ContACt winter 2022

Contact

Winter 2022

Voetjes van de vloer!

Vakantie op het Brabantse land KLM’ers op weg naar herstel Minister Helder op bezoek

Vakantie op Brabantse land

Het naadje van de kous willen weten De ballen rollen bij Isselwaerde

Op weg naar herstel Minister Helder op bezoek

Nooit uitgeleerd bij AxionContinu

Alles uit de kast voor nieuwe medewerkers

Mooie dingen mogelijk maken

Zorghart

4Als je het hebt over werken in de zorg gaat het al gauw over personeelskrapte en werkdruk. Ik zal niet ontkennen dat wij op dat gebied ook zorgen hebben. Waar veel minder over wordt gesproken, is dat de zorgmedewerkers vanuit hun hart werken. Een ‘zorghart’ noemen zij dat zelf.

Medewerkers van AxionContinu, in welke functie ook, zetten zich met hart en ziel in. Zij barsten van de goede ideeën. Ik zie en hoor het als ik met hen praat. Hoe kan het werk handiger en prettiger? Hoe maken we het voor de cliënt beter en mooier? Ik word altijd enthousiast als ik medewerkers hoor vertellen over mooie plannen die zij hebben. Dat hoeven echt niet de meest ingewikkelde innovaties te zijn, zoals vernieuwingen tegenwoordig heten. Een ogenschijnlijk simpel idee maakt het verschil en is daarmee enorm waardevol.

Ik vind het belangrijk dat medewerkers bij ons de ruimte hebben om goede ideeën uit te voeren. Maar ook dat zij ruimte hebben en nemen om zich te ontwikkelen. Om verder te komen in hun eigen vakgebied of om binnen AxionContinu door te groeien naar een andere functie. U leest erover in dit nummer van Contact.

Ruimte betekent ook tijd om aandacht te kunnen geven. In de eerste plaats aan de cliënt, die wij graag een mooie dag bezorgen. En aan elkaar, dat vergeten we in de waan van de dag nog wel eens. En zie vooral wat een ander doet. Van mijn kant spreek ik mijn waardering uit voor onze medewerkers met hun zorghart. Doet u mee?

Ik wens u allemaal een heel mooi 2023 toe.

Graag gedaan

Functie Centraal

Mijn verhaal

Kort Contact

Marie-Claire van Hek Raad van bestuur mvanhek@axioncontinu.nl

Bovenop de Domtoren

De Domtoren staat in de steigers. Voor mensen die de trappen naar de top niet kunnen lopen, is het nu dé kans om met de bouwlift naar boven te gaan. Utrecht Museumdag organiseerde verschillende bezoeken speciaal voor bewoners van AxionContinu. In totaal zijn zesentwintig mensen de Domtoren op geweest.

Het was een onvergetelijke ervaring, die ook op film is vastgelegd.

Zien? Scan de code.

Wordt het kamperen in Frankrijk of kiezen we dit jaar voor Zweden?

Op vakantie gaan is voor veel mensen vanzelfsprekend. Voor bewoners van een woonzorgcentrum is het een heel ander verhaal. Ze genieten misschien wel dubbel omdat ze het zo bijzonder vinden. Dat geldt in ieder geval voor een groep bewoners van Mariënstein. Ze gingen op vakantie in eigen land, maar dankzij de zon leek Brabant heel even Spanje.

Vakantie op het Brabantse land

Het is oktober, maar de thermometer gaat langzaam richting 20 graden. De lucht boven landgoed De Biestheuvel in Hoogeloon is strakblauw. Hier brengen tien bewoners van Mariënstein vier heerlijke dagen door. Vandaag vinden de meeste vakantievierders het leuk om te gaan winkelen, een paar kilometer verderop in Veldhoven. Na afloop gaan ze op een terrasje los met een heerlijke lunch in de zon. Mevrouw Van Markesteyn had een dikke jas meegenomen, maar die kan uit. “We boffen enorm met het weer. En het was ook al zo’n mooie rit hier naartoe met het busje van AxionContinu. Overal zie je boerderijtjes met veel ruimte eromheen, heel anders dan in de stad.”

Pannenkoek

Ze viert de vakantie samen met haar echtgenoot, maar hij is niet zo van het winkelen en kiest voor een pannenkoek op het landgoed. Meneer Van Markesteyn zit in een rolstoel en heeft diabetes. “Ik mag eigenlijk geen zoetigheid op de pannenkoek, maar ik zondig een beetje want het is vakantie. Het was even wennen en zoeken waar je je spullen laat,

maar ik vind het hier fantastisch. Niet dat alles een sleur is in Mariënstein, hoor, maar dit is toch anders.”

Kaartje leggen

Dat geldt niet alleen voor de bewoners, maar ook voor de begeleiders. Tessa van Dommelen, leerlingverzorgende: “Je maakt de bewoners op een heel andere manier mee, in nieuwe situaties. Gisteravond heb ik een kaartje gelegd met een paar heren, dat doe je in Mariënstein niet zo snel.”

Vooraf is goed nagedacht over de invulling van de vakantie. Over de intensieve begeleiding bijvoorbeeld, ongeveer één op één. En welke bewoners kunnen het aan om vier dagen zonder hun vertrouwde structuur door te brengen op een vreemde plek? “Het mag natuurlijk niet te verwarrend zijn en te veel energie kosten. Bewoners met dementie waren in het begin wel even zoekend, maar je ziet vooral dat iedereen geniet en dat ze het samen gezellig hebben.”

Bomen van goud

Na de pannenkoeken trekt een klein groepje eropuit. De wandeling tussen bomen van goud leidt onder meer langs een picknickplek en een klein meertje in het bos. Mevrouw Spijkers verzucht aan het eind: “Ik heb heerlijk gewandeld, je gaat eens ergens naar toé. Het is allemaal zo afwisselend. En vanavond worden we weer verwend met het eten.” Inmiddels arriveren de shoppers uit Veldhoven. Mevrouw Van Hillo heeft bij C&A maar liefst drie truien en twee broeken gekocht. “Nee, ik heb me niet ingehouden. Het is gezellig om met een groep dingen te doen. In Mariënstein zit je het grootste deel van de dag in je kamer en is er alleen bezoek van de kinderen en andere familieleden. Hier kom je wat meer in beweging. Geen idee wat er allemaal nog op het programma staat, ik laat me gewoon verrassen.”

Afwisselend programma

Dat programma is in ieder geval afwisselend, met onder meer een huifkartocht, een liedjesbingo en veel lekker eten. Maar wie ergens geen zin in heeft, doet lekker wat anders. “Niemand hoeft ook op een vastgestelde tijd naar bed. Zin in een glaasje wijn na het eten? Dat kan gewoon,” vertelt begeleidster Mariken Hornman.

De vakantie eindigt op donderdag. Na terugkomst in Mariënstein is er voor iedereen koffie met een welkom-terug-gebakje. Het overheersende gevoel: moe maar voldaan. Mariken: “Er is geen onvertogen woord gevallen, het was gezellig, iedereen wilde meedoen met activiteiten. Daar had ik eigenlijk nog nooit over nagedacht, maar ik vind het best bijzonder.”

Een aanrader

En die vermoeidheid? “Het was het meer dan waard. Het was voor ons aanpoten, maar dat wisten we van tevoren. Maar iedereen hielp elkaar, wij van welzijn wisselden alles af met onze zorgcollega’s. Dat liep perfect. Het kán dus gewoon, een vakantie voor bewoners. Maar het gebeurt niet veel omdat iedereen misschien denkt: dat is te ingewikkeld. Ik denk nu: het is een aanrader, niets hoeft ons ervan te weerhouden zo’n uitdaging aan te gaan. Eén bewoonster vertelde dat ze alweer gaat sparen voor een volgende vakantie.” ●

Meneer Van Markesteyn:

“Ik mag eigenlijk geen zoetigheid, maar ik zondig een beetje want het is vakantie.”

Mariken Hornman: “Het kan dus gewoon, een vakantie voor bewoners.”

Het naadje van de kous willen weten

Onderzoek doen om de zorg te verbeteren. Bij AxionContinu krijgen medewerkers daarvoor de ruimte. De Wetenschapscommissie begeleidt ze.

Fysiotherapeuten Denise de Jong en Mirron Vos werken op de longafdeling van Domstate. Hier revalideren jaarlijks zo’n twintig patiënten met zeer ernstig hartfalen nadat ze in UMC Utrecht een steunhart hebben gekregen. Deze mechanische pomp neemt deels of helemaal de pompfunctie van de linker hartkamer over.

Het steunhart verandert het leven van de hartpatienten ingrijpend, fysiek maar ook mentaal. “Ze moeten na de operatie opnieuw de grenzen van hun lichaam leren kennen. Bij de een gaat het herstel sneller dan bij de ander”, vertelt Denise. “Wij helpen hen ontdekken wat ze nu aankunnen en wat niet.”

Conditie en spierkracht

Of beter gezegd: nóg niet. Want al houden ze beperkingen, er is voor de patiënten wel werk aan de winkel. Met de fysiotherapeuten trainen ze enkele

weken voor een betere conditie en meer spierkracht. De longafdeling en het UMC Utrecht zetten er zo’n twee jaar geleden samen een behandelplan voor op. En nu zijn Denise en Mirron razend benieuwd: hoe goed werkt de behandeling nou precies? Gaan steunhartdragers daardoor wel zo hard vooruit als ze kunnen, of mag er op bijvoorbeeld de hometrainer sneller een tandje bij? Cliënten trainen eerder te licht dan te zwaar, vermoeden de fysiotherapeuten.

Bij andere revalidanten kunnen zij dat aan de hartslag afmeten, maar iemand met een steunhart heeft geen meetbare hartslag. Mirron: “We vragen cliënten op een scorelijst aan te geven hoe zwaar ze dagelijkse handelingen en oefeningen vinden. Maar omdat mensen op hun gevoel afgaan is dat subjectief. Inspanning kan voor hen ook nog best eng zijn. Kan mijn hart dit wel aan, vragen ze zich af.”

Denise de Jong:

"Wij helpen hen ontdekken wat ze nu aankunnen en wat niet."

Mirron Vos (l) en Denise de Jong (r) aan het werk met een patiënt met een steunhart. Wetenschapscommissie begeleidt praktijkonderzoek

Behandeling aanscherpen

In hun onderzoek willen Denise en Mirron het naadje van de kous te weten komen, door hun revalidanten met behulp van onder meer verschillende vragenlijsten op de voet te volgen. Ze volgen beiden een masteropleiding en weten daarom al het nodige van onderzoeksmethoden. Toch wordt het een pittige klus, verwachten ze. Denise: “Super dat we daarvoor de tijd en de ruimte krijgen, zodat we over een jaar scherp hebben wat precies het effect is van onze behandeling.

Als het aan Denise en Mirron ligt hebben niet alleen de revalidanten in Domstate straks baat bij de resultaten van hun onderzoek. “In Nederland krijgen steeds meer mensen een steunhart. Daarmee groeit waarschijnlijk ook het aantal plekken waar zij voor revalidatie terecht kunnen. Daarom willen we onze kennis zeker ook delen buiten de muren van AxionContinu,” zegt Mirron.

Begeleiding

De beste zorg willen leveren. Expert worden én blijven door in de praktijk op locaties deskundigheid op te bouwen. Dat zijn in een notendop de gedachten achter de praktijkonderzoeken die medewerkers bij AxionContinu doen. De Wetenschapscommissie

begeleidt ze daarbij. Dat begint bij het optuigen van het onderzoek, vertelt commissielid Marieke Geerars. “Wat is je onderzoeksvraag? En wat moet je daarvoor precies meten? Bij wie doe je dat, op welke wijze en wanneer?” Deze en volgende stappen zitten allemaal in de onderzoekscholing ‘on the job’ die de Wetenschapscommissie heeft ontwikkeld. “Daarmee helpen we de onderzoekgroepjes steeds verder op weg. We organiseren bijvoorbeeld workshops waarin ze de opzet van hun onderzoek en later de resultaten presenteren. Zo kunnen ze ook van elkaar leren.”

Dat de praktijkonderzoeken bijdragen aan betere zorg is pure winst. Maar het is ook een opsteker voor de leergierige medewerkers zelf, vindt Marieke. “Zij zien op hun werkplek wat in de zorg beter kan. Hoe mooi is het dat ze hun ideeën door gedegen onderzoek kunnen staven.”

Activiteitentafel

Bij De Parkgraaf zijn verzorgende Mariska van Mourik en verpleegkundige Gerben van Beek ook met een praktijkonderzoek begonnen. Onderwerp is de inzet van de omiVista, die Mariska en Gerben simpelweg activiteitentafel noemen. Het is een kast op wielen met een projector. Boven een tafel of de grond geplaatst, projecteert het apparaat beelden waarmee gebruikers aan de slag moeten. De activiteitentafel is ter aanvulling op de therapie en welzijnsactiviteiten voor revalidanten die herstellen van een beroerte. ’’Daar zijn ze niet de hele dag en avond druk mee. We zien dat bij hen in de stille uurtjes de verveling toeslaat,” legt Mariska uit.

Marieke Geerars:

“Leergierige medewerkers zien wat er op hun werkplek beter kan.”

Gerben: “Je kunt met de activiteitentafel wel zeshonderd spellen en activiteiten doen, alleen of met anderen. De projector reageert op vegen, springen, stappen of rollen en stimuleert zo beweging, maar ook samen bezig zijn en contact.”

Bruikleen

De activiteitentafel is een kostbaar ding, niet iets dat je als zorgorganisatie zomaar even aanschaft. Gedurende het onderzoek heeft De Parkgraaf er eentje in bruikleen. Met dank aan het lobbytalent van Mariska, zegt Gerben. “Ze is gewoon op de fiets gesprongen toen de fabrikant in de Jaarbeurs stond en heeft geregeld dat we de activiteitentafel minimaal twee maanden mogen gebruiken.”

Begin 2023 moet de activiteitentafel op zijn plek staan. Dan komt het onderzoek echt uit de startblokken. Het project heeft de twee al best wat bloed, zweet en tranen gekost, vertelt Gerben. “Alleen al uitdokteren wat je precies boven water wilt krijgen zonder dat je alle kanten opwaait, we vonden het knap lastig.” Mariska: “Voor ons is zo’n onderzoek geen dagelijkse kost. Ik heb er wakker van gelegen: kan ik dit?”

Tuurlijk wel, zei Marieke Geerars, die de twee een steuntje in de rug geeft. “Ze heeft ons de goede richting op geduwd”, zegt Gerben. “De onderzoeksvraag is nu niet te breed. Kort samengevat: spreekt de tafel mensen aan, zijn ze er graag mee bezig?” Mariska: “We beantwoorden bijvoorbeeld niet de vraag of de activiteitentafel het herstel bevordert. We kijken natuurlijk wel met een geoefend oog, maar psycholoog of ergotherapeut zijn we niet.” Gerben, met een knipoog: “Misschien kunnen dat soort vragen in een vervolgonderzoek aan bod komen.” ●

Over de Wetenschapscommissie

De Wetenschapscommissie is al jaren actief, sinds enige tijd ook met de begeleiding van praktijkonderzoek. Zo was de commissie betrokken bij het project ‘Nachtdienst in pyjama’. Daar draaide het om de vraag of bewoners een betere nachtrust hebben als medewerkers in nachtkleding aan hun bed staan.

Om de commissie heen is een tweede schil actief met zorgmedewerkers verspreid over de hele organisatie. “Dat zijn onze ambassadeurs Wetenschap, onze voelsprieten”, legt commissielid Marieke Geerars uit. “Zij signaleren ideeën voor onderzoek en wijzen collega’s de weg naar de Wetenschapscommissie.”

Zeshonderd verschillende spellen en activiteiten kunnen op tafel geprojecteerd worden.

Gerben van Beek en Mariska van Mourik.

De ballen rollen bij Isselwaerde

Tuinen waar het goed toeven is, met wandelpaden, appelbomen, terrassen, een theehuis, een moes- en kruidentuin. En nu is er ook een gloednieuwe jeu de boulesbaan: de Van Ervebaan. Bij Isselwaerde kunnen ze hun geluk niet op.

De jeu de boulesbaan ligt in de schaduw van de majestueuze hervormde kerk, tussen de bomen en pal aan de stadsgracht van IJsselstein. Een idyllische stek. Het weer mag nu niet zo uitnodigend zijn, op zwoele zomeravonden moet je je hier in Zuid-Frankrijk wanen. Ogen dicht en je hoort in gedachten de geluiden die horen bij pétanque, zoals de sport in Frankrijk heet. Het tikken van de metalen ballen die elkaar raken, de ooh’s, de aah’s en de ouh là là’s van de spelers en toeschouwers.

Scherpzinnig sfeerbrenger

De naamgever van de jeu de boulesbaan bezocht jarenlang de dagbehandeling in Isselwaerde. Casemanager Lies Orthmann: “Meneer Van Erve bracht sfeer. Hij was scherpzinnig en

kon goed discussiëren, maar altijd met humor. De jeu de boulesbaan droeg hij een warm hart toe. We zijn er hartstikke blij mee.”

Samen naar buiten Met de jeu de boulesbaan slaat Isselwaerde een paar vliegen in één klap. “De baan nodigt onze bewoners en bezoekers van de Isselhof om naar buiten te gaan en samen een activiteit te ondernemen. En ze zijn ook nog eens in beweging”, vertelt facilitair coördinator Eef van de Meent.

Bovendien is heel IJsselstein van harte welkom om de ballen te laten rollen. “Zo halen we buiten naar binnen en leggen we een mooie verbinding met de stad en haar bewoners.”

De aanleg van de Van Ervebaan viel ongeveer samen met de herinrichting van de omsloten buitentuin. Het is een grote, groene oase geworden waar bewoners zelfstandig en veilig rondstruinen. En na een potje boulen is het straks goed uitpuffen op een van de vele mooie plekken in het groen. ●

De officiële opening van de jeu de boulesbaan.

Graag gedaan

Voor mij één groot geschenk

Elf uur, koffietijd in De Parkgraaf, centrum voor revalidatie en herstel. “Wat kan ik voor u betekenen?”, vraagt vrijwilligster Annelieze Kroon aan de wachtende mevrouw Helsloot. “Geef maar twee zoenen, meid.”

Dat is nou precies het antwoord waarmee je Annelieze aan het lachen krijgt. Ze houdt van een lolletje. Liever een grap dan ellenlange gesprekken, wat haar betreft. Luisteren graag, maar zelf aan het woord zijn, mwah. Noem het verlegenheid. “Cliënten, mijn cliëntjes noem ik ze altijd, praten ook niet allemaal even makkelijk. Geeft niet. Het beetje liefde dat ik hier geef, krijg ik dubbel terug en daar zijn woorden niet voor nodig. Het kan ook met een lieve blik of een knipoog.”

Ze is nu twee jaar aan de slag in De Parkgraaf, iedere maandag en woensdag een paar uurtjes. En eigenlijk is dat de schuld van haar vriendin Desirée, die gastvrouw is op dezelfde locatie. “Dees vertelde me wat ze deed en zoiets wilde ik ook wel. Ik had de behoefte om eruit te gaan, thuis zitten is ook niet alles. En zo beteken je nog iets voor anderen.”

Kleurtje

Met haar moderne kleding en een vrolijk kleurtje in het haar geef je Annelieze geen 71. Verlegen of niet, ze mag gezien worden. En de 53 operaties die ze voor uiteenlopende ziektes en ongelukken moest ondergaan, zie je al helemaal niet aan haar af. Maar het heeft haar vaker flink tegengezeten in het leven. Ze laat een litteken op haar enkel zien waar ze

Vrijwilligers zijn onmisbaar voor AxionContinu. In deze rubriek vertellen zij over hun vrijwilligerswerk in de locaties.

onlangs aan werd geholpen na een val. “Maar zo lang als mijn lichaam het toelaat, wil ik dit blijven doen. Mijn cliënten verdienen de zorg die ze nodig hebben, ik vind hier precies wat ik zoek. Ik geloof niet in God, maar wel in geschenken. Dit werk is voor mij een groot geschenk.”

Ze werkt altijd met Dees. Samen lopen ze een koffierondje, daarna halen ze samen de soep uit de keuken. Als dat is gebeurd, loopt Annelieze even naar buiten voor een peuk. En daarna gaan ze verder met het verzorgen van de lunch. “Pas wanneer iedereen klaar is eten we zelf wat. En daarna is het opruimen, vegen, voorraden bijvullen, vaatwasser in- en uitruimen en de keuken soppen. Dat is een klus, hoor. Maar het hoort erbij en ik kan niet tegen rommel.”

Eer

Nee, ze ziet dat huishoudelijke werk niet als doel, wel als middel om contact te maken. “Je gaat om mensen geven, zo is het gewoon. En wanneer iemand dan doodgaat is dat best lastig. Je mag gerust weten dat ik dan een potje moet janken. Ik heb een bewoner gekend die zou overlijden en van niemand afscheid wilde nemen, behalve van mij. Nou, dat vond ik een eer.”

Mevrouw Helsloot maakt net een praatje met haar buurvrouw, mevrouw Van Ginkel. Ze vinden het leuk dat Annelieze een beetje in de schijnwerpers staat met een interview en het maken van wat foto’s. “Ze doet het super, we hebben veel respect,” zegt mevrouw Van Ginkel.

Annelieze zelf is niet van de schijnwerpers. “Ik zag hier best tegenop, maar het viel erg mee.” Lachend tegen de verslaggever: “Jij deed het ook leuk.” ●

Bedankt!

Onze vrijwilligers zijn op de Dag van de Vrijwilliger, 7 december, in het zonnetje gezet. Zij zijn bedankt omdat zij zich vrijwillig inzetten om de bewoner, gast of revalidant een mooie dag te bezorgen. Alle vrijwilligers ontvingen een kaart en een speldje.

Ook vrijwilliger worden?

Vrijwilligers zijn van onschatbare waarde voor AxionContinu. Lijkt het u wat om vrijwilligerswerk te gaan te doen? Of kent u iemand die dat zou willen? Er zijn vele mogelijkheden.

U kunt bijvoorbeeld maatje worden van een bewoner met niet aangeborenhersenletsel(NAH) in De Ingelanden. Minimaal eens per twee weken onderneemt u iets wat de bewoner graag doet. Voetbal kijken, wandelen of gewoon gezellig kletsen. Net wat bij de bewoner en bij u past. Wij zorgen voor een ‘match’. Ook inandere locaties kunt u een vaste bewoner bezoeken. Belangstelling? Neem dan contact op met Sandra Visee, svisee@axioncontinu.nl.

AxionContinu heeft veel meer vormen van vrijwilligerswerk. Van koffieschenken tot liedjes zingen. Van werken in de tuin tot koken voor bewoners of het doen van klusjes. U kunt bijvoorbeeld ook helpen bij de verzorging of begeleiding van terminale cliënten in een hospice.

Ook vrijwilliger worden? Kijk op: werkenbij.axioncontinu.nl/vrijwilligers

Op proef bij De Bijnkershoek: een groep stewards en stewardessen van KLM die in het kader van hun re-integratie meedraaien als vrijwilliger. Daar hebben ook bewoners baat bij. Zo snijdt het mes aan twee kanten.

Op weg naar herstel

In de huiskamer op de zesde verdieping van De Bijnkershoek zijn Donovan Berends en een bewoner verdiept in een potje schaak. Het is een mooi tafereel: aan beide kanten van het bord wisselen stiltes en gezucht elkaar lange tijd af voordat de spelers een zet doen.

Sinds Donovan ontdekte dat de bewoner niets liever doet dan schaken zijn ze maatjes. Niet dat het helemaal gelijk opgaat, vertelt Donovan. “Meneer schaakt al sinds zijn achtste. Hij is zó goed. Van alle potjes die we hebben gespeeld heb ik er één gewonnen. ” Hij lacht schalks: “Misschien heeft meneer me toen wel laten winnen.”

Donovan is cabin attendant bij KLM. Door ziekte heeft hij al een flinke tijd niet kunnen vliegen. Nu werkt hij bij De Bijnkershoek aan zijn herstel. In de lucht gaat dat niet. Collega’s Sylvia Dekker, Jitske Neijenhuis en John Spekken draaien om dezelfde reden sinds een paar maanden mee in het woonzorgcentrum. Het idee voor het re-integratieproject komt van KLM. Slim bedacht. Want de cabine van een passagiersvliegtuig en een woonzorgcentrum

mogen compleet verschillende werelden lijken, is er ook een belangrijke overeenkomst. Op beide plekken draait het vooral om gastvrijheid, aandacht en zorg voor mensen.

Vis in het water

De stewards en stewardessen zijn bij De Bijnkershoek als een vis in het water. Het is alsof ze hier al jaren werken. Zie ze zwieren door de gangen, als vanzelfsprekend iedereen bij naam groetend. Kijk hoe soepeltjes ze een groep bewoners bij een gymles laten bewegen met een bal en een hoepel. Of volg ze naar buiten als ze een bewoner meenemen voor een wandeling in de najaarszon.

Vrijwilligerscoördinator Arnolda de Bruin wordt er elke dag opnieuw vrolijk van. “Goed hè?”, zegt ze glunderend. “Nu de coronabeperkingen voorbij zijn,

“Van alle potjes die we hebben gespeeld, heb ik er één gewonnen.”

Donovan Berends:

KLM’ers aan het werk als vrijwilliger bij De Bijnkershoek

Jitske Neijenhuis en John Spekken geven gymles.

organiseren de medewerkers welzijn weer meer activiteiten. Daarbij zijn de extra handen van de KLM’ers heel welkom. Net als alle andere vrijwilligers zijn zij voor ons echt de kers op de taart.”

Passende rol

Bij De Bijnkershoek pakken de KLM’ers de rol die het beste bij ze past, net zoals aan boord van het vliegtuig. Sylvia organiseert en regelt en bloeit daar helemaal van op, maar heeft ook een antenne voor mensen die behoefte hebben aan een praatje. John floreert in het restaurant waar hij bij het uitserveren van de lunch met zijn grappen bewoners aan het lachen maakt. En Jitske? Haar ogen lichten op als ze vertelt over het contact dat ze met bewoners maakt. In mooie gesprekken vertrouwen mensen haar hun levensverhaal toe. Dan voelt ze over en weer verbinding. “Indrukwekkend hoe veerkrachtig en positief sommige mensen zijn terwijl ze een zwaar leven hebben gehad met veel tegenslag en verdriet. Daar put ik zelf ook kracht uit.”

Misverstand

Vrienden en familie vragen weleens: zitten jullie nou de hele dag potjes te bingoën? Dat misverstand zetten Sylvia, John, Jitske en Donovon snel recht. Zelf hebben ze trouwens op andere vlakken ook hun beeld moeten bijstellen. “Duttende bewoners die de hele dag stilletjes in hun kamer zitten te wachten tot de koffiekar langskomt – zo ongeveer zag ik het voor me”, vertelt Sylvia. “Maar elke verdieping heeft huiskamers met een keuken waar bewoners bijvoorbeeld samen koffie drinken en eten.

Bovendien wordt hier van alles georganiseerd. Niemand hoeft zich te vervelen.” De Bijnkershoek is sowieso een modern huis dat een fijne sfeer ademt, vindt John. En terwijl het in de media zo vaak gaat over de personeelstekorten en hoge werkdruk in de zorg, valt hem juist op met hoe veel aandacht medewerkers omkijken naar bewoners. “Dan zie ik iemand rennen en vliegen en tóch even een eitje bakken voor een bewoner. Zulke dingen doen me wat.”

Teamgevoel

De KLM’ers zijn hard op weg naar herstel. Dat zit ‘m in het moois dat ze doen en ervaren bij De Bijnkershoek, maar ook in het eenvoudige gegeven dat ze er samen optrekken. Daardoor is het bij KLM zo belangrijke teamgevoel terug, zegt John. “Veel mensen denken dat we met vaste teams vliegen. Ten onrechte, want we zien elkaar vaak net voor de vlucht voor het eerst. Onderweg naar de gate wórden we een team. Dat hoort niet alleen bij de gastvrijheid die we passagiers aan boord bieden, het is ook wat ons werk zo leuk maakt.”

Langdurig thuis zijn en niet kunnen werken trekt op iedereen een wissel, ook psychisch, zegt Jitske. “Ik zit nu weer in een team. En ik heb veel zin om weer te gaan vliegen.” ●

Arnolda de Bruin:

“De extra handen van de KLM'ers zijn heel welkom.”

Donovan Berends (l) en Sylvia Dekker.

Geestelijk verzorger

Eva Kersbergen

Aandacht en ruimte Het belangrijkste wat ik doe als geestelijk verzorger is aandacht en ruimte bieden. Het maakt niet uit op welke manier, ik laat me leiden door iemands behoefte. Samen wandelen, bidden of iets met de computer doen… het kan allemaal. Soms neem ik mijn gitaar mee en maak ik samen met bewoners muziek. Willen ze country? Dan leer ik country. Ons vak is zo breed als de wereld, zeg ik weleens. En dat vind ik ook het mooie ervan.

Tijd voor ontmoeting Ik werk twintig uur per week voor De Ingelanden en De Componist, die samen achttien huiskamers hebben. Iedere maand probeer ik een uur in een huiskamer door te brengen om persoonlijk contact te hebben. Tijd voor ontmoeting, noemen we dat. Soms neem ik materiaal mee, tekeningen of foto’s bijvoorbeeld. Hulpmiddelen om het gesprek aan te gaan. Zojuist heb ik toevallig met een bewoner naar filmpjes over treinen gekeken. Een andere bewoner die gewoonlijk niets zegt was ook geïnteresseerd en werd enthousiast. Dat is prachtig en stiekem roep ik dan hoera.

Hopen op eerlijkheid Dat persoonlijke contact komt ook van pas wanneer we bidden tijdens kerkdiensten. Dan weet je wat er speelt en daar kun je rekening mee houden. Als ik tijdens een dienst vraag waar bewoners dankbaar voor zijn, blijft het vaak stil. De antwoorden komen sneller wanneer ik vervolgens informeer naar hun zorgen. Het is moeilijker te praten over zonneschijn, die ervaren we eerder als vanzelfsprekend. Maar ik hoop altijd op eerlijkheid, dat bewoners zich vrij genoeg voelen om geen sociaal wenselijke antwoorden te geven.

Corona moeilijk Corona bemoeilijkte het ontmoeten, dat was vaak behelpen. Je wilde toch iets bieden, zeker met bijzondere feestdagen als Kerstmis. Maar we mochten zelfs niet zingen. Ik heb daarover nog contact gehad met het RIVM, maar kreeg geen antwoord, alleen

richtlijnen. Bewoners werden op één lijn gezet met bezoekers van een voetbalstadion en professionele koren. Dan is de nuance helemaal zoek, ben ik van mening. Hopelijk kunnen we kerstavond deze keer gewoon weer in de hal van De Ingelanden vieren.

Creativiteit Creativiteit is belangrijk. Bewoners hebben tijdens een project prachtige kunstwerken gemaakt met de liturgische kleuren groen, rood, paars en wit. Bij groen kun je denken aan de mogelijkheid dat mensen kunnen groeien, ondanks dat ze afhankelijk zijn van anderen. Soms verliest iemand zijn woordenschat, maar kan hij zich nog wel uiten via creativiteit. Om die reden vind ik het mooi om ze gewoon maar aan de slag te laten gaan.

Luisteren, niet oplossen Natuurlijk, een geestelijk verzorger heeft soms ook de rol van therapeut en wanneer het nodig is, neem je contact op met een psycholoog. Maar verandering bewerkstelligen is niet ons eerste doel. Ik kan dingen niet oplossen, maar wel luisteren. Het geeft me voldoening wanneer ik na een gesprek merk dat iemand zich fijn voelt. Vroeger was ik verpleegkundige, ik werkte in het ziekenhuis op de uitslaapkamer, bij urologie en heb stervende kinderen gedoopt. Allemaal boeiend, maar ik weet dat ik hier als geestelijk verzorger veel beteken.

Verborgen emoties Ik voel me een soort dorpspastoor die er voor iedereen is. Ook voor medewerkers. Ik hoor hun ervaringen wanneer ze te maken krijgen met bewoners in hun laatste levensfase. Ze bouwen een band op en wanneer iemand dan overlijdt, doet dat je wat. Ze verbergen hun emoties soms omdat ze het niet professioneel vinden die te tonen. Maar dat is iets waar je je niet voor hoeft te schamen, het hoort erbij. Ze komen bij mij omdat ze weten: bij Eva kan ik mijn verhaal kwijt. Het is een ingewikkeld onderwerp waar we in de zorg wel meer aandacht aan mogen besteden.

Bij AxionContinu werken ruim 2000 medewerkers in bijna 140 verschillende functies. In deze rubriek staat steeds een andere functie in de schijnwerpers.

Functie Geestelijk Verzorger

Functiedoel Het bieden van hulp en begeleiding aan cliënten, gebaseerd op en vanuit een geloofs- of levensovertuiging.

Opleiding

of humanistische beroepsopleiding op WO-niveau.

Mijn verhaal

Lang geleden gaf Nico de Boer (88) leiding aan rusthuis De Wartburg. Het rusthuis veranderde in een woonzorgcentrum en de toenmalige directeur werd er bewoner. “De medewerkers zijn nog altijd goud.”

Van werk naar wonen in ‘rusthuis’

Nico’s wieg staat in Leiden, waar zijn ouders een bedrijfje in rieten manden en meubelwerk hebben. Nico zou eigenlijk Klaas moeten heten, naar zijn grootvader. Maar zijn moeder vindt Klaas een afschuwelijke naam en bedenkt een compromis: Nicolaas. En helaas voor

opa en oma wordt zijn roepnaam Nico. Hij is een levenslustig joch, maar geen studiebol. “Ik ging altijd kantje boord over. Toen ik 14 was, solliciteerde ik als jongste bediende bij de chemische fabriek in Naarden omdat een vriendje daar ook werkte en ik wist dat ze mensen nodig hadden. En na onze verhuizing naar Huizen woonden we daar vlakbij. Het was ook helemaal niet gek om tijdens de wederopbouw na de Tweede Wereldoorlog al zo jong aan de slag te gaan.”

Vis in het water

Het blijkt een goede keus, Nico voelt zich er als een vis in het water. ’s Avonds spijkert hij aan de Handelsschool de boekhoudkennis bij die nodig is voor het vak van administrateur bij de technische dienst. Cijfers vindt hij boeiend, techniek interes-

Elk levensverhaal is bijzonder. In ‘Mijn verhaal’ vertellen bewoners over hun lange levensgeschiedenis.

Nico werd geboren in Leiden

seert hem, maar het fijnst aan zijn werk vindt hij toch de contacten met andere medewerkers. “Ik hoefde echt niet acht uur per dag achter mijn bureau te zitten. Ik ging geregeld naar andere afdelingen, bijvoorbeeld om over voorraden te praten die nodig waren voor het destilleren van glycerine en het vervaardigen van antioxidanten voor de conservering van voedsel. De gesprekken maakten het werk enorm afwisselend.”

Twee geloven op één kussen

Dertig jaar lang blijft hij in dienst van de chemische fabriek, maar dan begint het te kriebelen. Nico wil langzaamaan wel iets anders. Met zijn vrouw Gonda is hij inmiddels verhuisd naar Bussum. “Mijn vrouw was evangelisch-luthers, maar in Huizen had je geen Lutherse kerk. Ik was van huis uit gereformeerd, maar ja, je kent het spreekwoord: twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen. Dus werd ik ook luthers.”

In de kerk doet hij veel vrijwilligerswerk, vooral ter ondersteuning voor de penningmeester die graag gebruik maakt van Nico’s cijferkennis. Via via hoort hij dat ook het College van Regenten – zeg maar het bestuur - van rusthuis De Wartburg in Utrecht extra handen kan gebruiken. Lachend: “Na een jaar kwam er een vacature als administrateur en daar ben ik ingetrapt.”

In oplossingen denken Wanneer de directeur vervroegd met pensioen gaat, staat zijn opvolger al klaar. “Het was een goed huis

met gezonde financiën. Als directeur kon ik meer voor de mensen betekenen en dat wilde ik graag. De verantwoordelijkheid was groot, maar het werk gaf veel voldoening. Wat ik het fijnst vond? Er zijn voor de bewoners én de medewerkers.”

Hij denkt vooral in oplossingen. “Ik weet nog goed dat er zes ontevreden zusters huilend naar me toe kwamen met klachten over werktijden en werkdruk. Ja, ook toen was het werk in de zorg al zwaar. Ik beloofde voor een oplossing te zorgen en die kwam er ook. Ik hield me altijd aan mijn woord. En als het niet lukte om iets snel op te lossen, hield ik intussen geregeld contact om te peilen hoe het ging. De schoonmaak en het koken zijn ook belangrijk, maar zorg en begeleiding zijn het hart van het werk. Je moet daarom zuinig zijn op die medewerkers.”

Groot jubileumfeest

Het 12,5-jarig jubileum is aanleiding voor een groot feest in De Wartburg én een artikel in plaatselijk weekblad Het Eiland, met de gelukwensen van de

Jubileum met bezoek van de burgemeester.

redactie en zelfs een beknopte levensloop. De heer N.J. de Boer ‘maakt in zijn vrije tijd tijd vrij voor zijn hobby’s als fietsen, puzzelen, legpuzzels en in de vakantie gaat hij graag wandelen in de bergen.’ Op zijn zestigste kiest ook hij voor vervroegd pensioen. Met Gonda samen brengt hij heerlijke jaren door in hun grote huis in Blaricum. Vervelen is er niet bij. Ze maken de tijd voor uitstapjes, Nico blijft zich inzetten voor de kerk en hun oudste dochter - de jongste emigreert naar Oostenrijk - trekt nooit vergeefs aan de bel wanneer ze een oppasvraag heeft. Maar dat mooie, grote huis heeft ook hoge trappen die zich steeds moelijker laten bedwingen.

Netjes gedragen

Op een dag komt dochterlief met een suggestie. Waarom verhuizen jullie niet naar een zelfstandig

Met Gonda in Oostenrijk.

appartement in De Wartburg? “Als directeur had ik daar al weleens aan gedacht. Wat me een tijdje weerhield was de vraag of ik me niet te veel met de gang van zaken zou gaan bemoeien. Maar dat is reuze meegevallen, ik heb me de afgelopen drie jaar netjes gedragen.”

Met de gezondheid van Gonda valt het niet mee. Ze krijgt last van dementie en wanneer ze door een val een heup breekt, gaat het snel achteruit. Noodgedwongen volgt een opname op een afdeling voor mensen met dementie van De Wartburg.

Aandacht belangrijk “Daar heb ik verdriet over, maar ik ben tegelijk vreselijk blij dat ze nog zo dichtbij is. Door haar zie ik ook nog beter dan vroeger hoe belangrijk aandacht van de medewerkers voor bewoners is. Wat dat betreft hebben we geen klagen, het is hier top. Er zijn zelfs een paar medewerkers die hier al werkten toen ik nog directeur was.”

Het is bijna half een, tijd voor de ‘oversteek’ naar zijn vrouw. “Ik probeer dat iedere dag te doen. Dan breng ik gelijk even de kleding die ik altijd voor haar was. Ik help haar met alles nou ja, behalve met koken. Maar dat wordt hier gelukkig voor de bewoners gedaan.” ●

Kort na het interview met Nico de Boer is Gonda de Boer overleden.

Familieportret

Minister Helder op bezoek

Minister Conny Helder van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) was 15 november op werkbezoek bij AxionContinu om te praten over de zorg thuis aan mensen die niet meer beter worden (palliatieve zorg). Zij sprak eerst met een cliënt die thuis woont en palliatieve zorg heeft. Daarna kwam ze naar de hospice Demeter.

Op dezelfde dag begon ook de landelijke campagne, die mensen aanzet om met hun naasten na te denken over zorg in de laatste levensfase.

AxionContinu wil deze zorg zo goed mogelijk bieden, afgestemd op de wensen van de cliënt. Bestuurder Martin de Hartog van AxionContinu gaf de minister mee dat daarvoor wel voldoende geld moet zijn en dat medewerkers goede opleidingen nodig hebben.

Nooit uitgeleerd bij AxionContinu

Het Opleidingscentrum van AxionContinu loopt voorop met een breed en uitgekiend opleidings- en trainingsaanbod. Medewerkers die zich willen ontwikkelen en ontplooien zijn hier op de goede plek.

Nou mevrouw, we gaan u uit bed halen. Wilt u op uw rechterzij gaan liggen?” Verzorgende IG Tamar van Velzen wacht tot haar collega Lilian van Leeuwen een kwartslag is gedraaid. Dan schuift ze behoedzaam een zogenaamde tilmat een stukje onder Lilians bovenlijf. “En nu op uw linkerzij alstublieft.”

Hoe zorg je dat een verplaatsing met een tillift van een hoog-laagbed naar een rolstoel veilig en prettig verloopt? Voor de cliënt die niet zelfstandig overeind kan komen of staan, maar ook voor jezelf? De concentratie is af te lezen van Tamars gezicht als ze haar oefenpatiënt in de tilmat van de tillift manoeuvreert. Met behulp van clips maakt ze de mat daarna vast aan de tillift. Even later zweeft Lilian een stukje boven het matras. Met haar 48 kilo is ze een veder-

gewicht. Toch kijkt ze een tikkeltje benauwd, alsof ze denkt: houdt de lift me wel?

Skills lab

Welkom bij het skills lab, kloppend hart van het Opleidingscentrum van AxionContinu dat inwoont bij Voorhoeve. Hier komen zorgmedewerkers van alle locaties om verpleegkundige handelingen te trainen. Dat gebeurt volgens de nieuwste inzichten en protocollen. Zo blijven ze bekwaam en bevoegd, zoals dat officieel heet. In het klaslokaal vormen bedden met levensechte poppen erin het decor. Gewillige ‘patiënten’ zijn het, die letterlijk geen spier vertrekken als zorgmedewerkers met hen in de weer zijn. Maar vandaag laten Tamar, Lilian en collega Laurensa Bes de poppen met rust. Ze willen zélf ervaren hoe het is om in een tillift uit bed te worden gehaald.

De drie zijn ergo-coach op de locatie waar ze werken. Ze observeren en adviseren collega’s op het gebied van veilig en gezond werken om zo overbelasting te voorkomen. De til- en transfertraining van vandaag is onderdeel van een driedaagse

vlnr Sanne van der Kamp, Lilian van Leeuwen en Tamar van Velzen bij de training met de passieve tillift.

opfriscursus die ze elk jaar volgen. Trainer Sanne van der Kamp strooit lustig met tips en adviezen bij handelingen die soms wel wat weghebben van bijzondere verrichtingen in een lesauto. Zo demonstreert ze de beste manier om een tillift of rolstoel in een kleine ruimte op de juiste plek te zetten. En ze laat zien dat je een drempel het beste achteruit rijdend kunt nemen. Allemaal trucjes en foefjes om belasting van schouders en nek te voorkomen.

Activiteit

Niet alleen in het skills lab, ook op de locaties gonst het van de activiteit, vertelt Christa Rijswijk, die de scepter zwaait over het Opleidingscentrum. “Er zijn momenteel ruim honderd medewerkers die bij ons een opleiding volgen. Een flink deel van hen is doorstromer. Neem de helpende die helpende plus of verzorgende wil worden.” Zij-instromers zijn er ook: mensen zonder zorgopleiding die bij AxionContinu werken en leren tegelijk. Ze gaan één dag per week naar school en werken tenminste 24 uur op een locatie, legt Christa uit. “We betalen hun opleiding, ze krijgen een leerlingensalaris betaald en we zorgen voor begeleiding op de werkvloer.”

Zachte landing

AxionContinu steekt veel energie in de opleiding en begeleiding van leerlingen. Vanaf dag één worden ze

gekoppeld aan een werkbegeleider, die als vaste vraagbaak en mentor fungeert. Ook binnen handbereik op elke locatie: de BPV-opleiders. “Dat zijn ervaren collega’s die zijn geschoold in de beroepspraktijkvorming”, legt Christa uit. “Ze zijn er voor de leerlingen maar ook om de werkbegeleiders te coachen en ondersteunen.”

Zelfstandig opereren

Een steuntje in de rug is er dus altijd. Maar zelfstandig leren opereren zit zeker ook in de opleiding gebakken. Dat zie je bijvoorbeeld terug in de leervragen die leerlingen zelf moeten bedenken. Christa: “De theorie krijgen ze bij het ROC, op de locatie brengen ze die in de praktijk. Zeker in het begin gaat dat niet altijd vanzelf. Leerlingen ontdekken door te doen hoe dingen écht werken.” Christa noemt onbegrepen gedrag als voorbeeld. “Als een bewoner boos reageert op een leerling, kan diens leervraag zijn: hoe kan in mijn handelen irritatie bij deze cliënt voorkomen?”

Trainingsaanbod

aangescherpt Het Opleidingscentrum organiseert ook alle trainingen voor medewerkers op het Centraal Bureau en de locaties. Het aanbod varieert van offline en online cursussen Excel, Powerpoint en roosteren en plannen tot training en scholing voor leidinggevenden. Om up-to-date te blijven werd dit jaar het trainingsaanbod in de hele organisatie onder de loep genomen en aangescherpt. “ Zo hebben we op de locaties de kennis over dementie bij medewerkers in kaart gebracht. Handig, want zo kunnen we heel gericht scholen”, besluit Christa. ●

Christa Rijswijk:

“Leerlingen ontdekken door te doen hoe dingen echt werken.”

Kort Contact

Nachtdienst in pyjama, werkt dat?

Wat is het effect van werken in nachtkleding op de nachtrust van bewoners met dementie? Medewerkers van woonzorgcentrum De Componist deden onderzoek samen met wetenschappers van UNO Amsterdam. UNO staat voor Universitair Netwerk Ouderen.

Twee maanden werkten zij in nachtkleding. De uitkomst is dat het in deze locatie niet leidde tot minder bellen in de nacht. Het idee was, als bewoners rustig slapen zij minder vaak een medewerker oproepen. Toch vinden de medewerkers het resultaat van het onderzoek positief. Het leert dat je dingen gewoon moet uitproberen en eenvoudig kunt onderzoeken. Als het wel werkt, kun je de situatie voor heel veel mensen met dementie verbeteren. Meer weten? Kijk op de website www.axioncontinu.nl bij nieuws. ●

Pimpen!

Creatieve ruimte De Sirkel in ’t Huis aan de Vecht is elke maandag een werkplaats. Een aantal bewoners met NAH (niet-aangeboren hersenletsel) pimpt daar kleine spullen die zijn opgehaald bij de kringloopwinkel. Dienbladen, schilderijlijsten, doosjes en dergelijke krijgen een nieuw ‘jasje’ waardoor ze weer een ronde meekunnen.

De gepimpte spullen werden te koop aangeboden op de markt die 19 november in het woonzorgcentrum werd gehouden. Van de opbrengst worden onder meer verf en kwasten gekocht. Én nieuwe opknappertjes. ●

Geluidsinstallatie van statiegeldbonnetjes

Of AxionContinu een mooie bestemming heeft voor een statiegeldactie. Die vraag kwam van Albert Heijn in Tuindorp (Utrecht). Het antwoord was ‘ja’. Woonzorgcentrum Voorveldse Hof kon heel goed een geluidsinstallatie voor muziekactiviteiten gebruiken. Twee maanden lang konden bezoekers van deze Albert Heijn hun statiegeldbonnetjes doneren. Half oktober kreeg Voorveldse Hof €1110,10 om een installatie aan te schaffen. ●

Innovatie bij AxionContinu

AxionContinu wil nu en in de toekomst goede zorg bieden. We zijn met steeds meer ouderen, de zorg wordt ingewikkelder en er is een tekort aan verpleegkundigen en verzorgenden waardoor innoveren noodzakelijk is om ons werk goed te blijven doen. Bij innoveren vernieuwen we manieren van werken en gebruiken we nieuwe technieken. De juiste innovaties maken de geleverde zorg eenvoudiger en beter. Benieuwd naar voorbeelden van wat AxionContinu doet op het gebied van innovatie om het leven van cliënten én medewerkers mooier en gemakkelijker te maken? Bekijk de video. ●

De Culturele Apotheek komt ‘samenlezen’

Vrijwilligers van de Culturele Apotheek hebben samen met bewoners van De Gildenborgh gelezen. ‘Samenlezen’ is een laagdrempelige activiteit en zorgt voor veel plezier en betekenisvol contact met anderen. De bewoners hebben naar mooie verhalen geluisterd van onder andere Toon Tellegen en Annie M.G. Schmidt, die werden voorgelezen door de vrijwilliger. Na het lezen komen er verschillende vragen op tafel, op basis van fragmenten uit de verhalen. De bewoners hebben mooie gesprekken met elkaar gevoerd, die prikkelend en licht filosofisch waren. ●

AxionContinu zoekt een flink aantal nieuwe collega’s. Wat haalt de organisatie allemaal uit de kast om mensen aan boord te halen?

Alles uit de kast voor nieuwe medewerkers

AxionContinu heeft heel wat vacatures te vervullen. Een aantal is voor staf en ondersteuning, maar vooral in de zorg zijn veel lege plekken te vullen. Locaties zitten te springen om onder meer helpenden en helpenden plus. Verzorgenden staan met stip bovenaan de lijst met vacatures.

Schrale troost: het tekort speelt niet alleen bij AxionContinu. Zorginstellingen in het hele land hebben de grootste moeite om mensen te vinden. Hoe komt dat eigenlijk? In het kort en versimpeld uitgelegd zit het zo: al jaren stromen veel meer medewerkers uit dan binnenkomen in de zorg. Nu het tekort nijpender wordt, groeit ook de competitie tussen zorginstellingen. Ook in de regio Utrecht, merkt Karolien Schneck, die als recruiter nieuwe medewerkers werft. Zij verwelkomt sollicitanten voor de revalidatielocaties en voor de woonzorgcentra in IJsselstein en Lopik. Ze verwoordt het als volgt: “Iedereen vist in dezelfde vijver.”

Doelgericht hengelen

En dus is het zaak in die vijver slim en doelgericht te hengelen. Mogelijke nieuwe medewerkers moeten

AxionContinu natuurlijk kennen, maar ze moeten zich ook hérkennen in de organisatie en zich ertoe aangetrokken voelen. “Daarom laten we zien waar we als organisatie maar ook als werkgever voor staan”, vertelt specialist arbeidsmarktcommunicatie Jennifer Lubbersen. “Wie zijn wij, wat is ons DNA? Dat willen we voor het voetlicht brengen. Als dat goed lukt, heeft iedereen daar uiteindelijk profijt van. Want vinden we de beste mensen die echt bij ons passen, dan kunnen we onze cliënten en bewoners de beste zorg bieden.”

Er is, vinden Karolien en Jennifer, bij AxionContinu een hoop om trots op te zijn en te laten zien. De drive om de zorg nóg beter te maken is geen holle kreet, zeggen ze, die zie je in alles terug. Kijk maar naar hoe afdelingen samen optrekken en slimme ideeën uitwisselen. Of kijk naar het Topcare-keurmerk voor excellente zorg dat de divisie Revalidatie

Karolien Schneck: “Iedereen vist in dezelfde vijver”

Karolien Schneck en Jennifer Lubbersen.

& Herstel dit jaar binnensleepte. Medewerkers krijgen daarnaast volop de ruimte om zich te ontwikkelen, voegt Karolien toe. “We lopen voorop met ons eigen opleidingscentrum waar we allerhande opleidingen bieden aan zij-instromers en medewerkers die willen doorgroeien. Echt, als je vooruit wilt, kan er veel. Dat is voor veel nieuwkomers belangrijk, merken we.”

Alle registers open AxionContinu trekt alle registers open om de organisatie als werkgever nog beter op de kaart te zetten en zo nieuwe collega’s te interesseren. Dat begint met bouwen aan het werkgeversmerk, employer branding in jargon. Deze zomer werd een fonkelnieuwe werkgeversvideo gelanceerd die werken bij AxionContinu in beeld brengt. Net als eerdere uitingen ademt de film een sfeer van optimisme, van samen de zorg verbeteren en samen de schouders eronder. Er is ook verschil, vertelt Jennifer. “In eerdere uitingen lag de focus vooral op het schouderklopje, de zorgprofessional met een grote glimlach op het gezicht. We kiezen nu meer voor beelden die het hele verhaal vertellen. Want de zorg is óók hard werken en het is niet altijd zonneschijn, vreugde en vrolijkheid. Die rauwheid, de verschillende kanten die de zorg ook bijzonder maken, dat willen we laten zien.”

Karolien: “Aan de enthousiaste reacties van collega’s op de locaties merken we dat we de juiste snaar hebben geraakt. Heel gaaf.”

Arbeidsmarktcommunicatie

In de arbeidsmarktcommunicatie zet AxionContinu dit jaar vooral online de schijnwerpers op zichzelf, onder andere via sociale media zoals Instagram,

Facebook en LinkedIn. Ook de vacaturewebsite is compleet vernieuwd. De werkgeversvideo is er te zien, frisse beelden en vacatureteksten helpen medewerkers in spe op weg. Aan de volgende stap wordt inmiddels hard gewerkt.

Jennifer: “We ontwikkelen wervingsvideo’s die de verschillende zorgfuncties in beeld brengen, als aanvulling op de vacatureteksten.”

Zichtbaarheid buiten Volgend jaar moet de organisatie juist in de wijk zichtbaar worden, met spandoeken en abricampagnes bij bus- en tramhaltes. “Onze medewerkers komen vooral uit Utrecht en omgeving, dus daar moeten we onszelf nog meer laten zien”, zegt Jennifer.

Ook op vakbeurzen en andere evenementen is AxionContinu van de partij. Karolien stond dit jaar met een opvallende stand bij NURSE., een landelijk evenement waar honderden zorgprofessionals in de dop op afkwamen. “We hebben daar goed laten zien hoe veel kanten zorgprofessionals bij ons op kunnen”, vertelt ze. “Juist voor mensen die beginnen in de zorg is dat heel aantrekkelijk. Ze kunnen bij ons echt ontdekken waar hun hart ligt.”

Een stapel sollicitatiebrieven levert zo’n beurs niet meteen op, realiseren Karolien en Jennifer zich. Maar, redeneren ze, aanwas komt door veel zaadjes te planten. Het succes zit ’m in de optelsom van alles wat AxionContinu op het gebied van werving onderneemt. ●

Jennifer Lubbersen:

“We ontwikkelen wervingsvideo’s die de verschillende zorgfuncties in beeld brengen.”

Beeld uit de nieuwe video van AxionContinu.

Jennifer Lubbersen met collega bij NURSE.

In je rolstoel naar het strand. Met het hele huis smullen van de heerlijkste poffertjes.

Meezingen met of dansen op mooie muziek. Ervaringen als deze doen bewoners goed. De Vriendenstichting van AxionContinu maakt ze mogelijk.

Mooie dingen mogelijk maken

WWat is de kracht van kunst, cultuur en welzijn? Iedereen wordt er blij van, of je nou 8 bent of 88. Daarom biedt AxionContinu een welzijnsprogramma met een keur aan activiteiten waarvan bewoners opfleuren. Neem de Appeltaartconcerten en het Voetjes van de Vloer Festival, al jaren een doorslaand succes. Nieuw is de Wensboom. Bewoners hangen er kaartjes aan met hun liefste wens, waarvan een aantal in vervulling gaat.

Wat niet iedereen weet: deze en andere activiteiten worden deels of helemaal gefinancierd door de Vriendenstichting AxionContinu. De stichting is hartstikke actief maar treedt niet zo op de voorgrond, weet bestuurslid Mark Marcelis (36). Mark kwam bij de Vriendenstichting terecht omdat hij zich naast zijn commerciële baan bij een telecombedrijf wilde inzetten voor de ouderenzorg. Hij stuitte op AxionContinu en nam contact op met de Raad van Bestuur. “Bestuurder

Marie-Claire van Hek dacht even dat ik haar een telefoonabonnement wilde verkopen,” vertelt hij lachend.

Ingenieuze werkwijze

De stichting heeft een ingenieuze werkwijze: ideeën voor activiteiten komen van de bewoners zelf, de organisatie ligt bij de locaties en de vriendenstichting zorgt voor de financiering. Mark: “We kiezen voor activiteiten die echt bijdragen aan het welzijn van bewoners.”

Hij is er zelf graag bij. Dan ziet hij wat de optredens en interactieve ontmoetingen met kunstenaars doen met bewoners. Zoals die keer dat de Opfrisdames bij De Wartburg waren. “Een bewoner beleefde zijn Elfstedentocht helemaal opnieuw, de tranen stonden in zijn ogen. Het kippenvel stond op mijn armen.”

Nog

jaren door

De kas van de stichting wordt gevuld met donaties en met legaten van oud-bewoners. “Zo maken we activiteiten mogelijk die niet vanuit de gewone potjes kunnen worden betaald. We willen graag nog jaren door. Daarom zijn donaties heel welkom”, besluit Mark. ● De stichting maakt graag nieuwe vrienden

U kunt het werk van de stichting ondersteunen door vriend te worden met een donatie op rekeningnummer NL06 RABO 034 954 80 80 t.n.v. Vriendenstichting AxionContinu. Kijk voor alle informatie op de website van AxionContinu onder het kopje ‘Over ons’.

Mark Marcelis:

Colofon

Contact is het magazine van AxionContinu.

Het magazine verschijnt vier keer per jaar in een oplage van 7.000 exemplaren. Contact wordt verspreid onder cliënten, medewerkers, vrijwilligers en relaties van AxionContinu.

Redactieadres

AxionContinu

Afdeling Communicatie Beneluxlaan 922 3526 KJ Utrecht (030) 282 22 00 communicatie@axioncontinu.nl

Redactie

Berber Schrijver Lisa Santen

Eddy Steenvoorden Annemieke Lenssinck Willem de Bruijn

Fotografie Annemieke Lenssinck Willem Mes Eddy Steenvoorden en anderen

Vormgeving Segno | Willem de Bruijn Druk Drukkerij Hendrix Winter 2022

Salsa

Contact is gedrukt op papier dat is gemaakt van FSC®-gecertificeerd en ander gecontroleerd materiaal.

AxionContinu. Optimisten in de zorg.

AxionContinu biedt wonen, zorg en revalidatie, thuis of in één van de vijftien locaties in Utrecht, IJsselstein en Lopik. Onze passie is het bieden van waardevolle zorg aan cliënten door te denken in mogelijkheden. In wat wél kan. Zo halen we het beste uit een situatie, zelfs wanneer die onomkeerbaar is. Optimisten in de Zorg.

Het Voetjes van de Vloer Festival van AxionContinu in oktober zorgde voor het vierde jaar op rij voor gezelligheid, beweging en plezier. In woonzorgcentrum Voorveldse Hof kregen bewoners een workshop salsa. Natuurlijk gaven de dansinstructeurs ook een demonstratie.

AxionContinu wil op allerlei manieren de kwaliteit van leven van alle bewoners bevorderen. Het beleven en deelnemen aan kunst en cultuur zijn een belangrijke verrijking van het leven. Tijdens het festival waren er diverse activiteiten rondom muziek en dans. Het overkoepelende thema van het Voetjes van de Vloer Festival was dit jaar Volksmuziek en cultuur. Zo was er muziek en dans uit diverse landen.

Draag bij aan de zorg vanuit je eigen expertise

Werken op het Centraal Bureau

’’Waar jouw ambities ook liggen, op het Centraal Bureau vind je zeker een uitdaging die bij jou past.’’

werkenbij.axioncontinu.nl

Om de zorg op rolletjes te laten lopen, hebben we naast zorgprofessionals ook stafmedewerkers nodig. Op het hoofdkantoor - Centraal Bureau oftewel CB - werken we met zo’n 200 collega’s. Zij houden zich bezig met bijvoorbeeld beleidsontwikkeling en het bepalen van de juiste strategie voor de gehele organisatie.

Een deel van de stafmedewerkers werkt op het CB, anderen in zorglocaties. Zo is ons Opleidingscentrum gevestigd in woonzorgcentrum Voorhoeve. Onze zorgprofessionals kunnen altijd rekenen op steun vanuit het CB. Ze kunnen er met een vraag of een probleem terecht. Of het nu gaat om HR, beleid, ICT, communicatie & marketing, financiën, administratie, vastgoed, inkoop of het volgen van een opleiding. De medewerkers van het CB denken mee, adviseren of helpen waar nodig.

Maatschappelijke betrokkenheid verbindt het CB met de gehele organisatie. Achter de schermen zorgen de medewerkers van het CB dagelijks dat onze zorgprofessionals veilig en plezierig kunnen werken en de beste zorg kunnen leveren.

Een zorgachtergrond is geen vereiste. Maar iedereen heeft wel hart voor de zorg en één of meerdere expertises. Spreekt werken in de zorg je ook aan, sluit je dan aan bij de grootste regionale ouderenzorgorganisatie en ontdek jouw mogelijkheden binnen het CB. Ga voor meer informatie naar: werkenbij.axioncontinu.nl.

Wil je graag weten welke afdeling het beste bij je past? Neem contact op met onze recruiters om de mogelijkheden te bespreken. Stuur een e-mail naar: recruitment@axioncontinu.nl.