Contact Het magazine van
AxionContinu
Feestelijke opening
Voorveldse Hof Waardevolle zorg
Coaches naar de werkvloer Tegemoetkoming voor
huishoudelijke hulp
Nummer
4
jaargang 11 | oktober 2016
5 0 x Contact
Veel vraag naar revalidatiezorg
Tweede zorghotel Contact | jaargang 11 | oktober 2016
1
Contact Het magazine van AxionContinu | Nummer 4 | jaargang 11 |oktober 2016
3
8
50x ContACt
Voorveldse Hof officieel open
Jubileumnummer
Contact Het magazine van
AxionContinu
Nummer
4
jaargang 11 | oktober 2016
Feest in nieuwe locatie
12 Waardevolle Zorg Feestelijke opening
Voorveldse Hof Waardevolle zorg
Coaches naar de werkvloer Tegemoetkoming voor
huishoudelijke hulp
50x
Coaches brengen kernwaarden naar de werkvloer
Contact
Veel vraag naar revalidatiezorg
Tweede zorghotel Contact | jaargang 11 | oktober 2016
13
Contact 4-2016.indd 1
1
03-10-16 09:50
14
Huishoudelijke hulp
Tweede zorghotel komt eraan
Tegemoetkoming voor extra klussen
Veel vraag naar revalidatiezorg
Verder in dit nummer Mijn verhaal ‘Duizend gulden voor een pony’ 6 Functie Centraal Redacteur ContACt 10 Column Feest 15 Kort Contact Berichten vanuit AxionContinu 16
10 Functie Centraal
Personeelsfeest: AxionContinu Festival
18
Vrijwillig in beeld Charles Vrencken 20
50x Contact Jubileumnummer
jaargang 4 | juli 2009
Contact Het magazine van
Clowns op visite in Voorhoeve
AxionContinu
Nummer
lees verder op pagina 6 >>
Elektronisch woonzorgplan: ‘Iedereen Luisteren naar oudere kan ermee werken’
migranten
lees verder op pagina 12 >>
Stagecaroussel: werklozen maken kennis met de zorg lees verder op pagina 4 >>
Het magazine van AxionContinu
Op 1 mei 2006, iets meer dan tien jaar geleden, verscheen het eerste nummer. Nu ligt het vijftigste nummer van dit magazine voor u. Voor de redactie reden om een speciaal jubileumnummer te maken en eens terug
Cliëntentevredenheidsonderzoek
Waardering cliënten gestegen Mijn verhaal
Een leven op zee
te kijken op de afgelopen jaren.
Onderzocht
Medicatie bij thuiszorg Contact | jaargang 7 | februari 2012
D
e fusie tussen zorgorganisaties Axion en ContinU in 2006 was de aanleiding om te starten met het blad. Het doel was de medewerkers van beide fusieorganisaties meer met elkaar te verbinden én om een lezenswaardig blad voor de cliënten te maken, vandaar de naam ContACt. Met daarin een verwijzing naar de naam AxionContinu, door middel van de letters AC. De fusie is al lang achter de rug en er is veel veranderd binnen de organisatie. Al die tijd heeft ContACt haar lezers voorzien van informatie over actuele ontwikkelingen, nieuwe locaties, bijzondere innovaties, leuke activiteiten en ander nieuws van AxionContinu en de locaties.
De Ingelanden, De Componist, De Drie Ringen, maar ook het geheel vernieuwde De Wartburg en Isselwaerde passeerden in de loop der jaren de revue. Dat nieuwbouw een actueel onderwerp binnen AxionContinu blijft, bewijzen de twee artikelen in dit vijftigste nummer over de officiële opening van de gloednieuwe locatie Voorveldse Hof en de aankondiging van een tweede zorghotel.
Het blad geeft een beeld van wat AxionContinu is en wat wij willen als organisatie. Het gaat niet alleen om de nieuwsfeiten, maar vooral ook om de mens achter de medewerker of de bewoner. Wat betekent een verbouwing of de invoering van een nieuw ICT systeem voor een medewerker? En wat merkt een bewoner daarvan?
Vernieuwingsgolf
Vaste rubrieken
Zo is op de cover van nummer 3, uit december 2006, te lezen dat de eerste paal van De Ingelanden de grond in ging. Dit markeerde de start van een jarenlange vernieuwingsgolf, met nieuwbouw en verbouwingen.
In de loop der tijd zijn het uiterlijk en de inhoud van ContACt wel veranderd. De eerste drie nummers hadden een groter formaat, met maar twaalf pagina’s. Op de achterzijde stond de enige vaste rubriek:13 vragen aan…
Contact | jaargang 11 | oktober 2016
3
1
jaargang 7 | febr
Mevrouw Heijkamp-Van Zoelen is lid van de breiclub ‘Lol met de bol’. De tien dames van de club draaien hun hand ook niet (of juist wel) om voor een staaltje ‘urban knitting’ of wildbreien en versierden de leenrollator van het huis. Truus is bovendien sinds kort lid van Cliëntenraad. “Ik wil graag iets voor de andere bewoners betekenen. Zelf heb ik het hier bijzonder naar mijn zin.”
“Ik heb het hier bijzonder naar mijn zin”
Locatie In Locatie Centraal iedere keer een andere locatie in beeld. Dit keer: Mariënstein, dat dit jaar vijftig jaar bestaat. Op zondag 18 maart luidt kardinaal Eijk de feestelijkheden in, die een week duren.
werkgerelateerde onderwerpen zijn bijvoorbeeld niet zo interessant voor cliënten. Daarvoor zet AxionContiu andere middelen in, zoals interne nieuwsbrieven of intranet, die speciaal voor medewerkers zijn bedoeld.
Reünie Mariënstein viert in maart haar 50-jarig jubileum met een groot jubileumfeest voor medewerkers en oud-medewerkers. Het jubileumfeest is het slot van een week vol feestelijkheden voor bewoners, vrijwilligers en (oud)medewerkers. Deze reünie is een leuke gelegenheid om veel oud collega’s te ontmoeten en om nog eens verhalen met hen op te halen. Opgeven bij Irma Bosboom (ibosboom@axioncontinu.nl) of Gerbiene van den Oever (gvandenoever@axioncontinu.nl) of via het algemene nummer van Mariënstein 030-6881714 (opgeven kan tot eind maart)
Elke maand komt de twaalfjarige Tim Verhoeven met zijn konijn Flappie een middag langs op de Klaproos, de afdeling voor dementerende ouderen, zodat de bewoners van het konijn kunnen genieten.
Mariënstein
Bijzondere verhalen
Staat in: IJsselstein | Aantal bewoners: 94 | hospice: 5 plaatsen serviceappartementen: 165| Aantal thuiszorgcliënten: 350 Gebouwd in: 1962 | Verbouwd in: 1985
In Mariënstein werken twee vrijwilligers die exact even oud zijn: Mevrouw Kromwijk-Vernooij en Mevrouw van Zoelen, die beiden op 20 november 1925 zijn geboren. “Vroeger begeleidde ik mensen naar het ziekenhuis, tegenwoordig schenk ik eens in de drie weken koffie,” vertelt Riet, die al bijna 25 jaar als vrijwilliger in Mariënstein werkt. “Ik heb de eerste hier nog naar binnen zien gaan, toen het zorgcentrum net was gebouwd.” “Onze vrijwilligers zijn heel trouw,” zegt zorgmanager Joke van der Weiden, “en hetzelfde geldt voor de medewerkers. Als je zorgvuldig met mensen omgaat, bind je ze en blijven ze. Desnoods proberen we aangepaste bezigheden te vinden om vrijwilligers binnenboord te houden. We willen iedereen in huis een gevoel van geborgenheid geven.”
10
Mariënstein kent een uitgebreid verenigingsleven, met tal van creatieve en ontspannende activiteiten. Elke vrijdagmiddag is er ‘bruin café’, waar de bewoners kunnen sjoelen, kaarten
of rummikuppen onder het genot van koffie, drankjes en hapjes. Er is een cultureel paspoort, waarmee ook IJsselsteinse ouderen aan maaltijden of activiteiten kunnen deelnemen.
“Onze vrijwilligers en medewerkers zijn heel trouw” 11
Contact | jaargang 7 | april 2012
Contact.indd 10-11
21-09-16 09:53
Hierin werden medewerkers door de redactie aan de tand gevoeld over hun werk, hobby’s en persoonlijke voorkeuren. Deze rubriek bestaat niet meer, maar er is wel een aantal vaste rubrieken bij gekomen, zoals Mijn Verhaal, Functie Centraal, een column, Kort Contact, CultuurContact en Vrijwillig in Beeld. ContACt heeft gedurende haar bestaan een aantal columnisten gekend, vooral de columns van Hans van Viegen waren populair. Hij berichtte vanuit zijn functie als casemanager dementie over de dagelijkse praktijk. Dat leverde herkenbare situaties en mooie, menselijke verhalen op.
ContACt verschijnt vijf keer per jaar in een oplage van ruim zevenduizend stuks. Het blad wordt verstuurd naar medewerkers, vrijwilligers, bewoners van de woonzorgcentra en serviceappartement, thuiszorg-cliënten, revalidanten, eerste contactpersonen, mensen op wachtlijsten en andere relaties. En omdat ContACt zo’n brede doelgroep heeft, is het magazine zo divers. De redactie wil graag dat alle lezers zich herkennen in het blad en dat er voor ieder interessante onderwerpen in staan. Dit maakt het tegelijkertijd lastig om diep op specifieke onderwerpen in te gaan. Gedetailleerde
In 2012 bleek uit een groot onderzoek onder lezers dat zij ContACt met een dikke acht waardeerden, maar dat de eigen locatie en medewerkers te weinig in het blad aan bod kwamen. Via de fotorubriek Locatie Centraal werd daarna in elk nummer steeds één locatie belicht. Zo ging in februari 2012 de eerste Locatie Centraal over Mariënstein, dat toen het vijftigjarig bestaan vierde. Naar aanleiding van dit onderzoek is ook de rubriek Mijn Verhaal van start gegaan, waarin een bewoner vertelt over zijn of haar leven. Prachtige, soms emotionele verhalen over liefde, oorlog, verlies en de moeilijke keuzes die elk mens moet maken in zijn leven. Er kwamen kunstenaars, slangenvangers, een tweeling, dwangarbeiders en veteranen aan het woord. Ook het ‘gewone’ leven levert vaak genoeg stof tot praten op. Het mooie is dat echt alle verhalen even bijzonder zijn, of iemand een veelbewogen leven heeft gehad of niet. Inmiddels is dit een van
Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van ContACt en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl
Slangenvanger
Ramon doet nog steeds allerlei naai- en verstelklusjes, nu voor zijn medebewoners.
in het Amazonegebied Suriname, eind jaren vijftig. Een grote wurgslang, door de plaatselijke bevolking de ‘boma’ genoemd, terroriseert het dorpje Maretraite aan de Surinamerivier. “Als de boma honger had, dan ging-ie op pad. Alle honden begonnen te blaffen en de boeren haalden snel hun geiten en koeien naar binnen. Er was geen boer die nooit een hond, geitje of schaap was kwijtgeraakt aan de slang. Ze hadden al geprobeerd ‘m dood te schieten, maar het leek alsof de kogels op de gladde huid afketsten. Maar mijn broertje en ik, zeventien en achttien jaar oud, wij hadden een plan!”
M
eneer Ramon Jaggoe, nu woonachtig in ‘t Huis aan de Vecht, laat een lange pauze vallen. “Wij hadden een plan. We gingen de boma stroppen! Ik wist precies waar de boma aan land kwam in onze tuin, naast de kastanjeboom. We kochten staalkabels en verschansten ons in de boom met een katrol. Om de slang te lokken, hadden we een geit vastgebonden in onze tuin. De boma kwam aan land - precies waar ik dat verwachtte - stak zijn kop door de strop en wij trokken snel de kabel op. De slang spartelde, begon in doodsnood de boom te wurgen. Zijn lijf was wel vijfendertig centimeter dik, zijn kop was zo groot als een koeienkop. Wij riepen en riepen, waarop de buurman met een grote bijl kwam en de boma in tweeën hakte.”
Prachtige verhalen over liefde, oorlog, verlies en moeilijke keuzes
Cadeautjes Dat was het einde van de boma, maar ook het begin van Ramon Jaggoes carrière als slangenvanger. “In mum van tijd liep het hele dorp uit, ook de burgemeester kwam. In de week erna
6
Contact 3-2012.indd 6-7
4
kwamen allerlei mensen uit de buurt cadeautjes brengen. Er verscheen een verhaal in een krant, die tot in Venezuela en Brazilië werd gelezen. Een Braziliaanse handelaar in slangenhuiden vroeg mij toen of ik voor hem wilde komen werken. Hij pachtte een stuk Amazonegebied waarin hij op slangen jaagde. Ik zou 75 dollar per slang krijgen. Een hoop geld, want ik werkte als kleermaker en verdiende maar twaalf gulden vijftig per week.” Dus vertrok Ramon Jaggoe naar Brazilië. “Ze wisten daar niet hoe ze de slangen, vooral pythons en anaconda’s, moesten vangen. Ik zei toen: regel eerst maar twee capibara’s.” Met de waterkonijnen als lokaas lukte het
prima de grote slangen uit het moeras te lokken. Er is een groot verschil tussen pythons en anaconda’s, legt Ramon Jaggoe vervolgens uit. “Een python steekt zijn kop boven het water uit als hij een prooi vermoedt. Anaconda’s blijven onder water, zijn daardoor veel moeilijker te vangen. De enige keer dat ik een anaconda heb gevangen, was dan ook als die zich aan de waterkant schuilhield.”
niet: “Ik verdiende maar vijftien gulden per week, we kwamen er bijna niet van rond. Dus ging ik in 1986 naar Nederland. Iedereen zei altijd: ‘Nederland, dáár is het geld!’ En dat klopte ook. In mijn eerste baan verdiende ik vijfhonderd gulden per maand.” Ramon ging aan de slag bij Apparatenfabriek Cok, in de avonduren volgde hij een opleiding tot coupeur. “Toen ik de opleiding eenmaal had afgerond, kon ik aan de slag als coupeur bij een naaiatelier aan de Herenweg in Utrecht. Maatkostuums maken, onder andere voor
de heer Hessing, de Rolls Royceimporteur in De Bilt.”
Naaiwerk Een jaar later besloot Ramon voor zichzelf te beginnen. “Ik kreeg veel werk van een stomerij en werkte
Ramon komt uit een groot gezin: elf broers, twee zusters.
vanuit huis. Maar na een aantal jaren vond ik het kleermakerswerk eentonig worden, toen ben ik gaan werken voor Cultureel Centrum De Musketon in Lunetten. Eerst als schoonmaker, later ook achter de bar. Dat heb ik gedaan tot aan mijn VUT.” Dat betekende niet dat Ramon Jaggoe helemaal ophield met het naaiwerk. Ook nu nog heeft zijn semi-industriële Gritzner naaimachine een belangrijke plaats in zijn appartement. Hij doet allerlei naai- en verstelklusjes voor zijn medebewoners. Ramon Jaggoe komt uit een groot gezin: elf broers, twee zusters. Met zijn broers maakte hij de afgelopen jaren grote reizen, onder meer naar Suriname, Venezuela en Brazilië. “We zijn toen ook op bezoek geweest bij mijn oude baas in Brazilië, die nog steeds in slangenhuiden handelt. Die gaf me mooie koffer van pythonhuid. Maar die moest ik helaas op Schiphol meteen inleveren.” (KM)
Kleermaker Na een paar jaar ontstond er wat onenigheid over geld en ging Ramon Jaggoe terug naar Suriname, waar hij zijn oude vak als kleermaker weer oppakte. Hij trouwde er in 1966 en kreeg al snel kinderen. Een vetpot was het Contact | jaargang 7 | juli 2012
7
21-09-16 10:06
Foto: Erry Grootenboer/erry.nl
Met vele kunst & cultuur projecten wil AxionContinu haar bewoners in contact brengen met poëzie, muziek, dans, toneel en beeldende kunst.
Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van ContACt een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl
Mevrouw Kremer:
‘Mensen komen gemakkelijk naar me toe’
Glazen levensboom
Elke dinsdagmiddag schenkt mevrouw Kremer koffie voor de bewoners van De Drie Ringen. “Het is een heel open en gastvrij huis. De mensen kennen me inmiddels en vaak reageren ze blij als ze me weer zien.” Maar mevrouw Kremer geniet zelf ook van het vrijwilligerswerk. “Het is goed voor me om onder de mensen te zijn.”
Een glaskunstwerk om naar te kijken én om aan te raken van de IJsselsteinse kunstenaar Angenelle Thijssen, hangt sinds eind maart in locatie Isselwaerde. Het verbeeldt een boom met drie belangrijke levensfasen.
“Mevrouw Kremer woont zelf in De Ingelanden; ze kwam er een paar maanden na de opening wonen. Twee jaar geleden besloot ze als vrijwilliger in De Drie Ringen aan de slag te gaan. Ze gaat er steevast op de duofiets heen, samen met haar woonbegeleider Chantal Hagman. Ook in De Ingelanden steekt ze regelmatig de handen uit de mouwen. Ze werkt in de moestuin, verzorgt planten, dekt tafels en ruimt af als er op de afdeling wordt gegeten, of in het restaurant tijdens het ‘uit eten in eigen huis’-project.
Voor de ‘levensboom’ heeft Angenelle de kleuren geel, rood en blauw gekozen, die zij betrekt op haar eigen leven. De eerste kleur symboliseert het ontluikende, springerige, ontdekkende van haar jeugd. Rood staat voor het moment dat zij in IJsselstein kwam wonen en moeder werd. Het is de ‘warme’ fase van zorgen en balans. Het blauw geeft het beschouwende van de volgende levensfase weer. “Ik zie het aan mijn moeder van 82 jaar. Zij koestert het leven dat zij heeft gehad en kijkt daar op terug.”
Snoepjes “Toen ik twee jaar geleden werd gevraagd om in De Drie Ringen koffie te schenken, wilde ik me daarvoor ook wel inzetten. Het is gewoon leuk om met mensen bezig te zijn. Eén echtpaar neemt altijd snoepjes voor mij mee. Ik neem ook echt de tijd om een praatje te maken met de bewoners. Op de een of andere manier komen mensen gemakkelijk naar me toe. Ik vind het leuk om advies te kunnen geven of, als ze een moeilijke tijd doormaken, tot steun te kunnen zijn.” In haar werkzame leven startte mevrouw Kremer samen met haar man, die hotelmanager was, nieuwe hotels
Het kunstwerk is gemaakt van gefused (spreek uit: gefjoezd) glas, laagjes gekleurd glas die zijn versmolten. “Het is de bedoeling dat je er niet alleen naar kijkt maar het ook aanraakt. Sommige stukjes zijn wat ruwer, andere wat zachter,” zegt Angenelle. (BS)
18
Contact 2-2013.indd 18
Mevrouw Kremer met Chantal Hagman
op. Zo zag ze veel van de wereld. “De West-Indies, Florida, noem het maar op. Ik nam personeel aan, had de leiding over het restaurant. Als het dan eenmaal goed liep - meestal na een jaar - gingen we weer verder naar het volgende project.” Toen haar man was overleden en haar kinderen uit huis waren, bleef mevrouw Kremer alleen achter in Maarssenbroek. “Dat
ging niet goed. De muren kwamen al heel snel op me af. Bovendien ben ik nogal bang uitgevallen. Telkens als ik ‘s avonds iets hoorde, maakte ik me zorgen. Ik moest weer onder de mensen zien te komen.” Dus kwam mevrouw Kremer in De Ingelanden wonen. “Geen dag heb ik spijt gehad van die beslissing. Dit is een heel fijn huis.” (KM)
20
26-09-16 11:09
de populairste rubrieken in ContACt, elke keer goed voor veel reacties.
Achter de schermen Voordat het blad op de mat valt, wordt er achter de schermen door de redactie een hoop werk verzet. De redactie bestaat uit Maaike Hoogland, René Leideritz, Kees Mollema, Petra van der Sanden, Berber Schrijver, Louis Nouws en Willem de Bruijn. Kees Mollema, bedrijfsjournalist van het eerste uur, schrijft de meeste artikelen. In dit nummer komt hij in de rubriek Functie Centraal aan het woord over zijn werk bij AxionContinu. Kees en René Leideritz waren in 2006 bij de start van ContACt betrokken. René is als secretaris van de Raad van Bestuur eindverantwoordelijk voor ContACt. De drie dames van de afdeling Communicatie, Maaike, Berber en Petra, verzorgen de coördinatie, eindredactie en productie van het blad, en schrijven daarnaast ook artikelen. Willem de Bruijn van Bladen & Co verzorgt sinds 2012 de vormgeving. Willem is de vaste vormgever van AxionContinu en maakt ook veel andere uitgaves, zoals de Kennisreeks en het jaarverslag. Zijn collega Louis Nouws schrijft meestal twee van de grotere artikelen. De redactie komt ruim twee maanden voor de uitgave bij elkaar om te Contact | jaargang 11 | oktober 2016
Nog twee veelgelezen rubrieken: ‘Cultuur Contact’ en ‘Vrijwillig in beeld’
Contact 4-2014.indd 20
26-09-16 11:15
bespreken welke onderwerpen in het volgende nummer aan bod komen, wat de insteek per artikel wordt, hoe de taken worden verdeeld en wat de planning is. In elk nummer wordt er zo veel mogelijk rekening gehouden met de spreiding van onderwerpen over de locaties. Soms komt het voor dat een heel leuk onderwerp niet geplaatst kan worden omdat het net na de deadline valt. Dat is soms lastig uit te leggen, omdat veel mensen niet weten dat het productieproces van ContACt na de deadline nog zeker vier weken doorloopt. Nadat de artikelen zijn geschreven, controleert de redactie de teksten nog eens goed en stuurt ze met de
gemaakte foto’s naar de vormgever, die er dan mee aan de slag gaat. Ondertussen worden de adressen voor de verzending verzameld. Wanneer de drukproef akkoord is bevonden, gaat het blad naar de drukker. Die is een dikke twee weken bezig met de druk en het gereedmaken voor verzending. Naast het gedrukte exemplaar, is het ook mogelijk het blad digitaal door te bladeren, op de website van AxionContinu. De redactie wenst u veel leesplezier met dit jubileumnummer, waarin we kort terugkeken op ‘ons’ blad. Maar liever kijken we vooruit. Op naar nummer honderd! (MH/KM)
5 0 x Contact Dmoe mee
onze jubileuemt w edstrijd Beantwoord d de omslag en e vragen op wie weet word jij gastredacte ur!
5
Kent u of bent u ook zo’n bewoner met een bijzonder verhaal? Mail de redactie van Contact en misschien staat uw verhaal de volgende keer hier. communicatie@axioncontinu.nl
Op de schrijftafel in het appartement van Johan van Hazendonk ligt een fotoboek. ‘Man en paard’ heet het en het staat vol met grofkorrelige sfeerfoto’s van veemarkten. Het uitladen van de beesten in het grauwe ochtendlicht. Mannen met geruite petten, in stofjassen en overalls. Het spel van loven en bieden, dat gepaard gaat met handjeklap. “Ik sta er zelf niet in,” zegt Van Hazendonk, “maar veel kennissen van me wel.”
Johan van Hazendonk:
‘Je ving zo duizend gulden voor een pony’ Dit was meer dan vijftig jaar de wereld waarin Johan van Hazendonk zich begaf en die hij als geen ander kent. Drie keer in de week rond drie uur ‘s nachts opstaan, beesten inladen in de Bedford veewagen en op weg naar een markt, ergens in Nederland. “Je moet er vroeg bij zijn,” zegt Johan, “het gebeurde me vaak dat ik alles al had verkocht, voordat de markt goed en wel was begonnen.” Johan van Hazendonk werd op 9 januari 1930 geboren in Benschop, als zoon van een veehandelaar. Zijn
De moeder en oom van Johanna Renskers, thuis in Winterwijk.
6
vader, die ook boer was en acht koeien had, handelde voornamelijk in koeien en paarden. Op zijn 21ste begon Johan zelf te handelen, maar vooral in biggen. “Het was een goede tijd. De veevoederhandelaren stimuleerden de boeren om uit te breiden, meer varkens te gaan houden. Gouda, Utrecht, dat waren de belangrijkste markten. En Amsterdam, maar daar bracht ik vooral de ‘vette varkens’ naar toe die klaar waren voor de slacht.” Het startkapitaal kwam eigenlijk vanzelf op Johans pad. “Ik fietste een keer wat door de buurt en Klaas Versluis, een boer in Benschop, stond aan de dijk. We praatten wat en hij vroeg: ‘Hejje genoeg geld?’ Ik antwoordde van nee, en hij zei dat ik diezelfde avond maar even langs moest komen. Dat deed ik. Er was een man van de Boerenleenbank bij hem, die wilde me wel zesduizend gulden lenen, mits Klaas borg stond. En die wilde dat wel.” Rond die tijd leerde Johan ook Ans Pouw kennen, die later zijn vrouw zou worden. “Ik was in IJsselstein voor de processie van Eiteren en zij stond met haar moeder voor hun huis aan de Hoge Biezen. Het leek me een aardig ding, dus ik sprak haar aan en al gauw gingen we samen uit.” In 1958, Johan was toen 27, trouwde hij met Ans en
volgens goed katholiek gebruik volgde er bijna elk jaar een kind: twee zoons, dochter Angeliek en nog vier zoons.
‘Verkauft!’ Begin jaren zestig liep de handel in varkens terug en stapte Johan over
op pony’s. “Dat was een gouden tijd, in het begin tenminste. Er was veel belangstelling uit het buitenland. Italië, Duitsland. Je ving zo duizend gulden voor een pony. Ik had een stuk land buiten Utrecht, waar nu de wijk Lunetten ligt, en daar stonden wel zeventig pony’s van mij. Ik had er altijd een hengst bij lopen, dus het werden er alsmaar meer. Ik heb er ooit in één klap vijftig verkocht.” Die internationale handel leverde soms vreemde taferelen op. “Ik stond eens te onderhandelen met een Duitser en zijn tolk, en ze liepen even weg om te overleggen. Springt er opeens een andere Duitser, die achter een boom had staan luisteren tevoorschijn en vraagt me wat ik voor de pony’s wil hebben. Ik noem mijn prijs en hij roept: ‘Verkauft!’ Had die ander het nakijken.” In die tijd hielp het hele gezin in meer of mindere mate mee in het bedrijf. De oudere zoons gingen mee naar de markten, de rest van de kinderen breidden halsters uit het touw dat om de strobalen zat. “Je verkoopt een dier altijd met halster, en het was te duur om die telkens te kopen, dus maakten we ze zelf. Dat touw sloeg je eerst met een hamer, zodat het lekker zacht werd.” Uiteindelijk is alleen zoon Rob, die in geiten, konijnen en vogels hanContact | jaargang 11 | oktober 2016
delt, in de voetsporen van zijn vader getreden.
Pinkstieren In 1997 ging zijn vrouw Ans na een hartoperatie op zichzelf wonen in IJsselstein. “Het huis in Benschop was te bewerkelijk en pa was veel weg,” vertelt Johans dochter Angeliek Bakker. “Ze moest het rustiger aan doen, maar dat kon daar niet. Ze vond het wel
erg om weg te gaan, maar moest voor zichzelf kiezen, en heeft nog een fijne tijd beleefd.” Drie jaar later overleed Ans. Johan bleef tot zijn zeventigste actief in de veehandel. Vier jaar geleden moest een van zijn benen worden afgezet, waarna hij in Tolsteeg terechtkwam. “We zagen dat eerst niet zitten,” vertelt Angeliek, “zo’n boertje uit Benschop in de grote stad. Maar het ging wonderwel goed. Vanaf zijn balkon op de eerste verdieping, vlak bij de ingang, maakte hij vaak een praatje met bezoekers. Maar de laatste tijd is zijn geheugen sterk achteruitgegaan.” Vier maanden geleden verhuisde Johan naar Isselwaerde, waar hij het prima naar zijn zin heeft, zeker omdat hij regelmatig in gezelschap van zijn kinderen naar het stadje gaat. In zijn beleving is hij nog altijd de veehandelaar die wekelijks de markten bezoekt. “Ik woon nu wel hier, maar hier ken je uit. Ik haal nog zó acht pinkstieren weg bij een boer, hoor. Daar is het nu de tijd voor. En dan weet ik ook precies welke ik moet hebben.” (KM)
Johan demonstreert hoe het handjeklap verloopt aan de toenmalige burgemeester van het Zuidhollandse Valkenburg.
7
Voorveldse Hof officieel open Een maand voor de officiële opening wordt er nog volop gewerkt aan de bestrating van de tuin en zijn er bouwvakkers bezig in aangrenzende panden. Maar binnen de muren van Voorveldse Hof heerst rust. Een kleine oase in een wijk in aanbouw. “We zijn al aardig gewend,” zegt afdelingsmanager Michiel van Schaffelaar. Hij verbloemt niet dat de verhuizing enigszins hectisch was. Dat was een grote operatie, vooral voor de veertig bewoners die van Tolsteeg kwamen. “We hadden ervoor gekozen iedereen op dezelfde dag te verhuizen. Het moest kort en krachtig om al te veel onrust te vermijden. De spullen zijn vlak voor de verhuizing ingepakt en de bewoners zijn op de dag zelf opgevangen met een
8
aangepast programma. Het idee was dat hun kamers met hulp van de familie zouden zijn ingericht, als ze eind van de middag hier kwamen. Het liep uiteindelijk toch wat uit, waardoor het wat minder gladjes verliep dan we hadden gehoopt. Maar als je bedenkt dat alles nieuw was voor de bewoners, een nieuwe woning en ook sommige zorgmedewerkers, keerde de rust toch opmerkelijk snel terug. Volgens mij draagt de intimiteit van de kleinschalige zorg daar zeker toe bij. De verhuizing van de bewoners van ‘t Huis aan de Vecht, twee dagen later, verliep al minder hectisch. Die groep was ook kleiner.” Wat achteraf erg goed bleek uit te pakken, was het idee om vóór de verhuizing met het hele team twee dagen én een nacht door te brengen in het gebouw. Michiel: “Zo konden we de locatie al leren kennen, ervaren hoe het is hier te zijn. Hoe het is om op de kamers van cliënten te verblijven bijvoorbeeld. En heel praktisch, om te zien waar alles staat in een woning. We hadden de groepen bewust niet als teams samengesteld, we wilden dat medewerkers elkaar leerden kennen. Ik zie nu dat dat zijn vruchten afwerpt, want je maakt gemakkelijker contact met iemand van een ander team als je elkaars gezicht al kent.”
De officiële opening van Voorveldse Hof is vrijdagochtend 30 september gevierd met bewoners en familie. Adriaan van der Werf, divisiemanager Verzorgd wonen, verrichtte samen met bewoner mevrouw Klever de opening door een boompje in de tuin te planten.
Positief Er zijn veel nieuwe medewerkers ingestroomd en ook de teams zijn nieuw gevormd met een mix van ervaring en vaardigheden. In elk van de zeven woningen werkt een team van negen medewerkers. “De inzet was de afgelopen weken enorm groot. Zo heeft iedereen genoegen genomen met een zomervakantie van maximaal twee weken. We hadden bij de teamsamenstellingen namelijk niet speciaal gelet op de vakantieplannen en in juli en augustus dreigde hier en daar onderbezetting. Maar je zag medewerkers meteen hun verantwoordelijkheid nemen. En nog altijd is iedereen bereid hand-enspandiensten te verlenen. Er hangt een heel positieve sfeer. Zo van: we gaan hier echt iets moois neerzetten.” (LN)
Contact | jaargang 11 | oktober 2016
’s Middags opende bestuurder Eliane Thewessen, geassisteerd door de bewoners mevrouw Van de Vijver en mevrouw Everduim, officieel de voordeur tijdens een bijeenkomst voor de bouwpartijen en andere relaties.
9
Kees Mollema schrijft vanaf het allereerste nummer voor ContACt. Toch is hij een beetje een buitenstaander. “Ik heb geen eigen werkplek en ben niet van de wandelgangen.” Hij was nog student aan de School voor de Journalistiek toen Kees eind jaren tachtig werd gevraagd een nieuwsbrief voor de medewerkers van Albert van Koningsbruggen te redigeren. “Later mocht ik een blad maken, als eindredacteur en vormgever. Dat heb ik zo’n tien jaar gedaan. Toen Axion en Continu fuseerden, werd besloten een nieuw blad op te zetten voor de hele organisatie. Dat werd ContACt. Ik had er een hard hoofd in of je wel vijf keer per jaar een heel magazine zou kunnen vullen, maar ik had buiten Lex Roseboom gerekend,” zegt Kees grinnikend. “Zonder gekheid. Als ik zie wat er de afgelopen tien jaar is gebeurd, aan nieuwbouw en renovaties, aan initiatieven om de zorg beter te maken, aan culturele activiteiten, aan welzijn. Er gebeurt zo veel, er zijn zo veel verhalen te schrijven.” Kees, die deel uitmaakt van de afdeling Communicatie, heeft een dienstverband voor twee ochtenden in de week. “Maar daar gaan we flexibel mee om. Het maakt me niet uit of ik ’s avonds of in het weekend moet werken. Er is een strak schema voor opmaak en druk en de verhalen moeten af zijn voor de afgesproken datum: de deadline.” Twee maanden voordat het nieuwe nummer verschijnt, komt de redactie van ContACt bij elkaar om de inhoud
te bepalen. Er ligt een lijst met suggesties en ideeën van medewerkers uit de hele organisatie. “We bekijken wat per se mee moet, gezien de actualiteit, en letten op de spreiding van onderwerpen. Je wilt bijvoorbeeld niet alleen ‘zware’ onderwerpen en het liefst laat je meerdere locaties aan bod komen. We bespreken de aanpak van de onderwerpen en wie we daarvoor het beste kunnen benaderen. Vervolgens maak ik afspraken voor de interviews.”
AxionContinu heeft 2.000 medewerkers en circa 140 verschillende functies. Bij sommige functies denkt iedereen zich een voorstelling te kunnen maken. Andere functies zijn minder bekend.
Elk nummer verzorgt Kees een paar vaste rubrieken. Mijn Verhaal is het levensverhaal van een bewoner. “Soms zit je drie uur met iemand te praten, want het kan even duren voor de mooie verhalen loskomen. Het is weleens lastig er een samenhangend verhaal van te maken, want soms zijn ouderen de tijdlijn van hun leven een beetje kwijtgeraakt. Hoewel ze in een totaal andere tijd zijn opgegroeid, hebben ze wel vaak voor dezelfde keuzes gestaan als waarvoor jij en ik staan of nog komen te staan. Het zijn vaak heftige verhalen, mensen hebben soms dramatische beslissingen moeten nemen.”
In deze rubriek iedere keer een andere functie in de schijnwerpers. Deze keer:
“Als ik na een interview thuiskom, werk ik mijn aantekeningen uit. Maar ik begin niet meteen met schrijven, laat eerst alles een dag of wat gisten in mijn hoofd. Wat is het belangrijkst? Hoe begin ik? Wat is een goed einde? De geïnterviewde moet natuurlijk gelukkig zijn met het verhaal, zich erin herkennen. En een verhaal moet goed lopen, lekker lezen. Je kunt vaak niet alles meenemen, want ik ben
Functie gebonden aan een maximum aantal woorden. Ik schrijf mijn verhalen nooit op de automatische piloot, dat is de dood in de pot. Het komt soms voor dat iemand tegen me zegt dat een verhaal lekker weg las, terwijl ik bij wijze van spreken de blaren nog op mijn vingers heb staan.”
Vakmanschap “Dat je moet kunnen schrijven spreekt voor zich. Daarnaast moet je nieuwsgierig zijn, kunnen kijken met de ogen van een buitstenstaander. En je moet snel kunnen schakelen als iets niet gaat zoals je had gedacht.”
Aandacht “Zullen we dat maar overslaan? Zonder aandacht kun je niet interviewen.”
Plezier
Functie: Bedrijfsjournalist Functiedoel: Schrijft artikelen voor ContACt. Benodigde opleiding: Relevante HBO-opleiding. Aantal: Afdeling Communicatie, 4 vrouwen en 1 man. Aantal fte: 2,5 fte.
10
“Het moment dat je een verhaal bij de staart hebt en weet: goed vasthouden en erachteraan rennen, dan schrijft het zich vanzelf. Dat geeft een enorme kick. En al die leuke contacten natuurlijk. Soms denk ik, als ik een mooi, indringend gesprek heb gevoerd: en ik krijg er nog voor betaald ook.” (LN)
Bedrijsjournalist Kees Mollema
11
De coaches en rechts Fanny Kerstens
Waardevolle Zorg:
coaches brengen kernwaarden naar de werkvloer
D
e coaches hebben zojuist de tweede ochtend van hun introductie afgerond. De coaches, het moeten er uiteindelijk dertien worden, zijn de spil in het project Waardevolle Zorg bij AxionContinu. Dat heeft als doel medewerkers te ondersteunen bij het realiseren van een optimaal woon- en leefklimaat voor bewoners. Teammanagers en teams bepalen zelf wat zij belangrijk vinden om aan te werken en maken samen met de coach een plan van aanpak. Vervolgens gaan ze aan de slag. Het kan gaan om familieparticipatie, een prettige dagstructuur of het verbeteren van de autonomie en de eigen regie van de bewoner. “Bij dat laatste thema gaat het bijvoorbeeld om aandacht voor wie de bewoner écht is,” zegt projectleider Fanny Kerstens. “Dat we aan zijn of haar wensen tegemoetkomen met zorg op maat. Dat vindt iedereen logisch, maar hoe doe je dat in de praktijk? Dat kan
12
lastig zijn. Daar ondersteunt de coach dus bij. Door feedback te geven, een cursus te organiseren of gewoon mee te denken over praktische oplossingen. Net wat het team nodig heeft.” “Die thema’s zijn allemaal op die drie nieuwe kernwaarden van AxionContinu - vakmanschap, aandacht en plezier - terug te voeren. De coaches vertalen als het ware wat we verstaan onder vakmanschap en hoe we dat bij bijvoorbeeld het thema familieparticipatie willen vormgeven.”
Ondersteuning De rol van de coaches is nog niet helemaal uitgekristalliseerd. Dat kan ook niet, want elk team is anders en elk team heeft een ander doel waar het naartoe wil werken. Een coach werkt mee in het team en ziet zo hoe het er in de praktijk aan toegaat. Zo kan gericht ondersteuning worden gegeven hoe je als team het beste kunt samen-
“We zijn als organisatie wel klaar met stenen stapelen en mensen verhuizen. De komende drie jaar moet onze focus liggen op ons handelen: hoe brengen we onze kernwaarden in de praktijk?” zegt Adriaan van der Werf, divisiemanager Verzorgd Wonen, tegen een achttal coaches die op een zonnige ochtend zijn samengekomen in een werfkelder aan de Oudegracht in Utrecht.
werken. Of hoe je elkaar feedback kunt geven of met bepaalde lastige situaties omgaat. Op die manier kunnen medewerkers daadwerkelijk iets verbeteren. Een bijzonder proces, vindt Adriaan. “Het is voor ons ook spannend; we hopen veel van jullie te leren.” (KM)
‘Zuiver aanvullend’ Julian Kruis coacht al sinds begin augustus in de recent geopende locatie Voorveldse Hof. “Er heerst een goede sfeer. Mantelzorgers geven aan dat hun familieleden rustiger zijn, nu ze in een setting met kleinschalige zorg wonen,” zegt Julian. Die vorm van zorgverlening vereist wel aanpassing van de medewerkers, die meer aandacht aan het individu moeten geven en ook leren de bewoners te betrekken bij de dagelijkse bezigheden. “Daar help ik bij. Het coachen ervaar ik als spannend, maar ik wil niet op de stoel van de teamleider gaan zitten. Mijn rol is zuiver aanvullend.”
Tegemoetkoming voor huishoudelijke hulp Inwoners die geen of minder huishoudelijke hulp krijgen, kunnen tegen een gereduceerd tarief aanvullende hulp inkopen. De gemeenten Utrecht en Lopik handhaven de regeling Huishoudelijke Hulp Toelage (HHT) ook in 2017, de gemeente IJsselstein moet daarover nog een besluit nemen. De HHT-regeling bestaat sinds 2015 en is bedoeld om de scherpste randjes weg te halen van de ombuigingen die dat jaar van kracht werden. “Maar er zou meer gebruik van kunnen worden gemaakt,” zegt Irma Bosboom, afdelingsmanager Thuiszorg in de Lekstreek. “Het is een mooie tegemoetkoming, waardoor je extra klussen kunt laten doen.”
Bedrag Het bedrag voor aanvullende hulp verschilt per gemeente. In IJsselstein betaalt een inwoner een tientje per uur, in Lopik € 7,50. In Utrecht loopt het uiteen van vijf euro voor wie een indicatie heeft voor huishoudelijke hulp, tot €10,50 voor iemand die dat niet heeft, maar aan een aantal voorwaarden voldoet, zoals ouder zijn dan 67 jaar. Voor Utrecht en Lopik blijven de bedragen voor 2017 ongewijzigd, de gemeente IJsselstein heeft nog geen besluit genomen. Najaar 2014 stond Irma – net als honContact | jaargang 11 | oktober 2016
denken en het bijspringen van anderen toch voldoende ondersteuning kunnen bieden,” zegt Irma. Maar er zijn volgens haar wel degelijk mitsen en maren. “Mensen die bij ons in zorg komen, worden steeds kwetsbaarder. Het lijkt wel of ze langer wachten met hulp vragen. Ze moeten hoe dan ook langer thuis wonen. Met die mensen zou je standaard een bakkie koffie moeten doen om te horen wat er speelt. Maar het bakkie koffie is definitief geschrapt. Veel ouderen houden bovendien moeite met de huidige standaard van schoonmaken. Vroeger was dat in hun ogen beter. Iedereen verstaat wat anders onder een schoon huis. Je moet daar als organisatie voortdurend aandacht aan blijven geven.”
Op maat derden andere professionals in het hele land – voor de zware taak bestaande cliënten te vertellen dat ze minder huishoudelijke hulp zouden krijgen, omdat de overheid minder geld ter beschikking stelde. Mensen moesten zelfredzamer worden.
Bedankbriefjes Irma: “Ik heb al die cliënten persoonlijk gesproken, zo’n driehonderd in IJsselstein. Ze wisten er vaak al van, maar het viel ze toch tegen. Het was inleveren. Door heel erg in te zetten op wat nog wel mogelijk was en samen naar oplossingen te zoeken, de familie erbij te betrekken en meer gebruik te maken van vrijwilligers, kwamen we er toch goed uit. Slechts vier cliënten haakten af. In het voorjaar van 2015 kregen we veel bedankbriefjes en telefoontjes. De meesten waren vooral blij dat de nieuwe medewerkster net zo goed werkte als degene die ze daarvoor hadden.” “Het is mooi dat we door creatief
Volgens Irma weten veel cliënten niet dat de extra hulp op maat gesneden kan worden. “Je hoeft niet elke week een uur extra in te kopen. Je kunt bijvoorbeeld in het voorjaar een grote schoonmaak laten doen. Dat kost je nu in IJsselstein voor drie uur dertig euro. Ik sprak mensen die dat lieten doen, die het zo fijn vonden dat hun woning eens goed onder handen was genomen.” AxionContinu probeert altijd te regelen dat de vaste hulp het extra werk doet. “Onze planners krijgen dat doorgaans voor elkaar, ook al werken de meeste hulpen in deeltijd. Het is nu al zo dat, mocht er onverwacht meer hulp nodig zijn, we dat flexibel proberen op te vangen. Het is steeds opnieuw zoeken naar de beste oplossing.” (LN) Informatie over extra huishoudelijke hulp is te vinden op de websites van de gemeenten. U kunt ook terecht bij de Buurtteams (Utrecht), Sociaal Team (IJsselstein) en Breed Sociaal Loket (Lopik).
13
In de provincie Utrecht zijn zo’n vierhonderd mensen op zoek naar een plek voor revalidatiezorg of herstelzorg in een hotelsetting. Aan die vraag kan nu amper worden voldaan. Domstate, het tweede zorghotel dat AxionContinu gaat realiseren, moet aan die vraag tegemoetkomen. In de oude hoogbouw van het voormalig Albert van Koningsbruggen zijn 84 zorgappartementen gepland.
Veel vraag naar revalidatiezorg
Tweede zorghotel komt eraan W
e zitten nu in de fase van voorlopig ontwerp,” vertelt Huub Albreghs, manager facilitair bedrijf en bouw van AxionContinu. “Het ontwerp voor de buitenkant is al min of meer definitief, maar het interieur moet nog wel worden ontworpen.” De globale indeling is ook duidelijk: zes verdiepingen met elk veertien appartementen, bedoeld voor cliënten met behoefte aan complexere revalidatiezorg. De zes gemeenschappelijke ruimtes worden verbouwd tot drie ‘bistro’s’ en drie oefenruimtes, om en om per afdeling. Ook is er een architectenbureau gekozen: Diederendirrix, dat veel ervaring heeft met het transformeren van bestaande gebouwen. Het plan is om begin december te beginnen met het slopen van de buitenschil van het gebouw, zodat alleen de steunkolommen en de vloeren overblijven. “We strippen het hele gebouw, want we willen voor ons zorghotel een veel gladdere,
14
chiquere uitstraling. De gewassen grindtegels die nu aan de gevel hangen, zijn niet meer van deze tijd,” zegt Huub.
Eigen balkon Maar de nieuwe buitenkant is er niet alleen voor het oog. Elk zorgappartement krijgt een eigen balkon, dat niet uitsteekt, maar ín de gevel valt. In elk balkon is een zonwering geïntegreerd. “Verder blijft de ‘plint’ van het gebouw behouden,” vertelt Huub. “Dat is het gedeelte op de begane grond, waarin de receptie en
Huub Albreghs:
“De gewassen grindtegels die nu aan de gevel hangen, zijn niet meer van deze tijd”
Eliane Thewessen, bestuurder van AxionContinu, is de nieuwe columniste van Contact. Ze schrijft over wat haar bezighoudt en opvalt.
de behandelruimtes van de paramedici zullen komen, maar ook een restaurant met overdekt terras. Verder komt er een ‘Edac’, een eerstelijns diagnostisch adviescentrum van Saltro, waar wijkbewoners bijvoorbeeld terecht kunnen voor bloedonderzoek. AxionContinu is bovendien nog in onderhandeling met commerciële partijen in de zorg en revalidatie om de ruimtes op de begane grond te verhuren.” Het terrein rondom Domstate zal helemaal opnieuw worden ingericht. Het nieuwe zorghotel komt ‘in het gras’ te staan. Om aan de behoefte aan extra parkeerplaatsen te voldoen, wordt het hele terrein voor de Parkgraaf, Koningsbruggen en het Centraal Bureau opnieuw ingericht. Inmiddels is hiervoor een tuinarchitect geselecteerd. Een belangrijk streven is om het terrein rondom Domstate een parkachtige uitstraling te geven, waarbij het geparkeerde ‘blik’ zoveel mogelijk aan het oog wordt onttrokken.
Tijdelijke dependance Om tegemoet te komen aan de grote vraag naar herstelzorg, heeft AxionContinu ervoor gekozen om een tijdelijk zorghotel te openen in een aantal kamers van het Van der Valk Hotel in De Bilt. “Het hotel is gerenoveerd en daarbij is rekening gehouden met onze wensen. Zo zijn kasten verplaatst, waardoor de hotelkamers bestemd voor de dependence beter toegankelijk zijn voor cliënten die aan een rolstoel zijn gebonden. Ook is er een systeem voor zusteroproep geïnstalleerd,” vertelt Huub. De eerste cliënten hebben op 1 oktober hun intrek genomen in het tijdelijke zorghotel. De dependance blijft minimaal een jaar lang operationeel. Het personeel komt deels uit zorghotel De Wartburg, maar er worden ook nieuwe medewerkers geworven. “Over een jaar zal Domstate van start gaan, en we hopen dan dat cliënten en medewerkers van de dependance naadloos daarheen kunnen verhuizen.” (KM) Contact | jaargang 11 | oktober 2016
Feest! In ContACt wordt deze keer stilgestaan bij het verschijnen van dit 50ste nummer, een gedenkwaardig moment. Dat we hier bijzondere aandacht aan besteden komt voort uit onze traditie om bepaalde momenten te vieren. Carnaval, Nieuwjaar, Holi Phagwa, Suikerfeest, Paasvuur, een 25-jarig huwelijksfeest zijn allemaal voorbeelden uit deze tradities. Zo vier ikzelf geheel in Surinaamse stijl, elke vijf jaar mijn verjaardag, mijn bigi jari, op een bijzondere manier.
ten te doen waren. De saamhorigheid op dit festival was hartverwarmend, en is absoluut zichtbaar op de foto’s in dit nummer en eerder al op allerlei sociale media. De kernwaarden Plezier en Aandacht (voor elkaar) kregen de ruimte! Het allermooiste geschenk vond ik hierbij, dat de ontvangers ook enorm van de waardering hebben kunnen genieten. Het kunnen ontvangen van waardering is helaas niet zo’n hele grote Nederlandse eigenschap, dus als het gebeurt, is het extra waardevol.
Veel van deze tradities staan in het teken van gedenken en waarderen en krijgen vorm in rituelen die erbij passen. Zo krijgen alle medewerkers en vrijwilligers jaarlijks een kerstpakket. Daarbij vind ik dat het woord ‘kerstpakket’ helaas het ritueel tot een automatische handeling devalueert. Dat het geven van een geschenk in de kerstperiode een traditie is, doet niets af aan de waardering die daarmee wordt uitgesproken. Daarom hoort bij de uitreiking van het geschenk ook altijd een bijzondere sfeer en een bijzonder woord.
Waardering kent ook rituelen in een heel andere vorm, bijvoorbeeld door het geven van een persoonlijk compliment. De kok complimenteren als de maaltijd heeft gesmaakt, iemand bedanken als die iets voor je heeft geregeld, het applaudisseren na een voorstelling. Natuurlijk is ook binnen de organisatie het geven van een compliment belangrijk voor bijvoorbeeld een revalidant die een belangrijke stap heeft bereikt, voor een collega die een dienst van je heeft overgenomen of voor een andere afdeling die iets goed voor je heeft voorbereid. Het is een open deur, want iedereen weet hoe belangrijk complimenten zijn, dus laten we steeds blijven proberen elkaar een klein ‘feestje’ te geven!
Dit jaar hebben we een wel heel bijzonder mooie waardering voor de medewerkers kunnen waarmaken, namelijk het AxionContinu Festival. Dit ‘personeelsfeest’, ook weer zo’n devaluerende naamgeving, was een ongelooflijk warme ontmoeting van, met en tussen medewerkers. Het was een festival waarin alle zintuigen geprikkeld werden en veel verschillende activitei-
15
Wijkposten zijn open De wijkposten van de wijkverpleging van AxionContinu in Lunetten en Leidsche Rijn zijn open. In Lunetten is dat in Wijkgezondheidscentrum Lunetten, in Leidsche Rijn in Gezondheidscentrum Parkwijk. De teams, met elk vijf medewerkers, gaan vanuit de wijkposten werken. Voor de wijkbewoners is de wijkverpleging nu meer zichtbaar en toegankelijker. Sinds dit voorjaar is AxionContinu in
deze wijken de enige aanbieder van wijkverpleging voor mensen die een zorgverzekering hebben bij Zilveren Kruis Achmea. Bij wijze van proef heeft elke wijk één organisatie die wijkverpleging biedt. Volgens de zorgverzekeraar verbetert dit de samenwerking met bijvoorbeeld de huisartsen en de buurtteams, wat de kwaliteit ten goede komt. (BS)
Berichten vanuit AxionContinu
Verpleegkundigen met een plan gezocht Werving van verpleegkundigen wordt steeds moeilijker door de schaarste op de arbeidsmarkt. Om werken bij de organisatie aantrekkelijk te maken, daagt AxionContinu in een nieuwe wervingscampagne verpleegkundigen uit met de vraag: wat zijn jouw plannen? Ambitieuze verpleegkundigen die zich willen specialiseren en blijven ontwikkelen zijn bij AxionContinu welkom om hun eigen plan waar te maken. In een wervingsfilm is te zien wat de plannen van eigen medewerkers, bewoners en revalidanten van AxionContinu zijn. Op de site www. verpleegkundigenmeteenplan.nl wordt iedereen uitgedaagd een ludieke, interactieve test doen, die laat zien hoe optimistisch je eigenlijk bent. De uitslag kan online worden gedeeld en je kunt anderen uitdagen om te zien hoe vol hún glas is! Op de website staan ook de vacatures. Bestuurder Eliane Thewessen deed de kick-off van de campagne door als
16
eerste haar testresultaten op sociale media te delen. Daarnaast delen medewerkers van AxionContinu op sociale media hun eigen plannen en dagen werkzoekenden uit hun plan te vertellen onder de hashtag #mijnplan. (PS)
Harke Harkema nieuwe voorzitter OR De nieuwe Ondernemingsraad (OR) heeft Harke Harkema, coördinerend verpleegkundige in De Parkgraaf, tot voorzitter gekozen. De nieuwe vice-voorzitter is Ilkgün Dag, EV-er in De Componist. De OR houdt zich de komende periode vooral bezig met de afspraken die moeten worden gemaakt over werktijden en gezond roosteren (Kanteling Werktijden). Daarnaast kijkt de OR of de afspraken op personeelsgebied die
rondom de transitie zijn gemaakt, goed worden nageleefd. (BS)
Griepprik? (Zo) voor elkaar! Griepprik? (Zo) voor elkaar! Zo heet de campagne van AxionContinu om medewerkers, vrijwilligers en stagiaires te stimuleren de griepprik te halen. Daarvoor komt de Nederlandse George Clooney voor een Meet en Greet naar een aantal locaties.
‘De Verdieping’ verhuisd ‘De Verdieping’, het opleidingscentrum van AxionContinu, is verhuisd van het Centraal Bureau naar locatie Voorhoeve. In Voorhoeve was ruimte vrijgekomen omdat de oefenruimtes voor revalidatie niet meer nodig waren, nu revalidatiezorg is geconcentreerd in De Parkgraaf. Ook de ombouw van de locatie naar kleinschalig wonen voor mensen met dementie levert ruimte op. In het Centraal Bureau was Contact | jaargang 11 | oktober 2016
‘De Verdieping’ krap gehuisvest in het oude zusterhuis. Het leslokaal was aan de overkant in De Parkgraaf. In de nieuwe huisvesting heeft het opleidingscentrum volop ruimte. Zo is er een groot skills lab (praktijklokaal), waar praktijklessen worden gegeven. Ook zijn er twee leslokalen. Alle trainingen, bij- en nascholingen worden nu op een locatie gegeven. (BS)
Om de prik voor iedereen toegankelijk te maken, is er eind oktober/begin november op alle locaties de mogelijkheid voor een gratis vaccinatie. AxionContinu vindt de griepprik belangrijk. De griepprik haal je niet alleen voor jezelf, maar ook voor elkaar. Je beschermt ook cliënten, collega’s, je gezin en je eigen vader of moeder. Ook al heb je zelf geen ziekteverschijnselen, je kunt het virus wel bij je hebben en overdragen. Voor mensen met een kwetsbare gezondheid kan griep ernstige gevolgen hebben. (BS)
17
Voor alle medewerkers van AxionContinu werd vrijdag 16 september het AxionContinu Festival gehouden. Het personeelsfeest vond plaats op het terrein van het Centraal Bureau en in een deel van ‘oude’ Albert van Koningsbruggen. Met optredens, disco, een waarzegster, de Brommerbios, een reuzenrad, volop eten en drinken en nog veel meer was er voor iedereen tot middernacht van alles te beleven. Medewerkers die aan het werk waren, kregen een attentie. (BS)
18
Colofon
Woonzorgcentra Koningsbruggen Beneluxlaan 924 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 00 koningsbruggen@axioncontinu.nl
’t Huis aan de Vecht Costa Ricadreef 9 3563 TA Utrecht tel. (030) 264 66 68 hadv@axioncontinu.nl
De Schutse Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
De Ingelanden Louis Armstronglaan 800 3543 EB Utrecht tel. (030) 686 78 00 ingelanden@axioncontinu.nl
Voorhoeve Van Heuven Goedhartlaan 3 3527 CE Utrecht tel. (030) 295 38 53 voorhoeve@axioncontinu.nl
De Componist Georg Jarnostraat 14-20 3543 BX Utrecht tel. (030) 686 63 30 componist@axioncontinu.nl
Isselwaerde Kronenburgplantsoen 3 3401 BN IJsselstein tel. (030) 688 19 14 isselwaerde@axioncontinu.nl
Voorveldse hof Blaarkopstraat 1 3573 SH Utrecht tel. (030) 282 24 40 voorveldsehof@axioncontinu.nl
De Drie Ringen Kandinskystraat 40 3544 NW Utrecht tel. (030) 686 69 50 drieringen@axioncontinu.nl
Mariënstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Serviceappartementen De Bijnkershoek Van Bijnkershoeklaan 250 3527 XL Utrecht tel. (030) 296 85 00 bijnkershoek@axioncontinu.nl
Schutseplein Anna van Burenstraat 40 3411 AK Lopik tel. (0348) 55 17 24 schutse@axioncontinu.nl
De Hooghe Camp Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 marienstein@axioncontinu.nl
De Wartburg Kennedylaan 16 3533 KJ Utrecht tel. (030) 294 00 41 wartburg@axioncontinu.nl
Thuiszorg Thuiszorg Teams in Utrecht en de Lekstreek (IJsselstein en Lopik). Bereikbaar via Servicebureau AxionContinu.
ContACt is het magazine van AxionContinu. AxionContinu levert wonen, zorg en revalidatie, in Utrecht, IJsselstein en Lopik. ContACt wordt vijf keer per jaar verspreid in een oplage van 7.000 exemplaren, onder cliënten, cliënten op de wachtlijst, bewoners van serviceappartementen, vrijwilligers, medewerkers en relaties van AxionContinu. Wij bedanken iedereen die heeft meegewerkt aan dit nummer hartelijk voor hun bijdrage. Vragen of opmerkingen Het is mogelijk dat u naar aanleiding van ContACt vragen heeft. Wij helpen u graag verder. Bel (030) 282 22 00, mail: communicatie@axioncontinu.nl of kijk op www.axioncontinu.nl Redactieadres AxionContinu Afdeling Communicatie & PR Postbus 2251, 3500 GG Utrecht communicatie@axioncontinu.nl Redactie Maaike Hoogland (MH) René Leideritz (RL) Kees Mollema (KM) Petra van der Sanden (PS) Berber Schrijver (BS) Louis Nouws (LN) Willem de Bruijn Fotografie Willem Mes Kees Mollema en anderen Vormgeving BLADEN&CO/Willem de Bruijn
Revalidatie
En verder
De Parkgraaf Beneluxlaan 926 3526 KJ Utrecht tel. (030) 282 23 11 parkgraaf@axioncontinu.nl
Centraal Bureau Postbus 2251 3500 GG Utrecht tel. (030) 282 22 00 info@axioncontinu.nl
Marhaban De Gasperilaan 116-118 3527 GH Utrecht tel. (030) 293 45 81
Zorghotel De Wartburg Kennedylaan 300 3533 KN Utrecht tel. (030) 295 86 60 info@zorghoteldewartburg.nl
Hospice IJsselstein Benschopperweg 14 3401 BV IJsselstein tel. (030) 688 17 14 hospiceijsselstein@axioncontinu.nl
Servicebureau AxionContinu tussen 9.00 - 17.00 uur op werkdagen (030) 282 22 77 servicebureau@axioncontinu.nl
Druk Drukkerij Hendrix
Volg ons ook op:
19
Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. Daarom staat achterop elk nummer van Contact een vrijwilliger van AxionContinu in de schijnwerpers. Wilt u ook vrijwilliger worden? Mail dan naar communicatie@axioncontinu.nl
Charles Vrencken:
‘Je bouwt een band op met sommige bewoners’ Charles Vrencken werkt al zo’n vier jaar als vrijwilliger in ‘t Huis aan de Vecht. Hij schrijft stukjes voor het huisblad, gaat mee als begeleider bij museumbezoek en haalt bewoners op voor de maandelijkse rooms-katholieke viering. “Dat wordt door sommigen erg gewaardeerd. Familieleden hebben me daarvoor weleens bedankt na het overlijden van een bewoner.”
ziet elkaar vaker, ik raak ook aan hen gehecht. Het is dan erg verdrietig als iemand overlijdt.” Charles Vrencken werkte tot vier jaar geleden als secretaris voor een zusterorganisatie van Novib. Toen die organisatie moest reorganiseren, werd Charles boventallig. Hij was niet van plan om duimendraaiend thuis te gaan zitten, dus nam hij contact op met ‘t Huis aan de Vecht. “Mijn schoonmoeder heeft hier gewoond, dus voor mij was dit een logische stap,” vertelt de 62-jarige Vrencken. “Ze bleken net iemand nodig te hebben voor het magazine én voor de RK-vieringen.” Het schrijven voor ‘t Huis Magazine, meestal verslagen van uitjes met bewoners naar een museum, doet Charles thuis. Hij is vaak een dag per week in het woonzorgcentrum. “Ik bekijk mutaties en zoek de nieuwkomers op, om te vragen of ze behoefte hebben aan een gesprek met de pastor en of ze de maandelijkse viering willen bijwonen. Het is weleens voorgekomen dat een bewoner me er bijna uit bonjourde. ’t Huis aan de Vecht is natuurlijk van oudsher een socialistisch huis, hoewel het nu wel gemêleerder is.” Met de bewoners die Charles naar de viering brengt, ontstaat vaak een band. “Je
20
Vreemde omgeving Naast zijn werk voor ’t Huis aan de Vecht, is Charles ook actief in de parochie en bij het patiëntenvervoer van het Diakonessenhuis. “Ik maakte daar ook deel uit van het Help-project; dat was een project voor ouderen die medicijnen gebruiken en in een vreemde omgeving terechtkomen. Ze krijgen dan vaak een terugslag: het is onrustig in een ziekenhuis, ze slapen slecht. Daardoor kunnen ze een delier krijgen. Om dat te voorkomen, probeerde ik hen op hun gemak te stellen.” “Ik voel me nuttig als ik hier werk, maar ik vind het ook gezellig. Je krijgt waardering voor wat je doet; soms ontstaan vriendschappen. Dan voelt het niet meer als plicht en heb je zelf ook plezier. Ook leuk is dat je deel uit-
Charles met het huisblad waar hij voor schrijft
maakt van een groep: de vrijwilligers. Een of twee keer per jaar krijgen we een gezellige avond aangeboden van ‘t Huis aan de Vecht en we krijgen ook allemaal een kerstpakket. Ik vind dat dit woonzorgcentrum wat dat betreft tot de betere behoort.” (KM)