er in diverse landen volgelingen van C18. In Engeland en Nederland noemen deze zichzelf de Racial Volunteer Force (RVF), in België Bloed, Bodem, Eer en Trouw.

"No Leaders, No Followers, No Bullshit" Door constante druk van justitie, media en antiracisme-organisaties is het voor neonazi partijen vrijwel onmogelijk om hun werkelijke gedachtengoed uit te dragen. Deze organisaties proberen zich daarom vaak gematigder voor te doen dan ze in werkelijkheid zijn maar ook dit imago levert meestal geen grote successen op. Waar het wel toe leidt is ontevredenheid onder de eigen radicale achterban die zich niet meer in de organisatie herkent. Sommige onder hen splitsen zich af om radicale, quasi-ondergrondse organisaties als B&H op te richten.

In Nederland en België is B&H vooral regionaal georganiseerd. Ook wordt er steeds meer in een cellenstructuur gewerkt waardoor het voor justitie moeilijker wordt op te treden tegen de neo-nazi's.

C18 hanteerde al de leus "No Leaders, No Followers, No Bullshit".

Organisaties als RVF en BBET kenmerken zich door een gesloten structuur en een zelf verkozen isolement. Aan de media heeft men een broertje dood. Van verkiezingen moet men nog minder hebben.

Democratie is een uitvinding van 'de Joden' en ook de overheid wordt door Joden gecontroleerd, aldus het paranoïde, antisemitische wereldbeeld van deze organisaties.

Een groep als BBET ziet zichzelf als een voorhoede die 'het blanke ras' voor moet gaan in de nationaalsocialistische revolutie. Het hoofddoel van deze revolutie is de vernietiging van de Joden. Volgens BBET is "Racisme zonder Jodenhaat vergelijkbaar met het schminken van een Aids-patiënt. Het lijkt allemaal leuk, maar het lost niets op". "De Jood" is volgens BBET "een ziekteverwekker": "De enige geestelijk gezonde houding ten opzichte van de Jood is hem, vergelijkbaar met een lintworm, door de WC te spoelen".

Ook voor de Nederlandse RVF is antisemitisme een belangrijke ideologische pijler. Vanwege dit antisemitisme laten radicale neonazi's zich ook steeds vaker inspireren door Arabisch nationalisme en radicale Islamitische fundamentalisten. De aanslagen van 11 september werden in neo-nazi kringen met gejuich ontvangen als een aanval op de in hun ogen door Joden gecontroleerde Verenigde Staten en 'het Joodse financierskapitaal'. In een verklaring verklaarde de RVF tegen dezelfde "uitwassen van de Westerse decadentie te zijn als rechtgeaarde moslims". De afgelopen jaren vonden er in Nederland en België diverse nazi-demonstraties plaats tegen de oorlog in Irak, tegen Bush, tegen Israël en voor Iran.

Bij deze demonstraties waren ook delegaties van RVF en BBET aanwezig. Demonstranten droegen Palestijnse, Iraakse en Iraanse vlaggen, portretten van Ahmadinejad en Osama Bin-Laden en riepen antisemitische leuzen.

Banden tussen Nederland en België BBET heeft in de loop der jaren een uitgebreid internationaal netwerk aan contacten opgebouwd. De bijeenkomsten van BBET werden o.a. door Nederlandse RVF-leden bezocht. Naast banden met de RVF heeft BBET ook banden met Nederlandse extreem-rechtse splinters als de Nederlandse Volks Unie en de Nationale Alliantie (NA). De NA organiseerde in mei 2005 een lezing over �Ras en realiteit� met een spreker van BBET. Ook waren de belangrijkste BBET-arrestanten aanwezig bij een NA-bijeenkomst over

'activisme en zionisme'. Daarnaast organiseerde BBET verschillende survival- en trainingskampen. Bij deze kampen waren meerdere leden van de NA aanwezig.

Of het mogelijk is dat een Nederlandse organisatie momenteel ook bezig is een eigen wapenarsenaal op te bouwen om aanslagen te plegen, valt moeilijk te zeggen. De afgelopen jaren werden bij arrestaties van, en invallen bij, rechts-extremisten wel verschillende keren (vuur)wapens in beslag genomen. In ieder geval is de recente groei van ĂŠĂŠn van de Nederlandse B&H takken verontrustend te noemen. Op een door deze B&H tak georganiseerde een SS-herdenking eerder dit jaar waren zo'n 200 neonazi's aanwezig.

Vooral onder extreem-rechtse gabber jongeren groeit de sympathie voor B&H. Zo gebruiken veel gabbers B&H symboliek om hun interprofiel 'op te leuken'. Veel van deze jongeren haken vanzelf weer af, maar een aantal blijft hangen. Zet deze groei van sympathie voor B&H door, dan staat Nederland in de toekomst nog wat te wachten.

Paul Benschop is actief voor Anti-Fascistische Actie Nederland en schrijft voor hun blad Alert!

(afbeelding: Voorkant van het tijdschrift Bloed, Bodem, Eer en Trouw)