Simonnetschool

Gesubsidieerde Vrije Basisschool

Sint-Martens-Latem

De OVSG-toetsen zijn centrale eindtoetsen lager onderwijs die jaarlijks bij meer dan 10.000 leerlingen uit honderden scholen worden afgenomen. Zij geven een representatief beeld van onze kwaliteit. Op alle domeinen (wiskunde, Nederlands, wereldoriëntatie en Frans) scoren we ook dit jaar merkelijk hoger dan het gemiddelde in Vlaanderen. Ook tegenover een controlegroep van vergelijkbare scholen scoren we significant beter.

DeSimonnetschoolinenkelekernwoorden De Simonnetschool in enkele kernwoorden

Kleinschalig: 10 klassen, een 70-tal kleuters, 120 lagere schoolkinderen, 20 personeelsleden.

Maximumcapaciteit per klas: 22 leerlingen.

Bij ons dus geen mastodontklassen, we kiezen rechtlijnig voor een kwalitatieve benadering. Onze schoolarchitectuur is huiselijk, straalt geborgenheid uit. Geen typische klasblokken, maar een campus van huisjes rond de 3 speelplaatsen.

Onze pioniersrol in de aanpak van de Franse taal diende als voorbeeld voor vele andere scholen, decennialang stond onze school hierom bekend.

Onze gestructureerde aanpak vanaf de instapklas blijft ook vandaag nog een meerwaarde, zo blijkt ook uit onze jaarlijkse bevraging van onze oud-leerlingen

Enkel in onze school komen de kinderen spelenderwijs in contact met het Frans vanaf 2.5 jaar.We merken dat dit ook de uitspraak ten goede komt.

Naast de hernieuwde traditie om met grote kunstenaars projecten op te zetten besteden we veel aandacht aan cultuur in brede zin: toneel, film, museumbezoek, tentoonstellingen, muziek, … telkens met bespreking en creatieve verwerking in de lessen.

IdentikitSimonnetschool Identikit Simonnetschool

We streven ernaar onze leerlingen niet alleen op schools vlak te vormen. Ook de sociale ontwikkeling dragen we hoog in het vaandel. Onze leerlingen moeten uitgroeien tot kritische, mondige en voorname jongeren.

Respect voor elkaar en voor anderen is essentieel.

Op deze punten geven wij geen duimbreed toe.

Respect hebben, betekent ook verdraagzaam zijn. Ook hier spelen we een pioniersrol in het Vlaams onderwijs.Weet u dat er slechts 2 basisscholen zijn in Vlaanderen die vrijwillig alle erkende godsdiensten organiseren?

En jawel, de Simonnetschool is er één van! In onze school kan uw kind de katholieke, protestantse, joodse, islamitische of orthodoxe godsdienst volgen en uiteraard ook niet-confessionele zedenleer. Wij wachten niet op een initiatief van de overheid, we nemen zelf onze verantwoordelijkheid op en we gaan graag de dialoog aan met een verscheidenheid aan levensbeschouwingen: zowel religieuze als vrijzinnige.

De Simonnetschool is een vrije, gesubsidieerde basisschool.We bieden kosteloos traditioneel onderwijs aan voor kleuters en lagere schoolkinderen.We volgen de leerplannen van het gemeentelijk onderwijs, we werken samen met het CLB van het gemeenschapsonderwijs, we nemen deel aan bijscholingen van het katholiek onderwijs, kortom, we plukken uit alle netten datgene dat wij voor onze school het beste vinden. Dat is het voordeel van onze onafhankelijkheid tegenover de centralistische onderwijskoepels in Brussel.

MEERINFOOVERONZESCHOOL? MEER INFO OVER ONZE SCHOOL?

U kunt steeds vrijblijvend een afspraak maken om de school te bezoeken of u kan langs komen op een van onze infomomenten voor instapkleuters.

Zowel kleuters als lagere schoolkinderen zijn welkom. Let wel: sommige klassen zitten vol! Best snel navragen dus...

slopen om er aan de rand van het water opslagtanks voor ruwe olie te plaatsen, maar het plan is niet doorgegaan. Zonder er veel van te verwachten ging ik dus een kijkje nemen en.... werd prompt verliefd op het gebouw. Samen met mijn vrouw hebben we het toen meermaals bezocht. In ons enthousiasme keken we over het puin heen, zagen we in onze verbeelding de gangen al in originele staat herrijzen. We besloten dus om de uitdaging aan te gaan.”

CMm: Wat dit verhaal zo bijzonder maakt is dat jullie bijna alles zelf hebben gedaan. En dat jullie er zorgvuldig over hebben gewaakt dat het gebouw zoveel mogelijk in haar oorspronkelijke vorm zou hersteld worden. Hebben jullie veel moeten opzoeken om dit te kunnen realiseren?

Carlos: “Het spreekt vanzelf dat wij, eens de beslissing was genomen, ons zijn gaan verdiepen in de historiek van het gebouw. Om dergelijk project tot een goed einde te brengen, is dit een absolute noodzaak. Wij hebben er nooit echt wakker van gelegen dat het respectvol restaureren van dit gebouw een titanenwerk zou zijn. Wij zijn beiden kunstenaars en hebben dus vol interesse, als voor een hobby als het ware, de research gedaan. Het nadeel is dan wel dat mensen die met esthetiek begaan zijn meestal de reflex hebben om naar het perfectionisme te neigen. Ik moet je dan ook niet vertellen dat we gedurende enkele jaren, tot op heden, elk vrij uur werkend op de site hebben doorgebracht.”

CMm: Ik denk dat jullie best fier mogen zijn op het resultaat?

Carlos: “Wat de buitenkant van het gebouw betreft, kunnen we gerust zeggen dat we het originele dicht hebben benaderd. Binnenin het gebouw hebben wij onze artistieke vrijheid meer laten spreken. Dit is ook logisch omdat het gebouw vandaag een totaal andere functie moest hebben dan vroeger. De sporen van het Tolkantoor, later het Vredegerecht (1954) zijn inderdaad grotendeels uitgeveegd, maar toch hangen ze nog als een wasem in de diverse vertrekken. Nu is het gebouw deels hotel, woonhuis, kunstenaarsatelier en expositieruimte. Met een mooie tuin aan de achterkant, vol waterpartijen, die de hegemonie met al het omliggende water accentueren. Een wedergeboorte in stijl, functioneel anders maar met oog voor het roemrijke verleden.”

CMm: Jullie zijn beide kunstenaars. Met elk jullie eigen atelier aan de achterzijde van het vernieuwde tolkantoor. Hoe lang ben jij al met kunst bezig?

Carlos: “Wat is kunst? Ieder mens die zich op een of andere beeldende wijze verwoordt, kleeft men in onze huidige wereld makkelijk het epitheton ‘kunstenaar’ op. Kunst is hierdoor een heel breed begrip geworden. Vroeger was dit wel eens anders. Toen besliste het kunstestablishment zowel naar vorm als naar onderwerp of iemand een volwaardig schilder, beeldhouwer was of niet. Zelf weet ik niet of ik mij kunstenaar mag, kan of überhaupt zo wil noemen. Voor mij doet het er trouwens weinig toe. Ik hoef niet met Rodin vergeleken te worden of mijn naam in prestigieuse kunstbladen te zien verschijnen. Waar het voor mij om draait is via een ‘artistieke’ weg expressie te geven aan mijn denken, mijn zijn. Ik beleef de kunst dus vooral voor mezelf. De taal die ik daarvoor gebruik is zeer divers. Ik heb altijd een uitgesproken liefde voor ‘materialen’ gehad. Ik denk dus dat ik mij mijn hele leven al artistiek heb uitgeleefd. Je zou kunnen zegen dat ik als kind ben beginnen spelen en dat het spel nog altijd bezig is. Ik herinner me uit mijn jeugd hoe ik bv. door een beeldhouwwerk in een park kon betoverd worden, hoe adembenemend mooi ik dit toen al vond en hoe ik de prangende nood voelde om dit later zelf ook te kunnen.”

CMm: Toch ben je op een bepaald moment kunsten gaan studeren, veronderstel ik?

Carlos: “Neen, ik heb nooit kunsten gestudeerd. Althans niet langs de geijkte kanalen. Ik heb wel hele periodes in ateliers van kunstenaars doorgebracht. Bij mensen van wie ik vond dat ze iets presteerden. Over het algemeen heb ik steeds mijn eigen impulsen gevolgd.”

CMm: Een autodidact dus?

Carlos: “Toch niet. Nogmaals, als ik een autodidact zou zijn, zou dat betekenen dat ik geleerd zou hebben wat kunst is. Terwijl ik denk dat er niemand een juiste definitie van kunst kan geven. Kunst is en blijft een persoonlijke belevenis en precies daarom bestaat er geen formule voor. Niemand kan volgens mij a priori zeggen: ‘Ok, ik ga nu eens kunst maken’. Wat ik wel weet is dat je enkel met die materialen kunt werken die je beheerst. Voor de een is dat pen en papier, voor een ander olieverf en canvas, voor weer iemand anders is dat misschien steen of brons...”

CMm: Een toch vrij aparte gedachte? Kunst beleven voor jezelf. Vind je het dan niet nodig je werk te tonen, te exposeren, te verkopen?

Carlos: “Het is uiteraard altijd fijn als iemand je werk bewondert. Dat zal ik zeker niet ontkennen. Maar hiernaar streven mag geenszins het uitgangspunt of prioriteit worden voor de kunstenaar. Daarom exposeer ik vrij weinig. Mijn vrouw deelt vanuit haar kunstbeleving, de keramieksierkunst, dezelfde visie. Daarom hebben we onze eigen expositieruimte hier in het Tolkantoor. Regelmatig wordt er iets georganiseerd. Maar ik moet toegeven dat het ons meestal meer bedroefd om van een werk afstand te nemen dan dat we het plezier proeven om iets te verkopen. De kunstwereld buiten het atelier heeft me nooit echt geboeid. Ik voel me eerder ongemakkelijk bij het soort mensen dat zich aanmeet met kunst bezig te zijn. Veelal is dat trendy en niet echt gebaseerd op kennis of interesse. Al mag je dat uiteraard niet veralgemenen. Ik kan er dus inkomen dat sommigen dit raar vinden.”

CMm: IJdelheid kan jullie alvast niet verweten worden. Wat me vooral opvalt in je werk is inderdaad het gebruik van allerhande materialen? Is alles voor je bruikbaar?

Carlos: “Ik heb altijd een fascinatie gehad voor het mechanische. Een grote machine in een fabriek in werking zien, is voor mij kunst. Ik vind dit ronduit fantastisch, omdat ik weet dat daar generaties ingenieurs aan gewerkt hebben. De techniek van machines is voor mij zeker een inspiratiebron geweest. Vooral ook omdat ik er zelf jaren direct bij betrokken geweest ben vermits ik jaren in fabrieken gesofisticeerde machines heb hersteld. Alle materialen zijn mooi en bruikbaar. Ik hou vooral van metalen, van beelden maken, maar ik ben even gepassionneerd als ik met de creatie van een van mijn lampen of aan een tafel bezig ben.”

CMm: Jullie leef- en expositieruimte staat ook vol verwijzingen naar Azië en naar Myanmar in het bijzonder. Is dit voor jullie ook een fascinatie en inspiratiebron?

Carlos: “Een fascinatie, absoluut. Ik heb Azië en in het bijzonder Myanmar, het oude Birma, leren kennen via mijn vrouw. Het is een land dat tot nadenken stemt. Uitzonderlijk vriendelijke mensen die al decennialang gedwongen worden om onder een zwaar dictatoriaal regime te moeten leven. Met dan het totaal absurde maar toch evidente gevolg dat het juist die oppressie is die er voor zorgt dat het land nog zo authentiek is gebleven. Uiteraard doen de leiders aldaar dit niet uit altruisme, maar de tegenpool zorgt er wel voor dat je als bezoeker bijna continu tussen twee gedachten zweeft: egoïsme en eigenbelang enerzijds en geluk voor anderen en vrijheid anderzijds.

Wij hebben al die jaren veel vrienden gemaakt in Birma en het spreekt vanzelf dat de tweede gedachte meer doorweegt dan de eerste. Toch mag ik er niet aandenken hoe het land er zal uitzien, eens het regime verdwijnt, de grenzen opengaan en de ‘haaien’ zich op het vrijwel nog ongeschonden Birma gaan gooien.

Of de kunst of het beleven ervan in Azië nu een directe inspiratiebron voor me is, durf ik te betwijfelen. Wat me vooral boeit, is die ongelooflijke beheersing van materialen zoals de mensen die daar nog hebben. Hier is dat volledig verloren gegaan. Enerzijds omdat echt artisanaal vakmanschap niet meer te betalen is. Secundo, maar het een is uiteraard het gevolg van het ander, omdat niemand de expertise nog heeft. In Birma naar een bronsgieterij gaan is voor een beeldhouwer van hier een absoluut hoogtepunt. Het is als een duik in het verleden, een periode waar vindingrijkheid nog ruim haar plaats had in het creatieproces. Ik kan uren kijken naar de houtsnijwerkers, vol bewondering voor het geduld dat deze mensen aan de dag leggen. Geloof me, wij kunnen heel veel van hen leren.”

CMm: Veel van de zaken die julie vanuit Birma hebben meegebracht heb je in je eigen werken geïntegreerd. Moet je die werken dan zien als het resultaat van een gedeelde artistieke expressie?

Carlos: “Het ene doet geen afbreuk aan het ander. De werken zijn complementair. Ik integreer ze graag in glazen tafels, in lampen. Ze maken deel uit van een object, maar ze worden in hun integraliteit en originele vorm gebruikt. Mocht dat niet zo gebeuren zou dat vrij onrespectvol zijn. En respect is iets dat ik vrij hoog in het vaandel draag...”

Carlos wandelt me via de tuin naar de parking. Ik neem nog even de tijd om het majestueuze Tolkantoor in al haar hernieuwde glorie te bewonderen alvorens de sympathieke Carlos verdwijnt in zijn atelier.... 

badkamer- & interieurrenovatie

Aqua-Design is graag uw partner bij uw badkamer- of interieurrenovatie.

Gegroeid uit Zeker Wonen nv, een algemeen aannemersbedrijf met meer dan 30 jaar ervaring, staan wij dan ook garant voor een totaalconcept van plan tot detailafwerking op maat.

Kwaliteit, service en een optimale coördinatie vormen de basis van een renovatie met duurzame materialen die uw interieur dat tikkeltje ‘extra’ geeft.

Elk project vormt voor ons team van interieurarchitecten een nieuwe uitdaging, vanaf het eerste creatieve ontwerp tot de laatste afwerking.