Reisverslag Bonaire

Reisverslag BONAIRE

REISVERSLAG BONAIRE VZW UIT

GESCHREVEN DOOR

DIEPZEEDUIKSCHOOL ODYSSEE CLUBBLAD EDITIE MEI 2008

WALTER, DANIELLE, RUDI, CHANTAL

Pagina 1

Verjaardagscadeautje

Walter Van Den Eynde

Dit jaar hebben ze bij me een nieuwe voordeur geplaatst. Zelf geef ik niet zoveel om verjaardagen.

Voor mij is het een dag als een ander. Want wat heb je bewezen met een jaartje ouder te worden. Alleen maar dat je niet bent vergeten te ademen. Maar dat was buiten Danielle gerekend. Voor m’n 40ste had ze een mooi cadeau in gedachten, namelijk een reisje.

Natuurlijk moest ze dat achter mijn rug kunnen arrangeren. Zelf mocht ik enkel weten dat we op reis gingen naar een duikbestemming. Frans Polynesië!?

Toch niet Egypte zeker, Estartit? Ik mag enkel weten dat we vertrekken vanuit Schiphol. Enkel mogelijk vanuit Schiphol? Dat moet dan de Caraïben zijn. Om praktische redenen zouden we wel pas in oktober vertrekken in plaats van juni. Danielleke toch, oktober naar de Caraïben? Nog nooit van orkanen gehoord zekers? Je kan er het ganse jaar door duiken.

Ok, bestemming gekend! Duikbestemming, vanuit Schiphol, ganse jaar duiken mogelijk. Dat kunnen enkel de Beneden Windse Eilanden zijn. Bij ons beter bekend als de ABC eilanden of de Nederlandse Antillen. Trinidad en Tobago liggen daar ook, maar dan vertrek je vanuit Londen. Nederlandse Antillen dan gok ik op Bonaire. Maar nu is het omgekeerd, nu mag ik niet aan Danielle laten merken dat ik de bestemming weet.

Om de bestemming geheim te houden heeft Danielle een derde persoon ingeschakeld om de reis te organiseren. Maar wie heeft ze daarvoor aangesproken? In februari gaan we naar Duikvaker met Chantal en Rudi.

Daar wordt buiten de hal reclame gemaakt voor duiken in Bonaire. Ik laat me ontvallen: “Bonaire, wie wil daar nu naartoe! Dat is zowat de laatste bestemming waar ik naartoe zou gaan.” Mijn drie gezellen trekken een raar gezicht. Ok, nu weet ik ook wie de reis organiseert. Mijn gezellen krijgen ook stilaan door dat ik 2 bij 2 geteld heb. Gedaan met de geheim doenerij. Nu krijg ik ook te horen wat het praktische probleem is in juni. Rudi en Chantal willen mee op reis en kunnen in juni geen verlof krijgen.

Vrijdag 26 oktober Eindelijk is het dan zover. Ons traditioneel etentje bij de Mexicaan. Het aftellen kan beginnen. Na het etentje blijven we slapen bij Chantal en Rudi. Althans in hun huis. In hun bed zag Rudi niet zitten.

Hij vindt dat Danielle te hard snurkt.

Het verblijf op Bonaire

Pagina 2

REISVERSLAG BONAIRE

Zondag 28 oktober

Het wrak van de Hilma Hooker

Zaterdag 27 oktober Om 03u45 komt Rudi z’n schoonbroer ons oppikken.

Altijd hetzelfde liedje. Waneer vinden ze eens reizen uit die beginnen om 10u00 ’s morgens. De rit naar Schiphol verloopt vlot. Iets te vlot naar mijn mening, dit kan niet blijven goed gaan. Inderdaad, we zijn welgeteld 26seconden op Schiphol en onze vlucht wordt met 2 uren vertraagd. Ter compensatie krijgen we een drankbonnetje. We kunnen die overal in Schiphol gebruiken. En als we een halve euro per persoon bijleggen, kunnen we er ook effectief een koffie mee betalen. Enkele uurtjes later komt er nog 2 uren vertraging bij. Een technisch probleem blijkt.

Opvallend is wel dat al de vluchten van Arkefly vertraging hebben. We krijgen nu lunchbonnetjes en je raadt het al, net niet voldoende voor een maaltijd.

Dan wordt gemeld dat het vliegtuig in orde is en op weg naar de gate. Tegen 17u00 moet het er zijn. Dat had je gehoopt. 17u00 niks. 18u00 noppes. 19u00 eindelijk komt de vlieger. 19u30 we zitten erin en niemand was te laat voor de boarding! Tiens?

De gezagsvoerder weet ons te melden dat ze de linkermotor vervangen hebben. We taxiën van de gate weg richting startbaan en terug naar de gate. Nu blijkt een deel van het navigatiesysteem uitgevallen. Enkele passagiers vragen als ze van boord mogen. Vliegangst samen met pannes, geen goede combinatie. Er zijn zeker 10 passagiers die hun reis laten schrappen.

22u00, alle pannes zijn verholpen. Nu moet nog de bagage van de opgevers afgeladen worden. Enfin, kort tegen elven stijgen we dan toch op. De inflight film is Casino Royal, de nieuwste Bond. Althans voor de mensen die bereid zijn €10 op te hoesten. Op het centrale scherm wordt enkel de vluchtinfo geprojecteerd. Als je film of muziek wilt moet je een ‘entertainment center’ huren. Een klein scherm en een hoofdtelefoon.

Om 01u30 lokale tijd komen we aan in Bonaire. Na het landen vlug onze huurauto afhalen. Tijdens het wachten hebben we kennis gemaakt met een Nederlands koppel. Zij gaan al jaren naar Bonaire en verblijven vlak bij ons logement. Ze begeleiden ons graag tot aan ons appartement. De logies zijn deftig en met alle voorzieningen welke we nodig hebben. Nu nog even afkoelen in de pool en dan een paar uurtjes ons beddeke in. Enkele uren later is iedereen wakker.

Op het terras zijn we volop bezig ons materieel te organiseren, komt er een koppel op ons af. De eigenaars van het complex. Meneer heeft een T-shirt van Panay Diving aan. Hij blijkt een persoonlijke vriend van Gert en Aruba. Je weet wel waar we vorig jaar in de Filippijnen gelogeerd en gedoken hebben. De wereld is echt klein. Na het ontbijt trekken we richting duikcentrum. Daar moeten we een papiertje invullen en ondertekenen. Je kent dat wel, het standaardformulier waarop staat dat zij niet verantwoordelijk zijn voor jouw stomme stoten. Dan volgt de briefing. We verwachten een briefing over wat wel en wat niet mag. Volledig Bonaire is immers marine reservaat.

Maar we krijgen uitgelegd wat de mooiste duikplaatsen zijn en waar je best wanneer duikt. Het komt er

Pagina 3

ongeveer op neer in het noordwesten in de voormiddag, in het zuidwesten in de namiddag en in het oosten bij windstilte. Dit vanwege de stroming en de golfslag. De oostkant is altijd moeilijk te beduiken en enkel voor zeer ervaren duikers. Als ik vraag wat hij een zeer ervaren duiker noemt, blijkt dat vanaf 70 duiken te zijn. We mogen ons dus een beetje ervaren noemen. Tevens wordt ons uitgelegd wat ongelimiteerd lucht wil zeggen. We mogen ons zelf bedienen uit het hok met gevulde flessen. Maximum 2 flessen per persoon per keer, anders kunnen ze niet volgen met vullen. Dan komt weer dat lelijk woord ‘Testduik’.

Maar hier hebben ze het juiste idee over een testduik.

Deze dient om te testen als je materieel de vlucht zonder brokken heeft overleefd. En de testduik dient om je lood aan te passen. Iemand mee van de duikbasis? Waarom? Zijn jullie niet groot genoeg misschien? Het enige wat we nog moeten doen is een duikvergunning kopen. Deze kost $25 en geeft tevens toegang tot het natuurreservaat in het noorden.

Onze eerste duik, de testduik dus, maken we op het huisrif van Wana Dive. Hier noemen ze het Eden’s Rubble, Wana Dive ligt in het Eden Resort. De plaats staat in geen enkele duikgids. Het is dus een beetje op

Pagina 4

goed geluk. Het rif daalt geleidelijk af naar dieper dan 30m. Het is echt een plaats enkel geschikt voor opleidingen te geven. 200m naar rechts palmend komen we onwetend op de duikplaats Front Porch terecht, dit is wel de moeite. We zien een pauwbot en een school van negen pijlinktvissen. Op ongeveer 25m diepte ligt een wrak van een kleine sleepboot. Verder ligt er nog een wat ik het best kan beschrijven als een silo en nog wat metalen constructies/rommel. De bovenste 10m is er weinig levend koraal. Als ik in de rest van mijn dagboek het heb over het normale rifleven bedoel ik daarmee juffertjes, papegaaivissen, keizersvissen, doktersvissen, murenes, hagedisvissen, slijmvissen, eekhoornvissen, trompetvissen, vijlvissen, kleine tandbaarzen, zeepvissen, stekelmakrelen, grommers, zeebrasems, riddervissen, koraalvlinders, lipvissen, egelvissen en dergelijks meer. Eigenlijk de vissen die je elke duik in Bonaire tegenkomt en na een tijdje niet meer opvallen. Na 60 minuten staan we terug aan de kant. Ons materieel werkt nog en we zijn perfect uitgelood. Ik blijf dus bij mijn formule. Als je duikt met een volledige 3mm en aluminiumflessen, heb je zwembadlood + 2kg nodig. 1kg voor je pak en 1kg als je fles op reserve raakt en begint te drijven.

REISVERSLAG BONAIRE

We rijden even het centrum van Kralendijk in om de eerste inkopen te doen. De supermarkt is gesloten maar de Exido, zeg maar de kruidenier van op de hoek is enkel ’s nachts gesloten.

aan de 8 meter te geraken. Vanaf dan heb je het eigenlijke eerste rif, een steile wand welke afdaalt tot 25 à 32 meter en dan overgaat op een zandbodem. De zandbodem vormt een kanaal van 30 à 50 meter breed.

Dan kom je aan het tweede rif, een steile wand welke opstijgt tot ongeveer 15m en aan de andere kant, open zeekant, afdaalt naar dieper dan 30 meter. Beide riffen zijn volledig begroeid met waaierkoralen, hersenkoralen en sponsen.

Na de middag duiken we op de Hilma Hooker. Dit is een van de bekendste duikplaatsen van Bonaire, althans voor diegene onder ons die al eens door een duiktijdschrift bladeren. Dit 72 meter lang Koreaans vrachtschip legde aan bij de stadspier voor dringende reparaties. De douane vonden echter drugs aan boord We vinden de duik op de Hilma Hooker zo goed dat en het schip werd in beslag genomen. In de haven bewe besluiten er ook onze derde duik te maken. gon het schip langzaam te zinken. De gezamenlijke Ons avondmaal nemen we in de Bongo Beach Bar, een duikoperatoren sleepten het schip in 1984 naar de eettentje op het strand vlakbij ons duikcentrum. Het plek waar het nu ligt. Ongelukkig genoeg was het niet eten is er goed, de prijs ok, de bediening vlot. Je hebt voldoende opgekuist , waardoor het traag gekolonier wel muggenmelk nodig, maar dit is volgens de lokaseerd wordt door koralen en sponzen. Het wrak wordt le bevolking enkel van oktober tot januari. aangeduid met drie gele aanmeerboeien. Maar je kunt er makkelijk vanaf de kant geraken. Alle plaatsen die ik in het verslag beschrijf, hebben we vanaf de kant Maandag 29 oktober bedoken. Het wrak ligt op zijn stuurboordzijde op 30 meter diepte op het zandkanaal tussen het dubbel rif.

06u00, hoog water, niet aan zee maar bij mezelf. Een Het minst diepe van mijn problemen punt ligt op 18m. Je is eenmaal wakker is kunt het wrak in en wakker. En wakker de volledige laadwil zeggen opstaan. ruimte doorzwemDan maar sportkledij men zonder ooit aangetrokken en meerdere uitganeen rondje gaan joggen en daglicht uit gen. Ik had gisterhet oog te verliezen. avond aan mijn Hoewel het wrak loopmaatje gezelf weinig begroeid vraagd hoe laat we is, is het omliggende zouden gaan jogrif zeer de moeite gen, maar ze had er waard met veel niet veel goesting in. buissponsen, herNa twee toertjes senkoraal en veel kom ik terug aan ons rifvissen. Rond het huisje en rara, Chanwrak zwerft een tartal staat klaar in pon. Dit is onze eersportkledij. Dan nog e ste kennismaking maar een toertje erDe 200 duik van Rudi met deze vissoort. bij.

Hoe kan ik hem het best beschrijven? Hij ziet er qua Na het ontbijt rijden we naar Oil Slick Leap voor onze bouw eigenlijk een beetje uit als een harder, maar het eerste duik. De plaats heeft gelukkig niets met olie te beestje kan tot 2,5 meter worden. En we hebben enkemaken. Het is wel een van de plaatsen waar geregeld le joekels gezien. zeepaardjes gezien worden. Ik weet hoe klein de kans Even enkele woorden over het dubbel rifsysteem. is deze visjes te zien. Ik heb er op mijn 800+ duiken Vanaf de duikplaats Punt Vierkant tot de duikplaats slechts éénmaal gezien. Enkele jaren geleden in de The Invisibles loopt er een tweede rif parallel met de Filippijnen en dan waren het nog van die hummeltjes kust. De structuur van de tussenliggende duikplaatsen van nauwelijks 3 centimeter. De duik start op een platis overal hetzelfde met een paar meter speling. De boform, je gaat via aan ladder te water. De bodem daalt dem daalt traag af naar 5 à 8 meter. Met traag bedoel geleidelijk af naar ongeveer 15 meter en dan steil naar ik dat je er gemiddeld 8 minuten over palmt om tot dieper dan 30 meter. Naast het normale rifleven zien

Pagina 5

we schildpadden en slangalen. Aan het einde van ons gepland uurtje duiken wil ik mijn gezellen een flamingotong in vol ornaat laten zien, vooral aan onze fotografen. Deze slakkensoort is typisch voor de Caraïben.

Terwijl ik wacht tot ze voldoende dichtbij zijn, zie ik een stukje spons rare bewegingen maken. En inderdaad, het is een zeepaardje. Een mannetje, naar de buidel te oordelen. Chantal vindt een metertje verder het vrouwtje van het koppel. Hierdoor wordt onze geplande duik lichtjes verlengd.

De tweede van de dag wordt Witches Hut. Tijdens het omkleden krijgen we spijt van deze plaats. We zijn overbeten door kleine vliegjes, typisch voor de tijd van het jaar. We haasten ons het water in. De bodem loopt traag af naar 13 meter daarna steil naar dieper dan 30 meter. Op deze plaats zien we het normale rifleven, welk we ondertussen gewoon zijn van Bonaire. Dit valt zeer in de smaak bij ieder van ons.

Dinsdag 30 oktober Om 06u00 opstaan. Een koppel Duitsers welke ik gisteren ontmoet heb heeft ons Karpata aangeraden.

Maar we moeten er vroeg bijzijn, ten laatste om 07u00. handig is wel dat we voor 08u00 geen toegang hebben tot ons ongelimiteerd aantal flessen. Rudi weet het hek lichtjes uit zijn hengsels te lichten zodat we toch bij de flessen geraken. In de namiddag spreken we de duikbasis hierover aan, ze zijn ons blijkbaar vergeten te zeggen waar de sleutel ligt. Vanaf dan hebben we echt ongelimiteerd toegang. Karpata staat in de duikgids qua drukte zowat beschreven als de Zeelandbrug, op een zonnige zondag, tijdens het pinksterweekend. Om maar te zeggen dat het de meest populaire duikplaats van Bonaire is. Op de parking aangekomen blijkt de drukte nogal mee te vallen. We zijn eigenlijk de enigen. Je mag enkel naar links duiken, rechts is een reservaat en verboden toegang. Vervelend is wel dat de lichte stroming ook naar links staat, zodat we tegen de stroming in moeten terugkomen.

Rekening houden met de luchtvoorraad dus. We zien enkele schildpadden en het normale rifleven. Op het einde van de duik zwemt een enorme tarpon voorbij, ik schat hem op een kleine 2 meter lengte.

Als tweede duik maken we 1000 steps.

Na de tweede duik enkele euro’s wisselen tegen lokale flappen. Op Bonaire betaal je met Antilliaanse guldens. Een euro is ongeveer 2,50 gulden.

De gulden is gelinkt aan de US dollar en gaat in waarde omhoog en omlaag met deze munt.

Je kunt overal betalen met dollars, je krijgt dan wel dikwijls je wisselgeld in guldens.

Iets om rekening mee te houden op het einde van je congé.

We bezoeken de Dit is Rudi’s 200ste.

Tarpons bij de zoutpier supermarkt.

We weten wie de De prijzen van de pinten betaald vandaag. De naam 1000 steps is misleilokale producten vallen mee, de ingevoerde zijn erg dend, het zijn maar 67 trapjes tot aan het water. Naar duur. beneden is niks, maar straks na de duik terug naar boven. Ik troost me bij de gedachte dat de duikfles dan Onze derde en laatste duik van vandaag maken we op Alice in Wonderland, iets ten zuiden van Hilma Hooker. lichter is.

De bodemstructuur en begroeiing is gelijkaardig. Op We hadden afgesproken van 60 minuten te duiken, de zandvlakte leven buisalen. Aan de buitenzijde van maar Rudi kan niet genoeg krijgen van z’n 200ste. Na het tweede rif leven grote scholen vis van de grotere 80 minuten komen we toch boven. Vlug nieuwe soorten zoals horsmakrelen en snappers. flessen halen, lunchen en naar de volgende plaats rijden. We hadden voor onze aankomst in Bonaire erop gerekend van al eens 4 duiken op een dag te doen.

Pagina 6

REISVERSLAG BONAIRE

Dit is echter moeilijk haalbaar omdat je zelf voor je inkopen en eten moet zorgen. Gaan eten is ook geen oplossing want dat duurt nog langer. Daarenboven moet je na elke tweede duik nog eens naar het duikcentrum rijden voor nieuwe flessen. Als je dan nog eens duiken van een 75 à 90 minuten maakt kom je een beetje tijd te kort. Tenzij je iedere dag heel vroeg gaat duiken, je bokes meeneemt en als vierde een nachtduik maakt. En we zijn toch een beetje op verlof nietwaar.

Als derde duik doen we Red Beryl. Deze plaats ligt ten zuiden van het dubbel rifsysteem. We geraken zo stilaan gewoon aan het uitbundig rifleven hier. Als ik een schildpad aanwijs krijg ik van de fotografen enkel een Ok teken. Ze doen al niet meer de moeite van erachter aan te gaan. Het verwend nest.

Deze avond gaan we uit eten in de Flamboyant.

Allez Rudi, santé hé.

Het restaurant ligt op de winkelstraat van Kralendijk. Het eten is er goed, de prijzen vallen mee, de bediening is vlot en ‘Deet’ houdt de muggen op afstand.

Woensdag 31 okt Deze morgen mijn jogbuddy maar wakker gemaakt.

Onze eerste duik willen we op Diana Leap maken.

De plaats is echter niet te vinden langs de weg.

Je moet weten dat alle kant duikplaatsen in Bonaire langs de baan aangeduid worden met geel geverfde stenen met daarop de naam van de duikplaats. Diana Leap is enkel met een boot te bereiken of door een lange zwemtocht vanuit Karpata. Met de tegenzittende stroming van gisteren zien we dat niet echt zitten. De geasfalteerde baan naar Karpata is enkele richting. We moeten over een ‘veldweg’ of via een enorme omweg terug naar af. Op de veldweg zien we dan eindelijk de overstekende ezels. We besluiten op Jeff Davis Memorial te duiken. Het te water gaan is hier niet echt simpel. De rotskust steekt ongeveer anderhalve meter boven het water uit en het water is niet diep genoeg voor een rechtstaande sprong. Met een beetje coördinatie en het nodige stunt- en vliegwerk geraken we toch beneden.

Naast het normale rifleven kunnen we toch weer twee nieuwe vissen op onze lijst afvinken. Een hemelsblauwe papegaaivis, 75 centimeter lang en een regenboog papegaaivis van een kleine meter lang. Na de duik is het uitzoeken hoe uit het water te geraken. Het is te ondiep om tot de kant te palmen en te ruw om te stappen.

Anders moet ik de toer weer twee keer doen. Overal buiDe 700e duik van Danielle Dus palmen uit, ontten de bebouwde spanner in de mond kom staan borden en met elke golf ‘meerennen’. opgepast voor overstekende ezels. De bordjes aan ons resort zouden Na het middagmaal gaan we op zoek naar de duikmoeten zeggen : “opgepast ezels achter het stuur”. plaats Small Wall. De duikplaatsen van Andrea tot Punt Men is iets verder aan de dijk van de jachthaven aan Vierkant liggen in de bebouwde kom. Om er bij te het werken, waardoor de weg glad is. Er staan dan ook geraken moet je door een resort of over privé terrein. borden snelheidslimiet 15km per uur. Geen kat die er Small wall ligt binnen deze zone. Een half uur zoeken zich aan houdt, met alle gevolgen vandien. We zijn levert niets op. Dan maar navragen in een duikhier drie dagen en hebben al 6 ongevallen geteld. We centrum. De toegang tot de duikplaats wordt hebben er nog geen gezien, maar altijd een auto die geblokkeerd door een elektriciteitscentrale. De duik is remt, gevolgd door een slag van blik tegen een muur enkel nog te doen met een boot. Voor we naar de gehoord. Na het joggen pakken we onze spullen in volgende duikplaats rijden stoppen we even bij de voor de eerste duik. Bang! Dat is de 7de in drie dagen. havenmeester. Om te mogen duiken bij de stadspier Nummer 11 sinds gisteren volgens de eigenaar van of aan de zoutpier heb je een schriftelijke toelating het complex.

Pagina 7

Duikstek 1.000 steps

nodig van de havenmeester. Deze wijst er ons op dat de vergunning aangevraagd dient te worden door je duikcentrum en dat het duiken dient te gebeuren onder begeleiding. Het duikcentrum vraagt 25$ per persoon om op ons te babysitten, hiervoor bedanken we. De tweede duikplaats van vandaag is Pink Beach.

Hier zouden we roggen moeten vinden. Ze geven echter afwezig. Wel zien we een octopus en buisalen.

De duikplaats is minder dan wat we tot nog toe gezien hebben.

Ook onze nachtduik op Cliff is minder. Geen loszwemmende murenes, geen rondkruipende slakken en zeesterren. Enkel zee-egels en slapende papegaaivissen.

Terwijl Rudi en Chantal achter het kookfornuis staan, gaan Danielle en ikzelf nieuwe flessen halen voor morgen.

Donderdag 1 november Weer veel te vroeg wakker. Altijd hetzelfde liedje, naar het westen vliegen is voor mij een weekje zonder deftige slaap. Dan maar een wandelingetje maken tot mijn reisgezellen uit hun nest geraken. Onze jogronde maar eens afgepast en getimed. Onze ronde is een kleine 4km. Na het ontbijt trekken we naar het zuiden tot de duikplaats Red Slave.

Tot nog toe hebben we voor de middag altijd in het noorden en na de middag in het zuiden gedoken.

Volgens de duikbasis moest dat zo vanwege de stroming. Van stroming hebben we nog niet veel Pagina 8

gemerkt. Ja één keer op Karpata, maar dat zouden we in de Oosterschelde geen stroming durven noemen.

De zee is echter te ruw door de toch wel sterke wind en we besluiten het iets hogerop te wagen, op Atlantis. De man van, hebben we niet gezien. Maar wel een rog, waar we al enkele dagen naar op zoek zijn.

Het was een Amerikaanse pijlstaartrog. Hij moest echter dringend ergens zijn en zwemt er ijlings vandoor. Iets verder wordt een langoest ontdekt.

Groot genoeg voor een ‘diner for two’. Het is een wijfje met eitjes. Voor de rest het normale rifleven.

Bovengekomen lijkt de wind afgenomen. We besluiten dan toch Red Slave te beduiken. De plaats staat te boek als plaats voor grotere vissoorten. Deze krijgen we echter niet te zien. Wat we wel zien is een vuilnisbelt. Je kunt je hoofd niet draaien of je kijkt wel naar een plastieken fles of ander afval. Ook is er minder leven dan op de andere plaatsen welke we tot nu toe gedaan hebben.

Gisteren hebben we gezien dat Salt City op slechts 300m van de Salt Pier afligt. Dat is slechts 12 lengtes palmen. Dat zien we wel zitten. Zo vertrekken we onder water vanuit Salt City en een klein kwartier later zitten we onder de pier. Zonder vergunning.

Toch wel afgedreven zekers, slechte oriëntatie, een adelaarsrog gevolgd. In onze gedachten zijn we al uitvluchten aan ’t zoeken. Rond de pijlers verzamelt zich al het leven dat je hier mag verwachten.

Tarpon, pijlinktvis, grote scholen snappers en grommers… De fotografen, Rudi en Danielle, geraken niet voorbij de 1ste groep pijlers.

REISVERSLAG BONAIRE

Op wacht !!

Chantal en ik verkennen de andere vier. Na 85 minuten komen we terug aan de auto. De duiken worden langzaam maar zeker langer.

Tijd voor een douche en we gaan uit eten. Dat doen we in het City Café, het eten althans. Het eten is er prima, de prijs is ok. Qua muggen valt het mee. Het is er echter groot en druk, waardoor de sfeer gebroken wordt en ook de bediening laat iets te wensen over.

Vrijdag 2 november Onze jogtoer iets verlengd vandaag. Opbouwen noemt Chantal dat. Afzien en sterven noem ik het in deze temperatuur en bij deze luchtvochtigheid. Er is geen zuchtje wind vandaag, dus besluiten we terug naar het zuiden te trekken. Terug naar Red Slave.

De plaats heeft ons gisteren niet kunnen bekoren, maar we zijn blijkbaar in de verkeerde richting vertrokken. We hebben naar rechts gedoken en links moet de mooie kant zijn. We zullen zien. We hebben Red Slave een tweede kans gegeven, maar ook de linkerkant kan ons niet bekoren.

Vermits het windstil is, is de zee kalm genoeg om op Willemstoren Lighthouse te duiken. Volgens onze duikgids mogen we hier een stevige stroming verwachten. Voor ons is de stroming licht tot middelmatig. Oosterschelde op een normale dag.

We kunnen gerust een half uur tegen de stroming in duiken voor we op halve fles komen. Er is veel en gezond koraal, maar net als elders op Bonaire heeft het die saaie bruine kleur. Met uit het water te komen maak ik een misstap, net op het moment dat er een golf aankomt. Mijn onderbeen blijft staan terwijl mijn bovenbeen wegdraait. Normaal houden je kruis-

Professional Divers

banden je knie op zijn plaats. Maar dienen elastiek heb ik jaren geleden al afgescheurd. Terwijl ik door mijn been zak is mijn eerste gedacht, daar gaat de rest van mijn meniscus en daar gaat mijne congé. Ook voor deze reden leren we ontspanner in de hand of mond te houden bij het in en uit het water gaan. Want golf na golf wordt ik naar de kant gerold, zonder de mogelijkheid op te staan.

Rudi snelt me ter hulp en met zijn steun geraak ik toch terug recht en uit het water. De schade blijkt mee te vallen. Enkele uren later is de pijn vervangen door een stijf gevoel.

Voor onze derde van de dag maken we een nachtduik op de zoutpier. Deze keer vertrekken we vanuit JeanJeanne’s Glory, aan de andere kant van de pier.

We hebben ontdekt dat deze duikplaats nog dichterbij ligt op slechts 200 meter. Dat is zelfs maar 8 zwembadlengtes. We beginnen te begrijpen waarom iedere training hiermee start.

Ook ’s nachts is deze plaats super. We zien geen loszwemmende murenes, maar wel slangalen, tarpons en adelaarsrog. 70 minuten later komen we terug aan land en moeten we weer door de zwerm muggen. Dit is een ‘probleem’ hier, stekende insecten. In het noorden een soort stekende vliegjes en in het zuiden muggen, zelfs overdag.

Zaterdag 3 november Vandaag maakt Danielle haar 700ste duik. Zij mag dus de plaatsen kiezen. Ze kiest voor Andrea. Bert De Medts heeft in onze duikgids genoteerd dat deze plaats rijk is aan naaktslakken. Echt iets voor onze fotografen dus. Van de naaktslakken zien we er maar eentje. Eigenlijk zien we op de volledige reis ook maar

Pagina 9

Stapje voor stapje naar de waterkant

één soort naaktslak, de slaslak. Het beestje ziet eruit als een klein struikje zeewier. Wat we wel op Andrea zien zijn schildpad en slangaal. Deze mogen we ook stilaan tot het normale rifleven rekenen.

De tweede duik willen we op Tolo maken. We vinden echter de markeersteen niet en voor we het weten staan we op Ol’ Blue. Volgens de opmerkingen in ons boek enkel doen indien geen alternatief. We besluiten het er toch op te wagen. Onder het motto niets afkeuren dat je zelf niet geprobeerd hebt. De plaats valt reuze mee en moet zeker niet onder doen voor de omliggende duikstekken. Naderhand komen we te weten dat Ol’ Blue en Tolo twee verschillende namen voor dezelfde plaats zijn.

De 700ste zelf wil Danielle doen op de Hilma Hooker.

Het wrak ligt er nog altijd! Ook de tarpon en schildpad geven present op het appél. Na de jubileumfoto op het wrak steken we het zandkanaal over naar het buitenrif. Terug naar en door het wrak, het binnerif en na 70 minuten staan we terug aan de kant.

Douchen en uit gaan eten. Vanavond gaan we naar restaurant Kontiki aan de oostkust. Rudi heeft enkele prepaid ‘maaltijdvouchers’ besteld toen hij de reis boekte. De bons hebben één groot nadeel. Je moet gaan eten in het restaurant vermeld op de bon. Alle restaurants op de lijst liggen in Kralendijk. Behalve de Kontiki dus, dat ligt totaal uit de richting. Het eten is goed maar de bediening is enorm traag, het duurt bijna een uur voor we ons voorgerecht krijgen.

Ondertussen worden we opgevreten door de muggen. De voucher welke we gebruiken is gelukkig een vast bedrag, want de prijzen op de menukaart lijken me wel echt aan de hoge kant. Als je naar Bonaire komt de Kontiki overslaan dus.

Pagina 10

Voorzichtig afdalen is de boodschap

Zondag 4 november Onze eerste plons willen we op The Invisibles maken.

Als we er aan komen ligt er een boot duikers aangemeerd, dus rijden we een stukje terug naar Larry’s Lair. Het rif is vergelijkbaar met de omliggende dubbel riffen. Ook het leven is vergelijkbaar met vandaag pijlinktvis en adelaarsrog in de aanbieding.

Voor de tweede duik gaan we terug naar The Invisibles. De boot is weg en de andere kantduikers komen net uit het water. Er zouden hier hengelaarsvissen zitten. Maar als er iets moeilijker dan zeepaardjes te vinden is, dan is het wel een hengelaarsvis.

We vinden er dan ook geen. Wel zien we pijlinktvissen, slangaal en schildpad.

Na de duik stoppen we even aan een duikwinkel.

Danielle heeft de zool van haar duikbotje verloren en is aan een nieuw paar toe. Ook Chantal heeft brokken.

Alez, aan haar duikgerief hé. De dame van de winkel weet ons te zeggen dat we voor hengelaarsvissen op Buddy’s Reef moeten zijn. Buddy’s Reef ligt in het Buddy’s Resort en we moeten maar aan iemand van de duikbasis daar informatie vragen.

Dus op naar Buddy’s. We vragen de dame van het duikcentrum naar de hengelaarsvissen. Ja, er zitten er.

Maar ze kan (wil) ons niet zeggen in welke zone. Waar hebben we dat nog gehoord. We speuren het rif af, elke keer enkele meters opstijgend. Geen hengelaarsvis.

Terug in onze eigen duikbasis zien we op het infobord : “Hengelaarsvis gezien op het huisrif door Manon”. Goed! Maar dat zal dan toch voor morgen zijn. Voor het avondeten zorgen is makkelijker gezegd dan gedaan. De pizzeria is overbevolkt, vermoedelijke wachttijd 2 uren. Dan maar verder zoeken.

REISVERSLAG BONAIRE

begroeid. We zien een schildpad en een formatie van vier adelaarsroggen, welke ons zowat de ganse duik begeleiden. De duikplaats loont de moeite van het stappen.

De kebabzaak is gesloten, net zoals de meeste andere zaken. Dan maar het centrum ingereden. Bij de eerste, beste Take Away springen we binnen. Dan zien we dat het een Indonesisch restaurant is. Vandaag eten we dus Indonesisch.

Na het middagmaal rijden we naar het huisrif van onze duikbasis en zoeken Manon, de ontdekster van de lokale hengelaarsvis. Ze weet ons perfect uit te leggen waar het beestje zich de laatste twee dagen ophoudt.

Op 15 minuten palmen van het vertrek punt. Onder een metalen balk, op 4 meter diepte, op een roze spons. Na 16 minuten hebben we het mormeltje gevonden. Kop tot staart toch wel zeker 5 centimeter lang en dezelfde roze kleur als de spons. Moest hij niet zo’n groot bakkes opzetten, we zouden hem nooit vinden. Alez ons verlanglijstje weer ingekort. Dit geeft reden om te vieren. Maar wie betaald vandaag? Go Dutch? Vandaag eten we in Salsa. De prijs is iets hoger, maar het eten en de bediening zijn dik in orde.

Maandag 5 november

Dinsdag 6 november

Chantal moet vandaag alleen gaan joggen. Ik ga mijn knie nog eventjes rust gunnen. Het is windstil vandaag dus besluiten we onze kans te wagen aan de oostkust.

Hier kan enkel gedoken worden als de omstandigheden zeer gunstig zijn. Vandaag zijn ze dat.

Eerst duiken we op Cai - Conch Shell. We gaan te water en palmen uit richting boei (plastieken fles). Daar dalen we af richting open zee. We worden direct getrakteerd op een school tarpons. Ruwe schatting, meer dan 50. Indrukwekkend een school van deze grote jongens die rond je cirkelen. Verder zien we nog een regenboog papegaaivis van een kleine meter lang. Verder heeft de plaats niet veel te bieden er staat zeer weinig begroeiing. Tot aan de drop-off. We dalen af tot de gewenste diepte. Er staat echter een stevige stroming van de kant weg en naar beneden. Ik heb dit soort fratsen nogal eens beleefd en besluit niet langs de wand te blijven duiken. We keren terug naar het ondiepe gedeelte. De wand waar we te water zijn gegaan stikt van de langoesten.

Gisteravond wat extra duikflessen ingeladen.

We willen vandaag duiken in het Washington Slagbaai reservaat. De tocht door het reservaat neemt al een drietal uren in beslag. Terugrijden voor nieuwe flessen is dus geen optie. Het reservaat zelf is mooi om eens te doen als je een halve dag niks om handen hebt.

Je laatste dag bijvoorbeeld als je niet meer mag duiken. Gedoken hebben we op Boka Katuna en Bisé Morto. Bij beide plaatsen is het moeilijk om bij het water te geraken. Je moet er van een rots afklimmen en na de duik terug opklimmen. Ook het te water gaan is niet makkelijk. Beide plaatsen bestaan uit een kleine baai van enkele meters breed, waar de golven samenkomen. Maar we hebben al moeilijker gehad.

Beide duikplaatsen dalen traag af tot ongeveer 10 meter en dan steiler. Boka Katuna tot ruim voorbij de 30 meter. Bisé Morto tot enkele meters voorbij de 30 meter. Op de bovenste 10 meter staat er geen levend koraal, daaronder slechts weinig. Een serie tropische stormen heeft hier lelijk huis gehouden. We zien wel een schildpad en een adelaarsrog, maar eigenlijk zijn de duikplaatsen de verplaatsing niet waard. Bonaire heeft veel beter te bieden.

Duikstek Blue Hole

Voor onze tweede duik rijden we enkele kilometer verder naar White – Blue Hole. Om van de parking tot de effectieve duikplaats te geraken lijkt het een beetje op de plaat van Gorishoek. Achttien minuten door kniehoog water stappen, maar dan over een oneffen bodem en bij 30°C. Ook het eigenlijke te water gaan is alles behalve simpel. Er staat een stevige branding.

Hoofd onder water en met de golfslag meepalmen.

De bodem daalt traag af naar 6 meter. Traag wil zeggen van 0 tot 6 meter in 10 minuten. Op het plateau staan voornamelijk wieren en waaierkoralen.

Deze laatste worden groter naargelang je dieper komt.

De drop-off gaat tot dieper dan 30 meter en is mooi

Na nog wat rond brommen op het ding dat hier voor weg moet doorgaan, verlaten we het park. Op de weg naar huis stoppen we bij Oil Slick Leap voor onze derde duik. Eens kijken als we de zeepaardjes terugvinden. Ze zitten niet meer op dezelfde plaats, maar hebben zich een paar meter verplaatst. Na een fotoduik van ruim 100 minuten kruipen we de ladder op, het water uit.

Vandaag gaan we eten in La Guernica. Goed eten aan een deftige prijs met vlotte bediening.

Pagina 11

Woensdag 7 november

Donderdag 8 november

Na de ochtendjog maken we ons klaar voor de eerste duik. De eerste vandaag is de 900ste uit mijn duikcarrière. We maken hem op Angel City. Chantal heeft me een haaitje beloofd, maar ze zal niet genoeg betaald hebben. Ik moet me tevreden stellen met een kleine school barracuda’s. Of toch niet? Halfweg de duik komen we in een enorme school stekelmakrelen terecht. De kop van de school is al uit het zicht, terwijl de staart nog moet passeren. Bij 30 meter zichtbaarheid wil dat al wat zeggen.

Vandaag mag Chantal de plaatsen kiezen. Ze maakt haar 250ste. Vanaf nu mag ze stoppen met de vijftigtallen en met honderdtallen beginnen te tellen.

Ze kiest voor Vista Blue in het zuiden. De plaats ligt buiten het dubbel rif systeem. De bodem daalt traag af naar 8 meter en daarna een drop-off naar dieper dan 30 meter. Chantal krijgt 2 schildpadden, een Amerikaanse pijlstaartrog en een octopus cadeau naast het gewone rifleven.

De tweede duik maken we op The Lake. Eigenlijk van The Lake naar Punt Vierkant. De toegang naar Punt Vierkant is afgesloten door een nieuwbouwwijk. Vanaf The Lake is het toch te bereiken. De boeien van beide duikplaatsen liggen 15 minuten palmen uit elkaar, dus makkelijk in één duik te combineren. In het ondiepe deel staat er veel en gezond geweikoraal. Er leven enorm veel slaslakken.

De laatste van vandaag maken we op Margate Bay. Zoals altijd enkele minuten traag afdalen tot aan de drop-off naar 30m+ . in het ondiep deel staat er enorm veel geweikoraal. Vier slangalen, een schildpad, een enorme barracuda en 70 minuten later staan we terug aan de auto.

Vandaag gaan we terug eten in de Flamboyant. Deze keer zonder bon. Net nu het mijn beurt is om te betalen… en dorst dat ze hebben!

Onze tweede duik willen we op La Machaca maken.

Dit rif is genoemd naar het wrak dat er ligt. Het is het huisrif van Captain Dons Habitat, the Home of Diving Freedom! Maar erg vrij is het hier niet. Op het huisrif van Eden, Buddy’s, Front Porch en Cliff hebben we gratis mogen duiken. Maar in het thuis van duikvrijheid moeten we inkom betalen. We bekijken de situatie en besluiten naar Cliff te rijden, enkele honderd meters verderop. We zijn het nu al gewoon van onder water een beetje afstand af te leggen.

Vanaf Cliff is het een kwartiertje onder water tot op het wrak. Al een geluk dat we hiervoor geen inkom betaald hebben. Het wrakje is een kleine jacht welk ondersteboven op het rif ligt. Het rif zelf is wel mooi, we zien enkele tarpons en een grote oceaan trekkersvis. Enkele meter vanaf het wrak ligt een koord naar beneden. In het verlengde van de koord moet een tweede wrak liggen. Ik volg de koord tot 30 meter

Op zoek naar de hengelaarsvis Pagina 12

REISVERSLAG BONAIRE

diepte, ze loopt nog een tweetal meter verder en stopt op de zandbodem. Het wrak kan ik echter niet zien. Vanwege de diepte besluit ik er niet naar op zoek te gaan. Dit blijkt een wijs besluit.

bereiding 4*. De eerste maken we op White Slave.

Deze valt onder de categorie K-duiken. Een onaangename stroming en weinig leven. Onze tweede duik maken we op Tori’s Reef. Hier staat geen stroming.

Enkele dagen later vinden we in een brochure meer info over dit tweede wrak. Het blijkt de Windjammer te zijn een Engels koopvaardijschip en het ligt op de leuke diepte van zo’n 60 meter. Ruim buiten ons bereik dus.

Na een pijlstaartrog en een octopus zorgt Rudi voor een derde attraktie. Hij heeft ons uit de auto gesloten, zichzelf inclusief. Ok, dan maar een lift gevraagd, met een pick-up, naar de luchthaven en het autoverhuur bedrijf, de reservesleutel gaan halen. Blijkbaar gebeurt dat hier nog wel eens. Er is zelfs een regel opgenomen in het huurreglement die handelt over het nabrengen van de reservesleutel.

Er wordt iemand naar de duikplaats gestuurd met de reservesleutel. Zelf kunnen we niet meerijden in onze natte pakken. Dus terug een lift gevraagd achter in een pick-up. Alles terug in orde.

Als derde van vandaag maken we een nachtduik op de Hilma Hooker. Hoewel ik een fan ben van nachtduiken in tropische wateren, vind ik Bonaire bij dag veel beter. ’s Nachts komt er geen ander leven te voorschijn. Je ziet enkel dezelfde vissen als overdag, maar dan minder in aantal.

De muskieten zijn dan weer met meer. Daarbij komt dat het te water gaan moeilijker is. Wat wel vast staat is dat tarpons roofvissen zijn en ’s nachts actief.

We worden de ganse duik door een exemplaar begeleid, die achter de visjes jaagt welke in onze lampen oplichten. Vandaag eten we dan toch pizza.

Santé Chantal en op de volgende 250.

Vrijdag 9 november Onze laatste vakantiejog. Althans van deze verlof.

En onze laatste plonsdag, ook van deze congé.

Vandaag gaan we maar twee duiken doen. Rudi kan zo twee veertigers van zijn lijst schrappen voor zijn voor-

De laatste duik van de congé, dus materieel spoelen en laten drogen. Deze avond onze laatste bon opeten.

Ik bedoel uit gaan eten met onze laatste bon. Dat doen we in Bambu. Een leuk restaurant met goed eten, degelijke prijzen en vlotte bediening.

Zaterdag 10 november Vandaag enkel inpakken en wachten op onze vlucht naar huis. Deze is op tijd en verloopt zoals gepland.

Een tussenlanding op Curaçao. Een uurtje in transit en verder naar Schiphol.

Pagina 13

Zondag 11 november Aankomst in Schiphol. Rudi’s schoonbroer staat ons al op te wachten. Eerst naar Kampenhout en dan naar Heverlee.

Even samenvatten Bonaire is goed als duikbestemming. Het Odyssee bestuur had me gevraagd over de geschiktheid als bestemming voor de clubreis. Het duiken is spotgoedkoop. €100 voor 6 dagen ongelimiteerd duiken.

Ook de logies, het eten en huurauto vallen reuze mee van prijs. Het vliegtuigticket weegt echter te zwaar door als je slechts een week gaat. De meeste duikplaatsen zijn vanaf de kant te beduiken. Als je ze echter wil organiseren als clubduik, zullen er strikte afspraken gemaakt worden. Tevens is op sommige plaatsen slechts beperkte parking beschikbaar.

Als clubreis bestemming zie ik het dus niet echt zitten.

Het mag van mij, maar niet met mij als organisator.

De duikplaatsen in Bonaire kun je verdelen in verschillende zones. In het noorden de plaatsen in het reservaat. Deze plaatsen zijn niet echt de moeite. In het noordwesten de zone van Karpata tot Oil Slick Leap.

Stuk voor stuk goede duikplaatsen. Centraal, de zone

FINIS

Pagina 14

van Andrea tot Lighthouse Point. Deze plaatsen liggen in de bebouwde kom en kunnen soms moeilijk bereikbaar zijn, daar je over privé-gebied moet.

In het zuidwesten de zone van Punt Vierkant tot The Invisibles. Deze zone bestaat uit het dubbel rif systeem.

Dit zijn naar mijn mening de beste duikplaatsen. In het zuiden de zone van Pink Beach tot Willemstoren Lighthouse. De duikplaatsen in deze zone zijn minder.

Nog altijd goede duikplaatsen, maar minder dan iets meer naar het noorden. De oostkant. Hier zijn slechts 2 duikplaatsen, Cai en White/Blue Hole. Twee totaal verschillende duikplaatsen. W-B Hole een mooi rif met het daarbij behorende leven. Cai heeft zo goed als geen begroeiing, maar grote vissen.

Het klimaat. Het ganse jaar door warm weer met aangename watertemperatuur. Bonaire ligt in de Benedenwindse Eilanden, buiten de orkaangordel dus.

Als er een orkaan door de Caraïben raast heb je hier wel eens wat sterkere wind en misschien een druppeltje regen meer maar dat is het. Van oktober tot januari is het hier het regenseizoen. Zelf weinig van gemerkt. Op onze veertien dagen heeft het twee keer ’s nachts hard geregend en een keer overdag enkele minuten. Meer info over de duikplaatsen mag je me altijd vragen.

H

REISVERSLAG BONAIRE

Reisverslag BONAIRE Deel 2

REISVERSLAG BONAIRE BART, NICK, MICHEL VZW UIT

GESCHREVEN DOOR

DIEPZEEDUIKSCHOOL ODYSSEE CLUBBLAD EDITIE MEI 2008

WALTER, DANIELLE, RUDI, CHANTAL,

Pagina 15

Verjaardagscadeau, deel 2 de Bonaire reizigers

Zaterdag 15 december – computerspelletje (Walter).

Zondag 16 december – dagje Maastricht (Walter).

Een mooie zonnige dag, net voor de winterprik.

Chantal had haar jongste spruit enkele maanden geleden een vlieg- & duikvakantie beloofd voor z’n 16de verjaardag. Na ons reisje naar Bonaire enkele weken geleden, leek ons dat wel de aangewezen bestemming. Maar mits het een cadeau voor Nick is, moet de reis doorgaan tijdens het schoolverlof. Na wat info verzamelen hadden we uiteindelijk een idee van de prijs in augustus. Die viel toch wat tegen. Daarom maar uitkijken naar alternatieven. Een andere bestemming of misschien een andere periode. Na opnieuw enkele rekensommetjes viel de prijs tijdens het Paasverlof precies wel binnen de limieten.

Voormiddag, Danielle’s collega’s proberen te overtuigen van haar wachten over te nemen tijdens het Paasverlof. Dat verloopt redelijk vlot. Na het vierde telefoontje zijn de drie schiften gewisseld. Nu mijn collega nog. In tegenstelling tot Danielle kan ik maar met één persoon wisselen. Gelukkig is mijn vervanger een kinderloze vrijgezel. Pasen is voor hem geen probleem.

Maar terug naar 15 december. Danielle en ik waren uitgenodigd op een etentje bij Rudi en Chantal. Weer kwam Bonaire te sprake en Rudi en Danielle zouden nog wat opzoeken op het internet terwijl Chantal en ik nog vlug naar de winkel gingen om de aperitief en wat knabbeltjes te kopen. Toen we terugkwamen van de winkel hadden Rudi en Danielle hun computerspelletje ‘reisje organiseren’ wel erg ver doorgedreven.

Om maar te zeggen dat ze het logement geboekt hadden. In het complex waar we vorige keer gelogeerd hebben, hadden ze nog net 2 huisjes vrij en ze wilden deze wel een weekje voor ons bezet houden zodat we de vliegtuigtickets konden regelen.

Eventjes op de website van de vliegtuigmaatschappij kijken als er nog tickets beschikbaar zijn. Zes plaatsen bleek geen probleem. Gegevens invullen en op betalen drukken. Oeps! Kredietkaart niet aanvaard.

Opnieuw proberen. Gegevens invullen en op betalen klikken. Deze kredietkaart wordt ook geweigerd.

Derde keer goede keer zullen we maar zeggen. Geen plaatsen meer vrij? Eventjes bellen naar de vliegtuigmaatschappij, maar het nummer op de website lijkt niet te kloppen. Bij Belgacom weten ze ons het nummer te geven van hun kantoor in Maastricht. Daar wist men ons te zeggen dat als de betaling via internet niet lukt, je voor enkele dagen in optie gezet wordt.

Maar mits het hoofdkantoor gesloten is, kan hij dat niet bevestigen. We moeten morgen maar eens terugbellen, het is koopjesdag in Maastricht en het kantoor is dan open. Maastricht is niet zo echt ver, dus besluiten we er op zondag maar een dagje uit van te maken.

Pagina 16

Om 10u pikt Rudi ons op en rijden we richting Maastricht. Daar aangekomen gaan we op zoek naar een parkeerplaats. Dan zien we het kantoor van Arkefly, daar weten ze ons te zeggen dat we inderdaad in optie voor de vlucht staan. Meerdere malen zelfs.

Niet moeilijk dat er geen plaatsen meer waren.

We bevestigen 6 plaatsen en laten de andere annuleren. Nu morgen nog de bazen weten te overtuigen.

Maandag 17 december – gaan we of gaan we niet? (Walter).

De baas is vlug akkoord als we de namen van de vervangers weten te melden. Alles dik OK dus.

Het enige wat ik nog moet regelen is de dag van vertrek in Schiphol raken. Rudi en Co kunnen terug met zijn schoonbroer meerijden. Er is nog plaats voor Danielle en onze bagage. Maar zelf moet ik zien hoe in Nederland te geraken. Ik organiseer de reis eens een keer niet zelf en mag te voet gaan In de loop van de dag krijgt Rudi telefoon van het Arkefly kantoor uit Maastricht. Waarom we gisteren niet langsgekomen zijn en als we de boeking nu willen bevestigen of niet? Hoezo? We zijn toch op je kantoor geweest! Om een lang verhaal kort te maken, er blijken twee kantoren van Arkefly in te zijn in Maastricht. Wij zaten natuurlijk in het andere.

Dinsdag 18 december – elektriciteit niet betaald?

(Walter).

Laatste training van het jaar. Ik denk dat de elektriciteitsrekening niet betaald is want we hebben het ganse uur in het donker getraind. Na de training eens bij Bart Spiessens polsen als hij geen zin heeft in een dagje Amsterdam. Dat heeft hij, ik geraak dus ook op Schiphol. Dat is ook weeral geregeld. Nu kunnen we beginnen aftellen, nog 3 maanden en 4 dagen.

REISVERSLAG BONAIRE

Oeps! Toch een klein detail over het hoofd gezien. Het reisje is voor Nick bestemd. Om ten volle van de duikplaatsen in Bonaire te genieten moet je toch voorbij de 20m duiken, zeker op plaatsen als de Hilma Hooker.

Nick zal zijn 2* moeten halen voor Pasen. Zo snel mogelijk zijn laatste proeven afleggen dus.

Halfweg januari – lang leve de Jos! (Walter).

We zijn een maandje verder en Bart heeft plots geen zin meer om me naar Schiphol te brengen. Hij gaat liever mee naar de Antillen. Hij heeft zelfs al een vliegtuigticket geregeld. Maar hoe geraken we dan in Amsterdam? Jos moet zich weer maar eens opofferen.

Altijd het bruidsmeisje, nooit de bruid .

Vrijdag 21 maart – Viva Mexico (Bart).

Het traditioneel etentje bij de Mexicaan. Deze traditie bestaat nu al jaren, zelf heb ik de eerste keer deelgenomen in 2001, de avond voor we naar Arizona vertrokken. Maar volgens Walter doen ze het sinds hun reis naar de Malediven.

19u30, ik wacht op het gezelschap in de Mexicaan.

Als ze toekomen vermoed ik dat ze al in de aperitief gevlogen zijn, te oordelen naar hun stemming. Nadat we eerst luidruchtig de andere klanten buitengejaagd hebben en dan de rekening betaald, gaan we nog even degustieven bij Walter en Danielle. Het zal weer een kort nachtje worden…

Zaterdag 22 maart – beetje vertraging (Walter).

04u30 Jos komt ons oppikken. Stipt als altijd. Richting Schiphol, onderweg eventjes via familie Buelens.

Aangekomen in Schiphol lezen we op het infobord weer dat lelijke woord ‘vertraging’. Die vertraging is tot 10u00. Raar, want onze vlucht staat gepland voor 11u30? Maar even vragen aan de balie. Deze gaat pas open om 08u00. zullen we dit maar typisch Arke noemen, er is een probleem met een van hun vluchten, maar de balie blijft gesloten tot de kantooruren. De vertraging is wel degelijk tot 10u00.

10u00 morgen! Er is een vogel in de motor van het vliegtuig gevlogen! Het kieken! Ze hebben een hotel voor ons geregeld. Het Dorint hotel is alles wat je mag verwachten, zwembad en saunacomplex inbegrepen.

Maar we zaten toch liever op het vliegtuig naar Kralendijk. We besluiten om van de nood een deugd te maken en nemen de trein naar Amsterdam voor een citytrip. Eén klein probleem. In plaats van de lente is vandaag precies de winter begonnen, inclusief de sneeuw en hagel. En wij zijn gekleed voor de Caraïben!

Pagina 17

Citytrip in Amsterdam

de Duikmobiel

Op de Amsterdamse grachten (Bart).

Maandag 24 maart – eerste plons (Walter).

Wat doe je als je een dag vertraging hebt en je bent op amper 15minuten van Amsterdam?

Dan bezoek je toch de wereldberoemde attracties van de mooie stad. Neen, niet varen over de grachten, darvoor is het veel te koud. Ik had Nick de ‘walletjes’ beloofd. Hij had er blijkbaar nog nooit van gehoord en geloofde geen woord van mijn beschrijving. Zijn profetische woorden waren ‘das nog waar ook’. Zijn ogen rolde uit zijn hoofd en zijn tong viel tot op z’n knieën. Met groeiende verbazing keek hij rond en hij zou alle zijstraatjes doen. Van de koude had hij al lang geen last meer, in zijn T-shirt met lange mouwen in een temperatuur rond het vriespunt.

02u30 lokale tijd komen we aan in ons appartement.

Dat is 07u30 Belgische tijd. In gedachten houden dat we zaterdag, eergisteren dus, om 04u30 de deur achter ons dicht getrokken hebben. 51 uur onderweg, vorige keer leek Bonaire niet zo ver. Deze nacht was het autoverhuurbedrijf gesloten en hebben we een taxi moeten nemen. Ons eerste werk na het ontbijt is dan ook de twee huurauto’s ophalen. Op de terugweg stoppen aan het warenhuis en onze inkopen doen.

Zondag 23 maart – beetje vertraging deel 2 (Walter). ’s Morgens een gedrum om op de shuttle richting Schiphol te geraken. Bart en Nick glippen mee met de eerste. Voor de rest van ons is het nog een half uurtje wachten. Op de luchthaven inchecken, door de paspoortcontrole, via de tax-free drankenwinkel en naar de gate. Daar vernemen we via het infobord dat de vlucht nogmaals vertraagd is tot17u50.

Het Portugees vliegtuig dat voor ons klaar staat geraakt niet door de veiligheidsinspectie. Later vernemen we dat er olie lekte. Rond 16u00 komt er een vliegtuig van Arkefly vanuit Mexico. Dit vliegtuig is voorzien om naar St.Maarten en Curaçao te vliegen.

Het zal echter ingezet worden voor onze vlucht naar Bonaire. De mensen met een ticket voor de originele bestemming mogen een dagje Dorint en walletjes doen. Om 17u50 mogen we toch op het vliegtuig stappen. En je gelooft het of niet, maar er is toch een persoon die het presteert om te laat aan de gate te zijn. 40 minuten later stijgen we op.

Pagina 18

Dan is het eindelijk tijd om naar de duikbasis te rijden.

Het personeel herkent ons nog, we moeten een goede indruk achter gelaten hebben vorige keer. Na de administratieve verplichtingen maken we onze eerste duik op Front Porch. De bodem bestaat uit koraalgruis en loopt geleidelijk af naar dieper dan 30 meter. Op 25 meter diepte ligt het wrak van een kleine sleepboot.

Zoals reeds vermeld in het verslag in het vorig clubblad, verstaan ze hier uit check-dive het controleren als je materiaal de vlucht overleefd heeft.

Er staat een onaangename stroming en onze Benjamin heeft op een half uur zijn fles leeg getutterd. Hij is er helemaal van ontdaan. Ik zeg hem dat hij niet ongerust moet zijn. Het komt door een combinatie van jetlag, de opwinding van de eerste duik water met 25m zicht en dan nog de stroming tegen. Als hij morgen uitgerust is, wat kalmeert en een beetje aan zijn stroomlijn werkt kan hij met de beste mee.

Na de duik nuttigen we ons middagmaal en rijden we naar ‘Alice in Wonderland’ voor onze tweede duik.

Deze plaats ligt centraal in het dubbelrif systeem. In het zandkanaal tussen de twee riffen leven buisalen.

Hier staat geen stroming en iedereen haalt met gemak het uur, ook de jongste. Tegen het einde van de duik krijgt iedereen het koud. Het water is volgens mijn computer 26°C, onze 5mm zou dus voldoende moeten zijn. Maar de lange reis is ons waarschijnlijk in de

REISVERSLAG BONAIRE

kleren gekropen. We besluiten het maar bij twee duiken te laten vandaag.

Douchen, aperitieven en gaan eten in de Flabayont.

Vorige keer was dit restaurant zo goed dat we hier twee keer zijn komen eten. Nu is het er huilen met de pet op. Het duurt ruim anderhalf uur alvorens we ons eten krijgen en de porties zijn precies ook nog eens gehalveerd. Wanneer we het lange wachten aankaarten, beweert de serveerster dat dit niet waar is. Als de tafel hiernaast ons bijspringt dat zij ook al meer dan een uur wachten, loopt de dienster weg. Even later komt de baas erbij, deze weet het goed te maken en schrapt de drankjes van onze rekening. Dank je, maar je zult ons toch niet meer terugzien vrees ik.

Ballerina op z’n Barts (Bart) Het is een duikvakantie, dus we zijn al de eerste dag in Bonaire begonnen met duiken. Eerst de verplichte 'test dive' vooral om te zien of je voldoende lood meezeult en of al je materiaal de trip overleefd heeft.

De testduik was echt nodig, want ik had niet alleen wat te weinig lood bij waardoor ik als een overjaarse ballerina door het water kliefde, maar ook bleek m'n

duikcomputer het niet te doen. Deze vakantie lijkt wel gedoemd!!!

Een paar kilootjes extra en de digitale dieptemeter van Rudi redden me uit de nood. Om het idee te geven van het water, ... zeer helder en een temperatuur van ongeveer 27° C. Dat is zoveel als om 7u 's ochtends de buitentemperatuur !! Om half negen is het hier al een broeierige 30° C. Dat is wat anders dan de sneeuw waarmee we vertrokken zijn in België !! Zelfs met het insmeren zijn we nog verbrand.

De eerste duiken zijn veel belovend en we kijken uit naar de verschillende duiken die Bonaire ons te bieden heeft: veel vis, overvloedige vegetatie, kleurenpracht.

Dinsdag 25 maart – nieuw trainingsschema (Walter). ’s Morgens m’n trainingsbuddy oppikken in haar huisje en dan richting zee. Chantal en ik hebben ons vakantie-trainingsschema verandert. In Florida en vorige keer in Bonaire gingen we elke tweede dag joggen. Dit verlof gaan we dagelijks trainen, afwisselend joggen en zwemmen. Vandaag is het zwemmen.

In zee, het zwembad is te klein, zo zonder duikpak valt de watertemperatuur toch lichtjes tegen.

Pagina 19

Vandaag duiken we eerst op Karpata. Vorige keer hebben we hier meerdere schildpadden gezien, we leven dus in hoop. Vandaag zien we er echter geen.

De tweede duik maken we op Oil Slick, de zeepaardjes plaats. Maar zonder zeepaardjes deze keer.

Onze derde duik maken we onder de zoutpier. Als ook hier de tarponen niet zitten stop ik met duiken. We vertrekken vanuit Jeanny’s Glory. Aan de pier mag je niet duiken zonder vergunning, weet je nog.

De tarponen zijn tegenwoordig, evenals een enorme groene murene en een adelaarsrog. Grote afwezige is nog altijd de schildpad. Ik begin te vrezen dat we in het verkeerde seizoen zitten.

Woensdag 26 maart – een doorsnee dagje (Bart).

Onze gemiddelde vakantiedag op Bonaire begint rond 7u 's ochtends als we opstaan om te ontbijten zodat we een halfuurtje later het duikmateriaal kunnen inpakken en om 8u stipt kunnen vertrekken.

Enkele overdreven sportievelingen vertrekken zelfs al om 6u30 om te joggen of te zwemmen. Ah, je dacht dat vakantie uitrusten was !! Nee hoor, het is een drukke dag die al vroeg begint.

Eenmaal gepakt vertrekken we naar onze eerste duikstek, Witches Hut, een duikstek in het Noordwesten van Bonaire. Deze kant van het eiland doen we in de voormiddag aan, omdat in de namiddag er te veel wind staat. De duikstek Witches Hut loopt rustig af naar 30m en dieper en is vooral geliefd bij onderwaterfotografen, waarvan wij er toevallig toch twee van bij hebben. Gezien de goede duikomstandigheden is het een goede kans voor Rudi om zijn diepe duiken te halen en samen met Walter zakken we af tot 39m terwijl de rest een dikke 10m mooi boven ons blijven hangen. De koraalriffen zijn nog zeer levendig, vooral

Pagina 20

in vergelijking met Egypte.

Na de eerste duik praten we wat na en vertrekken we naar de volgende duikstek, "Ol' Blue". Deze duikstek bevat veel rotsformaties waartussen het krioelt van het leven. In deze tijd van het jaar vooral veel kleine visjes, waarvan het wemelt rond je hoofd, maar ook enkele grotere formaten papegaaivissen. De watertemperatuur hangt rond de 27° C, dat is zwembad temperatuur en toch is het bij gelegenheid frisjes.

Na nog eens een uurtje duiken is het tijd om terug naar het appartement te rijden, wat te eten en eventjes te rusten. Maar eerst bij het duikcentrum de lege flessen afzetten en een lading volle flessen meedoen.

Na een deugddoende middagrust vertrekken we rond 15u voor de derde en laatste duik van de dag. Deze staat gepland op "Hilma Hooker". Op deze duikstek ligt het wrak van een cargo schip. Met de boeg tegen het koraal aan ligt het dek naar open zee toe. Het wrak begint van 18m en gaat tot 30meter. Cargo schepen hebben als voordeel dat je nogal gemakkelijk overal in en uit het wrak kan. De grote openingen zorgen ervoor dat je zonder problemen door het wrak kan manoeuvreren.

Na deze lange duik, keren we terug naar het appartement, maar geen haast deze keer want we nemen een alternatieve route die ons langs de andere kant van het eiland voert en waar we de voormalige slavenhutjes zien en helemaal rond het pekelmeer rijden.

Het Pekelmeer (Bart).

Als je je ooit afgevraagd hebt waar dat zout vandaan komt dat je op de patatjes doet, wel een groot deel van het zout dat in Europa geimporteerd wordt, komt uit Bonaire. De zoutwinning op Bonaire neemt een groot stuk ik van het noordelijk deel van het eiland. De zoutwinning wordt gedaan door Cargill. Dit is de enige

REISVERSLAG BONAIRE

Nick & Bart genieten als echte Beach Boys !

vorm van industrie op het eiland. Van oudsher werd er trouwens al zout gewonnen in de zoutpannen.

De economie van Bonaire draait bijna volledig op toerisme en dan vooral het duiktoerisme. Deze afhankelijkheid was pijnlijk voelbaar na de aanslagen van 9-11. Het pekelmeer is het gebied waar aan zoutwinning gedaan wordt. Opvallend is de rozige kleur van het water in de pannen. Die komt door een speciaal kreeftje in de zoutpannen die vanuit zee mee wordt opgezogen.

Donderdag 27 maart – fotograaf in de maak (Nick).

Het is vroeg opstaan om nog is een goe plonske te gaan doen in het lekkere warme water. We vertrekken naar Jef Davis Memorial met veel goesting. Ik vormde een team met mijn vader (nvdr, Rudi Buelens voor wie dit niet weet ). We zijn op weg (onder water) en komen veel mooie dingen tegen waaronder: egelvis, barracuda, ( Walter zet er nog is wat dingen bij, gij zijt toch de visexpert). Het was een goeie 30°C buiten het water en 26°C in het water.

Ik mocht ook gebruik maken van mijn vader zijn fotoapparatuur en je kan een foto bekijken op het Odyssee fotoblog. Tijdens de duik had ik ook veel last van mijn oren en hoofd, maar ik dacht dat het wel zou overgaan en heb gewoon de pijn verbeten. We hebben 70 minuten gedoken en ik ben 30 meter diep geweest.

Ik dacht ehhmmm “Cliff dat wordt klimmen en afdalen” maar neeen hoor het was gemakkelijk om het water in te gaan.

We maken ons klaar en maken aanstalten om het water in te gaan. Ik duik weer met mijn vader.

Het water is nu 28°C, in belgië is da ni zo he!

We duiken naar 30 meter en ik krijg weeral een ongelooflijke zeer aan mijn oren, maar heb het terug verbeten. We zagen tarponen, egelvis, krab, slangaal en barracuda, enz… ! We komen terug na een 60 minuten en kleden ons aan om terug naar het appartement te gaan.

We eten een paar lekkere pannenkoeken, afwas doen en dan wat ontspannen. Terwijl moeder wat aan het zwembad leest en vader met de PC van Michel bezig is (onder groot toezicht van Michel, er moest maar iets gebeuren ). Ik ben ondertussen met Tika, de hond van de appartementen bezig.

We maken ons klaar om te vertrekken naar Aquarius.

Daar aangekomen en na een goeie uitleg van Walter, springen we het water in en gaan naar 30 meter.

Tijdens de duik komen we een adelaarsrog, buisaal en gevlekte murene tegen ( en de gewone dingen). We komen het water uit na 50 minuten ( ik met zeer aan de oren ) en praten nog eens goed over wat we gezien hebben. We rijden naar huis en spoelen en hangen onze duikspullen weg. We douchen ons en vertrekken naar het restaurant. Hopen dat Walter deez beter gaat vinden dan die van gisteren .

Na een drink en eetpauze rijden we verder naar Cliff.

Pagina 21

Nick’s eerste onderwaterfoto !

Hilma Hooker

Vrijdag 28 maart – (Michel)

kleinere inham die water de lucht in spuwde telkenmale er een golf op inbeukte, dit deed ons een beetje denken aan een vuurwerk maar dan met water.

Daarna reden we naar een vuurtoren wat wel een mooi bouwwerk was maar mij eigenlijk niet zoveel zei.

Toen we terug de berg afkwamen waar de toren op stond zagen we een paar kleine hagedissen (wat eigenlijk wel veel voorkomt op Bonaire). We gaven hen een stukje appel en ineens kwamen er uit elke struik echt nog een stuk of 20 andere hagedissen. Ieder van ons gaf hen kleine stukjes appel uit onze hand waar ze echt als zotten opvlogen. Er was er ook een die op mijn arm kroop en een die ik kon aaien. We reden verder naar de eetplaats, onder weg zagen we en heleboel geitjes. Toen we daar aankwamen moesten we nog een eindje stappen voor we aan de eigenlijke eetplaats kwamen, dit was een kleine plas waar leguanen zouden zitten. We kwamen aan bij het meertje en zagen dat het eigenlijk een smerig moeras was, dus strompelden we een beetje verder naar een beschaduwde plaats waar we ons toelegden op ons eten.

Ik werd ’s morgens wakker door de geur van bakkende eieren en draaide me om in een volgende droom.

Later maakte papa me terug wakker en moest ik opstaan omdat we bijna gingen vertrekken naar onze eerste duik van de dag: 1000steps. Ik at een bord cornflakes en maakte me klaar om te vertrekken.

Toen we aankwamen aan 1000steps konden we al meteen zien dat een of andere Amerikaan ferm overdreven had met “1000”steps want de trap die naar het strand van de duikplaats leidde telde maar 66 treden. We maakten ons klaar en gingen in het water.

Ik dook met Danielle en we merkten plots dat we gevolgd werden door een Franse engelvis die alles behalve schuchter was. Hij kwam een paar keer tot op nog geen 10cm van mijn gezicht en cirkelde kort rond Danielle, Bart, Walter en mij. Na een hele tijd gespeeld te hebben met deze vis begon het tijd te worden om terug verder te zwemmen om mama en papa in te halen. Later zagen we nog een schorpioenvis die ongelooflijk goed in het zicht verborgen was en waar ik zeker 5min intens op moest kijken voor ik hem zag.

Danielle en ik zagen nog een mooi visje dat we probeerde te fotograferen maar zich telkens keer dat Danielle goed lag voor een foto omdraaide, wat eigenlijk wel grappig was. Verder zagen we ook nog een grote regenboog papegaaivis, nog een redelijke school visjes en een heleboel klein leven waar we eigenlijk niet meer zo van verschoten waardoor we ons later lichtjes verwaand voelden.

Toen we uit het water kwamen en ons omgekleed hadden reden we verder naar het Washington Slagbaai, het nationaal park van Bonaire, onderweg naar het park reden we door het oude slavendorp waar wilde ezels rondliepen. We reden zeer rustig over de zeer slechte wegen van het park en stoppen aan de verschillende bezienswaardigheden: Een diepe inham in het landschap waar hoge golven in stroomden en hard insneden en beukten op de rotswanden, een Pagina 22

Maar plots riep mama: ”Kijk daar”. Toen we alle zeven in de richting keken waar ze naar wees zagen we nog net een leguaan uit een boom vallen. Papa en Danielle namen hun fototoestel en gingen een klein beetje dichter om foto’s te nemen. Walter en Bart besloten het beestje eten te geven en Bart smeed hem een stukje tomaat toe. Waar hij zonder veel nadenken opsprong en in een paar seconden naar binnenwerkte, waarna hij begon te headbangen (echt strijk gaan), Walter zei dat dit de ultieme punker was met zijn hanenkam van kop tot staart . Toen kreeg hij de fototoestellen in ’t oog en stapte rustig naar papa en Danielle. De voorkant van Danielle’s fototoestel was rood dat interesseerde hem meteen en hij stapte er zelfverzekerd op af. Danielle hief haar fototoestel een beetje hoger dat hij er niet bij kon. Dan ging hij op die van papa af maar hij kreeg nog een stukje tomaat en vond dat toch net iets interessanter. Bart legde een stukje tomaat naast zijn voet en dan eentje op zijn REISVERSLAG BONAIRE

been, de leguaan kroop op zijn been nadat hij het eerste stuk op at en nadat hij het tweede stuk ophad headbangde hij nog een keer en bleef rustig op Bart zijn been zitten. Bart gaf hem nog een paar stukken tomaat tot zijn tomaat op was, maar de leguaan had nog wat honger en vond dat Bart zijn vinger er zo lekker uitzag dat er wel een stukje afmocht. Nick legde een stukje tomaat naast Bart zijn been waardoor hij van Bart kroop. Tot grote opluchting van Bart. Nick gaf hem nog een paar stukken tomaat en de leguaan headbangde weer. Toen kroop hij op mijn voet en keek me verdoofd aan. We gaven hem de rest van de tomaat en gingen terug naar de auto.

We bezochten nog een paar plaatsen waar mama, papa, Danielle en Walter de vorige keer gedoken hadden. We dachten ’s morgens dat we in het park niet gingen duiken maar bedachten ons en maakten ons klaar om het water in te gaan. Ik dook weer met Danielle. Toen Ik m’n hoofd onder water stak zag ik meteen een mega langoest onder een steen zitten, maar we zwommen verder tot aan het rif. Op het rif genoten we van de fauna en flora. Ik was net een spons aan het bestuderen omdat er behaarde tentakels uit kwamen toen Danielle me omhoog trok en naar een … schildpad wees! Walter en Bart zwommen voor ons zagen het ook, Walter tikte met zijn mes op zijn fles en ik tikte met een musketon op mijn fles om de aandacht te trekken van papa, mama en Nick.

Toen zij de schildpad zagen zwommen we eropaf en sloten hem in zodat we foto’s konden maken.

We hadden net een paar foto’s in de rapte toen de schildpad naar Nick zwom en Nick dacht dat hij hem terug kon jagen door te dansen, maar de schildpad verschoot en zoefde weg. Onder water zijn schildpadden pijlsnel die was dus weg. We maakten rechtsomkeer en zwommen terug langs het rif. Danielle en mama bleven achter en ik ging terug naar mijn buddy

Chantal met haar zoontjes

om te zien wat er was toen die wees naar een klein rond ding een tiental meter verder, het was een tweede schildpad, een kleinere maar dat maakt niks uit een schildpad is een schildpad. We dachten eraan erachter te gaan toen Walter gebaarde dat we terug moesten komen wegens luchtgebrek.

Toen we terug aan de kant waren vroeg Danielle of ik de langoest nog kon vinden, ik wees waar die ongeveer zat en Danielle, mama, Nick en ik gingen weer naar beneden. Ik vond de langoest vrijwel direct, en we probeerde hem eruit te krijgen, wat ons niet zo goed lukte. Ik besloot terug te gaan, maar toen ik boven kwam en mijn vinnen uitdeed kwam Nick ook boven en zei me dat hij hem eruit had gekregen. Ik deed mijn vinnen terug aan en ging nog even mee kijken. Het was echt een mooie grote langoest. Na nog eens een drietal minuten gingen we terug naar de kant .

Toen ik me had omgekleed en nog aan het wachten was tot iedereen klaar was kwam er een Hollander aangereden over de hobbelige weg met een geluid van schurend en rinkelend metaal onder zijn klein autootje. Ik zei tegen Walter, Danielle en Bart dat het helemaal niet goed klonk. Tot mijn verassing stopte de Hollander en vroeg ons of we dachten dat hij nog kon verder rijden zonder nog meer stuk te rijden want hij kende er niets van (later zei papa:”Dat is ne nieuwe man se, diene kan alleen koken”). Ik zei dat ik dacht dat het de echappement was en Walter beaamde dat.

Papa ging even kijken en bevestigde dat het de echappement was, maar wat me amuseerde was dat de echappement los was van de motorblok en over de grond sleepte. Walter vroeg of de parkwachter hem niet had gewaarschuwd dat de weg enkel geschikt was voor zwaardere wagens zoals pick-ups en jeeps.

De man zei van niet en vroeg wat we dachten dat hij moest doen.

Bart & the headbanging Iguana !

Pagina 23

We zeiden hem dat hij niet meer stuk kon rijden, dat het enige dat er nog kon gebeuren was dat zijn echappement eraf zou vallen en dat het eigenlijk makkelijker zou zijn dan zo verder rijden. Hij bedankte ons voor onze mening en reed verder. We reden achter hem, hij reed echt heel traag en toen hij zag dat we achter hem reden versnelde hij een beetje, papa zei dat hij dacht dat hij waarschijnlijk geruster was nu wij achter hem reden.

Onderweg zagen we nog een andere ‘echte’ ezel waar Nick een paar foto’s van nam en een aantal wilde flamingo’s die je ook overal op het eiland kunt zien.

Toen we aankwamen aan de uitgang van het park was er nog een kleine pispauze en reden we verder naar ons verblijf in Yachtclub Apartements.

Toen we aankwamen maakten we direct onze flessen klaar zodat we voor onze nachtduik direct in het water konden aangezien Bart schemerblind is. Na nog een uurtje of zo wachten vertrokken we naar het zuidwesten van het eiland waar we ons snel konden aankleden en te water gaan. We moesten nog een heel eind palmen omdat we van een duikplaats naar een andere zwommen (Omdat we daar niet in het water mochten). Aan de duikplaats aangekomen zag in een aantal dikke stalen baren die tot boven het water kwamen, We waren aan het duiken onder een pier waar ze vrachtschepen vullen met zout. Nadat we een paar peilers gedaan hadden vonden we het maar niet zo speciaal, er was weinig leven afgezien van de bus duikers, met een vergunning, die erin gegaan was toen wij naar de pier aan het zwemmen waren.

Op de terugweg zagen we de onderkant van een enorme boei die vastgemaakt was aan een dikke ketting welke over de bodem lag. We volgden de ketting tot aan een massieve blok waar we zonder er

Pagina 24

veel aandacht aan te schenken voorbij zwommen.

Mama kwam ons terug halen naar de blok en we zagen twee octopussen die half onder de blok verscholen lagen. Ik dacht bij mezelf dat deze duik toch nog iets geworden was. Iedereen palmde verder, Danielle en ik bleven achter en probeerde nog wat foto’s te maken. Toen we gedaan hadden met fotograferen en de groep terug hadden ingehaald zag ik mama wijzen naar een gevlekte pijlstaartrog, deze duik was echt wel redelijk mooi geworden dacht ik bij mezelf en Danielle en ik gingen dichter om de rog te fotograferen, hij liet ons nog wel redelijk dichtbij komen, na een paar minuutjes zwom hij verder en gingen we terug naar de groep die bijna uit het water was.

We deden onze vinnen uit en gingen naar de auto, we kleedden ons om en gingen terug naar onze huisjes.

We wasten ons en aten samen iets kebab en durum achtig waarna Nick direct ging slapen, ik naar een film ging kijken en papa, mama, Danielle, Walter en Bart nog wat napraatte. We gingen laat naar ons bed maar moesten er de dag nadien vroeg uit voor nog meer duiken.

Zaterdag 29 maart – rustdag (Walter).

Nelos raadt aan van na 5 dagen een rustdag in te lassen. Daarom vandaag maar twee duiken. Onze eerste plons is op Angel City. Bart doet de duikleiding.

Angel City maakt deel uit van het dubbelrif systeem.

Wat Bart natuurlijk niet kan weten is dat het kanaal tussen de riffen hier slechts enkele meter is. En niemand die het hem zegt natuurlijk. Voor hij het goed en wel beseft zitten we aan de buitenkant van de riffen. Niet dat we dat erg vinden. Er zwemmen grote scholen grote en kleine vissen. We zien enkele makreelachtigen een school sardienen bij elkaar REISVERSLAG BONAIRE

drijven en dan kan de jacht beginnen.

De twee jongsten van het team menen het met de rustdag en passen voor de tweede duik. Wij maken hiervan gebruik om een iets moeilijkere en diepere duik te forceren op Margate Bay. Vandaag kokkerellen we zelf. ’t Is te zeggen Rudi kookt voor ons met Bart als sous-chef.

Zondag 30 maart – a day that will live in infamy (Bart).

Zondaaaag, zoooondaaaaaaag, vandaag blijf ik de hele dag lekker bij je, zondaaag, zooooondaaaaag, we hebben tijd om lekker lang te duiken, zooondaaaag !!!!!

Tja een eigen versie van Rob de Nijs kan hier wel, want eigenlijk is het hier elke dag ZONdag !!

Walter & Danielle net vertrokken voor hun dagelijkse portie ochtendgymnastiek, heb ik de badkamer voor mij alleen en dat vier ik door mezelf eens te scheren, want vandaag doet Rudi zijn 250e duik en dus moet er gekust worden. Rudi mag dus kiezen waar we vandaag duiken. Na de kaart van buiten gestudeerd te hebben, beslist hij om naar Atlantis te gaan.

Hey, daar heb ik altijd al willen duiken !! Alleen wist ik niet dat het hier in Bonaire lag. Historische bronnen spreken elkaar wel tegen, maar toch blijven die grosso modo in de buurt van de Middellandse Zee. Er bestaan heel wat verzamelwoorden of collectieven zoals een roedel, span, nest, zwerm, kudde, vlucht, maar voor vissen is er alleen maar het verzamelwoord school. Veel te weinig om te beschrijven wat we allemaal tijdens deze duik gezien hebben: een school chirurgijnvissen, een troep sardienen, een meute horsmakrelen die samen met een roedel tonijnen

stevig aan het jagen waren op de arme sardientjes.

Prachtig om te zien hoe ze hun prooi samendrijven en dan enkele visjes proberen af e zonderen en die dan lekker te verorberen. Ik weet niet of ze het programma ‘Mijn Restaurant’ kennen, maar in ieder geval hadden ze er geen probleem mee om bekeken te worden terwijl ze aan het dineren waren. We bleven een tijdje bij dit jagende gezelschap. Enkele dagen geleden konden we dit schouwspel ook al bewonderen, maar toen waren er veel meer sardientjes en waren de horsmakrelen heel wat kleiner. Zou er een oorzakelijk verband zijn???

Nu de kids er vandaag niet bij zijn, hoeven we naar niets te kijken. We moeten niet het goede voorbeeld geven en dus rijden we met onze wetsuits nog half aan naar de volgende duikstek. Waar hebben we nog niet gedoken ? De Zoutpier, dat mag niet, maar ja, vloeken mag ook niet. We rijden dus net voorbij de boei die aangeeft dat er niet gedoken mag worden en daar gaan we het water in. Toch niemand te zien. Dus linea recta naar de pier waar we alle 5 pijlers wel 2 keer doen vandaag. We worden tijdens onze duik vergezeld van 3… 4…. 5…, nee, nee, 9… 10 grote tarpons.

Als we nog langer dan 70’ hadden gedoken, dan hadden die tarpons ons zeker aangeklaagd wegens stalking. Die duiken pakken ze ons ook niet meer af. Op zondag is er hier niet al te veel open en dus beslissen we om na het aperitief een hamburger te gaan eten een beetje verder aan het duikcentrum.

Als we terug aan het appartement kwamen, stonden we voor een onaangename verrassing. Het zit ons echt niet mee deze vakantie. Terwijl we zijn gaan eten, zo tussen 21u15 en 22u30 is er ingebroken in ons appartement. Toen we thuis kwamen, merkten we op dat de deur openstond en het licht brandde.

Pagina 25

We begonnen te twijfelen of we alles wel goed hadden afgesloten, maar zagen al snel dat het slot van de deur geforceerd was en dat het een rotzooi was in de kamers. Alle zakken, schuiven, tassen waren uitgekieperd op de grond. Ze stalen de laptop en alle toebehoren en fototoestel van Danielle en mijn GSM en fototoestel. We zijn dus alle foto's kwijt die we gemaakt hadden, de laptop, CD's waarop we de foto's hadden opgeslagen, mobiele telefoon met alle contacten. De politie is de avond zelf nog langsgekomen en de inbraak geconstateerd. De technische recherche nam foto's en vingerafdrukken en een dik uur later vertrokken ze weer. Tijd om op te ruimen.

De mood was heel wat minder, maar we proberen er het beste van te maken. Gelukkig zijn ze er niet in geslaagd om de kluis uit de muur te halen waardoor

pas een idee van wat allemaal gestolen was. En dan is het tijd voor Happy Hour. Rudi moet er nog eentje opdoen voor z’n 250ste duik welke hij gisteren gedaan heeft.

we onze paspoorten en credietkaarten nog hebben.

Dat is toch al iets.

Zelfs het strelen laat ze zich welgevallen.

Dinsdag 1 april – Aprilvis (Nick) Graptjen !!

De derde plons (Walter) Voor de derde duik passen ze weer onze sissi-boys.

Zoals je weet is de duik welke je mist gewoonlijk de mooiste. Ook deze keer met 2 schildpadden. Een klein wijfje en een groot mannetje. Het wijfje is haar diner bij elkaar aan ’t zoeken en laat zich hierbij niet storen.

Woensdag 2 april – mijn 100ste (Michel).

Maandag 31 maart – pinten betalen Rudi (Walter).

De ochtendjog wordt een zoektocht. In de hoop dat de dieven gemerkt hebben dat ze enkele voor hun waardeloze spullen meegenomen en deze uit hun auto gesmeten hebben. Ze hebben onder andere onze logboekjes en enkele foto-cd’s mee, voor ons sentimentele zaken maar zonder geldwaarde. Na een uurtje geef ik het op. We gaan naar het lokale radiostation. Hier laten we omroepen dat als mensen deze spullen terugvinden waar ze deze kunnen terugbezorgen. Onze eerste duik maken we op Atlantis, de tweede op Windsock. Hierna houden we het voor bekeken. We moeten nog een volledige aangifte doen van alles wat we kwijtgespeeld zijn. Gisteren mochten we niks aanraken totdat de technische recherche gepasseerd was. Daarna bij het opruimen hadden we

Pagina 26

Na het ontbijt hielp ik samen met papa het materiaal in te laden in onze pick-up. Toen we bijna klaar waren kwamen Walter, Danielle en Bart ook hun auto inladen. Toen we klaar waren gingen we mama en Nick halen in het appartement huisje. Toen we aan onze pick-up kwamen kwam Walter naar ons en vroeg ons waar we nu gingen duiken, we zeiden dat het voor ons gelijk was en we kwamen in een vicieuze cirkel waarbij we allebei (Walter ó papa en mama) tegen elkaar zeiden dat het gelijk was waar we doken. We waren er uiteindelijk uit het werd, “Larry’s Lair” en “Bachelor Beach” in de voormiddag.

Ik dook vandaag met Bart die eveneens de duikleidingen deed. “Larry’s Lair” vond ik niet zo speciaal, De duikplaats is gelegen aan de zuidwest kant van het eiland, Het leven is er hetzelfde als overal op het eiland en de begroeiing ook. Ik hoopte op een schildpad

REISVERSLAG BONAIRE

omdat mama, papa, Danielle, Walter en Bart de dag ervoor TWEE schildpadden hadden gezien tijdens de namiddag duik (waar Nick en ik niet bij waren omdat we thuis bleven) aan dezelfde kant van het eiland, maar helaas.

De tweede duik in de voormiddag: Bachelor Beach.

Voordat we te water konden moesten we een rots afklimmen die leidde naar een klein strandje onderaan een dikke villa. Bart en ik dachten dat daar een schattenjager woonde omdat er twee antieke verroestte kannonen op zijn oprit lagen. We hadden wel eerst onze flessen naar het strandje gebracht zodat we niet in volle uitrusting naar beneden hoefden te klauteren.

Toen ik beneden kwam werd ik al bijna direct meegesleurd door een golf, het strandje onderaan de rots

werd geteisterd door golven die tot tegen de rotswand sloegen. Toen ik uiteindelijk mijn materiaal in elkaar gestoken had en in het water lag voelde ik mijn fles lang mijn benen naar beneden zakken, ik was vergeten de riem vast te maken, en vroeg ik aan mama of ze mijn fles kon vastmaken. Dan begon mijn ontspanner te bruisen omdat er zand inzat van het strandje en heeft Bart mijn fles dicht moeten draaien anders wou het bruisen niet ophouden (lol vandaag zenne :p). Papa kwam kijken en draaide mijn fles terug open, ik ademde voorzichtig om te zien of alles in orde was, mijn ontspanner bruiste niet meer en we zwommen naar het rif. Toen we aan het rif kwamen zag ik een tarpon van wel 1,5m , dat is pas een visje dacht ik, ik liet en hem aan Bart zien. We zwommen verder maar niemand volgde dus zwommen we terug en zagen dat iedereen naar enkele pijlinktvissen aan het kijken was. Toen iedereen klaar was vervolgden we onze duik. De rest van de duik kon ik mijn hoofd nog niet draaien of ik zag een papegaaivis zijn behoeftes doen (schijten dus). Toen ik aan het eind van de duik uit het water wou komen werd ik op ongeveer twee meter van het strandje, nadat ik mijn vinnen had uitge-

daan, omver geduwd door een harde golf en spoelde ik aan op het strandje waar ik moeite had om op te staan omdat al mijn lood op mijn buik hangt. Nadat ik eindelijk rechtstond klom ik omhoog en kleedde me om. Dit was mijn 100ste duik :D. Terug thuis aten we ons middagmaal en rustten even. Ik dook die dag niet meer mee dus kon ik dit verslag typen en slapen. De rest is gaan duiken in “Lake”, nog een plaats in het zuiden. Toen ze terug kwamen hadden ze natuurlijk weer van alles gezien (als ik meeging was het altijd maar pover), Nick zei dat het enige dat ze niet gezien hadden een zeepaardje was. Later die avond na douchen gingen we aperitieven in het huisje van Danielle, Walter en Bart, waarna we eropuit trokken om in de hoofdstad (een dorpje zo groot als Relst) iets te gaan eten.

Het wrak van the Lake (Walter).

De verslaggever van vandaag duikt de derde duik niet mee, dus moet ik weeral verslag uitbrengen… Bart had deze morgen laten vallen dat hij nog wel eens op de Hilma Hooker wou duiken. We spreken af van dit morgenochtend te doen, dan hebben we meer bodemtijd op het wrak zelf. Maar dat is buiten Bart gerekend. Onze derde duik maken we op The Lake.

Bart doet de leiding. Hij gaat naar het buitenrif en dan naar het zuiden. Na 25minuten draait hij terug naar het binnenrif. En ja hoor, daar ligt het wrak van de Hilma Hooker. Vanuit The Lake duiken op de Hilma Hooker, sterk! Een half uur en een adelaarsrog later staan we terug aan onze auto.

Donderdag 3 april – een dolfijne dag (Bart).

Voor de derde keer in mijn leven heb ik dolfijnen gezien onder water tijdens een duik !!

Pagina 27

We hadden gepland om te duiken op de duikplaats 'Sweet Dreams'. Toen we daar aankwamen bekeken we de plek, waar we het best te water konden. Eerst zagen we een grote papegaaivis in de branding op slechts enkele meters. Ik keek wat verder in de branding en wat zag ik daar, een vin!! Is het een haai, een walvis, ... nee hoor een dolfijn. En na die eerste dolfijn kwam er nog een en nog een en nog ...

Een groep van een tiental dolfijnen en wat later nog een groep en wat later nog een. In totaal drie groepen van dolfijnen. Als we nu gaan duiken zijn ze weg natuurlijk. Iedereen bekeek elkaar en spontaan zetten we alles klaar en met duikpak en al de wagen in en enkele kilometers verder naar een andere duikplaats waar de dolfijnen nog niet waren gepasseerd.

Sito presto het water in en daar zagen we ze aan de oppervlakte. Kop onder en afwachten... we hoorden ze wel, maar nog niet te zien.

En jawel, daar was er eentje, tussen ons en de kant zwom er eentje heel dichtbij. Dat was er een, en dan aan de rechterkant zwom een hele troep

Pagina 28

dolfijnen langs, een tiental die rusting langszwommen en zich lieten bewonderen. Twee dolfijnen waren een beetje aan het bekvechten en kwamen dus meerdere keren bij ons langs. Natuurlijk was het veel te kort deze ontmoeting met dolfijnen, maar het maakt heel wat goed !!

Delphinus delphinus, let's meet again !!

Donderdag 3 april – Bonaire Cruise Port (Bart).

Bonaire is een aanlegplaats voor enkele grote bootjes, ahum, gigantische cruise schepen. Om de enkele dagen meert er een drijvend appartementsblok aan dat je al van een eind weg ziet liggen. Plotseling is de bevolking van het eiland bijna verdubbeld.

Op dat moment is er ook een zeer authentieke locale markt met allerlei prullaria. Man zo een kitcherige bedoening en fake !!! Dat die cruisetoeristen daar allemaal in trappen. Na amper enkele minuten daar rond te lopen, had ik het wel gezien.

Het leukste was nog mensen kijken, die cruisetoeristen dat is toch een ras appart, hoor !!

REISVERSLAG BONAIRE

Nick’s gooit zich in de Piña Colada’s !

Groepsfoto op de Hilma Hooker

De Queen Mary 2 kwam eens langs, enkele schepen van de Princess klasse, zeer impressionant om te zien.

Ook omdat we voor een duik het schip mooi zagen passeren.

moeten we voorbij de luchthaven. Toch even op zeker spelen en eventjes stoppen. Blijkt dat ze al aan het inchecken zijn voor onze vlucht. Toch geen vertraging.

De vlucht vertrekt op het origineel geplande uur. Full speed naar onze huisjes en onze bagage halen.

Inchecken en op weg Schiphol via Curaçao.

Vrijdag 4 april – laatste duikdag (Walter).

Onze laatste duikdag. De twee jongste onder ons hebben het gisteren al voor bekeken gehouden. Nick met oorpijn en Michel met pijn aan zijn enkel.

Wij kunnen hiervan profiteren van nog eens een dieper duikje te maken. De eerste duik wordt Red Beryl en de tweede Vista Blue. Een derde duik laat onze computer niet toe. No fly time van 18uur geeft ons maar 3 uurtjes speling morgen. Na de duik heeft precies niemand zin om afscheid te nemen van de zee. Iedereen treuzelt maar wat met zich om te kleden en zelfs daarna blijven we nog wat rondhangen, genieten van de zwoele wind. ’s Avonds is het happy hour, maar echt happy hour. De pina colada’s en polars vloeien rijkelijk.

In volle stemming stappen we het restaurant binnen en de pina blijft vloeien.

Maandag 7 april – verzekering (Walter).

Even over de gestolen goederen. Bij de reisverzekering krijgen we een njet. Maar de brandverzekering van ons huis heeft een clausule voor diefstal. Deze verzekering dekt niet enkel ons eigen huis, maar ook een huis dat we huren voor minder dan 90 dagen per jaar. Toch nog een happy end…

Zaterdag 5 april – toch geen vertraging zeker (Walter).

Onze laatste training van deze congé. Het wordt joggen. Miljaar, ik denk dat een van die pina colada’s gisteren slecht was. Dat is afzien met de grote A en ook Chantal is aan ’t sterven. Na de douche is het inpakken geblazen. Daarna de afhandeling regelen in het duikcentrum. Hierna willen we de vlindertuin bezoeken.

Rudi heeft gisteren op de website gekeken en onze vlucht heeft vertraging tot 18u00. We hebben dus alle tijd van de wereld. Om bij de vlindertuin te geraken

Pagina 29