COLUMN

Fotografie: Suus Coolen photography

Ambulant pedicure Judith Verdouw maakte zoveel bijzondere dingen mee tijdens haar ambulante werk in Rotterdam - een mooie stad met veel verschillende mensen die ieder hun eigen verhaal hebben - dat ze besloot erover te gaan schrijven. Collega’s, vrienden en klanten genieten nu van haar prachtige blog ‘De avonturen van de pedicure’. Speciaal voor VoetVak+ schreef Judith deze extra column.

Make love not war

Het is een doorsnee maandagmiddag in mei als ik aankom bij één van mijn oudste klanten: een lieve dame van 90 jaar, een klant van het eerste uur. Ik bel aan bij haar en zoals gewoonlijk duurt het even voordat ze open doet: “wie is daar?” vraagt ze vanachter de voordeur. “Judith, de pedicure”, antwoord ik haar. “Oh ja, dat is waar”, zegt ze terwijl ze het slot van de deur afhaalt. Ze doet de deur open en mijn oog valt op de bloemetjesjurk die ze aan heeft. “Wat ziet u er gezellig uit”, zeg ik tegen haar. Waarop ze antwoordt: “nou zo voel ik me anders niet.” Terwijl we haar woonkamer binnen lopen begint ze te vertellen waarom ze zo van slag is: “Vandaag ging het luchtalarm af he?”, zegt ze met tranen in haar ogen. Ik graaf even in mijn korte termijngeheugen, en ik herinner me inderdaad dat het testalarm is afgegaan, ik zat op dat moment in de auto en schrok er even van (elke keer weer trouwens...). Ze gaat verder met vertellen: “Normaal ben ik dat wel gewend, maar ze gaven aan het einde van het testalarm niet het veilig-teken wat ze normaal wel doen, én het is ook nog eens mei.” Het kwartje viel niet helemaal meteen bij mij, en ik kijk haar vragend aan. Dan zie ik een traan over haar wangen biggelen als ze vertelt dat ze dacht dat de Duitsers weer binnen vielen. Ik hurk bij haar neer, en pak haar hand als ze verder vertelt: “Ik kan me het nog zo goed herinneren, het moment dat de Duitsers binnenvielen: het luchtalarm ging af en meteen kwamen de vliegtuigen over die begonnen met bombarderen. Die geluiden vergeet ik nooit meer. En mei is ook nog eens de maand dat Rotterdam werd gebombardeerd. Het werd me allemaal even te veel.” Ik pak een glas water voor haar en pak haar hand. Mijn oudste klanten, die achter in de tachtig zijn, begin negentig, kunnen zich de oorlog nog zo goed herinneren. De namen van hun kleinkinderen kunnen ze zich met pijn en moeite herinneren, maar de verwoesting van de stad staat in hun geheugen gegrift. Het heeft een flink litteken achtergelaten bij deze generatie Rotterdammers. Deze mensen hebben zoveel meegemaakt, ze hebben gezien dat de stad de vernieling in werd geholpen, dat er huizen in brand stonden en dat hun dierbaren overleden. Voor mijn generatie is het ondenkbaar dat dit ooit is gebeurd of ooit nog eens zal gebeuren, we wonen in zo’n veilig land. En soms lijkt het alsof het allemaal zo vanzelfsprekend is: dat we mogen geloven waar we in willen geloven, dat we veilig over straat kunnen lopen, dat we kunnen zijn wie we willen zijn, en dat we een mening mogen hebben en mogen uiten. Als ik met de behandeling begin is ze al weer een beetje bijgekomen, en gaat het over de bekende koetjes en kalfjes. Wat voor een ons een dagelijks iets kan zijn, kan voor een ander iets heel indrukwekkends zijn. Voor ons is het ‘maar’ een luchtalarm, voor mevrouw is het een flashback naar het verleden. Ik laat haar na de behandeling achter met een lach, een fijn idee. En dat vind ik toch één van de mooie kanten van dit werk, dat je naast voetverzorging ook even een schouder kan zijn voor iemand. Wees lief voor elkaar, ook al is de ander niet altijd even in zijn hum, je weet tenslotte nooit wat diegene meedraagt diep vanbinnen.